Tinuya siya ng isa sa mga salaring nakabitin, at ang sabi, “Hindi ba ikaw ang Mesiyas? Iligtas mo ang iyong sarili, pati na kami!” Ngunit pinagsabihan siya ng kanyang kasama, “Hindi ka ba natatakot sa Diyos? Ikaw ma’y pinarurusahang tulad niya!
Matuwid lamang na tayo’y parusahan nang ganito dahil sa ating mga ginawa; ngunit ang taong ito’y walang ginawang masama.” At sinabi niya, “ Hesus, alalahanin mo ako kapag naghahari ka na.” Sumagot si Hesus, “Sinasabi ko sa iyo: ngayon di’y isasama kita sa Paraiso.”
Kung naroon tayo noong oras ng Kanyang pagpapakasakit, magiging iba kaya ang ating naging tugon? Marahil hindi rin tayo naglakas-loob lumapit sa Kanya, kahit gaano pa tayo kalapit sa Kanya noon. Baka tulad din tayo ng maraming tahimik na lumisan dahil nadismaya sila sa ipinakitang kahinaan ni Jesus.
Ngunit paano kung si Jesus ay nagpakita ng wangis ni Haring David mula sa ating unang pagbasa—isang mandirigma, mananakop, at matagumpay na pinuno? Tiyak na dadagsa ang lahat sa Kanyang tabi.
Ngunit hindi iyon ang landas na pinili ni Jesus. Hindi Siya nagpakita ng pusong mandirigma; sa halip, niyakap Niya ang kababaang-loob, kahinaan, at pagpapakasakit—isang daan na mahirap unawain para sa Kanyang mga alagad. Kaya naman, sa Kanyang pinakamahirap na sandali, halos lahat ay tumalikod at iniwan Siya.
Subalit sa gitna ng Kanyang pinakamalalim na paghihirap, may isang nakakakita ng tunay Niyang pagkahari—ang kriminal na nakapako sa tabi Niya. Ano kaya ang nagtulak sa makasalanang iyon upang makita ang hindi nakita ng karamihan? Ano ang nag-udyok sa kanyang sabihin, “Jesus, alalahanin Mo ako kapag pumasok Ka sa Iyong kaharian”?
Ito’y dahil sa kanyang kababaang-loob at matatag na pananampalataya, kahit nasa bingit siya ng kamatayan. Kaya napapaisip tayo: Maaari bang maging mapagpakumbaba ang isang makasalanan? Maaari bang maging matatag ang pananampalataya ng isang taong may sugat at kahinaan? Oo, maaari. Tunay na maaari.
At paano tayo tinutulungan ng Ebanghelyong ito na mas maunawaan ang tunay na paghahari ni Jesus? Inaanyayahan tayong tahakin din ang landas ng kababaang-loob—sa paglapit sa Diyos nang may pagsisisi, sa taimtim na pagdalo sa Banal na Misa, sa madalas na pagtanggap sa Sakramento ng Kumpisal, at sa patuloy na paghingi kay Jesus na dagdagan ang ating pananampalataya araw-araw.
Ngunit, kung tayo’y magsasabi ng totoo, madalas ay nagiging “paminsan-minsang tagasunod” o “weather-weather” na tagasunod lamang tayo—tapat kung madali, masigasig kung magaan ang buhay, ngunit unti-unting lumalayo kapag dumarating ang pagsubok.
Gayunman, ang tunay na paghahari ni Jesus ay pinakamalinaw na nahahayag hindi sa Kanyang kaluwalhatian, kundi sa Kanyang mapagsakripisyong pag-ibig. At mahinahon Niya tayong inaanyayahang sumunod sa Kanya roon.
Kaya habang minamasdan natin ang ating Haring nakapako sa krus, hayaan nating itanong sa ating mga puso: Handa ba tayong sumunod kay Jesus hindi lamang sa Kanyang tagumpay, kundi maging sa Kanyang pagdurusa—naniniwalang ang Kanyang koronang tinik ang maghahatid sa atin sa korona ng buhay na walang hanggan? – Marino J. Dasmarinas









