Reflection for November 28 Friday of the Thirty-fourth Week in Ordinary Time: Luke 21:29-33

Gospel: Luke 21:29-33

Jesus told his disciples a parable. “Consider the fig tree and all the other trees. When their buds burst open, you see for yourselves and know that summer is now near; in the same way, when you see these things happening, know that the Kingdom of God is near. 

Amen, I say to you, this generation will not pass away until all these things have taken place. Heaven and earth will pass away, but my words will not pass away.

+ + + + + + +

Reflection:

Are we truly aware that God is always manifesting Himself to us?

In His great love, God finds countless and creative ways to make us aware of His abiding presence. At times, He reaches out to us through a friend who speaks words that touch our hearts. At other moments, He comes to us through both the joyful blessings and the painful trials of our lives. In ways seen and unseen, God continues to reveal Himself to us, for it is His deepest desire to draw us into a personal relationship with Him.

And yet, how do we often respond to these gentle manifestations of God? More often than not, we overlook them. We become so absorbed in what the world offers—wealth, power, possessions, and fleeting pleasures—that we fail to recognize the voice of God calling out to us. Little by little, we allow ourselves to be enslaved by the world, and in our busyness and distractions, we lose the ability to discern His presence in our daily lives.

It is only when sickness strikes, when we find ourselves standing just a few steps from death’s doorway, that we suddenly rush to seek God. Only then do we begin to make amends with those we have hurt. Only then do we try to straighten our ways and reorder our lives. Sadly, we often wait until we are broken before we realize how much we need Him.

But why must we wait for that moment? Why not listen now and draw closer to God while we are still in the pink of health? Why not deepen our relationship with Him today, while we still have the strength, the time, and the grace? Why not humble ourselves now before those we have offended and choose reconciliation and love? Why not turn away from every form of sinfulness at this very moment?

The Lord is already reaching out to us today, right now, in the ordinary moments of our lives. The question is not whether God is speaking, but whether we are willing to listen. Will we continue to delay our conversion, or will we respond to His loving call today and allow Him to transform our hearts while there is still time? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Nobyembre 28 Biyernes sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:29-33

Mabuting Balita: Lucas 21:29-33

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad ang isang talinghaga: “Tingnan ninyo ang puno ng igos at ibang punongkahoy. Kapag nagdadahon na ito, alam ninyong malapit na ang tag-araw. 

Gayun din naman, kapag nakita ninyong nangyayari na ang mga ito, malalaman ninyong malapit nang maghari ang Diyos. Tandaan ninyo: magaganap ang lahat ng ito bago mamatay ang lahat ng taong nabubuhay sa ngayon. Mawawala ang langit at ang lupa, ngunit ang salita ko’y hindi magkakabula” 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Aalam ba natin na ang Diyos ay patuloy na nagpapahayag at nagpapakilala ng Kanyang sarili sa atin?

Sa Kanyang wagas na pag-ibig, gumagamit ang Diyos ng sari-saring malikhaing paraan upang ipadama at iparamdam sa atin ang Kanyang presensya. May mga pagkakataong Siya ay lumalapit sa atin sa pamamagitan ng isang kaibigan na nagiging daluyan ng Kanyang mga salita.

May mga sandaling dumarating Siya sa atin sa gitna ng kasiyahan at tagumpay, gayundin sa mga pagsubok at pagdurusa sa ating buhay. Sa mga paraan na minsan ay lantad at minsan ay tahimik, patuloy na ipinakikilala ng Diyos ang Kanyang sarili sa atin, sapagkat ito ang Kanyang pinakamimithing hangarin: ang magkaroon tayo ng isang personal na ugnayan sa Kanya.

Ngunit paano nga ba tayo tumutugon sa mga pagpaparamdam na ito ng Diyos? Kadalasan, hindi natin ito napapansin o pinapahalagahan. Lubog tayo sa mga alok ng mundo—kayamanan, kapangyarihan, ari-arian, at pansamantalang kaligayahan—kaya’t nawawala ang ating kakayahang marinig at makita ang presensya ng Diyos sa ating pang-araw-araw na buhay. Unti-unti, nagiging alipin tayo ng mundong ito, at sa ating pagkakalulong, nalilimutan natin na may buhay pagkatapos n gating buhay sa mundong ito.

At madalas, saka lamang tayo naghahanap sa Diyos kapag tayo’y nagkasakit, kapag ilang hakbang na lamang tayo mula sa pintuan ng kamatayan. Doon pa lang tayo nagmamadaling kilalanin Siya. Doon pa lang tayo humihingi ng tawad at nakikipagkasundo sa mga taong ating nasaktan. Doon pa lang natin sinisikap ituwid ang ating mga landas at ayusin ang ating pamumuhay.

Ngunit bakit pa tayo maghihintay ng ganoong sandali? Bakit hindi pa ngayon, habang tayo’y may lakas at kalusugan, ay makinig na tayo sa tinig ng Diyos at lumapit sa Kanya? Bakit hindi pa ngayon palalimin ang ating ugnayan sa Kanya? Bakit hindi pa ngayon magpakumbaba at humingi ng tawad sa mga taong ating nasaktan? Bakit hindi pa ngayon natin talikuran ang ating mga kasalanan?

Ang Diyos ay patuloy na kumakatok sa pintuan ng ating puso—ngayon, sa mismong sandaling ito, sa karaniwang daloy ng ating buhay. Ang tanong ay hindi kung Siya ay nagsasalita, kundi kung handa ba tayong makinig at tumugon. Patatagalin pa ba natin ang ating pagbabalik-loob, o aanyayahan na natin ang Diyos na baguhin ang ating mga puso—habang may pagkakataon pa? –Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 27 Thursday of the 34th Week in Ordinary Time: Luke 21:20-28

Gospel: Luke 21:20-28

Jesus said to his disciples: “When you see Jerusalem surrounded by armies, know that its desolation is at hand. Then those in Judea must flee to the mountains. Let those within the city escape from it, and let those in the countryside not enter the city, for these days are the time of punishment when all the Scriptures are fulfilled.  

Woe to pregnant women and nursing mothers in those days, for a terrible calamity will come upon the earth and a wrathful judgment upon this people. They will fall by the edge of the sword and be taken as captives to all the Gentiles; and Jerusalem will be trampled underfoot by the Gentiles until the times of the Gentiles are fulfilled.  

“There will be signs in the sun, the moon, and the stars, and on earth nations will be in dismay, perplexed by the roaring of the sea and the waves. People will die of fright in anticipation of what is coming upon the world, for the powers of the heavens will be shaken.

And then they will see the Son of Man coming in a cloud with power and great glory. But when these signs begin to happen, stand erect and raise your heads because your redemption is at hand.”

+ + + + +  + +

Reflection:

There are two kinds of human suffering that come into our lives. The first kind is the suffering that we ourselves create. When we refuse to listen to wise counsel, when we persist in harmful habits, or when we stubbornly cling to sinful ways, we often bring pain upon ourselves.

Like the drunkard who is repeatedly warned but chooses not to listen, we too can ignore the loving voices that seek our good. In time, the consequences of our choices may appear, leaving us wounded, broken, and in need of healing.

The second kind of suffering is that which we do not bring upon ourselves. These are the sufferings that come simply because we are human—illness that accompanies old age, unexpected trials, or crosses that arrive even when we have done nothing to deserve them. In such moments, we are reminded of our fragility and our deep need for God’s sustaining grace.

In the Gospel for this Thursday, Jesus speaks of the destruction of Jerusalem and its people. This suffering could have been avoided if they had listened to the messengers of God—the prophets—who lovingly called them to turn away from sin and return to Him. Yet they refused to listen. They continued in their sinful ways and even rejected and killed those whom God sent, including His own Son, Jesus.

As we close the curtains of this liturgical year and step into the sacred season of Advent, we are once again invited to listen—to truly listen—to the voice of God speaking to our hearts. He calls us not with condemnation but with mercy, inviting us to repentance, conversion, and renewal. One of the most beautiful and healing ways we can respond is by humbly approaching the Sacrament of Reconciliation, where God’s mercy is poured out without measure.

We are all sinners. We all stumble. And yet, we are all deeply loved. We are all in need of Jesus’ mercy, forgiveness, and healing.

As Advent draws near, the question gently but urgently echoes within us: Will we continue to ignore God’s loving call, or will we finally open our hearts, turn back to Him, and allow His mercy to heal and transform us? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 27 Huwebes sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:20-28

Mabuting Balita: Lucas 21:20-28

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Kapag nakita ninyong kubkob na ng mga hukbo ang Jerusalem, talastasin ninyong malapit na ang pagkawasak nito. Dapat tumakas sa kabundukan ang mga nasa Judea, at umalis ng lungsod ang mga naroon; huwag nang pumasok doon ang mga nasa kabukiran. Sapagkat ito ang ‘Mga Araw ng Pagpaparusa,’ bilang katuparan ng mga nasasaad sa Kasulatan.

Kawawa ang nagdadalantao at nagpapasuso sa mga araw na iyon! Sapagkat darating ang malaking kapighatian sa lupaing ito, at ang poot ng Diyos sa bansang ito. Mamatay sila sa tabak, at dadalhing bihag sa lahat ng bansa. At ang Jerusalem ay magiging busabos ng mga Hentil hanggang sa matapos ang panahong itinakda sa mga ito.

“Magkakaroon ng mga tanda sa araw, sa buwan, at sa mga bituin. Sa lupa, ang mga bansa ay masisindak at malilito dahil sa ugong at mga daluyong ng dagat. Ang mga tao’y hihimatayin sa takot dahil sa pag-iisip sa mga sakunang darating sa sanlibutan; sapagkat mayayanig at mawawala sa kani-kanilang landas ang mga planeta at iba pang katulad nito na nasa kalawakan. 

Sa panahong iyon, ang Anak ng Tao’y makikita nilang dumarating na nasa alapaap, may dakilang kapangyarihan at malaking karangalan. Kapag nagsimula nang mangyari ang mga bagay na ito, magalak kayo sapagkat malapit na ang pagliligtas sa inyo.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

May dalawang uri ng pagdurusa na dumarating sa ating buhay bilang tao. Ang una ay ang pagdurusang tayo mismo ang may likha. Ito ay kapag tumatanggi tayong makinig sa mabuting payo, kapag patuloy nating pinipili ang mga nakasasamang gawi, at kapag ayaw nating talikuran ang kasalanan, tayo mismo ang nagbubukas ng pinto sa sakit at paghihirap.

Katulad ng isang taong paulit-ulit nang pinayuhan ngunit tumatangging makinig, tayong lahat ay maaaring maging bingi sa mga tinig na nagsusumamo para sa ating ikabubuti. Sa paglipas ng panahon, dumarating ang bunga ng ating hindi pakikinig—at tayo ay nagkakasakit ng malubha, nanghihina, at nangangailangan ng paggaling.

Ang ikalawang uri ng pagdurusa ay yaong hindi natin kagagawan. Ito ang mga pagdurusang dumarating dahil tayo ay tao lamang—karamdaman na kaakibat ng pagtanda, biglaang pagsubok, o mga krus na dumarating kahit wala naman tayong ginawang mali. Sa mga sandaling ito, mas lalo nating nararamdaman ang ating kahinaan at ang malalim nating pangangailangan sa biyaya ng Diyos.

Sa Ebanghelyo sa Huwebes na ito, nagsalita si Hesus tungkol sa pagkawasak ng Jerusalem at ng kanyang mga mamamayan. Maiiwasan sana ang ganitong pagdurusa kung pinakinggan lamang nila ang mga sugo ng Diyos—ang mga propeta—na nanawagan sa kanila na talikuran ang kasalanan at magbalik-loob. Ngunit sila’y tumanggi. Ipinagpatuloy nila ang pamumuhay sa kasalanan at pinaslang pa ang mga isinugo ng Diyos, kabilang na ang Kanyang sariling Anak, si Jesus.

Habang isinasara natin ang huling yugto ng taong liturhikal at tayo’y pumapasok sa banal na panahon ng Adbiyento, muli tayong inaanyayahang makinig—taimtim at buong puso—sa tinig ng Diyos. Hindi Siya tumatawag upang hatulan tayo kundi upang damayan at baguhin tayo.

Inaanyayahan Niya tayong magsisi, magbalik-loob, at magsimulang muli. Isa sa pinakamaganda at pinakamarangal na tugon na maaari nating gawin ay ang mapagkumbabang paglapit sa Sakramento ng Kumpisal, kung saan dumadaloy ang walang hanggang awa at pagpapagaling ng Diyos.

Tayo ay makasalanan. Tayo ay nagkakamali. Ngunit tayo rin ay minamahal. Lahat tayo ay nangangailangan ng awa, kapatawaran, at pag papagaling mula kay Jesus.

Sa paglapit ng Adbiyento, hayaang umalingawngaw sa ating mga puso ang hamon na ito: Magpapatuloy ba tayong magsawalang-bahala sa mapagmahal na tinig ng Diyos, o handa na ba tayong magbukas ng ating puso, magbalik-loob, at hayaang pagalingin at baguhin tayo ng Kanyang pag-ibig? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 26 Wednesday of the Thirty-fourth Week in Ordinary Time: Luke 21:12-19

Gospel: Luke 21:12-19

Jesus said to the crowd: “They will seize and persecute you, they will hand you over to the synagogues and to prisons, and they will have you led before kings and governors because of my name. It will lead to your giving testimony.  

Remember, you are not to prepare your defense beforehand, for I myself shall give you a wisdom in speaking that all your adversaries will be powerless to resist or refute. You will even be handed over by parents, brothers, relatives, and friends, and they will put some of you to death.

You will be hated by all because of my name, but not a hair on your head will be destroyed. By your perseverance you will secure your lives.

+ + + + + + +

Reflection:

Are we ready to be persecuted for our faith?

If we sincerely choose to follow Jesus, we will undoubtedly face moments of persecution, misunderstanding, and even the loss of friendships. Yet we do not need to fear any of these. Nothing we lose for the sake of Christ is ever a true loss, for He fills every empty space with His grace.

That is why we must be vigilant. We must not allow ourselves to betray Jesus for the passing comforts of this world. We must not surrender our faith for the sake of convenient friendships or self-serving interests. Our calling is to remain faithful—steadfastly, lovingly, and courageously—until the very end, no matter the sacrifices we encounter along the way.

What would it profit us if we gain the whole world, yet lose Jesus in our hearts? What good is fleeting happiness that only draws us into sin? What benefit is temporal power or riches when they can vanish at any moment?

And what would we gain from having influential friends if these friendships only lead us deeper into sinfulness—sinfulness that, to our own shame, we oftentimes welcome? Such alliances bring nothing but restlessness and distance us from the love of Christ. Should we allow ourselves to be deceived by these false securities—these bonds that quietly weaken our relationship with Jesus?

But the very moment we choose, with humility and conviction, to remain faithful to Jesus—despite temptations, pressure, or persecution—we begin to experience a peace that only He can give. A peace the world can neither offer nor take away.

And so we ask ourselves today: If Jesus is worth everything, what are we still holding on to that keeps us from giving Him our all? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 26 Miyerkules sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:12-19

Mabuting Balita: Lucas 21:12-19

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Darakpin kayo’t uusigin. Kayo’y dadalhin sa mga sinagoga upang litisin at ipabilanggo. At dahil sa akin ay ihaharap kayo sa mga hari at mga gobernador. Ito ang pagkakataon ninyo upang magpatotoo tungkol sa akin.

Ipanatag ninyo ang inyong kalooban, huwag kayong mababalisa tungkol sa pagtatanggol sa inyong sarili; sapagkat bibigyan ko kayo ng katalinuhan at ng pananalitang hindi kayang tutulan o pabulaanan ng sinuman sa inyong mga kaaway. 

Ipagkakanulo kayo ng inyong mga magulang, mga kapatid, mga kamag-anak, at mga kaibigan. At ipapapatay ang ilan sa inyo. Kapopootan kayo ng lahat dahil sa akin, ngunit hindi mawawala ni isang hibla ng inyong buhok. Sa inyong pagtitiis ay tatamuhin ninyo ang buhay na walang hanggan.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Handa na ba tayong usigin dahil sa ating pananampalataya?

Kapag taos-puso nating pinili na sumunod kay Jesus, tiyak na darating ang mga sandali ng pag-uusig, hindi pagkakaunawaan, at maging ang pagkawala ng ilang kaibigan. Ngunit hindi natin kailangang matakot. Sapagkat anumang mawala sa atin alang-alang kay Jesus ay hindi kailanman tunay na pagkawala—pinupuno Niya ito ng Kanyang saganang biyaya.

Kaya naman dapat tayong maging mapagmatyag. Huwag nating hayaang ipagpalit natin si Jesus kapalit ng mga panandaliang aliw ng mundong ito. Huwag nating isuko ang ating pananampalataya para lamang sa pakikisama o pansariling interes. Tinatawag tayong maging tapat at matatag hanggang sa dulo, gaano man kahirap ang ating kailangang pagdaanan.

Ano ang mapapala natin kung makamtan natin ang buong mundo, ngunit mawala naman si Jesus sa ating mga puso? Ano ang saysay ng panandaliang kasiyahang nagdadala lamang sa atin sa kasalanan? Ano ang kabuluhan ng kapangyarihan o kayamanang panlupa kung maaari naman itong maglaho anumang oras?

At ano ang pakinabang ng pagkakaroon ng makapangyarihang mga kaibigan kung ang hatid naman nila ay kasalanan—kasalanang, sa katotohanan, minsan ay ating sinasangayunan? Hindi ba’t kaguluhan lamang at pagkalayo sa pag-ibig ni Kristo ang dulot nito? Hahayaan ba nating malinlang tayo ng huwad na seguridad na ito—mga ugnayang unti-unting nagpapahina ng ating relasyon kay Jesus?

Ngunit sa sandaling piliin natin, nang may kababaang-loob at katapatan, na manatiling tapat kay Jesus—sa kabila ng tukso, pag-uusig—mararanasan natin ang kapayapaang Siya lamang ang makapagbibigay. Kapayapaang hindi maibibigay ng mundo at hindi rin kayang agawin sa atin ng mundo. –Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 25 Tuesday of the Thirty-fourth Week in Ordinary Time: Luke 21:5-11

Gospel: Luke 21:5-11

While some people were speaking about how the temple was adorned with costly stones and votive offerings, Jesus said, “All that you see here–the days will come when there will not be left a stone upon another stone that will not be thrown down.” 

Then they asked him, “Teacher, when will this happen? And what sign will there be when all these things are about to happen?” He answered, “See that you not be deceived, for many will come in my name, saying, ‘I am he,’ and ‘The time has come.’ Do not follow them!  

When you hear of wars and insurrections, do not be terrified; for such things must happen first, but it will not immediately be the end.” Then he said to them, “Nation will rise against nation, and kingdom against kingdom. There will be powerful earthquakes, famines, and plagues from place to place; and awesome sights and mighty signs will come from the sky.

+ + + + + + +

Reflection:

Are we afraid of the end of the world?

Jesus speaks of the destruction of the beautiful structures we admire. Everything, including sacred places of worship, will one day fade. This scenario resembles the signs of the end times. Yet in the midst of these warnings, Jesus gently assures us, “Do not be terrified” (Luke 21:9).

So what should we do? Should we allow the signs around us to drown us in fear, or should we hold firmly to Jesus, who reminds us again and again, “Do not be terrified”? Of course, our hearts cling to what the Lord tells us.

Earthquakes and calamities of massive proportions are unfolding, and wars throughout the world continue to rage. But let us receive these realities with calm faith, for Jesus already forewarned us. Let us never attribute these disasters to God, as some might do. God does not desire our destruction; if He did, He would not have sent Jesus to walk among us, to love us, and to die for us on the cross.

There are wars in different parts of the world because we humans create them. These arise from our greed for power and our hunger for control. The same is true of our abuse of the environment—an abuse that leads to increasingly destructive typhoons and hurricanes. What is the result?

Massive loss of lives and properties, tragedies that could have been prevented if only we had compassion for God’s creation and for one another. Yet even in these bleak signs of the times, we are not abandoned. The Lord remains with us. In the midst of everything unstable and uncertain, we are invited to be calm, to pray, and to deepen our faith in the God who holds all things together.

When the world around us trembles, will we choose fear… or will we choose to trust the One who says, “Do not be terrified”? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Nobyembre 25 Martes sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:5-11

Mabuting Balita: Lucas 21:5-11

Noong panahong iyon, pinag-uusapan ng ilang tao ang templo – ang kahanga-hangang mga bato na ginamit dito at ang mga palamuti nito na inihandog ng mga tao. Kaya’t sinabi ni Hesus, “Darating ang panahong lahat ng nakikita ninyong iyan ay iguguho, walang batong ititira sa ibabaw ng kapwa bato.”

Tinanong nila si Hesus, “Guro, kailan po ito mangyayari? At ano ang magiging palatandaan na ito’y magaganap na?” Sumagot siya, “Mag-ingat kayo at nang hindi mailigaw ninuman! Sapagkat marami ang darating sa aking pangalan na magsasabi, ‘Ako ang Mesias!’ at, ‘Dumating na ang panahon!’

Huwag kayong susunod sa kanila. Huwag kayong mababagabag kung makabalita kayo ng mga digmaan at mga himagsikan. Dapat mangyari ang mga ito, ngunit hindi darating karaka-raka ang wakas.” 

At sinabi pa niya, “Makikipagdigma ang bansa laban sa kapwa bansa at ang kaharian sa kapwa kaharian. Magkakaroon ng malalakas na lindol, magkakagutom at magkakasalot sa iba’t ibang dako. May lilitaw na mga kakila-kilabot na bagay at mga kagila-gilalas na tanda buhat sa Langit.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Takot ba tayo sa katapusan ng mundo?

Ipinapaalala sa atin ni Jesus ang pagguho ng mga magagandang gusaling hinahangaan natin. Darating ang araw na ang lahat—maging ang mga sagradong lugar ng pagsamba—ay lilipas din. Kahawig nito ang mga palatandaan ng mga huling araw. Ngunit sa gitna ng mga babalang ito, marahang sinasabi sa atin ni Jesus: “Huwag kayong matakot” (Lucas 21:9).

Kaya ano ang dapat nating gawin? Hahayaan ba nating kainin tayo ng takot sa mga nakikita nating pangyayari? O mahigpit ba tayong kakapit kay Jesus, na paulit-ulit na nagpapaalala, “Huwag kayong matakot”? Siyempre, ang ating mga puso ay kumakapit sa Kanyang mga salita.

Totoong nagaganap ang mga lindol, malalaking kalamidad, at mga digmaan sa iba’t ibang bahagi ng mundo. Ngunit huwag tayong mabalisa maging panatag parin tayo sapagkat palaging nandiyan si Jesus na ating sandigan. Hindi kailanman ninais ng Diyos ang ating pagkapahamak; kung nais Niya iyon, hindi Niya ipapadala si Jesus upang makisama sa atin, mahalin tayo, at ialay ang Kanyang buhay para sa atin sa krus.

May mga digmaan dahil tayo mismo ang lumilikha nito—bunga ng ating kasakiman sa kapangyarihan. Ganito rin ang nangyayari sa ating pang-aabuso sa kalikasan, na nagdudulot ng mas malalakas na bagyo at unos tulad ng nangyari sa Cebu. Ano ang bunga? Matinding pagkasira at pagkawala ng buhay at mga ari-arian—mga trahedyang sana’y naiwasan kung nagkaroon lamang tayo ng malasakit sa nilikha ng Diyos at sa isa’t isa.

At kahit sa harap ng mga nakakatakot na palatandaan, hindi Niya tayo iniiwan. Nanatili ang Panginoon sa piling natin. Sa gitna ng lahat ng kaguluhan at kawalan ng katiyakan, inaanyayahan Niya tayong maging payapa, manalangin, at palalimin ang ating pananampalataya sa Diyos na may hawak ng lahat ng bagay.

Kapag yumanig ang ating mundo, pipiliin ba natin ang matakot… o pipiliin nating magtiwala sa Kanya na nagsasabing, “Huwag kayong matakot”? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Monday November 24 Memorial of Saint Andrew Dŭng-Lạc, Priest, and Companions, Martyrs: Luke 21:1-4

Gospel: Luke 21:1-4

When Jesus looked up he saw some wealthy people putting their offerings into the treasury and he noticed a poor widow putting in two small coins.

He said, “I tell you truly, this poor widow put in more than all the rest; for those others have all made offerings from their surplus wealth,  she, from her poverty, has offered her whole livelihood.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we give without counting the cost of giving?

Jesus, in our Gospel, favored the generosity of the poor widow because her offering came from the depths of her heart. There were no strings attached to her giving; it did not come from her excess. She gave whatever little she had because she trusted completely in God’s providence.

This Gospel also invites us to examine ourselves—not only when we give to our church, but whenever we give to anyone who is in need. It also calls us to reflect on our motive for giving: Do we give out of love, compassion, and faith, or do we give out of habit, convenience, or recognition?

The ideal form of giving is to give from the heart. The amount we give is immaterial; what matters is that our offering springs from genuine love for God and neighbor. In the Gospel, it was not only the poor widow who gave—many wealthy individuals also offered gifts. Yet Jesus was more pleased with the offering of the widow because her giving was pure, sincere, and free from any form of ulterior motive.

Whatever we give from the heart comes back to us a hundredfold—not necessarily in material blessings, but in spiritual richness, inner peace, and a deeper experience of God’s loving presence. In Luke chapter six, verse thirty-eight (6:38), Jesus tells us: “Give and it will be given to you, and you will receive in your sack good measure, pressed down, full and running over. For the measure you give will be the measure you receive back.”

As we continue our journey of faith, may we learn to give not from our surplus, but from our love. May we offer not only what is easy to give, but what truly reflects our gratitude, humility, and trust in God.

So today, as God looks gently into our hearts, what kind of giver does He see in us? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Lunes Nobyembre 24 Paggunita kay San Andres Dung-lac, pari at mga kasama, mga martir: Lucas 21:1-4

Mabuting Balita: Lucas 21:1-4

Noong panahong iyon, nang tumingin si Hesus, nakita niya ang mayayamang naghuhulog ng kanilang kaloob sa lalagyan nito sa templo. Nakita rin niya ang isang dukhang babaing balo na naghulog ng dalawang kusing.

Ang wika ni Hesus, “Sinasabi ko sa inyo: ang dukhang balong iyon ay naghulog nang higit kaysa kanilang lahat. Sapagkat bahagi lang ng di na nila kailangan ang kanilang ipinagkaloob, ngunit ibinigay ng balong iyon na dukhang-dukha ang buo niyang ikabubuhay.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay nagbibigay nang boung puso?

Si Jesus, sa ating Mabuting Balita, ay pumabor sa kagandahang-loob ng dukhang balo sapagkat ang kanyang handog ay nagmula sa kaibuturan ng kanyang puso. Walang anumang kapalit ang kanyang pagbibigay; hindi ito nagmula sa kanyang sobrang pera. Ibinigay niya ang kakaunti mayroon siya dahil lubos siyang nagtitiwala sa kabutihan ng Diyos.

Inaanyayahan din tayo ng Mabuting Balitang ito na suriin ang ating mga sarili—hindi lamang kapag nagbibigay tayo sa ating simbahan, kundi sa tuwing tumutulong tayo sa sinuman na nangangailangan. Inaanyayahan din tayong pagnilayan ang ating motibo sa pagbibigay: Nagbibigay ba tayo mula sa pag-ibig, malasakit, at pananampalataya? O nagbibigay tayo dahil nakasanayan, dahil madali, o dahil may nais tayong kapalit o papuri?

Ang tunay na pagbibigay ay yaong nagmumula sa puso. Hindi mahalaga ang halaga ng ibinibigay natin; ang tunay na mahalaga ay nagmumula ito sa tapat na pag-ibig natin sa Diyos at sa kapwa. Sa Mabuting Balita, hindi lamang ang balo ang nagbigay—mayayamang tao rin ang naghandog. Ngunit mas natuwa si Jesus sa pagbibigay ng balo dahil ito ay dalisay, tapat, at walang halong pansariling interes.

Anuman ang ibinibigay natin mula sa puso ay ibinabalik sa atin nang masagana—hindi lamang sa materyal na bagay, kundi sa espiritual na yaman, kapayapaan ng loob, at isang mas malalim na karanasan ng pag-ibig ng Diyos. Sa Lucas kabanata anim, talatang tatlumpu’t walo (6:38), sinabi ni Jesus: “Magbigay kayo at kayo’y bibigyan, at tatanggap kayo ng takalang siksik, liglig, umaapaw. Sapagkat kung anong panukat ang inyong ginagamit ay siya ring gagamitin sa inyo.”

Habang nagpapatuloy tayo sa ating paglalakbay ng pananampalataya, nawa’y matutunan nating magbigay hindi mula sa ating sobra, kundi mula sa ating pag-ibig. Nawa’y maialay natin hindi lamang ang madaling ibigay, kundi ang mga bagay na tunay na sumasalamin sa ating pasasalamat, pagpapakumbaba, at pagtitiwala sa Diyos.

Anong uri kaya ng tagapagbigay ang nakikita ni Jesus sa atin? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Sunday November 23 The Solemnity of Our Lord Jesus Christ, King of the Universe: Luke 23:35-43

Gospel: Luke 23:35-43

The rulers sneered at Jesus and said, “He saved others, let him save himself if he is the chosen one, the Christ of God.” Even the soldiers jeered at him. As they approached to offer him wine they called out, “If you are King of the Jews, save yourself.” Above him there was an inscription that read, “This is the King of the Jews.”

Now one of the criminals hanging there reviled Jesus, saying, “Are you not the Christ? Save yourself and us.” The other, however, rebuking him, said in reply, “Have you no fear of God, for you are subject to the same condemnation? And indeed, we have been condemned justly, for the sentence we received corresponds to our crimes, but this man has done nothing criminal.”

Then he said, “Jesus, remember me when you come into your kingdom.” He replied to him, “Amen, I say to you, today you will be with me in Paradise.

+ + + + + + +

Reflection:

Who among us would willingly follow the kingship of Jesus when He appears before us as the very image of human weakness? We look at Him hanging on the cross—bloodied, suffering, and dying. The rulers sneered at Him, and even the soldiers mocked Him. On the cross, Jesus seemed utterly helpless, and it appeared as though God Himself had abandoned Him.

If we had been present at the time of His crucifixion, would we have acted differently? We too might not have dared to come near Him, not even with a ten-foot pole. Perhaps we also would have silently walked away, just like the others who felt disappointed that the One they hoped would be their Messiah revealed such human frailty.

But what if Jesus had shown the image of King David in our first reading—a warrior, a conqueror, a triumphant leader? Surely crowds would have gathered around Him without hesitation. Yet Jesus did not choose to display a warrior-like demeanor. Instead, He embraced the path of humility, vulnerability, and surrender—a path His followers struggled to understand. And so, in His most trying moments, almost everyone deserted Him.

Still, in this moment of profound human weakness, someone saw beyond the suffering and recognized His kingship—the criminal hanging beside Him. What moved this sinner to see what others could not? What stirred him to ask, “Jesus, remember me when You enter Your kingdom”? It was his humility and his unwavering faith, even in the face of his own brokenness. And so we ask ourselves: Can someone wounded, sinful, and deeply flawed truly be humble? Can such a person have steadfast faith? Yes. Yes, it is very possible.

So how does this Gospel help us deepen our understanding of the kingship of Jesus? It calls us to walk the same path of humility. It invites us to approach Him with repentant hearts—by going to Mass, by receiving the Sacrament of Reconciliation as often as we can, and by daily asking Him to strengthen and increase our faith.

Yet, let us also be honest: many of us, at times, become situational followers of Jesus—faithful only when it is convenient, committed only when life is easy.

But the kingship of Jesus is revealed most powerfully not in His glory, but in His suffering love. And He gently invites us to follow Him there too.

So today, as we look at the crucified King, let us ask ourselves: Are we willing to follow Jesus not only in His triumphs, but also in His moments of suffering—trusting that His crown of thorns leads us to the crown of eternal life? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Nobyembre 23 Pagkahari ng Panginoong Hesukristo sa Sanlibutan: Lucas 23:35-43

Mabuting Balita: Lucas 23:35-43

Noong panahong iyon, nilibak si Hesus ng mga pinuno ng bayan. Anila, “Iniligtas niya ang iba; iligtas naman niya ngayon ang kanyang sarili, kung siya nga ang Mesiyas, ang hinirang ng Diyos!” Nilibak din siya ng mga kawal, nilapitan at inalok ng maasim na alak. Sinabi nila, “Kung ikaw ang Hari ng mga Judio, iligtas mo ang iyong sarili.” At nakasulat sa ulunan niya sa wikang Griego, Latin at Hebreo, “Ito ang Hari ng mga Judio.”

Tinuya siya ng isa sa mga salaring nakabitin, at ang sabi, “Hindi ba ikaw ang Mesiyas? Iligtas mo ang iyong sarili, pati na kami!” Ngunit pinagsabihan siya ng kanyang kasama, “Hindi ka ba natatakot sa Diyos? Ikaw ma’y pinarurusahang tulad niya!

Matuwid lamang na tayo’y parusahan nang ganito dahil sa ating mga ginawa; ngunit ang taong ito’y walang ginawang masama.” At sinabi niya, “ Hesus, alalahanin mo ako kapag naghahari ka na.” Sumagot si Hesus, “Sinasabi ko sa iyo: ngayon di’y isasama kita sa Paraiso.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Sino ba sa atin ang buong-pusong susunod sa paghahari ni Jesus kung ang nakikita natin ay isang Hari na may anyo ng kahinaan? Siya’y nakabayubay sa krus—duguan, naghihingalo, at labis na naghihirap. Tinuya Siya ng mga pinuno, kinutya Siya ng mga kawal. Sa krus, si Jesus ay tila walang kapangyarihan, at para bang iniwan na Siya ng Diyos.

Kung naroon tayo noong oras ng Kanyang pagpapakasakit, magiging iba kaya ang ating naging tugon? Marahil hindi rin tayo naglakas-loob lumapit sa Kanya, kahit gaano pa tayo kalapit sa Kanya noon. Baka tulad din tayo ng maraming tahimik na lumisan dahil nadismaya sila sa ipinakitang kahinaan ni Jesus.

Ngunit paano kung si Jesus ay nagpakita ng wangis ni Haring David mula sa ating unang pagbasa—isang mandirigma, mananakop, at matagumpay na pinuno? Tiyak na dadagsa ang lahat sa Kanyang tabi.

Ngunit hindi iyon ang landas na pinili ni Jesus. Hindi Siya nagpakita ng pusong mandirigma; sa halip, niyakap Niya ang kababaang-loob, kahinaan, at pagpapakasakit—isang daan na mahirap unawain para sa Kanyang mga alagad. Kaya naman, sa Kanyang pinakamahirap na sandali, halos lahat ay tumalikod at iniwan Siya.

Subalit sa gitna ng Kanyang pinakamalalim na paghihirap, may isang nakakakita ng tunay Niyang pagkahari—ang kriminal na nakapako sa tabi Niya. Ano kaya ang nagtulak sa makasalanang iyon upang makita ang hindi nakita ng karamihan? Ano ang nag-udyok sa kanyang sabihin, “Jesus, alalahanin Mo ako kapag pumasok Ka sa Iyong kaharian”?

Ito’y dahil sa kanyang kababaang-loob at matatag na pananampalataya, kahit nasa bingit siya ng kamatayan. Kaya napapaisip tayo: Maaari bang maging mapagpakumbaba ang isang makasalanan? Maaari bang maging matatag ang pananampalataya ng isang taong may sugat at kahinaan? Oo, maaari. Tunay na maaari.

At paano tayo tinutulungan ng Ebanghelyong ito na mas maunawaan ang tunay na paghahari ni Jesus? Inaanyayahan tayong tahakin din ang landas ng kababaang-loob—sa paglapit sa Diyos nang may pagsisisi, sa taimtim na pagdalo sa Banal na Misa, sa madalas na pagtanggap sa Sakramento ng Kumpisal, at sa patuloy na paghingi kay Jesus na dagdagan ang ating pananampalataya araw-araw.

Ngunit, kung tayo’y magsasabi ng totoo, madalas ay nagiging “paminsan-minsang tagasunod” o “weather-weather” na tagasunod lamang tayo—tapat kung madali, masigasig kung magaan ang buhay, ngunit unti-unting lumalayo kapag dumarating ang pagsubok.

Gayunman, ang tunay na paghahari ni Jesus ay pinakamalinaw na nahahayag hindi sa Kanyang kaluwalhatian, kundi sa Kanyang mapagsakripisyong pag-ibig. At mahinahon Niya tayong inaanyayahang sumunod sa Kanya roon.

Kaya habang minamasdan natin ang ating Haring nakapako sa krus, hayaan nating itanong sa ating mga puso: Handa ba tayong sumunod kay Jesus hindi lamang sa Kanyang tagumpay, kundi maging sa Kanyang pagdurusa—naniniwalang ang Kanyang koronang tinik ang maghahatid sa atin sa korona ng buhay na walang hanggan? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday November 22 Memorial of Saint Cecilia, Virgin and Martyr: Luke 20:27-40

Gospel: Luke 20:27-40

Some Sadducees, those who deny that there is a resurrection, came forward and put this question to Jesus, saying, “Teacher, Moses wrote for us, If someone’s brother dies leaving a wife but no child, his brother must take the wife and raise up descendants for his brother. 

Now there were seven brothers; the first married a woman but died childless. Then the second and the third married her, and likewise all the seven died childless. Finally the woman also died. Now at the resurrection whose wife will that woman be? For all seven had been married to her.” 

Jesus said to them, “The children of this age marry and remarry; but those who are deemed worthy to attain to the coming age and to the resurrection of the dead neither marry nor are given in marriage. they can no longer die, for they are like angels; and they are the children of God because they are the ones who will rise. 

That the dead will rise even Moses made known in the passage about the bush, when he called ‘Lord’ the God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob; and he is not God of the dead, but of the living, for to him all are alive.” Some of the scribes said in reply, “Teacher, you have answered well.” And they no longer dared to ask him anything.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we believe that there is life after death? The Sadducees, an organization within the Jewish faith, did not believe in the resurrection. So, they presented Jesus with a story about a woman who married seven brothers, and by asking whose wife she would be in the resurrection, they were mocking Jesus’ teachings. But Jesus, in His wisdom, revealed to them and to us—the deeper reality of life beyond the grave.

Sometimes, like the Sadducees, we may also limit our understanding of life. We may think that everything ends when we die, that our existence is confined only to what we can see and touch. Yet if there is no life after death, what would be the purpose of striving to live a meaningful and righteous life?

The truth is this: there is a resurrection. And we begin to sow its seeds the moment we turn away from sin and walk toward God’s light. Every humble act of repentance, every sincere act of love, every choice for goodness is a seed of eternity planted within us. And when our earthly life ends, we will have an up-close, personal encounter with the reality we have prepared for through our daily choices.

Jesus tells us clearly about the afterlife—about heaven, everlasting life, and the company of angels. Yet He also reminds us that this eternal joy is reserved for those who are considered worthy not by human judgment, but by the merciful eyes of God. It is God who sees our hearts, our struggles, our efforts, our wounds, and our desire to walk in His ways.

Are we living our lives with eternity in mind, sowing seeds that will bloom in the Resurrection, or are we settling only for what our eyes can see and our hands can touch?

If we were to meet the Risen Lord face-to-face today, would He find in us a heart ready for eternal life? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Nobyembre 22 Paggunita kay Santa Cecilia, dalaga at martir: Lucas 20:27-40

Mabuting Balita: Lucas 20:27-40

Noong panahong iyon, may ilang Saduseo na lumapit kay Hesus. Ang Saduseo’y hindi naniniwala na muling bubuhayin ang mga patay. “Guro,” anila, “naglagda po si Moises ng ganitong batas para sa amin: ‘Kung mamatay ang isang lalaki at maiwang walang anak ang kanyang asawa, ang kapatid na lalaki’y dapat pakasal sa balo upang magkaanak sila para sa namatay.’

May pitong magkakapatid na lalaki. Nag-asawa ang panganay, at namatay na walang anak. Napakasal sa balo ang pangalawa, at namatay. Gayun din ang nangyari sa pangatlo hanggang sa pampito: isa-isang napangasawa ng babae at pawang namatay na walang anak. Sa kahuli-huliha’y namatay naman ang babae. Sa muling pagkabuhay, sino po sa pito ang kikilalaning asawa niya yamang napangasawa niya silang lahat?”

Sumagot si Hesus, “Sa buhay na ito, ang lalaki at mga babae’y nag-aasawa, ngunit ang lalaki’t babaing karapat-dapat na muling buhayin para sa kabilang buhay ay hindi na mag-aasawa. Hindi na sila mamamatay sapagkat matutulad sila sa mga anghel. At sila’y mga anak ng Diyos yamang muli silang binuhay.

Maging si Moises ay nagpapatunay na muling binubuhay ang mga patay. Sapagkat sa kanyang kasaysayan hinggil sa nagliliyab na mababang punongkahoy, ang Panginoon ay tinawag niyang ‘Diyos ni Abraham, Diyos ni Isaac at Diyos ni Jacob.’

Ngunit ang Diyos ay hindi Diyos ng mga patay kundi ng mga buhay – sa kanya’y buhay ang lahat.” Sinabi ng ilan sa mga eskriba, “Magaling ang sagot ninyo, Guro!” At wala nang nangahas na magtanong sa kanya ng anuman.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay naniniwala na may buhay pagkatapos ng kamatayan? Noong panahon ni Jesus, may pangkat sa loob ng pananampalatayang Hudyo na tinatawag na mga Saduseo. Hindi sila naniniwala sa muling pagkabuhay.

Kaya, ikinuwento nila kay Jesus ang tungkol sa isang babaeng nag-asawa ng pitong magkakapatid, at tinanong nila kung sino ang magiging tunay niyang asawa sa muling pagkabuhay. Sa kanilang tanong, hindi sila naghahanap ng katotohanan—minamaliit nila ang turo ni Jesus tungkol sa buhay na walang hanggan.

Madalas, tayo rin ay nagkakaroon ng ganitong pag-iisip. Minsan iniisip nating hanggang dito nalang ba sa mundong ibabaw ang lahat? Kapag natapos ang buhay, tapos na rin ang kahulugan, tapos na ang lahat? Pero kung wala talagang buhay pagkatapos ng kamatayan, ano pa ang saysay ng pagsisikap nating mamuhay nang may kabanalan, kabutihan, at katapatan?

Ito ang katotohanan: may muling pagkabuhay. At nagsisimula na nating ihanda ang ating sarili para rito sa bawat pagkakataong pinipili nating talikuran ang kasalanan at lumapit sa liwanag ng Diyos. Ang bawat taos-pusong pagsisisi, bawat munting kabutihan, bawat pag-ibig at pag papatawad na ipinakita natin—lahat ng ito ay pagtatanim ng binhi ng buhay na walang hanggan. At kapag dumating ang araw ng ating pagpanaw, haharap tayo nang malapitan at personal sa katotohanang ito.

Ipinahayag ni Jesus ang tungkol sa buhay sa kabila ng kamatayan—ang langit, ang walang hanggang buhay, at ang piling ng mga anghel. Ngunit hindi lahat ay makapapasok doon; tanging yaong mga itinuturing na karapat-dapat ayon sa mahabaging mata ng Diyos. Alam Niya ang ating mga sugat, pakikibaka, hangarin, at tahimik na pagsusumikap na mamuhay ayon sa Kanyang kalooban.

Sa paraan ba ng ating pamumuhay, tunay ba nating inihahanda ang ating puso para sa buhay na walang hanggan—o masyado parin tayong alipin ng mundong pansamantala lamang? – Marino J. Dasmarinas