Reflection for November 7 Friday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 16:1-8

Gospel: Luke 16:1-8

Jesus said to his disciples, “A rich man had a steward who was reported to him for squandering his property. He summoned him and said, ‘What is this I hear about you? Prepare a full account of your stewardship, because you can no longer be my steward.’ The steward said to himself, ‘What shall I do, now that my master is taking the position of steward away from me?  

I am not strong enough to dig and I am ashamed to beg. I know what I shall do so that, when I am removed from the stewardship, they may welcome me into their homes.’ He called in his master’s debtors one by one. To the first he said, ‘How much do you owe my master?’ He replied, ‘One hundred measures of olive oil.’

He said to him, ‘Here is your promissory note. Sit down and quickly write one for fifty.’ Then to another he said, ‘And you, how much do you owe?’ He replied, ‘One hundred measures of wheat.’ He said to him, ‘Here is your promissory note; write one for eighty.’ And the master commended that dishonest steward for acting prudently. For the children of this world are more prudent in dealing with their own generation than the children of light.

+ + + + + + +

Reflection:

Mr. X is a person of the world who has achieved material success and can practically buy almost anything he desires. In our pursuit of comfort and success, we sometimes satisfy our cravings for the material things of life so much that we forget who we truly are—people with souls meant for something beyond this world.

After enjoying the temporary pleasures that wealth can bring, there may come a time when our hearts feel empty and restless, despite all our worldly achievements. This is the great danger of success without spiritual grounding: the tendency to drown in what the world offers and to forget that everything we have is not truly ours. We are merely stewards of God’s blessings, entrusted to use them not for self-indulgence but for the good of others.

True fulfillment is not found in possessing more but in sharing more. We must learn to give—not only a small portion of what we earn, but to give generously and joyfully—for what we have is meant to bless others. Everything in our hands is a gift from God, and He calls us to use these gifts to reflect His love and compassion.

In the end, life’s real measure is not how much we have accumulated, but how much love we have shared and how many lives we have touched.

Are we using our blessings to glorify God and uplift others, or are we keeping them only for ourselves? – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 7 Biyernes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 16:1-8

Mabuting Balita: Lucas 16:1-8

Noong panahong iyon, sinabi rin ni Jesus sa kanyang mga alagad, "May isang mayaman na may isang katiwala. Isinumbong sa kanya na nilulustay nito ang kanyang ari-arian. Kaya't ipinatawag niya at tinanong: 'Ano ba itong naririnig ko tungkol sa iyo? Isulit mo sa akin ng buo ang pangangasiwa mo sa aking ari-arian pagkat mula ngayon ay hindi na ikaw ang katiwala ko.'

Nawika ng katiwala sa sarili, 'Aalisin na ako ng aking panginoon sa pangangasiwa. Ano ang gagawin ko? Hindi ko kayang magbungkal ng lupa, nahihiya naman akong magpalimos. A, alam ko na ang aking gagawin! Maalis man ako sa pangangasiwa, may tatanggap din sa akin sa kanilang tahanan.'

Isa-isa niya ngayong tinawag ang mga may utang sa kanyang panginoon. Tinanong niya ang una. 'Gaano ang utang mo sa aking panginoon?' Sumagot ito, 'Sandaang tapayang langis po.' 'Heto ang kasulatan ng iyong pagkakautang. Dali! Maupo ka't gawin mong limampu.' sabi ng katiwala.

At tinanong naman niya ang isa, 'Ikaw gaano ang utang mo?'

Sumagot ito, 'Sandaang kabang trigo po.' 'Heto ang kasulatan ng iyong pagkakautang,' wika niya. 'Isulat mo, walumpo.' Pinuri ng panginoon ang magdarayang katiwala dahil sa katalinuhang ipinamalas nito. Sapagkat ang mga makasanlibutan ay mas mahusay gumawa ng paraan kaysa mga maka-Diyos."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Si Ginoong X ay isang taong abala sa paghahabol ng tagumpay sa mundong ito.

Marahil marami sa atin ay nakamtan na ang mga bagay na ating pinangarap; maaring kaya na nating bilhin halos lahat ng ating naisin. Subalit sa ating labis na pagnanais na magkaroon ng mga materyal na bagay, nakalilimutan nating tayo ay may kaluluwa—isang kaluluwang uhaw sa presensya ng Diyos.

Kapag naabot na natin ang lahat ng ating pinapangarap, minsan ay bigla tayong titigil at mapapansin nating tila may kakulangan pa rin. Sa kabila ng ating tagumpay, may puwang pa ring hindi mapuno ng mga bagay na panlupa.

Ito ang panganib ng labis na pagkahumaling sa tagumpay at kayamanan ng mundo—ang malunod sa mga alok ng mundo at makalimutan na ang lahat ng ating tinatamasa ay hindi atin, kundi ipinagkatiwala lamang sa atin ng Diyos.

Ang tunay na kaganapan ay hindi nasusukat sa dami ng ating naipon, kundi sa dami ng ating naibahagi. Tayo ay tinatawagan ng Diyos na magbahagi, hindi lamang ng kaunting bahagi ng ating kinikita, kundi ng buong puso—sapagkat ang bawat biyayang nasa ating mga kamay ay kaloob Niya upang maipadama natin sa iba ang Kanyang pag-ibig at kabutihan.

Sa huli, hindi ang dami ng ating pag-aari, kayamanan at kapangyarihan ang sukatan ng tunay na tagumpay, kundi kung gaano natin ginamit ang ating mga biyaya upang magmahal, maglingkod, at magbigay pag-asa sa kapwa.

Kaya tanungin natin ang ating sarili: Ginagamit ba natin ang mga biyayang ipinagkaloob ng Diyos upang magbigay buhay at pag-ibig sa iba, o itinatago lamang natin ito para sa ating sarili? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 6 Thursday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 15:1-10

Gospel: Luke 15:1-10

The tax collectors and sinners were all drawing near to listen to Jesus, but the Pharisees and scribes began to complain, saying, “This man welcomes sinners and eats with them.” So Jesus addressed this parable to them. “What man among you having a hundred sheep and losing one of them would not leave the ninety-nine in the desert and go after the lost one until he finds it?  

And when he does find it, he sets it on his shoulders with great joy and, upon his arrival home, he calls together his friends and neighbors and says to them, ‘Rejoice with me because I have found my lost sheep.’ I tell you, in just the same way there will be more joy in heaven over one sinner who repents than over ninety-nine righteous people who have no need of repentance.  

“Or what woman having ten coins and losing one would not light a lamp and sweep the house, searching carefully until she finds it? And when she does find it, she calls together her friends and neighbors and says to them, ‘Rejoice with me because I have found the coin that I lost.’ In just the same way, I tell you, there will be rejoicing among the angels of God over one sinner who repents.”

+ + + + +  + +

Reflection:

What is our attitude toward the so-called sinners of our society? For instance, if we have a sibling whom we perceive to be a sinner, how would we treat him or her? Would we simply turn away and ignore that person, or would we build a bridge to gently reach out and remind him or her that the love of Jesus knows no bounds? The love of Jesus for each of us is never diminished by the sins we have committed. His mercy endures and patiently waits for our return.

Many of us, in our human weakness, tend to give up on those who are lost. We sometimes feel that we have done enough and can do no more. For example, if we have a spouse or loved one who continuously falls into the same sin despite our forgiveness and patience, our natural reaction might be to surrender in exhaustion and give up on that unrepentant heart. And yet, even when we give up, Jesus never does.

Our Lord continuously seeks out the lost and the broken. He never grows weary of pursuing those who have strayed, until He finds them and restores them with His love. And when He does, He does not ask for explanations or justifications—He simply embraces the sinner with infinite compassion, mercy, and forgiveness.

The Parables of the Lost Sheep and the Lost Coin beautifully reveal this truth. They remind us that no one is beyond the reach of God’s love. We are all sinners who stumble and fall, yet we are also deeply loved children whom Jesus refuses to abandon. There is always hope for us, as long as we are willing to turn away from what causes us to sin and take even one small step back toward Him.

Let us, then, reflect deeply: when someone around us falls, will we choose to condemn and distance ourselves, or will we allow Jesus’ boundless love to move through us—reaching out, forgiving, and restoring the lost? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 6 Huwebes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 15:1-10

Mabuting Balita: Lucas 15:1-10

Noong panahong iyon, ang mga publikano at ang mga makasalanan ay nagsisilapit upang makinig kay Jesus. Nagbulung-bulungan ang mga Pariseo at ang mga eskriba. Ang sabi nila, "Ang taong ito'y nakikisalamuha sa mga makasalanan at nakikisalo sa kanila."

Kaya't sinabi sa kanila ni Jesus ang talinghagang ito: "Kung sinuman sa inyo ay may sandaang tupa, at mawala ang isa, ano ang gagawin niya? Iiwan ang siyamnapu't siyam sa ilang at hahanapin ang nawawala hanggang sa matagpuan, hindi ba? Kapag nasumpungan na'y masaya niyang papasanin ito.

Pagdating ng bahay, aanyayahan niya ang kanyang mga kaibigan at mga kapitbahay. Sasabihin niya, 'Makipagsaya kayo sa akin, sapagkat nasumpungan ko sa wakas ang tupa kong nawawala!' Sinasabi ko sa inyo, magkakaroon ng higit na kagalakan sa langit dahil sa isang makasalanang nagsisi't tumalikod sa kanyang kasalanan kaysa siyamnapu't siyam na matuwid na hindi nangangailangang magsisi."

"O kaya, kung ang isang babae ay may sampung salaping pilak at mawala ang isa, ano ang gagawin niya? Sisindihan niya ang ilaw, wawalisan ang bahay at hahanaping mabuti hanggang sa masumpungan ito, hindi ba? Kapag nasumpungan na ito ay aanyayahan niya ang kanyang mga kaibigan at mga kapitbahay.

Sasabihin niya, 'Makipagsaya kayo sa akin, sapagkat nasumpungan ko sa wakas ang nawawala kong salaping pilak!' sinasabi ko sa inyo, gayon din ang kagalakan ng mga anghel ng Diyos dahil sa isang makasalanang nagsisi't tumalikod sa kanyang kasalanan."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang ating saloobin sa mga tinatawag na makasalanan sa ating lipunan? Halimbawa, kung mayroon tayong kapatid na sa tingin natin ay naliligaw ng landas, paano natin siya ituturing?

Tatalikuran ba natin siya, o itatayo natin ang tulay ng pag-ibig upang marahang lapitan at ipaalala sa kanya na ang pag-ibig ni Jesus ay walang hanggan? Ang pag-ibig ni Jesus para sa atin ay hindi nababawasan kahit gaano pa kalaki ang ating kasalanan. Patuloy Siyang nagmamahal at matiyagang naghihintay sa ating pagbabalik.

Marami sa atin, sa ating pagiging tao, ang madaling sumusuko sa mga nawawala. Minsan pakiramdam natin ay nagawa na natin ang lahat. Halimbawa, kung mayroon tayong asawa o mahal sa buhay na paulit-ulit na nagkakasala sa kabila ng ating pagpapatawad, natural lamang na mapagod tayo at sumuko. Ngunit kahit tayo ay bumitaw, si Jesus kailanman ay hindi sumusuko.

Patuloy Niyang hinahanap ang mga naliligaw at sugatan. Hindi Siya napapagod sa pag-abot sa kanila hanggang sa muli Niya silang matagpuan at muling yakapin ng Kanyang pag-ibig. At kapag natagpuan Niya sila, hindi Siya nagtatanong o nanunumbat—bagkus, buong pusong niyayakap Niya sila ng Kanyang walang hanggang awa, habag, at kapatawaran.

Ang Talinghaga ng Nawawalang Tupa at ng Nawawalang Pilak ay malinaw na larawan ng pag-ibig ng Diyos sa atin. Tayong lahat ay makasalanan, ngunit tayo rin ay mga anak na minamahal Niya nang walang kondisyon. Laging may pag-asa hangga’t handa tayong talikuran ang anumang naglalayo sa atin sa Kanya at magsimulang muli sa piling Niya.

Kapag may taong nahulog sa kasalanan, pipiliin ba nating humusga at lumayo, o hahayaan nating dumaloy sa atin ang pag-ibig ni Jesus? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 5 Wednesday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 14:25-33

Gospel: Luke 14:25-33

Great crowds were traveling with Jesus, and he turned and addressed them, “If anyone comes to me without hating his father and mother, wife and children, brothers and sisters, and even his own life, he cannot be my disciple. Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple.

Which of you wishing to construct a tower does not first sit down and calculate the cost to see if there is enough for its completion? Otherwise, after laying the foundation and finding himself unable to finish the work the onlookers should laugh at him and say, ‘This one began to build but did not have the resources to finish.’

Or what king marching into battle would not first sit down and decide whether with ten thousand troops he can successfully oppose another king advancing upon him with twenty thousand troops? But if not, while he is still far away, he will send a delegation to ask for peace terms. In the same way, everyone of you who does not renounce all his possessions cannot be my disciple.”

+ + + + +  + +

Reflection:

The story is told about a man who was being urged by his friend to follow Jesus. So the man asked his friend, “What would I get if I decide to follow Jesus?” The friend answered, “All the crosses that you carry will evaporate the moment you decide to follow Jesus.”

Attracted by the promise of a problem-free life, the man followed Jesus. Yet, as he journeyed with Him, he began to notice something unexpected—the cross he carried on his shoulders grew heavier and even multiplied.

Why do we follow Jesus?

When Jesus saw that great crowds were traveling with Him, He knew that many were there because of the miracles and healings He performed. He also knew that once He stopped performing miracles, many of them would abandon Him. Jesus could see their hearts as clearly as one sees through crystal-clear water.

So He said to them, “Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple” (Luke 14:27).

What, then, is this cross that Jesus is speaking about? The cross represents the trials, burdens, and challenges that we encounter when we decide to follow the Lord. Following Jesus is not a call to comfort but a call to commitment. It is not a promise of a trouble-free life, but an invitation to walk closely with Him even when life becomes difficult.

Many of us may have been led to believe that following Jesus means that all our problems will vanish and that He will immediately lighten our burdens. We may have imagined Him as a cure-all God who fixes everything at once. But as we grow in faith, we realize that there are times when Jesus does not remove our difficulties. There are times when He does not heal us right away or change our situation instantly.

At such moments, it may seem that Jesus is distant or silent. Yet, even in silence, He is with us. Even in pain, He walks beside us. He may not always take away our cross, but He gives us the strength to carry it with faith and courage.

For every tear we shed, He offers His shoulder; for every burden we bear, He offers His heart.

Jesus reminds us that true discipleship requires perseverance. If we truly wish to follow Him, we must be willing to carry our own cross, to let go of our comfort zones, and to trust in His will. But He also assures us: “Do not worry about anything, for I will take care of everything for you.”

To follow Jesus despite our pain, confusion, or weakness is one of the greatest acts of faith we can ever make. When we follow Him even when life is heavy, we discover a deeper kind of peace—the peace that comes not from the absence of problems, but from the presence of Jesus within our hearts.

Do we still choose to follow Jesus even when our crosses become heavier, trusting that through them, He is drawing us closer to His heart? - Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 5 Miyerkules sa Ika-31 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:25-33

Mabuting Balita: Lucas 14:25-33

Noong panahong iyon, sumama kay Jesus ang napakaraming tao; humarap siya sa kanila at kanyang sinabi, "Hindi maaaring maging alagad ko ang sinumang umiibig sa kanyang ama at ina, asawa at mga anak, mga kapatid, at maging sa sarili niyang buhay nang higit sa akin. 

Ang sinumang hindi magpasan ng sariling krus at sumunod sa akin ay hindi maaaring maging alagad ko. Kung ang isa sa inyo'y nagbabalak magtayo ng tore, hindi ba uupo muna siya at tatayahin ang magugugol para malaman kung may sapat siyang salaping maipagpapatapos niyon? 

O sinong hari na makikipagdigma sa kapwa hari ang hindi muna uupo at pag-aaralang mabuti kung ang sampunlibo niyang kawal ay maisasagupa sa kalaban na may dalawampunlibong tauhan? 

At kung hindi niya kaya, malayo pa ang kalaban ay magsusugo na siya ng kinatawan upang makipagkasundo. Gayun din naman, hindi maaaring maging alagad ko ang sinuman, kung hindi niya tatalikdan ang lahat sa kanyang buhay."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang lalaki na hinihikayat ng kanyang kaibigan na sumunod kay Jesus. Kaya’t tinanong ng lalaki ang kanyang kaibigan, “Ano ang makukuha ko kung susunod ako kay Jesus?” Sumagot ang kaibigan, “Lahat ng mga krus na pinapasan mo ay maglalaho sa sandaling piliin mong sumunod kay Jesus.”

Naakit ng pangakong buhay na walang problema, sumunod ang lalaki kay Jesus. Ngunit habang siya ay lumalakad kasama Niya, napansin niyang ang krus na kanyang pasan ay lalong bumigat at dumami pa.

Bakit nga ba tayo sumusunod kay Jesus?

Nang mapansin ni Jesus na maraming tao ang sumusunod sa Kanya, alam Niyang karamihan sa kanila ay naroroon dahil sa mga milagro at kagalingang kanilang nasaksihan. Batid Niya na kapag tumigil Siya sa paggawa ng mga milagro, marami sa kanila ang tatalikod sa Kanya. Alam ni Jesus kung ano ang tunay na laman ng kanilang mga puso.

Kaya’t sinabi Niya, “Ang sinumang hindi nagpapasan ng kanyang sariling krus at sumusunod sa Akin ay hindi maaaring maging Aking alagad” (Lucas 14:27).

Ano ang krus na ito na tinutukoy ni Jesus? Ang krus ay sumasagisag sa mga pagsubok, pasanin, at paghihirap na ating nararanasan kapag pinili nating sumunod sa Panginoon. Ang pagsunod kay Jesus ay hindi panawagan tungo sa kaginhawaan kundi tungo sa pagsasakripisyo at katapatan. Hindi ito pangako ng buhay na walang problema, kundi paanyaya na makisama sa Kanya kahit sa gitna ng ating mga paghihirap.

Madalas tayong naniniwala na kapag tinanggap natin si Jesus bilang Panginoon at tagapagligtas ay, agad Niyang aalisin ang ating mga problema. Iniisip natin na Siya ay isang Diyos na kayang solusyunan agad ang lahat. Ngunit habang lumalalim ang ating pananampalataya, napagtatanto natin na may mga pagkakataong hindi agad inaalis ni Jesus ang ating mga pasanin, hindi agad Niya pinapagaling ang sugat sa ating mga puso, at tila ba tahimik Siya sa gitna ng ating mga problema.

Ngunit sa kabila ng katahimikan, kasama natin Siya. Sa kabila ng sakit, kaisa natin Siya. Maaaring hindi Niya agad alisin ang ating krus, ngunit binibigyan Niya tayo ng lakas upang ito’y ating mapasan nang may pananampalataya at pagsasakripisyo.

Sa bawat luha na pumapatak, iniaalay Niya ang Kanyang balikat; sa bawat pasaning mabigat, iniaalay Niya ang Kanyang puso.

Pinaaalalahanan tayo ni Jesus sa Mabuting Balita na ang tunay na pagtalima sa Kanya ay nangangailangan ng pagtitiyaga, pananampalataya at pagtitiis. Kung nais talaga nating sumunod sa Kanya, kailangan nating handang pasanin ang ating sariling krus, magsakripisyo, at iwan ang ating kaginhawaan. Ngunit tiniyak din Niya: “Huwag kayong mabahala, sapagkat Ako ang bahala sa lahat para sa inyo.”

Ang pagsunod kay Jesus sa gitna ng ating mga pasanin, pagsubok, at luha ay ang pinakamagandang desisyong maaari nating gawin sa ating buhay. Sapagkat doon natin natutuklasan ang kapayapaang hindi galing sa kawalan ng problema, kundi sa presensiya ni Kristo sa ating mga puso.

Patuloy pa rin ba tayong susunod kay Jesus kahit mas bumigat ang ating mga krus, nananalig na sa bawat hakbang, lalo tayong Kanyang inilalapit sa Kanyang mapagmahal na puso? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday November 4 Memorial of Saint Charles Borromeo, Bishop: Luke 14:15-24

Gospel: Luke 14:15-24

One of those at table with Jesus said to him, "Blessed is the one who will dine in the Kingdom of God." He replied to him, "A man gave a great dinner to which he invited many. When the time for the dinner came, he dispatched his servant to say to those invited, 'Come, everything is now ready.' But one by one, they all began to excuse themselves. 

The first said to him, 'I have purchased a field and must go to examine it; I ask you, consider me excused.' And another said, 'I have purchased five yoke of oxen and am on my way to evaluate them; I ask you, consider me excused.' And another said, 'I have just married a woman, and therefore I cannot come.' The servant went and reported this to his master. 

Then the master of the house in a rage commanded his servant, 'Go out quickly into the streets and alleys of the town and bring in here the poor and the crippled, the blind and the lame.' The servant reported, 'Sir, your orders have been carried out and still there is room.' The master then ordered the servant, 'Go out to the highways and hedgerows and make people come in that my home may be filled. For, I tell you, none of those men who were invited will taste my dinner.'"

+ + + + + + +

Reflection:

There was once a young mother whose father often reminded her to bring her children to church for the Holy Mass. But she would always reason out that they had too many preoccupations. Time passed, and when her children grew up, they became disrespectful to her. None of them finished their studies, and their lives turned out to be full of disappointment and struggle.

The Holy Mass is God’s loving invitation for all of us to come and be with Him. Nobody is ever barred from attending its celebration, yet sadly, not everyone responds to this call. We often find ourselves saying that we have many concerns or that we are too busy. And so, the Holy Mass — this precious encounter with Jesus — becomes the least of our priorities.

Let us not wait until we are retired, old, or sickly before making time for God. Let us seize every opportunity to be present at the Holy Mass while we are still in the pink of health. Every Mass we attend is an opportunity to draw closer to Jesus, to listen to His life-giving Word, and to be nourished by His very Body and Blood — the food that heals and sustains our souls.

At the end of our lives, all our worldly achievements will no longer matter, no matter how great they may seem. What will truly count is the personal relationship we have built with Jesus — a relationship strengthened and nourished each time we meet Him in the Holy Eucharist.

We therefore have to make time for the Holy Mass. It will not take much from us — just one sacred hour with the Lord who has given us everything. In that one hour, heaven touches earth. In that one hour, we encounter the greatest healer, Jesus Himself.

Do we joyfully make time for Jesus at the Holy Mass, or do we keep Him waiting while we chase the passing things of this world? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Martes Nobyembre 4 Paggunita kay San Carlos Borromeo, obispo: Lucas 14:15-24

Mabuting Balita: Lucas 14:15-24

Noong panahong iyon, sinabi kay Hesus ng isa sa mga kasalo niya sa hapag, "Mapalad ang makakasalo sa hapag sa kaharian ng Diyos!" Sumagot si Jesus, "May isang lalaking naghanda ng isang malaking piging, at marami siyang inanyayahan. Nang dumating ang oras ng piging, inutusan niya ang kanyang mga alipin at ipinasabi sa mga inanyayahan. 'Halina kayo, handa na ang lahat!'

Ngunit nagdahilan silang lahat. Ang sabi ng una, 'Nakabili ako ng bukid at kailangan kong puntahan. Kayo na sana ang bahalang magpaumanhin sa akin.' At sinabi ng isa, 'Nakabili ako ng limang pares na baka, at kailangan kong isingkaw para masubok. Kayo na sana ang bahalang magpaumanhin sa akin.' Sinabi naman ng isa pa, 'Bagong kasal ako kaya hindi ako makakadalo.' Bumalik ang alipin at ibinalita sa kanyang panginoon.

Nagalit ito at sinabi sa alipin, 'Lumabas kang madali sa mga lansangan at makikipot na daan ng lunsod, at isama mo rito ang mga pulubi, mga pingkaw, mga bulag, at mga pilay.' Pagbabalik ng alipin ay sinabi niya, 'Panginoon, nagawa ko na po ang iniuutos ninyo, ngunit maluwag pa.'

Kaya'y sinabi ng panginoon sa alipin, 'Lumabas ka sa mga lansangan at sa mga landas; at pilitin mong pumarito ang mga tao, upang mapuno ang aking bahay. Sinasabi ko sa inyo: isa man sa mga unang inanyayahan ay hindi makatitikim ng aking handa!'

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang ina na laging pinaaalalahanan ng kanyang ama na dalhin ang kanyang mga anak sa simbahan upang dumalo sa Banal na Misa. Ngunit palagi niyang katuwiran na sila’y abala sa napakaraming gawain.

Lumipas ang panahon at nang lumaki ang kanyang mga anak, sila ay naging bastos at suwail sa kanya. Wala ni isa sa kanila ang nakatapos ng pag-aaral, at ang kanilang mga buhay ay naging puno ng kabiguan at kalungkutan.

Ang Banal na Misa ay isang mapagmahal na paanyaya ng Diyos para sa ating lahat — isang pagkakataong makapiling Siya at maranasan ang Kanyang biyaya. Walang sinuman ang pinagbabawalan sa pagdiriwang nito, ngunit nakalulungkot isipin na hindi tayong lahat ay tumutugon sa paanyayang ito. Madalas nating idahilan na tayo’y abala, marami tayong kailangang asikasuhin. Kaya’t ang pagdalo sa Misa ay nagiging isa na lamang sa mga huling bagay sa ating prayoridad.

Huwag na nating hintayin pa na tayo’y tumanda, magkasakit, o mawalan ng lakas bago natin bigyan ng panahon ang Diyos. Habang tayo ay malakas, habang kaya pa nating tumayo at maglakbay, samantalahin natin ang pagkakataong makadalo sa Banal na Misa. Sa bawat Misa, tayo ay pinapalapit ni Jesus sa Kanyang sarili — binibigyan Niya tayo ng Kanyang Salita na nagbibigay-buhay at ng Kanyang Katawan at Dugo na nagdudulot ng kagalingan at kalakasan sa ating kaluluwa.

Sa katapusan ng ating buhay, ang lahat ng ating mga tagumpay at kayamanan ay mawawalan ng saysay, gaano man ito kadakila sa paningin ng mundo. Ang tunay na mahalaga ay ang ating personal na ugnayan kay Jesus — ugnayang pinatatag at pinagyaman sa bawat pagdalo natin sa Banal na Eukaristiya.

Kaya’t maglaan tayo ng panahon para sa Banal na Misa. Hindi naman ito kukuha ng marami sa ating oras — isang banal na oras lamang sa piling ng Panginoon na naghandog ng Kanyang buhay para sa atin. Sa loob ng isang oras na iyon, ang langit ay bumababa sa lupa, at tayo’y nagkakaroon ng tunay na pakikipagtagpo sa pinakadakilang Manggagamot — si Jesus mismo.

Tunay ba tayong naglalaan ng panahon para kay Jesus sa Banal na Misa — o hinahayaan nating Siya ay maghintay habang abala tayo sa mga bagay na panandalian lamang sa mundong ito? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 3 Monday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 14:12-14

Gospel: Luke 14:12-14

On a sabbath Jesus went to dine at the home of one of the leading Pharisees. He said to the host who invited him, “When you hold a lunch or a dinner, do not invite your friends or your brothers or sisters or your relatives or your wealthy neighbors, in case they may invite you back and you have repayment.

Rather, when you hold a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, the blind; blessed indeed will you be because of their inability to repay you. For you will be repaid at the resurrection of the righteous.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Have we noticed that there’s a deeper and more lasting sense of joy when we give to the poor than when we give to someone who can repay us? If we haven’t experienced this yet, let us try doing it and allow our hearts to feel the quiet happiness that comes from selfless giving.

For instance, we can try preparing two sets of the same food: one we give to our neighbor, and the other we offer to someone in need. After doing so, let us pause and notice the profound sense of grace and fulfillment that gently settles in our hearts. This feeling is a divine whisper reminding us that we have touched the heart of Jesus through our act of love.

Why is this so? Because the poor, the unwanted, and the less fortunate among us are closest to the heart of our Lord. In fact, Jesus Himself shared a story about the Last Judgment, where the king said: “Truly, I say to you, just as you did it for one of the least of these brothers or sisters of mine, you did it to me” (Matthew 25:40).

In the Gospel, Jesus was invited to dine at the home of one of the leading Pharisees. While there, He gave everyone present a lesson filled with wisdom and compassion—food for the soul that continues to nourish us today.

He said to His host: “When you hold a lunch or a dinner, do not invite your friends or your brothers or sisters or your relatives or your wealthy neighbors, in case they may invite you back and you have repayment. Rather, when you hold a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, the blind; blessed indeed will you be because of their inability to repay you. For you will be repaid at the resurrection of the righteous” (Luke 14:12–14).

This powerful and moving teaching of Jesus is not only meant for the Pharisee who invited Him—it is also for us. He gently reminds us that true love and generosity are not measured by what we receive in return, but by the joy of giving from the heart, especially to those who cannot repay us.

Let us, therefore, open our hearts and our hands to those in need. In every act of kindness we extend to others, we encounter Jesus Himself.

Are we ready to give—not because we expect something back—but because we desire to love as Jesus loves us? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 3 Lunes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:12-14

Mabuting Balita: Lucas 14:12-14

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa pinuno ng mga Pariseo na nag-anyaya sa kanya: “Kapag naghahanda ka, huwag ang mga kaibigan mo, mga kapatid, mga kamag-anak o mayayamang kapitbahay ang aanyayahan mo, sapagkat aanyayahan ka rin nila, at sa gayo’y nagantihan ka na. 

Kaya kung ikaw ay maghahanda ng isang malaking salu-salo, ang mga pulubi, mga pingkaw, mga pilay, at mga bulag ang anyayahan mo. Hindi sila makagaganti sa iyo at sa gayo’y magiging mapalad ka. Gagantihin ka ng Diyos na muling pagkabuhay ng mga banal.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Napansin na ba natin na may mas malalim at mas tunay na kaligayahan kapag tayo ay nagbibigay sa mahihirap kaysa kapag nagbibigay tayo sa mga taong kayang suklian tayo? Kung hindi pa natin ito naranasan, subukan nating gawin ito upang maramdaman natin ang tahimik na ligayang hatid ng taos-pusong pagbibigay.

Halimbawa, maaari tayong maghanda ng dalawang pares ng parehong pagkain: ang isa ay ibigay natin sa ating kapitbahay, at ang isa naman ay ialay natin sa isang nangangailangan. Pagkatapos nating gawin ito, huminto tayo sandali at damhin ang kakaibang kapayapaan at kagalakang mararamdaman natin sa ating puso. Ito ay paalala ng Diyos na sa ating kabutihan, ay hinipo natin ang puso ni Hesus.

Bakit nga ba ganito? Sapagkat ang mga mahihirap, ang mga itinataboy, at ang mga kapus-palad sa ating lipunan ay pinakamalapit sa puso ni Hesus. Sa katunayan, sinabi Niya sa kuwento tungkol sa Huling Paghuhukom: “Tandaan ninyo: anumang ginawa ninyo sa pinakahamak sa mga kapatid kong ito, sa Akin ninyo ginawa” (Mateo 25:40).

Sa Mabuting Balita, inimbitahan si Hesus na makisalo sa bahay ng isa sa mga pinunong Pariseo. Doon ay nagturo Siya ng isang aral na may lalim at pag-ibig—isang pagkaing pampalakas ng kaluluwa na patuloy nating pinagninilayan hanggang ngayon.

Sinabi Niya: “Kapag maghahanda ka ng tanghalian o hapunan, huwag mong anyayahan ang iyong mga kaibigan, kapatid, kamag-anak, o mayayamang kapitbahay, baka anyayahan ka rin nila at mabayaran ka. Sa halip, kapag maghahanda ka ng piging, anyayahan mo ang mga mahihirap, mga pilay, mga bulag, at mga lumpo. Mapalad ka sapagkat wala silang kakayahang gumanti sa iyo; sapagkat gagantimpalaan ka sa muling pagkabuhay ng mga matuwid” (Lucas 14:12–14).

Ang makabuluhan at puspos ng pag-ibig na aral na ito ni Hesus ay hindi lamang para sa Pariseong nag-imbita sa Kanya—ito ay para rin sa atin. Ipinapaalala Niya na ang tunay na pag-ibig at kabutihan ay hindi nasusukat sa kung ano ang ating natatanggap, kundi sa kung paano tayo nagbibigay mula sa ating puso, lalo na sa mga walang kakayahang ibalik ang ating ginawang kabutihan sa kanila.

Kaya’t buksan natin ang ating mga puso at mga kamay para sa mga nangangailangan. Sa bawat kabutihang ating ginagawa, nakakatagpo natin mismo si Hesus.

Handa ba tayong magbigay hindi dahil may kapalit, kundi dahil nais nating magmahal gaya ng pagmamahal ni Hesus sa atin? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 2 Sunday, The Commemoration of All the Faithful Departed (All Souls): John 14:1-6

Gospel: John 14:1-6

Jesus said to his disciples: “Do not let your hearts be troubled. You have faith in God; have faith also in me. In my Father’s house there are many dwelling places. If there were not, would I have told you that I am going to prepare a place for you? And if I go and prepare a place for you, I will come back again and take you to myself, so that where I am you also may be.  

Where I am going you know the way.” Thomas said to him, “Master, we do not know where you are going; how can we know the way?” Jesus said to him, “I am the way and the truth and the life. No one comes to the Father except through me.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Do you want to find meaning in your life?

To many of us, it may seem that life has become just a routine: we wake up in the morning, go to work or work from home, end the day, and then do the same thing again the next morning. Sometimes it feels as though we are merely existing—moving through life like robots, with no clear direction pointing us toward something meaningful and profound.

However, are we really meant to stay only in this world? What will happen when we pass away—where will we go? Today, we commemorate All Souls’ Day—remembering those who have gone ahead of us. Our prayer is that they may now be in heaven, in the loving presence of the Lord, and that when God’s appointed time comes, we too may meet them again in His eternal kingdom.

In our Gospel for today, Jesus lovingly reminds us that life is not meant to be lived in emptiness or repetition. He reveals to us the true path to a life filled with purpose and depth, even amid the many distractions and disturbances of this world. Jesus tells us, “I am the way and the truth and the life. No one comes to the Father except through me” (John 14:6).

This powerful declaration is not just a statement—it is an invitation. Jesus invites us to walk with Him, to make Him the center of our daily journey, and to discover in Him the meaning that our hearts have been longing for.

But we must ask ourselves: do we truly allow this truth to transform us each day? Does it awaken in us a deep hunger to know Him more, or have we grown too accustomed to our routines that we no longer feel the urgency to seek His presence?

When Jesus said, “I am the way and the truth and the life,” He was gently leading His disciples—and us—to follow Him so that we might understand the real essence of life. The meaning we seek cannot be found in the passing things of this world.

What we hold on to now will one day fade away, but what we receive in heaven will last forever. Jesus calls us to live not for the temporary, but for the eternal; not for ourselves, but for Him who gives life its true purpose.

Are we willing to step out of our routine and follow Jesus more closely so that when we die we will have our own dwelling place in His Kingdom? – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Nobyembre 2 Paggunita sa Lahat ng mga Pumanaw na Kristiyano: Juan 14: 1-6

Mabuting Balita: Juan 14:1-6

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Huwag kayong mabalisa; manalig kayo sa Diyos at manalig din kayo sa akin. Sa bahay ng aking Ama ay maraming silid; kung hindi gayun, sinabi ko na sana sa inyo. At paroroon ako upang ipaghanda ko kayo ng matitirhan.

Kapag naroroon na ako at naipaghanda na kayo ng matitirhan, babalik ako at isasama kayo sa kinaroroonan ko. At alam na ninyo ang daan patungo sa pupuntahan ko.” Sinabi sa kanya ni Tomas, “Panginoon, hindi po namin alam kung saan kayo pupunta, paano naming malalaman ang daan?”

Sumagot si Hesus, “Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Walang makapupunta sa Ama kundi sa pamamagitan ko."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nais mo bang malaman ang tunay na kahulugan ng iyong buhay?

Marami sa atin ang tila nasanay na lamang sa paulit-ulit na takbo ng buhay: gigising sa umaga, papasok sa trabaho, kinahapunan at uuwi, at kinabukasan ay uulitin na naman ang ganong pag ikot ng ating buhay. Minsan, pakiramdam natin ay parang mga robot tayong kumikilos sa mundong ito—walang malinaw na direksyong nagtuturo sa atin tungo sa isang buhay na makabuluhan at malalim.

Hangang dito na lang ba talaga tayo sa mundong ito, paano pag pumanaw na tayo saan ba tayo tutungo?  Ngayong araw ay ginugunita natin ang araw ng mga kaluluwa—sila na nauna na sa atin. Ang ating panalangin ay sana sila ay nasa langit na kapiling ang Panginoon at sana sa panahong itinakda ng Diyos tayo ay magkikita-kita parin sa kanyang kaharian.

Sa ating Mabuting Balita, pinaaalaala sa atin ni Jesus na hindi tayo nilikha upang mabuhay sa kawalan o sa paulit-ulit na gawain lamang. Ipinahayag Niya sa atin ang daan tungo sa isang buhay na may tunay na kahulugan, sa gitna ng ating pagkaabala sa mundong ito. Sinabi Niya, “Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Walang makapupunta sa Ama kundi sa pamamagitan Ko” (Juan 14:6).

Ang pahayag na ito ni Jesus ay hindi lamang isang simpleng pananalita—ito ay isang paanyaya. Inaanyayahan Niya tayong lumakad kasama Siya, gawing sentro Siya ng ating araw-araw na buhay, at matuklasan sa Kanya ang kahulugang matagal nang hinahanap ng ating mga puso.

Kaya, kailangan nating magtanong: tunay ba nating hinahayaan na samahan tayo ng Panginoon sa bawat araw ng ating  buhay? May pagnanais pa ba tayong mas makilala Siya, o masyado na tayong nasanay sa ating mga buhay araw-araw kaya hindi na natin hinahanap ang Kanyang presensya?

Nang sabihin ni Jesus, “Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay,” tinuturuan nya ang Kanyang mga alagad—at tayong lahat—na sumunod sa Kanya upang maunawaan natin ang tunay na diwa ng buhay.

Ang kahulugang hinahanap natin ay hindi matatagpuan sa mga bagay na panandalian at makamundo. Ang mga pinanghahawakan natin ngayon ay lilipas din balang araw, ngunit ang gantimpalang naghihintay sa langit ay mananatili magpakailanman.

Kaya’t tinatawag tayo ni Jesus na mamuhay hindi para sa pansamantala, kundi para sa walang hanggan; hindi para sa ating sarili, kundi para sa Kanya na nagbibigay ng tunay na kahulugan sa ating buhay.

Handa ba tayong talikuran ang ating buhay na naka sentro lamang sa mundong ito para sundan si Jesus nang buong puso? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday November 1 Solemnity of All Saints: Matthew 5:1-12a

Gospel: Matthew 5:1-12a

When Jesus saw the crowds, he went up the mountain, and after he had sat down, his disciples came to him. He began to teach them, saying: “Blessed are the poor in spirit, for theirs is the Kingdom of heaven.

Blessed are they who mourn, for they will be comforted. Blessed are the meek, for they will inherit the land. Blessed are they who hunger and thirst for righteousness, for they will be satisfied.

Blessed are the merciful, for they will be shown mercy. Blessed are the clean of heart, for they will see God. Blessed are the peacemakers, for they will be called children of God. Blessed are they who are persecuted for the sake of righteousness, for theirs is the Kingdom of heaven.

Blessed are you when they insult you and persecute you and utter every kind of evil against you falsely because of me. Rejoice and be glad, for your reward will be great in heaven.”

+ + + + + + +

Reflection:

What is the true objective of our life? Is it limited only to the enjoyment of the things of this world? There is a deeper and more meaningful life that lies beneath this superficial one. Yet we will never discover its true essence unless we learn to detach ourselves from worldly attachments and begin to embrace the teachings of Jesus.

What does it really mean to be poor in spirit, and why is it a blessing? Just as the literally poor rely on the generosity of others to sustain themselves, to be poor in spirit means that we depend completely on Jesus for everything—most especially for our spiritual nourishment.

To be poor in spirit is to recognize that apart from Jesus, we are nothing. It means acknowledging that all we have and all we are come from Him. We rely on His goodness and mercy. We hunger and thirst for His presence to fill the emptiness of our hearts so that He may enrich us spiritually and transform our lives with His love.

Today, as we celebrate All Saints’ Day, we solemnly remember the saints—those faithful men and women who generously gave their lives for the mission of Jesus. The saints were not perfect; they struggled with sin just as we do. Yet, through humility and surrender, they triumphed with the help of God’s grace.

The saints became saints because they recognized their spiritual poverty. They realized that life is empty and meaningless without the presence and guidance of Jesus. Like them, we, too, are called to holiness—not through perfection, but through humility, repentance, and an openness to God’s transforming love.

We can all become saints in our own simple and quiet ways—when we acknowledge our own poverty of spirit, when we invite Jesus into our hearts, and when we allow Him to fill our emptiness with His peace, joy, and love.

Are we ready to let go of our pride, recognize our need for God, and allow Jesus to fill our hearts so that we, too, may live as His saints in the world today? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Nobyembre 1 Dakilang Kapistahan ng Lahat ng mga Banal: Mateo 5:1-12a

Mabuting Balita: Mateo 5:1-12a

Noong panahong iyon, nang makita ni Hesus ang napakakapal na tao, umahon siya sa bundok. Pagkaupo niya’y lumapit ang kanyang mga alagad, at sila’y tinuruan niya ng ganito:

“Mapalad ang mga aba na wala nang inaasahan kundi ang Diyos, sapagkat makakasama sila sa kanyang kaharian.” “Mapalad ang mga nahahapis sapagkat aaliwin sila ng Diyos.”

“Mapalad ang mga mapagkumbaba, sapagkat tatamuhin nila ang ipinangako ng Diyos.”

“Mapalad ang mga nagmimithing makatupad sa kalooban ng Diyos, sapagkat ipagkakaloob sa kanila ang kanilang minimithi.” “Mapalad ang mga mahabagin, sapagkat kahahabagan sila ng Diyos.”

“Mapalad ang mga may malinis na puso, sapagkat makikita nila ang Diyos.” “Mapalad ang mga gumagawa ng daan sa ikapagkakasundo, sapagkat sila’y ituturing ng Diyos na mga anak niya.”

“Mapalad ang mga pinag-uusig dahil sa kanilang pagsunod sa kalooban ng Diyos, sapagkat makakasama sila sa kanyang kaharian.”

“Mapalad kayo kapag dahil sa aki’y inaalimura kayo ng mga tao, pinag-uusig at pinagwiwikaan ng lahat ng uri ng kasamaan na pawang kasinungalingan. Magdiwang kayo at magalak, sapagkat malaki ang inyong gantimpala sa Langit.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang tunay na layunin ng ating buhay? Hanggang dito na lamang ba ito—sa pagtamasa ng mga bagay ng mundo na pawang pansamantala? Mayroong mas malalim at makahulugang buhay na naghihintay sa kabila ng lahat ng ito. Ngunit hindi natin matutuklasan ito hangga’t hindi natin inihihiwalay ang ating sarili sa mundo upang yakapin ang mga aral ni Jesus.

Ano ang ibig sabihin ng pagiging aba sa espiritu, at bakit ito isang pagpapala? Kung paanong ang mga tunay na aba ay umaasa sa kabutihan ng kapwa upang sila ay mabuhay, gayon din, ang pagiging aba sa espiritu ay ang patuloy na pag-asa natin kay Jesus sa lahat ng bagay.

Ang pagiging aba sa espiritu ay ang pagkilala na kung wala si Jesus, wala rin tayong kakayahan. Lahat ng ating taglay ay nagmumula sa Kanya. Umaasa tayo sa Kanyang kabutihan, awa, at habag. Hinahangad natin ang Kanyang presensiya upang tayo ay Kanyang samahan at baguhin ayon sa Kanyang banal na kalooban.

Ngayong ay ating ipinagdiriwang ang Araw ng Lahat ng mga Banal, ating ginugunita ang mga banal—yaong mga taong nag alay ng kanilang buhay alang-alang sa misyon ni Jesus. Ang mga banal ay hindi perpekto; sila ay may kasalanan din tulad natin. Ngunit sa tulong ng grasya ng Diyos, sila ay nagtagumpay sapagkat marunong silang magpakumbaba at magpasakop sa kalooban ng Panginoon.

Ang mga banal ay naging banal dahil alam nila na walang saysay ang kanilang buhay kung wala ang Diyos. Nabatid nila na ang buhay ay walang halaga kung wala ang paggabay ni Jesus. Tulad nila, tayo rin ay tinatawagan ng Diyos na magpakabanal—sa pamamagitan ng ating pagpapakumbaba, pagsisisi sa ating mga kasalanan at sa pag aalay ng ating buhay sa Diyos.

Lahat tayo ay maaaring maging mga banal sa ating mundong ginagalawan sa ngayon—at ito ay mangyayari kapag kinikilala natin na walang silbi ang ating buhay pag hindi natin kasama si Jesus sa ating buhay.

Handa ba tayong tanggapin ang ating pangangailangan sa Diyos, at hayaang si Jesus ang pumuno at magpabanal sa ating mga puso upang tayo din ay mabuhay tulad ng  mga santo sa mundong ito? — Marino J. Dasmarinas