Reflection for Wednesday October 1 Memorial of Saint Thérèse of the Child Jesus, Virgin and Doctor of the Church: Luke 9:57-62

Gospel: Luke 9:57-62

As Jesus and his disciples were proceeding on their journey, someone said to him, “I will follow you wherever you go.”Jesus answered him, “Foxes have dens and birds of the sky have nests, but the Son of Man has nowhere to rest his head.”

And to another he said, “Follow me.” But he replied, “Lord, let me go first and bury my father.” But he answered him, “Let the dead bury their dead. But you, go and proclaim the Kingdom of God.” 

And another said, “I will follow you, Lord, but first let me say farewell to my family at home.” Jesus answered him, “No one who sets a hand to the plow and looks to what was left behind is fit for the Kingdom of God.”

+ + + + + + +

Reflection:

How do we follow the Lord inside the Sacrament of Matrimony? 

We follow the Lord by being faithful to our marriage vows. We know for a fact that the priest who unites husband and wife does so in the person of Jesus Christ. Therefore, the two become one through the Sacrament of Matrimony by the grace of Jesus. 

However, no marriage is truly “made in heaven”; every marriage passes through the fire of trials and tribulations. Yet if we are serious about following the Lord through our sacred vows, we must always find it in our hearts to forgive whatever offenses may be committed against us. 

This means that there should always be a sacred space for forgiveness within the innermost hearts of married couples. No marriage is perfect, for we are all flawed individuals. But by the grace of Jesus, we are united in the Sacrament of Matrimony, and it is in Him that our weaknesses are made strong. 

Therefore, forgiveness should be one of the essential requirements for us as husband and wife if we truly desire to follow the Lord. If the Lord is present in our marriage and if we are sincere in our desire to walk with Him, then love, forgiveness, and humility will flourish in our hearts—until we breathe our last. 

In our own marriage, are we willing to make forgiveness, love, and humility the daily expression of our faith, so that Christ may always be alive in our homes? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 1 Miyerkules Paggunita kay Santa Teresita ng Sanggol na si Jesus, dalaga at pantas ng Simbahan: Lucas 9:57-62

Mabuting Balita: Lucas 9:57-62

Noong panahong iyon, samantalang naglalakad sina Hesus at ang kanyang mga alagad, may taong nagsabi kay Hesus, “Susunod po ako sa inyo kahit saan.” Sumagot si Hesus, “May lungga ang asong-gubat at may pugad ang ibon, ngunit ang Anak ng Tao’y wala man lamang matulugan o mapagpahingahan.” 

Sinabi ni Hesus sa isa, “Sumunod ka sa akin.” Ngunit sumagot ang tao, “Panginoon, hayaan po muna ninyo akong umuwi upang ipalibing ang akin ama.” Sinabi ni Hesus sa kanya, “Ipaubaya mo na sa mga patay ang paglilibing ng kanilang mga patay. Ngunit ikaw, humayo ka at ipahayag mo ang tungkol sa paghahari ng Diyos.” 

Sinabi naman ng isa, “Susunod po ako sa inyo, Panginoon, ngunit magpapaalam muna ako sa aking mga kasambahay.” Sinabi sa kanya ni Hesus, “Ang sinumang nag-aararo at palaging lumilingon ay hindi karapat-dapat sa paghahari ng Diyos.”

 + + + + + + +

Repleksyon:

Paano natin sinusundan ang Panginoon sa loob ng Sakramento ng Kasal? 

Sinusundan natin ang Panginoon sa pamamagitan ng ating katapatan sa ating mga panata sa kasal. Alam natin na ang pari na nagbubuklod sa mag-asawa ay gumaganap sa persona o pagkatao ni Jesu-Cristo. Kaya ang dalawa ay nagiging isa sa pamamagitan ng Sakramento ng Kasal sa biyaya ni Jesus. 

Gayunman, walang kasal na “ginawa sa langit”; bawat kasal ay dumaraan sa apoy ng mga pagsubok at hirap ng buhay. Ngunit kung tayo ay seryoso sa pagsunod sa Panginoon sa pamamagitan ng ating mga sinumpaang panata, dapat mayroon sa ating mga puso ang kakayahang magpatawad sa anumang pagkukulang o kasalanan na nagawa sa atin. 

Ibig sabihin nito, palagi dapat may nakalaan na puwang para sa pagpapatawad sa kaibuturan ng ating mga puso bilang mag-asawa. Walang kasal ang perpekto sapagkat tayo ay mga taong may mga kahinaan. Subalit sa pamamagitan ng biyaya ni Jesus, tayo ay pinag-isa sa Sakramento ng Kasal, at dahil sa Kanyang biyaya tayo ay matatag na nagpapatuloy gaano man kabigat ang mga pagsubok.

 Kaya’t ang pagpapatawad ay dapat isa sa mahahalagang batayan para sa mga mag-asawa kung tunay nilang hangad na sundan ang Panginoon. Kung ang Panginoon ay nananahan sa atin at kung taimtim ang ating hangarin na maglakbay kasama Siya, dapat ay palaging buhay ang pag-ibig, pagpapatawad, at kababaang-loob—hanggang sa ating huling hininga.

 Sa ating sariling buhay mag-asawa handa ba tayong isabuhay ang pagpapatawad, pag-ibig, at kababaang-loob bilang araw-araw na patotoo ng ating pananampalataya, upang si Kristo ay laging manatiling buhay sa ating tahanan? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday September 30 Memorial of Saint Jerome, Priest and Doctor of the Church: Luke 9:51-56

Gospel: Luke 9:51-56

When the days for Jesus to be taken up were fulfilled, he resolutely determined to journey to Jerusalem, and he sent messengers ahead of him. On the way they entered a Samaritan village to prepare for his reception there, but they would not welcome him because the destination of his journey was Jerusalem.

 

When the disciples James and John saw this they asked, “Lord, do you want us to call down fire from heaven to consume them?” Jesus turned and rebuked them, and they journeyed to another village.

+ + + + +  + +

Reflection:

What is your attitude when somebody rejects you? Do you feel bad and offended, or do you simply shrug it off, move on, and treat rejection as a normal part of life? 

Jesus was refused entry into the Samaritan village, but instead of sulking or harboring resentment toward the Samaritan people, He simply walked away without holding any ill will against them. 

Perhaps Jesus was silently saying: “You refused me entry into your village, so I will move on without any ill feelings against you, people of Samaria.” In that negative reception, Jesus had a positive reaction: “Let’s move on and go forth with our mission.” 

Every now and then, there will also be people who try to offend us or bait us into stooping to their level of arrogance. So what are we going to do? We must not take the bait. Instead, we should keep calm and not allow ourselves to be offended. 

We simply have to take the higher road and squeeze out whatever positive lessons we can draw from a negative situation. We have to remember that nobody is in charge of how we react to any situation except us. 

Therefore, we should never forget to look for the positive in every negative circumstance that comes our way. When we allow the Holy Spirit to guide our hearts, even rejection can become a moment of redirection toward God’s greater plan.

How do you respond when others reject or offend you—do you let anger take over, or do you, like Jesus, choose to walk away with peace in your heart? – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Martes Setyembre 30 Paggunita kay San Geronimo pari at pantas ng Simbahan : Lucas 9:51-56

Mabuting Balita: Lucas 9:51-56

Nang nalalapit na ang panahong iaakyat si Hesus sa langit, ipinasiya niyang pumunta sa Jerusalem. Sinugo niya ang ilan upang mauna sa kanya. Humayo sila at pumasok sa isang nayon sa Samaria upang ipaghanda siya ng matutuluyan. Ngunit ayaw siyang tanggapin ng mga Samaritano sapagkat siya’y patungo sa Jerusalem.

Nang makita ito nina Santiago at Juan ay kanilang sinabi, “Panginoon, payag ba kayong magpababa kami ng apoy mula sa langit upang pugnawin sila?” Ngunit bumaling siya at pinagsabihan sila. “Hindi ninyo alam kung anong uri ng espiritu ang sumasainyo,” sabi niya, “sapagkat naparito ang Anak ng Tao hindi upang ipahamak ang mga tao kundi upang iligtas sila.” At nagtungo sila sa ibang nayon.

 + + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang iyong nararamdaman kapag may mga taong hindi mabuti ang pakikitungo sayo? Nalulungkot ka ba at nasasaktan, o basta mo na lang itong pinalalagpas na may kapayapaan sa iyong puso at itinuturing mo nalang na normal ito na bahagi ng buhay? 

Tinanggihan si Jesus na pumasok sa nayon ng mga Samaritano, ngunit sa halip na magtampo o magkimkim ng galit laban sa kanila, Siya ay tahimik na lumisan nang walang dalang anumang hinanakit. 

Marahil ay para bang sinasabi Niya: “Tinanggihan ninyo Akong pumasok sa inyong nayon, kaya’t ako’y aalis na lamang nang walang anumang galit sa inyo, mga taga-Samaria.” Sa kabila ng negatibong pagtanggap, nagpakita si Jesus ng positibong tugon: “Magpatuloy tayo at ipagpatuloy ang ating misyon.” 

Paminsan-minsan, may mga taong susubok na saktan tayo o akitin tayong bumaba sa kanilang antas ng kayabangan. Ano kaya ang dapat nating gawin? Huwag tayong magpalinlang. Sa halip, manatili tayong kalmado at huwag hayaang masira ang ating kalooban. 

Kailangan nating tahakin ang mas mataas at tuwid na daan at kunin ang mabuting aral kahit sa gitna ng negatibong karanasan. Dapat nating tandaan na tayo lamang ang may hawak kung paano tayo tutugon sa anumang sitwasyong dumarating sa ating buhay. 

Kaya naman, huwag nating kalilimutan na laging may positibong biyayang nakatago kahit sa bawat negatibong pangyayari. Kapag hinayaan nating pamunuan tayo ng Espiritu Santo, maging ang pagtanggi o hindi maayos na pag turing sa atin ay nagiging daan patungo sa mas dakilang plano ng Diyos. 

Kapag ikaw ba ay ipinapahiya o sinasaktan ng iba, pinipili mo bang magkimkim ng galit, o pinipili mo, gaya ni Jesus, ang lumakad nang may kapayapaan at pagmamahal sa iyong puso? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Monday September 29 Feast of Saints Michael, Gabriel, and Raphael, Archangels: John 1:47-51

Gospel: John 1:47-51

Jesus saw Nathanael coming toward him and said of him, “Here is a true child of Israel. There is no duplicity in him.” Nathanael said to him, “How do you know me?” Jesus answered and said to him, “Before Philip called you, I saw you under the fig tree.” Nathanael answered him, “Rabbi, you are the Son of God; you are the King of Israel.”

 

Jesus answered and said to him, “Do you believe because I told you that I saw you under the fig tree? You will see greater things than this.” And he said to him, “Amen, amen, I say to you, you will see heaven opened and the angels of God ascending and descending on the Son of Man.”

+ + + + + + +

Reflection:

Do you think about God when you are alone? Many of us are forced to think about Him when we encounter bumps and humps in our lives. But do we take time to truly contemplate God when we are not troubled by any problems? Only a few of us, perhaps, do this. 

What was Nathanael doing under the fig tree? Was he contemplating God? Was he praying and asking for His guidance? Nathanael was reflecting on God while he sat under the fig tree; he was silently asking the Lord to reveal Himself. Then, not long after, the call of Jesus came. 

When we think of God often, our hearts and minds slowly but surely begin to form a clearer picture of who He is. We start to understand His identity and the role He plays in our lives. To many of us, God may seem distant. But is it really God who is far away, or is it us who distance ourselves from Him? 

The truth is, Jesus is never distant from us; He is always present, always waiting, always loving. It is we who often fail to give Him our time, our attention, and our hearts—except when we are in great need. 

What if today you choose to seek God not only in moments of struggle but also in moments of peace? Will you make space in your daily life to contemplate His presence and allow Him to reveal Himself more deeply to you? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Lunes Setyembre 29 Kapistahan nila San Miguel, San Gabriel at San Rafael, mga arkanghel: Juan 1:47-51

Mabuting Balita: Juan 1:47-51

Noong panahong iyon, nang makita ni Jesus si Natanael, ay kanyang sinabi, "Masdan ninyo ang isang tunay na Israelita; siya'y hindi magdaraya!" Tinanong siya ni Natanael, "Paano ninyo ako nakilala?" Sumagot si Jesus, "Bago ka pa tawagin ni Felipe, nakita na kita nang ikaw ay nasa ilalim ng puno ng igos."  

"Rabi, kayo po ang Anak ng Diyos! Kayo ang Hari ng Israel!" wika ni Natanael. Sinabi ni Jesus, "Nananampalataya ka ba dahil sa sinabi ko sa iyong nakita kita sa ilalim ng puno ng igos?

Makakikita ka ng mga bagay na higit kaysa rito!" At sinabi niya sa lahat, "Tandaan ninyo: makikita ninyong bukas ang langit, at ang mga anghel ng Diyos ay manhik-manaog sa kinaroroonan ng Anak ng Tao!"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Iniisip mo ba ang Diyos kapag mag-isa ka? Kadalasan, naiisip lamang natin ang Diyos kapag dumarating ang mga unos at pagsubok sa ating buhay. Ngunit iniisip ba natin Siya at tunay na nagmumuni-muni sa Diyos kahit wala tayong kinakaharap na problema? Marahil, iilan lamang ang gumagawa nito. 

Ano kaya ang ginagawa ni Natanael sa ilalim ng puno ng igos? Siya ba ay nagmumuni-muni sa Diyos? Siya ba ay nananalangin at humihingi ng gabay mula sa Kanya? Tahimik na nagbubulay si Natanael sa Diyos habang siya’y nasa ilalim ng puno; taimtim niyang hinihiling na ipahayag ng Panginoon ang Kanyang sarili sa kanya. At hindi nagtagal, dumating ang tawag ni Jesus. 

Kapag madalas nating iniisip ang Diyos, unti-unti ngunit tiyak na nagiging malinaw sa atin kung sino Siya. Nagsisimula nating maunawaan ang Kanyang pagkakakilanlan at ang papel na ginagampanan Niya sa ating buhay. Para sa marami sa atin, tila napakalayo ng Diyos. Ngunit Siya ba talaga ang malayo, o tayo ang lumalayo sa Kanya? 

Ang katotohanan ay kailanman hindi lumalayo si Jesus sa atin. Siya ay laging nandiyan, laging naghihintay, laging nagmamahal. Tayo ang madalas na hindi naglalaan ng oras, at tayo rin ang umiiwas na bigyan Siya ng puwang sa ating pang araw-araw na buhay—maliban na lamang kung tayo’y dumadaan sa mga unos ng buhay. 

Paano kung ngayong araw ay piliin mong hanapin ang Diyos hindi lamang sa oras ng iyong mga pagsubok kundi maging sa panahon ng kapanatagan? Handa ka bang maglaan ng oras araw-araw upang magnilay sa Kanyang salita at hayaang higit Niyang ipahayag ang Kanyang sarili sa iyo? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 28 Twenty-sixth Sunday in Ordinary Time: Luke 16:19-31

Gospel: Luke 16:19-31

Jesus said to the Pharisees: “There was a rich man who dressed in purple garments and fine linen and dined sumptuously each day. And lying at his door was a poor man named Lazarus, covered with sores, who would gladly have eaten his fill of the scraps that fell from the rich man's table. Dogs even used to come and lick his sores. When the poor man died, he was carried away by angels to the bosom of Abraham.   

The rich man also died and was buried, and from the netherworld, where he was in torment, he raised his eyes and saw Abraham far off and Lazarus at his side. And he cried out, 'Father Abraham, have pity on me. Send Lazarus to dip the tip of his finger in water and cool my tongue, for I am suffering torment in these flames.' 

Abraham replied, ‘My child, remember that you received what was good during your lifetime while Lazarus likewise received what was bad; but now he is comforted here, whereas you are tormented. Moreover, between us and you a great chasm is established to prevent anyone from crossing who might wish to go from our side to yours or from your side to ours.’   

He said, ‘Then I beg you, father, send him to my father’s house, for I have five brothers, so that he may warn them, lest they too come to this place of torment.' But Abraham replied, ‘They have Moses and the prophets. Let them listen to them.’ He said, ‘Oh no, father Abraham, but if someone from the dead goes to them, they will repent. ’Then Abraham said, ‘If they will not listen to Moses and the prophets, neither will they be persuaded if someone should rise from the dead.’

+ + + + + + +

Reflection:

The story is told about a man who did not believe in God or in the afterlife. He wantonly wasted his days indulging in sinful pleasures. His life was filled with immoral satisfaction—drugs, sex, and other worldly pursuits. In other words, he had no time for God. This became his way of life because he did not believe in the existence of the afterlife, much less in God. 

But is there really an afterlife, a life that immediately begins once our time in this world is over? The answer is a resounding yes! The Gospel reminds us that there is indeed an afterlife, one that is very different from the life we have today. In the afterlife, there exist two kingdoms: the kingdom of God, and the kingdom of Satan, where he dwells. 

In the Gospel, we encounter two men: an unnamed rich and indifferent man, and the poor man named Lazarus. The rich man perhaps did not believe in the afterlife, or was not aware of its reality. That is why he did not care for Lazarus, who was in dire need of his help. He simply ignored him as if he did not exist. 

When both of them died, there was a reversal of places. The poor man Lazarus, who endured suffering while alive, was carried into the kingdom of God. Meanwhile, the rich man, who had savored earthly pleasures, found himself in the dark kingdom of Satan. 

Why was there this reversal? Because the rich man was indifferent to the desperate cry of Lazarus. If only he had known that Lazarus was close to God! If only he had realized that Lazarus could have been God in disguise! 

The message for us is very clear: we must never ignore the cry of the poor, for in their brokenness we see the face of God. The poor are not a burden but a living reminder of God’s presence in our midst. 

How often do we pass by the “Lazarus” in our own lives—the beggar on the street, the relative in need, the neighbor silently crying for help—without even noticing? Will we choose to open our hearts to them as if we are serving God Himself, or will we risk being blind like the rich man? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Setyembre 28, Ika-26 Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 16:19-31

Mabuting Balita: Lucas 16:19-31

Noong panahong iyon, sinabi ni Jesus sa mga Pariseo: "May isang mayamang nagdaramit ng mamahalin at saganang-sagana sa pagkain araw-araw. At may isa namang pulubing nagngangalang Lazaro, tadtad ng sugat, na nakalupasay sa may pintuan ng mayaman upang mamulot kahit mumong nahuhulog mula sa hapag ng mayaman. At doo'y nilalapitan siya ng aso at dinidilaan ang kanyang mga sugat. 

Namatay ang pulubi, at dinala ng mga anghel sa piling ni Abraham. Namatay rin ang mayaman, at inilibing. Sa gitna ng kanyang pagdurusa sa Hades, tumingala ang mayaman at kanyang natanaw sa malayo si Abraham, kapiling si Lazaro. At sumigaw siya: 'Amang Abraham, mahabag po kayo sa akin. Utusan ninyo si Lazaro na isawsaw sa tubig ang dulo ng kanyang daliri at palamigin ang aking dila, sapagkat naghihirap ako sa apoy na ito.' 

Ngunit sinabi sa kanya ni Abraham, 'Anak, alalahanin mong nagpasasa ka sa buhay sa ibabaw ng lupa, at si Lazaro'y nagtiis ng kahirapan. Ngunit ngayo'y inaaliw siya rito, samantalang ikaw'y nama'y nagdurusa. Higit sa lahat, inilagay sa pagitan natin ang isang malaking bangin upang ang mga narini ay hindi makapariyan at ang mga nariyan ay hindi makaparini.' 

At sinabi ng mayaman, 'Kung gayon po, Amang Abraham, ipinamamanhik ko sa inyong papuntahin si Lazaro sa bahay ng aking ama, sapagkat ako'y may limang kapatid na lalaki. Paparoonin nga ninyo siya upang balaan sila at nang hindi sila humantong sa dakong ito ng pagdurusa.' 

Ngunit sinabi sa kanya ni Abraham, 'Nasa kanila ang mga sinulat ni Moises at ng mga propeta; pakinggan nila ang mga iyon.' 'Hindi po sapat ang mga iyon,' tugon niya, 'Ngunit kung pumunta sa kanila ang isang patay na muling nabuhay, tatalikdan nila ang kanilang mga kasalanan.' Sinabi sa kanya ni Abraham, 'Kung ayaw nilang pakinggan ang mga sinulat ni Moises at ng mga propeta, hindi rin nila paniniwalaan ang isang patay na muling nabuhay.'"

 + + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang lalaki na hindi naniniwala sa Diyos o sa kabilang-buhay. Nilustay niya ang kaniyang mga araw sa makamundong kalayawan. Ang kaniyang buhay ay nakatuon lamang sa mga imoral na kasiyahan—droga, pakikiapid, at iba pang makasalanang bagay.

Sa madaling sabi, wala siyang panahon para sa Diyos. Ito ang naging landas ng kaniyang buhay sapagkat hindi siya naniniwala na may kabilang-buhay, lalo na na may Diyos. 

Pero, totoo ba talagang may kabilang-buhay, isang buhay na agad magsisimula matapos ang ating panahon dito sa mundo? Ang sagot ay isang malakas na oo! Ipinapakita ng Mabuting Balita na tunay ngang may kabilang-buhay, at ito ay lubhang naiiba sa buhay na mayroon tayo ngayon. Doon sa kabilang-buhay ay may dalawang kaharian: ang kaharian ng Diyos, at ang kaharian ni Satanas kung saan siya nananahan. 

Sa atin pong Mabuting Balita ay ipinakikilala sa atin ang dalawang tao: ang mayamang walang pakialam, at ang pulubing si Lazaro. Marahil ang mayamang iyon ay hindi naniniwala sa kabilang-buhay o hindi batid ang katotohanan nito. Kaya’t hindi niya inalintana ang paghihirap ni Lazaro na nasa matinding pangangailangan. Ipinagwalang-bahala niya ito na para bang wala siyang nakikitang tao. 

Nang sila ay parehong pumanaw, nagkaroon ng pagbabaligtad ng kalagayan. Ang pulubing si Lazaro, na nagtiis ng kahirapan habang nabubuhay, ay dinala sa kaharian ng Diyos. Samantala, ang mayamang nagpakasasa sa mga kalayawan ng mundo ay napunta sa madilim na kaharian ni Satanas. 

Bakit nagkaroon ng ganitong pagbabaligtad ng kanilang kalagayan? Sapagkat ang mayaman ay naging manhid sa daing at pangangailangan ni Lazaro. Kung alam lamang niya na si Lazaro ay malapit sa Diyos! Kung naunawaan lamang niya na maaaring si Lazaro ay ang Diyos na nagkatawang-tao sa anyo ng mahirap! 

Ang aral para sa atin ay malinaw: huwag nating ipagwalang-bahala ang panaghoy at pagtangis ng mga dukha, sapagkat sa kanilang kahinaan at pangangailangan ay makikita natin ang mukha ng Diyos. Ang mga mahihirap ay hindi pabigat, bagkus sila ay buhay na paalala ng presensya ng Diyos sa ating piling. 

Ilang beses na ba tayong dumaan sa tabi ng ating “Lazaro” sa buhay—ang pulubi sa lansangan, ang kamag-anak na nangangailangan, o ang kapitbahay na tahimik na umiiyak dahil sa kahirapang pinagdadaanan—ngunit hindi man lang natin sila pinansin? 

Bubuksan ba natin ang ating puso at tutugon sa kanila na para bang si Kristo mismo ang ating tinutulungan o mananatili tayong bulag at manhid tulad ng mayamang iyon? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday September 27 Memorial of Saint Vincent de Paul, Priest: Luke 9:43b-45

Gospel: Luke 9:43b-45

While they were all amazed at his every deed, Jesus said to his disciples, “Pay attention to what I am telling you. The Son of Man is to be handed over to men.”

But they did not understand this saying; its meaning was hidden from them so that they should not understand it, and they were afraid to ask him about this saying.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we sometimes find it difficult to understand the ways of the Lord in our lives? Every one of us perhaps experiences this kind of dilemma. For example, when we pass through severe testing, it may lead us to question God. Some of us may even say before Jesus: “Why do we have to go through this difficulty in our lives when we follow You?”

 When we face these kinds of trials, we must remember that we are created beings of God with finite minds. As such, our intellect is limited, no matter how intelligent we may think we are. Thus, we will never be able to fully comprehend the ways of God. Instead, we are called to humbly submit to His will and firmly hold on to our faith in our infinite and loving God.

 Therefore, when we encounter episodes in life that seem beyond our understanding, let us not be afraid to cry out to God and ask: “Why do we have to go through this trial?” 

Yet after questioning Him, may we hold on even tighter to our faith and continue to believe that He has a greater purpose for allowing us to walk through these valleys of life. For in every difficulty, God is shaping us, strengthening us, and drawing us closer to Himself.

Will we allow our trials to weaken our faith, or will we let them deepen our trust in the God whose wisdom and love are far greater than ours? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Setyembre 27 Paggunita San Vicente de Paul, pari: Lucas 9:43b-45

Mabuting Balita: Lucas 9:43b-45

Noong panahong iyon, samantalang nanggigilalas ang mga tao sa lahat ng ginawa ni Hesus, sinabi niya sa kanyang mga alagad, “Tandaan ninyo itong sasabihin ko: ipagkakanulo ang Anak ng Tao.” 

Ngunit hindi nila ito naunawaan, pagkat inilingid ito sa kanila.  Nangangamba naman silang magtanong sa kanya kung ano ang ibig sabihin niyon.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nahihirapan ba tayong unawain ang mga paraan ng pagkilos ng Panginoon sa ating buhay? Marahil ay bawat isa sa atin ay nakararanas ng ganitong uri ng pagsubok. 

Halimbawa, tinatanong natin ang Diyos kapag dumaraan tayo sa mabibigat na hamon ng buhay. Ang ilan sa atin ay maaaring magsabi sa harap ni Jesus: “Bakit ko kailangang pagdaanan ang hirap na ito sa aking buhay gayong sumusunod naman ako sayo?”

Kapag dumaraan tayo sa ganitong mga pagsubok, kailangan nating alalahanin na tayo ay nilikhang nilalang ng Diyos na may hangganan ang kaisipan. Bilang mga tao, limitado ang ating pag-unawa gaano man katalino ang ilan sa atin.

Kaya’t hinding-hindi natin lubos na mauunawaan ang mga paraan ng Diyos. Sa halip, tinatawag Niya tayo na magpakumbaba, magpasakop sa Kanyang kalooban, at mahigpit na kumapit sa ating pananampalataya sa ating walang hanggang at mapagmahal na Diyos.

Kaya’t kapag dumaraan tayo sa mga yugto ng buhay na tila mahirap unawain, huwag tayong matakot na sumigaw at magtanong sa Diyos: “Bakit namin kailangang pagdaanan ang pagsubok na ito?”

Subalit matapos tayong magtanong, lalo pa sana tayong kumapit sa ating pananampalataya at patuloy na maniwala na may dakilang layunin ang Diyos kung bakit Niya hinahayaan tayong lumakad sa ganitong daan sa ating buhay. Sapagkat sa bawat paghihirap ay hinuhubog Niya tayo, pinatitibay, at lalo Niya tayong inilalapit sa Kanyang sarili.

Hahayaan ba nating talunin tayo ng mga pagsubok o gagamitin natin ang ating mga pagsubok upang lalo pang tumibay ang ating pagtitiwala sa Panginoon? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 26 Friday of the 25th Week in Ordinary Time: Luke 9:18-22

Gospel: Luke 9:18-22

Once when Jesus was praying in solitude, and the disciples were with him, he asked them, “Who do the crowds say that I am?” They said in reply, “John the Baptist; others, Elijah; still others, ‘One of the ancient prophets has arisen.’” Then he said to them, “But who do you say that I am?” Peter said in reply, “The Christ of God.” He rebuked them and directed them not to tell this to anyone.

He said, “The Son of Man must suffer greatly and be rejected by the elders, the chief priests, and the scribes, and be killed and on the third day be raised.”

+ + + + + + +

Reflection:

Why does Jesus always remind His disciples about His impending sufferings? Why not keep His coming sufferings only to Himself? Come to think of it, if Jesus had concealed His suffering from His disciples, He could have attracted more followers. But Jesus did not lie to them; He did not sugarcoat His words to attract them. He was brutally honest, and He laid everything down before them. 

Many of us don’t want to talk about sufferings when following Jesus. Yet the moment we take away sufferings, there is no more authentic discipleship. This is because discipleship without going through suffering is false discipleship. 

How could we truly see Jesus if we never experienced pain and suffering? How could we know Him more deeply if we were not willing to endure trials for His sake? If we say that we follow Jesus and yet we are afraid of suffering, then we are not truly His followers. We are simply bystanders who care little about His mission. 

As they say, “No pain, no gain.” If we relate this to our discipleship with Jesus, it now becomes: “No pain, no date in Heaven with Jesus.” 

Suffering is never easy, but it is the path that shapes us into authentic disciples. It is through the cross that we are drawn closer to Christ, and it is in our sacrifices that we begin to taste the sweetness of His love. 

Are you willing to embrace suffering for the sake of Jesus, or will you choose the easier path and miss the eternal joy of being with Him? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 26 Biyernes sa Ika-25 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 9:18-22

Mabuting Balita: Lucas 9:18-22

Isang araw, samantalang nananalanging mag-isa si Jesus, lumapit sa kanya ang kanyang mga alagad. Tinanong niya sila, "Sino raw ako ayon sa mga tao?" Sumagot sila, "Ang sabi po ng ilan ay si Juan Bautista kayo; sabi naman ng iba, si Elias kayo, at may nagsasabi pang nabuhay ang isa sa mga propeta noong una." "Kayo naman, ano ang sabi ninyo?" tanong niya sa kanila. "Ang Mesias ng Diyos!" sagot ni Pedro.  

Itinagubilin ni Jesus sa kanyang mga alagad na huwag na nilang sasabihin ito kaninuman. At sinabi pa niya sa kanila, "Ang Anak ng Tao'y dapat magbata ng maraming hirap. Itatakwil siya ng matatanda ng bayan, ng mga punong saserdote at ng mga eskriba. Ipapapatay nila siya, ngunit sa ikatlong araw ay muling mabubuhay."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit nga ba laging pinaaalalahanan ni Jesus ang Kanyang mga alagad tungkol sa Kanyang nalalapit na mga pagdurusa? Bakit hindi na lamang Niya itinago sa Kanyang sarili ang lahat ng ito? Kung iisipin natin, kung itinago Niya ang Kanyang mga pagdurusa sa Kanyang mga alagad, mas marami pa sanang magkakainteres na sumunod sa Kanya. 

Ngunit hindi nagsinungaling si Jesus; hindi Niya pinaganda o pinatamis ang Kanyang mga salita upang makahikayat. Siya’y naging tapat, malinaw, at buong tapang na inilatag ang lahat sa kanila at sa atin narin. 

Kadalasan, ayaw nating pag-usapan ang mga pagdurusa kapag sinusundan natin si Jesus. Subalit kapag inalis natin ang pagdurusa, nawawala ang tunay na diwa ng pagiging alagad. Sapagkat ang alagad na hindi handang dumaan sa hirap, sakripisyo at pagpapakasakit ay huwad na alagad. 

Paano natin malinaw na makikita si Jesus kung hindi tayo dadaan sa mga pasakit at pagdurusa? Paano natin Siya makikilala nang mas malalim kung hindi tayo handang magsakripisyo alang-alang sa Kanya? Kung sinasabi nating sumusunod tayo kay Jesus ngunit takot naman tayong magdusa, hindi tayo tunay na tagasunod. Isa lamang tayong tagapanood na huwad at walang malasakit sa misyon ni Jesus. 

Sabi nga nila, “Pag walang hirap, wala ring ginhawa.” At kung iuugnay natin ito sa ating pagiging alagad ni Jesus, ito’y magiging: “Pag walang hirap, wala ring pakikipagtagpo kay Jesus sa langit.” 

Ang pagsasakripisyo alang-alang kay Jesus ay hindi kailanman madali, ngunit ito ang landas na humuhubog sa atin bilang tunay na alagad. Sa pagpapasan ng ating mga krus tayo mas napapalapit kay Jesus, at sa ating mga pagsasakripisyo nararanasan natin ang tamis ng Kanyang pag-ibig. 

Handa ba tayong yakapin ang pagsasakripisyo alang-alang sa ating pagsunod kay Jesus, o mas pipiliin nating umiwas nalang sa mga pagsasakripisyo sa ating pag sunod sa Kanya?  – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 25 Thursday of the 25th Week in Ordinary Time: Luke 9:7-9

Gospel: Luke 9:7-9

Herod the tetrarch heard about all that was happening, and he was greatly perplexed because some were saying, "John has been raised from the dead"; others were saying, "Elijah has appeared"; still others, "One of the ancient prophets has arisen." 

But Herod said, "John I beheaded. Who then is this about whom I hear such things?" And he kept trying to see him.

+ + + + + + +

Reflection:

The story is told about a lady who was always burdened by her conscience every time she saw a baby, for it always reminded her of the child she had aborted. She had no closure with the mortal sin she had committed, and the weight of her past never left her heart. 

Perhaps the same was happening in the mind of Herod. He was deeply disturbed by the news about Jesus, and it came to the point that he thought John, whom he had ordered killed, had been raised from the dead. 

Why was Herod curious about the true identity of Jesus, and why did he burn with the desire to see Him? It was because he wanted to know if John, whom he had ordered killed, had truly risen. 

We too should have that same longing to know Jesus—but not out of fear or guilt, as Herod did. Instead, our curiosity should come from a heart that desires deeper intimacy with Him. To know Jesus is to fall in love with Him more and to allow our faith to grow stronger each day. 

And how does Jesus reveal Himself to us? He manifests through the poor, the deprived, the hungry, and the oppressed. If we truly desire to encounter Him, we must open our hearts and hands to love, serve, and care for them. 

Herod’s curiosity was born of fear, but our curiosity must be born of love. The question is: Do you sincerely long to encounter Jesus—not only in prayer, but also in the face of the least, the lost, and the lowly? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 25 Huwebes sa Ika-25 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 9:7-9

Mabuting Balita: Lucas 9:7-9

Noong panahong iyon, nabalitaan ni Herodes na tetrarka ng Galilea ang lahat ng ginagawa ni Jesus. Nagulo ang kanyang isip, sapagkat may nagsasabing muling binuhay si Juan Bautista. May nagsasabi namang lumitaw si Elias, at may nagsasabi pang muling nabuhay ang isa sa mga propeta noong una. 

Kaya't ang sabi ni Herodes, "Pinapugutan ko si Juan; ngunit sino ang nababalitaang ito? Marami akong naririnig tungkol sa kanya." At pinagsikapan niyang makita si Jesus.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Mayroong isang kuwento tungkol sa isang babae na palaging binabagabag ng kanyang konsensya tuwing nakakakita siya ng sanggol. Sapagkat palagi niyang naaalala ang sanggol na ipinalaglag nya. Dahil sa kanyang maling ginawa siya ay palaging binabagabag ng kanyang konsyensya. 

Marahil ganito rin ang nangyayari sa isipan ni Herodes. Labis siyang nabagabag nang marinig niya ang tungkol kay Jesus, at dumating sa puntong inisip niyang si Juan na kanyang ipinapatay ay muling nabuhay mula sa mga patay.

 Bakit nga ba naging mausisa si Herodes tungkol sa tunay na pagkakakilanlan ni Jesus, at bakit siya nagkaroon ng matinding pagnanais na makita Siya? Dahil nais niyang malaman kung si Juan na kanyang ipinapatay ay muling nabuhay.

 Tayo man ay dapat magkaroon ng ganitong pananabik na makilala si Jesus—hindi dahil sa takot o may ginawa tayong pagkakasala, gaya ng kay Herodes, kundi dahil sa pagnanais natin na mas mapalapit at mas makilala pa ang Panginoon.

Paano nag paparamdam si Jesus sa ating buhay? Siya ay nagpaparamdam sa pamamagitan ng  mga dukha, mga naaapi at mga nagugutom. Kung tunay nating hinahangad na makatagpo Ang Panginoon, dapat nating buksan ang ating mga puso at mga kamay upang mahalin sila.

 Ang pagnanais ni Herodes na makita si Jesus ay nag uugat sa kanyang  takot, ngunit ang sa atin ay dapat magmula sa pag-ibig. Kaya’t ang tanong sa atin ay: Tunay ba tayong nananabik na makatagpo si Jesus—hindi lamang sa panalangin, kundi sa mukha ng mga mahihirap at mga nalulumbay? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 24 Wednesday of the 25th Week in Ordinary Time: Luke 9:1-6

Gospel: Luke 9:1-6

Jesus summoned the Twelve and gave them power and authority over all demons and to cure diseases, and he sent them to proclaim the Kingdom of God and to heal the sick. He said to them, “Take nothing for the journey, neither walking stick, nor sack, nor food, nor money, and let no one take a second tunic. 

Whatever house you enter, stay there and leave from there. And as for those who do not welcome you, when you leave that town, shake the dust from your feet in testimony against them.” Then they set out and went from village to village proclaiming the Good News and curing diseases everywhere.

+ + + + +  + +

Reflection:

How do you live in this world? Do you live with your trust and confidence in Jesus, or are you living with your trust and confidence in yourself and in this world? 

When Jesus sent the twelve apostles on their mission of evangelization, He told them this: “Take nothing for the journey, neither walking stick, nor sack, nor food, nor money, and let no one take a second tunic” (Luke 9:3). What does this powerful statement of Jesus mean? In essence, He was telling the apostles: Rely on no one but Me, for I will provide for all of your needs! 

Did they rely on Jesus? Yes, they did—except for Judas Iscariot, who betrayed Him. The eleven trusted in Jesus completely; that is why they were very successful in their mission of evangelization. In fact, the majority of them even gave their lives out of faithfulness and reliance on Jesus. 

This is a good point of reflection for all of us as we continue our journey in this fleeting world. On whom do we rest our lives? Do we place them in the hands of Jesus, or do we anchor them in this world and in ourselves? Life is fragile—we can leave this world at any moment. What if we die without a personal friendship with the Lord because we were too busy with the affairs of this world? 

Many of us work tirelessly to accumulate temporal things. Some of us even sacrifice our Sundays, choosing work over worship, so that we can have more. And yet, in doing so, we trade the eternal for the temporary, the holy for the worldly. 

But reliance on material things will only leave us empty. Even if we were to accumulate all the riches of this world, our hearts would still hunger, and our souls would still feel a deep void. 

On the other hand, what if we rely on Jesus and build a personal friendship with Him? Then we are already complete. We become the happiest and most contented people in this world—even without material wealth—for the simple reason that Jesus is more than enough. His presence fills every emptiness, heals every wound, and satisfies every longing. 

The truth is, we cannot bring the material things of this world into the next life. But if we rest our lives in Jesus, we are assured of eternal life with Him in heaven. 

On whom do you rely—on the fleeting riches of this world, or on Jesus, who alone can give you eternal life? —Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Setyembre 24 Miyerkules sa Ika-25 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 9:1-6

Mabuting Balita: Lucas 9:1-6

Noong panahong iyon, tinawag ni Jesus ang Labindalawa at binigyan sila ng kakayahan at kapangyarihang magpalayas ng mga demonyo at magpagaling ng mga karamdaman. At sinugo niya sila upang ipahayag ang paghahari ng Diyos at magpagaling ng mga maysakit. 

Sila'y pinagbilinan niya: "Huwag kayong magbaon ng anuman para sa inyong paglalakbay -- kahit tungkod, supot, tinapay, salapi o bihisan. Makituloy kayo sa alinmang bahay na tumanggap sa inyo, at manatili roon hanggang sa pag-alis ninyo sa bayang iyon. 

At sakaling hindi kayo tanggapin, umalis kayo roon, at ipagpag ninyo ang alikabok ng inyong mga paa bilang babala sa kanila." Kaya't humayo ang mga alagad at naglakbay sa mga nayon, na ipinangangaral ang Mabuting Balita at nagpapagaling ng mga maysakit sa lahat ng dako.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Paano ka namumuhay sa mundong ito? Ikaw ba ay nabubuhay na ang iyong tiwala at kumpiyansa ay nasa Panginoong Jesus, o nabubuhay ka ba na ang iyong pagtitiwala at kumpiyansa ay nasa iyong sarili at sa mundong ito? 

Nang isugo ni Jesus ang labindalawang apostol sa kanilang misyon ng pagpapalaganap ng Mabuting Balita, sinabi Niya sa kanila: “Huwag kayong magdala ng anuman sa inyong paglalakbay—huwag dalhin ang tungkod, supot, pagkain, salapi, ni dalawang damit” (Lucas 9:3). 

Ano ang kahulugan ng napakahalagang pahayag na ito? Sa madaling salita, sinabi ni Jesus sa mga apostol: “Huwag kayong umasa kaninuman kundi sa Akin, sapagkat Ako ang magbibigay ng lahat ng inyong pangangailangan!” 

Umasa ba sila kay Jesus? Oo, maliban kay Judas Iscariote na nagtaksil sa Kanya. Ang labing-isa ay lubos na nagtiwala kay Jesus, kaya naging matagumpay sila sa kanilang misyon ng pagpapalaganap ng Mabuting Balita. Karamihan pa nga sa kanila ay inialay ang kanilang buhay bilang tanda ng katapatan at lubos na pag-asa sa Panginoon. 

Ito’y magandang pagninilayan habang nagpapatuloy tayo sa ating paglalakbay sa mundong pansamantala lamang. Kanino ba natin iniaasa ang ating buhay? Kay Jesus ba o sa mundong ito at sa ating sarili? Marupok ang buhay—anumang oras ay maaari tayong pumanaw. Ngunit paano kung dumating ang ating kamatayan na wala tayong tunay na pagkakaibigan at kaugnayan sa Panginoon, sapagkat abala tayo sa mga bagay na makamundo? 

Marami sa atin ang patuloy na nagpapagod upang makaipon ng mga panandaliang bagay. May ilan pa nga—o baka marami—na nagtatrabaho pa tuwing Linggo para lang makuha ang kanilang mga nais. At sa gayon, isinasakripisyo natin ang ating pagsamba sa Diyos sa Banal na Misa kapalit ng pag-iipon ng makamundong kayamanan. 

Ngunit ang pag-asa sa materyal na bagay ay hahantong lamang sa kawalan. Kahit taglayin pa natin ang lahat ng yaman ng mundong ito, mananatili pa ring hungkag ang ating puso at mananatili pa ring may malalim na pangangailagan ang ating kaluluwa na Panginoon lamang ang makakapuno. 

Subalit paano kung sa Panginoong Jesus tayo aasa at Siya’y magiging ating kaibigan? Tayo’y magiging masaya, at kontento—kahit wala tayong materyal na kayamanan. Sapagkat sapat na, at higit pa sa sapat, ang presensya ni Jesus. Dahil Siya ang pumupuno sa pangangailagan ng ating puso at kaluluwa. 

Wala tayong madadala ni isa mang materyal na bagay sa kabilang buhay. Ngunit kung kay Jesus natin isinasandig ang ating buhay, tiyak ang buhay na walang hanggan kasama Siya sa langit. 

Kanino ka sumasandig—sa mga kayamanang pansamantala ng mundong ito, o kay Jesus na Siya lamang ang makapagbibigay sa iyo ng kapanatagan at buhay na walang hanggan? —Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday September 23 Memorial of Saint Pius of Pietrelcina, Priest: Luke 8:19-21

Gospel: Luke 8:19-21

The mother of Jesus and his brothers came to him but were unable to join him because of the crowd. He was told, “Your mother and your brothers are standing outside and they wish to see you.” 

He said to them in reply, “My mother and my brothers are those who hear the word of God and act on it.”

+ + + + + + +

Reflection:

How could we become relatives of Jesus?

We have to hear and live His words. It’s not enough to only hear them; we must also act and live them daily. Many of us forget that we preach the words of Jesus most effectively by the way we live, and we give more substance to our faith when it is made visible in our actions. 

In a family setting, children learn about their faith when their parents teach them about it. But they learn even more when what is taught is lived out by their parents. In this way, the family becomes stronger, united, and able to withstand whatever trials it may encounter. 

But what if parents are simply content with teaching without living their faith? There would be a failure in the effective transmission of faith. The children would not fully embrace what was taught to them, for the simple reason that their parents did not walk their talk. 

In the same way, we become true teachers of the faith when we practice what we preach. We gain entrance to the family of God for the very same reason. Let us, therefore, not be content with simply hearing the words of Jesus. Let us live them courageously and faithfully, no matter how tempting the devil’s offer not to live them may be. 

Belonging to the family of Jesus is not a matter of words alone but of a life truly conformed to His. Are we content with merely hearing His voice, or will we rise to the challenge of living His words in every choice, every action, and every moment of our lives? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Martes Setyembre 23 Paggunita kay San Pio ng Pietrelcina, pari: Lucas 8:19-21

Mabuting Balita: Lucas 8:19-21

Noong panahong iyon, dumating ang ina at kapatid ni Jesus, ngunit hindi sila makalapit dahil sa dami ng tao. May nagsabi sa kanya, "Nasa labas po ang inyong ina at mga kapatid; ibig nilang makipagkita sa inyo." 

Ngunit sinabi ni Jesus, "Ang mga nakikinig ng salita ng Diyos at tumutupad nito ang siya kong ina at mga kapatid."

 + + + + + + +

Repleksyon:

Paano po ba tayo magiging kamag-anak ni Jesus? 

Kailangan nating pakinggan at isabuhay ang Kanyang mga salita. Hindi sapat na marinig lamang ito; kailangan din natin itong isabuhay araw-araw. Marami sa atin ang nakalilimot na ang pinakamabisang pangangaral ng mga salita ni Jesus ay nakikita sa paraan ng ating pamumuhay. Mas nagkakaroon ng saysay ang ating pananampalataya kapag ito ay naisasabuhay. 

Sa isang tahanan, natututo ang mga anak tungkol sa kanilang pananampalataya kapag itinuturo ito ng kanilang mga magulang. Subalit higit pa silang natututo kapag ang mga aral na itinuro ay nakikita nilang isinasabuhay mismo ng kanilang mga magulang. Sa ganitong paraan, nagiging mas matatag at nagkakaisa ang pamilya, at nagiging handa silang harapin ang anumang pagsubok na dumating. 

Ngunit paano kung ang mga magulang ay kuntento na lamang sa pagtuturo nang hindi naman isinasabuhay ang kanilang pananampalataya? Magkakaroon ng pagkukulang sa epektibong pagpapasa ng pananampalataya. Hindi lubusang matatanggap ng mga anak ang itinuro sa kanila, sapagkat hindi nakita sa kanilang mga magulang ang pagsasabuhay ng kanilang itinuturo. 

Sa parehong paraan, nagiging tunay tayong guro ng pananampalataya kapag isinasabuhay natin ang ating ipinapangaral. Nagiging kabilang tayo sa pamilya ng Diyos sa parehong dahilan din. Kaya’t huwag tayong makuntento na pakinggan lamang ang mga salita ni Jesus. Isabuhay natin ito nang buong katapatan, gaano man katindi ang tukso ng diyablo na huwag itong isabuhay. 

Ang pagiging kabilang sa pamilya ni Jesus ay hindi nakasalalay sa salita lamang kundi sa pagsasabuhay nito. Tayo ba ay kuntento na lang makinig, o handa tayong tanggapin ang hamon na isabuhay ang Kanyang mga salita sa bawat desisyon, bawat gawa, at bawat sandali ng ating buhay? – Marino J. Dasmarinas