Reflection for September 19 Friday of the 24th Week in Ordinary Time: Luke 8:1-3

Gospel: Luke 8:1-3 

Jesus journeyed from one town and village to another, preaching and proclaiming the good news of the Kingdom of God. 

Accompanying him were the twelve and some women who had been cured of evil spirits and infirmities, Mary, called Magdalene, from whom seven demons had gone out, Joanna, the wife of Herod’s steward Chuza, Susanna, and many others who provided for them out of their resources.

+ + + + + + +

Reflection:

Do you want to follow Jesus?

As an itinerant preacher and healer, Jesus was always with a group of people: they were His followers and perhaps His logistical and emotional support system as well. They were always there for Jesus, ever ready to help and support Him in whatever way possible.

Who does Jesus represent today? He is represented by anyone who humbly, effectively, and truthfully proclaims His teachings. He could be your friend, father, mother, brother, priest, pastor, or anyone who faithfully follows Him.

Any one of us can follow Jesus. Nobody, in fact, is being prevented from following Him. Why? Because when you decide to follow Jesus, your life will begin to have direction. Your perspective about life will change as well. This is the miracle that occurs when someone decides to follow the Lord.

Some of your ailments will also be cured—most especially ailments of the mind, spirit, and emotions. This is the miracle that happens when a person decides to faithfully follow Jesus.

Following Jesus is not about perfection; it is about surrender. It is about walking with Him daily, even when life feels heavy, uncertain, or painful. To follow Jesus is to allow Him to transform your heart, guide your steps, and use your life as a light for others.

Would you faithfully follow the Lord—not only when it is convenient, but even when it requires sacrifice and trust? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 19 Biyernes sa Ika-24 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 8:1-3

Mabuting Balita: Lucas 8:1-3

Noong panahong iyon, nilibot ni Jesus ang mga bayan at nayon. Nangaral siya at nagtuturo ng Mabuting Balita tungkol sa paghahari ng Diyos.

Kasama niya ang Labindalawa, at ilang babaing pinagaling niya sa masasamang espiritu at mga karamdaman: si Maria na tinatawag na Maria Magdalena mula sa kanya'y pitong demonyo ang pinalayas; si Juanang asawa ni Cusa na katiwala ni Herodes; si Susana at marami pang iba. Ang ari-arian nila ang itinustos nila sa pangangailangan ni Jesus at ng kanyang mga alagad.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nais mo bang sumunod kay Jesus? 

Bilang isang naglalakbay na mangangaral at manggagamot, si Jesus ay laging may kasamang mga tao: sila ang Kanyang mga tagasunod. Lagi silang naroroon para kay Jesus—laging handa upang tumulong at umalalay sa anumang paraan. 

Sino ang kumakatawan kay Jesus sa panahon ngayon? Sila’y ang mga taong mapagpakumbaba, tapat, at totoong ipinahahayag ang Kanyang mga turo. Maaaring siya’y iyong kaibigan, ama, ina, kapatid, pari, pastor, o sinumang tapat na sumusunod kay Jesus. 

Kahit sino sa atin ay maaaring sumunod kay Jesus. Walang sinuman ang pinipigilan upang sumunod sa Kanya. Bakit? Sapagkat kapag pinili mong sumunod kay Jesus, ang iyong buhay ay magkakaroon ng malinaw na direksyon. Magbabago rin ang iyong pananaw sa buhay. Ito ang himalang nangyayari kapag ang isang tao ay nagpapasya na sundan ang Panginoon ng tapat. 

Pagagalingin din ng Panginoon ang karamihan ng iyong mga sakit—lalo na ang mga sakit ng espiritu at damdamin. Ito ang himalang nagaganap kapag ang isang tao ay tapat na sumusunod kay Jesus. 

Ang pagsunod kay Jesus ay hindi tungkol sa pagiging perpekto, kundi tungkol sa buong pusong pagsuko. Ito ay tungkol sa paglalakad kasama Niya araw-araw—kahit sa oras ng mga problema , panghihina ng kalooban, o sakit. Ang pagsunod kay Jesus ay pagbibigay-daan sa Kanya na baguhin ang iyong puso, patnubayan ang iyong mga hakbang, at gamitin ang iyong buhay bilang liwanag para sa iba. 

Handa ka bang tapat na sumunod sa Panginoon—hindi lamang kapag madali at maginhawa, kundi maging sa oras na ito’y mangailangan ng sakripisyo at pagtitiwala? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 18 Thursday of the 24th Week in Ordinary Time: Luke 7:36-50

Gospel: Luke 7:36-50

A certain Pharisee invited Jesus to dine with him, and he entered the Pharisee’s house and reclined at table. Now there was a sinful woman in the city who learned that he was at table in the house of the Pharisee. 

Bringing an alabaster flask of ointment, she stood behind him at his feet weeping and began to bathe his feet with her tears. Then she wiped them with her hair, kissed them, and anointed them with the ointment. 

When the Pharisee who had invited him saw this he said to himself, “If this man were a prophet, he would know who and what sort of woman this is who is touching him, that she is a sinner.” 

Jesus said to him in reply, “Simon, I have something to say to you.” “Tell me, teacher,” he said. “Two people were in debt to a certain creditor; one owed five hundred days’ wages and the other owed fifty. Since they were unable to repay the debt, he forgave it for both. 

Which of them will love him more?” Simon said in reply, “The one, I suppose, whose larger debt was forgiven.” He said to him, “You have judged rightly.” Then he turned to the woman and said to Simon, “Do you see this woman? 

When I entered your house, you did not give me water for my feet, but she has bathed them with her tears and wiped them with her hair. You did not give me a kiss, but she has not ceased kissing my feet since the time I entered. You did not anoint my head with oil, but she anointed my feet with ointment. 

So I tell you, her many sins have been forgiven; hence, she has shown great love. But the one to whom little is forgiven, loves little.” He said to her, “Your sins are forgiven.” The others at table said to themselves, “Who is this who even forgives sins?” But he said to the woman, “Your faith has saved you; go in peace.”

+ + + + + + +

Reflection:

What compelled the woman to wet the feet of Jesus with her tears? What moved her to wipe His feet with her hair, kiss them, and anoint them with ointment? 

It was her deep awareness of her sinfulness. She had grown weary of living in darkness, and when she heard that Jesus was in Simon’s house, her heart could no longer resist. She did everything she could to draw near to Him, offering the only thing she had—her humble, broken self—expressed in simple yet profound acts of love. 

The repentant woman never uttered a word of request. She did not verbally ask Jesus for forgiveness, yet her actions spoke more powerfully than any words. Her tears, her kisses, her gesture of anointing were silent cries of a contrite heart longing for mercy and renewal—something only Jesus could give. And by her actions, Jesus recognized her desire for forgiveness. In His boundless compassion, He granted her the gift she most longed for: pardon and new life. 

She never feared condemnation or judgment. Her gaze was fixed only on the merciful love of Jesus. This is the same Jesus who meets us today: the God who does not condemn us, no matter how heavy our sins; the God who does not judge us according to our past but who welcomes us with open arms when we humbly return. 

What matters most to Jesus is not the weight of our past but the choice we make today—to walk away from sin and live in the freedom of His grace. The past is no longer important once we bring it before His mercy. What He looks for is the humility of a repentant heart and the courage to begin anew. 

The woman’s humble act was her prayer, her plea for forgiveness, her surrender of her past. She spoke to Jesus not with her lips but with her heart, and Jesus heard the cry of her soul 

And so, we are invited to ask ourselves: When was the last time we poured out our hearts before Jesus in true humility? Will we, like the repentant woman, come before Him—not with excuses, but with tears of repentance and the courage to leave behind our sins—so that He may heal us and make us new? —Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 18 Huwebes sa Ika-24 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 7:36-50

Mabuting Balita: Lucas 7:36-50

Noong panahong iyon, inanyayahan si Hesus ng isa sa mga Pariseo upang makasalo niya. Pumaroon siya sa bahay nito at dumulog sa hapag. Sa bayan namang yaon ay may isang babae na kilalang makasalanan. Nabalitaan niyang kumakain si Hesus sa bahay ng Pariseo, kaya’t nagdala siya ng pabangong nasa sisidlang alabastro. 

At lumapit siya sa likuran ni Hesus, sa gawing paanan. Siya’y nanangis at nabasa ng kanyang luha ang mga paa ni Hesus. Pinunasan niya ang mga ito ng kanyang buhok, hinagkan, at pinahiran ng pabango. Nang makita ito ng Pariseong nag-anyaya kay Hesus, nasabi nito sa sarili, “Kung talagang propeta ang taong ito, alam niya kung sino at kung anong uri ng babae ang humihipo sa kanya — isang makasalanan!” 

Bilang tugon sa iniisip ni Simon, sinabi ni Hesus, “Simon, may sasabihin ako sa iyo.” Sumagot siya, “Ano po iyon, Guro?” Sinabi ni Hesus, “May dalawang taong nanghiram sa isang nagpapautang; ang isa’y limandaang denaryo at ang isa nama’y limampu. Nang hindi makabayad, pareho silang pinatawad. Ngayon, sino sa kanila ang lalong nagmamahal sa nagpautang?” Sumagot si Simon, “Sa palagay ko po’y ang pinatawad ng malaking halaga.” 

“Tama ang sagot mo,” ang tugon ni Hesus. Nilingon niya ang babae, at sinabi kay Simon, “Nakikita mo ba ang babaing ito? Pumasok ako sa iyong bahay at hindi mo man lamang ako binigyan ng tubig para sa aking mga paa; ngunit binasa niya ng luha ang aking mga paa at pinunasan ng kanyang buhok. 

Hindi mo ako hinagkan, ngunit siya, mula nang pumasok siya ay hindi tumigil sa paghalik sa aking mga paa. Hindi mo pinahiran ng langis ang aking ulo, subalit pinahiran niya ng pabango ang aking mga paa. 

Kaya’t sinasabi ko sa iyo, ang malaking pagmamahal na ipinamalas niya ang nagpapatunay na ipinatawad na ang marami niyang kasalanan; ngunit ang pinatawad ng kaunti ay kaunti lang ang pagmamahal na ipinamamalas.” Saka sinabi sa babae, “Ipinatawad na ang iyong mga kasalanan.” 

At ang kanyang mga kasalo sa pagkain ay nagsimulang magtanong sa sarili,

“Sino ba itong pati pagpapatawad sa kasalanan ay pinangangahasan?” Ngunit sinabi ni Hesus sa babae, “Iniligtas ka ng iyong pananalig; yumaon ka na’t ipanatag mo ang iyong kalooban.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang nagtulak sa babae upang basain ng luha ang mga paa ni Jesus? Ano ang nag-udyok sa kanya upang punasan ang mga ito ng kanyang buhok, halikan, at pahiran ng pabango? 

Ito ay ang kanyang malalim na pagkilala sa sariling mga kasalanan. Sawang-sawa na siyang mamuhay sa dilim ng kasalanan, at nang marinig niyang si Jesus ay nasa bahay ni Simon, hindi na niya napigilan ang kanyang sarili. 

Ginawa niya ang lahat upang makalapit kay Jesus, iniaalay ang tanging mayroon siya—ang kanyang mapagpakumbabang pusong sugatan—na ipinakita sa mga payak ngunit taos-pusong gawa ng pag-ibig at pagsisisi. 

Hindi humingi ng kapatawaran ang babaeng makasalanan sa pamamagitan ng salita. Ngunit ang kanyang mga luha, ang kanyang mga halik, at ang kanyang pagpapahid ng pabango ay nagsilbing tahimik na sigaw ng isang pusong nagsisisi, nananabik sa awa at pagbabagong tanging si Jesus lamang ang makapagbibigay. 

At sa kanyang mga kilos, nakita ni Jesus ang kanyang hangarin na mapatawad. Sa Kanyang walang hanggang habag, ipinagkaloob Niya ang kaloob na pinakaninais ng babae: kapatawaran at bagong buhay. 

Hindi siya natakot na siya ay hatulan o kondenahin. Nakatutok lamang ang kanyang puso sa mapagpalang awa ni Jesus. Ganito rin ang Jesus na nakikilala natin ngayon: isang Diyos na hindi kumokondena gaano man kabigat ang ating mga kasalanan; isang Diyos na hindi humahatol batay sa ating nakaraan, kundi patuloy na umaakay sa atin kapag tayo’y taos-pusong nagbabalik-loob sa kanya. 

Para kay Jesus, ang pinakamahalaga ay hindi ang bigat ng ating mga kasalanan noon kundi ang desisyon natin ngayon—ang iwanan ang ating buhay makasalanan at mamuhay sa kalayaan ng Kanyang biyaya. Hindi na mahalaga ang nakaraan kapag ito’y ating boung pusong ihingi ng tawad sa kanya. Ang tinitingnan ni Jesus ay ang kababaang-loob ng pusong nagsisisi na handing magsimulang muli. 

Angboung kababaang loob na ginawa ng babae ay kanyang panalangin, ang kanyang pagsusumamo ng kapatawaran, ang kanyang pagtalikod sa kanyang madilim na nakaraan. Nagsalita siya kay Jesus hindi sa pamamagitan ng labi kundi sa pamamagitan ng kanyang puso—at narinig ni Jesus ang daing ng kanyang kaluluwa. 

Kailan ba ang huling pagkakataon na ibinuhos natin ang ating puso kay Jesus sa tunay na pagpapakumbaba? Handa ba tayong lumapit sa Kanya—hindi dala ang mga dahilan, kundi may luha ng pagsisisi at tapang na iwan ang kasalanan—upang tayo’y Kanyang patawarin at bigyan ng bagong buhay? —Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 17 Wednesday of the 24th Week in Ordinary Time: Luke 7:31-35

Gospel: Luke 7:31-35

(Jesus said to the crowds) “To what shall I compare the people of this generation? What are they like?  They are like children who sit in the marketplace and call to one another, ‘We played the flute for you, but you did not dance. We sang a dirge, but you did not weep. 

For John the Baptist came neither eating food nor drinking wine, and you said, ‘He is possessed by a demon. The Son of Man came eating and drinking and you said, ‘Look, he is a glutton and a drunkard, a friend of tax collectors and sinners. But wisdom is vindicated by all her children.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Why did the Pharisees and scribes refuse to hear the message of conversion and hope from John and Jesus? There are many reasons why they refused to listen to their call for change. But primarily, Jesus and John were nobodies to them; the Pharisees and scribes were the ruling class and leaders of their time. So why should they listen to the message of these two “nobodies”? 

By their contemptuous treatment of John and Jesus, they deprived themselves of a truly meaningful life—a life not rooted in earthly power but grounded in a higher power that transcends this world. 

Why do many of us also refuse to hear the message of conversion from John and Jesus today? Because, like the Pharisees and scribes, we often love the pleasures and attachments of this world more than the wisdom-filled words of Jesus and John. This is why so many of us harden our hearts and close our ears to their call for repentance. 

But what good would it do us if we gain everything the world can offer yet live without Jesus? Could we carry our wealth and possessions into eternity? Could our love for earthly treasures ever secure our passage to heaven? 

What if we choose instead to hear and ponder the conversion message of John and Jesus? We would certainly inherit the riches of heaven, even if we remain materially poor in this fleeting world. 

It is absolutely better to be materially poor yet rich with Jesus in our hearts than to be wealthy without Him. For with Christ, poverty becomes fullness, and with Christ, weakness becomes strength. 

The Pharisees and scribes turned away from the invitation of John and Jesus because of pride, power, and worldly attachments. How about us? When the Lord calls us to repentance and deeper faith, will we respond with humility and love—or will we allow the noise of this world to drown out His voice? 

Today, the challenge is as clear as the water in a stream: Will you choose to cling to the passing riches of this world, or will you embrace the eternal treasure of having Jesus as the Lord and foundation of your life? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Setyembre 17 Miyerkules sa Ika-24 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 7:31-35

Mabuting Balita: Lucas 7:31-35

Noong panahong iyon, sinabi ng Panginoon, “Sa ano ko nga ihahambing ang mga tao ngayon? At ano ang nakakatulad nila? Katulad sila ng mga batang nakaupo sa plasa at sumisigaw sa kanilang mga kalaro: ‘Tinugtugan namin kayo ng plauta, ngunit hindi kayo sumayaw! Nanambitan kami, ngunit hindi kayo tumangis! 

Sapagkat naparito si Juan Bautista na nag-aayuno at hindi umiinom ng alak, at sinasabi ninyo, ‘Inaalihan siya ng demonyo.’ Naparito naman ang Anak ng Tao, na kumakain at umiinom tulad ng iba, at sinasabi ninyo, ‘Masdan ninyo ang taong ito! 

Matakaw at maglalasing, kaibigan ng mga publikano at ng mga makasalanan!’ Gayunman, ang karunungan ng Diyos ay napatutunayang matuwid sa pamamagitan ng kanyang mga anak.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit tumanggi ang mga Pariseo at eskriba na pakinggan ang mensahe ng pagbabalik-loob mula kina Juan at Jesus? Maraming dahilan kung bakit hindi nila pinakinggan ang kanilang panawagan. Ngunit higit sa lahat, para sa kanila, sina Jesus at Juan ay mga walang pangalan; samantalang ang mga Pariseo at eskriba ang naghahari at namumuno. Kaya’t bakit pa nila pakikinggan ang mensahe ng dalawang na para sa kanila ya walang halaga, “walang halaga”? 

Dahil sa kanilang paghamak kay Juan at kay Jesus, ipinagkait nila sa kanilang sarili ang isang makabuluhang buhay—isang buhay na hindi nakaugat sa kapangyarihang makalupa, kundi nakabatay sa kapangyarihang higit pa sa mundong ito. 

Bakit marami rin sa atin ang ayaw makinig sa mensahe nina Juan at Jesus na mag bagong buhay? Sapagkat tulad ng mga Pariseo at eskriba, mas minamahal natin ang mga bagay ng mundong ito kaysa sa mga salita ni Jesus at ni Juan na puspos ng karunungan. Kaya’t nananatili tayong sarado ang puso at tainga sa kanilang panawagan ng pagsisisi. 

Ngunit ano ang mapapala natin kung makamtan man natin ang lahat ng bagay sa mundong ito kung wala naman tayong Jesus? Madadala ba natin ang ating yaman at ari-arian sa kabilang buhay? Mabibili ba natin ang daan patungong langit sa pamamagitan ng ating pagmamahal sa kayamanan at kapangyarihan ng mundo? 

Ngunit paano kung piliin nating pakinggan at pagnilayan ang mensahe ng pagbabalik-loob nina Juan at Jesus? Tiyak na tatanggapin natin ang kayamanang walang hanggan sa langit. 

Higit na mainam na maging dukha ngunit may Jesus sa ating puso kaysa maging mayaman ngunit wala Siya. Sapagkat sa piling ni Jesus, ang kahirapan ay nagiging magaan, at ang kahinaan ay nagiging kalakasan. 

Tumanggi ang mga Pariseo at eskriba dahil sa kanilang kayabangan, kapangyarihan, at pagkakapit sa makamundong bagay. Ngunit tayo, paano tayo tutugon kapag tinawag tayo ng Panginoon tungo sa pagbabalik-loob at mas malalim na pananampalataya? 

Malinaw po ang hamon sa atin: Pipiliin mo ba ang kumapit sa yaman at kayamanang panandalian ng mundong ito, o yayakapin mo ang walang hanggang kayamanan na palaging gustong ibigay sa atin ni Jesus? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday September 16 Memorial of Saints Cornelius, Pope, and Cyprian, Bishop, Martyrs: Luke 7:11-17

Gospel: Luke 7:11-17

Jesus journeyed to a city called Nain, and his disciples and a large crowd accompanied him.  As he drew near to the gate of the city, a man who had died was being carried out, the only son of his mother, and she was a widow. A large crowd from the city was with her. When the Lord saw her, he was moved with pity for her and said to her, “Do not weep.”  

 

He stepped forward and touched the coffin; at this the bearers halted, and he said, “Young man, I tell you, arise!” The dead man sat up and began to speak, and Jesus gave him to his mother. Fear seized them all, and they glorified God, exclaiming, “A great prophet has arisen in our midst,” and “God has visited his people.” This report about him spread through the whole of Judea and in all the surrounding region.

+ + + + +  + +

Reflection:

Imagine the sorrow, loneliness, and deep sense of hopelessness felt by the widow whose son was about to be buried. Her husband had died, and now her only son—the last source of her comfort—was gone. Truly, loneliness and despair surrounded her like a very dark cloud. 

But then came an unexpected encounter with Jesus as He entered a town called Nain. When Jesus saw her, He approached her with compassion and said, “Do not weep” (Luke 7:13). And in that moment of divine mercy, He raised her dead son back to life. What was once grief and emptiness was suddenly transformed into joy, hope, and renewed life—because Jesus entered her life. 

Like this widow, we also go through seasons of loneliness, emptiness, and discouragement. There are times we feel as though no one cares about our struggles. Yet we must remember: Someone always cares. That Someone is none other than Jesus, who never abandons us. He is our faithful companion, our comfort, and our source of unshakable hope. 

So how do we overcome loneliness and despair? By seeking an encounter with Jesus—through the Holy Mass, through our daily prayers, and through immersing ourselves in His Word in the Holy Bible. Every encounter with Jesus breathes new life into our weary hearts and restores our joy. 

Do you allow Jesus to step into your story of sorrow, despair and hopelessness, just as He did with the widow of Nain? Will you welcome Him into your life today and let Him turn your emptiness into joy, your despair into hope, and your tears into gladness? — Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Martes Setyembre 16 Paggunita kay San Cornelio papa at San Cipriano Obispo mga martir: Lucas 7:11-17

Mabuting Balita: Lucas 7:11-17

Noong panahong iyon, pumunta si Hesus sa isang bayang tinatawag na Nain. Sumama sa kanya ang kanyang mga alagad at ang napakaraming tao. Nang malapit na siya sa pintuan ng bayan, nasalubong niya ang libing ng kaisa-isang anak na lalaki ng isang babaing balo. Marami ang nakikipaglibing. Nahabag ang Panginoon nang makita ang ina ng namatay, at sinabi sa kanya, “Huwag kang tumangis.”

 

Lumapit siya at hinipo ang kinalalagyan ng patay at tumigil naman ang mga may dala nito. Sinabi niya, “Binata, bumangon ka!” Naupo ito at nagsalita; at siya’y ibinigay ni Hesus sa kanyang ina. Sinidlan ng takot ang lahat at sila’y nagpuri sa Diyos. Sabi nila, “Dumating sa atin ang isang dakilang propeta! Nilingap ng Diyos ang kanyang bayan!” At kumalat sa buong Judea at sa palibot na lupain ang balitang ito tungkol sa kanya.

  + + + + + + +

Repleksyon:

Isipin at damdamin natin ang dalamhati, kalungkutan, at malalim na kawalan ng pag-asa ng isang balo na ililibing na ang kanyang bugtong na anak. Pumanaw na ang kanyang asawa, at ngayo’y ang kanyang tanging anak—ang natitirang pag-asa at aliw ng kanyang buhay—ay wala na rin. Tunay na nababalot siya ng matinding kalungkutan at kawalan ng pag-asa.

Ngunit dumating ang isang hindi inaasahang pagkikita. Nang pumasok si Jesus sa isang bayan na tinatawag na Nain, nakita Niya ang balo. Lumapit Siya at boung pagmamahal na sinabi, “Huwag kang tumangis” (Lucas 7:13).

At sa mismong sandaling iyon ng habag, ay binuhay muli ni Jesus ang kanyang anak na patay na at ililibing na sana. Ang kanyang kalungkutan at kawalan ng pag-asa ay biglang napalitan ng kagalakan, pag-asa, at bagong sigla—sapagkat pumasok si Jesus sa kanyang buhay.

Tulad ng balong ito, dumarating din sa atin ang mga panahon ng kalungkutan, kawalan, at panghihina ng loob. May mga pagkakataong na tila ang pakiramdam natin wala nang nagmamalasakit sa atin.

Ngunit mayroong nagmamalasakit, at Siya’y walang iba kundi si Jesus. Hindi Niya tayo iniiwan; Siya ang ating tapat na kasama, palagi Siyang nandiyan palaging handang makinig at siya ang pinagmumulan ng ating pag-asa.

Paano natin malalampasan ang kalungkutan at kawalan ng pag-asa? Sa pamamagitan ng palagiang pakikipagtagpo kay Jesus—sa Banal na Misa, sa ating araw-araw na pananalangin, at sa paglalaan ng oras sa pagbabasa Kanyang Salita sa Banal na Biblia. Ang bawat pakikipagtagpo kay Jesus ay nagdudulot ng bagong buhay sa ating pagod na puso at isipan at nagbabalik ng ating sigla at kagalakan.

Hinahayaang mo bang pumasok si Jesus sa mga kwento ng iyong buhay? Kasama na ang kuwento ng iyong kalungkutan at kawalan ng pag-asa gaya ng nangyari sa balo ng Nain? Handa ka bang tanggapin Si Jesus ngayon at hayaang Siyang baguhin ang iyong buhay? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Monday September 15 Memorial of Our Lady of Sorrows: John 19:25-27

Gospel: John 19:25-27

Standing by the cross of Jesus were his mother and his mother's sister, Mary the wife of Clopas, and Mary Magdalene. 

When Jesus saw his mother and the disciple there whom he loved he said to his mother, "Woman, behold, your son." Then he said to the disciple, "Behold, your mother." And from that hour the disciple took her into his home.

+ + + + + + +

Reflection:

Have you ever felt sorrow in your life? 

The Blessed Mother felt it deep in her Immaculate Heart. It began when Simeon prophesied that her Son would be a sign of contradiction and that her own soul would be pierced by a sword (Luke 2:34–35). That sorrow reached its most painful moment at Calvary, where she stood at the foot of the cross, gazing upon her bruised, bloodied, and dying Son, Jesus. 

We can only imagine the depth of her anguish at that moment. Yet even in the midst of her indescribable sorrow, she did not lose hope. She drew her strength and courage from Jesus Himself. When He entrusted John to her as her new son, she accepted this with faith and obedience, going to John’s house and remaining there as the Lord willed. 

Like Mary, we too face sorrowful moments—times when our hearts feel pierced, when pain seems unbearable, when faith is tested. But just as the Blessed Mother found her strength in Jesus, so too can we. Her example reminds us that our sorrows can become opportunities for deeper faith, if only we choose to lean on the Lord. 

Do you seek strength and courage in Jesus when sorrow strikes your heart? Do you ask the Blessed Mother to intercede for you, so that your faith may grow as steadfast as hers? 

When sorrow comes knocking at your heart, will you allow it to crush your faith, or will you rise with courage by clinging to Jesus, just as the Blessed Mother did at the cross? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Lunes Setyembre 15 Paggunita sa Mahal na Birheng Maria na Nagdadalamhati: Juan 19:25-27

Mabuting Balita: Juan 19:25-27

Nakatayo sa tabi ng krus ni Jesus ang kanyang ina at ang kapatid na babae nitong si Maria, na asawa ni Cleopas. Naroon din si Maria Magdalena. 

Nang makita ni Jesus ang kanyang ina, at ang minamahal niyang alagad sa tabi nito, kanyang sinabi, "Ginang, narito ang iyong anak!" At sinabi sa alagad, "Narito ang iyong ina!" Mula noon, siya'y pinatira ng alagad na ito sa kanyang bahay.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nadama mo na ba ang matinding dalamhati sa iyong buhay? 

Naranasan ito ng Mahal na Ina sa kaibuturan ng Kanyang Kalinis-linisang Puso. Nagsimula ito nang ipahayag ni Simeon na ang Kanyang Anak ay magiging tanda na kokontrahin ng marami, at na ang Kanyang kaluluwa ay sasaksakin ng isang tabak (Lucas 2:34–35). Umabot ito sa sukdulan sa Kalbaryo, nang Siya’y nakatayo sa paanan ng krus, nakatingala sa Kanyang bugbog, duguan, at naghihingalong Anak na si Jesus. 

Sadyang hindi natin kayang arukin ang lalim ng Kanyang pighati sa sandaling iyon. Subalit sa kabila ng tindi ng dalamhati, hindi Siya nawalan ng pag-asa. Naghugot Siya ng lakas at tapang mula mismo kay Jesus. Nang ipagkatiwala Niya si Juan bilang Kanyang bagong anak, buong pananampalataya at pagsunod itong tinanggap ng Mahal na Ina. Siya’y nanirahan sa bahay ni Juan ayon sa kalooban ng Panginoon. 

Gaya ng Mahal na Ina, dumarating din sa ating buhay ang mga sandali ng pagdadalamhati—mga oras na tila ba tinutusok ang ating puso, mga pagsubok na tila hindi natin kayang pasanin, mga panahong sinusubok ang ating pananampalataya. 

Ngunit tulad Niya, maaari rin tayong humugot ng lakas kay Jesus. Ang halimbawa ng Mahal na Ina ang nagpapaalala sa atin na ang ating mga pagdurusa ay maaaring maging daan tungo sa mas malalim na pananampalataya—kung pipiliin lamang nating kumapit sa Panginoon. 

Humihingi kaba ng lakas at tapang kay Jesus kapag dumarating ang mga oras ng pagdadalamhati? Humihiling ka ba ng panalangin mula sa Mahal na Ina upang maging matatag ang iyong pananampalataya, tulad ng sa Kanya? 

Kapag dumating ang kalungkutan sa iyong buhay, hinahayaan mo nalang ba na ilugmok ka nito? O mas pinipili mo na bumangon at kumapit kay Jesus, tulad ng ginawa ng Mahal na Ina sa paanan ng krus? —Marino J. Dasmarinas

Reflection for Sunday September 14 Feast of the Exaltation of the Holy Cross: John 3:13-17

Gospel: John 3:13-17

Jesus said to Nicodemus: “No one has gone up to heaven except the one who has come down from heaven, the Son of Man. And just as Moses lifted up the serpent in the desert, so must the Son of Man be lifted up, so that everyone who believes in him may have eternal life.” 

For God so loved the world that he gave his only Son, so that everyone who believes in him might not perish but might have eternal life. For God did not send his Son into the world to condemn the world, but that the world might be saved through him.

+ + + + + + +

Reflection:

How do we usually love? Oftentimes, we love those who love us. For those who do not love us, we also tend to withhold our love in return. This reaction, though natural to our human frailties, shows how conditional our hearts can sometimes be. 

But unlike our limited love, the love of God is boundless. It is encompassing; it is for every one of us. Even when we fall short, even when we sin, God’s love remains constant. His love is not earned—it is freely given. We are, in fact, always within the embrace of His love, no matter who we are or what we have done. 

When we love, we often measure it; we calibrate the love we give to the love we receive. Yet the Gospel challenges us to rise above this human tendency. Why not strive to love as God loves—without measure, without conditions? Why not extend love even to those who hurt us, reject us, or fail to return our affection? 

One of the surest signs of being a true and faithful follower of Christ is our ability to love those who do not love us back and to forgive those who never ask for forgiveness. This is not easy—but it is precisely in this difficulty that we mirror the heart of God. 

On the cross, Jesus revealed the fullness of divine love. He loved us even when we did not love Him in return. He forgave us even when we did not ask for forgiveness. This is the measure of God’s love—immeasurable, unconditional, eternal. 

Will we dare to love as God loves—to forgive those who wrong us, to embrace those who reject us, and to extend grace even when it is undeserved? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Linggo Setyembre 14, Kapistahan, Ang Pagtatampok sa Krus na Banal: Juan 3:13-17

Mabuting Balita: Juan 3:13-17

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus kay Nicodemo, "Walang umakyat sa langit kundi ang bumaba mula sa langit -- ang Anak ng Tao. "At kung paanong itinaas ni Moises ang ahas doon sa ilang gayon din naman, kailangang itaas ang Anak ng Tao, upang ang sinumang sumasampalataya sa kanya ay magkaroon ng buhay na walang hanggan.  

Gayun na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan, kaya ibinigay niya ang kanyang bugtong na Anak, upang ang sumampalataya sa kanya ay hindi mapahamak, kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan. Sapagkat sinugo ng Diyos ang kanyang Anak, hindi upang maparusahan ang sanlibutan, kundi upang iligtas ito sa pamamagitan niya.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Paano ba tayo umiibig? Kadalasan, iniibig natin ang mga umiibig sa atin. Ngunit kapag hindi tayo iniibig, ay ipinagkakait din natin ang ating pag-ibig sa ating kapwa. Ito’y isang likas na tugon ng ating kahinaan bilang tao. 

Subalit kakaiba ang pag-ibig ng Diyos—ito’y walang hanggan, saklaw ang lahat. Kahit tayo’y nagkukulang at nagkakasala, ang Kanyang pag-ibig ay hindi nagmamaliw. Hindi ito kailanman nakabatay sa ating gawi o kabutihan, sapagkat ito ay lagging Nyang handog at laging nandiyan para sa ating lahat. Tunay nga, lagi tayong nasa puso ng Panginoon maging sino pa man tayo. 

Ngunit bilang tao, sinusukat natin ang ating pag-ibig; sinusukat natin ang pagmamahal na ibinibigay sa atin ayon sa pagmamahal na ating natatanggap. Gayun paman, hinahamon tayo ng Mabuting Balita na tangalin na ang ganitong panukat. Bakit hindi natin subukang magmahal gaya ng Diyos? Bakit hindi natin kayang ibigin kahit ang mga hindi nagmamahal sa atin, maging ang mga umuusig o namumuhi sa atin? 

Isa sa malinaw na tanda ng isang tunay at tapat na alagad ng Diyos ay ang kakayahang magmahal sa mga hindi nagmamahal sa atin, at magpatawad sa mga hindi man lamang humihingi ng kapatawaran sa atin. Hindi ito madali, ngunit dito natin higit na naipapakita ang ating pagmamahal sa Diyos. 

Sa krus, ipinakita ni Jesus ang Kanyang walang hanggang pag-ibig. Minahal Niya tayo kahit hindi natin Siya minahal. Pinatawad Niya tayo kahit hindi tayo humingi ng tawad. Ito ang sukatan ng pag-ibig ng Diyos—walang hanggan, walang kondisyon, at laging wagas. 

Pero ang tanong ay kaya ba nating mag  mahal ng katulad ng pag mamahal ng Diyos? Kaya ba nating  patawarin ang mga taong yumurak sa ating pagkatao kahit hindi sila humingi ng tawad sa atin? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday September 13 Memorial of Saint John Chrysostom, Bishop and Doctor of the Church: Luke 6:43-49

Gospel: Luke 6:43-49

Jesus said to his disciples “A good tree does not bear rotten fruit, nor does a rotten tree bear good fruit. For every tree is known by its own fruit. For people do not pick figs from thornbushes, nor do they gather grapes from brambles. A good person out of the store of goodness in his heart produces good, but an evil person out of a store of evil produces evil; for from the fullness of the heart the mouth speaks. 

“Why do you call me, ‘Lord, Lord,’ but not do what I command? I will show you what someone is like who comes to me, listens to my words, and acts on them. That one is like a man building a house, who dug deeply and laid the foundation on rock; when the flood came, the river burst against that house but could not shake it because it had been well built. But the one who listens and does not act is like a person who built a house on the ground without a foundation. When the river burst against it, it collapsed at once and was completely destroyed.”

 + + + +  + +

Reflection:

Who is the foundation of your life? If Jesus is the foundation of your life, then you are in the hands of the most powerful foundation in this world. Nothing can defeat you, and nothing can destroy you, because your life is firmly anchored upon Jesus. 

But should we rest already and feel secure simply because our lives are anchored in Him? No. For as followers of Christ, we are not called to complacency but to mission. Our mission is to share the gentleness and love of Jesus with our fellow men and women. We must remember that we are the good tree that Jesus speaks of in the Gospel. And just as a good tree bears good fruit, so too must we share our fruit—which is none other than Jesus Himself. 

Let us not keep our love for Jesus locked within our hearts. Instead, let us radiate this love outward, so that others too may feel His tender embrace. Through our witness, they may experience the healing, the mercy, and the forgiveness of Christ—gifts that the world needs now more than ever before. 

For many live their lives without the guidance of Jesus. If we care to share Him even with just one soul, we have already fulfilled our mission as His faithful and fruitful followers. And who knows? Through our courage in proclaiming Christ, a single seed planted in love may transform lives beyond what we can ever imagine—simply because we cared enough to share Jesus. 

Will you keep Jesus only for yourself, or will you courageously share Him so that others too may experience His saving love? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Setyembre 13 Paggunita kay San Juan Crisostomo, Obispo at pantas ng Simbahan: Lucas 6:43-49

Mabuting Balita: Lucas 6:43-49

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Walang mabuting punongkahoy na namumunga ng masama, at walang masamang punongkahoy na namumunga ng mabuti. Nakikilala ang bawat punongkahoy sa pamamagitan ng kanyang bunga. Sapagkat hindi nakapipitas ng igos sa puno ng aroma, at di rin nakapipitas ng ubas sa puno ng dawag. 

Ang mabuting tao ay nakapagdudulot ng mabuti sapagkat tigib ng kabutihan ang kanyang puso; ang masamang tao ay nakapagdudulot ng masama, sapagkat puno ng kasamaan ang kanyang puso. Sapagkat kung ano ang bukambibig siyang laman ng dibdib. 

“Tinatawag ninyo ako ‘Panginoon, Panginoon,’ ngunit hindi naman ninyo ginagawa ang sinasabi ko. Ipakikilala ko sa inyo kung kanino natutulad ang bawat lumalapit sa akin, nakikinig ng aking mga salita, at nagsasagawa ng mga ito. 

Katulad siya ng isang taong humukay nang malalim at sa pundasyong bato nagtayo ng bahay. Bumaha, at ang tubig ay bumugso sa bahay na iyon, ngunit hindi natinag, sapagkat matatag ang pagkakatayo. 

Ngunit ang nakikinig ng aking mga salita at hindi nagsasagawa nito ay katulad ng isang taong nagtayo ng bahay na walang pundasyon. Bumaha, nadaanan ng tubig ang bahay na iyon at pagdaka’y bumagsak. Lubusang nawasak ang bahay na iyon!”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Sino ang pundasyon ng iyong buhay? Kung si Jesus ang pundasyon ng iyong buhay, nasa kamay ka ng pinakamatatag na pundasyon sa buong daigdig. Walang makakatalo at walang makakasira sa iyo, sapagkat ang iyong buhay ay matibay na nakaugat kay Jesus. 

Ngunit sapat na ba na tayo’y magpahinga at makadama ng kapanatagan dahil ang ating buhay ay nakaugat na sa Kanya? Hindi. Sapagkat bilang mga alagad ni Kristo, tayo ay tinawag hindi para sa kapahingahan kundi para sa misyon. Ang ating misyon ay ibahagi ang kabutihan at pagmamahal ni Jesus sa ating kapwa. 

Dapat nating tandaan na tayo ang mabuting punong binanggit ni Jesus sa Ebanghelyo. At kung paanong ang mabuting puno ay namumunga ng mabuting bunga, gayon din tayo ay dapat mamunga—at ang bunga natin ay walang iba kundi si Jesus mismo. 

Huwag nating ikulong sa ating sarili ang ating pagmamahal kay Jesus. Sa halip, ipahayag natin ito upang ang iba rin ay makadama ng Kanyang mapag-arugang pag-ibig. Sa pamamagitan ng ating pagbabahagi, maaari nilang maranasan ang kagalingan, awa, at kapatawaran ng Panginoon—mga biyayang higit na kailangan ng mundo ngayon kaysa sa alinmang panahon sa kasaysayan. 

Marami pa ring nabubuhay na walang patnubay ni Jesus. Kung sisikapin nating ibahagi Siya kahit sa isang tao lamang, natupad na natin ang ating misyon bilang Kanyang tapat at mabungang mga alagad. At malay natin? Dahil sa ating tapang na ibahagi si Kristo, maaaring may buhay na magbago—dahil lamang sa ating desisyon na ibahagi si Jesus. 

Pipiliin mo bang itago na lamang si Jesus para sa iyong sarili, o buong lakas ng loob mo Siyang ibabahagi upang ang iyong kapwa ay makaranas din ng Kanyang pag-ibig na nagliligtas at nag babago ng buhay? — Marino J. Dasmarinas