Kaya't patakbo siyang nagpauna at umakyat sa isang puno ng sikomoro upang makita si Jesus na magdaraan doon. Pagdating ni Jesus sa dakong iyon, siya'y tumingala at sinabi sa kanya, "Zaqueo, bumaba ka agad, sapagkat kailangan kong tumuloy sa bahay mo." Nagmamadali siyang bumaba, at tuwang-tuwang tinanggap si Jesus.
Lahat ng nakakita nito ay nagbulung-bulungan. "Nakikituloy siya sa isang makasalanan," wika nila. Tumayo si Zaqueo at sinabi, "Panginoon, ibibigay ko po sa mga dukha ang kalahati ng aking ari-arian. At kung ako'y may nadayang sinuman, apat na ibayo ang isasauli ko sa kanya." At sinabi sa kanya ni Jesus, "Ang kaligtasa'y dumating ngayon sa sambahayang ito; lipi rin ni Abraham ang taong ito. Sapagkat naparito ang Anak ng Tao upang hanapin at iligtas ang naligaw."
Sa huli, naging mayaman nga siya, ngunit nanatili pa rin siyang hungkag at hindi kontento. Hindi payapa ang puso niya—hanggang sa makilala niya si Jesus. Mula noon, nagbago ang kanyang buhay at natagpuan niya ang kapayapaang matagal na niyang hinahanap.
Si Zaqueo ay katulad ng lalaking iyon—at kadalasan, katulad din natin. Naghangad siya ng kayamanan anuman ang kapalit. Ginamit niya ang kanyang posisyon bilang maniningil ng buwis upang yumaman, kahit nangangahulugan itong pagyaman sa maruming paraan. Kung titingnan sa panlabas, mukha siyang matagumpay, makapangyarihan, at kontento. Ngunit sa kaibuturan ng kanyang puso, siya ay hungkag, balisa, at walang kapayapaan.
Marahil matapos niyang malasap ang lahat ng layaw at impluwensyang dulot ng maruming yaman, napagtanto niya na may kulang pa rin. Kahit halos lahat ng makamundong bagay ay nasa kanya na, nananatili pa ring may puwang sa kanyang puso na hindi kayang punuin ng anumang bagay dito sa mundo. May hinahanap siya—isang kapayapaang hindi kayang ibigay ng pera o kapangyarihan.
Marami sa atin ay ganito rin. Hinahabol natin ang kayamanan, tagumpay, katanyagan, at impluwensya dahil iniisip nating kapag mayroon tayo nito, saka tayo magiging masaya. Kaya nagsisikap tayo nang husto, nangangalap pa nang higit pa, at nakikipagkumpitensya—umaasang kapag “nakuha na natin ang lahat,” doon darating ang tunay na kaligayahan.
Ngunit madalas, habang dumarami ang ating kayamanan, lalo namang hindi tayo mapakali. Hindi mahimbing ang tulog, hindi payapa ang isip, at hindi panatag ang puso—sapagkat hinahabol natin ang mga bagay na hindi kailanman kayang punan ang ating espirituwal na pagkauhaw.
Ngunit may nangyari kay Zaqueo. Nang marinig niya si Jesus, may umusbong na pag-asa sa kanyang puso. Mula noon, ipinangako niya sa sarili na hahanapin niya si Jesus anuman ang mangyari.
At nang dumaan si Jesus sa kanilang lugar, tumakbo siya nang buong bilis at lakas. Hindi niya inalintana ang kapal ng tao. Hindi rin niya ininda ang pag-akyat sa puno ng sikomoro, basta’t makita lamang si Jesus—ang tanging maaaring magbigay ng kapayapaan sa kanyang uhaw at pagod na puso.
Natagpuan ni Zaqueo kay Jesus ang hindi kayang ibigay ng anumang kayamanan at kapangyarihan at ito rin ang ating madidiskubre pag natagpuan natin Siya.
Mayroon tayong kani-kaniyang mga hangarin. Mayroon tayong mga pangarap. Mayroon tayong mga “puno ng sikomoro” na dapat akyatin. Ngunit sa huli, si Jesus lamang ang nagbibigay ng kapayapaan at kaganapan na tunay nating hinahangad. Walang iba kundi si Jesus lamang.
Ano ba ang hinahabol natin? Kapag dumaan ba si Jesus sa ating buhay, handa ba tayong gawin ang lahat kasama na ang ating pag iwan sa ating mga kasalanan upang Siya ay makatagpo para tuluyan na niyang baguhin at linisin ang ating puso, pagkatao at kaluluwa? – Marino J. Dasmarinas

No comments:
Post a Comment