Reflection for Monday September 15 Memorial of Our Lady of Sorrows: John 19:25-27

Gospel: John 19:25-27

Standing by the cross of Jesus were his mother and his mother's sister, Mary the wife of Clopas, and Mary Magdalene. 

When Jesus saw his mother and the disciple there whom he loved he said to his mother, "Woman, behold, your son." Then he said to the disciple, "Behold, your mother." And from that hour the disciple took her into his home.

+ + + + + + +

Reflection:

Have you ever felt sorrow in your life? 

The Blessed Mother felt it deep in her Immaculate Heart. It began when Simeon prophesied that her Son would be a sign of contradiction and that her own soul would be pierced by a sword (Luke 2:34–35). That sorrow reached its most painful moment at Calvary, where she stood at the foot of the cross, gazing upon her bruised, bloodied, and dying Son, Jesus. 

We can only imagine the depth of her anguish at that moment. Yet even in the midst of her indescribable sorrow, she did not lose hope. She drew her strength and courage from Jesus Himself. When He entrusted John to her as her new son, she accepted this with faith and obedience, going to John’s house and remaining there as the Lord willed. 

Like Mary, we too face sorrowful moments—times when our hearts feel pierced, when pain seems unbearable, when faith is tested. But just as the Blessed Mother found her strength in Jesus, so too can we. Her example reminds us that our sorrows can become opportunities for deeper faith, if only we choose to lean on the Lord. 

Do you seek strength and courage in Jesus when sorrow strikes your heart? Do you ask the Blessed Mother to intercede for you, so that your faith may grow as steadfast as hers? 

When sorrow comes knocking at your heart, will you allow it to crush your faith, or will you rise with courage by clinging to Jesus, just as the Blessed Mother did at the cross? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Lunes Setyembre 15 Paggunita sa Mahal na Birheng Maria na Nagdadalamhati: Juan 19:25-27

Mabuting Balita: Juan 19:25-27

Nakatayo sa tabi ng krus ni Jesus ang kanyang ina at ang kapatid na babae nitong si Maria, na asawa ni Cleopas. Naroon din si Maria Magdalena. 

Nang makita ni Jesus ang kanyang ina, at ang minamahal niyang alagad sa tabi nito, kanyang sinabi, "Ginang, narito ang iyong anak!" At sinabi sa alagad, "Narito ang iyong ina!" Mula noon, siya'y pinatira ng alagad na ito sa kanyang bahay.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nadama mo na ba ang matinding dalamhati sa iyong buhay? 

Naranasan ito ng Mahal na Ina sa kaibuturan ng Kanyang Kalinis-linisang Puso. Nagsimula ito nang ipahayag ni Simeon na ang Kanyang Anak ay magiging tanda na kokontrahin ng marami, at na ang Kanyang kaluluwa ay sasaksakin ng isang tabak (Lucas 2:34–35). Umabot ito sa sukdulan sa Kalbaryo, nang Siya’y nakatayo sa paanan ng krus, nakatingala sa Kanyang bugbog, duguan, at naghihingalong Anak na si Jesus. 

Sadyang hindi natin kayang arukin ang lalim ng Kanyang pighati sa sandaling iyon. Subalit sa kabila ng tindi ng dalamhati, hindi Siya nawalan ng pag-asa. Naghugot Siya ng lakas at tapang mula mismo kay Jesus. Nang ipagkatiwala Niya si Juan bilang Kanyang bagong anak, buong pananampalataya at pagsunod itong tinanggap ng Mahal na Ina. Siya’y nanirahan sa bahay ni Juan ayon sa kalooban ng Panginoon. 

Gaya ng Mahal na Ina, dumarating din sa ating buhay ang mga sandali ng pagdadalamhati—mga oras na tila ba tinutusok ang ating puso, mga pagsubok na tila hindi natin kayang pasanin, mga panahong sinusubok ang ating pananampalataya. 

Ngunit tulad Niya, maaari rin tayong humugot ng lakas kay Jesus. Ang halimbawa ng Mahal na Ina ang nagpapaalala sa atin na ang ating mga pagdurusa ay maaaring maging daan tungo sa mas malalim na pananampalataya—kung pipiliin lamang nating kumapit sa Panginoon. 

Humihingi kaba ng lakas at tapang kay Jesus kapag dumarating ang mga oras ng pagdadalamhati? Humihiling ka ba ng panalangin mula sa Mahal na Ina upang maging matatag ang iyong pananampalataya, tulad ng sa Kanya? 

Kapag dumating ang kalungkutan sa iyong buhay, hinahayaan mo nalang ba na ilugmok ka nito? O mas pinipili mo na bumangon at kumapit kay Jesus, tulad ng ginawa ng Mahal na Ina sa paanan ng krus? —Marino J. Dasmarinas

Reflection for Sunday September 14 Feast of the Exaltation of the Holy Cross: John 3:13-17

Gospel: John 3:13-17

Jesus said to Nicodemus: “No one has gone up to heaven except the one who has come down from heaven, the Son of Man. And just as Moses lifted up the serpent in the desert, so must the Son of Man be lifted up, so that everyone who believes in him may have eternal life.” 

For God so loved the world that he gave his only Son, so that everyone who believes in him might not perish but might have eternal life. For God did not send his Son into the world to condemn the world, but that the world might be saved through him.

+ + + + + + +

Reflection:

How do we usually love? Oftentimes, we love those who love us. For those who do not love us, we also tend to withhold our love in return. This reaction, though natural to our human frailties, shows how conditional our hearts can sometimes be. 

But unlike our limited love, the love of God is boundless. It is encompassing; it is for every one of us. Even when we fall short, even when we sin, God’s love remains constant. His love is not earned—it is freely given. We are, in fact, always within the embrace of His love, no matter who we are or what we have done. 

When we love, we often measure it; we calibrate the love we give to the love we receive. Yet the Gospel challenges us to rise above this human tendency. Why not strive to love as God loves—without measure, without conditions? Why not extend love even to those who hurt us, reject us, or fail to return our affection? 

One of the surest signs of being a true and faithful follower of Christ is our ability to love those who do not love us back and to forgive those who never ask for forgiveness. This is not easy—but it is precisely in this difficulty that we mirror the heart of God. 

On the cross, Jesus revealed the fullness of divine love. He loved us even when we did not love Him in return. He forgave us even when we did not ask for forgiveness. This is the measure of God’s love—immeasurable, unconditional, eternal. 

Will we dare to love as God loves—to forgive those who wrong us, to embrace those who reject us, and to extend grace even when it is undeserved? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Linggo Setyembre 14, Kapistahan, Ang Pagtatampok sa Krus na Banal: Juan 3:13-17

Mabuting Balita: Juan 3:13-17

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus kay Nicodemo, "Walang umakyat sa langit kundi ang bumaba mula sa langit -- ang Anak ng Tao. "At kung paanong itinaas ni Moises ang ahas doon sa ilang gayon din naman, kailangang itaas ang Anak ng Tao, upang ang sinumang sumasampalataya sa kanya ay magkaroon ng buhay na walang hanggan.  

Gayun na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan, kaya ibinigay niya ang kanyang bugtong na Anak, upang ang sumampalataya sa kanya ay hindi mapahamak, kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan. Sapagkat sinugo ng Diyos ang kanyang Anak, hindi upang maparusahan ang sanlibutan, kundi upang iligtas ito sa pamamagitan niya.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Paano ba tayo umiibig? Kadalasan, iniibig natin ang mga umiibig sa atin. Ngunit kapag hindi tayo iniibig, ay ipinagkakait din natin ang ating pag-ibig sa ating kapwa. Ito’y isang likas na tugon ng ating kahinaan bilang tao. 

Subalit kakaiba ang pag-ibig ng Diyos—ito’y walang hanggan, saklaw ang lahat. Kahit tayo’y nagkukulang at nagkakasala, ang Kanyang pag-ibig ay hindi nagmamaliw. Hindi ito kailanman nakabatay sa ating gawi o kabutihan, sapagkat ito ay lagging Nyang handog at laging nandiyan para sa ating lahat. Tunay nga, lagi tayong nasa puso ng Panginoon maging sino pa man tayo. 

Ngunit bilang tao, sinusukat natin ang ating pag-ibig; sinusukat natin ang pagmamahal na ibinibigay sa atin ayon sa pagmamahal na ating natatanggap. Gayun paman, hinahamon tayo ng Mabuting Balita na tangalin na ang ganitong panukat. Bakit hindi natin subukang magmahal gaya ng Diyos? Bakit hindi natin kayang ibigin kahit ang mga hindi nagmamahal sa atin, maging ang mga umuusig o namumuhi sa atin? 

Isa sa malinaw na tanda ng isang tunay at tapat na alagad ng Diyos ay ang kakayahang magmahal sa mga hindi nagmamahal sa atin, at magpatawad sa mga hindi man lamang humihingi ng kapatawaran sa atin. Hindi ito madali, ngunit dito natin higit na naipapakita ang ating pagmamahal sa Diyos. 

Sa krus, ipinakita ni Jesus ang Kanyang walang hanggang pag-ibig. Minahal Niya tayo kahit hindi natin Siya minahal. Pinatawad Niya tayo kahit hindi tayo humingi ng tawad. Ito ang sukatan ng pag-ibig ng Diyos—walang hanggan, walang kondisyon, at laging wagas. 

Pero ang tanong ay kaya ba nating mag  mahal ng katulad ng pag mamahal ng Diyos? Kaya ba nating  patawarin ang mga taong yumurak sa ating pagkatao kahit hindi sila humingi ng tawad sa atin? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday September 13 Memorial of Saint John Chrysostom, Bishop and Doctor of the Church: Luke 6:43-49

Gospel: Luke 6:43-49

Jesus said to his disciples “A good tree does not bear rotten fruit, nor does a rotten tree bear good fruit. For every tree is known by its own fruit. For people do not pick figs from thornbushes, nor do they gather grapes from brambles. A good person out of the store of goodness in his heart produces good, but an evil person out of a store of evil produces evil; for from the fullness of the heart the mouth speaks. 

“Why do you call me, ‘Lord, Lord,’ but not do what I command? I will show you what someone is like who comes to me, listens to my words, and acts on them. That one is like a man building a house, who dug deeply and laid the foundation on rock; when the flood came, the river burst against that house but could not shake it because it had been well built. But the one who listens and does not act is like a person who built a house on the ground without a foundation. When the river burst against it, it collapsed at once and was completely destroyed.”

 + + + +  + +

Reflection:

Who is the foundation of your life? If Jesus is the foundation of your life, then you are in the hands of the most powerful foundation in this world. Nothing can defeat you, and nothing can destroy you, because your life is firmly anchored upon Jesus. 

But should we rest already and feel secure simply because our lives are anchored in Him? No. For as followers of Christ, we are not called to complacency but to mission. Our mission is to share the gentleness and love of Jesus with our fellow men and women. We must remember that we are the good tree that Jesus speaks of in the Gospel. And just as a good tree bears good fruit, so too must we share our fruit—which is none other than Jesus Himself. 

Let us not keep our love for Jesus locked within our hearts. Instead, let us radiate this love outward, so that others too may feel His tender embrace. Through our witness, they may experience the healing, the mercy, and the forgiveness of Christ—gifts that the world needs now more than ever before. 

For many live their lives without the guidance of Jesus. If we care to share Him even with just one soul, we have already fulfilled our mission as His faithful and fruitful followers. And who knows? Through our courage in proclaiming Christ, a single seed planted in love may transform lives beyond what we can ever imagine—simply because we cared enough to share Jesus. 

Will you keep Jesus only for yourself, or will you courageously share Him so that others too may experience His saving love? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Setyembre 13 Paggunita kay San Juan Crisostomo, Obispo at pantas ng Simbahan: Lucas 6:43-49

Mabuting Balita: Lucas 6:43-49

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Walang mabuting punongkahoy na namumunga ng masama, at walang masamang punongkahoy na namumunga ng mabuti. Nakikilala ang bawat punongkahoy sa pamamagitan ng kanyang bunga. Sapagkat hindi nakapipitas ng igos sa puno ng aroma, at di rin nakapipitas ng ubas sa puno ng dawag. 

Ang mabuting tao ay nakapagdudulot ng mabuti sapagkat tigib ng kabutihan ang kanyang puso; ang masamang tao ay nakapagdudulot ng masama, sapagkat puno ng kasamaan ang kanyang puso. Sapagkat kung ano ang bukambibig siyang laman ng dibdib. 

“Tinatawag ninyo ako ‘Panginoon, Panginoon,’ ngunit hindi naman ninyo ginagawa ang sinasabi ko. Ipakikilala ko sa inyo kung kanino natutulad ang bawat lumalapit sa akin, nakikinig ng aking mga salita, at nagsasagawa ng mga ito. 

Katulad siya ng isang taong humukay nang malalim at sa pundasyong bato nagtayo ng bahay. Bumaha, at ang tubig ay bumugso sa bahay na iyon, ngunit hindi natinag, sapagkat matatag ang pagkakatayo. 

Ngunit ang nakikinig ng aking mga salita at hindi nagsasagawa nito ay katulad ng isang taong nagtayo ng bahay na walang pundasyon. Bumaha, nadaanan ng tubig ang bahay na iyon at pagdaka’y bumagsak. Lubusang nawasak ang bahay na iyon!”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Sino ang pundasyon ng iyong buhay? Kung si Jesus ang pundasyon ng iyong buhay, nasa kamay ka ng pinakamatatag na pundasyon sa buong daigdig. Walang makakatalo at walang makakasira sa iyo, sapagkat ang iyong buhay ay matibay na nakaugat kay Jesus. 

Ngunit sapat na ba na tayo’y magpahinga at makadama ng kapanatagan dahil ang ating buhay ay nakaugat na sa Kanya? Hindi. Sapagkat bilang mga alagad ni Kristo, tayo ay tinawag hindi para sa kapahingahan kundi para sa misyon. Ang ating misyon ay ibahagi ang kabutihan at pagmamahal ni Jesus sa ating kapwa. 

Dapat nating tandaan na tayo ang mabuting punong binanggit ni Jesus sa Ebanghelyo. At kung paanong ang mabuting puno ay namumunga ng mabuting bunga, gayon din tayo ay dapat mamunga—at ang bunga natin ay walang iba kundi si Jesus mismo. 

Huwag nating ikulong sa ating sarili ang ating pagmamahal kay Jesus. Sa halip, ipahayag natin ito upang ang iba rin ay makadama ng Kanyang mapag-arugang pag-ibig. Sa pamamagitan ng ating pagbabahagi, maaari nilang maranasan ang kagalingan, awa, at kapatawaran ng Panginoon—mga biyayang higit na kailangan ng mundo ngayon kaysa sa alinmang panahon sa kasaysayan. 

Marami pa ring nabubuhay na walang patnubay ni Jesus. Kung sisikapin nating ibahagi Siya kahit sa isang tao lamang, natupad na natin ang ating misyon bilang Kanyang tapat at mabungang mga alagad. At malay natin? Dahil sa ating tapang na ibahagi si Kristo, maaaring may buhay na magbago—dahil lamang sa ating desisyon na ibahagi si Jesus. 

Pipiliin mo bang itago na lamang si Jesus para sa iyong sarili, o buong lakas ng loob mo Siyang ibabahagi upang ang iyong kapwa ay makaranas din ng Kanyang pag-ibig na nagliligtas at nag babago ng buhay? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 12 Friday of the 23rd Week in Ordinary Time: Luke 6:39-42

Gospel: Luke 6:39-42

Jesus told his disciples a parable: “Can a blind person guide a blind person? Will not both fall into a pit? No disciple is superior to the teacher; but when fully trained, every disciple will be like his teacher. Why do you notice the splinter in your brother’s eye, but do not perceive the wooden beam in your own? 

How can you say to your brother, ‘Brother, let me remove that splinter in your eye,’ when you do not even notice the wooden beam in your own eye? You hypocrite! Remove the wooden beam from your eye first; then you will see clearly to remove the splinter in your brother’s eye.”

+ + + + + + +

Reflection:

Are you self-righteous?

Every once in a while, we all become guilty of this offense called self-righteousness. We see ourselves as being above others; hence, we are quick to point out the offenses of our fellowmen. Why is this so? Is it brought about by our self-serving perception that we are closer to God than anyone else? Is it brought about by our social or economic status?

It’s all of the above and more. But the problem with self-righteous individuals is that they see only the shortcomings of others, not their own. They are very quick to judge the wrongs of others but blind to their own.

The moment we judge others, we also open ourselves to judgment. By judging them, we also invite them to judge us. If we don’t want others to judge us, then let us stop being judgmental and abhor condemnation.

Instead of judging, why not motivate? Why not apply gentle correction? Why not give advice? True followers of Christ are called not to condemn but to lift up, not to wound but to heal, not to push away but to embrace in love.

When we stop looking down on others and start looking into our own hearts, we begin to see that we too are sinners in need of mercy. And if God, in His boundless compassion, forgives us again and again, who are we to withhold mercy from others?

Do we spend more time pointing out the faults of others, or do we humbly bring our own faults before God in repentance? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 12 Biyernes sa Ika-23 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 6:39-42

Mabuting Balita: Lucas 6:39-42

Noong panahong iyon, tinanong sila ni Jesus ng patalinghaga: "Maaari bang maging tagaakay ng bulag ang isa ring bulag? Kapwa sila mahuhulog sa hukay kapag ginawa ang gayun. Walang alagad na higit sa kanyang guro; ngunit kapag lubusang naturuan, siya'y magiging katulad ng kanyang guro. 

 

"Ang tinitingnan mo'y ang puwing ng iyong kapatid, ngunit hindi mo pinapansin ang tahilan sa iyong mata. Paano mong masasabi sa iyong kapatid, 'Kapatid, bayaan kong alisin mo ang iyong puwing,' gayong hindi mo nakikita ang tahilan sa iyong mata? Mapagpaimbabaw! Alisin mo muna ang tahilan sa iyong mata, at makakikita kang mabuti; sa gayo'y maaalis mo ang puwing ng iyong kapatid." 

 + + + + + + +

Repleksyon:

Mataas ba ang iyong tingin sa iyong sarili? 

Paminsan-minsan, tayo’y nahuhulog sa patibong na ito na tinatawag na pagmamataas. Nakikita natin ang ating sarili na mas mataas kaysa iba; kaya’t mabilis nating nakikita ang pagkukulang ng ating kapwa. Bakit nga ba ganito? Dahil ba sa ating pag-iisip na tayo ay mas malapit sa Diyos kaysa sa iba? Dahil ba ito sa ating katayuan sa lipunan o sa ating kayamanan? Marahil lahat ng tatlong ito ay kabilang. 

Ngunit ang problema sa mga taong mapanghusga ay nakikita lamang nila ang pagkukulang ng iba at hindi ang sarili. Mabilis silang humusga sa pagkakamali ng kanilang kapwa ngunit bulag sila sa sarili nilang pagkakasala. 

Sa sandaling tayo’y humusga, binubuksan din natin ang ating sarili sa paghuhusga ng iba. Sa paghuhusga natin sa kanila, inaanyayahan din natin silang husgahan tayo. Kung ayaw nating husgahan tayo ng iba, tigilan na natin ang pagiging mapaghusga at iwasan ang anumang uri ng pagmamataas. 

Sa halip na humusga, bakit hindi magbigay-motibasyon? Bakit hindi magbigay ng banayad na pagtutuwid? Bakit hindi magbigay ng payo? Ang tunay na tagasunod ni Jesus ay hindi nanunumbat kundi nagpapayo ng mahinahon, hindi nag bibigay ng masasakit na mga salita kundi nag bibigay ng mga salitang nagpapagaling, hindi nagtutulak ng palayo sa Diyos kundi inilalapit ang kanyang kapwa sa Diyos. 

Kapag kapag tayo po ay nag suri ng mabuti sa ating mga puso, mauunawaan natin na tayo rin ay makasalanang nangangailangan ng awa at pang unawa. At kung ang Diyos, sa Kanyang walang hanggang habag, ay paulit-ulit tayong pinatatawad, sino tayo para ipagkait ang awa sa iba? 

Kaya marapat na itanong natin sa ating mga sarili—mas inuukol ko ba ang aking oras sa pag pupuna ng pagkukulang ng aking kapwa, o sa pag susuri sa aking mga sariling pagkukulang sa Diyos at sa aking kapwa? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 11 Thursday of the 23rd Week in Ordinary Time: Luke 6:27-38

Gospel: Luke 6:27-38

Jesus said to his disciples: “To you who hear I say, love your enemies, do good to those who hate you, bless those who curse you, pray for those who mistreat you. 

To the person who strikes you on one cheek, offer the other one as well, and from the person who takes your cloak, do not withhold even your tunic. Give to everyone who asks of you, and from the one who takes what is yours do not demand it back.  

Do to others as you would have them do to you. For if you love those who love you what credit is that to you? Even sinners love those who love them. And if you do good to those who do good to you, what credit is that to you? Even sinners do the same. If you lend money to those from whom you expect repayment, what credit is that to you?

Even sinners lend to sinners, and get back the same amount. But rather, love your enemies and do good to them, and lend expecting nothing back; then your reward will be great and you will be children of the Most High, for he himself is kind to the ungrateful and the wicked. Be merciful, just as also your Father is merciful.  

“Stop judging and you will not be judged. Stop condemning and you will not be condemned. Forgive and you will be forgiven. Give and gifts will be given to you; a good measure, packed together, shaken down, and overflowing, will be poured into your lap. For the measure with which you measure will in return be measured out to you.

+ + + + + + +

Reflection:

The story is told about a man who died and was refused entry into the pearly gates. He asked the angel manning the gates for the reason, and the angel told him that he had been very judgmental while he was alive. With a heavy heart and a forlorn face, the man turned away from the gates of heaven. 

Why do we so easily judge others? Perhaps it is because we lack love and forgiveness in our hearts. If there were plenty of love and forgiveness, we would not dare judge anyone—for the moment we judge, we also invite judgment upon ourselves. 

What then would it take for us not to be judgmental toward those who have wronged us? We must love as the Lord has loved us. This love is not ordinary; it is a radical love. Radical love means unconditional love, a love unmoved by the possibility of reciprocation or reward. It is a love set aflame by forgiveness, compassion, and understanding. 

Such love requires us not to fixate on the faults and shortcomings of others. Instead, it leads us to remember their good qualities, which they surely have in abundance—though we often refuse to acknowledge them because we are enslaved by hate. 

The next time we are tempted to pull out the dangerous sword of judgment, let us pause. Let us quiet our hearts and recall the many good qualities of the person we are judging. In doing so, we imitate Christ, who looks beyond our sins and sees the goodness He Himself planted within us. 

Judging others is easy, but loving them as Christ loves us is the true challenge. Will you continue to be quick to judge, or will you choose the radical path of love and forgiveness that opens the gates of heaven? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 11 Huwebes sa Ika-23 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 6:27-38

Mabuting Balita: Lucas 6:27-38

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad: “Sinasabi ko sa inyo, mga nakikinig: Ibigin ninyo ang inyong mga kaaway, gawan ninyo ng mabuti ang mga napopoot sa inyo, pagpalain ninyo ang mga sumusumpa sa inyo, idalangin ninyo ang mga umaapi sa inyo. 

Kapag sinampal ka sa isang pisngi, iharap mo rin ang kabila. Kapag inaagaw ang iyong balabal, ibigay mo pati ang iyong baro. Bigyan mo ang bawat nanghihingi sa iyo: at kung may kumuha sa iyong ari-arian ay huwag mo nang bawiin pa ang mga iyon. Gawin ninyo sa iba ang ibig ninyong gawin nila sa inyo. 

“Kung ang iibigin lamang ninyo ay ang mga umiibig sa inyo, ano pang gantimpala ang inyong hihintayin? Kahit ang mga makasalanan ay umiibig din sa mga umiibig sa kanila. At kung ang gagawan lamang ninyo ng mabuti ang gumagawa sa inyo ng mabuti, ano pang gantimpala ang inyong hihintayin? 

Kahit ang mga makasalanan ay gumagawa rin nito! Kung ang pahihiramin lamang ninyo ay ang mga taong inaasahan ninyong makababayad sa inyo, ano pang gantimpala ang inyong hihintayin? Kahit ang mga makasalanan ay nagpapahiram din sa mga makasalanan sa pag-asang ang mga ito’y makababayad! 

Sa halip, ibigin ninyo ang inyong mga kaaway, at gawan ninyo sila ng mabuti. Magpahiram kayo, na hindi umaasa ng anumang kabayaran. Sa gayun, malaking gantimpala ang tatamuhin ninyo, at kayo’y magiging mga anak ng Kataas-taasan. Sapagkat siya’y mabuti sa masasama at sa mga hindi marunong tumanaw ng utang na loob. Maging mahabagin kayo gaya ng inyong Ama.”  

“Huwag kayong humatol, at hindi kayo hahatulan ng Diyos. Huwag kayong magparusa at hindi kayo parurusahan ng Diyos. Magpatawad kayo sa inyong kapwa, at patatawarin kayo ng Diyos. Magbigay kayo, at bibigyan kayo ng Diyos: hustong takal, siksik, liglig, at umaapaw pa ang ibibigay sa inyo. Sapagkat ang takalang ginagamit ninyo sa iba ay siya ring gagamitin sa inyo.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

May  kuwento tungkol sa isang lalaki na namatay at hindi pinayagang makapasok sa pintuan ng langit. Tinanong niya ang anghel na nagbabantay doon kung bakit, at sinabi ng anghel na noong siya ay nabubuhay pa, siya ay naging masyadong mapanghusga. Kaya’t siya ay tumalikod at umalis na malungkot ang mukha mula sa pintuan ng langit. 

Bakit ba tayo madaling humusga sa ating kapwa? Marahil dahil kulang ang ating puso sa pag-ibig at pagpapatawad. Kung puno ang ating puso ng pag-ibig at pagpapatawad, hindi natin magagawang humusga, sapagkat alam natin na sa sandaling tayo ay humusga, tayo rin ay huhusgahan. 

Ano ang kailangan upang hindi tayo maging mapanghusga sa mga nagkamali laban sa atin? Dapat tayong magmahal gaya ng pagmamahal ng Panginoon sa atin. At ang pag mamahal  na ito ay hindi karaniwang pag mamahal; ito ay isang radikal na pagmamahal. Ang radikal na pag mamahal ay walang kundisyon—bagkus ito ay pagmamahal na hindi umaasa ng kapalit o gantimpala. Ito ay pag mamahal na nag pagpapatawad. 

Ang ganitong uri ng pag-ibig ay nagtuturo sa atin na huwag tumingin sa mga pagkakamali at kakulangan ng iba. Sa halip, itinuturo nitong alalahanin ang kanilang kabutihan sa atin na tiyak na napakadami—ngunit madalas nating ayaw isipin ang mga ginawa sa atin dahil tayo ay alipin  ng poot. 

Sa susunod na tayo ay matuksong bunutin ang mapanganib na espada ng paghatol, huminto muna tayo. Patahimikin natin ang ating puso at alalahanin ang mga mabubuting katangian ng taong ating hinuhusgahan. Sa ganitong paraan, ginagaya natin si Cristo na hindi nakatingin sa ating mga kasalanan, kundi sa kabutihang itinanim Niya mismo sa ating puso. 

Madaling humusga, ngunit ang magmahal gaya ng pagmamahal ni Cristo ang tunay na napaka hirap. Pipiliin mo ba ang maging mapang husga, o tatanggapin mo ang radikal na pag-ibig at pagpapatawad na itinuturo ni Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 10 Wednesday of the 23rd Week in Ordinary Time: Luke 6:20-26

Gospel: Luke 6:20-26

Raising his eyes toward his disciples Jesus said: 

“Blessed are you who are poor, for the Kingdom of God is yours. Blessed are you who are now hungry, for you will be satisfied. Blessed are you who are now weeping, for you will laugh. Blessed are you when people hate you, and when they exclude and insult you, and denounce your name as evil on account of the Son of Man. 

Rejoice and leap for joy on that day! Behold, your reward will be great in heaven. For their ancestors treated the prophets in the same way. 

But woe to you who are rich, for you have received your consolation. But woe to you who are filled now, for you will be hungry. Woe to you who laugh now, for you will grieve and weep. Woe to you when all speak well of you, for their ancestors treated the false prophets in this way.

+ + + + + + +

Reflection:

Imagine Jesus reading the Gospel to you today. How would you feel? Would you feel blessed? 

The poor, hungry, weeping, hated, and insulted are blessed by Jesus. No matter what others may say about them, they are blessed by Him. But human as we are, we hunger for the luxuries and adulations of life. Who would not want worldly luxuries and adulations? 

Yet if these luxuries and adulations bring us away from Jesus and lead us to embrace this world and eventually sin, what benefit would they give us? Would we still embrace them? We must be discerning at all times, for the devil is always actively seeking to snatch us away from the love of Jesus through worldly things. 

If you are poor in the eyes of this world yet have Jesus in your heart, then you are the richest and most blessed person in this world. Why? Because you choose to center your life on Jesus—the same Jesus who will one day bring you to heaven. 

True blessedness does not lie in what we possess, but in whom we belong to. The world may mock or look down on us, but if our heart beats for Christ, we carry a treasure no wealth can buy and no power can take away. 

Will you choose fleeting luxuries and adulations that fade, or will you embrace the eternal richness of a life centered on Jesus? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Setyembre 10 Miyerkules sa Ika-23 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 6:20-26

Mabuting Balita: Lucas 6:20-26

Noong panahong iyon, tumingin si Jesus sa mga alagad, at kanyang sinabi, "Mapalad kayong mga dukha, sapagkat ang Diyos ang maghahari sa inyo!" "Mapalad kayong mga nagugutom ngayon, sapagkat kayo'y bubusugin!" 

"Mapalad kayong tumatangis ngayon, sapagkat kayo'y magagalak!" "Mapalad kayo kung dahil sa Anak ng Tao kayo'y kinapopootan, ipinagtatabuyan at inaalimura ng mga tao, at pati ang inyong pangalan ay kinasusuklaman. Magalak kayo at lumukso sa tuwa kung ito'y mangyari, sapagkat malaki ang inyong gantimpala sa langit-- gayon din ang ginawa ng kanilang mga ninuno sa mga propeta.  

"Ngunit sa aba ninyong mayayaman ngayon, sapagkat nagtamasa na kayo ng kaginhawahan!" "Sa aba ninyong mga busog ngayon, sapagkat kayo'y magugutom!" "Sa aba ninyong nagsisitawa ngayon, sapagkat kayo'y magdadalamhati at magsisitangis!" "Sa aba, ninyo kung kayo'y pinupuri ng lahat ng tao, sapagkat gayon din ang ginawa ng kanilang mga ninuno sa mga bulaang propeta."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Isipin natin na binabasa mismo ni Jesus sa atin ang Mabuting Balita ngayong araw. Ano ang mararamdaman natin? Mararamdaman ba natin na tayo ay tunay na pinagpala? 

Ang mga dukha, nagugutom, tumatangis, kinapopootan, at iniinsulto ay mga pinagpala ni Jesus. Kahit ano pa man ang sabihin ng iba tungkol sa kanila, sila ay Kanyang pinagpala. Subalit bilang tao, tayo’y naghahangad ng mga karangyaan sa buhay, naghahangad din tayo na tingalain o hangaan ng ating kapwa. Sino ba ang ayaw ng mga bagay na marangya sa mundong ito? Sino ba ang ayaw na tingalain o hangaan? Diba gusto natin ang mga ito? 

Ngunit kung ang mga ito ay maglalayo sa atin kay Jesus at magtutulak sa atin na yakapin ang makamundong pamumuhay na magdadala sa atin sa kasalanan, anong pakinabang ang maidudulot nito? Yayakapin pa ba natin ito? Kailangang tayo ay laging mapagmatyag, sapagkat si Satanas ay walang tigil na kumikilos upang ilayo tayo ng tuluyan sa pag-ibig ni Jesus sa pamamagitan ng mga makasalanang pamumuhay. 

Kung tayo man ay dukha sa paningin ng mundong ito ngunit nasa puso natin si Jesus, tayo ang dukhang walang katulad at tunay na pinagpalang tao sa mundo. Bakit? Sapagkat pinili nating isentro ang ating buhay kay Jesus—ang parehong Jesus na magdadala sa atin sa langit balang araw. 

Ang tunay na pagpapala ay hindi nasusukat sa kung gaano tayo kayaman,  kundi kung sino ang nasa puso natin. Maaaring hamakin tayo ng mundo, ngunit kung ang ating puso ay para kay Jesus, taglay natin ang isang kayamanang hindi mabibili ng salapi at hindi matutumbasan ng kapangyarihan ng mundo. 

Ano ang pipiliin mo ang panandaliang luho, kayamanan at kapangyarihan ng mundo na naglalaho, o ang walang hanggang kayamanan ng buhay na nakasentro kay Jesus? — Marino J. Dasmarinas 

Reflection for Tuesday September 9 Memorial of Saint Peter Claver, Priest: Luke 6:12-19

Gospel: Luke 6:12-19

Jesus departed to the mountain to pray, and he spent the night in prayer to God. When day came, he called his disciples to himself, and from them he chose Twelve, whom he also named Apostles: Simon, whom he named Peter, and his brother Andrew, James, John, Philip, Bartholomew, Matthew, Thomas, James the son of Alphaeus, Simon who was called a Zealot, and Judas the son of James, and Judas Iscariot, who became a traitor. 

And he came down with them and stood on a stretch of level ground. A great crowd of his disciples and a large number of the people  from all Judea and Jerusalem and the coastal region of Tyre and Sidon came to hear him and to be healed of their diseases; and even those who were tormented by unclean spirits were cured. Everyone in the crowd sought to touch him because power came forth from him and healed them all.

 + + + +  + + +

Reflection:

Is prayer part of your daily life? Before making the very important decision of choosing His twelve apostles, Jesus first went to a mountain to pray. There, He spent the night in prayer to God (Luke 6:12). 

Prayer is our hotline to God; it is our means to connect with Him. Through prayer, we invite God to come into our lives. With a regular habit of prayer, the God who seems distant now becomes the God who is with us and the God who walks beside us. 

What does prayer bring us? Through prayer, we connect with God. Through prayer, He calms us, comforts us, guides us, and gives us wisdom to make the right decisions in life, to name a few. 

Who among us wouldn’t want God to be with us and to walk with us? Of course, we all long for the presence of God in our lives. This is the reason why we must always have time for Him through prayer. Our prayer life must not take a back seat to our worldly undertakings; it must always be prayer first before our many worldly activities. 

What would our worldly riches mean to us if we don’t pray? What is the use of wealth and power if God is just a superficial entity in our lives—or if we are without Him altogether? 

Someday we will die, and everything that we have accumulated in this world will no longer matter. What will matter at that time is our relationship with God, built through an active and fervent prayer life. 

Prayer is not just a duty—it is the lifeline that keeps us close to the heart of God. It transforms our weakness into strength, our confusion into clarity, and our emptiness into fullness. The more we pray, the more we experience His presence and the more we live according to His will. 

Do you make prayer the first priority of your day, or do you allow the world to drown out God’s gentle voice calling you to be with Him? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Martes Setyembre 9 Paggunita kay San Pedro Claver, pari: Lucas 6:12-19

Mabuting Balita: Lucas 6:12-19

Noong panahong iyon, umahon si Hesus sa isang burol at magdamag doong nanalangin. 

Kinaumagahan, tinawag niya ang kanyang mga alagad, at pumili siya ng Labindalawa sa kanila, na tinawag niyang mga apostol: si Simon na pinangalanan niyang Pedro, at si Andres na kanyang kapatid; sina Santiago, Juan, Felipe, Bartolome, Mateo, Tomas, at Santiago na anak ni Alfeo, si Simon ang Makabayan; si Judas na anak ni Santiago, at si Judas Iscariote, na naging taksil.  

Bumaba si Hesus, kasama sila, at tumayo sa isang patag na lugar. Naroon ang marami sa kanyang mga alagad at ang napakaraming tao buhat sa Judea at Jerusalem, at sa mga bayan sa baybaying-dagat ng Tiro at Sidon. 

Pumaroon sila upang makinig sa kanya at mapagaling sa kanilang mga karamdaman. Pinagaling din niya ang mga pinahihirapan ng masasamang espiritu. At sinikap ng lahat ng tao na mahipo siya sapagkat may taglay siyang kapangyarihang makapagpagaling ng lahat.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bahagi ba ng iyong pang-araw-araw na buhay ang panalangin? Bago gawin ni Jesus ang napakahalagang pasya ng pagpili sa Kanyang labindalawang apostol, Siya muna’y umahon sa bundok upang manalangin. Doon, ginugol Niya ang magdamag sa pananalangin sa Diyos (Lucas 6:12).

Ang panalangin ay tila hotline natin sa Diyos; ito ang ating paraan upang makipag-ugnayan sa Kanya. Sa pamamagitan ng panalangin, inaanyayahan natin ang Diyos na makipaglakbay sa ating buhay. Kapag nakasanayan natin ang pananalangin, ang Diyos na tila malayo ay nagiging Diyos na kasama natin.

Ano ang naidudulot ng panalangin? Sa panalangin, tayo ay nakikipag-ugnay sa Diyos. Sa panalangin, pinapawi Niya ang ating pangamba, pinapalakas ang ating loob, ginagabayan tayo, at binibigyan ng karunungan upang makagawa ng tamang desisyon sa buhay, at marami pang iba.

Sino ba sa atin ang hindi magnanais na kasama ang Diyos at Siya’y lumakad kasama natin? Tiyak na lahat tayo ay nagnanais ng presensya ng Diyos sa ating buhay. Kaya naman nararapat lamang na laging may oras tayo para sa Kanya sa pamamagitan ng panalangin. Ang ating buhay-pananalangin ay hindi dapat naisasantabi dahil sa makamundong gawain; dapat laging unahin ang panalangin bago ang anumang bagay sa mundong ito.

Ano ang halaga ng kayamanan at kapangyarihan kung hindi tayo nananalangin? Ano ang pakinabang ng lahat ng ating tinatamasa kung ang Diyos ay walang bahahgi sa ating buhay—o kung wala Siya sa atin? 

Darating ang araw na tayo’y mamamatay, at lahat ng ating naipon at naipundar sa mundong ito ay mawawalan ng saysay. Ang tanging mahalaga sa panahong iyon ay ang ating relasyon sa Diyos na nahubog at pinatatag sa pamamagitan ng masigasig at mataimtim na panalangin.

Mga minamahal kay Kristo, ang panalangin ay hindi lamang tungkulin—ito ang nag uugnay upang mapalapit tayo sa Diyos. Sa panalangin, ang ating kahinaan ay nagiging kalakasan, ang kadiliman ay nagiging kaliwanagan, at ang ating nanghihinang katawan ay nagkakaroon ng sigla at kalakasan. Habang mas pinagbubuhusan natin ng oras ang pananalangin, mas nararanasan natin ang Kanyang presensya at mas natututo tayong mamuhay ayon sa Kanyang kalooban.

Ginagawa mo ba ang panalangin bilang pangunahing priyoridad ng iyong araw, o hinahayaan mong lunurin ng mga kalamidad at baha ng mundo ang banayad na tinig ng Diyos na humihimok sa atin na makapiling Siya? – Marino J. Dasmarinas