Reflection for October 31 Friday of the 30th Week in Ordinary Time: Luke 14:1-6

Gospel: Luke 14:1-6

On a Sabbath Jesus went to dine at the home of one of the leading Pharisees, and the people there were observing him carefully. In front of him there was a man suffering from dropsy. Jesus spoke to the scholars of the law and Pharisees in reply, asking, “Is it lawful to cure on the sabbath or not?”

But they kept silent; so he took the man and, after he had healed him, dismissed him. Then he said to them “Who among you, if your son or ox falls into a cistern, would not immediately pull him out on the sabbath day?” But they were unable to answer his question.

+ + + + +  + +

Reflection:

What is the true purpose of the Sabbath law? It is to bring honor to God by resting and refraining from worldly pursuits on that sacred day. But what if, on that very day, someone is in need of our help? Should we ignore that person simply because it is a day of rest?

In our Gospel, Jesus asked the scholars of the law and the Pharisees a simple yet piercing question: “Is it lawful to cure on the Sabbath or not?” (Luke 14:3). When He received no reply, Jesus quietly healed the man who was sick with dropsy. Through this compassionate act, Jesus revealed a powerful truth — that mercy, love, and healing hold far greater value than the mere observance of the law. The immediate need of a suffering person takes precedence over strict religious rules.

As we reflect on this, we are invited to look into our own lives. How often do we prioritize rituals over relationships, or rules over compassion? We may have our prayer schedules, our devotions, or our Sunday Mass obligations — all of which are holy and pleasing to God. Yet, when someone around us needs our help, God calls us to respond first with mercy. Our worship of God must always be expressed through our love for others.

Acts of mercy are not interruptions to our faith; they are the living expression of it. To love and to serve is to pray with our hands, our hearts, and our very lives.

This is the kind of faith we see in Pope Francis (+). He is deeply admired, not because of his outward religious appearances — presiding at Mass, praying the Rosary, or wearing sacred vestments — but because of his spontaneous acts of love, mercy, and humility. His gentle embrace of the disfigured, his kind and non-judgmental words, and his countless acts of compassion reflect the heart of Christ more vividly than any ritual ever could.

We, too, are called to live out a faith that breathes mercy — a faith that moves from the altar into the streets, from prayer into action, from words into love.

So, as we encounter others in need, will we merely observe the law — or will we choose to live the love that fulfills it? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 31 Biyernes sa Ika-30 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:1-6

Mabuting Balita: Lucas 14:1-6

Isang Araw ng Pamamahinga, si Jesus ay inanyayahang kumain sa bahay ng isang pinuno ng mga Pariseo, at binabantayan nilang mabuti ang kanyang mga kilos. Lumapit kay Jesus ang isang taong namamanas.

Kaya't tinanong niya ang mga Pariseo at ang mga dalubhasa sa Kautusan, "Naaayon ba sa Kautusan ang magpagaling sa Araw ng Pamamahinga o hindi?" Ngunit hindi sila umimik, kaya't hinawakan ni Jesus ang maysakit, pinagaling saka pinayaon.

Pagkatapos, sinabi niya sa kanila, "Kung kayo'y may anak o bakang mahulog sa balon, hindi ba ninyo iaahon kahit Araw ng Pamamahinga?" At hindi sila nakasagot sa tanong na ito. 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang tunay na layunin ng batas ng Sabbath? Ito ay upang parangalan ang Diyos sa pamamagitan ng pamamahinga at paglayo muna sa mga bagay ng mundo sa araw na iyon. Ngunit paano kung sa mismong araw ng pamamahinga ay may taong nangangailangan ng ating tulong? Dapat ba natin siyang balewalain dahil iyon ay araw ng pahinga?

Sa ating Mabuting Balita, tinanong ni Jesus ang mga tagapagturo ng batas at ang mga Pariseo: “Matuwid bang magpagaling sa Araw ng Pamamahinga o hindi?” (Lucas 14:3). Nang walang sumagot sa Kanya, tahimik na pinagaling ni Jesus ang lalaking may sakit na pamamaga ng katawan.

Sa pamamagitan ng pagpapagaling na iyon, ipinakita ni Jesus na ang awa at pag-ibig ay higit na mahalaga kaysa sa simpleng pagsunod sa batas. Ang agarang pangangailangan ng kapwa ay mas nangingibabaw kaysa sa mahigpit na pagtalima sa mga patakaran.

Sa ating sariling buhay, tayo rin ay tinatawag na magnilay. Ilang ulit na ba nating ipinagpaliban ang pagtulong dahil abala tayo sa mga gawaing panrelihiyon? Maaaring mayroon tayong nakatakdang oras ng panalangin, debosyon, o pagsisimba tuwing Linggo — mga bagay na lubos na kinalulugdan ng Diyos.

Ngunit kapag may kapwa tayong nangangailangan sa oras na iyon, inaanyayahan Niya tayong unahin ang awa bago ang ritwal. Ang tunay na pagsamba sa Diyos ay nasusukat hindi lamang sa ating dasal, kundi sa ating pag-ibig at malasakit sa iba.

Ang mga gawa ng awa ay hindi hadlang sa ating pananampalataya — sila ang buhay na tanda ng ating pananalig sa Diyos. Kapag tayo’y naglilingkod ng boung puso, tayo’y nananalangin hindi lang sa ating mga labi kundi sa ating puso at gawa.

Ito ang dahilan kung bakit si Santo Papa Francisco (+) ay labis na hinahangaan at iginagalang. Hindi dahil madalas siyang nakikita na nagdiriwang ng Banal na  Misa, sa pagdarasal ng Santo Rosaryo, o sa pagsusuot ng maringal na kasuotan, kundi dahil sa kanyang kusang-loob na gawa ng pag-ibig, awa, at kababaang-loob.

Tulad ng kanyang pagyakap sa mga may kapansanan, ang kanyang mga salitang puno ng pag-unawa, at ang kanyang mga kilos ng habag ay malinaw na larawan ng puso ni Kristo.

Tayo rin ay tinatawag na mamuhay ng pananampalatayang umaagos sa awa — isang pananampalatayang lumalabas sa simbahan upang tulungan ang mga taong nasa lansangan. Mula sa panalangin tungo sa pagkilos; mula sa salita tungo sa pagtulong na nagmumula sa ating puso.

Kaya, kapag may nangangailangan sa ating paligid, pipiliin ba nating sumunod lamang sa batas at ritual ng ating pananampalataya — o isasabuhay natin ang pag-ibig natin sa ating kapwa na siyang katuparan ng lahat ng batas? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 30 Thursday of the 30th Week in Ordinary Time: Luke 13:31-35

Gospel: Luke 13:31-35

Some Pharisees came to Jesus and said, “Go away, leave this area because Herod wants to kill you.” He replied, “Go and tell that fox, ‘Behold, I cast out demons and I perform healings today and tomorrow, and on the third day I accomplish my purpose. Yet I must continue on my way today, tomorrow, and the following day, for it is impossible that a prophet should die outside of Jerusalem.’

“Jerusalem, Jerusalem, you who kill the prophets and stone those sent to you, how many times I yearned to gather your children together as a hen gathers her brood under her wings, but you were unwilling! Behold, your house will be abandoned. But I tell you, you will not see me until the time comes when you say, Blessed is he who comes in the name of the Lord.”

+ + + + + + +

Reflection:

Do we have the courage to face those who try to intimidate, hurt, or even threaten us?

Jesus’ life was being threatened by King Herod—the same King Herod who ordered the beheading of John the Baptist. Yet, instead of running away or hiding, Jesus stood firm in His mission. He told the Pharisees, “Go and tell that fox, ‘Behold, I cast out demons and I perform healings today and tomorrow, and on the third day I accomplish my purpose’” (Luke 13:32–33).

Jesus was not moved by fear or threats. He was deeply focused on fulfilling the mission entrusted to Him by the Father. Such is our Lord—always steadfast, always faithful, and always courageous, even when it meant giving up His life for our salvation.

In our own journey, we, too, face trials, oppositions, and moments of fear. There will be times when the odds seem overwhelming and when it feels easier to give up or remain silent. Yet, if our purpose is rooted in God and our actions are done out of love for Him and His people, then we must press on with faith, courage, and conviction.

Let us remember: God’s strength is made perfect in our weakness. When we trust Him fully, no threat, no challenge, and no fear can derail us from our divine calling.

Will we choose fear—or will we choose faith and continue the mission that God has placed in our hearts? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 30 Huwebes sa Ika-30 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 13:31-35

Mabuting Balita: Lucas 13:31-35

Dumating noon ang ilang Pariseo. Sinabi nila kay Hesus, “Umalis ka rito, sapagkat ibig kang ipapatay ni Herodes.” At sumagot siya, “Sabihin ninyo sa alamid na iyon na nagpapalayas ako ngayon ng mga demonyo at nagpapagaling, bukas ay gayun din; sa ikatlong araw, tatapusin ko ang aking gawain.

Ngunit dapat akong magpatuloy sa aking lakad ngayon, bukas at sa makalawa; sapagkat hindi dapat mamatay sa labas ng Jerusalem ang isang propeta! “Jerusalem, Jerusalem! Pinapatay mo ang mga propeta at binabato ang mga sinugo ko sa iyo! Makailan kong sinikap na kupkupin ang iyong mga mamamayan, gaya ng paglukob ng isang inahin sa kanyang mga sisiw, ngunit ayaw mo.

Kaya’t lubos kang pababayaan. Sinasabi ko sa iyo, hindi mo na ako makikita hanggang sa dumating ang oras na sasabihin mo, ‘Pagpalain nawa ang dumarating sa pangalan ng Panginoon!’”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay may lakas ng loob na harapin ang sinumang nagbabantang saktan tayo?

Nanganganib noon, ang buhay ni Jesus dahil kay Haring Herodes—ang parehong Haring Herodes na nag-utos ng pagpugot sa ulo ni Juan Bautista. Ngunit sa halip na magtago o tumakas, matatag na hinarap ni Jesus ang sitwasyon.

Sinabi Niya sa mga Pariseo, “Sabihin ninyo sa asong-gubat na iyon, ‘Narito, nagpapalayas ako ng mga demonyo at nagpapagaling ngayon at bukas, at sa ikatlong araw ay matatapos Ko ang Aking gawain’” (Lucas 13:32–33).

Hindi pinanghinaan si Jesus ng loob kahit nanganganib ang Kanyang buhay. Ang Kanyang puso ay nakatuon lamang sa misyong iniatas ng Ama. Ganyan si Jesus—tapat, matatag, at buong tapang, kahit kapalit nito ang Kanyang sariling buhay para sa ating kaligtasan.

Tulad Niya, tayo rin ay haharap sa mga pagsubok, pang-uusig, at takot sa ating paglalakbay sa buhay. May mga sandaling tila napakalaki ng ating hinaharap na suliranin at tila gusto na nating sumuko pero hindi tayo dapat sumuko.

Kung ang ating ginagawa ay para sa Diyos at para sa kabutihan ng ating kapwa, kailangan nating magpatuloy nang may pananampalataya, katapangan, at pagmamahal sa ating ginagawa.

Dahil, sa oras ng ating kahinaan, lalo namang nahahayag ang lakas ng Diyos sa ating buhay. Kapag buong puso tayong nagtitiwala sa Kanya, walang banta, takot, o balakid ang makapipigil sa atin na tuparin ang ating banal na tungkulin.

Pipiliin ba nating mabuhay sa takot—o pipiliin nating manindigan sa pananampalataya at ipagpatuloy ang misyong ibinigay sa atin ng Diyos? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 29 Wednesday of the 30th Week in Ordinary Time: Luke 13:22-30

Gospel: Luke 13:22-30

Jesus passed through towns and villages, teaching as he went and making his way to Jerusalem. Someone asked him, "Lord, will only a few people be saved?" He answered them, "Strive to enter through the narrow gate, for many, I tell you, will attempt to enter but will not be strong enough.

After the master of the house has arisen and locked the door, then will you stand outside knocking and saying, 'Lord, open the door for us.' He will say to you in reply, 'I do not know where you are from. And you will say, 'We ate and drank in your company and you taught in our streets.' Then he will say to you, 'I do not know where you are from.

Depart from me, all you evildoers!' And there will be wailing and grinding of teeth when you see Abraham, Isaac, and Jacob and all the prophets in the kingdom of God and you yourselves cast out. And people will come from the east and the west and from the north and the south and will recline at table in the kingdom of God. For behold, some are last who will be first, and some are first who will be last."

+ + + + +  + +

Reflection:

Mike and Joseph were best friends. Mike came from a poor family, while Joseph was born into a rich one. Being wealthy, Joseph had everything he could ever ask for, and because of this, he grew up spoiled and undisciplined, unable to finish his studies. On the other hand, Mike, who came from a humble background, had to become a working student so that he could complete his college education.

Ten years passed, and their lives took a remarkable turn. Mike, the once poor boy, became a successful man through his hard work and determination. Joseph, however—the once rich and spoiled man—fell into poverty and despair.

The first and last statements of Jesus in our Gospel today are deeply meaningful. He tells us: “Strive to enter through the narrow gate... And behold, some are last who will be first, and some are first who will be last.” (Luke 13:24, 30)

Who are those who strive to enter the narrow gate? They are the people who embrace sacrifice, humility, and perseverance. And who are the first who will become last? They are those who choose the easy, comfortable, and worldly path—those who seek only pleasure and convenience in this passing life.

Our discipleship with Jesus is never an easy journey. It is filled with challenges, sacrifices, and moments of testing. Oftentimes, it feels as though we are walking through a narrow and difficult gate. But this is the very path of genuine faith. Jesus Himself reminds us that “whoever wants to be My disciple must deny himself, take up his cross, and follow Me.” (Matthew 16:24)

When we suffer or face hardship for the sake of Christ, we must not lose heart. The narrow path may be painful, but it leads to life. If others mock us for our faith or disregard us for standing firm in God’s truth, let us remain steadfast. This world is temporary, and our true reward awaits in the Kingdom of God.

In the end, those who were once last—those who persevered through trials, those who loved sincerely, served humbly, and remained faithful despite ridicule—will be the ones exalted by God. The narrow gate, though hard to pass, leads us to eternal joy.

Are we willing to walk through the narrow gate with Jesus—embracing sacrifice, humility, and faith—so that one day we may enter the fullness of His Kingdom? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 29 Miyerkules sa Ika-30 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 13:22-30

Mabuting Balita: Lucas 13:22-30

Noong panahong iyon, nagpatuloy si Hesus sa kanyang paglalakbay. Siya’y nagtuturo sa bawat bayan at nayon na kanyang dinaraanan patungong Jerusalem. May isang nagtanong sa kanya, “Ginoo, kakaunti po ba ang maliligtas?” Sinabi niya, “Pagsikapan ninyong pumasok sa makipot na pintuan. 

Sinasabi ko sa inyo, marami ang magpipilit na pumasok ngunit hindi makapapasok. “Kapag ang pinto’y isinara na ng puno ng sambahayan, magtitiis kayong nakatayo sa labas, at katok nang katok. Sasabihin ninyo, ‘Panginoon, papasukin po ninyo kami.’ Sasagutin niya kayo, ‘Hindi ko alam kung tagasaan kayo!’ 

At sasabihin ninyo, ‘Kumain po kami at uminom na kasalo ninyo, at nagturo pa kayo sa mga lansangan namin.’ Sasabihin naman ng Panginoon, ‘Hindi ko alam kung tagasaan kayo!  Lumayo kayo sa akin, kayong lahat na nagsisigawa ng masama!’ 

Tatangis kayo at magngangalit ang inyong ngipin kapag nakita ninyong nasa kaharian ng Diyos sina Abraham, Isaac at Jacob, at ang lahat ng propeta, at kayo nama’y ipinagtabuyan sa labas! At darating ang mga tao buhat sa silangan at kanluran, sa hilaga at timog, at dudulog sa hapag sa kaharian ng Diyos. Tunay ngang may nahuhuling mauuna, at may nauunang mahuhuli.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Magkaibigang matalik sina Mike at Joseph. Si Mike ay galing sa mahirap na pamilya, samantalang si Joseph ay mula sa mayaman. Dahil sa kayamanan, nakakamtan ni Joseph ang lahat ng gusto niya. Ngunit sa sobrang layaw, lumaki siyang palalo at hindi natapos ang kanyang pag-aaral. Samantala, si Mike na galing sa mahirap na pamilya ay nagsumikap. Siya’y naging working student upang maipagpatuloy at matapos ang kanyang kolehiyo.

Lumipas ang sampung taon, at nagbago ang takbo ng kanilang buhay. Si Mike, na dating mahirap, ay naging matagumpay dahil sa kanyang pagsisikap at determinasyon. Ngunit si Joseph, na dating mayaman at spoiled, ay naghirap at naging miserable.

Napakahalaga ng mga unang at huling pananalita ni Jesus sa ating Ebanghelyo ngayon. Sinabi Niya: “Pagsikapan ninyong makapasok sa makipot na pintuan… Sapagkat may mga nauuna na magiging huli, at may mga nahuhuli na magiging una.” (Lucas 13:24, 30)

Sino ang mga taong nagsisikap pumasok sa makipot na pintuan? Sila ang mga handang magsakripisyo, magpakumbaba, at magtiis alang-alang sa Panginoon. At sino naman ang mga nauuna na magiging huli? Sila ang mga pinili ang madali, maginhawa, at makamundong pamumuhay—ang mga namumuhay para sa sarili, hindi para sa Diyos.

Ang ating pagsunod kay Jesus ay hindi kailanman madali. Madalas ay puno ito ng pagsubok, paghihirap, at pagtitiis. Tila ba tayo’y dumaraan sa isang makipot na daan. Ngunit ito ang tunay na daan ng pananampalataya. Sapagkat sinabi mismo ni Jesus: “Kung ibig ninyong sumunod sa Akin, itakwil ninyo ang inyong sarili, pasanin ninyo ang inyong krus, at sumunod kayo sa Akin.” (Mateo 16:24)

Kung tayo man ay dumanas ng hirap o pagtutol dahil sa ating pananampalataya, huwag tayong panghinaan ng loob. Ang makipot na daan ay mahirap, ngunit ito ang daan patungo sa buhay na walang hanggan. Kung tayo man ay tuyain o layuan dahil sa ating katapatan kay Kristo, magpakatatag tayo. Ang mundong ito ay pansamantala lamang, ngunit ang gantimpala ng mga tapat ay walang hanggan sa Kaharian ng Diyos.

Sa huli, ang mga nauna sa mundo—ang mga nabuhay sa layaw, kasamaan at kawalan ng dereksyon—ay mahuhuli sa harap ng Diyos. Ngunit ang mga nagsumikap, nagpakumbaba, at nanatiling tapat sa kabila ng lahat ay siyang itataas Niya sa Kanyang Kaharian. Ang makipot na daan ay hindi madali, ngunit ito ang daang patungo sa kaharian ng Diyos.

Handa ba tayong tahakin ang makipot na daan kasama si Jesus—ang daang puno ng sakripisyo, kababaang-loob, at pananampalataya—upang balang araw ay makapasok tayo sa walang hanggang buhay na inihanda Niya para sa atin? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday October 28 Feast of Saints Simon and Jude, Apostles: Luke 6:12-16

Gospel: Luke 6:12-16

Jesus went up to the mountain to pray, and he spent the night in prayer to God. When day came, he called his disciples to himself, and from them he chose Twelve, whom he also named Apostles:

Simon, whom he named Peter, and his brother Andrew, James, John, Philip, Bartholomew, Matthew, Thomas, James the son of Alphaeus, Simon who was called a Zealot, and Judas the son of James, and Judas Iscariot, who became a traitor.

+ + + + +  + +

Reflection:

Among the many who were called, why did Jesus choose these twelve ordinary men to be His apostles? We may never fully know the reason, considering that before a man becomes a priest or a deacon, he needs to study and prepare for years. Likewise, when a woman desires to become a nun, she undergoes a long formation process before dedicating her life to God.

So why did Jesus call these simple, ordinary men to be His apostles? Perhaps Jesus wants to teach us that holiness and discipleship are not reserved for the learned, the influential, or the highly educated. We need not wear a collar or a habit to follow Him. Each one of us, by virtue of our baptism, is already called to be His follower—to live out our faith wherever we are, even with our limitations and imperfections.

Many of us might think that spreading the faith is the sole responsibility of priests or religious sisters. But no—it is our shared mission. Jesus calls all of us, no matter who we are or what we know, to become bearers of His light. The less capable or confident we feel, the more He desires to show His power through us, for He does not call the qualified—He qualifies the called.

Each of us, then, has a sacred mission entrusted by Jesus Himself. He wants us to be His living witnesses in our homes, workplaces, schools, and online communities—so that through our words, our actions, and even our small acts of kindness, others may encounter His love. Through us, Jesus can reach hearts that might otherwise remain untouched.

Are we allowing Jesus to work through us so that others may see His love, hear His truth, and feel His presence? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Martes Oktubre 28 Kapistahan nila San Simon at San Judas, mga apostol: Lucas 6:12-16

Mabuting Balita: Lucas 6:12-16

Noong mga araw na iyon, umahon si Jesus sa isang burol at magdamag doong nanalangin.

Kinaumagahan, tinawag niya ang kanyang mga alagad, at pumili siya ng Labindalawa sa kanila, na tinawag niyang mga apostol: Si Simon na pinangalanan niyang Pedro, at si Andres na kanyang kapatid; sina Santiago, Juan, Felipe, Bartolome, Mateo, Tomas, at Santiago na anak ni Alfeo, si Simon, ang Makabayan; si Judas na anak ni Santiago, at si Judas Iscariote na naging taksil.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Sa dami ng mga tinawag, bakit nga ba pinili ni Jesus ang labindalawang karaniwang lalaki upang maging Kaniyang mga apostol? Hindi natin lubos na mauunawaan ang dahilan, lalo pa’t bago maging pari o diyakono ang isang lalaki, kailangan muna niyang mag-aral at maghanda sa loob ng maraming taon.

Gayon din naman, kapag ang isang babae ay nagnanais maging madre, siya rin ay dumaraan sa mahabang panahon ng paghuhubog bago tuluyang ialay ang kaniyang buhay sa Diyos.

Ngunit bakit nga ba si Jesus ay tumawag ng mga karaniwang tao upang maging Kaniyang mga apostol? Marahil nais Niyang ipabatid sa atin na ang pagiging tagasunod Niya ay hindi lamang para sa marurunong o makapangyarihan. Hindi natin kailangang magsuot ng abito o maghawak ng krusipihong may ranggo upang sumunod sa Kaniya.

Tayong lahat, sa pamamagitan ng ating binyag, ay tinawag na maging Kaniyang mga alagad—upang isabuhay ang ating pananampalataya saan man tayo naroroon, kahit tayo ay simple lamang at may kakulangan karunungan at pag-aaral.

Madalas nating isipin na ang pagpapalaganap ng pananampalataya ay tungkulin lamang ng mga pari o ng mga relihiyosa. Ngunit hindi ganoon ang turo ni Jesus. Tayong lahat ay Kaniyang tinatawag na maging kabahagi sa misyon ng pagpapalaganap ng Mabuting Balita.

Kapag nararamdaman nating tayo ay mahina o kulang, mas lalo tayong inaanyayahan ni Jesus, sapagkat hindi Niya tinatawag ang mga karapat-dapat—bagkus, Kaniyang ginagawang karapat-dapat ang mga Kaniyang tinawag.

Bawat isa sa atin ay may natatanging misyon na ibinigay ni Jesus. Nais Niyang tayo ay maging Kaniyang mga saksi sa ating mga tahanan, trabaho, paaralan, at maging sa social media. Sa pamamagitan ng ating mga salita, gawa, at malasakit, maipadama natin sa iba ang pag-ibig at presensiya ni Jesus. Sa pamamagitan natin, maaari Siyang umabot sa mga pusong matagal nang naghihintay na makilala Siya.

Handa ba tayong tumugon sa pagtawag ni Jesus upang madama ng iba ang Kaniyang pag-ibig, pagliligtas at pagpapala? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 27 Monday of the 30th Week in Ordinary Time: Luke 13:10-17

Gospel: Luke 13:10-17

Jesus was teaching in a synagogue on the sabbath. And a woman was there who for eighteen years had been crippled by a spirit; she was bent over, completely incapable of standing erect. When Jesus saw her, he called to her and said, “Woman, you are set free of your infirmity.” 

He laid his hands on her, and she at once stood up straight and glorified God. But the leader of the synagogue, indignant that Jesus had cured on the sabbath, said to the crowd in reply, “There are six days when work should be done. Come on those days to be cured, not on the sabbath day.” 

The Lord said to him in reply, “Hypocrites! Does not each one of you on the Sabbath untie his ox or his ass from the manger and lead it out for watering? This daughter of Abraham, whom Satan has bound for eighteen years now, ought she not to have been set free on the sabbath day from this bondage?” When he said this, all his adversaries were humiliated; and the whole crowd rejoiced at all the splendid deeds done by him.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we believe that Jesus can heal us of anything we’re feeling right now? Let us have faith and believe, for indeed, we will be healed by Jesus in His perfect time.

Jesus’ compassion for us is unfathomable. His desire to heal our wounds and sickness—whatever they may be—is beyond question. Yet, He also asks something from us, and that is faith. If we have faith, Jesus’ healing hands will surely touch and restore us.

In the Gospel, we read about the woman who had been crippled by an evil spirit for many years. Despite her suffering, she never lost faith. That faith moved Jesus to heal her, even though it was the Sabbath day—a day of rest for the Jewish people. Her story reminds us that faith is the key that opens the door to healing. Without faith, there can be no true healing from Jesus.

Are we in need of healing from the Lord today—whether it be physical, emotional, or spiritual? Let us pray and ask the greatest Healer who ever walked this earth to make us whole. For nothing is impossible for Jesus; He always makes a way for us when there seems to be no way.

Let us come before Him with humble hearts and unwavering faith, trusting that His mercy and love will heal every wound within us. Will we take that step of faith today and allow Jesus to heal us completely? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 27 Lunes sa Ika-30 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 13:10-17

Mabuting Balita: Lucas 13:10-17

Noong panahong iyon, si Hesus ay nagtuturo sa isang sinagoga sa Araw ng Pamamahinga. May isang babae roon na labingwalong taon nang may karamdaman, gawa ng masamang espiritung nasa kanya. Siya’y hukot na hukot at hindi na makaunat. Nang makita ni Hesus ang babae, tinawag niya ito at sinabi, “Magaling ka na sa iyong karamdaman!”

At ipinatong ni Hesus ang kanyang mga kamay sa babae; noon di’y nakaunat ito at nagpuri sa Diyos. Ngunit nagalit ang tagapamahala ng sinagoga sapagkat nagpagaling si Hesus sa Araw ng Pamamahinga. Kaya’t sinabi niya sa mga tao, “May anim na araw na inilaan upang ipagtrabaho. Pumarito kayo sa mga araw na iyan upang magpagaling, at huwag sa Araw ng Pamamahinga.”

Sinagot siya ng Panginoon, “Mga mapagpaimbabaw! Hindi ba’t kinakalag ninyo sa sabsaban ang inyong baka o asno at dinadala sa painuman kahit Araw ng Pamamahinga? Ang babaing ito na mula sa lipi ni Abraham ay ginapos ni Satanas sa loob ng labingwalong taon. Hindi ba dapat na siya’y kalagan kahit na Araw ng Pamamahinga?” Napahiya ang lahat ng kalaban ni Hesus sa sagot niyang ito; at nagalak naman ang madla sa mga kahanga-hangang bagay na ginawa niya.

 + + + + + + +

Repleksyon:

Naniniwala ba tayo na kayang pagalingin ni Jesus ang anumang dinaramdam natin sa oras na ito? Manampalataya tayo at maniwala, sapagkat sa Kanyang takdang panahon, pagagalingin Niya tayo.

Ang habag ni Jesus sa atin ay hindi masukat. Ang Kanyang hangaring pagalingin ang ating mga sugat at karamdaman—anumang uri nito—ay hindi kailanman mapagdududahan. Ngunit may hinihingi rin Siya sa atin, at iyon ay pananampalataya. Kapag tayo ay may pananampalataya, tiyak na hihipuin at pagagalingin tayo ng mapagpagaling Niyang mga kamay.

Sa Mabuting Balita, mababasa natin ang tungkol sa babaeng matagal nang inaalihan ng masamang espiritu. Sa kabila ng kanyang paghihirap, hindi siya nawalan ng pananampalataya. Dahil dito, pinagaling siya ni Jesus kahit ito ay araw ng pamamahinga ng mga Hudyo. Ipinapaalala sa atin ng kanyang kwento na ang pananampalataya ang susi ng kagalingan. Kung wala ito, walang ganap na kagalingang magmumula kay Jesus.

Kailangan ba nating mapagaling ng Panginoon ngayon—pisikal man, emosyonal, o espirituwal? Manalangin tayo at humiling sa pinakadakilang Manggagamot na lumakad sa mundong ito na pagalingin tayo. Sapagkat walang imposible kay Jesus; palagi Siyang gumagawa ng daan kahit tila wala na tayong makitang daan.

Lumapit tayo sa Kanya nang may mapagpakumbabang puso at matatag na pananampalataya, at hayaang pagalingin Niya ang bawat sugat sa ating kalooban. Handa ba tayong buksan ang ating puso at hayaang hipuin tayo ni Jesus upang ganap tayong mapagaling? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 26, Thirtieth Sunday in Ordinary Time: Luke 18:9-14

Gospel: Luke 18:9-14

Jesus addressed this parable to those who were convinced of their own righteousness and despised everyone else. “Two people went up to the temple area to pray; one was a Pharisee and the other was a tax collector. The Pharisee took up his position and spoke this prayer to himself, ‘O God, I thank you that I am not like the rest of humanity — greedy, dishonest, adulterous — or even like this tax collector.

I fast twice a week, and I pay tithes on my whole income.’ But the tax collector stood off at a distance and would not even raise his eyes to heaven but beat his breast and prayed, ‘O God, be merciful to me a sinner.’ I tell you, the latter went home justified, not the former; for everyone who exalts himself will be humbled, and the one who humbles himself will be exalted.”

+ + + + + + +

Reflection:

Have we ever tried conversing with those who are truly humble? What do we notice about them? They rarely talk about themselves; and if they do, they make sure it’s not for the purpose of raising their own self-image. There’s something about them that draws us in—we naturally gravitate toward them and love to be in their presence, because they somehow carry an aura of peace and holiness that inspires us to be humble also.

On the other hand, have we ever tried conversing with those who are so full of themselves? They always seem to talk about their accomplishments, their possessions, and the things they do—and it goes on and on, all about themselves. So, we find it exhausting to listen to their self-centered talk that feeds the ego rather than the soul.

God would also prefer that we always remain humble: to talk less and less about ourselves and our accomplishments, for doing so only feeds our superficial image. God already knows everything about us—our talents, our struggles, our victories, and our hearts. What He desires is not our self-promotion, but our quiet faithfulness.

He calls us to walk humbly with Him in this temporary world—in silence, yes, in silence—never worrying about whether others notice us or not. We are invited to be content in doing all things for the greater glory of God, not for our own recognition.

Many of us, however, are like the Pharisee in the Gospel. We love to talk about ourselves and boast about the things we do for God, thinking it might win us favor. But the truth is, it will not serve us any good. We cannot gain God’s favor if we always point to ourselves as the lead actor in our story.

The Lord always favors the humble, as the Gospel gently reminds us. The humble are those who speak less of themselves, who do not let success cloud their hearts, and who know that everything they have is a gift from God—something they should never boast about. True humility is not about denying our gifts, but about recognizing that they all come from Him and are meant to serve others.

Do we seek to be noticed, or do we seek to quietly honor God? May we choose the path of humility—walking silently with our Lord, content to let His light, not ours, shine before others. – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Oktubre 26, Ika-30 na Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 18:9-14

Mabuting Balita: Lucas 18:9-14

Noong panahong iyon, sinabi ni Jesus ang talinghagang ito sa mga taong ang tingin sa sarili'y matuwid at humahamak naman sa iba. "May dalawang lalaking pumanhik sa templo upang manalangin: ang isa'y Pariseo at ang isa nama'y publikano.

Tumindig ang Pariseo at pabulong na nanalangin ng ganito: 'O Diyos, nagpapasalamat ako sa iyo pagkat hindi ako katulad ng iba -- mga magnanakaw, mga mandaraya, mga mangangalunya -- o kaya'y katulad ng publikanong ito.

Makalawa akong nag-aayuno sa loob ng sanlinggo; nagbibigay ako ng ikapu ng lahat kong kinikita. Samantala, ang publikano'y nakatayo sa malayo; hindi man lamang makatingin sa langit, kundi dinadagukan ang kanyang dibdib, at sinasabi: 'O Diyos, mahabag po kayo sa akin na isang makasalanan!'

Sinasabi ko sa inyo: ang lalaking ito'y umuwing kinalulugdan ng Diyos, ngunit hindi ang isa. Sapagkat ang sinumang nagpapakataas ay ibababa, at ang nagpapakababa ay itataas."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Naranasan na ba nating makipag-usap sa mga taong tunay na mapagkumbaba? Ano ang napansin natin sa kanila? Bihira silang magsalita tungkol sa kanilang sarili; at kung sakaling gawin man nila ito, sinisiguro nilang hindi ito para purihin ang kanilang sariling imahe. May kakaibang kababaang-loob at kapayapaan silang taglay—kaya gusto nating mapalapit sa kanila sapagkat tila ba may dala silang banal na presensiya ng Diyos.

Subalit, naranasan na rin ba nating makipag-usap sa mga taong puno ng pagmamataas at kayabangan? Halos palagi nilang pinag-uusapan ang kanilang mga tagumpay, ari-arian, at mga nagawa—paulit-ulit, at sila lagi ang bida. Nakakapagod at nakakawalang gana makinig sa kanila.

Ipinapaalala sa atin ng Diyos na nais Niyang lagi tayong maging mapagkumbaba—na huwag magsalita tungkol sa ating sarili o sa ating mga nagawa, sapagkat ang mga ito ay walang mabuting dulot sa ating pagkatao. Alam na ng Diyos ang lahat tungkol sa atin—ang ating mga talento, paghihirap, tagumpay, at ang nilalaman ng ating puso. Ang nais Niya ay hindi ang ating pagyayabang, kundi ang ating tahimik na katapatan.

Tinatawag Niya tayong maglakad nang may kababaang-loob sa mundong ito—sa katahimikan, oo, sa katahimikan—nang hindi iniintindi kung mapansin man tayo ng iba o hindi. Ang mahalaga ay ginagawa natin ang lahat para sa higit na kaluwalhatian ng Diyos, hindi para sa ating sariling kapurihan.

Aminin man natin o hindi ay madalas tayong maging katulad ng Pariseo sa Mabuting Balita. Gusto nating pag-usapan ang ating sarili at ipagmalaki ang mga bagay na ginagawa natin para sa Diyos, iniisip natin na makakamit natin ang Kaniyang pabor. Ngunit ang katotohanan, wala itong mabuting maidudulot sa atin, sapagkat hindi natin makakamit ang pabor ng Diyos kung patuloy nating inilalagay ang ating sarili sa sentro ng ating mga kwento.

Laging kinagigiliwan ng Panginoon ang mga mapagkumbaba, gaya ng ipinahihiwatig ng Mabuting Balita. Ang mga mapagkumbaba ay yaong hindi nagyayabang tungkol sa sarili at hindi nagpapadala sa tagumpay, sapagkat batid nila na ang lahat ng taglay nila ay kaloob ng Diyos—isang biyayang hindi dapat ipagmalaki. Ang tunay na kababaang-loob ay hindi pagtanggi sa ating mga kakayahan, kundi ang pagkilala na lahat ng ito ay galing sa Diyos at dapat gamitin para sa kabutihan ng iba.

Hinahangad ba natin na mapansin ng tao, o hinahangad nating parangalan ang Diyos sa tahimik na paraan? Nawa’y piliin natin ang daan ng kababaang-loob—ang paglakad nang kasama ang Panginoon, kuntento at masaya, habang hinahayaan nating Siya, hindi tayo, ang magningning sa harap ng iba. – Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 25 Saturday of the Twenty-ninth Week in Ordinary Time: Luke 13:1-9

Gospel: Luke 13:1-9

Some people told Jesus about the Galileans whose blood Pilate had mingled with the blood of their sacrifices. He said to them in reply, “Do you think that because these Galileans suffered in this way they were greater sinners than all other Galileans? By no means!  

But I tell you, if you do not repent, you will all perish as they did! Or those eighteen people who were killed when the tower at Siloam fell on them–do you think they were more guilty than everyone else who lived in Jerusalem? By no means! But I tell you, if you do not repent, you will all perish as they did!” 

And he told them this parable: “There once was a person who had a fig tree planted in his orchard, and when he came in search of fruit on it but found none, he said to the gardener, ‘For three years now I have come in search of fruit on this fig tree but have found none. 

So cut it down. Why should it exhaust the soil?’ He said to him in reply, ‘Sir, leave it for this year also, and I shall cultivate the ground around it and fertilize it; it may bear fruit in the future. If not you can cut it down.’”

+ + + + + + +

Reflection:

What does sin do to us? It makes our lives miserable and burdensome. Yet sin does not immediately show its true colors. It disguises itself as something pleasurable—something that seems to make life more exciting and fulfilling. But once we are already deep into it, it reveals its ugly face and traps us in its misery.

Through today’s Gospel, Jesus lovingly calls us to change our ways and turn away from our sinfulness. He has been so patient with us, even though we have offended Him countless times. Day after day, He gently whispers to our hearts, inviting us to walk away from the darkness of sin while there is still time. Let us not turn a deaf ear to His call for repentance.

When will we listen to Him? Should we wait until we are weak, helpless, or lying on our deathbeds? By then, it might already be too late. Let us listen to His voice now—while we are still strong, healthy, and able. Jesus loves us so deeply that He longs to free us from the chains of sin that enslave us. But this freedom will only happen if we humbly open our hearts and respond to His invitation to repentance.

If we ignore His call, we allow ourselves to remain enslaved by the devil—and we know that the devil offers nothing but misery and despair. Do we really want to live such a life? Of course not. None of us desires a life filled with emptiness and guilt.

Let us, therefore, listen to Jesus’ loving call. Let us repent, turn away from our sins, and walk once more in the light of His mercy and love. His arms are always open, waiting to embrace us and restore our joy.

Will we continue to run away from His mercy—or will we finally say “yes” to His call and allow His love to transform our lives today? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Oktubre 25 Sabado sa Ika-29 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 13:1-9

Mabuting Balita: Lucas 13:1-9

Dumating noon ang ilang mga tao at ibinalita kay Hesus na ipinapatay ni Pilato ang ilang Galileo samantalang ang mga ito’y naghahandog sa Diyos. Sinabi niya sa kanila, “Akala ba ninyo, higit na makasalanan ang mga Galileong ito kaysa ibang mga taga-Galilea dahil sa gayun ang sinapit nila? Hindi! Ngunit sinasabi ko sa inyo: kapag hindi ninyo pinagsisihan at tinalikdan ang inyong mga kasalanan, mapapahamak din kayong lahat. 

At ang labingwalong namatay nang mabagsakan ng tore sa Siloe – sa akala ba ninyo’y higit silang makasalanan kaysa ibang naninirahan sa Jerusalem? Hindi! Ngunit sinasabi ko sa inyo: kapag hindi ninyo pinagsisihan at tinalikdan ang inyong mga kasalanan, mapapahamak din kayong lahat.” 

Sinasabi sa kanila ni Hesus ang talinghagang ito: “May isang tao na may puno ng igos sa kanyang ubasan. Minsan, tiningnan niya kung may bunga ito, ngunit wala siyang nakita. Kaya’t sinabi niya sa tagapag-alaga ng ubasan, ‘Tatlong taon na akong pumaparito at naghahanap ng bunga sa punong ito, ngunit wala akong makita. 

Putulin mo na! Nakasisikip lang iyan!’ Ngunit sumagot ang tagapag-alaga, ‘Huwag po muna nating putulin sa taong ito. Huhukayan ko ang palibot at lalagyan ng pataba. Kung mamunga po ito sa darating na taon, mabuti; ngunit kung hindi, putulin na natin!’” 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang ginagawa ng kasalanan sa atin? Ginagawa nitong magulo, mabigat, at malungkot ang ating buhay. Ngunit ang kasalanan ay hindi agad ipinapakita ang tunay nitong anyo.

Tinatakpan muna nito ang sarili sa pamamagitan ng mga panandaliang aliw at kaligayahan na tila nagbibigay ng saya sa ating buhay. Ngunit kapag tayo ay lubos nang nalulubog dito, saka lamang nito ipinakikita ang tunay nitong mukha—ang mukha ng pagdurusa at pagkawasak.

Sa ating pong Mabuting Balita ngayon, marahang tinatawag tayo ni Jesus na baguhin ang ating mga landas at talikuran ang ating mga kasalanan. Napakahaba ng Kanyang pasensya sa atin, kahit paulit-ulit natin Siyang nasasaktan. Araw-araw, dahan-dahan Niyang kinakatok ang ating mga puso at inaanyayahan tayong umiwas sa kadiliman ng kasalanan habang may panahon pa. Huwag sana nating ipagsawalang-bahala ang Kanyang paanyaya ng pagbabalik-loob.

Kailan tayo makikinig sa Kanya? Hihintayin pa ba natin ang panahong tayo’y mahina na, walang magawa, o nakahiga na sa ating mga banig ng karamdaman? Baka huli na ang lahat kapag dumating ang oras na iyon.

Pakinggan na natin Siya ngayon—habang malakas pa tayo, habang may pagkakataon pang magbago, habang tumitibok pa ang ating mga puso. Mahal na mahal tayo ni Jesus, at ninanais Niyang palayain tayo mula sa pagkaalipin ng kasalanan. Ngunit mangyayari lamang ito kung buong puso nating tatanggapin ang Kanyang tawag tungo sa pagsisisi at pagbabago.

Kapag binalewala natin ang Kanyang pag tawag, hinahayaan nating patuloy tayong alipinin ng dimonyo—at alam nating ang dimonyo ay nagdadala lamang ng pagkawasak, dalamhati at kapahamakan. Nais ba talaga nating mabuhay sa kalungkutang walang hanggan? Tiyak na hindi. Wala sa atin ang nagnanais ng buhay na puno ng bigat ng konsensya at pagdurusa.

Kaya’t tayo na. Pakinggan natin ang tinig ni Jesus na nag-aanyaya sa atin. Magsisi tayo, talikuran ang kasalanan, at muling lumakad sa liwanag ng Kanyang pag-ibig at awa. Bukas ang Kanyang mga bisig, handang yakapin tayo at ibalik ang kagalakan sa ating mga puso.

Tayo ba’y magpapatuloy pa ring tumakas sa Kanyang awa, o sasagot na tayo ngayon sa Kanyang tawag at hahayaan Siyang baguhin ang ating mga puso? — Marino J. Dasmarinas