Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 5 Miyerkules sa Ika-31 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:25-33

Mabuting Balita: Lucas 14:25-33

Noong panahong iyon, sumama kay Jesus ang napakaraming tao; humarap siya sa kanila at kanyang sinabi, "Hindi maaaring maging alagad ko ang sinumang umiibig sa kanyang ama at ina, asawa at mga anak, mga kapatid, at maging sa sarili niyang buhay nang higit sa akin. 

Ang sinumang hindi magpasan ng sariling krus at sumunod sa akin ay hindi maaaring maging alagad ko. Kung ang isa sa inyo'y nagbabalak magtayo ng tore, hindi ba uupo muna siya at tatayahin ang magugugol para malaman kung may sapat siyang salaping maipagpapatapos niyon? 

O sinong hari na makikipagdigma sa kapwa hari ang hindi muna uupo at pag-aaralang mabuti kung ang sampunlibo niyang kawal ay maisasagupa sa kalaban na may dalawampunlibong tauhan? 

At kung hindi niya kaya, malayo pa ang kalaban ay magsusugo na siya ng kinatawan upang makipagkasundo. Gayun din naman, hindi maaaring maging alagad ko ang sinuman, kung hindi niya tatalikdan ang lahat sa kanyang buhay."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang lalaki na hinihikayat ng kanyang kaibigan na sumunod kay Jesus. Kaya’t tinanong ng lalaki ang kanyang kaibigan, “Ano ang makukuha ko kung susunod ako kay Jesus?” Sumagot ang kaibigan, “Lahat ng mga krus na pinapasan mo ay maglalaho sa sandaling piliin mong sumunod kay Jesus.”

Naakit ng pangakong buhay na walang problema, sumunod ang lalaki kay Jesus. Ngunit habang siya ay lumalakad kasama Niya, napansin niyang ang krus na kanyang pasan ay lalong bumigat at dumami pa.

Bakit nga ba tayo sumusunod kay Jesus?

Nang mapansin ni Jesus na maraming tao ang sumusunod sa Kanya, alam Niyang karamihan sa kanila ay naroroon dahil sa mga milagro at kagalingang kanilang nasaksihan. Batid Niya na kapag tumigil Siya sa paggawa ng mga milagro, marami sa kanila ang tatalikod sa Kanya. Alam ni Jesus kung ano ang tunay na laman ng kanilang mga puso.

Kaya’t sinabi Niya, “Ang sinumang hindi nagpapasan ng kanyang sariling krus at sumusunod sa Akin ay hindi maaaring maging Aking alagad” (Lucas 14:27).

Ano ang krus na ito na tinutukoy ni Jesus? Ang krus ay sumasagisag sa mga pagsubok, pasanin, at paghihirap na ating nararanasan kapag pinili nating sumunod sa Panginoon. Ang pagsunod kay Jesus ay hindi panawagan tungo sa kaginhawaan kundi tungo sa pagsasakripisyo at katapatan. Hindi ito pangako ng buhay na walang problema, kundi paanyaya na makisama sa Kanya kahit sa gitna ng ating mga paghihirap.

Madalas tayong naniniwala na kapag tinanggap natin si Jesus bilang Panginoon at tagapagligtas ay, agad Niyang aalisin ang ating mga problema. Iniisip natin na Siya ay isang Diyos na kayang solusyunan agad ang lahat. Ngunit habang lumalalim ang ating pananampalataya, napagtatanto natin na may mga pagkakataong hindi agad inaalis ni Jesus ang ating mga pasanin, hindi agad Niya pinapagaling ang sugat sa ating mga puso, at tila ba tahimik Siya sa gitna ng ating mga problema.

Ngunit sa kabila ng katahimikan, kasama natin Siya. Sa kabila ng sakit, kaisa natin Siya. Maaaring hindi Niya agad alisin ang ating krus, ngunit binibigyan Niya tayo ng lakas upang ito’y ating mapasan nang may pananampalataya at pagsasakripisyo.

Sa bawat luha na pumapatak, iniaalay Niya ang Kanyang balikat; sa bawat pasaning mabigat, iniaalay Niya ang Kanyang puso.

Pinaaalalahanan tayo ni Jesus sa Mabuting Balita na ang tunay na pagtalima sa Kanya ay nangangailangan ng pagtitiyaga, pananampalataya at pagtitiis. Kung nais talaga nating sumunod sa Kanya, kailangan nating handang pasanin ang ating sariling krus, magsakripisyo, at iwan ang ating kaginhawaan. Ngunit tiniyak din Niya: “Huwag kayong mabahala, sapagkat Ako ang bahala sa lahat para sa inyo.”

Ang pagsunod kay Jesus sa gitna ng ating mga pasanin, pagsubok, at luha ay ang pinakamagandang desisyong maaari nating gawin sa ating buhay. Sapagkat doon natin natutuklasan ang kapayapaang hindi galing sa kawalan ng problema, kundi sa presensiya ni Kristo sa ating mga puso.

Patuloy pa rin ba tayong susunod kay Jesus kahit mas bumigat ang ating mga krus, nananalig na sa bawat hakbang, lalo tayong Kanyang inilalapit sa Kanyang mapagmahal na puso? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday November 4 Memorial of Saint Charles Borromeo, Bishop: Luke 14:15-24

Gospel: Luke 14:15-24

One of those at table with Jesus said to him, "Blessed is the one who will dine in the Kingdom of God." He replied to him, "A man gave a great dinner to which he invited many. When the time for the dinner came, he dispatched his servant to say to those invited, 'Come, everything is now ready.' But one by one, they all began to excuse themselves. 

The first said to him, 'I have purchased a field and must go to examine it; I ask you, consider me excused.' And another said, 'I have purchased five yoke of oxen and am on my way to evaluate them; I ask you, consider me excused.' And another said, 'I have just married a woman, and therefore I cannot come.' The servant went and reported this to his master. 

Then the master of the house in a rage commanded his servant, 'Go out quickly into the streets and alleys of the town and bring in here the poor and the crippled, the blind and the lame.' The servant reported, 'Sir, your orders have been carried out and still there is room.' The master then ordered the servant, 'Go out to the highways and hedgerows and make people come in that my home may be filled. For, I tell you, none of those men who were invited will taste my dinner.'"

+ + + + + + +

Reflection:

There was once a young mother whose father often reminded her to bring her children to church for the Holy Mass. But she would always reason out that they had too many preoccupations. Time passed, and when her children grew up, they became disrespectful to her. None of them finished their studies, and their lives turned out to be full of disappointment and struggle.

The Holy Mass is God’s loving invitation for all of us to come and be with Him. Nobody is ever barred from attending its celebration, yet sadly, not everyone responds to this call. We often find ourselves saying that we have many concerns or that we are too busy. And so, the Holy Mass — this precious encounter with Jesus — becomes the least of our priorities.

Let us not wait until we are retired, old, or sickly before making time for God. Let us seize every opportunity to be present at the Holy Mass while we are still in the pink of health. Every Mass we attend is an opportunity to draw closer to Jesus, to listen to His life-giving Word, and to be nourished by His very Body and Blood — the food that heals and sustains our souls.

At the end of our lives, all our worldly achievements will no longer matter, no matter how great they may seem. What will truly count is the personal relationship we have built with Jesus — a relationship strengthened and nourished each time we meet Him in the Holy Eucharist.

We therefore have to make time for the Holy Mass. It will not take much from us — just one sacred hour with the Lord who has given us everything. In that one hour, heaven touches earth. In that one hour, we encounter the greatest healer, Jesus Himself.

Do we joyfully make time for Jesus at the Holy Mass, or do we keep Him waiting while we chase the passing things of this world? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Martes Nobyembre 4 Paggunita kay San Carlos Borromeo, obispo: Lucas 14:15-24

Mabuting Balita: Lucas 14:15-24

Noong panahong iyon, sinabi kay Hesus ng isa sa mga kasalo niya sa hapag, "Mapalad ang makakasalo sa hapag sa kaharian ng Diyos!" Sumagot si Jesus, "May isang lalaking naghanda ng isang malaking piging, at marami siyang inanyayahan. Nang dumating ang oras ng piging, inutusan niya ang kanyang mga alipin at ipinasabi sa mga inanyayahan. 'Halina kayo, handa na ang lahat!'

Ngunit nagdahilan silang lahat. Ang sabi ng una, 'Nakabili ako ng bukid at kailangan kong puntahan. Kayo na sana ang bahalang magpaumanhin sa akin.' At sinabi ng isa, 'Nakabili ako ng limang pares na baka, at kailangan kong isingkaw para masubok. Kayo na sana ang bahalang magpaumanhin sa akin.' Sinabi naman ng isa pa, 'Bagong kasal ako kaya hindi ako makakadalo.' Bumalik ang alipin at ibinalita sa kanyang panginoon.

Nagalit ito at sinabi sa alipin, 'Lumabas kang madali sa mga lansangan at makikipot na daan ng lunsod, at isama mo rito ang mga pulubi, mga pingkaw, mga bulag, at mga pilay.' Pagbabalik ng alipin ay sinabi niya, 'Panginoon, nagawa ko na po ang iniuutos ninyo, ngunit maluwag pa.'

Kaya'y sinabi ng panginoon sa alipin, 'Lumabas ka sa mga lansangan at sa mga landas; at pilitin mong pumarito ang mga tao, upang mapuno ang aking bahay. Sinasabi ko sa inyo: isa man sa mga unang inanyayahan ay hindi makatitikim ng aking handa!'

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang ina na laging pinaaalalahanan ng kanyang ama na dalhin ang kanyang mga anak sa simbahan upang dumalo sa Banal na Misa. Ngunit palagi niyang katuwiran na sila’y abala sa napakaraming gawain.

Lumipas ang panahon at nang lumaki ang kanyang mga anak, sila ay naging bastos at suwail sa kanya. Wala ni isa sa kanila ang nakatapos ng pag-aaral, at ang kanilang mga buhay ay naging puno ng kabiguan at kalungkutan.

Ang Banal na Misa ay isang mapagmahal na paanyaya ng Diyos para sa ating lahat — isang pagkakataong makapiling Siya at maranasan ang Kanyang biyaya. Walang sinuman ang pinagbabawalan sa pagdiriwang nito, ngunit nakalulungkot isipin na hindi tayong lahat ay tumutugon sa paanyayang ito. Madalas nating idahilan na tayo’y abala, marami tayong kailangang asikasuhin. Kaya’t ang pagdalo sa Misa ay nagiging isa na lamang sa mga huling bagay sa ating prayoridad.

Huwag na nating hintayin pa na tayo’y tumanda, magkasakit, o mawalan ng lakas bago natin bigyan ng panahon ang Diyos. Habang tayo ay malakas, habang kaya pa nating tumayo at maglakbay, samantalahin natin ang pagkakataong makadalo sa Banal na Misa. Sa bawat Misa, tayo ay pinapalapit ni Jesus sa Kanyang sarili — binibigyan Niya tayo ng Kanyang Salita na nagbibigay-buhay at ng Kanyang Katawan at Dugo na nagdudulot ng kagalingan at kalakasan sa ating kaluluwa.

Sa katapusan ng ating buhay, ang lahat ng ating mga tagumpay at kayamanan ay mawawalan ng saysay, gaano man ito kadakila sa paningin ng mundo. Ang tunay na mahalaga ay ang ating personal na ugnayan kay Jesus — ugnayang pinatatag at pinagyaman sa bawat pagdalo natin sa Banal na Eukaristiya.

Kaya’t maglaan tayo ng panahon para sa Banal na Misa. Hindi naman ito kukuha ng marami sa ating oras — isang banal na oras lamang sa piling ng Panginoon na naghandog ng Kanyang buhay para sa atin. Sa loob ng isang oras na iyon, ang langit ay bumababa sa lupa, at tayo’y nagkakaroon ng tunay na pakikipagtagpo sa pinakadakilang Manggagamot — si Jesus mismo.

Tunay ba tayong naglalaan ng panahon para kay Jesus sa Banal na Misa — o hinahayaan nating Siya ay maghintay habang abala tayo sa mga bagay na panandalian lamang sa mundong ito? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 3 Monday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 14:12-14

Gospel: Luke 14:12-14

On a sabbath Jesus went to dine at the home of one of the leading Pharisees. He said to the host who invited him, “When you hold a lunch or a dinner, do not invite your friends or your brothers or sisters or your relatives or your wealthy neighbors, in case they may invite you back and you have repayment.

Rather, when you hold a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, the blind; blessed indeed will you be because of their inability to repay you. For you will be repaid at the resurrection of the righteous.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Have we noticed that there’s a deeper and more lasting sense of joy when we give to the poor than when we give to someone who can repay us? If we haven’t experienced this yet, let us try doing it and allow our hearts to feel the quiet happiness that comes from selfless giving.

For instance, we can try preparing two sets of the same food: one we give to our neighbor, and the other we offer to someone in need. After doing so, let us pause and notice the profound sense of grace and fulfillment that gently settles in our hearts. This feeling is a divine whisper reminding us that we have touched the heart of Jesus through our act of love.

Why is this so? Because the poor, the unwanted, and the less fortunate among us are closest to the heart of our Lord. In fact, Jesus Himself shared a story about the Last Judgment, where the king said: “Truly, I say to you, just as you did it for one of the least of these brothers or sisters of mine, you did it to me” (Matthew 25:40).

In the Gospel, Jesus was invited to dine at the home of one of the leading Pharisees. While there, He gave everyone present a lesson filled with wisdom and compassion—food for the soul that continues to nourish us today.

He said to His host: “When you hold a lunch or a dinner, do not invite your friends or your brothers or sisters or your relatives or your wealthy neighbors, in case they may invite you back and you have repayment. Rather, when you hold a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, the blind; blessed indeed will you be because of their inability to repay you. For you will be repaid at the resurrection of the righteous” (Luke 14:12–14).

This powerful and moving teaching of Jesus is not only meant for the Pharisee who invited Him—it is also for us. He gently reminds us that true love and generosity are not measured by what we receive in return, but by the joy of giving from the heart, especially to those who cannot repay us.

Let us, therefore, open our hearts and our hands to those in need. In every act of kindness we extend to others, we encounter Jesus Himself.

Are we ready to give—not because we expect something back—but because we desire to love as Jesus loves us? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 3 Lunes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:12-14

Mabuting Balita: Lucas 14:12-14

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa pinuno ng mga Pariseo na nag-anyaya sa kanya: “Kapag naghahanda ka, huwag ang mga kaibigan mo, mga kapatid, mga kamag-anak o mayayamang kapitbahay ang aanyayahan mo, sapagkat aanyayahan ka rin nila, at sa gayo’y nagantihan ka na. 

Kaya kung ikaw ay maghahanda ng isang malaking salu-salo, ang mga pulubi, mga pingkaw, mga pilay, at mga bulag ang anyayahan mo. Hindi sila makagaganti sa iyo at sa gayo’y magiging mapalad ka. Gagantihin ka ng Diyos na muling pagkabuhay ng mga banal.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Napansin na ba natin na may mas malalim at mas tunay na kaligayahan kapag tayo ay nagbibigay sa mahihirap kaysa kapag nagbibigay tayo sa mga taong kayang suklian tayo? Kung hindi pa natin ito naranasan, subukan nating gawin ito upang maramdaman natin ang tahimik na ligayang hatid ng taos-pusong pagbibigay.

Halimbawa, maaari tayong maghanda ng dalawang pares ng parehong pagkain: ang isa ay ibigay natin sa ating kapitbahay, at ang isa naman ay ialay natin sa isang nangangailangan. Pagkatapos nating gawin ito, huminto tayo sandali at damhin ang kakaibang kapayapaan at kagalakang mararamdaman natin sa ating puso. Ito ay paalala ng Diyos na sa ating kabutihan, ay hinipo natin ang puso ni Hesus.

Bakit nga ba ganito? Sapagkat ang mga mahihirap, ang mga itinataboy, at ang mga kapus-palad sa ating lipunan ay pinakamalapit sa puso ni Hesus. Sa katunayan, sinabi Niya sa kuwento tungkol sa Huling Paghuhukom: “Tandaan ninyo: anumang ginawa ninyo sa pinakahamak sa mga kapatid kong ito, sa Akin ninyo ginawa” (Mateo 25:40).

Sa Mabuting Balita, inimbitahan si Hesus na makisalo sa bahay ng isa sa mga pinunong Pariseo. Doon ay nagturo Siya ng isang aral na may lalim at pag-ibig—isang pagkaing pampalakas ng kaluluwa na patuloy nating pinagninilayan hanggang ngayon.

Sinabi Niya: “Kapag maghahanda ka ng tanghalian o hapunan, huwag mong anyayahan ang iyong mga kaibigan, kapatid, kamag-anak, o mayayamang kapitbahay, baka anyayahan ka rin nila at mabayaran ka. Sa halip, kapag maghahanda ka ng piging, anyayahan mo ang mga mahihirap, mga pilay, mga bulag, at mga lumpo. Mapalad ka sapagkat wala silang kakayahang gumanti sa iyo; sapagkat gagantimpalaan ka sa muling pagkabuhay ng mga matuwid” (Lucas 14:12–14).

Ang makabuluhan at puspos ng pag-ibig na aral na ito ni Hesus ay hindi lamang para sa Pariseong nag-imbita sa Kanya—ito ay para rin sa atin. Ipinapaalala Niya na ang tunay na pag-ibig at kabutihan ay hindi nasusukat sa kung ano ang ating natatanggap, kundi sa kung paano tayo nagbibigay mula sa ating puso, lalo na sa mga walang kakayahang ibalik ang ating ginawang kabutihan sa kanila.

Kaya’t buksan natin ang ating mga puso at mga kamay para sa mga nangangailangan. Sa bawat kabutihang ating ginagawa, nakakatagpo natin mismo si Hesus.

Handa ba tayong magbigay hindi dahil may kapalit, kundi dahil nais nating magmahal gaya ng pagmamahal ni Hesus sa atin? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 2 Sunday, The Commemoration of All the Faithful Departed (All Souls): John 14:1-6

Gospel: John 14:1-6

Jesus said to his disciples: “Do not let your hearts be troubled. You have faith in God; have faith also in me. In my Father’s house there are many dwelling places. If there were not, would I have told you that I am going to prepare a place for you? And if I go and prepare a place for you, I will come back again and take you to myself, so that where I am you also may be.  

Where I am going you know the way.” Thomas said to him, “Master, we do not know where you are going; how can we know the way?” Jesus said to him, “I am the way and the truth and the life. No one comes to the Father except through me.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Do you want to find meaning in your life?

To many of us, it may seem that life has become just a routine: we wake up in the morning, go to work or work from home, end the day, and then do the same thing again the next morning. Sometimes it feels as though we are merely existing—moving through life like robots, with no clear direction pointing us toward something meaningful and profound.

However, are we really meant to stay only in this world? What will happen when we pass away—where will we go? Today, we commemorate All Souls’ Day—remembering those who have gone ahead of us. Our prayer is that they may now be in heaven, in the loving presence of the Lord, and that when God’s appointed time comes, we too may meet them again in His eternal kingdom.

In our Gospel for today, Jesus lovingly reminds us that life is not meant to be lived in emptiness or repetition. He reveals to us the true path to a life filled with purpose and depth, even amid the many distractions and disturbances of this world. Jesus tells us, “I am the way and the truth and the life. No one comes to the Father except through me” (John 14:6).

This powerful declaration is not just a statement—it is an invitation. Jesus invites us to walk with Him, to make Him the center of our daily journey, and to discover in Him the meaning that our hearts have been longing for.

But we must ask ourselves: do we truly allow this truth to transform us each day? Does it awaken in us a deep hunger to know Him more, or have we grown too accustomed to our routines that we no longer feel the urgency to seek His presence?

When Jesus said, “I am the way and the truth and the life,” He was gently leading His disciples—and us—to follow Him so that we might understand the real essence of life. The meaning we seek cannot be found in the passing things of this world.

What we hold on to now will one day fade away, but what we receive in heaven will last forever. Jesus calls us to live not for the temporary, but for the eternal; not for ourselves, but for Him who gives life its true purpose.

Are we willing to step out of our routine and follow Jesus more closely so that when we die we will have our own dwelling place in His Kingdom? – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Nobyembre 2 Paggunita sa Lahat ng mga Pumanaw na Kristiyano: Juan 14: 1-6

Mabuting Balita: Juan 14:1-6

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Huwag kayong mabalisa; manalig kayo sa Diyos at manalig din kayo sa akin. Sa bahay ng aking Ama ay maraming silid; kung hindi gayun, sinabi ko na sana sa inyo. At paroroon ako upang ipaghanda ko kayo ng matitirhan.

Kapag naroroon na ako at naipaghanda na kayo ng matitirhan, babalik ako at isasama kayo sa kinaroroonan ko. At alam na ninyo ang daan patungo sa pupuntahan ko.” Sinabi sa kanya ni Tomas, “Panginoon, hindi po namin alam kung saan kayo pupunta, paano naming malalaman ang daan?”

Sumagot si Hesus, “Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Walang makapupunta sa Ama kundi sa pamamagitan ko."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nais mo bang malaman ang tunay na kahulugan ng iyong buhay?

Marami sa atin ang tila nasanay na lamang sa paulit-ulit na takbo ng buhay: gigising sa umaga, papasok sa trabaho, kinahapunan at uuwi, at kinabukasan ay uulitin na naman ang ganong pag ikot ng ating buhay. Minsan, pakiramdam natin ay parang mga robot tayong kumikilos sa mundong ito—walang malinaw na direksyong nagtuturo sa atin tungo sa isang buhay na makabuluhan at malalim.

Hangang dito na lang ba talaga tayo sa mundong ito, paano pag pumanaw na tayo saan ba tayo tutungo?  Ngayong araw ay ginugunita natin ang araw ng mga kaluluwa—sila na nauna na sa atin. Ang ating panalangin ay sana sila ay nasa langit na kapiling ang Panginoon at sana sa panahong itinakda ng Diyos tayo ay magkikita-kita parin sa kanyang kaharian.

Sa ating Mabuting Balita, pinaaalaala sa atin ni Jesus na hindi tayo nilikha upang mabuhay sa kawalan o sa paulit-ulit na gawain lamang. Ipinahayag Niya sa atin ang daan tungo sa isang buhay na may tunay na kahulugan, sa gitna ng ating pagkaabala sa mundong ito. Sinabi Niya, “Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Walang makapupunta sa Ama kundi sa pamamagitan Ko” (Juan 14:6).

Ang pahayag na ito ni Jesus ay hindi lamang isang simpleng pananalita—ito ay isang paanyaya. Inaanyayahan Niya tayong lumakad kasama Siya, gawing sentro Siya ng ating araw-araw na buhay, at matuklasan sa Kanya ang kahulugang matagal nang hinahanap ng ating mga puso.

Kaya, kailangan nating magtanong: tunay ba nating hinahayaan na samahan tayo ng Panginoon sa bawat araw ng ating  buhay? May pagnanais pa ba tayong mas makilala Siya, o masyado na tayong nasanay sa ating mga buhay araw-araw kaya hindi na natin hinahanap ang Kanyang presensya?

Nang sabihin ni Jesus, “Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay,” tinuturuan nya ang Kanyang mga alagad—at tayong lahat—na sumunod sa Kanya upang maunawaan natin ang tunay na diwa ng buhay.

Ang kahulugang hinahanap natin ay hindi matatagpuan sa mga bagay na panandalian at makamundo. Ang mga pinanghahawakan natin ngayon ay lilipas din balang araw, ngunit ang gantimpalang naghihintay sa langit ay mananatili magpakailanman.

Kaya’t tinatawag tayo ni Jesus na mamuhay hindi para sa pansamantala, kundi para sa walang hanggan; hindi para sa ating sarili, kundi para sa Kanya na nagbibigay ng tunay na kahulugan sa ating buhay.

Handa ba tayong talikuran ang ating buhay na naka sentro lamang sa mundong ito para sundan si Jesus nang buong puso? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday November 1 Solemnity of All Saints: Matthew 5:1-12a

Gospel: Matthew 5:1-12a

When Jesus saw the crowds, he went up the mountain, and after he had sat down, his disciples came to him. He began to teach them, saying: “Blessed are the poor in spirit, for theirs is the Kingdom of heaven.

Blessed are they who mourn, for they will be comforted. Blessed are the meek, for they will inherit the land. Blessed are they who hunger and thirst for righteousness, for they will be satisfied.

Blessed are the merciful, for they will be shown mercy. Blessed are the clean of heart, for they will see God. Blessed are the peacemakers, for they will be called children of God. Blessed are they who are persecuted for the sake of righteousness, for theirs is the Kingdom of heaven.

Blessed are you when they insult you and persecute you and utter every kind of evil against you falsely because of me. Rejoice and be glad, for your reward will be great in heaven.”

+ + + + + + +

Reflection:

What is the true objective of our life? Is it limited only to the enjoyment of the things of this world? There is a deeper and more meaningful life that lies beneath this superficial one. Yet we will never discover its true essence unless we learn to detach ourselves from worldly attachments and begin to embrace the teachings of Jesus.

What does it really mean to be poor in spirit, and why is it a blessing? Just as the literally poor rely on the generosity of others to sustain themselves, to be poor in spirit means that we depend completely on Jesus for everything—most especially for our spiritual nourishment.

To be poor in spirit is to recognize that apart from Jesus, we are nothing. It means acknowledging that all we have and all we are come from Him. We rely on His goodness and mercy. We hunger and thirst for His presence to fill the emptiness of our hearts so that He may enrich us spiritually and transform our lives with His love.

Today, as we celebrate All Saints’ Day, we solemnly remember the saints—those faithful men and women who generously gave their lives for the mission of Jesus. The saints were not perfect; they struggled with sin just as we do. Yet, through humility and surrender, they triumphed with the help of God’s grace.

The saints became saints because they recognized their spiritual poverty. They realized that life is empty and meaningless without the presence and guidance of Jesus. Like them, we, too, are called to holiness—not through perfection, but through humility, repentance, and an openness to God’s transforming love.

We can all become saints in our own simple and quiet ways—when we acknowledge our own poverty of spirit, when we invite Jesus into our hearts, and when we allow Him to fill our emptiness with His peace, joy, and love.

Are we ready to let go of our pride, recognize our need for God, and allow Jesus to fill our hearts so that we, too, may live as His saints in the world today? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Nobyembre 1 Dakilang Kapistahan ng Lahat ng mga Banal: Mateo 5:1-12a

Mabuting Balita: Mateo 5:1-12a

Noong panahong iyon, nang makita ni Hesus ang napakakapal na tao, umahon siya sa bundok. Pagkaupo niya’y lumapit ang kanyang mga alagad, at sila’y tinuruan niya ng ganito:

“Mapalad ang mga aba na wala nang inaasahan kundi ang Diyos, sapagkat makakasama sila sa kanyang kaharian.” “Mapalad ang mga nahahapis sapagkat aaliwin sila ng Diyos.”

“Mapalad ang mga mapagkumbaba, sapagkat tatamuhin nila ang ipinangako ng Diyos.”

“Mapalad ang mga nagmimithing makatupad sa kalooban ng Diyos, sapagkat ipagkakaloob sa kanila ang kanilang minimithi.” “Mapalad ang mga mahabagin, sapagkat kahahabagan sila ng Diyos.”

“Mapalad ang mga may malinis na puso, sapagkat makikita nila ang Diyos.” “Mapalad ang mga gumagawa ng daan sa ikapagkakasundo, sapagkat sila’y ituturing ng Diyos na mga anak niya.”

“Mapalad ang mga pinag-uusig dahil sa kanilang pagsunod sa kalooban ng Diyos, sapagkat makakasama sila sa kanyang kaharian.”

“Mapalad kayo kapag dahil sa aki’y inaalimura kayo ng mga tao, pinag-uusig at pinagwiwikaan ng lahat ng uri ng kasamaan na pawang kasinungalingan. Magdiwang kayo at magalak, sapagkat malaki ang inyong gantimpala sa Langit.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang tunay na layunin ng ating buhay? Hanggang dito na lamang ba ito—sa pagtamasa ng mga bagay ng mundo na pawang pansamantala? Mayroong mas malalim at makahulugang buhay na naghihintay sa kabila ng lahat ng ito. Ngunit hindi natin matutuklasan ito hangga’t hindi natin inihihiwalay ang ating sarili sa mundo upang yakapin ang mga aral ni Jesus.

Ano ang ibig sabihin ng pagiging aba sa espiritu, at bakit ito isang pagpapala? Kung paanong ang mga tunay na aba ay umaasa sa kabutihan ng kapwa upang sila ay mabuhay, gayon din, ang pagiging aba sa espiritu ay ang patuloy na pag-asa natin kay Jesus sa lahat ng bagay.

Ang pagiging aba sa espiritu ay ang pagkilala na kung wala si Jesus, wala rin tayong kakayahan. Lahat ng ating taglay ay nagmumula sa Kanya. Umaasa tayo sa Kanyang kabutihan, awa, at habag. Hinahangad natin ang Kanyang presensiya upang tayo ay Kanyang samahan at baguhin ayon sa Kanyang banal na kalooban.

Ngayong ay ating ipinagdiriwang ang Araw ng Lahat ng mga Banal, ating ginugunita ang mga banal—yaong mga taong nag alay ng kanilang buhay alang-alang sa misyon ni Jesus. Ang mga banal ay hindi perpekto; sila ay may kasalanan din tulad natin. Ngunit sa tulong ng grasya ng Diyos, sila ay nagtagumpay sapagkat marunong silang magpakumbaba at magpasakop sa kalooban ng Panginoon.

Ang mga banal ay naging banal dahil alam nila na walang saysay ang kanilang buhay kung wala ang Diyos. Nabatid nila na ang buhay ay walang halaga kung wala ang paggabay ni Jesus. Tulad nila, tayo rin ay tinatawagan ng Diyos na magpakabanal—sa pamamagitan ng ating pagpapakumbaba, pagsisisi sa ating mga kasalanan at sa pag aalay ng ating buhay sa Diyos.

Lahat tayo ay maaaring maging mga banal sa ating mundong ginagalawan sa ngayon—at ito ay mangyayari kapag kinikilala natin na walang silbi ang ating buhay pag hindi natin kasama si Jesus sa ating buhay.

Handa ba tayong tanggapin ang ating pangangailangan sa Diyos, at hayaang si Jesus ang pumuno at magpabanal sa ating mga puso upang tayo din ay mabuhay tulad ng  mga santo sa mundong ito? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 31 Friday of the 30th Week in Ordinary Time: Luke 14:1-6

Gospel: Luke 14:1-6

On a Sabbath Jesus went to dine at the home of one of the leading Pharisees, and the people there were observing him carefully. In front of him there was a man suffering from dropsy. Jesus spoke to the scholars of the law and Pharisees in reply, asking, “Is it lawful to cure on the sabbath or not?”

But they kept silent; so he took the man and, after he had healed him, dismissed him. Then he said to them “Who among you, if your son or ox falls into a cistern, would not immediately pull him out on the sabbath day?” But they were unable to answer his question.

+ + + + +  + +

Reflection:

What is the true purpose of the Sabbath law? It is to bring honor to God by resting and refraining from worldly pursuits on that sacred day. But what if, on that very day, someone is in need of our help? Should we ignore that person simply because it is a day of rest?

In our Gospel, Jesus asked the scholars of the law and the Pharisees a simple yet piercing question: “Is it lawful to cure on the Sabbath or not?” (Luke 14:3). When He received no reply, Jesus quietly healed the man who was sick with dropsy. Through this compassionate act, Jesus revealed a powerful truth — that mercy, love, and healing hold far greater value than the mere observance of the law. The immediate need of a suffering person takes precedence over strict religious rules.

As we reflect on this, we are invited to look into our own lives. How often do we prioritize rituals over relationships, or rules over compassion? We may have our prayer schedules, our devotions, or our Sunday Mass obligations — all of which are holy and pleasing to God. Yet, when someone around us needs our help, God calls us to respond first with mercy. Our worship of God must always be expressed through our love for others.

Acts of mercy are not interruptions to our faith; they are the living expression of it. To love and to serve is to pray with our hands, our hearts, and our very lives.

This is the kind of faith we see in Pope Francis (+). He is deeply admired, not because of his outward religious appearances — presiding at Mass, praying the Rosary, or wearing sacred vestments — but because of his spontaneous acts of love, mercy, and humility. His gentle embrace of the disfigured, his kind and non-judgmental words, and his countless acts of compassion reflect the heart of Christ more vividly than any ritual ever could.

We, too, are called to live out a faith that breathes mercy — a faith that moves from the altar into the streets, from prayer into action, from words into love.

So, as we encounter others in need, will we merely observe the law — or will we choose to live the love that fulfills it? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 31 Biyernes sa Ika-30 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:1-6

Mabuting Balita: Lucas 14:1-6

Isang Araw ng Pamamahinga, si Jesus ay inanyayahang kumain sa bahay ng isang pinuno ng mga Pariseo, at binabantayan nilang mabuti ang kanyang mga kilos. Lumapit kay Jesus ang isang taong namamanas.

Kaya't tinanong niya ang mga Pariseo at ang mga dalubhasa sa Kautusan, "Naaayon ba sa Kautusan ang magpagaling sa Araw ng Pamamahinga o hindi?" Ngunit hindi sila umimik, kaya't hinawakan ni Jesus ang maysakit, pinagaling saka pinayaon.

Pagkatapos, sinabi niya sa kanila, "Kung kayo'y may anak o bakang mahulog sa balon, hindi ba ninyo iaahon kahit Araw ng Pamamahinga?" At hindi sila nakasagot sa tanong na ito. 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang tunay na layunin ng batas ng Sabbath? Ito ay upang parangalan ang Diyos sa pamamagitan ng pamamahinga at paglayo muna sa mga bagay ng mundo sa araw na iyon. Ngunit paano kung sa mismong araw ng pamamahinga ay may taong nangangailangan ng ating tulong? Dapat ba natin siyang balewalain dahil iyon ay araw ng pahinga?

Sa ating Mabuting Balita, tinanong ni Jesus ang mga tagapagturo ng batas at ang mga Pariseo: “Matuwid bang magpagaling sa Araw ng Pamamahinga o hindi?” (Lucas 14:3). Nang walang sumagot sa Kanya, tahimik na pinagaling ni Jesus ang lalaking may sakit na pamamaga ng katawan.

Sa pamamagitan ng pagpapagaling na iyon, ipinakita ni Jesus na ang awa at pag-ibig ay higit na mahalaga kaysa sa simpleng pagsunod sa batas. Ang agarang pangangailangan ng kapwa ay mas nangingibabaw kaysa sa mahigpit na pagtalima sa mga patakaran.

Sa ating sariling buhay, tayo rin ay tinatawag na magnilay. Ilang ulit na ba nating ipinagpaliban ang pagtulong dahil abala tayo sa mga gawaing panrelihiyon? Maaaring mayroon tayong nakatakdang oras ng panalangin, debosyon, o pagsisimba tuwing Linggo — mga bagay na lubos na kinalulugdan ng Diyos.

Ngunit kapag may kapwa tayong nangangailangan sa oras na iyon, inaanyayahan Niya tayong unahin ang awa bago ang ritwal. Ang tunay na pagsamba sa Diyos ay nasusukat hindi lamang sa ating dasal, kundi sa ating pag-ibig at malasakit sa iba.

Ang mga gawa ng awa ay hindi hadlang sa ating pananampalataya — sila ang buhay na tanda ng ating pananalig sa Diyos. Kapag tayo’y naglilingkod ng boung puso, tayo’y nananalangin hindi lang sa ating mga labi kundi sa ating puso at gawa.

Ito ang dahilan kung bakit si Santo Papa Francisco (+) ay labis na hinahangaan at iginagalang. Hindi dahil madalas siyang nakikita na nagdiriwang ng Banal na  Misa, sa pagdarasal ng Santo Rosaryo, o sa pagsusuot ng maringal na kasuotan, kundi dahil sa kanyang kusang-loob na gawa ng pag-ibig, awa, at kababaang-loob.

Tulad ng kanyang pagyakap sa mga may kapansanan, ang kanyang mga salitang puno ng pag-unawa, at ang kanyang mga kilos ng habag ay malinaw na larawan ng puso ni Kristo.

Tayo rin ay tinatawag na mamuhay ng pananampalatayang umaagos sa awa — isang pananampalatayang lumalabas sa simbahan upang tulungan ang mga taong nasa lansangan. Mula sa panalangin tungo sa pagkilos; mula sa salita tungo sa pagtulong na nagmumula sa ating puso.

Kaya, kapag may nangangailangan sa ating paligid, pipiliin ba nating sumunod lamang sa batas at ritual ng ating pananampalataya — o isasabuhay natin ang pag-ibig natin sa ating kapwa na siyang katuparan ng lahat ng batas? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 30 Thursday of the 30th Week in Ordinary Time: Luke 13:31-35

Gospel: Luke 13:31-35

Some Pharisees came to Jesus and said, “Go away, leave this area because Herod wants to kill you.” He replied, “Go and tell that fox, ‘Behold, I cast out demons and I perform healings today and tomorrow, and on the third day I accomplish my purpose. Yet I must continue on my way today, tomorrow, and the following day, for it is impossible that a prophet should die outside of Jerusalem.’

“Jerusalem, Jerusalem, you who kill the prophets and stone those sent to you, how many times I yearned to gather your children together as a hen gathers her brood under her wings, but you were unwilling! Behold, your house will be abandoned. But I tell you, you will not see me until the time comes when you say, Blessed is he who comes in the name of the Lord.”

+ + + + + + +

Reflection:

Do we have the courage to face those who try to intimidate, hurt, or even threaten us?

Jesus’ life was being threatened by King Herod—the same King Herod who ordered the beheading of John the Baptist. Yet, instead of running away or hiding, Jesus stood firm in His mission. He told the Pharisees, “Go and tell that fox, ‘Behold, I cast out demons and I perform healings today and tomorrow, and on the third day I accomplish my purpose’” (Luke 13:32–33).

Jesus was not moved by fear or threats. He was deeply focused on fulfilling the mission entrusted to Him by the Father. Such is our Lord—always steadfast, always faithful, and always courageous, even when it meant giving up His life for our salvation.

In our own journey, we, too, face trials, oppositions, and moments of fear. There will be times when the odds seem overwhelming and when it feels easier to give up or remain silent. Yet, if our purpose is rooted in God and our actions are done out of love for Him and His people, then we must press on with faith, courage, and conviction.

Let us remember: God’s strength is made perfect in our weakness. When we trust Him fully, no threat, no challenge, and no fear can derail us from our divine calling.

Will we choose fear—or will we choose faith and continue the mission that God has placed in our hearts? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 30 Huwebes sa Ika-30 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 13:31-35

Mabuting Balita: Lucas 13:31-35

Dumating noon ang ilang Pariseo. Sinabi nila kay Hesus, “Umalis ka rito, sapagkat ibig kang ipapatay ni Herodes.” At sumagot siya, “Sabihin ninyo sa alamid na iyon na nagpapalayas ako ngayon ng mga demonyo at nagpapagaling, bukas ay gayun din; sa ikatlong araw, tatapusin ko ang aking gawain.

Ngunit dapat akong magpatuloy sa aking lakad ngayon, bukas at sa makalawa; sapagkat hindi dapat mamatay sa labas ng Jerusalem ang isang propeta! “Jerusalem, Jerusalem! Pinapatay mo ang mga propeta at binabato ang mga sinugo ko sa iyo! Makailan kong sinikap na kupkupin ang iyong mga mamamayan, gaya ng paglukob ng isang inahin sa kanyang mga sisiw, ngunit ayaw mo.

Kaya’t lubos kang pababayaan. Sinasabi ko sa iyo, hindi mo na ako makikita hanggang sa dumating ang oras na sasabihin mo, ‘Pagpalain nawa ang dumarating sa pangalan ng Panginoon!’”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay may lakas ng loob na harapin ang sinumang nagbabantang saktan tayo?

Nanganganib noon, ang buhay ni Jesus dahil kay Haring Herodes—ang parehong Haring Herodes na nag-utos ng pagpugot sa ulo ni Juan Bautista. Ngunit sa halip na magtago o tumakas, matatag na hinarap ni Jesus ang sitwasyon.

Sinabi Niya sa mga Pariseo, “Sabihin ninyo sa asong-gubat na iyon, ‘Narito, nagpapalayas ako ng mga demonyo at nagpapagaling ngayon at bukas, at sa ikatlong araw ay matatapos Ko ang Aking gawain’” (Lucas 13:32–33).

Hindi pinanghinaan si Jesus ng loob kahit nanganganib ang Kanyang buhay. Ang Kanyang puso ay nakatuon lamang sa misyong iniatas ng Ama. Ganyan si Jesus—tapat, matatag, at buong tapang, kahit kapalit nito ang Kanyang sariling buhay para sa ating kaligtasan.

Tulad Niya, tayo rin ay haharap sa mga pagsubok, pang-uusig, at takot sa ating paglalakbay sa buhay. May mga sandaling tila napakalaki ng ating hinaharap na suliranin at tila gusto na nating sumuko pero hindi tayo dapat sumuko.

Kung ang ating ginagawa ay para sa Diyos at para sa kabutihan ng ating kapwa, kailangan nating magpatuloy nang may pananampalataya, katapangan, at pagmamahal sa ating ginagawa.

Dahil, sa oras ng ating kahinaan, lalo namang nahahayag ang lakas ng Diyos sa ating buhay. Kapag buong puso tayong nagtitiwala sa Kanya, walang banta, takot, o balakid ang makapipigil sa atin na tuparin ang ating banal na tungkulin.

Pipiliin ba nating mabuhay sa takot—o pipiliin nating manindigan sa pananampalataya at ipagpatuloy ang misyong ibinigay sa atin ng Diyos? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 29 Wednesday of the 30th Week in Ordinary Time: Luke 13:22-30

Gospel: Luke 13:22-30

Jesus passed through towns and villages, teaching as he went and making his way to Jerusalem. Someone asked him, "Lord, will only a few people be saved?" He answered them, "Strive to enter through the narrow gate, for many, I tell you, will attempt to enter but will not be strong enough.

After the master of the house has arisen and locked the door, then will you stand outside knocking and saying, 'Lord, open the door for us.' He will say to you in reply, 'I do not know where you are from. And you will say, 'We ate and drank in your company and you taught in our streets.' Then he will say to you, 'I do not know where you are from.

Depart from me, all you evildoers!' And there will be wailing and grinding of teeth when you see Abraham, Isaac, and Jacob and all the prophets in the kingdom of God and you yourselves cast out. And people will come from the east and the west and from the north and the south and will recline at table in the kingdom of God. For behold, some are last who will be first, and some are first who will be last."

+ + + + +  + +

Reflection:

Mike and Joseph were best friends. Mike came from a poor family, while Joseph was born into a rich one. Being wealthy, Joseph had everything he could ever ask for, and because of this, he grew up spoiled and undisciplined, unable to finish his studies. On the other hand, Mike, who came from a humble background, had to become a working student so that he could complete his college education.

Ten years passed, and their lives took a remarkable turn. Mike, the once poor boy, became a successful man through his hard work and determination. Joseph, however—the once rich and spoiled man—fell into poverty and despair.

The first and last statements of Jesus in our Gospel today are deeply meaningful. He tells us: “Strive to enter through the narrow gate... And behold, some are last who will be first, and some are first who will be last.” (Luke 13:24, 30)

Who are those who strive to enter the narrow gate? They are the people who embrace sacrifice, humility, and perseverance. And who are the first who will become last? They are those who choose the easy, comfortable, and worldly path—those who seek only pleasure and convenience in this passing life.

Our discipleship with Jesus is never an easy journey. It is filled with challenges, sacrifices, and moments of testing. Oftentimes, it feels as though we are walking through a narrow and difficult gate. But this is the very path of genuine faith. Jesus Himself reminds us that “whoever wants to be My disciple must deny himself, take up his cross, and follow Me.” (Matthew 16:24)

When we suffer or face hardship for the sake of Christ, we must not lose heart. The narrow path may be painful, but it leads to life. If others mock us for our faith or disregard us for standing firm in God’s truth, let us remain steadfast. This world is temporary, and our true reward awaits in the Kingdom of God.

In the end, those who were once last—those who persevered through trials, those who loved sincerely, served humbly, and remained faithful despite ridicule—will be the ones exalted by God. The narrow gate, though hard to pass, leads us to eternal joy.

Are we willing to walk through the narrow gate with Jesus—embracing sacrifice, humility, and faith—so that one day we may enter the fullness of His Kingdom? – Marino J. Dasmarinas