Reflection for October 8 Wednesday of the Twenty-seventh Week in Ordinary Time: Luke 11:1-4

Gospel: Luke 11:1-4

Jesus was praying in a certain place, and when he had finished, one of his disciples said to him, “Lord, teach us to pray just as John taught his disciples.” 

He said to them, “When you pray, say: Father, hallowed be your name, your Kingdom come. Give us each day our daily bread and forgive us our sins for we ourselves forgive everyone in debt to us, and do not subject us to the final test.”

+ + + + + + +

Reflection:

Do we often call upon the name of God? For instance, when someone in our family is sick, do we sincerely pray over that family member by invoking the very powerful name of Jesus? The name of God is not just a word—it carries divine power. It can heal our sicknesses and strengthen our weary spirits if we call upon it with unwavering faith. 

When one of Jesus’ disciples asked Him how to pray, Jesus revealed that the name of God is holy. Being holy, it is sacred and powerful—something we can always call upon in our moments of need, sorrow, or even joy. 

But how can we be worthy to always call upon our Holy and Powerful God? We must first strive to live holy lives ourselves and to grow in our knowledge and love of Him. When we sincerely seek holiness and deepen our relationship with Jesus, we begin to experience the strength of His presence within us. Then, we can confidently and faithfully invoke His mighty name anytime. 

We must therefore confront—and then immediately walk away from—anything that would lead us into sin, for this is where true holiness begins. We can also draw nearer to God by reading the Bible regularly and by faithfully participating in the Holy Mass, where we encounter His Word and receive His grace. 

If we start living this way, we will soon find it easier to call upon the name of God—not just during times of distress but in every circumstance of our lives. His name will become our comfort, our refuge, and our source of peace. 

So, let us ask ourselves: Do we still remember to call upon the powerful name of the Lord—not only when we are in need, but also when our hearts are filled with gratitude and joy? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 8 Miyerkules sa Ika-27 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:1-4

Mabuting Balita: Lucas 11:1-4

Minsan, nananalangin si Hesus. Pagkatapos niya, sinabi ng isa sa kanyang mga alagad, “Panginoon, turuan po ninyo kaming manalangin, katulad ng ginawa ni Juan sa kanyang mga alagad.” 

Sinabi ni Hesus, “Kung kayo’y mananalangin, ganito ang sabihin ninyo: ‘Ama, sambahin nawa ang pangalan mo. 

Magsimula na sana ang iyong paghahari. Bigyan mo kami ng aming makakain sa araw-araw. At patawarin mo kami sa aming mga kasalanan, Sapagkat pinatatawad namin ang bawat nagkasala sa amin. At huwag mo kaming iharap sa mahigpit na pagsubok.’”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Madalas ba tayong tumatawag sa makapangyarihang pangalan ni Jesus? Halimbawa, kapag may maysakit sa ating pamilya, tayo ba ay taimtim na nananalangin para sa kanya at tumatawag sa makapangyarihang pangalan ni Jesus? 

Ang pangalan ng Diyos ay hindi lamang salita—ito ay may banal na kapangyarihan. Ito ang nagbibigay kagalingan sa ating mga karamdaman at kalakasan sa ating mga nanghihinang kaluluwa, kung tatawagin natin sya nang may buong pananampalataya. 

Nang may alagad si Jesus na humiling sa Kanya na turuan siyang manalangin, sinabi ni Jesus na ang pangalan ng Diyos ay banal. Sapagkat ito ay banal, ito ay sagrado at makapangyarihan—isang pangalan na maaari nating tawagin anumang oras, sa panahon ng pangangailangan, kalungkutan, o kagalakan. 

Kailangan ding sikapin nating mamuhay nang may kabanalan para lubusan natin siyang  makilala. Kapag tapat tayong nagsisikap na mamuhay nang ayon sa Kanyang kalooban ay pinalalalim natin ang ating ugnayan kay Jesus, mararanasan din natin ang lakas ng Kanyang presensya sa ating buhay. At sa mga sandaling ito, madali nating matatawag ang Kanyang makapangyarihang pangalan anumang oras. 

Kaya’t kailangang konprotahin natin agad—at mabilis na talikuran—ang anumang magtutulak sa atin sa kasalanan, sapagkat isa ito sa simula ag kabanalan. Dapat din nating pag-ibayuhin ang ating pagkakilala sa Diyos at kay Jesus sa pamamagitan ng madalas na pagbabasa ng Banal na Kasulatan (Bibliya) at sa palagiang pagdalo sa Banal na Misa, kung saan natin tunay na nararanasan ang salita at biyaya ng Panginoong Jesus. 

Kapag sinimulan nating gawin ang mga bagay na ito, mapapansin natin na mas madali nang tumawag sa pangalan ng Diyos—hindi lamang sa panahon ng kagipitan kundi sa lahat ng sandali ng ating buhay. Ang Kanyang pangalan ay magiging ating kanlungan, ating lakas, at ating kapayapaan. 

Ngayon, itanong po natin sa ating mga sarili: Tinatawag pa ba natin ang makapangyarihang pangalan ng Panginoon Jesus—hindi lang kapag tayo’y nagdurusa, kundi pati sa mga sandaling puno ng kagalakan at pasasalamat ang ating puso? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday October 7 Memorial of Our Lady of the Rosary: Luke 10:38-42

Gospel: Luke 10:38-42

Jesus entered a village where a woman whose name was Martha welcomed him. She had a sister named Mary who sat beside the Lord at his feet listening to him speak. Martha, burdened with much serving, came to him and said, “Lord, do you not care that my sister has left me by myself to do the serving?

 Tell her to help me.” The Lord said to her in reply, “Martha, Martha, you are anxious and worried about many things. There is need of only one thing. Mary has chosen the better part and it will not be taken from her.

+ + + + + + +

Reflection:

What makes us anxious, and what influences our worries? It’s our detachment from Jesus. When we are no longer attuned to His voice, we easily become overwhelmed by anxiety, fear, and restlessness.

This doesn’t mean that if we regularly spend time listening to Jesus, we would already be immune from life’s worries. We will still encounter our share of struggles because they are part of our human experience. However, when we are connected with Jesus, we find strength and calm amid the storms of life. He helps us handle and manage our daily pressures with peace in our hearts.

Jesus clearly favored Mary’s act of sitting at His feet and listening to Him. Why? Because it is more important to listen to Jesus first than to be consumed by other tasks. In the same way, our relationship with Him deepens when we spend more time in prayer and reflection. Through this, we receive not only His wisdom but also His blessings, enlightenment, and inner peace.

When we make it a habit to listen and pray to Jesus, we stay connected to the source of eternal power. We become more fruitful and useful in His service because His grace flows through us. Within us dwells the very source of life and strength—none other than Jesus Himself.

 Just imagine a light bulb not connected to its power source. It will never shine, no matter how high its wattage. In the same way, our journey in this world becomes dark and meaningless if we are disconnected from Jesus.

Let us therefore stay plugged into the true source of light and strength. Let us make time each day to listen, pray, and dwell in His presence. For when we remain connected with Jesus, we will never walk in darkness—we will shine with His light.

 Are we still connected to Jesus, or have we allowed the noise and worries of life to pull us away from Him who is our true source of peace and power? - Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Martes Oktubre 7 Paggunita sa Mahal na Birheng Maria ng Rosario: Lucas 10:38-42

Mabuting Balita: Lucas 10:38-42

Noong panahong iyon, pumasok si Jesus sa isang nayon. Malugod siyang tinanggap ng isang babaing nagngangalang Marta sa tahanan nito. Ang babaing ito'y may isang kapatid na Maria ang pangalan. Naupo ito sa paanan ng Panginoon at nakinig sa kanyang itinuturo. 

Alalang-alala si Marta sapagkat kulang ang kanyang katawan sa paghahanda, kaya't lumapit siya kay Jesus at ang wika, "Panginoon, sabihin nga po ninyo sa kapatid kong tulungan naman ako." 

Ngunit sinagot siya ng Panginoon, "Marta, Marta, naliligalig ka at abalang-abala sa maraming bagay, ngunit isa lamang ang talagang kailangan. Pinili ni Maria ang lalong mabuti, at ito'y hindi aalisin sa kanya."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ba ang sanhi ng ating pagkabalisa at pag-aalala? Ito ay ang ating pagkakahiwalay kay Jesus. Kapag hindi na tayo nakikinig sa Kanya, madali tayong gambalain ng pangamba, takot, at kawalang-katiyakan.

 Hindi naman nangangahulugan na kapag palagi tayong nakikinig kay Jesus ay hindi na tayo makararanas ng mga problema sa buhay. Patuloy pa rin tayong haharap sa iba’t ibang pagsubok, sapagkat bahagi ito ng ating paglalakbay sa mundong ito.

 Ngunit kapag tayo ay nananatiling konektado kay Jesus, nakakamit natin ang kapayapaan at lakas na nagmumula sa Kanya. Tinutulungan Niya tayong harapin ang bawat hamon ng buhay nang may tiwala at kapanatagan ng loob.

 Pinuri ni Jesus si Maria dahil pinili niyang makinig muna sa Kanya kaysa abalahin ang sarili sa ibang gawain. Bakit? Sapagkat mas mahalagang makinig muna kay Jesus bago ang anumang gawain.

 Gayundin sa ating relasyon sa Panginoon—kapag nagbibigay tayo ng oras sa pananalangin at pakikinig sa Kanya, higit nating nakikilala ang Kanyang kalooban at higit nating natatanggap ang Kanyang pagpapala, liwanag, at patnubay.

 Kapag may regular tayong oras ng pakikinig at pananalangin kay Jesus, lagi tayong konektado sa pinagmumulan ng walang hanggang kapangyarihan. Tayo ay nagiging mas mabunga at kapaki-pakinabang na tagasunod Niya, sapagkat ang Kanyang kapangyarihan at biyaya ay nananahan sa ating mga puso.

 Isipin natin ang isang bombilyang hindi nakakabit sa pinagmumulan ng kuryente—hindi ito kailanman magliliwanag, gaano man kalaki ang wattage. Ganyan din ang ating buhay kung hiwalay tayo kay Jesus: madilim, mahina, at walang direksyon.

 Kaya’t sikapin nating manatiling konektado sa tunay na pinagmumulan ng liwanag at lakas. Maglaan tayo ng oras araw-araw upang makinig, manalangin, at manahan sa presensya ni Jesus. Sapagkat kung tayo ay patuloy na nananatiling konektado sa Kanya, hindi tayo maliligaw—tayo mismo ang magliliwanag sa pamamagitan ng Kanyang liwanag.

 Tayo ba ay konektado pa rin kay Jesus, o hinayaan na nating agawin ng mga alalahanin at ingay ng mundo ang ating oras at ugnayan sa Kanya? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 6 Monday of the Twenty-seventh Week in Ordinary Time: Luke 10:25-37

Gospel: Luke 10:25-37

There was a scholar of the law who stood up to test Jesus and said, “Teacher, what must I do to inherit eternal life?” Jesus said to him, “What is written in the law? How do you read it?” He said in reply, “You shall love the Lord, your God, with all your heart, with all your being, with all your strength, and with all your mind, and your neighbor as yourself.” He replied to him, “You have answered correctly; do this and you will live.” 

But because he wished to justify himself, he said to Jesus, “And who is my neighbor?” Jesus replied, “A man fell victim to robbers as he went down from Jerusalem to Jericho. They stripped and beat him and went off leaving him half-dead.

A priest happened to be going down that road, but when he saw him, he passed by on the opposite side. Likewise a Levite came to the place, and when he saw him, he passed by on the opposite side. But a Samaritan traveler who came upon him was moved with compassion at the sight. He approached the victim, poured oil and wine over his wounds and bandaged them. 

Then he lifted him up on his own animal, took him to an inn, and cared for him. The next day he took out two silver coins and gave them to the innkeeper with the instruction, ‘Take care of him. If you spend more than what I have given you, I shall repay you on my way back.’ Which of these three, in your opinion, was neighbor to the robbers’ victim?” He answered, “The one who treated him with mercy.” Jesus said to him, “Go and do likewise.”

+ + + + + + +

Reflection:

How do we express our love for God and neighbor?

 We express our love for God and our neighbor by caring for those who are in need, no matter who they may be. For as long as someone is in need, we are called to help. Yet, there are people who, even in their struggle, find it hard to ask for help. Some are too shy or have low self-esteem; others quietly suffer, hoping someone will notice and reach out.

 What should we do? We must be sensitive to their unspoken pain. We should not have hearts of stone, indifferent to the needs of others. Love calls us to act—to help even before being asked.

 The question of the scholar of the law is perhaps also our question before Jesus: “How can we inherit eternal life?” And Jesus leads us to the answer already written in the law: Love God and love our neighbor. These two are inseparable; they are the keys to eternal life.

 Jesus illustrated this truth through the story of the man attacked by robbers. As he lay wounded, a priest and a Levite—both respected figures—saw him but chose to pass by. Then came a Samaritan, someone considered an outsider, who was moved with compassion. He tended to the man’s wounds, brought him to an inn, and ensured he was cared for.

It’s not enough for us to merely say, “We love God and our neighbors.” These words are empty unless they are lived out in concrete acts of mercy. We breathe life into these commandments when we, too, become like the compassionate Samaritan—ready to see, to feel, and to respond to those in need.

Every act of kindness we do for others becomes our expression of love for God. When we reach out to the wounded, the lonely, the forgotten, the sick, we become living reflections of Christ’s love in the world.

Are we willing to be that compassionate Samaritan today—to go beyond words and let our love for God shine through our deeds of mercy? When we encounter someone in need, will we pass by, or will we stop and extend our hand in love? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 6 Lunes sa Ika-27 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 10:25-37

Mabuting Balita: Lucas 10:25-37

Noong panahong iyon, may isang eskribang lumapit kay Hesus upang siya’y subukin. “Guro,” aniya, “ano ang dapat kong gawin upang magkamit ng buhay na walang hanggan?” Sumagot si Hesus, “Ano ang nakasulat sa Kautusan? Ano ang nababasa mo roon?”

 Tumugon siya, “‘Ibigin mo ang Panginoon mong Diyos nang buong puso, nang buong kaluluwa, nang buong lakas, at nang buong pag-iisip’; at ‘Ibigin mo ang iyong kapwa gaya ng iyong sarili.’” “Tama ang sagot mo,” wika ni Hesus. “Gawin mo iyan at mabubuhay ka.”

Sa hangad ng eskriba na huwag siyang lumabas na kahiya-hiya, tinanong niya uli si Hesus, “Sino naman ang aking kapwa?” Sumagot si Hesus: “May isang taong naglalakbay buhat sa Jerusalem, patungong Jerico. Hinarang siya ng mga tulisan, kinuha pati damit sa katawan, binugbog at halos patay na nang iwan.

Nagkataong dumaan doon ang isang saserdote at pagkakita sa taong nakahandusay, siya’y lumihis at nagpatuloy ng kanyang lakad. Dumaan din ang isang Levita, ngunit tiningnan lamang niya ito at nagpatuloy ng kanyang lakad. Ngunit may isang Samaritanong naglalakbay na naparaan doon. Nakita niya ang hinarang at siya’y nahabag. Lumapit siya, binusan ng langis at alak ang mga sugat nito at tinalian.

Saka isinakay ang tao sa kanyang sinasakyang hayop, dinala sa bahay-panuluyan, at inalagaan doon. Kinabukasan, dumukot siya ng dalawang denaryo, ibinigay sa may-ari ng bahay-panuluyan at sinabi, ‘Alagaan mo siya, at kung magkano man ang kakulangan niyan, babayaran ko sa aking pagbabalik.’

Sino ngayon sa palagay mo ang nagpakita ng kanyang pakikipagkapwa sa taong hinarang ng mga tulisan?” tanong ni Hesus. “Ang nagpakita ng habag sa kanya,” tugon ng eskriba. Sinabi sa kanya ni Hesus, “Humayo ka’t gayun din ang gawin mo.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Paano ba natin Ipinapahayag ang ating pagmamahal sa Diyos at sa Kapwa? 

Ipinapahayag natin ang ating pag-ibig sa Diyos at sa kapwa sa pamamagitan ng pag-aaruga at pagtulong sa mga nangangailangan—kahit sino pa sila. Sapagkat hangga’t may mga taong nangangailangan, tungkulin nating tumulong. Pero may mga tao din na, kahit nahihirapan na, ay ayaw pa ring humingi ng tulong. Dahil sila ay nahihiyang humingi ng tulong kaya’t pinipili nalang nila na tahimik na magtiis sa kanilang pagdurusa. 

Ano ang dapat nating gawin? Dapat ay tulungan natin sila sa abot ng ating makakaya. Huwag nating patigasin ang ating mga puso. Huwag tayong maghintay na lapitan tayo bago tumulong. Ang dalisay na pagtulong ay ginagawa kahit hindi tayo hinihingan ng tulong. 

Sa atin pong Mabuting Balita ay may isang escriba na nagtanong kay Jesus—“Ano ang dapat kong gawin upang magmana ng buhay na walang hanggan?”—at ito rin ang tanong nating lahat. Kaya itinuro ni Jesus ang kasagutan na nasa Kautusan: Ibigin mo ang Diyos at ang iyong kapwa. Ang dalawang utos na ito ang susi sa buhay na walang hanggan.  

Ipinakita pa ni Jesus ang kahulugan nito sa pamamagitan ng kuwento ng lalaking ninakawan at pinahirapan ng mga tulisan. Habang siya’y sugatan at walang magawa, dumaan ang isang pari at isang Levita—mga iginagalang sa lipunan at nag sisilbi sa kanilang simbahan—ngunit wala ni isa man sa kanila ang tumulong. 

Ngunit nang dumating ang isang Samaritano, isang taong itinuturing na banyaga, ay siya pa ang naantig ang puso. Nilapitan niya ang sugatang lalaki, ginamot, at dinala pa sa bahay-panuluyan upang maalagaan nang maayos. 

Hindi sapat na sabihin lang natin, “Iniibig ko ang Diyos at ang aking kapwa.” Ang mga salitang ito ay walang kabuluhan kung hindi natin isinasabuhay. Binibigyan natin ng buhay at kahulugan ang dalawang dakilang utos na ito kapag tayo mismo ay naging tulad ng mahabaging Samaritano—nakakakita, nakadarama, at kumikilos para tumulong sa nangangailangan. 

Bawat mabuting gawa natin ay nagiging patunay ng ating pag-ibig sa Diyos. Sa tuwing tayo’y lumalapit sa mga naghihirap, nalulungkot, o nakakalimutan na ng lipunan, tayo ay nagiging buhay na larawan ng pag-ibig ni Kristo sa mundo. 

Handa ba tayong maging tulad ng mahabaging Samaritano ngayon—ang magpahayag ng ating pag-ibig sa Diyos sa pamamagitan ng ating gawa, hindi lang sa salita? Kapag may nangangailangan sa ating pamilya, kaibigan at sa ating paligid, tayo ba’y dadaan lang, o tayo’y hihinto upang magmalasakit, tumulong at magmahal? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 5 Twenty-seventh Sunday in Ordinary Time: Luke 17:5-10

Gospel: Luke 17:5-10

The apostles said to the Lord, “Increase our faith.” The Lord replied, “If you have faith the size of a mustard seed, you would say to this mulberry tree, ‘Be uprooted and planted in the sea,’ and it would obey you. 

“Who among you would say to your servant who has just come in from plowing or tending sheep in the field, ‘Come here immediately and take your place at table’? Would he not rather say to him, ‘Prepare something for me to eat. Put on your apron and wait on me while I eat and drink. You may eat and drink when I am finished’?

 Is he grateful to that servant because he did what was commanded? So should it be with you. When you have done all you have been commanded, say, ‘We are unprofitable servants; we have done what we were obliged to do.’”

+ + + + + + +

Reflection:

Were the apostles lacking in faith, and that’s why they asked Jesus to increase their faith? Yes, they were lacking in faith; otherwise, they would not have asked Jesus. And just like them, are we sometimes tempted to ask the Lord for an increase of faith as well? 

Diminishing faith is an ever-present danger in our relationship with Jesus, especially today, when our faith in God is severely tested by the enormous trials we face. Does faith in God still matter today, in a time when smartphones, artificial intelligence, and social media dominate our lives? Of course! Despite the modernity of our times, our faith in Jesus matters now more than ever. 

Our life today is full of challenges and problems. There is always the danger that these may overwhelm us, and at times, we may even be tempted to doubt God’s presence. But the truth remains: there is a God, and we believe in Him who never abandons us. 

Jesus’ answer to His apostles’ desire for an increase of faith is both deep and profound. He said, “If you have faith the size of a mustard seed, you would say to this mulberry tree, ‘Be uprooted and planted in the sea,’ and it would obey you.” 

A mustard seed may be small, but when nurtured, it grows into something strong and life-giving. In the same way, the Lord calls us to nurture the faith already present in our hearts. What matters is not how small our faith may seem, but how we allow it to grow through prayer, perseverance, and trust in God. 

So, how do we nurture this tiny faith? We nurture it by being present at Holy Mass. We nurture it by faithfully living out the teachings of Jesus. And we nurture it through our daily acts of faith, no matter how small they may appear. 

Our faith, though tested, can grow stronger if we keep turning to Jesus with trust and surrender. He alone has the power to transform our doubts into hope and our weakness into strength. 

How are we nurturing our faith today? Will we allow the challenges of life to weaken us, or will we rise in trust, believing that even the smallest seed of faith can move mountains? – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Oktubre 5, Ika-27 Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 17:5-10

Mabuting Balita: Lucas 17:5-10

Noong panahong iyon, sinabi ng mga apostol sa Panginoon, "Dagdagan po ninyo ang aming pananalig sa Diyos!" Tumugon ang Panginoon, "Kung maging sinlaki man lamang ng butil ng mustasa ang inyong pananalig sa Diyos, masasabi ninyo sa puno ng sikomorong ito, 'Mabunot ka, at matanim sa dagat!' at tatalima ito sa inyo." 

"Ipalagay nating kayo'y mga aliping nag-aararo, o nagpapastol kaya ng tupa. Pagkagaling niya sa bukid, sasabihin ba ninyo sa kanya, 'Halika at nang makakain ka na'? Hindi! Sa halip ay ganito ang sinasabi ninyo: 'Ipaghanda mo ako ng hapunan, magbihis ka, at silbihan mo ako habang ako'y kumakain. 

Kumain ka pagkakain ko.' Pinasasalamatan ba ang alipin dahil sa ginawa niya ang iniutos sa kanya? Gayon din naman kayo; kapag nagawa na ninyo ang lahat ng iniutos sa inyo, sabihin ninyo, 'Kami'y mga aliping walang kabuluhan; tumupad lamang kami sa aming tungkulin.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nawawalan na ba ng pananampalataya ang mga apostol kaya nila hiniling kay Jesus na dagdagan ang kanilang pananampalataya? Oo, sila ay nawawalan na ng pananampalataya; kung hindi, hindi na nila ito hihilingin kay Jesus. At katulad nila, hindi ba’t minsan ay tayo rin ay natutuksong hilingin sa Panginoon na dagdagan ang ating pananampalataya? 

Ang paghina ng pananampalataya kay Jesus ay pinag dadaanan ng bawat isa sa atin—lalo na sa panahon ngayon, na ang ating pananampalataya sa Diyos ay mahigpit na sinusubok ng mga matitinding hamon sa buhay na ating kinakaharap. Mahalaga pa ba ang pananampalataya sa Diyos ngayon, sa panahong tila namamayani ang smartphones, artificial intelligence, at social media? Oo naman! Sa kabila ng modernong pamumuhay, ngayon higit na kailanman ay mas mahalaga ang ating pananampalataya kay Jesus.

Aminin man natin o hindi, ang ating buhay ngayon ay puno ng mga hamon at suliranin. Lagi tayong nanganganib na tayo’y lamunin ng mga ito at baka madala tayong maniwala na wala ngang Diyos. Ngunit may Diyos—at naniniwala tayo sa Diyos na kailanma’y hindi nagpapabaya sa atin.

 Ang tugon ni Jesus sa pagnanais ng mga apostol na dagdagan ang kanilang pananampalataya ay malalim at makahulugan. Sinabi Niya, “Kung mayroon kayong pananampalataya na kasinlaki ng butil ng mustasa, masasabi ninyo sa puno ng sikomoro, ‘Mabunot ka at matanim sa dagat,’ at ito’y susunod sa inyo.”

 Ang butil ng mustasa ay napakaliit kapag itinanim, ngunit kapag ito’y inalagaan, ito’y lumalaki at nagiging matibay. Ganoon din ang pananampalataya—maaaring maliit ito sa simula, ngunit kapag inalagaan, ito’y lumalago at nagbibigay-buhay. Ang mahalaga ay hindi kung gaano ito kaliit, kundi kung paano natin ito pinagyayaman sa ating puso.

 Paano natin mapapangalagaan ang maliit na binhing ito ng pananampalataya? Pinagyayaman natin ito sa pamamagitan ng ating presensya sa Banal na Misa. Pinagyayaman natin ito sa pagsunod sa mga aral ni Jesus. At pinagyayaman natin ito sa ating araw-araw na gawa ng pananampalataya, gaano man ito kaliit sa paningin ng iba.

Ang ating pananampalataya, bagaman sinusubok, ay maaaring lumakas kung tayo ay patuloy na magtitiwala at magpapasakop kay Jesus. Dahil siya lamang ang may kapangyarihang patibayin at palakasin ito sa gitna ng ating pagdududa at mga kahinaan.

Paano natin pinagyayaman ang ating pananampalataya ngayon? Hahayaan ba nating ilugmok tayo ng mga pagsubok, o tayo ba’y tatayo na may buong tiwala at pananampalataya sa Diyos—naniniwala na kahit ang pinakamaliit na binhi ng pananampalataya sa ating mga puso ay kusang lalago basta hindi tayo bibitiw sa kanya? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday October 4 Memorial of Saint Francis of Assisi: Luke 10:17-24

Gospel: Luke 10:17-24

The seventy-two disciples returned rejoicing and said to Jesus, “Lord, even the demons are subject to us because of your name.” Jesus said, “I have observed Satan fall like lightning from the sky. 

Behold, I have given you the power ‘to tread upon serpents’ and scorpions and upon the full force of the enemy and nothing will harm you. Nevertheless, do not rejoice because the spirits are subject to you, but rejoice because your names are written in heaven.”

 At that very moment he rejoiced in the Holy Spirit and said, “I give you praise, Father, Lord of heaven and earth, for although you have hidden these things from the wise and the learned you have revealed them to the childlike. Yes, Father, such has been your gracious will. All things have been handed over to me by my Father. No one knows who the Son is except the Father, and who the Father is except the Son and anyone to whom the Son wishes to reveal him.”

 Turning to the disciples in private he said, “Blessed are the eyes that see what you see. For I say to you, many prophets and kings desired to see what you see, but did not see it, and to hear what you hear, but did not hear it.”

+ + + + + + +

Reflection:

A long time ago, there was a religion that had a penchant for arrogantly showing its influence. They would boast that they were the true religion and that nobody would go to heaven except their members. Instead of attracting others to join them, they were shunned by those they thought could be their future members. Eventually, this religion stopped growing until it died a natural death. 

What could truly attract people to embrace a religion? It is certainly not arrogance, but childlike humility. Arrogance repels and hardens hearts, while humility softens hearts and opens doors. Humility is like a magnet that draws people in, winning their sympathy and trust.

Let us ask ourselves: would we prefer to belong to a religion that arrogantly flaunts its influence? Of course not! Would we rather be close to an arrogant person or a humble one? Naturally, we are drawn to the humble.

In the same way, we can bring more people to our faith and become true fishers of men if we live in humility and become breathing examples of Jesus’ humility. When we walk in His humility, our lives silently preach louder than any words we could say.

 The Lord does not need our pride to draw others—He needs our humility. Will we allow ourselves to be living witnesses of Christ’s humble love so that others may encounter Him through us? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Oktubre 4 Paggunita kay San Francisco de Asis: Lucas 10:17-24

Mabuting Balita: Lucas 10:17-24

Noong panahong iyon, bumalik na tuwang-tuwa ang pitumpu't dalawa. "Panginoon", sabi nila, "kahit po ang mga demonyo ay sumusunod kapag inutusan namin, sa ngalan ninyo." Sumagot si Jesus, "Nakita ko ang pagkahulog ni Satanas mula sa langit -- parang kidlat. Binigyan ko kayo ng kapangyarihang tumapak sa mga ahas at mga alakdan, at yumurak sa kapangyarihan ng kaaway. Walang makapipinsala sa inyo. 

Gayunman, magalak kayo hindi dahil sa suko sa inyo ang masasamang espiritu, kundi dahil sa nakatala sa langit ang pangalan ninyo." Nang oras ding iyon, si Jesus ay napuspos ng galak ng Espiritu Santo. At sinabi niya, "Pinasasalamatan kita, Ama, Panginoon ng langit at lupa, sapagkat inilihim mo sa marurunong at pantas ang mga bagay na ito at inihayag mo sa mga taong ito na ang kalooba'y tulad ng sa bata. 

Oo, Ama, sapagkat gayon ang ikinalulugod mo. "Ibinigay sa akin ng Ama, at walang nakakikilala sa Ama kundi ang Anak at yaong marapating pagpahayagan ng Anak." 

Humarap si Jesus sa mga alagad at sinabi, na di naririnig ng iba. "Mapalad kayo, sapagkat nakita ninyo ang inyong nakikita ngayon! Sinasabi ko sa inyo, maraming propeta at mga hari ang nagnasang makakita ng inyong nakikita ngayon ngunit hindi nila nakita. Hinangad din nilang mapakinggan ang inyong naririnig ngunit hindi nila napakinggan."

 + + + + + + +

Repleksyon:

Noong unang panahon, may isang relihiyon na may ugaling aroganteng pagpapakita ng kanilang impluwensiya. Ipinagyayabang nila na sila lamang ang tunay na relihiyon at na walang makapupunta sa langit maliban sa kanilang mga kasapi. 

Sa halip na maakit ang iba na sumama sa kanila, sila’y tinanggihan ng mga taong inaakala nilang magiging miyembro. Sa kalaunan, tumigil ang paglago ng relihiyong ito hanggang sa ito’y tuluyang nawala na lamang na parang bula.

 Ano nga ba ang tunay na makapag kukumbinse sa mga tao upang sumama sa isang relihiyon? Hindi ito kayabangan kundi ang pagiging mapagpakumbaba tulad ng isang bata. Ang kayabangan ay nakakaalis ng loob at nagpapalayo ng tao, samantalang ang pagpapakumbaba ay nakakaantig ng puso at nagbubukas ng pinto ng pagtitiwala. Ang pagpapakumbaba ay parang magnet na humihila at umaakit sa damdamin ng kapwa.

 Nanaisin ba natin na maging bahagi ng isang relihiyon na aroganteng ipinagmamalaki ang kanilang impluwensiya? Tiyak na hindi! Gugustuhin ba nating makipagkaibigan sa isang mayabang na tao kaysa sa isang mapagpakumbaba? Siyempre, sa mapagpakumbaba tayo makikipagkaibigan.

Gayon din, mas marami tayong madadala sa ating pananampalataya at tunay tayong magiging mangingisda ng tao kung tayo’y mamumuhay sa pagpapakumbaba at magiging buhay na halimbawa ng pagpapakumbaba ni Jesus. Kapag isinabuhay natin ang Kanyang kababaang-loob, ang ating mga gawa ay nagsasalita nang higit na malakas kaysa sa ating mga salita.

Hindi kailangan ng Panginoon ang ating kayabangan upang madala ang iba—ang kailangan Niya ay ang ating kabutihan at pagpapakumbaba. Handa ba tayong maging buhay na saksi ng mapagpakumbabang pag-ibig ni Jesus upang ang iba ay makatagpo Siya sa pamamagitan natin?– Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 3 Friday of the 26th Week in Ordinary Time: Luke 10:13-16

Gospel: Luke 10:13-16

Jesus said to them, “Woe to you, Chorazin! Woe to you, Bethsaida! For if the mighty deeds done in your midst had been done in Tyre and Sidon, they would long ago have repented, sitting in sackcloth and ashes.  

But it will be more tolerable for Tyre and Sidon at the judgment than for you. And as for you, Capernaum, ‘Will you be exalted to heaven? You will go down to the netherworld.’ Whoever listens to you listens to me. Whoever rejects you rejects me. And whoever rejects me rejects the one who sent me.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Why is Jesus angry with the people of Chorazin and Bethsaida? Because they did not heed His call to repentance; they refused His offer of love and renewal for them. 

It is sometimes puzzling why we refuse to heed this call of Jesus when we have nothing to lose but everything to gain. For example, if we are living in sin right now and we decide to respond to Jesus’ call for renewal, a great burden would immediately be lifted from our shoulders. Yet so many of us still refuse to walk away from sin. Why? 

What does sin offer us that we cannot walk away from it? Does sin offer us heaven? Does sin offer us a quiet and contented life? Why do we cling to sin as if our lives hinge upon it, when in truth it offers us nothing good? Should we wait until something unfortunate happens before we finally listen? 

Let us all embrace a fresh start in our lives by refusing to commit any form of sin—even for just a few weeks or a month. Then let us compare our lives previously lived in sin with a life lived free from sin and guided by the light of Jesus. Surely, we would love this new life with Jesus far more than the old life burdened by sin. 

The Lord is inviting us today: will we continue to hold on to the empty promises of sin, or will we finally surrender our hearts and walk with Jesus into the fullness of life that He longs to give us? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Oktubre 3 Biyernes sa Ika-26 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 10:13-16

Mabuting Balita: Lucas 10:13-16

Noong panahong iyon sinabi ni Hesus, “Kawawa ka, Corazin! Kawawa ka, Betsaida! Sapagkat kung sa Tiro at Sidon ginawa ang mga kababalaghang ginawa rito sa inyo, disin sana’y malaon na silang nagdaramit ng sako at nauupo sa abo upang ipakilalang sila’y nagsisisi.

Sa Araw ng Paghuhukom, higit na mabigat ang kaparusahan ninyo kaysa kaparusahan ng mga taga-Tiro at taga-Sidon. At ikaw, Capernaum, Ibig mong mataas hanggang sa langit? Ibabagsak ka sa Hades! “Ang nakikinig sa inyo’y nakikinig sa akin, ang nagtatakwil sa inyo’y nagtatakwil sa akin, at ang nagtatakwil sa akin ay nagtatakwil sa nagsugo sa akin.”

 + + + + + + +

Repleksyon:

Bakit nagalit si Jesus sa mga tao ng Corazin at Betsaida? Sapagkat hindi nila pinakinggan ang Kanyang panawagan na iwanan na ang buhay na makasalanan; tinanggihan nila ang Kanyang alok ng pag-ibig at pagbabagong-buhay para sa kanila. 

Nakakapagtaka kung bakit tayo kung minsan ay tumatangging pakinggan ang panawagan ni Jesus, gayong wala namang mawawala sa atin at kung tutuusin ay mas marami pang biyaya tayong makakamtam. Halimbawa, kung tayo ay nabubuhay sa kasalanan ngayon at piliin nating tumugon sa panawagan ni Jesus para sa pagbabago, agad-agad ay mawawala ang bigat na pasan-pasan natin. Ngunit bakit marami pa rin sa atin ang ayaw talikuran ang kasalanan? Bakit nga ba? 

Ano ba ang naibibigay ng kasalanan na hindi natin maiwan? Naibibigay ba nito ang langit? Naibibigay ba nito ang tahimik at kontentong buhay? Bakit tayo kumakapit sa kasalanan na para bang dito nakasalalay ang ating buhay, gayong wala naman itong mabuting naibibigay? Hihintayin pa ba natin na dumating ang isang masamang pangyayari bago tayo makinig? 

Magsimula po kaya tayong tanggihan  ang anumang uri ng kasalanan—kahit man lang sa loob ng ilang linggo o isang buwan. Pagkatapos, ihambing natin ang ating dating buhay sa kasalanan at ang buhay na malaya rito at ginagabayan ng liwanag ni Jesus. Tiyak na mas iibigin natin ang bagong buhay kasama si Jesus kaysa sa lumang buhay na pasan ang bigat ng kasalanan. 

Inaanyayahan tayo ng Panginoon ngayon: mananatili ba tayong kumakapit sa mga hungkag na pangako ng kasalanan, o buong puso nating isusuko ang ating sarili upang maglakbay kasama si Jesus tungo sa buhay na magaan, maayos at walang iniisip na anumang kasamaan? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Thursday October 2 Memorial of the Holy Guardian Angels: Matthew 18:1-5, 10

Gospel: Matthew 18:1-5, 10

The disciples approached Jesus and said, “Who is the greatest in the Kingdom of heaven?” He called a child over, placed it in their midst, and said, “Amen, I say to you, unless you turn and become like children, you will not enter the Kingdom of heaven. 

Whoever humbles himself like this child is the greatest in the Kingdom of heaven. And whoever receives one child such as this in my name receives me. 

“See that you do not despise one of these little ones, for I say to you that their angels in heaven always look upon the face of my heavenly Father.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Were the disciples expecting Jesus to tell them that they were the greatest in the kingdom of heaven because they followed Him? From all indications, this question—“Who is the greatest in the kingdom of heaven?”—was asked to serve their selfish desires. Jesus, however, knew what was in their hearts.

 Therefore, to straighten things out and to teach the disciples that self-seeking individuals would not be the greatest in the kingdom of heaven, Jesus told them: “Amen, I say to you, unless you turn and become like children, you will not enter the kingdom of heaven. Whoever humbles himself like this child is the greatest in the kingdom of heaven” (Matthew 18:3–4).

 The kingdom of heaven is reserved only for the humble. We cannot reach heaven by our own effort, nor can we enter without the mercy of God. Children remind us of this truth: they are perfect models of humility and perfect examples of dependence. Could children survive on their own? No, they cannot. They need their parents’ presence, guidance, and care.

 In the same way, we cannot rely on ourselves. We must rely on God, just as children rely on their parents. This was perhaps one of the most important lessons Jesus wanted to impart when He called a child into their midst (Matthew 18:2).

 This truth also speaks to us today. We cannot rely on our riches, if ever we have them, no matter how abundant they may seem. We cannot depend on our power either, no matter how powerrful we think we are. For wealth and power are fleeting creations of this world—they can vanish from our hands at any time.

 So, to whom must we entrust our lives? We must rely on God alone. For in Him we find the strength to endure, the mercy to be forgiven, and the love that leads us home to His kingdom.

 Do we live each day with the humility of a child, depending on God for everything? Or are we still holding on to the false securities of wealth, power, and self-sufficiency? —Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Huwebes Oktubre 2 Paggunita sa Mga Banal na Angel na Taga-tanod: Mateo 18:1-5, 10

Mabuting Balita: Mateo 18: 1-5, 10

Noong sandaling iyon, lumapit kay Hesus ang mga alagad at nagtanong, “Sino po ang pinakadakila sa kaharian ng langit?” Tinawag ni Hesus ang isang bata, pinatayo sa harapan nila, at sinabi, “Tandaan ninyo ito: kapag hindi kayo nagbago at tumulad sa mga bata, hinding-hindi kayo mabibilang sa mga pinaghaharian ng Diyos. 

Ang sinumang nagpapakababa na gaya ng batang ito ay siyang pinakadakila sa mga pinaghaharian ng Diyos. Ang sinumang tumatanggap sa isang batang ganito dahil sa akin ay ako ang tinatanggap. 

“Ingatan ninyo na huwag hamakin ang isa sa maliliit na ito. Sinasabi ko sa inyo: sa langit, ang kanilang mga anghel ay laging nasa harapan ng aking Ama.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Inaakala ba ng mga alagad na sasabihin ni Jesus na sila ang pinakadakila sa kaharian ng langit dahil sila ay sumusunod sa Kanya? Ang tanong ng mga alagad na—“Sino ang pinakadakila sa kaharian ng langit?”—ay nagmula sa kanilang makasariling motibo. Ngunit alam ni Jesus ang tunay na nilalaman ng kanilang puso. 

Kaya, upang ituwid ang kanilang isipan at ituro sa kanila na ang mga makasarili ay hindi magiging dakila sa kaharian ng langit, sinabi ni Jesus: “Ito ang sinasabi ko sa inyo, malibang kayo’y magbalik-loob at maging tulad ng mga bata, kailanma’y hindi kayo makapapasok sa kaharian ng langit. Ang sinumang nagpapakumbaba na gaya ng batang ito ang siyang pinakadakila sa kaharian ng langit” (Mateo 18:3–4). 

Ang kaharian ng langit ay nakalaan lamang para sa mga mapagpakumbaba. Hindi natin ito maaabot sa sarili nating kakayahan, at hindi rin tayo makapapasok kung wala ang awa ng Diyos. Ang mga bata ang nagpapaalala sa atin ng katotohanang ito: sila ay huwaran ng kababaang-loob at perpektong halimbawa ng lubos na pagdepende sa kanilang mga magulang. Maaari ba silang mabuhay nang mag-isa? Hindi, sapagkat kailangan nila ang gabay, presensya, at kalinga ng kanilang mga magulang. 

Gayon din tayo—hindi natin kayang umasa sa ating sarili lamang. Tayo ay dapat umasa sa Diyos, tulad ng mga batang umaasa sa kanilang mga magulang. Marahil ito ang isa sa pinakamahalagang punto na nais iparating ni Jesus nang tawagin Niya ang isang bata sa kanilang piling (Mateo 18:2). 

At ito rin ay totoo para sa atin ngayon. Hindi tayo maaaring umasa sa ating kayamanan—kung mayroon man tayo—kahit gaano pa ito karami. Hindi rin tayo dapat magtiwala sa ating kapangyarihan, gaano man tayo kamakapangyarihan. Sapagkat ang kayamanan at kapangyarihan ay mga bagay sa mundong ito na maaaring maglaho anumang oras. 

Kung gayon, kanino tayo dapat umasa? Sa Diyos lamang. Dahil sa Kanya lang natin matatagpuan ang tunay na kayamanan at tunay na kapangyarihan na kailanman ay hindi natin makikita sa mundong ito. 

Nabubuhay ba tayo araw-araw na may kababaang-loob na gaya ng isang bata, tayo po ba ay lubos na umaasa sa Diyos? O patuloy pa rin nating ginagawang sandigan ang ating mga sariling kakayahan, kayamanan at kapangyarihan? —Marino J. Dasmarinas