Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Lunes Setyembre 8 Kapistahan ng Pagsilang sa Mahal na Birheng Maria: Matthew 1:1-16, 18-23

Mabuting Balita: Mateo 1:1-16, 18-23

Ito ang lahi ni Jesu-Cristo na mula sa angkan ni David na mula naman sa lahi ni Abraham. Si Abraham ang ama ni Isaac ang ama ni Jacob na ama ni Juda at ng kanyang mga kapatid. Naging anak naman ni Juda kay Tamar sina Fares at Zara. Si Fares ang ama ni Esrom at si Esrom ang ama ni Aram. 

Si Esrom ang ama ni Aminadab; si Aminadab ang ama ni Naason na ama naman ni Salmon. Naging anak ni Salmon kay Rahab si Booz, at naging anak naman ni Booz kay Ruth si Obed. Si Obed ang anak ni Jesse na ama ni Haring David.  

Naging anak ni David si Solomon sa dating asawa ni Urias. Si Solomon naman ang ama ni Roboam, si Roboam ang ama ni Abias, at si Abias ang ama ni Asa. Si Asa ang ama ni Josafat, at si Josafat ang ama ni Joram na siya naman ama ni Ozias. Itong si Ozias ay ama ni Jotam na ama ni Acaz, at si Acaz ang ama ni Ezequias. Si Ezequias ang ama ni Manases, at si Manases ang ama ni Amos na ama ni Josias. Si Josias ang ama ni Jeconias at ng kanyang mga kapatid. Panahon noon nang pagkakatapon ng mga Israelita sa Babilonia.  

Matapos ang pagkakatapon sa Babilonia, naging anak ni Jeconias si Salatiel na ama ni Zorobabel. Si Zorobabel ang ama ni Abiud na ama ni Eliaquim, at si Eliaquim ang ama ni Azor. Si Azor ang ama ni Sadoc na ama ni Aquim; itong si Aquim ang ama ni Eliud. Si Eliud ang ama ni Eleazar; si Eleazar ang ama ni Matan na ama ni Jacob. At si Jacob ang ama ni Jose na asawa ni Maria. Si Maria naman ang ina ni Jesus na tinatawag na Cristo.  

Ganito ang pagkapanganak kay Jesu-Cristo. Si Maria na kanyang ina at si Jose ay nakatakda ng pakasal. Ngunit bago sila nakasal, si Maria'y natagpuang nagdadalang-tao. Ito'y sa pamamagitan ng Espiritu Santo. Isang taong matuwid itong si Jose na kanyang magiging asawa, ngunit ayaw niyang mapahiya si Maria, kaya ipinasya niyang hiwalayan ito ng lihim. 

Samantalang iniisip ni Jose ito, napakita sa kanya sa panaginip ang isang anghel ng Panginoon. Sabi nito sa kanya, "Jose, anak ni David, huwag kang matakot na tuluyang pakasalan si Maria, sapagkat siya'y naglihi sa pamamagitan ng Espiritu Santo. 

Manganganak siya ng isang lalaki at ito'y pangangalanan mong Jesus, sapagkat siya ang magliligtas sa kanyang bayan sa kanilang mga kasalanan." Nangyari ang lahat ng ito upang matupad ang sinabi ng Panginoon sa pamamagitan ng propeta: "Maglilihi ang isang dalaga at manganganak ng isang lalaki, At tatawagin itong Emmanuel" Ang kahuluga'y "Kasama natin ang Diyos" 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ngayong araw ay ipinagdiriwang natin ang kapistahan ng Kapanganakan ng Mahal na Birheng Maria. 

Sino ang nagdala sa atin sa mundong ito? Ang ating mga ina. Sino ang humubog sa atin noong kabataan natin? Sila rin ang ating mga ina. Kanino natin higit na iniuugnay kung sino tayo ngayon? Sa ating mga ina. 

Sa buong buhay ni Jesus, Siya ay ginabayan ng Mahal na Birheng Maria. Mula sa Kanyang pagsilang hanggang sa Kanyang kamatayan sa krus, naroon ang Mahal na Birhen para sa Kanya. Siya ang ina na laging naroroon, matiisin at mapag-alaga; Siya ang nag-aruga kay Jesus, gumabay sa Kanya, at hindi kailanman iniwan ang Kanyang tabi hanggang sa huling kanyang hininga. 

Ito ang pangunahing dahilan kung bakit natin lubos na pinararangalan ang Mahal na Birheng Maria; at ito rin ang dahilan kung bakit hinihiling natin sa Kanya na ipanalangin nya tayo at dalhin nya ang ating mga panalangin kay Jesus. Sapagkat matibay ang ating paniniwala na Siya ay makapamamagitan sa harap ng Kanyang Anak alang-alang sa atin. 

Ang bawat mabuting anak ay nakikinig sa kahilingan ng kanyang ina. Ito ang ating pinaniniwalaan; kaya’t hanggang ngayon, nananatiling matatag ang ating debosyon sa Mahal na Birheng Maria. Sa kapanganakang ito ng Mahal na Birhen, patuloy natin Siyang parangalan at ipalaganap ang debosyon sa Kanya. 

Tignan din natin ang ating sariling mga ina. Sila ay tumatanda na, ang kanilang dating maliksi at masiglang katawan ay unti-unting bumabagal at nanghihina sa bawat araw. Alagaan natin sila, parangalan natin sila, at mahalin natin sila, sapagkat sila ay larawan ng Mahal na Birheng Maria. 

Ang Mahal na Birhen Maria ay nagpapaalala sa atin na ang pagiging ina ay hindi lamang pagbibigay-buhay, kundi kasama rin ang walang hangang pag-ibig, paggabay, at pagdamay. Kapag ating pinararangalan ang Mahal na Birheng Maria, pinararangalan din natin ang lahat ng ina na tahimik na nagsasakripisyo para sa kanilang mga anak. 

Kumusta ang iyong debosyon sa Mahal na Birhen? At kumusta ang iyong pagmamahal at pagtanaw ng utang na loob sa iyong sariling ina? Sa kapistahang ito, pipiliin mo ba na higit pang palalimin ang iyong debosyon kay Maria at ipakita ang iyong pagmamahal sa iyong ina—bago pa mahuli ang lahat? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 7, 23rd Sunday in Ordinary Time: Luke 14:25-33

Gospel: Luke 14:25-33

Great crowds were travelling with Jesus, and he turned and addressed them “If anyone comes to me without hating his father and mother, wife and children, brothers and sisters, and even his own life, he cannot be my disciple. Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple. 

Which of you wishing to construct a tower does not first sit down and calculate the cost to see if there is enough for its completion? Otherwise, after laying the foundation and finding himself unable to finish the work the onlookers should laugh at him and say, ‘This one began to build but did not have the resources to finish.’ 

Or what king marching into battle would not first sit down and decide whether with ten thousand troops he can successfully oppose another king advancing upon him with twenty thousand troops? 

But if not, while he is still far away, he will send a delegation to ask for peace terms. In the same way, everyone of you who does not renounce all his possessions cannot be my disciple.”

+ + + + + + +

Reflection:

Have you already watched or listened to a life testimony about Jesus? Most of these testimonies speak of the countless blessings people have received from the Lord. Yet, woven into these stories are also their sufferings and crosses—and how Jesus faithfully helped them carry these burdens. 

In our Gospel today, Jesus speaks directly to us about the reality of suffering and the crosses that come with following Him. He tells us: “Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple.” These words are not meant to discourage, but to awaken us to the true cost—and the deeper joy—of authentic discipleship. 

To follow Jesus is to be ready to carry our own crosses and endure our share of trials. It is in these very struggles that we experience the closest companionship with Him. If we believe that following Christ means living only in comfort—as though life is a bed of roses—we miss the deeper truth: Jesus walks with us most intimately when we bear our crosses for His sake. 

True discipleship in Christ is not measured by ease or blessings alone, but by our willingness to suffer for Him, to carry our cross for Him, and even to lay down our very lives so that others may encounter His saving love. This is the essence of what it means to be a true follower of Jesus.

In the silence of our hearts, let us pause and reflect on our journey with the Lord. Do we always pray to the Lord to help us carry our cross? - Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Ssetyembre 7, Ika-23 na Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 14:25-33

Mabuting Balita: Lucas 14:25-33

Noong panahong iyon, sumama kay Jesus ang napakaraming tao; humarap siya sa kanila at kanyang sinabi, "Hindi maaaring maging alagad ko ang sinumang umiibig sa kanyang ama at ina, asawa at mga anak, mga kapatid, at maging sa sarili niyang buhay nang higit sa akin. 

Ang sinumang hindi magpasan ng sariling krus at sumunod sa akin ay hindi maaaring maging alagad ko. Kung ang isa sa inyo'y nagbabalak magtayo ng tore, hindi ba uupo muna siya at tatayahin ang magugugol para malaman kung may sapat siyang salaping maipagpapatapos niyon? 

O sinong hari na makikipagdigma sa kapwa hari ang hindi muna uupo at pag-aaralang mabuti kung ang sampunlibo niyang kawal ay maisasagupa sa kalaban na may dalawampunlibong tauhan? 

At kung hindi niya kaya, malayo pa ang kalaban ay magsusugo na siya ng kinatawan upang makipagkasundo. Gayun din naman, hindi maaaring maging alagad ko ang sinuman, kung hindi niya tatalikdan ang lahat sa kanyang buhay."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nakapakinig o nakapanood ka na ba ng isang patotoo tungkol kay Jesus? Kadalasan, ang mga patotoong ito ay nagsasalaysay ng napakaraming biyayang tinanggap ng tao mula sa Panginoon. Subalit, kalakip din ng mga kuwentong ito ang kanilang mga paghihirap at krus—at kung paanong si Jesus mismo ang tumulong sa kanila upang pasanin ang mga ito. 

Sa ating pong Mabuting Balita ay, tuwirang nagsasalita sa atin si Jesus tungkol sa katotohanan ng paghihirap at krus na kaakibat ng pagsunod sa Kanya. Sabi Niya: “Ang sinumang hindi magpasan ng kanyang sariling krus at sumunod sa akin ay hindi maaaring maging alagad ko.” Hindi ito mga salitang upang takutin tayo, kundi upang gisingin tayo sa tunay na halaga—at higit na kagalakan—ng ganap na pagsunod kay Jesus. 

Ang pagsunod kay Jesus ay nangangahulugang handa tayong pasanin ang ating mga sariling krus at tiisin ang ating bahagi ng mga pagsubok. Sapagkat sa mismong mga sandaling ito natin nararanasan ang kanyang pag gabay sa atin. Kung iisipin natin na ang pagsunod kay Kristo ay puro kaginhawahan—na para bang ang buhay ay puro rosas—hindi natin tunay na madadama ang Kanyang pakikisama sa ating buhay. 

Ang tunay na pagsunod kay Kristo ay hindi nasusukat sa gaan o sa dami ng biyayang tinatanggap, kundi sa ating kahandaang dumaan sa mga pagsubok at mag pasan ng ating krus para sa Kanya. Dahil ito ang tunay na tanda ng pagiging isang tunay na alagad ni Jesus. 

Sa katahimikan ng ating puso, magnilay po tayo sa ating sariling paglalakbay kasama Siya. Niyayakap ba natin ang krus ng mga pagsubok  na dumadaan sa ating mga buhay? Hinihiling ba natin kay Jesus na tulungan tayong mag pasan ng mga krus na ito? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 6 Saturday of the 22nd Week in Ordinary Time: Luke 6:1-5

Gospel: Luke 6:1-5

While Jesus was going through a field of grain on a sabbath, his disciples were picking the heads of grain, rubbing them in their hands, and eating them. Some Pharisees said, “Why are you doing what is unlawful on the sabbath?”  

Jesus said to them in reply, “Have you not read what David did when he and those who were with him were hungry? How he went into the house of God, took the bread of offering, which only the priests could lawfully eat, ate of it, and shared it with his companions?” Then he said to them, “The Son of Man is lord of the sabbath.”

+ + + + + + +

Reflection:

What kind of God is Jesus? He is a loving and caring God. He will always ensure that His people are cared for, no matter the circumstances. For Jesus, the needs of His people always take precedence over the observance of laws and traditions. 

When Jesus defended His disciples from the rebuke of the Pharisees (for picking and eating grain on a Sabbath day), He was showing that the needs of His disciples take precedence over any observance of the Jewish laws. 

In doing this, Jesus was teaching His critics—and us—that there are moments when we must be flexible for the sake of love and compassion. The disciples were hungry, and that was enough reason for Jesus to permit them to satisfy their basic human need. 

Here we discover the heart of Jesus: He faithfully takes care of His people. He is even willing to set aside the sacred Sabbath law when a valid need arises, for His love is always greater than mere ritual. We may not always be faithful to Him, yet His unconditional love, care, and concern remain with us in every season of our lives. 

This is the God we serve—a God who chooses mercy over sacrifice, compassion over legalism, and love over ritual. Knowing this, how do you respond to Jesus who never fails to put your deepest needs above all else? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 6 Sabado sa Ika-22 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 6:1-5

Mabuting Balita: Lucas 6:1-5

Isang Araw ng Pamamahinga, naparaan sina Jesus sa triguhan. Ang kanyang mga alagad ay nangitil ng uhay, at kanilang kinain ang mga butil matapos ligisin sa kanilang mga kamay. "Bakit ninyo ginagawa sa Araw ng Pamamahinga ang ipinagbabawal ng Kautusan?" tanong ng ilang Pariseo.  

Sinagot sila ni Jesus, "Hindi ba ninyo nabasa ang ginawa ni David nang magutom siya at ang kanyang mga kasama? Pumasok siya sa bahay ng Panginoon, kumuha ng tinapay na handog sa Diyos at kumain nito. Binigyan pa niya ang mga kasama, bagama't ayon sa Kautusan, ang mga saserdote lamang ang may karapatang kumain niyon." At sinabi pa niya sa kanila, "Ang Araw ng Pamamahinga ay nasa ilalim ng kapangyarihan ng Anak ng Tao."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Anong uri ng Diyos si Jesus? Siya ay Diyos na mapagmahal at mapagkalinga. Lagi Niyang tinitiyak na ang Kanyang mga tagasunod ay naaalagaan, anuman ang sitwasyon. Para kay Jesus, ang pangangailangan ng Kanyang mga minamahal ay laging higit na mahalaga kaysa sa pagsunod sa mga batas at tradisyon. 

Nang ipagtanggol ni Jesus ang Kanyang mga alagad mula sa panunumbat ng mga Pariseo (dahil sa pagpitas at pagkain ng butil sa Araw ng Pamamahinga), ipinakita Niya na mas nangingibabaw ang pangangailangan ng Kanyang mga alagad kaysa sa anumang pagsunod sa batas ng mga Hudyo. 

Sa ginawa Niyang ito, itinuro ni Jesus sa Kanyang mga kritiko—at maging sa atin—na may mga sandali na kailangan nating maging bukas at mapagbigay alang-alang sa higit na kabutihan. Ang mga alagad ay gutom, at sapat na itong dahilan upang hayaan Niya silang punan ang kanilang pangunahing pangangailangan bilang tao. 

Dito natin nakikita ang tunay na puso ni Jesus: Siya ay tapat na nagmamalasakit at kumakalinga sa atin. Handa Siyang isantabi ang banal na batas ng Araw ng Pamamahinga kung may makatwirang dahilan, sapagkat ang Kanyang pag-ibig ay higit kaysa sa anumang ritwal. Maaaring hindi tayo laging tapat sa Kanya, subalit ang Kanyang walang hanggang pagmamahal, pagkalinga, at malasakit ay laging nananatili sa lahat ng panahon ng ating buhay. 

Ganito ang Diyos na ating minamahal at pinaglilingkuran—isang Diyos na inuuna ang habag kaysa sakripisyo, ang malasakit kaysa legalismo, at ang pag-ibig kaysa ritwal. Kung alam mong ganito ang puso ni Jesus para sa iyo, paano ka tutugon sa Kanya na laging inuuna ang iyong pangangailangan? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 5 Friday of the Twenty-second Week in Ordinary Time: Luke 5:33-39

Gospel: Luke 5:33-39

The scribes and Pharisees said to Jesus, “The disciples of John the Baptist fast often and offer prayers, and the disciples of the Pharisees do the same; but yours eat and drink.” Jesus answered them, “Can you make the wedding guests fast while the bridegroom is with them? But the days will come, and when the bridegroom is taken away from them, then they will fast in those days.”  

And he also told them a parable. “No one tears a piece from a new cloak to patch an old one. Otherwise, he will tear the new and the piece from it will not match the old cloak. Likewise, no one pours new wine into old wineskins. 

Otherwise, the new wine will burst the skins, and it will be spilled, and the skins will be ruined. Rather, new wine must be poured into fresh wineskins. And no one who has been drinking old wine desires new, for he says, ‘The old is good.

+ + + + + + +

Reflection:

Could you truly discover the purity of a person’s heart by simply observing traditions or rituals such as fasting? The answer is no. These external acts, though visible, remain superficial, for what is outward does not always reveal the depths of the inner being.

Take for instance a person who is always present in church. Can we immediately conclude that he or she is holy? Of course not! Holiness is not measured by mere presence in sacred places but by the authenticity of one’s heart and actions. We need to look deeper to understand a person’s character.

The scribes and Pharisees once questioned Jesus about why His disciples were not fasting like them and the followers of John the Baptist. Jesus responded simply: “They cannot fast while the Bridegroom is with them.” In other words, the presence of Jesus among His disciples was more important than outward acts of ritual.

Fasting, by itself, is good. It disciplines the body and can purify the soul. But what is the use of fasting if sin still dominates our lives? What is the use of fasting if we use it to judge others who do not practice it? What is the use of fasting if it does not lead to inner transformation and true conversion of heart?

Life with God is not about legalistic observance of traditions but about genuine change from within. Inner conversion is greater than fasting. A humble heart is greater than fasting. Mercy, love, and forgiveness are greater than fasting. And most of all, a life rooted in Jesus is infinitely greater than fasting.

Let us then not focus merely on outward practices but on the inward renewal of our hearts. For only in Jesus do we find true holiness, true purity, and true life. — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 5 Biyernes sa Ika-22 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 5:33-39

Mabuting Balita: Lucas 5:33-39

Noong panahong iyon, sinabi ng mga Pariseo at mga eskriba kay Jesus: "Ang mga alagad ni Juan ay malimit mag-ayuno at manalangin. Gayon din ang alagad ng mga Pariseo. Ngunit ang mga alagad mo'y patuloy ang pagkain at pag-inom." Sumagot si Jesus, "Pag-aayunuhin ba ninyo ang mga panauhin sa kasalan samantalang kasama pa nila ang lalaking ikinasal? Kung wala na ang ikinasal, saka pa lamang sila mag-aayuno."  

Sinabi rin niya sa kanila ang isang talinghaga; "Walang pumiraso sa bagong damit upang itagpi sa luma. Kapag ginawa ito, masisira ang bagong damit at ang tagping bago ay hindi babagay sa damit na luma. Wala ring nagsisilid ng bagong alak sa lumang sisidlang-balat. Kapag gayon ang ginawa, papuputukin ng bagong alak ang balat, matatapon ang alak, at masisira ang sisidlan.  

Sa bagong sisidlang-balat dapat ilagay ang bagong alak. at walang magkakagustong uminom ng bagong alak kapag nakainom na ng inimbak, sapagkat sasabihin niya, 'Masarap ang inimbak.

 + + + + + + +

Repleksyon:

Masusukat ba natin ang kadalisayan ng puso ng isang tao sa pamamagitan lamang ng pagsunod sa mga tradisyon o ritwal gaya ng pag-aayuno? Ang sagot ay hindi. Sapagkat ang mga panlabas na gawaing ito, bagama’t nakikita, ay nananatiling mababaw; hindi nito ganap na naipapakita ang tunay na laman ng kalooban.

Halimbawa, kung ang isang tao ay palaging nasa simbahan, masasabi ba agad nating siya ay banal? Hindi! Sapagkat ang kabanalan ay hindi nasusukat sa madalas na pagpunta sa banal na lugar kundi sa kadalisayan ng puso at sa kabutihan ng kanyang mga gawa. Kinakailangan nating suriin nang mas malalim ang ating kapwa upang makilala natin ang tunay nyang pagkatao.

Minsan, tinanong si Jesus ng mga eskriba at Pariseo kung bakit hindi nag-aayuno ang Kanyang mga alagad gaya nila at ng mga tagasunod ni Juan Bautista. Simple ang sagot ni Jesus: “Hindi sila maaaring mag-ayuno habang kasama pa nila ako.” Ipinahihiwatig Niya na ang Kanyang presensya ay higit na mahalaga kaysa panlabas na ritwal.

Tunay na mabuti ang pag-aayuno. Nakapaglilinis ito ng katawan at nakatutulong upang mapadalisay ang kaluluwa. Ngunit ano ang saysay ng pag-aayuno kung patuloy pa rin tayong nagkakasala? Ano ang silbi ng pag-aayuno kung ginagawa lamang natin itong pamantayan upang husgahan ang iba? Ano ang kabuluhan ng pag-aayuno kung hindi naman ito nagdudulot ng pagbabagong-buhay at pagbabalik loob sa Diyos?

Ang buhay kasama ang Panginoon ay hindi umiikot lamang sa panlabas na pagsunod sa tradisyon, kundi higit sa lahat, sa pagbabagong nagmumula sa ating kalooban. Ang pagbabagong-loob ay higit na mahalaga kaysa pag-aayuno. Ang kababaang-loob ay higit na mahalaga kaysa pag-aayuno. Ang awa, pagmamahal, at pagpapatawad ay higit na mahalaga kaysa pag-aayuno. At higit sa lahat, ang buhay na nakaugat kay Jesus ay higit na mahalaga kaysa pag-aayuno. 

Kaya’t huwag lamang tayong tumingin sa panlabas na kaanyuan o ginagawa, kundi sikapin natin na magkaroon tayo ng tunay na pagbabago ng ating mga puso. Sapagkat ito ang gusto ni Jesus at sa piling lamang Nya natin matatagpuan ang tunay na kabanalan. — Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 4 Thursday of the Twenty-second Week in Ordinary Time: Luke 5:1-11

Gospel: Luke 5:1-11

While the crowd was pressing in on Jesus and listening to the word of God, he was standing by the Lake of Gennesaret. He saw two boats there alongside the lake; the fishermen had disembarked and were washing their nets. Getting into one of the boats, the one belonging to Simon, he asked him to put out a short distance from the shore.   

Then he sat down and taught the crowds from the boat. After he had finished speaking, he said to Simon, “Put out into deep water and lower your nets for a catch.” Simon said in reply, “Master, we have worked hard all night and have caught nothing, but at your command I will lower the nets.” When they had done this, they caught a great number of fish and their nets were tearing.  

They signaled to their partners in the other boat to come to help them. They came and filled both boats so that the boats were in danger of sinking. When Simon Peter saw this, he fell at the knees of Jesus and said, “Depart from me, Lord, for I am a sinful man.” 

For astonishment at the catch of fish they had made seized him and all those with him, and likewise James and John, the sons of Zebedee, who were partners of Simon. Jesus said to Simon, “Do not be afraid; from now on you will be catching men.” When they brought their boats to the shore, they left everything and followed him.

+ + + + + + +

Reflection:

A married couple was once being invited by their neighbor to join them in their weekly Bible sharing. The couple humbly replied that they were not worthy to be with them because they were sinners. But their persistent neighbor lovingly reminded them: “Nobody is perfect. We are all sinners, for we have offended God so many times. Yet in His infinite love and mercy, God is still calling us to follow Him and to serve Him.” 

In today’s Gospel, Jesus told Simon to put out into the deep and lower their nets. Simon, weary from a long night of fruitless labor, said, “Master, we have worked hard all night and have caught nothing, but at your command I will lower the nets.” 

Obedient to the Lord’s word, they were blessed with such an abundant catch that their nets began to break. Overwhelmed by this miracle, Simon fell to his knees and confessed his unworthiness: “Depart from me, Lord, for I am a sinful man.” 

And here lies the truth for us all: Who is truly worthy before the Lord? Who among us is qualified to follow Him? None of us, for we are all sinners. Yet our sinfulness should never be an excuse to turn away from God. Instead, it should be the very reason we draw closer to Him and leave behind our life of sin. 

Jesus is the One who qualifies the unqualified. He is the One who purifies the impure. He is the One who makes the unworthy worthy in His sight. His infinite love and mercy are always waiting for us—ready to embrace us, to heal us, and to transform us no matter who we are or how far we have fallen. 

So let us not be afraid to follow Him. Let us come before Him just as we are, trusting that His grace is greater than our sins. For in His eyes, even the most broken can be made whole, and the most unworthy can be made worthy. 

Will you follow the Lord? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 4 Huwebes sa Ika-22 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 5:1-11

Mabuting Balita: Lucas 5:1-11

Noong panahong iyon, nakatayo si Hesus sa baybayin ng Lawa ng Generaset. Pinagkalipumpunan siya ng napakaraming tao na ibig makarinig ng salita ng Diyos. May nakita siyang dalawang bangka sa baybayin; nakalunsad na ang mga mangingisda at naghuhugas ng kanilang mga lambat. Lumulan siya sa isa sa mga bangka at hiniling kay Simong may-ari nito, na ilayo nang kaunti sa tabi. Naupo siya sa bangka at nangaral sa mga tao.  

Pagkatapos niyang magsalita ay sinabi niya kay Simon, “Pumalaot kayo at ihulog ang mga lambat upang manghuli.” Sumagot si Simon, “Guro, magdamag po kaming nagpagod at wala kaming nahuli! Ngunit dahil sa sinabi ninyo, ihuhulog ko ang mga lambat.” Gayun nga ang ginawa nila at sa dami ng kanilang huli ay halos magkansisira ang kanilang mga lambat.  

Kaya’t kinawayan nila ang kanilang mga kasamahang nasa ibang bangka upang patulong, at lumapit naman ang mga ito. Napuno ang dalawang bangka na halos lumubog. Nang makita iyon ni Simon Pedro, siya’y nagpatirapa sa paanan ni Hesus at nagsabi, “Lumayo po kayo sa akin, Panginoon, sapagkat ako’y makasalanan.”  

Nanggilalas siya at ang kanyang mga kasama dahil sa dami ng kanilang huli; gayun din sina Santiago at Juan, mga anak ni Zebedeo, na mga kasosyo ni Simon. At sinabi ni Hesus kay Simon, “Huwag kang matakot. Mula ngayo’y mamamalakaya ka ng mga tao.” Nang maitabi na nila ang kanilang mga bangka, iniwan nila ang lahat at sumunod kay Hesus.

 + + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa mag-asawa na inimbitahan ng kanilang kapitbahay upang sumama sa kanilang lingguhang Bible sharing. Pero sumagot sila na hindi sila karapat-dapat dahil sila ay makasalanan. 

Ngunit ang kanilang masigasig na kapitbahay ay mahinahong nagpapaalala: “Walang sinuman ang perpekto. Tayong lahat ay makasalanan, sapagkat napakaraming beses na nating nasaktan ang Diyos. Subalit sa Kanyang walang hanggang pag-ibig at awa, patuloy Niya tayong tinatawag upang sumunod at maglingkod sa Kanya.” 

Sa atin pong Mabuting Balita, inutusan ni Jesus si Simon na pumalaot at ibaba ang kanilang mga lambat. Pero pagod na pagod na sila mula sa magdamagang pangingisda na walang nahuli, kaya sumagot si Simon: “Guro, magdamag kaming nagsikap at wala kaming nahuli, ngunit sa iyong salita ibababa ko ang mga lambat.” 

At sa kanilang pagsunod, sila ay pinagpala ng napakaraming isda—higit pa sa kanilang inaasahan—hanggang sa halos mapunit ang kanilang mga lambat. Nabigla si Simon at bumagsak sa paanan ni Jesus, nagsasabing: “Lumayo ka sa akin, Panginoon, sapagkat ako’y isang makasalanang tao.” 

Sino ba ang tunay na karapat-dapat sa Panginoon? Sino ba ang ganap na kwalipikadong sumunod sa Kanya? Wala ni isa. Sapagkat tayong lahat ay makasalanan. Ngunit hindi kailanman dapat maging dahilan ang ating pagiging makasalanan upang iwasan natin ang Diyos. Sa halip, ito ang dapat maging dahilan upang lalo tayong lumapit sa Kanya at talikuran ang ating buhay ng kasalanan. 

Pag sumunod tayo kay Jesus at tuluyan ng iwan ang ating buhay ng pagkakasala tayo po ay lilinisin nya. Kalilimutan nya ang ating madilim na nakaraan. 

Kaya’t huwag tayong matakot na sumunod kay Jesus. Lumapit tayo nang may pagpapakumbaba sapagkat higit ang Kanyang biyaya at awa para sa atin kaysa ating mga kasalanan. 

Susunod kaba kay Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Wednesday September 3 Memorial of Saint Gregory the Great, Pope and Doctor of the Church: Luke 4:38-44

Gospel: Luke 4:38-44

After Jesus left the synagogue, he entered the house of Simon. Simon's mother-in-law was afflicted with a severe fever, and they interceded with him about her. He stood over her, rebuked the fever, and it left her. She got up immediately and waited on them.  

 

At sunset, all who had people sick with various diseases brought them to him. He laid his hands on each of them and cured them. And demons also came out from many, shouting, "You are the Son of God." But he rebuked them and did not allow them to speak because they knew that he was the Christ.  

At daybreak, Jesus left and went to a deserted place. The crowds went looking for him, and when they came to him, they tried to prevent him from leaving them. But he said to them, "To the other towns also I must proclaim the good news of the Kingdom of God, because for this purpose I have been sent." And he was preaching in the synagogues of Judea.

 + + + + +  + +

Reflection:

What do you do after you wake up in the morning? Do you seek to be alone to commune with God? At daybreak, Jesus went to a deserted place to commune with God. 

Jesus always found time for God no matter how busy He was. Why? Because Jesus derived strength from His communion with God. Do you also draw strength from God? Do you seek communion with Jesus every day? 

The importance of always being in touch with Jesus is that we will never be lost in this sin-filled world. Through Jesus, you always have protection against the Devil. Do you feel lost every once in a while in this sin-filled world? If you do, don’t hesitate to ask Jesus to give you direction and guidance, for He surely will. 

We must always remember that as we go through the daily grind of life, Jesus is always there for us—ever ready to help us in whatever way possible. Always call on Jesus, and always seek His abiding presence in your life.

Do you always seek the presence of Jesus in your life? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Miyerkules Setyembre 3 Paggunita kay San Gregorio Magno, papa at pantas ng Simbahan: Lucas 4:38-44

Mabuting Balita: Lucas 4:38-44

Noong panahong iyon, umalis si Jesus sa sinagoga at nagtungo sa bahay ni Simon. Mataas noon ang lagnat ng biyenan ni Simon, kaya't ipinamanhik nila kay Jesus na pagalingin siya. Tumayo si Jesus sa tabi ng higaan ng babae at iniutos na maalis ang lagnat, at nawala nga ito. Noon di'y tumindig ang maysakit at naglingkod sa kanila. 

Paglubog ng araw, ang lahat ng maysakit -- anuman ang karamdaman -- ay dinala ng kanilang mga kaibigan kay Jesus. Ipinatong niya ang kanyang mga kamay sa bawat isa sa kanila at pinagaling sila.

Nagsilabas sa marami ang mga demonyo, sabay sigaw, "Ikaw ang Anak ng Diyos!" Ngunit sinaway sila ni Jesus at hindi pinahintulutang magsalita, sapagkat nakikilala nila na siya ang Mesias. 

Nang mag-uumaga na, umalis si Jesus at nagpunta sa isang ilang na pook. Hinanap siya ng mga tao, at nang matagpuan ay pinakiusapang huwag munang umalis. Subalit sinabi niya, "Dapat ko ring ipangaral sa ibang bayan ang Mabuting Balita tungkol sa paghahari ng Diyos; sapagkat iyan ang layunin ng pagkasugo sa akin." At nangaral siya sa mga sinagoga sa Judea.

 + + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang ginagawa mo pagkagising mo sa umaga? Hinahanap mo ba ang pagkakataong mapag-isa upang makipag usap Diyos? Sa Mabuting Balita, sa pagbubukang liwayway si Jesus ay pumunta sa isang ilang na lugar upang manalangin sa Diyos.

Kahit gaano Siya kaabala sa Kanyang paglilingkod, laging nakahanap si Jesus ng oras para sa Diyos. Bakit? Sapagkat dito Siya humuhugot ng lakas—sa Kanyang palagiang pakikipag-ugnayan sa Diyos. Ikaw ba ay humuhugot din ng lakas mula sa Diyos? Nananabik ka rin bang makipag usap kay Jesus araw-araw?

Napakahalaga ng laging pakikipag-ugnayan kay Jesus, sapagkat sa pamamagitan Niya ay hindi ka kailanman maliligaw sa mundong tigib ng kasalanan. Kay Jesus ay may katiyakan kang proteksiyon laban sa mga bitag ng dimonyo. Nadarama mo rin ba minsan na tila naliligaw ka o nabibigatan sa mga pagsubok ng buhay? Kung gayon, huwag kang mag-atubiling lumapit kay Jesus. Humingi ka ng direksiyon at gabay sa kanya at tiyak na ipagkakaloob Niya ito sa iyo.

Palaging nating kasama si Jesus. Siya’y laging handang tumulong, magpalakas, at umakay sa atin kapag hindi natin alam kung saan tutungo. Tumawag tayo palagi sa kanya dahil lahat ng tumatawag kay Jesus ay kanyang pinapakinggan.

Hinahanap mo ba palagi ang mapagmahal na presensya ni Jesus sa iyong buhay? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 2 Tuesday of the 22nd Week in Ordinary Time: Luke 4:31-37

Gospel: Luke 4:31-37

Jesus went down to Capernaum, a town of Galilee. He taught them on the sabbath, and they were astonished at his teaching because he spoke with authority. In the synagogue there was a man with the spirit of an unclean demon, and he cried out in a loud voice, “What have you to do with us, Jesus of Nazareth? Have you come to destroy us?  

I know who you are–the Holy One of God!” Jesus rebuked him and said, “Be quiet! Come out of him!” Then the demon threw the man down in front of them and came out of him without doing him any harm. They were all amazed and said to one another, “What is there about his word? For with authority and power he commands the unclean spirits, and they come out.” And news of him spread everywhere in the surrounding region.

+ + + + + + +

Reflection:

Do you recognize the authority of Jesus over your life?

When Jesus speaks, He speaks with divine authority—and because of this, we are called to listen with open hearts. His words are not mere suggestions but life-giving truths meant to transform us. Consider His teachings about love, forgiveness, and humility. Do we truly love and forgive the way Jesus loves and forgives us? Do we embrace and live out the virtue of humility?

Think, for instance, of those moments when misunderstandings arise within the family. Are we humble enough to extend a hand of forgiveness, even when we are not the ones at fault? This is the humility Jesus calls us to—humility that heals relationships, restores peace, and reflects His own heart.

In today’s Gospel, even the demon recognized the power and authority of Jesus. If the evil one bows before Him, how much more should we listen to His voice? Yet, many of us resist. Instead of surrendering to the Lord, we allow our ego-driven desires to rule our decisions. And in doing so, we close our ears to the One who brings life.

The truth is, forgiveness, humility, and freedom from sin are the areas where we often stumble. It is not easy to forgive, to resist temptation, or to humble ourselves before others. Why? Because we let pride and self-interest overshadow the teaching of Jesus.

But if we want true peace and stillness in our lives, we must listen to Him. His words calm the storms within our hearts and bring harmony into our homes. Without Him, there will always be an emptiness—a restless absence of peace within us and a lack of harmony in our families.

So today, let us pause, listen, and surrender to the voice of Jesus. For In His authority, there is no oppression but freedom, no fear but peace, no burden but rest for our weary souls. 

Do you listen to the power and authority of Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Setyembre 2 Martes sa Ika-22 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 4:31-37

Mabuting Balita: Lucas 4:31-37

Noong panahong iyon, nagpunta si Jesus sa Capernaum, Galilea. Nagturo siya sa mga tao sa Araw ng Pamamahinga at nagtaka sila sa kanyang pagtuturo, sapagkat may kapangyarihan kung siya'y magsalita. 

Naroon sa sinagoga ang isang lalaking inaalihan ng demonyo o isang masamang espiritu. Sumigaw siya nang malakas: "Ano ang pakialam mo sa amin, Jesus na taga-Nazaret? 

Naparito ka ba upang puksain kami? Alam ko kung sino ka -- ikaw ang Banal ng Diyos." Subalit pinagwikaan siya ni Jesus, "Tumahimik ka! Lumayas ka sa taong iyan!" At sa harapan ng lahat, ang tao'y inilugmok ng demonyo at iniwan nang hindi man lamang sinaktan. 

Nanggilalas silang lahat at nagsabi sa isa't-isa, "Anong uri ng pangungusap ito? Makapangyarihan at mabisa! Pinalalayas niya ang masasamang espiritu, at sumusunod naman sila!" At kumalat ang balita tungkol kay Jesus sa buong lupaing iyon.

 + + + + + + +

Repleksyon:

Kinikilala mo ba ang kapangyarihan at awtoridad ni Jesus sa iyong buhay?

Kapag nagsasalita si Jesus, Siya ay nagsasalita na may kapangyarihan—at dahil dito, tayo ay tinatawagan na makinig nang may bukas na puso. Ang Kanyang mga salita ay hindi lamang mga payo, kundi mga salitang nagbibigay-buhay na naglalayong baguhin tayo.

Isipin natin ang Kanyang mga aral tungkol sa pag-ibig, pagpapatawad, at pagpapakumbaba. Tayo ba’y tunay na umiibig at nagpapatawad gaya ng pagmamahal at pagpapatawad ni Jesus sa atin? Isinasabuhay ba natin ang pagpapakumbaba?

Halimbawa, kapag may hindi pagkakaunawaan sa pamilya, kaya ba nating magpakumbaba at mag-abot ng kamay ng pagpapatawad kahit hindi tayo ang nagkamali? Ito ang uri ng pagpapakumbaba na nais ni Jesus—isang pagpapakumbaba na nagpapagaling ng sugatang ugnayan, nagbabalik ng kapayapaan, at nagsasalamin ng Kanyang pusong mapagkumbaba.

Sa ating Ebanghelyo, maging ang demonyo ay kumilala sa kapangyarihan at awtoridad ni Jesus. Kung siya na masama ay nakinig at lumuhod sa Kanya, gaano pa kaya tayo? Subalit madalas, tayo’y nagbubulag-bulagan. Sa halip na sumuko sa Panginoon, hinahayaang manaig ang ating makasariling pagnanasa. Sa ganoong paraan, isinasara natin ang ating mga tainga sa tinig ng Nagbibigay-buhay.

Ang totoo, mahina tayo pagdating sa pagpapatawad, pagpapakumbaba, at pag-iwas sa kasalanan. Hindi madaling magpatawad, umiwas sa tukso, at magpakumbaba. Bakit? Sapagkat mas pinipili natin ang ating sariling kagustuhan kaysa sundin ang mga aral ni Jesus.

Ngunit kung nais nating magkaroon ng tunay na kapayapaan at katahimikan sa ating buhay, kailangan nating makinig kay Jesus. Ang Kanyang mga salita ang nag-aalis ng unos sa ating puso at nagdadala ng pagkakaisa sa ating tahanan. Kung wala si Jesus.

Kaya kailagan nating magnilay at makinig sa tinig ni Jesus. Sapagkat sa Kanyang awtoridad ay may kalayaan, sa Kanyang kapangyarihan ay may kapayapaan, at sa Kanyang pag-ibig ay may kapanatagan para sa ating mga pagod na kaluluwa.

Sumusunod ka ba kapangyarihan at awtoridad ni Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for September 1 Monday of the 22nd Week in Ordinary Time: Luke 4:16-30

Gospel: Luke 4:16-30

Jesus came to Nazareth, where he had grown up, and went according to his custom into the synagogue on the sabbath day. He stood up to read and was handed a scroll of the prophet Isaiah. He unrolled the scroll and found the passage where it was written:  

The Spirit of the Lord is upon me, because he has anointed me to bring glad tidings to the poor. He has sent me to proclaim liberty to captives and recovery of sight to the blind, to let the oppressed go free, and to proclaim a year acceptable to the Lord.  

Rolling up the scroll, he handed it back to the attendant and sat down, and the eyes of all in the synagogue looked intently at him. He said to them, “Today this Scripture passage is fulfilled in your hearing.” And all spoke highly of him and were amazed at the gracious words that came from his mouth. They also asked, “Is this not the son of Joseph?” He said to them, “Surely you will quote me this proverb, ‘Physician, cure yourself,’ and say, ‘Do here in your native place the things that we heard were done in Capernaum.’” 

And he said, “Amen, I say to you, no prophet is accepted in his own native place. Indeed, I tell you, there were many widows in Israel in the days of Elijah when the sky was closed for three and a half years and a severe famine spread over the entire land.  

It was to none of these that Elijah was sent, but only to a widow in Zarephath in the land of Sidon. Again, there were many lepers in Israel during the time of Elisha the prophet; yet not one of them was cleansed, but only Naaman the Syrian.” 

When the people in the synagogue heard this, they were all filled with fury. They rose up, drove him out of the town, and led him to the brow of the hill on which their town had been built, to hurl him down headlong. But he passed through the midst of them and went away.

 + + + +  + + +

Reflection:

Have you experienced going back to the place of your childhood? 

Homecoming is always something we look forward to because of the warmth of the welcome we receive from our relatives and friends. Imagine not having returned to your hometown for many years—just picture the joy, the embraces, and the heartfelt smiles of your loved ones and childhood companions. Yet, not all homecomings are filled with joy; some can be painful and filled with rejection. 

This is exactly what happened to Jesus. At first, He was admired and warmly received by His townspeople because He spoke with wisdom and brilliance. But when He proclaimed truths that they were unwilling to accept, admiration turned into ridicule, and their warmth turned cold as ice. 

In their anger, they even drove Him to the edge of a hill, intending to put Him to death. What a heartbreaking scene for the Lord! Imagine His sorrow—coming home with love in His heart, yet finding rejection instead of welcome. 

This, too, is a reality of our lives. People may appreciate us as long as we say what pleases them, even if it is not the truth. But when we speak the truth—even God’s truth—they may dislike us, drive us away, or even treat us as if we carried something harmful. At times, the truth will not only cost us acceptance but may even expose us to danger. 

We must never be afraid to stand for the truth. Jesus Himself is “the Way, the Truth, and the Life” (John 14:6). To follow Him means to speak what is right, to expose what is evil, and to bring light where there is darkness, even if it hurts or offends. Speaking the truth corrects what is wrong and heals what is broken. It shines like a lamp that reveals what is sinful, immoral, and destructive. 

So, let us pray for courage—that like Jesus, we may remain steadfast even in the face of rejection. May our words and actions always mirror His truth and His love, no matter the cost. And when we are tempted to remain silent out of fear, may we remember that silence allows falsehood and evil to prevail. Let us be bold in truth, gentle in love, and unwavering in faith. – Marino J. Dasmarinas