Reflection for October 24 Friday of the 29th Week in Ordinary Time: Luke 12:54-59

Gospel: Luke 12:54-59

Jesus said to the crowds, “When you see a cloud rising in the west you say immediately that it is going to rain–and so it does; and when you notice that the wind is blowing from the south you say that it is going to be hot–and so it is. You hypocrites! You know how to interpret the appearance of the earth and the sky; why do you not know how to interpret the present time? 

Why do you not judge for yourselves what is right? If you are to go with your opponent before a magistrate, make an effort to settle the matter on the way; otherwise your opponent will turn you over to the judge, and the judge hand you over to the constable, and the constable throw you into prison. I say to you, you will not be released until you have paid the last penny.

+ + + + + + +

Reflection:

There was once a philandering and irresponsible husband who was always being advised by his mother to change his ways and focus his sole attention on his family. But the lure of temptation was too strong to let go of, so he ignored her counsel.

After some time, the limits of his wife’s patience finally reached their boiling point. She and their children left him, and when he was left alone, he finally realized how irresponsible he had been.

Isn’t this a reflection of many of us? We keep on sinning even when we know we shouldn’t. We become numb to well-meaning advice, especially when it tries to pull us away from what seems pleasurable.

Sin, by its earthly nature, is attractive—and the devil knows that. He keeps pushing sin upon us, disguised as comfort, pleasure, or success, until it slowly destroys our peace, our relationships, and even our very souls.

However, Jesus has a message for all of us in the Gospel: we must completely walk away from our sinfulness before it destroys us. The moment we allow sin to take hold of our hearts, it will not only harm us but also those we love dearly. It may take time before the consequences unfold, but they surely will.

In today’s Gospel, Jesus denounced the crowd for their hypocrisy. They could predict the clouds and the weather, yet they refused to recognize the signs of repentance He was calling them to. Aren’t we sometimes like them? We pay attention to the things of this world, but we close our hearts when Jesus gently calls us to change.

Let us listen to Jesus, who always calls us to repentance. This is the right course of action for us to take. His teachings may seem difficult at first because they demand painful purification and a change of lifestyle. But this purification, though painful, leads to lasting peace and true contentment that only Jesus can give.

Let us not wait for the consequences of our sin to wake us up. Instead, let us listen now—today—to His call to repentance and renewal. For Jesus is not here to condemn us, but to transform us with His mercy and love.

Will we continue to ignore His call, or will we finally open our hearts and allow Jesus to lead us back to the peace and joy we long for? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 24 Biyernes sa Ika-29 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:54-59

Mabuting Balita: Lucas 12:54-59

Noong panahong iyon, sinabi ni Jesus sa mga tao, "Kapag nakita ninyong Makapal ang ulap sa kanluran, sinasabi ninyong uulan, at gayon nga ang nangyayari. At kung umiihip ang hanging timog ay sinasabi ninyong iinit, at nagkakagayon nga. Mga mapagpaimbabaw!

Marunong kayong bumasa ng palatandaan sa lupa't sa langit, bakit hindi ninyo mabasa ang mga tanda ng kasalukuyang panahon? 

"Bakit hindi ninyo mapagpasiyahan kung alin ang matuwid? Kapag isinakdal ka sa hukuman, makipag-ayos ka sa nagsakdal habang may panahon; baka kaladkarin ka niya sa hukuman, at ibigay ka ng hukom sa tanod, at ibilanggo ka naman nito. Sinasabi ko sa iyo: hindi ka makalalabas doon hangga't hindi mo nababayaran ang kahuli-hulihang sentimo."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang lalaking babaero at iresponsableng asawa na palaging pinapayuhan ng kanyang ina na magbago at ituon ang kanyang buong pansin sa kanyang pamilya. Ngunit napakalakas ng tukso, kaya’t hindi niya pinakinggan ang payo ng kanyang ina.

Paglipas ng panahon, ang pagtitimpi ng kanyang asawa ay umabot na sa sukdulan. Iniwan siya ng kanyang asawa at mga anak. Nang siya’y nag-iisa na, doon lamang niya lubos na naunawaan kung gaano siya naging iresponsable.

Hindi ba’t ganito rin tayo kung minsan? Patuloy tayong nagkakasala kahit alam nating mali ito. Manhid na tayo sa mga paalalang makadiyos at makabuluhan dahil mas pinipili nating sundin ang mga bagay na nagbibigay pansamantalang saya o ginhawa.

Tunay na kaakit-akit ang kasalanan—at alam ito ng demonyo. Itinatago niya ito sa anyo ng kasiyahan, tagumpay, o kaginhawahan hanggang sa unti-unti nitong sirain ang ating kapayapaan, mga relasyon, at maging ang ating kaluluwa.

Ngunit may mensahe si Jesus para sa ating lahat sa Mabuting Balita: Talikuran natin nang lubos ang ating kasamaan bago pa tayo tuluyang masira nito. Sapagkat kapag hinayaan nating mamayani ang kasalanan sa ating puso, hindi lamang tayo ang masasaktan kundi pati ang mga taong pinakamamahal natin. Maaaring hindi agad natin makita ang bunga nito, ngunit darating at darating ang oras ng kabayaran.

Sa Mabuting Balita ngayon, kinastigo ni Jesus ang mga tao dahil sa kanilang pagkukunwari. Marunong silang magbasa ng panahon at ulap, ngunit sinadyang bingi sa Kanyang panawagan ng pagbabalik-loob. Hindi ba’t madalas ganito rin tayo? Marunong tayong makinig sa tinig ng mundong ito, ngunit isinasara natin ang ating mga tainga kapag si Jesus na ang tumatawag sa atin.

Pakinggan natin si Jesus na patuloy na nananawagan sa atin na magsisi at magbago. Ito ang tamang hakbang para sa ating ikabubuti. Maaaring mahirap sa simula ang Kanyang mga aral dahil nangangailangan ito ng masakit na paglilinis at pagbabago ng pamumuhay. Ngunit ang paglilinis na ito, kahit puno ng pagsubok, ay nagbubunga ng kapayapaan at kaligayahang walang katulad—ang kapayapaang nagmumula lamang kay Jesus.

Huwag na nating hintayin pang maranasan ang mapait na bunga ng kasalanan bago tayo magbalik-loob. Ngayon pa lamang, buksan na natin ang ating mga puso at pakinggan ang paanyaya ni Jesus na magbago at magbagong-buhay. Hindi Siya lumapit upang tayo’y hatulan, kundi upang tayo’y yakapin at baguhin sa pamamagitan ng Kanyang walang hanggang awa at pag-ibig.

Patuloy ba tayong mag bibibingi-bingihan sa gitna ng Kanyang pagtawag, o bubuksan na natin ang ating puso upang sundin Siya? Nang sa gayon ay maranasan natin ang tunay na kapanatagan na matagal na nating hinahanap. — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 23 Thursday of the 29th Week in Ordinary Time: Luke 12:49-53

Gospel: Luke 12:49-53

Jesus said to his disciples: “I have come to set the earth on fire, and how I wish it were already blazing! There is a baptism with which I must be baptized, and how great is my anguish until it is accomplished! Do you think that I have come to establish peace on the earth?

No, I tell you, but rather division. From now on a household of five will be divided, three against two and two against three; a father will be divided against his son and a son against his father, a mother against her daughter and a daughter against her mother, a mother-in-law against her daughter-in-law and a daughter-in-law against her mother-in-law.”

+ + + + +  + +

Reflection:

What does it mean to be on fire for Jesus?

It simply means that we have allowed the Holy Spirit to work in our lives by sharing and living out the teachings of Jesus. During Pentecost, the Blessed Mother, some women, and the apostles were in the upper room (Acts 1:12–14).

While they were there, the Holy Spirit, appearing as tongues of fire, descended upon each of them (Acts 2:1–3). From that moment on, they opened their hearts and allowed themselves to be set ablaze by the love and teachings of Jesus.

During our Baptism, we too received the same fire of the Holy Spirit. That same Spirit was strengthened in us even more during our Confirmation. The question now is not whether the Holy Spirit is with us—because He is—but whether we are allowing that fire to burn brightly in our lives.

Have we truly been on fire for Jesus, or have we let that fire grow dim? Oftentimes, we remain timid Catholics, content to keep our faith quietly hidden within us. We may attend Holy Mass, pray in silence, and believe in Jesus—but do we share Him with others? Do our lives reflect His presence and power at work within us?

Why don’t we allow the Holy Spirit to rekindle this fire in our hearts? We can start in small, simple ways—perhaps by gathering our families or friends for a weekly or monthly reading and reflection of God’s Word. We can make time to pray together, to listen, to reflect, and to encourage one another in faith.

These small acts may not be easy. We might face misunderstandings, resistance, or even judgment from others. But as long as we do everything with love and humility, we have nothing to fear. The division that might come from standing firm in our faith will, in time, turn into unity—because the light of Jesus always brings healing, peace, and reconciliation.

The same Holy Spirit who filled the apostles with courage is alive and active in us today. He wants to set our hearts ablaze so that we can become true witnesses of Jesus in our homes, workplaces, communities, and the world.

Are we willing to let the Holy Spirit set us on fire so that others may also catch the flame of God’s love through us? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 23 Huwebes sa Ika-29 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:49-53

Mabuting Balita: Lucas 12:49-53

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, "Naparito ako upang magdala ng apoy sa lupa -- at sana'y napagningas na ito! May isang binyag pa na dapat kong tanggapin, at nababagabag ako hangga't hindi natutupad ito! Akala ba ninyo'y pumarito ako upang magdala ng kapayapaan sa lupa?

Sinasabi ko sa inyo: hindi kapayapaan kundi pagkabaha-bahagi. Mula ngayon, ang lima katao sa isang sambahayan ay mababahagi: tatlo laban sa dalawa at dalawa laban sa tatlo. Maglalaban-laban ang ama at ang anak na lalaki, ang ina at ang anak na babae, at gayon din ang biyenang babae, at manugang na babae."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang ibig sabihin ng nag-aalab para kay Hesus?

Ibig sabihin nito ay hinahayaan nating kumilos ang Espiritu Santo sa ating buhay sa pamamagitan ng pagbabahagi at pamumuhay ayon sa mga aral ni Hesus. Noong araw ng Pentekostes, nasa isang silid sa itaas ang Mahal na Ina, ilang kababaihan, at mga apostol (Gawa 1:12–14).

Habang sila’y nagtitipon, bumaba ang Espiritu Santo sa anyo ng mga dilang apoy at dumapo sa bawat isa sa kanila (Gawa 2:1–3). Mula noon, pinayagan nilang sindihan ng apoy ng pagmamahal at mga aral ni Hesus ang kanilang mga puso.

Sa ating Binyag, tinanggap din natin ang parehong apoy ng Espiritu Santo. At lalo pang pinagtibay ng Espiritu Santo ang ating pananampalataya noong ating Kumpil. Hindi tanong kung kasama natin ang Espiritu Santo—sapagkat Siya ay nasa atin na—ang tanong ay kung hinahayaan ba nating magningas ang apoy na iyon sa ating buhay.

Tayo ba ay tunay na nag-aalab para kay Hesus? Madalas, tayo ay nananatiling tahimik at mahiyain sa ating pananampalataya. Pumupunta tayo sa simbahan para sa Banal  na Misa, nagdarasal sa ating mga silid, at naniniwala kay Hesus— pero ipinapahayag o isinasabuhay ba natin Siya? Nakikita ba ng mundo ang liwanag ni Kristo sa ating pamumuhay?

Bakit hindi natin hayaang muling sindihan ng Espiritu Santo ang apoy sa ating mga puso? Maaari tayong magsimula sa mga simpleng hakbang—tulad ng pagtatakda ng lingguhan o buwanang pagbasa at pagninilay ng Salita ng Diyos kasama ang ating pamilya o mga kaibigan. Maaari tayong magdasal nang magkakasama, magnilay, at magbahagi ng ating repleksyon sa salita ng Diyos.

Pag ginawa natin ito maaaring may mga pagsubok tayong kaharapin—mga hindi pagkakaunawaan, pagtutol, o maging panlilibak. Ngunit hangga’t ginagawa natin ito nang may kababaang-loob at pag-ibig, wala tayong dapat katakutan. Ang anumang pagkakahating maaaring idulot ng ating pananampalataya ay sa kalaunan ay magiging pagkakaisa—sapagkat ang liwanag ni Hesus ay laging nagdudulot ng kagalingan, kapayapaan, at pagkakasundo.

Ang parehong Espiritu Santo na nagbigay ng tapang sa mga apostol ay buhay at kumikilos sa atin ngayon. Nais Niyang sindihan muli ang ating mga puso upang maging tunay tayong mga saksi ni Hesus sa ating mga tahanan, paaralan, trabaho, komunidad, at kung saan man tayo.

Handa ba tayong pahintulutan ang Espiritu Santo na pag alabin ang apoy sa ating mga puso upang sa pamamagitan natin ay madama rin ng iba ang nag aapoy na pag-ibig ng Diyos? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 22 Wednesday of the Twenty-ninth Week in Ordinary Time: Luke 12:39-48

Gospel: Luke 12:39-48

Jesus said to his disciples: “Be sure of this: if the master of the house had known the hour when the thief was coming, he would not have let his house be broken into. You also must be prepared, for at an hour you do not expect, the Son of Man will come.” 

Then Peter said, “Lord, is this parable meant for us or for everyone?” And the Lord replied, “Who, then, is the faithful and prudent steward whom the master will put in charge of his servants to distribute the food allowance at the proper time? Blessed is that servant whom his master on arrival finds doing so. 

Truly, I say to you, he will put him in charge of all his property. But if that servant says to himself, ‘My master is delayed in coming,’ and begins to beat the menservants and the maidservants, to eat and drink and get drunk, then that servant’s master will come on an unexpected day and at an unknown hour and will punish the servant severely and assign him a place with the unfaithful. 

That servant who knew his master’s will but did not make preparations nor act in accord with his will shall be beaten severely; and the servant who was ignorant of his master’s will but acted in a way deserving of a severe beating shall be beaten only lightly. Much will be required of the person entrusted with much, and still more will be demanded of the person entrusted with more.”

+ + + + + + +

Reflection:

Are we truly prepared for the coming of the Lord?

In our Gospel, Jesus reminds us to be prepared, for we do not know the day or the hour of His return. But His message goes beyond readiness—He also entrusts us with a sacred duty: to share whatever we know about Him. It’s not enough that we simply know Jesus in our minds; He invites us to move, to act, and to take the next step—to share His love and truth with others.

The faith that God has graciously given us is not meant to be kept hidden. It is a living faith, one that grows deeper when we share it and live it out daily. When we proclaim Christ through our words and actions, we help others encounter Him too. Our mission begins at home—with our families, especially our children. When we nurture their faith early on, we help build a firm foundation that will guide them even when we are no longer by their side.

Yet many of us struggle to share Jesus with our loved ones. It’s not because we know nothing about Him. In fact, many of us have an abundance of knowledge about Jesus. The real challenge lies in living what we know. When our actions fail to reflect His teachings, our witness becomes weak. And when our faith remains unpracticed, we lose the power to inspire others to believe.

Let us then aspire to know Christ more deeply—not only through study or prayer but through daily obedience and love. As we learn from Him, let us live what we’ve learned. In doing so, we prepare our hearts each day for His coming, whenever it may be.

Are we living in such a way that others see Jesus in us? Let us renew our commitment today—to know Him more, to live His Word faithfully, and to share His love so that when He finally comes, He will find us ready, faithful, and true in our love for others. – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 22 Miyerkules sa Ika-29 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:39-48

Mabuting Balita: Lucas 12:39-48

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, "Tandaan ninyo ito: kung alam lamang ng puno ng sambahayan kung anong oras darating ang magnanakaw, hindi niya pababayaang pasukin ang kanyang bahay. Kayo ma'y dapat humanda, sapagkat darating ang Anak ng Tao sa oras na hindi ninyo inaasahan." 

Itinanong ni Pedro, "Panginoon, sinasabi po ba ninyo ang talinghagang ito para sa amin o para sa lahat?" Tumugon ang Panginoon, "Sino nga ang tapat at matalinong alipin? Hindi ba siya ang pamamahalain ng kanyang panginoon sa sambahayan nito, upang magbigay sa ibang mga alipin ng kanilang pagkain sa karampatang panahon? Mapalad ang aliping iyon, kapag dinatnan siyang gumagawa ng gayon pagbabalik ng kanyang panginoon. 

Sinasabi ko sa inyo: pamamahalain siya ng kanyang panginoon sa lahat ng ari-arian nito. Ngunit kung sabihin sa sarili ng aliping iyon, 'Matatagalan pa bago magbalik ang aking panginoon,' at simulan niyang bugbugin ang ibang aliping lalaki at babae, at kumain, uminom, at maglasing, darating ang panginoon ng aliping yaon sa araw na hindi niya inaasahan at sa oras na hindi niya alam. Buong higpit na parurusahan siya ng panginoon, at isasama sa mga di-tapat. 

"At ang aliping nakaaalam ng kalooban ng kanyang panginoon ngunit hindi naghanda ni sumunod sa kalooban nito ay tatanggap ng mabigat na parusa. Ngunit ang aliping hindi nakaaalam ng kalooban ng kanyang panginoon at gumawa ng mga bagay na nararapat niyang pagdusahan ay tatanggap ng magaang na parusa. Ang binigyan ng maraming bagay ay hahanapan ng maraming bagay; at ang pinagkatiwalaan ng lalong maraming bagay ay pananagutin sa lalong maraming bagay."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay tunay na handa sa pagdating ng Panginoon?

Sa ating Ebanghelyo, pinaaalalahanan tayo ni Jesus na maging handa sapagkat hindi natin alam ang araw o oras ng Kanyang pagdating. Ngunit higit pa sa pagiging handa, ipinagkakatiwala rin Niya sa atin ang isang banal na tungkulin: ang ibahagi sa iba ang ating kaalaman at karanasan tungkol sa Kanya. Hindi sapat na kilala lang natin si Jesus sa ating isipan; nais Niya na tayo ay kumilos at isabuhay ang ating pananampalataya—na ipamahagi sa iba ang Kanyang pag-ibig at katotohanan.

Ang pananampalatayang kaloob ng Diyos ay hindi dapat itago lamang sa ating mga sarili. Ito ay isang buhay na pananampalataya na lalong lumalago kapag ating ibinabahagi at isinasabuhay araw-araw. Kapag ipinapahayag natin si Jesus sa pamamagitan ng ating mga salita at gawa, tayo ay nagiging daan upang makilala rin Siya ng iba.

Nagsisimula ang misyong ito sa ating mga tahanan—sa ating pamilya, lalo na sa ating mga anak. Kapag tinuruan natin silang makilala at mahalin si Jesus mula pagkabata, binibigyan natin sila ng matibay na pundasyong espiritwal na gagabay sa kanila habang-buhay.

Subalit marami sa atin ang nahihirapang ibahagi si Jesus sa ating mga mahal sa buhay. Hindi dahil wala tayong alam tungkol sa Kanya—sa katunayan, marami sa atin ang may sapat na kaalaman tungkol kay Jesus.

Pero, ang tunay na hamon ay kung paano natin isinasabuhay ang ating nalalaman. Kapag hindi natin naisasabuhay ang Kanyang mga turo, humihina ang ating patotoo. At kapag hindi natin isinasagawa ang ating pananampalataya, nawawala ang ating kakayahang magbigay-inspirasyon sa iba.

Kaya’t sikapin nating mas makilala pa si Jesus—hindi lamang sa pamamagitan ng pag-aaral o panalangin, kundi sa araw-araw na pagsunod at pag-ibig. At habang tayo ay natututo mula sa Kanya, isabuhay natin ang ating mga natutunan. Sa ganitong paraan, araw-araw tayong nagiging handa sa Kanyang pagdating, kailanman iyon mangyari.

Nakikita ba ng iba si Jesus sa ating mga salita at gawa? Anyayahan nating muli ang Panginoon na baguhin ang ating puso, upang sa bawat araw ng ating buhay ay maging buhay tayong patotoo ng Kanyang pag-ibig at katapatan—para sa pagdating Niya, matagpuan Niya tayong handa, tapat, at nagmamahal sa ating kapwa. – Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 21 Tuesday of the Twenty-ninth Week in Ordinary Time: Luke 12:35-38

Gospel: Luke 12:35-38

Jesus said to his disciples: “Gird your loins and light your lamps and be like servants who await their master’s return from a wedding, ready to open immediately when he comes and knocks. 

Blessed are those servants whom the master finds vigilant on his arrival. Amen, I say to you, he will gird himself, have them recline at table, and proceed to wait on them. And should he come in the second or third watch and find them prepared in this way, blessed are those servants.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Why does Jesus tell us to be vigilant? Because we never know when He will come. He may come on a day we least expect. This is how much Jesus loves us! If Jesus didn’t love us, He wouldn’t bother to tell us to be prepared. But in truth and in fact, Jesus loves us dearly. The question is: Are we ready to respond to this great love of Jesus with our own love and faithfulness?

If we continue to do good, if we remain humble, if we faithfully attend Holy Mass, if we bring others closer to Jesus, and if we walk away from sin, then we are preparing ourselves for His coming. But are these enough preparations for the coming of the Lord? We don’t really know, for we do not have the capacity to read the mind of God.

Nevertheless, Jesus has already given us clear guidance on how we can best prepare ourselves for His great and glorious coming. If we are not prepared, we have nobody to blame but ourselves, because it simply means we refused to heed His call.

Yet, there are times when we live our lives as if we own them, as if we are in full control. But the truth is, nobody is in control except Jesus. That is why we must always be ready.

Life is never permanent. We may be in the pink of health today, but we never know what may happen tomorrow or even in the next minute. We never know if the breath we take before we sleep tonight will be our last. This is how fragile life truly is.

This Gospel is a powerful wake-up call for all of us. Jesus is reminding us not to be complacent, not to delay our conversion, and not to live as if tomorrow is guaranteed. He calls us to be vigilant, faithful, and ready—not out of fear—but out of love for Him who first loved us.

If Jesus were to come today, at this very moment, will He find us ready to meet Him with joy and love in our hearts? Or will we be caught unprepared because we have delayed our response to His call? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 21 Martes sa Ika-29 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:35-38

Mabuting Balita: Lucas 12:35-38

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Maging handa kayo at sindihan ang inyong mga ilawan. Tumulad kayo sa mga taong naghihintay sa pag-uwi ng kanilang panginoon mula sa kasalan, para pagdating niya ay mabuksan agad ang pinto. Mapalad ang mga alipin na abutang nagbabantay pagdating ng kanilang panginoon.

Sinasabi ko sa inyo, maghahanda siya, padudulugin sila sa hapag, at maglilingkod sa kanila. Mapapalad sila kung maratnan niya silang handa, dumating man siya ng hatinggabi o madaling-araw siya dumating.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit nga ba sinasabi sa atin ni Jesus na maging mapagmatyag?

Sapagkat hindi natin alam kung kailan Siya darating. Maaaring dumating Siya sa oras at araw na hindi natin inaasahan. Ganito Niya tayo kamahal! Kung hindi tayo mahal ni Jesus, hindi Niya tayo aabisuhan na maging handa. Ngunit sa katotohanan, mahal na mahal tayo ni Jesus. Kaya ang tanong: handa ba tayong tumugon sa Kanyang dakilang pag-ibig sa pamamagitan ng ating tapat na pamumuhay at pananampalataya?

Kung patuloy tayong gumagawa ng mabuti, kung mananatili tayong mapagkumbaba, kung tapat tayong dumadalo sa Banal na Misa, kung nagsisikap tayong ilapit ang iba kay Jesus, at kung iniiwasan natin ang kasalanan, tayo ay naghahanda para sa Kanyang pagdating. Ngunit sapat na ba ang mga ito bilang paghahanda sa pagbabalik ng Panginoon? Hindi natin tiyak, sapagkat wala tayong kakayahang basahin ang kaisipan ng Diyos.

Gayunman, malinaw nang itinuro sa atin ni Jesus kung paano tayo makapaghahanda para sa Kanyang dakilang pagbabalik. Kapag hindi tayo handa, wala tayong ibang masisisi kundi ang ating sarili, dahil ipinakita lamang nito na tumanggi tayong pakinggan ang Kanyang panawagan.

Subalit madalas, nabubuhay tayo na para bang tayo ang may-ari ng ating buhay, na para bang tayo ang may kontrol sa lahat. Ngunit ang totoo, si Jesus lamang ang tunay na may kapangyarihan at kontrol. Kaya’t kailangang laging handa ang ating mga puso.

Ang buhay ay hindi kailanman permanente. Maaaring wala tayong sakit ngayon, ngunit hindi natin alam kung ano ang maaaring mangyari bukas o kahit sa susunod na sandali. Hindi rin natin alam kung ang huling paghinga natin ngayong gabi bago matulog ay ang huli na nga. Ganyan kawalan ng katiyakan ang ating buhay.

Ang Mabuting Balitang ito ay isang makapangyarihang paalala para sa ating lahat. Ipinapaalala sa atin ni Jesus na huwag maging kampante, huwag ipagpaliban ang pagbabalik-loob, at huwag mamuhay na para bang tiyak pa ang bukas. Tayo’y Kanyang inaanyayahang maging mapagmatyag, matapat, at handa—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pagmamahal natin sa Kanya na unang umibig sa atin.

Kung darating si Jesus ngayon—sa mismong sandaling ito—handa ba tayong salubungin Siya nang may galak at pag-ibig sa ating puso? O tayo ba’y mahuhuling hindi handa dahil pinatagal natin ang ating pagtugon sa Kanyang panawagan na magbagong buhay? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 20 Monday of the Twenty-ninth Week in Ordinary Time: Luke 12:13-21

Gospel: Luke 12:13-21

Someone in the crowd said to Jesus, “Teacher, tell my brother to share the inheritance with me.” He replied to him, “Friend, who appointed me as your judge and arbitrator?” Then he said to the crowd, “Take care to guard against all greed, for though one may be rich, one’s life does not consist of possessions.” 

Then he told them a parable. “There was a rich man whose land produced a bountiful harvest. He asked himself, ‘What shall I do, for I do not have space to store my harvest?’ And he said, ‘This is what I shall do: I shall tear down my barns and build larger ones. There I shall store all my grain and other goods and I shall say to myself, “Now as for you, you have so many good things stored up for many years, rest, eat, drink, be merry!”’  

But God said to him, ‘You fool, this night your life will be demanded of you; and the things you have prepared, to whom will they belong?’ Thus will it be for all who store up treasure for themselves but are not rich in what matters to God.”

+ + + + + + +

Reflection:

A rich woman unexpectedly died without leaving behind a last will and testament. Her children began bickering because each of them wanted to have the biggest share of the wealth. As a result, the once strong and loving sibling relationship became divided and distant, and the reason behind it was their greed for material wealth.

There are people who feel secure with material wealth, as if it could save them from the certainty of death. Some believe that because they have material wealth, they can even buy the soul and honor of their fellowmen. These are all false notions, for material wealth is temporary and is not the be-all and end-all of life.

Material wealth, by itself, is not bad because it can sustain our life in this world. It can also be an instrument for spreading the love and mercy of God. For example, when we help someone in need using our material wealth, it is surely not wrong. However, material wealth becomes evil when we grow greedy and allow it to possess and dictate us.

In the Gospel, Jesus tells us that life is not about material possessions. If life is not about material possessions, then what is life all about? Life is about God! Even if we have all the material wealth in this world, if we do not have God in our lives, our life will still be empty and barren.

This is for the simple reason that material wealth can be swiftly taken from us at any time, and it surely cannot bring us to heaven when our time to leave this world comes. On the other hand, if we choose to have God, He will be with us for all eternity.

When we fix our hearts on wealth, we build our lives on shifting sand. But when we anchor our lives in God, we build on a foundation that can never be shaken. Material possessions may comfort us for a while, but only God can give us lasting joy, peace, and eternal security. Let us remember that everything we have is just borrowed, entrusted to us to use wisely and generously for His glory.

As we journey through life, let us examine our hearts and our priorities. Are we clinging to material wealth as our source of security, or are we entrusting everything to God, our true treasure?

What will matter most when our time comes — the riches we’ve stored on earth or the eternal riches we’ve stored in heaven? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 20 Lunes sa Ika-29 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:13-21

Mabuting Balita: Lucas 12:13-21

Noong panahong iyon, sinabi kay Hesus ng isa sa mga tao, “Guro, iutos nga po ninyo sa kapatid ko na ibigay sa akin ang bahagi ko sa aming mana.” Sumagot siya “Ginoo, sino ang naglagay sa akin bilang hukom o tagapaghati ng mana ninyo?” At sinabi niya sa kanilang lahat: “Mag-ingat kayo sa lahat ng uri ng kasakiman; sapagkat ang buhay ng tao ay wala sa laki ng kayamanan.” 

At pagkatapos ay isinaysay ni Hesus ang talinhagang ito: “Ang bukirin ng isang mayaman ay umani nang sagana. Kaya’t nasabi niya sa sarili, ‘Ano ang gagawin ko? Wala na akong paglagyan ng aking ani! A, gigibain ko ang aking mga kamalig, at magtatayo ako ng lalong mas malaki. 

Doon ko ilalagay ang aking ani at ari-arian. At sasabihin ko sa aking sarili, Ayan, marami naman na akong ari-arian! Hindi na ako kukulangin habambuhay! Kaya’t mamamahinga na lang ako, kakain, iinom, at magsasaya!’ 

Ngunit sinabi sa kanya ng Diyos, ‘Hangal! Sa gabing ito’y babawian ka ng buhay. Kanino mapupunta ang mga bagay na inihanda mo?’ Ganyan ang sasapitin ng nagtitipon ng kayamanan para sa sarili, ngunit dukha naman sa paningin ng Diyos.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Isang mayamang babae ang biglaang pumanaw nang hindi nag-iiwan ng huling habilin o testamento. Dahil dito, nagsimulang magtalo ang kanyang mga anak dahil bawat isa ay nais makuha ang pinakamalaking bahagi ng kayamanan. Bunga nito, ang dating matatag at mapagmahal na ugnayan ng magkakapatid ay nagkaron ng lamat. At ang ugat ng lahat ng ito ay ang kanilang kasakiman sa materyal na kayamanan.

May mga taong nakakaramdam ng kapanatagan sa materyal na kayamanan, na para bang kaya nitong iligtas sila sa katiyakan ng kamatayan. Mayroon ding mga nag-aakalang dahil sila ay may kayamanan, kaya na nilang bilhin maging ang dangal at kaluluwa ng kapwa nila. Ngunit ito ay mga maling paniniwala, sapagkat ang materyal na kayamanan ay pansamantala lamang at hindi ito ang kabuuan ng ating buhay.

Ang materyal na kayamanan, ay hindi masama. Sa katunayan, ito ay maaaring makatulong upang maging maayos ang ating pamumuhay dito sa mundo. Maaari rin itong maging kasangkapan upang maipahayag natin ang pag-ibig at awa ng Diyos. Halimbawa, kapag tayo ay tumulong sa nangangailangan gamit ang ating kayamanan, ito ay isang mabuting bagay. Ngunit nagiging masama ang kayamanan kapag tayo ay nagiging sakim at hinahayaan nating ito ang magdikta at maghari sa ating puso.

Sa ati pong Mabuting Balita, ipinapaalala sa atin ni Jesus na ang buhay ay hindi tungkol sa mga pag-aari sa mundong ito. Kung hindi tungkol sa materyal na pag-aari ang buhay, kung gayon, ano nga ba ang tunay na layunin ng buhay? Ang buhay ay tungkol sa Diyos! Kahit pa taglayin natin ang lahat ng kayamanan sa mundong ito, kung wala naman ang Diyos sa ating buhay, mananatiling hungkag at tigang ang ating puso.

Ito ay dahil ang kayamanan ay maaaring mawala sa atin anumang oras, at hindi nito kayang dalhin tayo sa langit kapag dumating na ang ating oras ng pagpanaw. Subalit kung ang Diyos ang ating pinipili, Siya ay mananatili sa atin magpakailanman.

Kapag kayamanan ang ating inuuna, itinatayo natin ang ating buhay sa buhangin na madaling gumuho. Ngunit kapag ang Diyos ang ating sandigan, tayo ay nakatayo sa matibay na pundasyon na hindi kailanman magigiba.

Ang materyal na mga pag-aari ay makapagbibigay lamang ng panandaliang kaginhawahan, ngunit tanging ang Diyos ang makapagbibigay ng tunay na kagalakan, kapayapaan, at katiyakan ng buhay na walang hanggan. Ang lahat ng ating tinatamasa ngayon ay ipinagkatiwala lamang sa atin upang gamitin nang may kabutihan at bukas-palad para sa kaluwalhatian ng Diyos.

Habang tayo ay naglalakbay sa buhay na ito, suriin natin ang laman ng ating puso at kung saan nakatuon ang ating mga prayoridad. Tayo ba ay kumakapit sa materyal na kayamanan bilang ating sandigan? O buong pagtitiwala ba nating iniaasa ang lahat sa Diyos na siyang tunay nating kayamanan?

Ano ang tunay na mag-iiwan ng halaga kapag dumating ang ating takdang oras ng paglisan sa mundong ito — ang kayamanang iniipon natin sa lupa o ang kayamanang inilalagak natin sa langit? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 19, Twenty-ninth Sunday in Ordinary Time: Luke 18:1-8

Gospel: Luke 18:1-8

Jesus told his disciples a parable about the necessity for them to pray always without becoming weary. He said, "There was a judge in a certain town who neither feared God nor respected any human being. And a widow in that town used to come to him and say, 'Render a just decision for me against my adversary.'

For a long time, the judge was unwilling, but eventually he thought, 'While it is true that I neither fear God nor respect any human being, because this widow keeps bothering me I shall deliver a just decision for her lest she finally come and strike me.

The Lord said, "Pay attention to what the dishonest judge says. Will not God then secure the rights of his chosen ones who call out to him day and night? Will he be slow to answer them? I tell you, he will see to it that justice is done for them speedily. But when the Son of Man comes, will he find faith on earth?"

+ + + + + + +

Reflection:

Is prayer an essential part of our everyday lives? What do we do after we pray? Do we simply lie down and wait for the answers to fall from heaven?

The Gospel for this Sunday reminds us that persistent prayer, when coupled with steadfast action, moves the heart of God. Jesus tells us a parable about a persistent widow who kept coming to a judge, asking again and again for a just decision. She never gave up until her plea was granted. Her unwavering persistence became the key to her victory.

In the same way, when we pray, we humble ourselves before God. We open our hearts to the boundless blessings He longs to pour upon us. As we nurture a habit of prayer, we grow in our relationship with Jesus. We no longer remain distant acquaintances — we become His close friends, walking with Him daily and letting Him be at the very center of our lives.

When prayer becomes an essential part of our day, we become more aware of God’s presence in everything we do. We begin to see His hand at work in both the ordinary and extraordinary moments of our lives. Prayer strengthens us, molds us, and deepens our trust in Jesus, who is always just a prayer away.

Let us make prayer the heartbeat of our daily journey. Let it not only be words spoken but faith lived out through our actions. When we are prayerful, we carry with us the assurance that Jesus is near, listening, guiding, and loving us without end.

Will we allow prayer to simply be a routine, or will we let it transform us and draw us closer to Jesus every single day? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Oktubre 19, Ika-29 na Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 18:1-8

Mabuting Balita: Lucas 18:1-8

Noong panahong iyon, isinaysay ni Jesus ang isang talinghaga upang ituro sa kanila na dapat silang manalanging lagi at huwag manghinawa."Sa isang lunsod," wika niya, "may isang hukom na hindi natatakot sa Diyos at walang taong iginagalang. Sa lunsod ding yaon ay may isang babaing balo na punta nang punta sa hukom at humihingi ng katarungan. Tinanggihan siya ng hukom sa loob ng ilang panahon. 

Ngunit ng malaunan ay nasabi nito sa sarili: 'Bagamat hindi ako natatakot sa Diyos ni gumagalang kaninuman, igagawad ko na ang katarungang hinihingi ng babaing ito sapagkat lagi niya akong ginagambala-- baka pa ako mainis sa kapaparito niya.'" 

At sinabi ng Panginoon, "Narinig ninyo ang sinabi ng masamang hukom. Hindi ipagkakait ng Diyos ang katarungan sa kanyang mga hinirang na dumaraing sa kanya araw-gabi, bagama't tila nagtatagal iyon. Sinasabi ko sa inyo, agad niyang igagawad sa kanila ang katarungan. Ngunit pagdating ng Anak ng Tao sa daigdig na ito, may makikita kaya siyang mga taong nananalig sa kanya?"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Mahalaga ba ang panalangin sa ating araw-araw na buhay? Ano ang ginagawa natin pagkatapos nating manalangin? Basta na lamang ba tayong hihiga at maghihintay na ang mga kasagutan ay darating mula sa langit?

Ang Mabuting Balita ngayon ay nagpapaalala sa atin na ang matiyagang panalangin na sinasabayan ng matatag na pagkilos ay nakaaantig sa puso ng Diyos. Ikinuwento ni Jesus ang talinghaga tungkol sa isang babaeng balo na paulit-ulit na lumapit sa hukom upang humingi ng makatarungang pasya. Hindi siya sumuko hangga’t hindi niya nakamtan ang kanyang kahilingan. Ang kanyang matibay na pagtitiyaga ang naging susi sa kanyang tagumpay.

Ganoon din po tayo. Kapag tayo’y nananalangin, tayo ay nagpapakumbaba sa harap ng Diyos. Ibinubukas natin ang ating mga puso sa walang hanggang biyayang nais Niyang ibuhos sa atin. Pag ang ating palagiang pagdarasal ay naging parte na ng ating araw-araw na buhay  , mas lalong lumalalim ang ating relasyon kay Jesus.

Hindi na lamang tayo magiging mga pamilyar na nakikilala Niya—tayo’y magiging mga malalapit Niyang kaibigan na lumalakad kasama Niya araw-araw at hinahayaang Siya ang maging sentro ng ating buhay.

Kapag ang panalangin ay naging bahagi ng ating bawat araw, nagiging malinaw sa atin ang presensya ng Panginoon sa lahat ng ating ginagawa. Nakikita natin ang Kanyang pagkilos sa mga payak at pambihirang pagkakataon. Ang panalangin ang nagpapalakas sa atin, humuhubog sa ating pananampalataya, at nagpapalalim ng ating pagtitiwala kay Jesus na kailanman ay hindi malayo— dahil Siya ay isang panalangin lamang mula sa atin.

Gawin natin ang panalangin bilang parte ng ating espirituwal na pamumuhay. Huwag natin itong ituring na simpleng pagsambit lamang ng mga salita, kundi isang buhay na pananampalataya na isinasabuhay sa ating mga gawa. Kapag tayo’y mapanalanginin, bitbit natin ang katiyakang kasama natin si Jesus—nakikinig, gumagabay, at nagmamahal nang walang hanggan.

Hahayaan ba nating manatiling isang ritwal lamang ang ating panalangin, o pahihintulutan nating baguhin tayo nito at mas mapalapit pa kay Jesus araw-araw? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday October 18 Feast of Saint Luke, Evangelist: Luke 10:1-9

Gospel: Luke 10:1-9

The Lord Jesus appointed seventy-two disciples whom he sent ahead of him in pairs to every town and place he intended to visit. He said to them, “The harvest is abundant but the laborers are few; so ask the master of the harvest to send out laborers for his harvest. Go on your way; behold, I am sending you like lambs among wolves. 

Carry no money bag, no sack, no sandals; and greet no one along the way. Into whatever house you enter, first say, ‘Peace to this household.’ If a peaceful person lives there, your peace will rest on him; but if not, it will return to you. Stay in the same house and eat and drink what is offered to you, for the laborer deserves payment. 

Do not move about from one house to another. Whatever town you enter and they welcome you, eat what is set before you, cure the sick in it and say to them, ‘The Kingdom of God is at hand for you.’”

+ + + +  + + +

Reflection:

A young man once decided to become a follower of Jesus, but he did not leave behind his worldly lifestyle. He was still living a sinful and hedonistic life, and he did not cut his ties with his friends who loved this world more than God. After a few months, he noticed that he was not able to convince anyone to follow the Lord.

This story mirrors many of our own journeys. We may have chosen to follow Jesus, yet there are times when we hold on to certain habits, desires, or attachments that keep us from fully embracing Him. How can we become effective bearers of the teachings of Jesus if our lives don’t reflect His values?

To truly lead others to Jesus, we must live simply, avoid every form of sin, and depend on Him every day of our lives. This doesn’t mean that we should just lie idle and wait for manna from heaven to fall upon us on a silver platter. It means we still have to work hard—but with hearts anchored in simplicity and trust. When we let the values and teachings of Jesus take control of our lives, we shine His light without even uttering a word.

Is it still possible to live simply in a world where greed, materialism, and accumulation seem to rule? Yes, it is. The choice rests in our hands. Will we allow the culture of greed to shape us, or will we let the simple lifestyle of Jesus transform us from within?

When Jesus sent the seventy-two disciples on their mission, He instructed them to live simply and to depend totally on Him. He knew that this was the only way they could be effective bearers of the Good News. Their power did not come from wealth, status, or possessions—it came from their total surrender and trust in God.

If we desire to be fruitful and faithful laborers in the Lord’s vineyard, we, too, must learn to live simple lives and to trust not in ourselves but in the providence of God. This was the way Jesus lived. He did not rely on His own strength but trusted fully in the Father’s love, guidance, and goodness.

The world may tempt us with comfort, luxury, and self-reliance, but Jesus invites us to a better way—the way of simplicity, trust, and surrender. When we live this way, our lives become living testimonies of God’s love and grace.

Are we truly letting Jesus take control of our lives, or are we still clinging to the world’s empty promises? What step can we take today to live more simply and depend more fully on Him? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Oktubre 18 Kapistahan ni San Lucas, manunulat ng Mabuting Balita: Lucas 10:1-9

Mabuting Balita: Lucas 10:1-9

Noong panahong iyon, ang Panginoon ay humirang pa ng pitumpu't dalawa. Pinauna sila ng dala-dalawa sa bawat bayan at pook na patutunguhan niya. Sinabi niya sa kanila, "Sagana ang aanihin, ngunit kakaunti ang mga manggagawa. Idalangin ninyo sa may-ari na magpadala siya ng manggagawa sa kanyang bukirin. Humayo kayo! 

Sinusugo ko kayong parang mga kordero sa gitna ng mga asong-gubat. Huwag kayong magdala ng lukbutan, supot, o panyapak. Huwag na kayong titigil sa daan upang makipagbatian kaninuman. Pagpasok ninyo sa alinmang bahay, sabihin muna ninyo, 'Maghari nawa ang kapayapaan sa bahay na ito!' Kung maibigin sa kapayapaan; ngunit kung hindi, hindi sila magkakamit nito. 

Manatili kayo sa bahay na inyong tinutuluyan; kanin ninyo at inumin ang anumang idulot sa inyo -- sapagkat ang manggagawa ay may karapatang tumanggap ng kanyang upa. Huwag kayong magpapalipat-lipat ng bahay. Kapag tinanggap kayo sa alinmang bayan, kanin ninyo ang anumang ihain sa inyo; pagalingin ninyo ang mga maysakit doon, at sabihin sa bayan, 'Nalalapit na ang pagahahari ng Diyos sa inyo.'

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang binatang nagpasyang maging alagad ni Jesus, ngunit hindi niya iniwan ang kanyang makamundong pamumuhay. Patuloy pa rin siyang namuhay sa kasalanan at kalayawan, at hindi niya pinutol ang ugnayan sa mga kaibigang mas mahal ang mundo kaysa sa Diyos. Makalipas ang ilang buwan, napansin niyang wala siyang nahihikayat na sumunod sa Panginoon.

Kung tutuusin, hindi ba’t ganito rin minsan ang ating buhay? Pinili nating sundan si Jesus, ngunit may mga bagay pa ring mahigpit nating hinahawakan—mga nakasanayan, mga pagnanasa, at mga pagkagapos na pumipigil sa ating lubusang pagsunod sa Kanya. Paano tayo magiging mabuting tagapagdala ng Kanyang Mabuting Balita kung ang ating pamumuhay ay hindi sumasalamin sa Kanyang mga aral?

Upang tunay tayong maging mabisa at tapat na saksi ni Jesus, kailangan nating mamuhay nang simple, iwasan ang anumang anyo ng kasalanan, at lubusang umasa sa Kanya araw-araw. Hindi ito nangangahulugang wala na tayong gagawin kundi hintayin na lamang ang biyaya ng langit na kusang bababa sa atin.

Sa halip, patuloy tayong magsisikap, ngunit may pusong nakaugat sa kababaang-loob at pagtitiwala sa Diyos. Kapag hinayaan nating ang mga aral ni Jesus ang mamuno sa ating mga buhay, kusang sumisinag sa atin ang Kanyang liwanag.

Posible pa bang mamuhay nang simple sa panahong nangingibabaw ang kasakiman, materyalismo, at pag-iimbak ng kayamanan? Oo, posible pa rin. Nasa ating mga kamay ang pasya. Hahayaan ba nating mamuno ang kultura ng kasakiman sa ating puso, o pipiliin nating isabuhay ang simpleng pamumuhay ni Jesus?

Nang isugo ni Jesus ang pitumpu’t dalawang alagad, iniutos Niyang mamuhay sila nang simple at lubusang umasa sa Kanya. Alam Niya na ito lamang ang paraan upang maging mabisa silang tagapaghatid ng Mabuting Balita. Hindi sila umasa sa kayamanan, kapangyarihan, o ari-arian—umasa sila sa Diyos na pinagmumulan ng lahat ng biyaya.

Kung nais nating maging mabunga at tapat na mga manggagawa sa ubasan ng Panginoon, kailangan din nating matutong mamuhay nang simple at magtiwala sa Kanyang probidensiya, hindi sa ating sariling kakayahan. Ganito namuhay si Jesus—payak, mapagpakumbaba, at lubusang nagtitiwala sa kabutihan at paggabay ng Diyos Ama.

Sa mundong puno ng tukso—karangyaan, materyalismo, at pag-asa sa sariling lakas—inaanyayahan tayo ni Jesus na tahakin ang mas mataas na landas: ang landas ng kasimplehan, pagtitiwala, at ganap na pagsuko sa Kanya. Kapag ganito ang ating pamumuhay, nagiging buhay nating patotoo ang Kanyang pag-ibig at biyaya.

Tunay ba nating hinahayaan si Jesus na mamuno sa ating mga buhay? O may mga bagay pa rin tayong pinanghahawakan mula sa mundong ito? Ano ang maaari nating gawin ngayon upang mamuhay nang mas simple at mas lubusang magtiwala sa Kanya? — Marino J. Dasmarinas