Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Huwebes Oktubre 2 Paggunita sa Mga Banal na Angel na Taga-tanod: Mateo 18:1-5, 10

Mabuting Balita: Mateo 18: 1-5, 10

Noong sandaling iyon, lumapit kay Hesus ang mga alagad at nagtanong, “Sino po ang pinakadakila sa kaharian ng langit?” Tinawag ni Hesus ang isang bata, pinatayo sa harapan nila, at sinabi, “Tandaan ninyo ito: kapag hindi kayo nagbago at tumulad sa mga bata, hinding-hindi kayo mabibilang sa mga pinaghaharian ng Diyos. 

Ang sinumang nagpapakababa na gaya ng batang ito ay siyang pinakadakila sa mga pinaghaharian ng Diyos. Ang sinumang tumatanggap sa isang batang ganito dahil sa akin ay ako ang tinatanggap. 

“Ingatan ninyo na huwag hamakin ang isa sa maliliit na ito. Sinasabi ko sa inyo: sa langit, ang kanilang mga anghel ay laging nasa harapan ng aking Ama.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Inaakala ba ng mga alagad na sasabihin ni Jesus na sila ang pinakadakila sa kaharian ng langit dahil sila ay sumusunod sa Kanya? Ang tanong ng mga alagad na—“Sino ang pinakadakila sa kaharian ng langit?”—ay nagmula sa kanilang makasariling motibo. Ngunit alam ni Jesus ang tunay na nilalaman ng kanilang puso. 

Kaya, upang ituwid ang kanilang isipan at ituro sa kanila na ang mga makasarili ay hindi magiging dakila sa kaharian ng langit, sinabi ni Jesus: “Ito ang sinasabi ko sa inyo, malibang kayo’y magbalik-loob at maging tulad ng mga bata, kailanma’y hindi kayo makapapasok sa kaharian ng langit. Ang sinumang nagpapakumbaba na gaya ng batang ito ang siyang pinakadakila sa kaharian ng langit” (Mateo 18:3–4). 

Ang kaharian ng langit ay nakalaan lamang para sa mga mapagpakumbaba. Hindi natin ito maaabot sa sarili nating kakayahan, at hindi rin tayo makapapasok kung wala ang awa ng Diyos. Ang mga bata ang nagpapaalala sa atin ng katotohanang ito: sila ay huwaran ng kababaang-loob at perpektong halimbawa ng lubos na pagdepende sa kanilang mga magulang. Maaari ba silang mabuhay nang mag-isa? Hindi, sapagkat kailangan nila ang gabay, presensya, at kalinga ng kanilang mga magulang. 

Gayon din tayo—hindi natin kayang umasa sa ating sarili lamang. Tayo ay dapat umasa sa Diyos, tulad ng mga batang umaasa sa kanilang mga magulang. Marahil ito ang isa sa pinakamahalagang punto na nais iparating ni Jesus nang tawagin Niya ang isang bata sa kanilang piling (Mateo 18:2). 

At ito rin ay totoo para sa atin ngayon. Hindi tayo maaaring umasa sa ating kayamanan—kung mayroon man tayo—kahit gaano pa ito karami. Hindi rin tayo dapat magtiwala sa ating kapangyarihan, gaano man tayo kamakapangyarihan. Sapagkat ang kayamanan at kapangyarihan ay mga bagay sa mundong ito na maaaring maglaho anumang oras. 

Kung gayon, kanino tayo dapat umasa? Sa Diyos lamang. Dahil sa Kanya lang natin matatagpuan ang tunay na kayamanan at tunay na kapangyarihan na kailanman ay hindi natin makikita sa mundong ito. 

Nabubuhay ba tayo araw-araw na may kababaang-loob na gaya ng isang bata, tayo po ba ay lubos na umaasa sa Diyos? O patuloy pa rin nating ginagawang sandigan ang ating mga sariling kakayahan, kayamanan at kapangyarihan? —Marino J. Dasmarinas