Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Agosto 25 Lunes sa Ika-21 Linggo ng Karaniwang Panahon: Mateo 23:13-22

Mabuting Balita: Mateo 23:13-22

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus, “Sa aba ninyo, mga eskriba at mga Pariseo! Mga mapagpaimbabaw! Hinahadlangan ninyo ang mga tao upang hindi sila mapagharian ng Diyos. Ayaw na ninyong pasakop sa paghahari ng Diyos, hinahadlangan pa ninyo ang ibig pasakop! 

“Sa aba ninyo, mga eskriba at mga Pariseo! Mga mapagpaimbabaw! Inuubos ninyo ang kabuhayan ng mga babaing balo, at ang sinasangkalan ninyo’y ang pagdarasal nang mahaba! Dahil dito’y lalo pang bibigat ang parusa sa inyo! 

“Sa aba ninyo, mga eskriba at mga Pariseo! Mga mapagpaimbabaw! Nilalakbay ninyo ang karagatan at ginagalugad ang buong daigdig, makahikayat lamang kayo ng kahit isang Hentil sa pananampalatayang Judio. At kung mahikayat na’y ginagawa ninyong masahol pa kaysa inyo, kaya’t nagiging ibayo ang dahilan para siya’y parusahan sa impiyerno. 

“Sa aba ninyo, mga bulag na taga-akay! Itinuturo ninyo na kung ipanumpa ninuman ang templo, walang anuman ito, ngunit kung ang ipanumpa ay ang ginto ng templo, dapat niyang tuparin ang kanyang sumpa. 

Mga bulag! Mga hangal! Alin ang mas mahalaga, ang ginto o ang templong nagpapabanal sa ginto? Sinasabi rin ninyo na kung ipanumpa ninuman ang dambana, walang anuman ito, ngunit kung ang ipanumpa ay ang handog na nasa dambana, dapat niyang tupdin ang kanyang sumpa. 

Mga bulag! Alin ba ang mas mahalaga, ang handog o ang dambanang nagpapabanal sa handog? Kaya nga, kapag ipinanumpa ninuman ang dambana, ipinanunumpa niya iyon at ang lahat ng handog na naroon. Kapag ipinanumpa ninuman ang templo, ipinanunumpa niya iyon at ang tumatahan doon. At kapag ipinanumpa ninuman ang langit, ipinanunumpa niya ang trono ng Diyos at ang nakaluklok doon.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Isinasabuhay mo ba ang iyong pananampalataya? Ang pananampalataya ay hindi lamang pangalan na ating dala—ito ay buhay na dapat isabuhay. Halimbawa, isipin natin ang turo ni Jesus tungkol sa pagpapatawad (Mateo 18:21).

Tinatanggap mo ba ang turo Niyang ito na nagsasabi na tayo ay dapat laging magpatawad? O naglalagay ka ng mga kundisyon bago ka magpatawad? Minsan ba’y kunwari ay nagpapatawad ka, ngunit sa kaibuturan ng iyong puso’y may kinikimkim ka pa ring matinding hinanakit laban sa mga nagkasala sa iyo?

Sa Mabuting Balita ay kinondena ni Jesus nang buong tindi ang mga eskriba at mga Pariseo sapagkat nagtuturo sila ng mga kautusan ngunit hindi nila ito isinasabuhay. Nagpapalapit sila ng tao sa kanilang pananampalataya, ngunit kapag nandoon na, ipinapasan nila sa kanila ang mabibigat na kundisyon at utos na pabor lamang sa kanilang sariling kapakanan. Dahil dito, ang mga tao ay hindi na sinusunod ang tunay na aral ng Diyos kundi ang makasariling turo at kagustuhan ng kanilang mga pinuno.

Ngunit tinatawag tayo ni Jesus sa isang mas mataas at banal na pamumuhay. Nais Niya na tayo mismo ang maging huwaran. Ang ating mga salita ay dapat sumasalamin sa ating mga gawa. Hindi sapat na puro salita lamang ang ating pananampalataya. Kung sinasabi nating tayo ay sumusunod kay Jesus, tungkulin nating isabuhay ang Kanyang buhay—buhay ng pagpapakumbaba, pagiging simple, habag, pagpapatawad, at malasakit.

Ang mundo ay hindi lamang nangangailangan ng mga guro ng salita kundi higit sa lahat ng mga buhay na saksi na isinasabuhay si Kristo sa kanilang araw-araw na pamumuhay. Kaya’t tanungin natin ang ating sarili: Nakikita ba ng iba si Jesus sa aking buhay? Isinasabuhay ko ba ang aking mga salita? Nagpapatawad ba ako gaya ng pagpapatawad ni Jesus? Nagmamahal ba ako gaya ng pagmamahal ni Jesus? Naglilingkod ba ako gaya ng paglilingkod Jesus? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for August 24, 21th Sunday in Ordinary Time: Luke 13:22-30

Gospel: Luke 13:22-30

Jesus passed through towns and villages, teaching as he went and making his way to Jerusalem. Someone asked him, “Lord, will only a few people be saved?” He answered them, “Strive to enter through the narrow gate, for many, I tell you, will attempt to enter but will not be strong enough.  

After the master of the house has arisen and locked the door, then will you stand outside knocking and saying, ‘Lord, open the door for us.’ He will say to you in reply, ‘I do not know where you are from.’ And you will say, ‘We ate and drank in your company and you taught in our streets.’

Then he will say to you, ‘I do not know where you are from. Depart from me, all you evildoers!’ And there will be wailing and grinding of teeth when you see Abraham, Isaac, and Jacob and all the prophets in the Kingdom of God and you yourselves cast out.  

And people will come from the east and the west and from the north and the south and will recline at table in the Kingdom of God. For behold, some are last who will be first, and some are first who will be last.

+ + + + + + +

Reflection:

Where would we end up after our temporary journey in this world is over? This is a question that none of us can answer with certainty. We do not truly know what awaits us; however, Jesus lovingly gives us a glimpse—a promise—of where we may go. If we choose to follow Him faithfully and wholeheartedly, we will find ourselves in His eternal kingdom, in the company of Abraham, Isaac, Jacob, and all the prophets who have gone before us. 

Yet following the path of Jesus is never easy. It demands sacrifice, self-denial, and a heart willing to let go of what the world clings to. Are we willing to part with our wealth—or even a portion of it—so that others may live with dignity? 

 Are we ready to give up a high-paying job if it means we can serve the poor and the marginalized? Can we swallow our pride and extend our hand to those we have hurt or those who have hurt us? Are we prepared to abandon the habits, attachments, or relationships that lead us into sin? These are only a few of the many sacrifices we must embrace if we truly wish to walk in the footsteps of Christ. 

A life with Jesus is not about indulging in earthly trappings or seeking comfort in temporary pleasures. Rather, it is about doing away with whatever is sinful and fleeting, and embracing what draws us closer to Him. It is about discarding anything that distances us from His love. If our circle of friends, our lifestyle, or our desires pull us farther away from Jesus, then we must have the courage to let them go so that we may dwell nearer to Him. 

To follow Christ is to surrender everything at His feet, trusting that in losing ourselves, we gain eternity. In sacrificing what the world holds dear, we discover the true riches of heaven: peace that endures, joy that cannot be taken away, and a love that is everlasting. 

May we never forget that every sacrifice made for Jesus is never wasted. For what we give up in this life, He will return a hundredfold in His kingdom. – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Agosto 24, Ika-21 na Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 13:22-30

Mabuting Balita: Lucas 13:22-30

Noong panahong iyon, nagpatuloy si Hesus sa kanyang paglalakbay. Siya’y nagtuturo sa bawat bayan at nayon na kanyang dinaraanan patungong Jerusalem. May isang nagtanong sa kanya, “Ginoo, kakaunti po ba ang maliligtas?” Sinabi niya, “Pagsikapan ninyong pumasok sa makipot na pintuan. 

Sinasabi ko sa inyo, marami ang magpipilit na pumasok ngunit hindi makapapasok. “Kapag ang pinto’y isinara na ng puno ng sambahayan, magtitiis kayong nakatayo sa labas, at katok nang katok. Sasabihin ninyo, ‘Panginoon, papasukin po ninyo kami.’ Sasagutin niya kayo, ‘Hindi ko alam kung tagasaan kayo!’ 

At sasabihin ninyo, ‘Kumain po kami at uminom na kasalo ninyo, at nagturo pa kayo sa mga lansangan namin.’ Sasabihin naman ng Panginoon, ‘Hindi ko alam kung tagasaan kayo!  Lumayo kayo sa akin, kayong lahat na nagsisigawa ng masama!’ 

Tatangis kayo at magngangalit ang inyong ngipin kapag nakita ninyong nasa kaharian ng Diyos sina Abraham, Isaac at Jacob, at ang lahat ng propeta, at kayo nama’y ipinagtabuyan sa labas! At darating ang mga tao buhat sa silangan at kanluran, sa hilaga at timog, at dudulog sa hapag sa kaharian ng Diyos. Tunay ngang may nahuhuling mauuna, at may nauunang mahuhuli.”

 + + + + + + +

Repleksyon:

Saan kaya tayo mapupunta matapos ang ating paglalakbay dito sa mundo? Isa itong tanong na walang sinuman ang makapagsasabi nang tiyak. Hindi natin tunay na alam kung ano ang naghihintay sa atin; subalit sa Kanyang walang hanggang pag-ibig, binibigyan tayo ni Jesus ng isang pahiwatig—kung saan tayo patutungo. Kapag pinili nating sumunod at manatiling tapat sa Kanya nang buong puso, makakapasok tayo sa Kanyang walang hanggang kaharian, kasama sina Abraham, Isaac, Jacob, at ang lahat ng mga propeta na nauna na sa atin. 

Ngunit hindi madali ang pagsunod kay Jesus. Ito ay nangangailangan ng sakripisyo at pusong handang bitiwan ang mga bagay na pinapahalagahan ng mundo. Handa ba tayong isuko ang ating kayamanan—o kahit bahagi nito—upang bigyan ng pagkakataong mabuhay nang may dignidad ang iba? 

Handa ba tayong iwan ang trabahong malaki ang kita kung ang kapalit naman ay paglilingkod sa mga dukha at nasa laylayan? Kaya ba nating lunukin ang ating pride at abutin ang kamay ng mga nasaktan natin o ng mga nakasakit sa atin? Kaya ba nating talikuran ang mga bisyo, maling gawi, o relasyon na nagtutulak sa atin sa pagkakasala? Ilan lamang ito sa napakaraming sakripisyong kailangan nating yakapin kung nais nating sumunod sa yapak ni Jesus. 

Ang sumunod kay Jesus ay hindi tungkol sa pagtamasa ng kayamanan, kapangyarihan at kasiyahan sa mga makamundong bagay. Sa halip, ito ay tungkol sa pagtalikod sa anumang makasalanan at panandalian, at sa pagtanggap ng mga bagay na higit na magpapalapit sa atin kay Jesus. 

Ito rin ay tungkol sa pagbitiw sa lahat ng humahadlang sa atin upang madama ang Kanyang wagas na pag-ibig. Kung ang ating mga kaibigan, asal, o relasyon ay lalong nagpapalayo sa atin kay Jesus, kailangan nating magkaroon ng lakas ng loob na iwanan ang mga ito upang mas mapalapit tayo sa Kanya. 

Ang pagsunod kay Cristo ay ang pagsuko ng ating buhay para sa kanya. Sa pagbitiw natin sa mga bagay na pinahahalagahan ng mundo, natutuklasan natin ang tunay na kayamanan ng langit: kapayapaang hindi nawawala, kagalakang hindi kayang agawin sa atin ng kahit sino , at pag-ibig na walang hanggan. 

Nawa’y huwag nating malimutan na ang bawat sakripisyong iniaalay natin para kay Jesus ay hindi kailanman masasayang. Sapagkat ang anumang isinusuko natin dito sa mundo ay Kanyang ibibigay nang higit pa pag dating natin sa Kanyang kaharian. – Marino J. Dasmarinas

Reflection for August 23 Saturday of the 20th Week in Ordinary Time: Matthew 23:1-12

Gospel: Matthew 23:1-12

Jesus spoke to the crowds and to his disciples, saying, “The scribes and the Pharisees have taken their seat on the chair of Moses. Therefore, do and observe all things whatsoever they tell you, but do not follow their example. For they preach but they do not practice. 

They tie up heavy burdens hard to carry and lay them on people’s shoulders, but they will not lift a finger to move them. All their works are performed to be seen. They widen their phylacteries and lengthen their tassels. They love places of honor at banquets, seats of honor in synagogues, greetings in marketplaces, and the salutation ‘Rabbi.’ 

As for you, do not be called ‘Rabbi.’ You have but one teacher, and you are all brothers. Call no one on earth your father; you have but one Father in heaven. Do not be called ‘Master’; you have but one master, the Christ. The greatest among you must be your servant. Whoever exalts himself will be humbled; but whoever humbles himself will be exalted.”

+ + + + + + +

Reflection:

Do you live what you preach? 

“Walk your talk” is more than just a principle of management—it is also a way of Christian living. What does this mean? It means doing what we say and living by example. For instance, if a leader tells his people to do something, he must be the first to act on it. In this way, he leads the way, not only with words but with the witness of his life. 

During the time of Jesus, many of the Pharisees and scribes were regarded as leaders of their communities. Yet their leadership was often reduced to giving orders without showing the example. They remained in their ivory towers, observing from a distance, instead of journeying with the people they were meant to serve. 

But Jesus shows us a different path. For Him, true leadership is always by example. He practiced what He preached. He carried the cross before asking us to carry ours. He humbled Himself before asking us to be humble. 

In the family, for instance, when parents teach their children to live with discipline, honesty, or kindness, their words become powerful only when supported by their own actions. Same goes when parents advice their children to study or read a good book instead of browsing social media.   When parents themselves live these virtues, they inspire respect and obedience from their children—not out of fear, but out of love. 

Isn’t the wisdom of Jesus so relevant in our lives today? If we want others to follow, if we want to gain the respect of those entrusted to us, we must first show them the way through our own example. This is how Jesus lived His life, and this is how He led—through love, humility, and sacrifice. 

So let us pause and ask ourselves: How am I, as an individual, as a parent or perhaps as a leader? Am I content with merely giving instructions, or do I strive to live what I teach? Do I simply speak of faith, or do I show faith in action? 

May we always remember that the most effective preaching is not done with words but with the witness of our lives. And may we, like Jesus, lead others closer to God by walking our talk each day. – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita Agosto 23 Sabado sa Ika-20 Linggo ng Karaniwang Panahon: Mateo 23:1-12

Mabuting Balita: Mateo 23:1-12

Noong panahong iyon, sinabi ni Jesus sa mga tao at sa kanyang mga alagad, "Ang mga eskriba at ang mga Pariseo ang kinikilalang tagapagpaliwanag ng Kautusan ni Moises. Kaya't gawin ninyo ang itinuturo nila at sundin ang kanilang iniuutos. Ngunit huwag ninyong tularan ang kanilang gawa, sapagkat hindi nila isinasagawa ang kanilang ipinangangaral.   

Nagbibigkis sila ng mabibigat na dalahin at ipinapasan sa mga tao; ngunit ni daliri ay ayaw nilang igalaw upang tumulong sa pagdadala ng mga iyon. Pawang pakitang-tao ang kanilang mga gawa, Nilalaparan nila ang kanilang mga pilakterya at hinahabaan ang palawit sa laylayan ng kanilang mga damit. Ang ibig nila'y ang mga upuang pandangal sa mga piging at ang mga tanging luklukan sa mga sinagoga. Ang ibig nila'y pagpugayan sila sa mga liwasang bayan, at tawaging guro.   

Ngunit kayo-- huwag kayong patawag na guro, sapagkat iisa ang inyong Guro, at kayong lahat ay magkakapatid. At huwag ninyong tawaging ama ang sinumang tao sa lupa, sapagkat iisa ang inyong Ama, ang Amang nasa langit. Huwag kayong patawag na tagapagturo, sapagkat iisa ang inyong Tagapagturo, ang Mesias. Ang pinakadakila sa inyo ay dapat maging lingkod ninyo. Ang nagpapakataas ay ibababa, at ang nagpapakababa ay itataas."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Isinasabuhay mo ba ang iyong mga ipinangangaral? 

Ang kasabihang “Gawin mo ang iyong mga sinasabi” ay hindi lamang prinsipyo ng pamamahala—ito rin ay paraan ng pamumuhay ng isang Kristiyano. Ano ang ibig sabihin nito? Ibig sabihin, isinasagawa natin ang ating sinasabi, at tayo mismo ang nagbibigay ng halimbawa. 

Halimbawa, kung ang isang pinuno ay nag-uutos sa kanyang nasasakupan na gumawa ng isang bagay, dapat siya mismo ang unang kumilos. Sa ganitong paraan, hindi lang siya nag-uutos—nagbibigay rin siya ng halimbawa sa pamamagitan ng kanyang sariling buhay. 

Noong panahon ni Jesus, maraming Pariseo at eskriba ang kinikilalang mga pinuno ng kanilang mga komunidad. Ngunit madalas, ang kanilang pamumuno ay nauuwi lamang sa pagbibigay ng mga utos, nang hindi ipinapakita ang sariling halimbawa. Nananatili sila sa kanilang mga luklukan at minamasdan lamang ang mga tao mula sa malayo, imbes na makibahagi sa kanilang mga ginagawa. 

Ngunit si Jesus ay nagpakita ng ibang uri ng pamumuno. Para sa Kanya, ang tunay na pamumuno ay laging nakaugat sa sariling halimbawa. Isinagawa Niya ang Kanyang ipinangaral. Siya mismo ang nagdala ng Krus bago Niya hiniling sa atin na buhatin din natin ang ating krus. 

Siya mismo ang nagpakumbaba bago Niya tayo inutusan na maging mapagpakumbaba. Sa isang pamilya, halimbawa, kapag tinuturuan ng mga magulang ang kanilang mga anak na mamuhay nang may disiplina, katapatan, at kabutihan, ang kanilang mga salita ay nagiging makapangyarihan lamang kung ito ay sinusuportahan ng kanilang sariling pagpapakita ng gawa. 

Halimbawa, sasabihin ng magulang sa kanilang mga anak na huwag silang palagin mag facebook, kundi mag basa at mag-aral dahil ito ay mas mabuti. Pero paano sila susunod kung nakikita nilang palaging naka online sa facebook ang kanilang magulang. 

Hindi ba’t napapanahon pa rin ang karunungan ni Jesus sa ating buhay ngayon? Kung nais nating sundin tayo ng iba, kung nais nating magkaroon ng paggalang mula sa mga taong ipinagkatiwala sa atin, kailangan muna nating ipakita ang tamang halimbawa. Ganito namuhay si Jesus, at ganito Siya namuno—sa pamamagitan ng pag-ibig, pagpapakumbaba, at sakripisyo. 

Kaya’t magnilay tayo: Paano ba ako bilang isang indibidwal, magulang o marahil bilang isang pinuno? Kontento na ba ako sa pagbibigay lamang ng mga utos, o nagsisikap ba akong isabuhay ang aking itinuturo? Sinasabi ko lang ba ang tungkol sa pananampalataya, o ipinapakita ko rin ba ito sa aking gawa? 

Nawa’y lagi nating tandaan na ang pinakamabisang pangangaral ay hindi nagmumula sa ating mga salita, kundi sa patotoo ng ating pamumuhay. At nawa, tulad ni Jesus, mapalapit natin ang iba sa Diyos sa pamamagitan ng ating araw-araw na pamumuhay at halimbawa. – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Friday August 22 Memorial of the Queenship of the Blessed Virgin Mary: Luke 1:26-38

Gospel: Luke 1:26-38

The angel Gabriel was sent from God to a town of Galilee called Nazareth, to a virgin betrothed to a man named Joseph, of the house of David, and the virgin’s name was Mary. And coming to her, he said, “Hail, full of grace! The Lord is with you.” But she was greatly troubled at what was said and pondered what sort of greeting this might be.  

Then the angel said to her, “Do not be afraid, Mary, for you have found favor with God. Behold, you will conceive in your womb and bear a son, and you shall name him Jesus. He will be great and will be called Son of the Most High, and the Lord God will give him the throne of David his father, and he will rule over the house of Jacob forever and of his Kingdom there will be no end.  

But Mary said to the angel, “How can this be, since I have no relations with a man? And the angel said to her in reply, “The Holy Spirit will come upon you, and the power of the Most High will overshadow you. Therefore the child to be born will be called holy, the Son of God. And behold, Elizabeth, your relative has also conceived a son in her old age and this is the sixth month for her who was called barren for nothing will be impossible for God.”  

Mary said, “Behold, I am the handmaid of the Lord. May it be done to me according to your word. Then the angel departed from her.

+ + + + + + +

Reflection:

Today is the Memorial of the Queenship of the Blessed Virgin Mary. It highlights Mary’s role as a Queen who intercedes for her children, and who reflects the majesty of Christ the King. 

The Memorial formally began in 1954 under Pope Pius XII, but its history go back to early Christian devotion. It was later moved to August 22 to highlight Mary’s Assumption and her sharing in her Son’s glory as Queen. 

Was Mary prepared for the Angel Gabriel’s message? No, she was not—and this is evident when she questioned the Angel’s announcement. Yet, despite her uncertainty, she embraced it with all her immaculate heart, trusting fully in God’s divine plan. 

How deep is your love for God? Would you be willing to let go of your own desires and make sacrifices for Him? These are questions worth pondering, for they strike at the very core of our relationship with the Lord. 

When the Blessed Virgin Mary obeyed the will of God to be the mother of Jesus, she surrendered her own comfort and happiness for His greater plan. She set aside her safety and honor, not thinking of herself but of God and of the salvation of humanity. Such was her courage and her unwavering faith. 

When the Blessed Mother proclaimed, “Behold, I am the handmaid of the Lord. May it be done to me according to your word” (Luke 1:38), joy and peace already filled her heart. She knew that her “yes” was not only for herself, but for God’s glory and for the salvation of the world. Her humility and obedience became the doorway through which Jesus entered human history. 

Every day, God also calls us to echo Mary’s faithful “yes.” He invites us to set aside pride, fear, and self-interest, and to embrace His will with trust, humility, and obedience. Like Mary, may we find joy in surrendering to God’s plan, knowing that His will always leads to our true happiness and salvation. – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Biyernes Agosto 22 Paggunita sa Pagka-reyna ng Mahal na Birheng Maria: Lucas 1:26-38

Mabuting Balita: Lucas 1:26-38

Nang ikaanim na buwan na ng pagdadalantao ni Elisabet, ang anghel Gabriel ay sinugo ng Diyos sa Nazaret, Galilea, sa isang dalaga na ang pangala'y Maria. Siya'y nakatakdang ikasal kay Jose, isang lalaki buhat sa lipi ni Haring David. Paglapit ng anghel sa kinaroroonan ng dalaga, binati niya ito.  

"Matuwa ka! Ikaw ay kalugud-lugod sa Diyos," wika niya. "Sumasaiyo ang Panginoon!" Nagulumihanan si Maria sa gayong pangungusap, at inisip niyang mabuti kung ano ang kahulugan niyon. Kaya't sinabi sa kanya ng anghel, "Huwag kang matakot, Maria, sapagkat kinalulugdan ka ng Diyos. Makinig ka! Ikaw ay maglilihi at manganganak ng isang lalaki, at siya'y tatawagin mong Jesus.

Magiging dakila siya, at tatawaging Anak ng Kataas-taasan. Ibibigay sa kanya ng Panginoong Diyos ang trono ng kanyang amang si David. Maghahari siya sa angkan ni Jacob magpakailanman, at ang kanyang paghahari ay walang hanggan." "Paanong mangyayari ito, gayong ako'y dalaga?" tanong ni Maria. Sumagot ang anghel, "Bababa sa iyo ang Espiritu Santo, at lililiman ka ng kanyang kapangyarihan ng Kataas-taasan. 

Kaya't banal ang ipanganganak mo at tatawaging Anak ng Diyos. Natatandaan mo ang iyong kamag-anak na si Elisabet? Alam ng lahat na siya'y baog, ngunit naglihi siya sa kabila ng kanyang katandaan. At ngayo'y ikaanim na buwan na ng kanyang pagdadalantao -- sapagkat walang hindi mapangyayari ang Diyos." Sumagot si Maria, "Ako'y alipin ng Panginoon. Mangyari sa akin ang iyong sinabi." At nilisan siya ng anghel.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ngayon po ay ginugunita natin ang Pagka-reyna ng Mahal na Birheng Maria. Ipinapakita nito ang mahalagang papel ni Maria bilang Reyna na namamagitan para sa sangkatauhan at sumasalamin sa kadakilaan ni Kristo na ating Hari. 

Pormal na nagsimula ang pagdiriwang na ito noong 1954 sa ilalim ng pamumuno ni Papa Pio XII, ngunit ang kasaysayan nito ay umaabot pa sa sinaunang debosyon ng mga Kristiyano. Inilipat ito sa ika-22 ng Agosto upang bigyang-diin ang Pag-akyat ni Maria sa Langit at ang kanyang pakikibahagi sa kaluwalhatian ng kanyang Anak bilang Hari. 

Handa ba Ang mahal na Birheng Maria sa mensahe ng Anghel Gabriel? Hindi. At malinaw ito nang siya’y magtanong tungkol sa ipinahayag ng Anghel. Gayunman, sa kabila ng kanyang pangamba, buong puso niyang tinanggap ang kalooban ng Diyos at walang  pagaalinlangan na nagtitiwala sa banal na plano ng Diyos. 

Gaano kalalim ang iyong pagmamahal sa Diyos? Handa ka bang isuko ang sarili mong kagustuhan at magsakripisyo alang-alang sa Kanya? Ito ay mga tanong na dapat nating pagnilayan, sapagkat ito’y nag uugat sa pinakasentro ng ating ugnayan sa Panginoon. 

Nang sumunod ang Mahal na Birheng Maria sa kalooban ng Diyos na maging ina ni Jesus, isinuko niya ang sariling kaginhawaan at kaligayahan para sa mas dakilang plano ng Diyos. Hindi nya alintana ang sariling kaligtasan at dangal, para sa Diyos at sa kaligtasan ng sangkatauhan. Ganoon kalakas ang kanyang loob at ganoon katibay ang kanyang pananampalataya. 

Nang bigkasin ng Mahal na Birhen ang mga salitang"Ako'y alipin ng Panginoon. Mangyari sa akin ang iyong sinabi." (Lucas 1:38), napuno na ng galak at kapayapaan ang kanyang puso. Batid niya na ang kanyang “oo” ay hindi lamang para sa kanya, kundi para sa kaluwalhatian ng Diyos at sa kaligtasan ng sanlibutan. Ang kanyang kababaang-loob at pagsunod ang naging pintuan upang si Jesus ay makapasok sa kasaysayan ng sangkatauhan. 

Araw-araw, tayo rin ay inaanyayahan ng Diyos na ulitin ang tapat na “oo” ni Maria. Inaanyayahan Niya tayong isantabi ang ating mga pag aalinlangan at takot  para yakapin ang Kanyang kalooban nang may pagtitiwala, kababaang-loob, at masunuring puso. 

Tulad ni Maria, nawa’y matagpuan din natin ang kagalakan sa pagsuko sa plano ng Diyos, sapagkat ang Kanyang kalooban ang laging magbibigay sa atin ng tunay na kaligayahan, kapanatagan at kaligtasan.  – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Thursday August 21 Memorial of Saint Pius X, Pope: Matthew 22:1-14

Gospel: Matthew 22:1-14

Jesus again in reply spoke to the chief priests and the elders of the people in parables saying, “The Kingdom of heaven may be likened to a king who gave a wedding feast for his son. He dispatched his servants to summon the invited guests to the feast, but they refused to come. 

A second time he sent other servants, saying, ‘Tell those invited: “Behold, I have prepared my banquet, my calves and fattened cattle are killed, and everything is ready; come to the feast. Some ignored the invitation and went away, one to his farm, another to his business. The rest laid hold of his servants, mistreated them, and killed them. The king was enraged and sent his troops, destroyed those murderers, and burned their city. 

Then the king said to his servants, ‘The feast is ready, but those who were invited were not worthy to come. Go out, therefore, into the main roads and invite to the feast whomever you find.’ The servants went out into the streets and gathered all they found, bad and good alike, and the hall was filled with guests. 

But when the king came in to meet the guests he saw a man there not dressed in a wedding garment. He said to him, ‘My friend, how is it that you came in here without a wedding garment But he was reduced to silence. Then the king said to his attendants, ‘Bind his hands and feet, and cast him into the darkness outside, where there will be wailing and grinding of teeth.’ Many are invited, but few are chosen.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we always find time for Holy Mass, especially on Sundays? Every Holy Mass is more than just a gathering—it is a sacred invitation to the Lord’s heavenly banquet. To be present there requires so little from us—just a portion of our time—yet what we receive in return is far beyond measure. It is we who are richly blessed by the Lord whenever we make ourselves available to encounter Him at Holy Mass. 

In the Gospel, Jesus tells us a parable about a king who invited guests to the wedding banquet of his son. Sadly, because of their worldly concerns and distractions, no one came to honor the king’s invitation. They turned away from a great feast of joy and missed the chance to share in the blessing of the king’s household. 

How often do we do the same? When we fail to attend Holy Mass, we miss the most precious opportunity—to break bread with Jesus, to partake of His Body and Blood, and to be spiritually strengthened by His grace. At the altar, heaven touches earth, and Jesus offers Himself fully to us. To miss this encounter is to miss the gift of divine intimacy and renewal that our souls long for. 

Let us not allow the busyness of life to rob us of this grace. Instead, let us always make time to respond to Jesus’ gentle invitation to be with Him at Holy Mass. No matter how heavy our schedules or burdens, the Lord awaits us with open arms. At every Holy Mass, He desires to bless us, to heal us, and to draw us close into His loving presence. 

Do you always find time to be with Jesus at Holy Mass? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Huwebes Agosto 21 Paggunita kay San Pio X, papa: Mateo 22:1-14

Mabuting Balita: Mateo 22:1-14

Noong panahong iyon, muling nagsalita sa mga punong saserdote at matatanda ng bayan si Hesus sa pamamagitan ng talinghaga. Sinabi niya, “Ang paghahari ng Diyos ay katulad nito: naghandog ng isang piging ang isang hari sa kasal ng kanyang anak na lalaki.

Sinugo niya ang kanyang mga alipin upang tawagin ang mga inanyayahan ngunit ayaw nilang dumalo. Muli siyang nagsugo ng ibang mga alipin at kanyang pinagbilinan, ‘Sabihin ninyo sa mga inanyayahan na naihanda ko na ang aking piging: napatay na ang aking mga baka at mga pinatabang guya, at handa na ang lahat ng bagay. Halina kayo sa piging!’

Ngunit hindi ito pinansin ng mga inanyayahan. Humayo sila sa kani-kanilang lakad; ang isa’y sa kanyang bukid at sa kanyang pangangalakal naman ang isa. Sinunggaban naman ng iba ang mga alipin, hinamak at pinatay. Galit na galit ang hari. Pinaparoon niya ang kanyang mga kawal, ipinapuksa ang mga mamamatay-taong iyon at ipinasunog ang kanilang lungsod.

Sinabi niya sa kanyang mga alipin, ‘Nakahanda na ang piging, ngunit hindi karapat-dapat ang mga inanyayahan. Kaya’t pumunta kayo sa mga langsangang matao, at inyong anyayahan sa kasalan ang lahat ng makita ninyo.’ Lumabas nga sa mga pangunahing lansangan ang mga alipin at isinama ang lahat ng natagpuan, masasama’t mabubuti, anupat napuno ng mga panauhin ang bulwagang pangkasalan.

“Pumasok ang hari upang tingnan ang mga panauhin, at nakita niya roon ang isang taong hindi nakadamit pangkasalan. ‘Kaibigan, bakit ka pumasok dito nang hindi nakadamit pangkasalan?’ tanong niya. Hindi nakaimik ang tao. Kaya’t sinabi ng hari sa mga katulong, ‘Gapusin ninyo ang kanyang kamay at paa at itapon siya sa kadiliman sa labas. Doo’y mananangis siya at magngangalit ang kanyang ngipin.’ Sapagkat marami ang tinatawag, ngunit kakaunti ang nahihirang.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay laging naglalaan ng oras para sa Banal na Misa, lalo na tuwing Linggo? Ang bawat Banal na Misa ay higit pa sa isang pagtitipon—ito ay isang banal na paanyaya sa piging ng Panginoon. Kaunting oras lamang ang hinihingi sa atin, subalit kapalit nito ay biyayang hindi masukat. Tayo ang tunay na pinagpapala ng Panginoon sa tuwing binibigyan natin Siya ng pagkakataong makatagpo sa Banal na Misa. 

Sa Mabuting Balita, ibinahagi ni Jesus ang isang talinghaga tungkol sa isang hari na nag-anyaya ng mga panauhin sa kasalan ng kaniyang anak. Sa kasamaang-palad, dahil sa kanilang pagkakaabala sa makamundong bagay, walang sinumang pumunta upang parangalan ang paanyaya ng hari. Kanilang tinanggihan ang isang piging na puno ng kagalakan at pinalampas ang pagkakataong makibahagi sa biyaya ng sambahayan ng hari. 

Hindi ba’t madalas din nating nagagawa ang ganito? Kapag hindi tayo dumadalo sa Banal na Misa, ipinagkakait natin sa ating sarili ang pinakamahalagang pagkakataon—ang makisalo kay Jesus, ang tumanggap ng Kanyang Katawan at Dugo, at ang mapalakas ng Kanyang biyaya. Sa altar, ang langit ay dumadampi sa lupa, at iniaalay ni Jesus ang Kanyang sarili nang lubos sa atin. Ang hindi pagdalo ay ang pagpalampas sa biyaya ng isang personal na pakikipagtagpo kay Jesus na labis na inaasam ng ating kaluluwa. 

Huwag nating hayaang agawin ng pagkaabala ng buhay ang biyayang ito. Sa halip, lagi nating bigyang-oras ang pagtugon sa paanyaya ni Jesus na makasama Siya sa Banal na Misa. Anuman ang bigat ng ating gawain o pasanin, naghihintay ang Panginoon na yakapin tayo. Sa bawat Pagdiriwang ng Banal na Misa, nais Niya tayong pagpalain, pagalingin, at ilapit sa Kanyang mapagmahal na presensya. 

Ikaw ba, palagi ka bang naglalaan ng oras upang makapiling si Jesus sa Banal na Misa? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Wednesday August 20 Memorial of Saint Bernard, Abbot and Doctor of the Church: Matthew 20:1-16

Gospel: Matthew 20:1-16

Jesus told his disciples this parable: “The Kingdom of heaven is like a landowner who went out at dawn to hire laborers for his vineyard. After agreeing with them for the usual daily wage, he sent them into his vineyard. Going out about nine o’clock, he saw others standing idle in the marketplace, and he said to them, ‘You too go into my vineyard, and I will give you what is just.’ So they went off. And he went out again around noon, and around three o’clock, and did likewise.  

Going out about five o’clock, he found others standing around, and said to them, ‘Why do you stand here idle all day?’ They answered, ‘Because no one has hired us.’ He said to them, ‘You too go into my vineyard.’ When it was evening the owner of the vineyard said to his foreman, ‘Summon the laborers and give them their pay, beginning with the last and ending with the first.’  When those who had started about five o’clock came, each received the usual daily wage.  

So when the first came, they thought that they would receive more, but each of them also got the usual wage. And on receiving it they grumbled against the landowner, saying, ‘These last ones worked only one hour, and you have made them equal to us, who bore the day’s burden and the heat.’  

He said to one of them in reply, ‘My friend, I am not cheating you. Did you not agree with me for the usual daily wage? Take what is yours and go. What if I wish to give this last one the same as you? Or am I not free to do as I wish with my own money? Are you envious because I am generous?’ Thus, the last will be first, and the first will be last.”

+ + + + + + +

Reflection:

Do you, every once in a while, question the decisions of God in your life?

There are moments when His ways seem puzzling to us—when His plans don’t match our expectations. Yet God thinks differently from how we think, and His decisions are not based on our limited understanding.

In the parable of the workers in the vineyard, it seemed at first that the landowner—who represents the Lord—was unfair. He paid the same wage to those who worked all day and to those who worked only a few hours. Naturally, we might ask: Was he unjust to the ones who labored longer, or was he simply generous?

The truth is, the landowner was both generous and faithful. He gave each worker exactly what was promised. It did not matter to him who came first and who came last. What mattered was his commitment to the agreement, and his willingness to bless everyone equally.

So it is with God. We often measure, compare, and count. He does not. We hold back; He gives without limits. We discriminate; He embraces all without distinction. For the Lord, what is important is not how early or how late we respond to His call, but that we respond at all.

God does not dwell on the weight of your sins. He does not count how many years you may have wandered away. What matters to Him is the moment you turn back, the moment you say yes to His invitation of love and repentance. His mercy is never too late, His generosity never runs dry.

Perhaps you feel unworthy. Perhaps you think you’ve come too late to His vineyard. But to God, it is never too late. The door of His mercy remains open, the call of His love never ends.

Would you respond to God’s call today? —Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Miyerkules Agosto 20 Paggunita kay San Bernardo, abad at pantas ng Simbahan: Mateo 20:1-16

Mabuting Balita: Mateo 20:1-16

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad ang talinghagang ito: "Ang paghahari ng Diyos ay katulad nito: lumabas ng umagang-umaga ang may-ari ng ubasan upang humanap ng mga manggagawa. Nang magkasundo na sila sa upa na isang denaryo maghapon, sila'y pinapunta niya sa kanyang ubasan. Lumabas siyang muli nang mag-iikasiyam ng umaga at nakakita siya ng iba pang tatayu-tayo lamang sa liwasang-bayan.  

Sinabi nya sa kanila, 'Pumaroon din kayo at magtrabaho sa aking ubasan, at bibigyan ko kayo ng karampatang upa. At pumaroon nga sila. Lumabas na naman siya nang mag-iikalabindalawa ng tanghali at nang mag-iikatlo ng hapon, at gayon din ang ginagawa niya. Nang mag-iikalima ng hapon, siya'y lumabas uli at nakakita pa ng mga ibang wala ring ginagawa. Sinabi niya sa kanila, 'Bakit kayo tatayu-tayo lang dito sa buong maghapon?' 'Wala pong magbigay sa amin ng trabaho, e!' sagot nila. At sinabi niya, 'Kung gayun, pumaroon kayo at gumawa sa aking ubasan.' 

"Pagtatakip-silim, sinabi ng may-ari ng ubasan sa kanyang katiwala, 'Tawagin mo na ang mga manggagawa at sila'y upahan, magmula sa huli hanggang sa unang nagtrabaho.' Ang mga nagsimula ng mag-iikalima ng hapon ay tumanggap ng tig-iisang denaryo. At nang lumapit ang mga nauna, inakala nilang tatanggap sila ng higit doon; ngunit ang bawat isa'y tumanggap din ng isang denaryo. 

Pagkatanggap nito, nagreklamo sila sa may-ari ng ubasan. Sabi nila, 'Isang oras lang pong gumawa ang mga huling dumating, samantalang maghapon kaming nagpagal at nagtiis ng nakapapasong init ng araw. Bakit naman po ninyo pinagpare-pareho ang upa sa amin?' At sinabi niya sa isa sa kanila, 'Kaibigan, hindi kita dinadaya. Hindi ba't nagkasundo tayo sa isang denaryo? 

Kunin mo ang ganang iyo, at umalis ka na. Maano kung ibig kong upahan ang nahuli nang tulad ng upa ko sa iyo? Wala ba akong karapatang gawin ang aking maibigan sa ari-arian ko? O naiinggit ka lang sa aking kabutihang loob?' Kaya't ang nahuhuli ay mauuna, at ang nauuna ay mahuhuli."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May mga sandali ba na dumarating sa iyo ang tanong: Bakit ganito ang pasya ng Diyos sa aking buhay?

May mga pagkakataon na tila hindi tugma ang Kanyang mga plano sa ating inaasahan. Subalit kakaiba ang pag-iisip ng Diyos kaysa sa atin, at ang Kanyang mga pasya ay hindi batay sa ating makitid na pang-unawa. 

Sa talinghaga ng mga manggagawa sa ubasan, wari bang naging hindi makatarungan ang may-ari ng ubasan—na siyang kumakatawan sa Panginoon. Binigyan niya ng parehong upa ang mga nagtrabaho nang buong araw at ang mga dumating lamang sa huling oras. Natural lamang itanong natin: Hindi ba’t hindi makatarungan ito sa mga nagpagod nang matagal, o sadyang napakabukas-palad lamang niya? 

Ang totoo, ang may-ari ng ubasan ay parehong tapat at mapagbigay. Ibinigay niya sa bawat isa ang kanilang napagkasunduan. Hindi mahalaga kung sino ang nauna o nahuli. Ang mahalaga sa kanya ay tinupad niya ang kanyang pangako at pinagpala ang bawat manggagawa. 

Ganyan din ang Diyos sa atin. Tayo ay laging nagbibilang, nagkukumpara, at nagdadamot. Ngunit Siya ay hindi. Tayo ay nag-aatubili; Siya ay nagbibigay nang walang hanggan. Tayo ay nagtatangi; Siya ay yumayakap sa lahat nang walang kinikilingan. Para sa Diyos, ang mahalaga ay hindi kung gaano kaaga o gaano kahuli ang ating pagtugon—ang tunay na mahalaga ay tumugon tayo sa Kanyang paanyaya. 

Hindi tinitingnan ng Diyos kung gaano kalaki ang iyong kasalanan. Hindi Niya binibilang ang mga taon ng iyong paglayo. Ang mahalaga sa Kanya ay ang sandaling ikaw ay magbalik, ang oras na sasabihin mong oo sa Kanyang paanyaya ng pag-ibig at pagbabalik-loob. Ang Kanyang awa ay hindi nauubos, at ang Kanyang biyaya ay kailanman hindi mauubusan. 

Marahil iniisip mo: Hindi na ako karapat-dapat. O baka naman: Huli na para sa akin. Ngunit para sa Diyos, hindi kailanman huli ang lahat. Ang pintuan ng Kanyang habag ay laging bukas, at ang tinig ng Kanyang paanyaya ay hindi titigil. 

Tutugon kana ba sa pa anyaya ng Panginoon? —Marino J. Dasmarinas

Reflection for August 19 Tuesday of the 20th Week in Ordinary Time: Matthew 19:23-30

Gospel: Matthew 19:23-30

Jesus said to his disciples: “Amen, I say to you, it will be hard for one who is rich to enter the Kingdom of heaven. Again I say to you, it is easier for a camel to pass through the eye of a needle than for one who is rich to enter the Kingdom of God.” 

When the disciples heard this, they were greatly astonished and said, “Who then can be saved?” Jesus looked at them and said, “For men this is impossible, but for God all things are possible.” Then Peter said to him in reply, “We have given up everything and followed you. 

What will there be for us?” Jesus said to them, “Amen, I say to you that you who have followed me, in the new age, when the Son of Man is seated on his throne of glory, will yourselves sit on twelve thrones, judging the twelve tribes of Israel. And everyone who has given up houses or brothers or sisters or father or mother or children or lands for the sake of my name will receive a hundred times more, and will inherit eternal life. But many who are first will be last, and the last will be first.”

+ + + + + + +

Reflection:

Can you truly achieve inner peace and serenity by chasing the fleeting offerings of this world? 

Fortune, fame, and even power can never give us the lasting peace our hearts long for. We may possess all the wealth this world has to offer, but it will amount to nothing if we do not have inner peace, serenity, and above all, God. Just look at the lives of many rich, famous, and powerful people who, despite having everything, ended their lives in despair. Their stories remind us that worldly riches cannot fill the emptiness of the soul. 

In today’s Gospel, Jesus said to His disciples that it is hard for one who is rich to enter the Kingdom of heaven. He was referring to the rich man who could not let go of his treasures for the sake of the poor and for the sake of following Him. Jesus lovingly invited this man to become His disciple, but he walked away from the glorious offer, clinging instead to his wealth. What a tragic choice—to reject eternal riches for temporary possessions. (Matthew 19:16-22) 

It is not a sin to be rich. But riches become a dangerous snare when they take the place of God in our hearts. When wealth becomes our idol, when we cannot let go even for the sake of God’s Kingdom, then we risk losing not only our peace but also our eternal life. When we fall in love with fleeting riches, we begin to justify anything—even the very sins that Jesus detests—all for the sake of keeping or gaining more wealth. 

For example, we may allow ourselves to be enslaved by greed, treating wealth as our god. Some may even engage in corruption or compromise their values just to gain more. This is the spiritual danger that Jesus warns us about when He said: “It is easier for a camel to pass through the eye of a needle than for one who is rich to enter the Kingdom of God.” This powerful hyperbole is not meant to discourage us, but to awaken us. It calls us to examine: Do we serve God, or do we serve wealth? 

Come to think of it, is it bad to be rich? Certainly not—as long as we do not make our earthly wealth our god. Wealth, when placed at the service of God’s Kingdom, becomes a blessing. Imagine using our riches to feed the hungry, clothe the poor, build up the Church, and share the Gospel. The truth is this: the more we give away our wealth for the sake of love and service, the more we become fit for the Kingdom of God. 

God did not create us to be enslaved by riches that perish. He created us to freely aspire for His Kingdom in heaven, where true peace and serenity dwell forever. Let us not be imprisoned by the false security of wealth. Instead, let us hold on to Christ, the eternal treasure, for in Him alone lies the peace that no money can ever buy. 

Do you allow yourself to be enslaved by material riches? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Agosto 19 Martes sa Ika-20 Linggo ng Karaniwang Panahon: Mateo 19:23-30

Mabuting Balita: Mateo 19:23-30

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Sinasabi ko sa inyo: napakahirap mapabilang ang mayayaman sa mga pinaghaharian ng Diyos! At sinasabi ko rin sa inyo: madali pang makaraan ang kamelyo sa butas ng karayom kaysa pasakop sa paghahari ng Diyos ang isang mayaman.” 

Nagtaka ang mga alagad nang marinig ito, kaya’t naitanong nila. “Kung gayun, sino po ang maliligtas?” Tinitigan sila ni Hesus at sinabi, “Hindi ito magagawa ng tao, ngunit magagawa ng Diyos ang lahat ng bagay.”   

At nagsalita si Pedro, “Tingnan po ninyo: iniwan namin ang lahat at kami’y sumunod sa inyo. Ano po naman ang para sa amin?” Sinabi sa kanila ni Hesus, “Tandaan ninyo ito: kapag nakaluklok na ang Anak ng Tao sa kanyang maringal na trono sa bagong daigdig, kayong sumunod sa akin ay luluklok din sa labindalawang trono upang hukuman ang labindalawang lipi ng Israel.   

At ang sinumang magtiis na iwan ang tahanan, mga kapatid na lalaki at babae, ama, ina, mga anak, o mga lupain alang-alang sa akin ay tatanggap ng makasandaang ibayo, at pagkakalooban ng buhay na walang hanggan. Ngunit maraming una na magiging huli, at maraming huli na magiging una.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tunay nga bang makakamtan natin ang kapayapaan at katahimikan ng kalooban sa pamamagitan ng paghabol sa mga panandaliang handog ng mundong ito? 

Ang kayamanan, katanyagan, at kapangyarihan ay hindi kailanman makapagbibigay ng tunay at pangmatagalang kapayapaan. Maaaring taglayin natin ang lahat ng yaman at kapangyarihan ng sanlibutan, ngunit wala itong saysay kung wala tayong kapayapaan, katahimikan, at higit sa lahat, kung wala ang Diyos sa ating puso. 

Tingnan na lamang natin ang ilang mga taong mayaman, tanyag, at makapangyarihan na sa kabila ng lahat ng kanilang tinamo ay nagtapos ang buhay sa kalungkutan at pagpapatiwakal. Ito’y paalala na hindi kayamanan ang makapupuno sa uhaw ng kaluluwa. 

Sa ating pong Mabuting Balita, sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad na mahirap para sa taong mayaman ang makapasok sa Kaharian ng Langit. Tinukoy Niya ang isang mayamang lalaki na hindi kayang bitawan ang kanyang mga kayamanan alang-alang sa mahihirap at sa pagsunod kay Jesus. Siya mismo ay inimbitahan ng Panginoon upang maging Kanyang alagad, ngunit tinanggihan niya ang dakilang paanyayang ito dahil mas pinili niyang kumapit sa kanyang yaman. (Mateo 19:16-22) 

Kay lungkot isipin na ipinagpalit niya ang walang hanggang kayamanan sa mga bagay na panandalian. 

Hindi kasalanan ang maging mayaman. Subalit nagiging panganib ito sa ating kaligtasan kung gagawin natin itong diyus-diyosan. Kapag hindi natin kayang bitiwan ang ating mga ari-arian kahit para sa ikaluluwalhati ng Kaharian ng Diyos, nanganganib tayong mawalan ng hindi lamang kapayapaan, kundi pati ng ating buhay na walang hanggan. Kapag nahulog tayo sa labis na pagmamahal sa yaman, nagiging madali para sa atin ang gumawa ng mga bagay na kinamumuhian ng Panginoon. 

Halimbawa, hinahayaan nating alipinin tayo ng kasakiman, itinuturing ang yaman na parang diyos. May ilan na nagkakasala ng korupsiyon o nagsasakripisyo ng kanilang dangal alang-alang sa pera. Ito ang panganib na ipinapakita sa atin ni Jesus nang sabihin Niya: “Mas madali pang makaraan ang isang kamelyo sa butas ng karayom kaysa sa isang mayamang tao na makapasok sa Kaharian ng Diyos.” Isang matindi at makapangyarihang pahayag na hindi upang takutin tayo, kundi upang gisingin tayo—sino ba talaga ang ating pinaglilingkuran: ang Diyos ba, o ang kayamanan? 

Pero, masama ba ang yumaman? Hindi—kung hindi natin ito ginagawang diyos sa ating buhay. Ang yaman, kapag inilagay sa paglilingkod sa Diyos, ay nagiging biyaya. Isipin natin: kung gagamitin natin ang ating yaman upang pakainin ang nagugutom, damitan ang mga nangangailangan, palakasin ang Simbahan, at ibahagi ang Mabuting Balita, nagiging daan ito ng ating kabanalan. Sapagkat ang totoo: habang mas bukal sa ating loob ang pagbibigay, lalo tayong nagiging karapat-dapat sa Kaharian ng Diyos. 

Hindi po tayo nilikha ng Diyos upang maging alipin ng kayamanang kumukupas. Nilikha Niya tayo upang malayang hangarin ang Kanyang Kaharian sa langit—ang Kaharian ng walang hanggang kapayapaan at katahimikan. Huwag tayong magpaloko sa huwad na kapanatagan na dala ng yaman. Sa halip, kumapit tayo kay Kristo—ang tunay na kayamanang walang kapantay. Sapagkat sa Kanya lamang matatagpuan ang kapayapaan na hindi kayang ibigay ng salapi at kapangyarihan kailanman. 

Ikaw ba ay nagpapaalipin sa kayamanang materyal?— Marino J. Dasmarinas

Reflection for August 18 Monday of the 20th Week in Ordinary Time: Matthew 19:16-22

Gospel: Matthew 19:16-22

A young man approached Jesus and said, “Teacher, what good must I do to gain eternal life?” He answered him, “Why do you ask me about the good? There is only One who is good. If you wish to enter into life, keep the commandments.” 

He asked him, “Which ones?” And Jesus replied, “You shall not kill; you shall not commit adultery; you shall not steal; you shall not bear false witness; honor your father and your mother; and you shall love your neighbor as yourself.”  

The young man said to him, “All of these I have observed. What do I still lack?” Jesus said to him, “If you wish to be perfect, go, sell what you have and give to the poor, and you will have treasure in heaven. Then come, follow me.” When the young man heard this statement, he went away sad, for he had many possessions.

 + + + + + + +

Reflection:

Would you give up everything to follow Jesus?

So near and yet so far—this was perhaps the predicament of the young man who approached Jesus and asked what he must do to inherit eternal life. He had already followed the commandments faithfully, but when Jesus told him to sell all his possessions, give the proceeds to the poor, and then follow Him, the man’s heart grew heavy. He quietly walked away, unable to let go of his many earthly possessions.

This young man mirrors many of us today. Deep within, we desire to follow the Lord fully, yet we struggle to release our grip on the things of this world. Wealth, comfort, and security whisper to us, “hold on,” but Jesus lovingly invites us to “let go.” What is it about wealth that enslaves our hearts? We cannot carry it to our graves. We cannot cling to it when age weakens our hands, for eventually it will pass to someone else—or even be lost altogether.

Saint Francis of Assisi understood this truth. Though born into wealth and nobility, he gave everything away so he could respond wholeheartedly to God’s call. His radical surrender reminds us that true joy and freedom come not from possessing much, but from giving much. God’s will for us, too, is to share our blessings so that others may live and hope through them. Such surrender is never easy—it requires a change of heart, a reordering of priorities, and a lifestyle rooted not in self, but in Christ.

Yet perhaps God is not asking you to abandon everything as Francis did. Many of us have families to feed, children to raise, and responsibilities to fulfill. Still, we are not exempt from generosity. What matters is not the amount we give, but the love with which we give it. A small offering, when it springs from a heart of faith, becomes a great treasure in the eyes of God.

Following Jesus always costs something. To walk in His footsteps means releasing what we cling to most tightly—whether riches, pride, ambitions, or even our fears. But when we let go, we make room for Him to fill us with something infinitely greater: His love, His peace, His eternal life.

Are you like the young man in today’s Gospel, who walked away sorrowful because he had many possessions? Or are you like Saint Francis of Assisi, who surrendered everything in order to embrace the call of the Lord? — Marino J. Dasmarinas