Reflection for November 14 Friday of the 32nd Week in Ordinary Time: Luke 17:26-37

Gospel: Luke 17:26-37

Jesus said to his disciples: “As it was in the days of Noah, so it will be in the days of the Son of Man; they were eating and drinking, marrying and giving in marriage up to the day that Noah entered the ark, and the flood came and destroyed them all.

Similarly, as it was in the days of Lot: they were eating, drinking, buying, selling, planting, building; on the day when Lot left Sodom, fire and brimstone rained from the sky to destroy them all.

So it will be on the day the Son of Man is revealed. On that day, someone who is on the housetop and whose belongings are in the house must not go down to get them, and likewise one in the field must not return to what was left behind. Remember the wife of Lot.

Whoever seeks to preserve his life will lose it, but whoever loses it will save it. I tell you, on that night there will be two people in one bed; one will be taken, the other left. And there will be two women grinding meal together; one will be taken, the other left.”  They said to him in reply, “Where, Lord?” He said to them, “Where the body is, there also the vultures will gather.

+ + + + + + +

Reflection:

Why does the Church perpetually call us to leave behind our sinfulness? From the beginning of time, the Church has never ceased to remind us to live a life worthy in the eyes of the Lord. But why does she make this call?

It is because the Church, like a loving mother, wants to prepare us for the coming Judgment Day — a day we do not know when it will arrive. Therefore, the sooner we respond to this call for repentance, the better it will be for us, for genuine conversion will save us from unspeakable punishment and lead us toward eternal peace.

During the time of Noah and Lot, people were so absorbed in worldly pleasures and immoral pursuits that they ignored God’s warnings. Without any sign or warning, catastrophe struck. Why did it happen? It happened because they were consumed by their desires — their lust, their greed, and their love for sin.

Sadly, we often fail to learn from these lessons of the past. Even today, many of us still allow sin to dominate our hearts and decisions. We continue to harbor the presence of evil in our midst, often without realizing how it weakens our relationship with God.

We ought to stop these sinful ways while we still have time. Sin will never bring us true happiness; it only leads to restlessness, confusion, and despair. The more we give in to sin, the more our lives lose peace and direction. But if we turn back to God, His mercy will embrace us, and His grace will renew our hearts.

So today, let us reflect deeply: Are we still clinging to the things that separate us from God, or are we ready to let go and allow His transforming love to change us completely? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 14 Biyernes sa Ika-32 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 17:26-37

Mabuting Balita: Lucas 17:26-37

Noong panahong iyon, sinabi nin Hesus sa kanyang mga alagad, "Ang pagparito ng Anak ng Tao ay matutulad sa kapanahunan ni Noe. Noon, ang mga tao'y nagsisikain at nagsisiinom, nag-aasawa, hanggang sa araw na sumakay si Noe sa daong. Dumating ang baha at namatay silang lahat.

Gayon din noong panahon ni Lot -- ang mga tao'y nagsisikain at nagsisiinom, namimili at nagbibili, nagtatanim, at nagtatayo ng bahay. Ngunit nang araw na umalis si Lot sa Sodoma, umulan ng apoy at asupre at natupok silang lahat. Gayon din sa pagdating ng Anak ng Tao.  

"Sa araw na iyon, ang nasa bubungan ay huwag ng bumaba upang kunin ang kanyang mga ari-arian sa loob ng bahay. Ang nasa bukid ay huwag nang umuwi. Alalahanin ninyo ang nangyari sa asawa ni Lot. Ang sinumang magsikap na iligtas ang kanyang buhay ay mawawalan nito; ngunit ang sinumang mawalan ng kanyang buhay ay siyang makapagliligtas nito.  

Sinasabi ko sa inyo: may dalawang lalaking natutulog sa isang higaan sa gabing iyon; kukunin ang isa at iiwan ang isa. May dalawang babaing magkasamang gumigiling; kukunin ang isa at iiwan ang isa.

May dalawang lalaking gumagawa sa bukid; kukunin ang isa at iiwan ang isa." "Saan po, Panginoon,?" tanong ng kanyang mga alagad. Sumagot siya, "Kung saan naroon ang mga bangkay, doon naman nagkakatipon ang mga buwitre."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit ba tayo patuloy na tinatawagan ng Simbahan na talikuran ang ating mga kasalanan? Mula pa noong unang panahon, hindi tumitigil ang Simbahan sa paanyaya na mamuhay tayo nang karapat-dapat sa paningin ng Panginoon. Ngunit bakit nga ba paulit-ulit ang tawag na ito?

Sapagkat tulad ng isang mapagmahal na ina, nais ng Simbahan na ihanda tayo para sa pagdating ng Araw ng Paghuhukom—isang araw na hindi natin alam kung kailan darating. Kaya’t habang may panahon pa, mas mabuting tugunan na natin ang panawagang ito ng pagsisisi. Sapagkat ang tunay na pagbabalik-loob ay magliligtas sa atin mula sa di-masukat na kaparusahan at maghahatid sa atin sa walang hanggang kapayapaan.

Noong panahon nina Noe at Lot, abala ang mga tao sa makamundo at imoral na gawain. Wala sa kanilang isipan ang Diyos. At nang walang anumang babala, dumating ang sakuna. Bakit ito nangyari? Sapagkat lubos silang nabighani sa kanilang pita ng laman, kasakiman, at pagnanais na gumawa ng kasalanan.

Sa kasamaang-palad, tila hindi tayo natututo mula sa mga pangyayaring ito. Hanggang ngayon, marami pa rin sa atin ang patuloy na nagpapasakop sa kasalanan, halimbawa ay ang kurupsyon sa flood control na maraming politiko at mga nagtratrabaho sa gobyerno ang sangkot. Patuloy nating pinapayagang manahan ang kasalanan—minsan pa nga, sa loob mismo ng ating puso.

Kaya’t nararapat lamang na talikuran na natin ang mga makasalanang gawa habang may oras pa. Ang kasalanan ay kailanman hindi magdudulot ng kabutihan; bagkus, ito’y nagdadala ng kaguluhan, problema, at kawalan ng kapayapaan. Ngunit kung tayo’y tatalikod sa kasalanan at babalik sa Diyos, yayakapin tayo ng Kanyang awa at babaguhin ng Kanyang biyaya ang ating mga puso.

Kaya ngayon, tayo’y magnilay: Patuloy pa rin ba nating hinahawakan ang mga bagay na humahadlang sa atin sa Diyos, o handa na ba tayong bitiwan ang mga ito upang tuluyang maranasan ang Kanyang mapagpatawad na pag-ibig? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 13 Thursday of the 32nd Week in Ordinary Time: Luke 17:20-25

Gospel: Luke 17:20-25

Asked by the Pharisees when the Kingdom of God would come, Jesus said in reply, “The coming of the Kingdom of God cannot be observed, and no one will announce, ‘Look, here it is,’ or, ‘There it is.’ For behold, the Kingdom of God is among you.” 

Then he said to his disciples, “The days will come when you will long to see one of the days of the Son of Man, but you will not see it. There will be those who will say to you, ‘Look, there he is,’ or ‘Look, here he is.’

Do not go off, do not run in pursuit. For just as lightning flashes and lights up the sky from one side to the other, so will the Son of Man be in his day. But first he must suffer greatly and be rejected by this generation.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we already have an awareness of the Kingdom of God?

Each one of us has a different level of awareness of the Kingdom of God. For some of us, it is already here and now — alive and active in our hearts. This deep awareness often springs from a rock-solid faith and a close intimacy with God — a faith that is constantly nourished through prayer, reflection, and obedience to His will.

Yet, there are also times when we become less sensitive to God’s Kingdom in our lives. Some among us may even live as though life ends with death — without realizing that God’s Kingdom is real and eternal. Here lies our challenge: what can we do so that others may come to know and experience the Kingdom of God?

Should we preach about it? Should we teach about it? Yes — but beyond words, we are called to live it. We must preach it, teach it, and most importantly, embody it in the way we love, forgive, and serve. Otherwise, we may lose sight of it ourselves and continue to live without the holy awareness that keeps us away from sin.

The Kingdom of God is already within us — we who know and love Jesus, and we who seek to follow Him daily. Therefore, our mission is clear: to share and live out the teachings of Jesus so that others may also awaken to His Kingdom and discover its life-giving power.

Do we truly live and share the Kingdom of God in our daily lives — or have we allowed the noise of the world to silence the voice of His presence within us? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 13 Huwebes sa Ika-32 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 17:20-25

Mabuting Balita: Lucas 17:20-25

Noong panhong iyon, si Jesus ay tinanong ng mga Pariseo kung kailan itatatag ang kaharian ng Diyos. Sumagot siya, "Ang pagsisimula ng paghahari ng Diyos ay walang makikitang palatandaan. at wala ring magsasabing nagsisimula na roon o rini.

Sapagkat ang totoo'y nagsimula nang maghari ang Diyos sa puso ng mga nananalig sa kanya."

At sinabi niya sa mga alagad, "Darating ang panahong hahangarin ninyong ang isa sa mga araw ng Anak ng Tao, ngunit hindi ninyo makikita iyon. at may magsasabi sa inyo, "Naroon siya! o, 'Narini siya!'

Huwag kayong pumunta upang siya'y hanapin. Sapagkat pagsapit ng takdang araw, ang Anak ng Tao'y darating na parang kidlat. Ngunit kailangan muna siyang magbata ng maraming hirap, at itakwil ng mga tao sa ngayon."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May kamalayan na ba tayo sa kaharian ng Diyos?

Bawat isa sa atin ay may kanya-kanyang antas ng kamalayan tungkol sa Kaharian ng Diyos. Para sa ilan sa atin, ang Kaharian ng Diyos ay naririto na — buhay at kumikilos sa ating mga puso. Ang ganitong kamalayan ay nagmumula sa matatag na pananampalataya at malalim na pakikipag-ugnayan sa Diyos — isang pananampalatayang patuloy na pinagyayaman ng taimtim na panalangin, pagninilay, at pagsunod sa Kanyang kalooban.

Subalit may mga sandali rin na tayo ay nagiging manhid sa presensya ng Kaharian ng Diyos sa ating buhay. May ilan sa atin na namumuhay na para bang ang buhay ay nagtatapos sa kamatayan, na hindi nauunawaan na ang Kaharian ng Diyos ay tunay at walang hanggan. Dito pumapasok ang hamon para sa ating lahat: ano ang maaari nating gawin upang makilala rin nila at maranasan ang Kaharian ng Diyos?

Dapat ba nating ipangaral ito? Dapat ba nating ituro ito? Oo — ngunit higit pa sa mga salita, tinatawag tayong isabuhay ito. Kailangang ipangaral natin, ituro natin, at higit sa lahat, ipakita natin ito sa pamamagitan ng ating pag-ibig, pagpapatawad, at paglilingkod. Kung hindi natin ito isasabuhay, baka tuluyan nating makalimutan ang presensya ng Kaharian ng Diyos at mamuhay nang walang takot sa kasalanan.

Ang Kaharian ng Diyos ay nasa loob na natin — tayo na kumikilala, nagmamahal, at sumusunod kay Jesus araw-araw. Kaya’t malinaw ang ating misyon: ibahagi at isabuhay ang mga turo ni Jesus upang ang iba rin ay magkaroon ng kamalayan at karanasan ng Kanyang Kaharian na nagbibigay-buhay.

Tunay nga ba nating isinasabuhay at ibinabahagi ang Kaharian ng Diyos sa ating araw-araw na pamumuhay, o hinayaan na nating matabunan ito ng ingay at kasamaan ng mundong ating ginagalawan?  — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Wednesday November 12 Memorial of Saint Josaphat, Bishop and Martyr: Luke 17:11-19

Gospel: Luke 17:11-19

As Jesus continued his journey to Jerusalem, he traveled through Samaria and Galilee. As he was entering a village, ten lepers met him. They stood at a distance from him and raised their voice, saying, "Jesus, Master! Have pity on us!" And when he saw them, he said, "Go show yourselves to the priests."

As they were going they were cleansed. And one of them, realizing he had been healed, returned, glorifying God in a loud voice; and he fell at the feet of Jesus and thanked him. He was a Samaritan. Jesus said in reply, "Ten were cleansed, were they not? Where are the other nine? Has none but this foreigner returned to give thanks to God?" Then he said to him, "Stand up and go; your faith has saved you."

+ + + + + + +

Reflection:

What does God require of us to be healed of our physical and emotional sickness? God requires faith, humility, and gratefulness.

In our Gospel today, while Jesus was on His way to Jerusalem, His attention was caught from afar by ten men who were shouting with faith, “Jesus, Master! Have pity on us!” It was not their loud voices that caught the Lord’s attention; it was their faith-filled hearts that moved Him with compassion. Jesus saw beyond their wounds and pain—He saw their trust in Him.

As a result, all ten were healed. Yet not all of them were humble and grateful enough to return and acknowledge the One who made them whole. Only one man—a Samaritan, a foreigner—went back to thank Jesus. His act of gratitude revealed not just a healed body but a transformed heart.

Then Jesus said, “Ten were cleansed, were they not? Where are the other nine?” Why did He ask this? Was He longing to be praised? Of course not. Jesus sought the others because He wanted to see if they carried the virtues of humility and gratefulness. Sadly, they did not return. Their healing was complete in the flesh, but incomplete in spirit.

From this Gospel, we can draw three life-giving lessons that speak to our journey of faith:

 First, we must always have faith in Jesus. No matter the storms that batter our lives, we must never let go of our trust in Him. Our faith is the anchor that steadies us when everything else feels uncertain.

Second, we must always humble ourselves before God by submitting to His will, not our own. God’s plan for us is always greater and wiser than what we could ever design for ourselves. True humility allows us to surrender control and let His grace lead our steps.

Third, we must always be grateful. Every day, God showers us with countless blessings—some small, some great, all precious. The food on our table, the health we enjoy, the breath we take each morning—these may seem ordinary, but they are extraordinary gifts from a loving Father. Gratitude opens our eyes to see His miracles in the most ordinary moments.

Therefore, let us always nurture hearts filled with faith, humility, and gratitude. Let us trust in God no matter what challenges we face. Let us humble ourselves before Him and others, for humility is the doorway through which more blessings flow. And let us live each day with thankful hearts, recognizing the small and great miracles that God works in our lives.

Have we become like the Samaritan—faithful, humble, and grateful—or have we, perhaps unknowingly, walked away without returning to thank the Lord who heals and blesses us each day? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Miyerkules Nobyembre 12 Paggunita kay San Josafat, Obispo at martir: Lucas 17:11-19

Mabuting Balita: Lucas 17:11-19

Sa paglalakbay ni Hesus patungong Jerusalem, nagdaan siya sa hangganan ng Samaria at Galilea. Nang papasok na siya sa isang nayon, siya’y sinalubong ng sampung ketongin. Tumigil sila malayu-layo at humiyaw ng: “Hesus! Panginoon! Mahabag po kayo sa amin!” nang makita sila ay sinabi niya, “Humayo kayo at pakita sa mga saserdote.”

At samantalang sila’y naglalakad, gumaling sila. Nang mapuna ng isa na siya’y magaling na, nagbalik siyang sumisigaw ng pagpupuri sa Diyos. Nagpatirapa siya sa paanan ni Hesus at nagpasalamat. Ang taong ito’y Samaritano.

“Hindi ba sampu ang gumaling?” tanong ni Hesus. “Nasan ang siyam? Wala bang nagbalik at nagpuri sa Diyos kundi ang dayuhang ito?” Sinabi sa kanya ni Hesus, “Tumindig ka’t humayo sa iyong lakad! Pinagaling ka dahil sa iyong pananalig.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang hinihingi ng Diyos sa atin upang tayo ay gumaling—hindi lamang sa ating pisikal na karamdaman, kundi maging sa ating mga sugat na emosyonal at espirituwal? Ang hinihingi ng Diyos ay pananampalataya, kababaang-loob, at pusong mapagpasalamat.

Sa ating Mabuting Balita ngayon, habang si Jesus ay naglalakbay patungong Jerusalem, napansin Niya mula sa malayo ang sampung lalaking may ketong na sumisigaw, “Jesus, maawa ka sa amin!” Hindi ang lakas ng kanilang tinig ang umantig sa Kanya, kundi ang pananampalatayang nagmumula sa kanilang mga pusong umaasa. Nakita ni Jesus hindi lamang ang kanilang sugatang katawan, kundi ang paniniwalang kumikislap sa kanilang kaluluwa.

Agad silang pinagaling ni Jesus. Subalit hindi lahat ay nagpakita ng kababaang-loob at pasasalamat. Isa lamang — ang Samaritano, isang dayuhan — ang bumalik upang magpasalamat kay Jesus. Ang kanyang pagbabalik ay tanda ng pusong hindi lamang gumaling, kundi nabago ng lubusan.

At sinabi ni Jesus, “Hindi ba sampu ang gumaling? Nasaan ang siyam?” Bakit Niya ito tinanong? Dahil ba gusto Niyang purihin Siya? Hindi. Nais lamang ni Jesus makita kung taglay din ng iba ang kababaang-loob at pusong mapagpasalamat. Nakalulungkot, hindi sila nagbalik. Gumaling nga ang kanilang katawan, ngunit ang kanilang espiritu ay nanatiling may karamdaman.

Mula sa Mabuting Balitang ito, tatlong mahahalagang aral ang ating matututunan:

Una, tayo ay dapat laging manampalataya kay Jesus. Sa gitna ng mga unos ng buhay, huwag tayong mawawalan ng tiwala sa Kanya. Ang pananampalataya ang ating sandigan kapag tila walang katiyakan ang lahat.

Ikalawa, tayo ay dapat maging mapagpakumbaba sa harap ng Diyos sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang kalooban, hindi sa ating sariling kagustuhan. Sa kababaang-loob natin tunay na nasusumpungan ang biyaya ng Diyos, sapagkat Siya ay malapit sa mga pusong marunong yumuko at magtiwala.

Ikatlo, tayo ay dapat laging magpasalamat. Araw-araw, binubuhusan tayo ng Diyos ng Kanyang mga biyaya—malalaki man o maliliit. Ang pagkain sa ating hapag, ang kalusugang ating tinatamasa, at ang panibagong buhay na ibinibigay Niya tuwing umaga—lahat ng ito ay mga patunay ng Kanyang pagmamahal. Kung minsan ay hindi natin ito napapansin, ngunit ito ang mga himalang tahimik Niyang ibinubulong sa ating pang-araw-araw na buhay.

Kaya’t sikapin nating palaging taglayin ang pusong may pananampalataya, kababaang-loob, at pasasalamat. Tayo ay magtiwala sa Diyos sa gitna ng anumang pagsubok. Tayo ay magpakumbaba sa Kanyang harapan at sa ating kapwa, sapagkat sa kababaang-loob dumadaloy ang masaganang biyaya. At tayo ay laging magpasalamat sa bawat maliit o malaking himalang Kanyang ginagawa sa ating buhay araw-araw.

Tayo ba ay katulad ng Samaritano—may pusong puno ng pananampalataya, kababaang-loob, at pasasalamat—o tayo ba, tulad ng siyam, ay nakalimot bumalik upang pasalamatan ang Panginoong patuloy na nagpapagaling at nagmamahal sa atin? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday November 11 Memorial of Saint Martin of Tours, Bishop: Luke 17:7-10

Gospel: Luke 17:7-10

Jesus said to the Apostles: “Who among you would say to your servant who has just come in from plowing or tending sheep in the field, ‘Come here immediately and take your place at table’? Would he not rather say to him, ‘Prepare something for me to eat. Put on your apron and wait on me while I eat and drink. You may eat and drink when I am finished’? 

Is he grateful to that servant because he did what was commanded? So should it be with you. When you have done all you have been commanded, say, ‘We are unprofitable servants; we have done what we were obliged to do.

+ + + + + + +

Reflection:

What characterizes a meaningful life?

It is a life of loving service to God and to our fellowmen and women. God brought us into this world not to be served but to serve. Yet if we are honest, serving God is not always easy. It can be tiring, demanding, and even misunderstood. Still, we are called to serve—no matter how difficult—so that we may help Jesus spread His saving love and living faith.

But what does it truly take to become genuine servants of the Lord? It requires humility—deep, sincere, and constant humility. For only a humble heart can serve without seeking applause, recognition, or validation. But do we truly have humility when we serve? Many of us, oftentimes, are tempted to look good in the eyes of others. Many times, even our desire to serve the poor can be influenced by how we want Jesus or other people to see us.

Yet Jesus cannot be fooled. We may impress people, but we can never hide from Him the real motives of our hearts. He sees everything—the intentions behind our actions, the thoughts behind our smiles, the reasons behind our service.

And still, in His mercy, the moment we choose to follow or serve God, He will surely reward us. The first reward is peace—deep peace that the world cannot give. And many other rewards will follow. These may not be the rewards we expect or desire from this world, but they will be far greater, far deeper, far more lasting than anything earthly recognition can offer. Some of these rewards may not even come in our lifetime, but they will surely come in God’s perfect time—even beyond our earthly life.

Because God never forgets the love we give, the sacrifices we make, and the small, hidden acts of service we offer in His name.

Are we serving to be seen—or serving because we have seen and experienced the love of Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Martes Nobyembre 11 Paggunita kay San Martin ng Tours, obispo: Lucas 17:7-10

Mabuting Balita: Lucas 17:7-10

Noong panahong iyon, sinabi ng Panginoon, "Ipalagay nating kayo'y may aliping nag-aararo, o nagpapastol kaya ng tupa. Pagkagaling niya sa bukid, sasabihin ba ninyo sa kanya, 'Halika at nang makakain ka na'? Hindi! Sa halip ay ganito ang sinasabi ninyo: 'Ipaghanda mo ako ng hapunan; magbihis ka, at silbihan mo ako habang ako'y kumakain. 

Kumain ka pagkakain ko.' Pinasasalamatan ba ang alipin dahil sa ginawa niya ang iniutos sa kanya? Gayon din naman kayo; kapag nagawa na ninyo ang lahat ng iniuutos sa inyo, sabihin ninyo, 'Kami'y mga aliping walang kabuluhan; tumupad lamang kami sa aming tungkulin.'"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ba ang tunay na nagpapakilala ng isang makahulugang buhay?

Ito ay ang buhay na naglilingkod nang may pagmamahal sa Diyos at sa ating kapwa. Dinala tayo ng Diyos sa mundong ito hindi upang paglingkuran, kundi upang tayo ang maglingkod. Ngunit kung tayo ay magiging tapat, ang paglilingkod sa Diyos ay hindi laging madali.

Madalas itong nakapapagod, nakakaubos, at minsan ay hindi nauunawaan ng iba. Gayunman, tinatawag pa rin tayo na maglingkod—anumang hirap ang kaharapin—upang maibahagi natin  ang pag-ibig ni Jesus.

Ngunit ano nga ba ang kailangan upang maging tunay na lingkod ng Panginoon?

Kinakailangan nito ng kababaang-loob—malalim, tapat, at palagian. Sapagkat ang pusong mapagpakumbaba lamang ang nakakayanan ang maglingkod nang hindi naghahanap ng papuri o pagkilala.

Ngunit tayo ba ay may tunay na kababaang-loob kapag tayo ay naglilingkod? Marami sa atin, madalas, ay natutuksong maglingkod upang magmukhang mabuti sa paningin ng iba. Minsan pa nga, pati ang paglilingkod natin sa mga dukha ay naaapektuhan ng kagustuhan nating magmukhang kalugod-lugod sa paningin ni Jesus.

Ngunit hindi natin kayang lokohin si Jesus. Maaari nating mapahanga ang tao, ngunit ang Diyos? Hindi kailanman. Nakikita Niya ang lahat—ang nilalaman ng ating puso, ang motibo ng ating gawa, at ang maliliit na lihim sa likod ng ating mga kilos.

At sa kabila nito, sa sandaling piliin natin na sundin at paglingkuran ang Diyos, tiyak Niya tayong gagantimpalaan. Ang unang gantimpala ay kapayapaan—malalim at tahimik na kapayapaang hindi kayang ibigay ng mundo. Susundan ito ng marami pang biyaya.

Maaaring hindi ito ang gantimpalang hinihintay o inaasahan natin mula sa mundong ito, ngunit tiyak na mas malalim, mas dakila, at mas panghabang-buhay ang mga gantimpalang nagmumula sa Diyos. Maaaring hindi natin ito matanggap habang tayo ay nabubuhay, ngunit darating ito sa tamang oras—kahit lampas pa sa buhay na ito.

Sapagkat hindi kailanman nakakalimot ang Diyos sa bawat pag-ibig na ibinibigay natin, sa bawat sakripisyong tinitiis natin, at sa bawat tahimik at tagong paglilingkod na inaalay natin para sa Kanya.

Naglilingkod ba tayo upang makita ng iba—o naglilingkod tayo dahil nakita at naranasan na natin ang walang hanggang pag-ibig ni Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Monday November 10 Memorial of Saint Leo the Great, Pope and Doctor of the Church: Luke 17:1-6

Gospel: Luke 17:1-6

Jesus said to his disciples, “Things that cause sin will inevitably occur, but woe to the one through whom they occur. It would be better for him if a millstone were put around his neck and he be thrown into the sea than for him to cause one of these little ones to sin.

Be on your guard! If your brother sins, rebuke him; and if he repents, forgive him. And if he wrongs you seven times in one day and returns to you seven times saying, ‘I am sorry, you should forgive him.”  

And the Apostles said to the Lord, “Increase our faith.” The Lord replied, “If you have faith the size of a mustard seed, you would say to this mulberry tree, ‘Be uprooted and planted in the sea,’ and it would obey you.

+ + + + +  + +

Reflection:

Why do we sin?

We sin because we sometimes allow sin to envelop us, and we sin because our faith in Jesus weakens and becomes easily defeated by temptations. The devil is like a drone hovering above us—watching, observing, waiting for the moment our faith falters. And the very instant he detects that our faith is weak, he quickly sends his servants to entice us with sin and lure us away from God.

But what is the antidote to sin?

It is something simple, and yet something we often fail to fully embrace—our faith in Jesus. This is what conquers the devil. This is what shields us from temptation. And the moment we ask Jesus to strengthen our faith, He will lovingly and generously grant us the grace we need.

But do we sincerely and prayerfully ask Him?

Are we faithful Mass-goers?

Do we spend time with the Word of God?

Do we pray the Holy Rosary with devotion and love?

If we truly desire an increase of faith, we must not only ask Jesus—we must also show Him, through our daily choices and our way of life, that we are ready to receive this precious gift. When we do so, we will begin to notice a meaningful transformation in our faith journey and in our walk with Jesus.

Faith is a gift—but it is also given by Jesus to those who seek it earnestly, and to those who are willing to walk away from anything that leads them into sin. A person worthy of this gift is someone who continues to grow in the knowledge of Jesus, and someone who shares their faith with others so that more hearts may encounter His love.

So if we want our faith to grow, let us desire to know Jesus more deeply, let us share Him more boldly, and let us courageously turn our backs on anything that separates us from His love. - Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Lunes Nobyembre 10 Paggunita kay San Leon Magno, papa at pantas ng simbahan : Lucas 17:1-6

Mabuting Balita: Lucas 17:1-6

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Hindi mawawala kahit kailan ang mga sanhi ng pagkakasala; ngunit nakapangingilabot ang sasapitin ng taong panggagalingan nito! Mabuti pa sa kanya ang bitinan ng isang malaking gilingang-bato sa leeg at itapon sa dagat, kaysa maging sanhi ng pagkakasala ng isa sa maliliit na ito. Kaya’t mag-ingat kayo! 

“Kung magkasala ang kapatid mo, pagsabihan mo, at kung siya’y magsisi, patawarin mo. Kung makapito siyang magkasala sa iyo sa maghapon, at makapito ring lumapit sa iyo at magsabing, ‘Nagsisisi ako,’ patawarin mo.” 

Sinabi ng mga apostol sa Panginoon, “Dagdagan po ninyo ang aming pananalig sa Diyos!” Tumugon ang Panginoon, “Kung maging sinlaki man lamang ng butil ng mustasa ang inyong pananalig sa Diyos, masasabi ninyo sa puno ng sikomorong ito, ‘Mabunot ka, at matanim sa dagat!’ at tatalima ito sa inyo.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit ba tayo nagkakasala?

Nagkakasala tayo dahil minsan hinahayaang natin na alipinin tayo ng kasalanan; nagkakasala tayo dahil humihina ang ating pananampalataya kay Jesus at madali tayong natatangay ng tukso.

Ang diyablo ay parang isang drone na palutang-lutang sa ibabaw natin—nakamasid, nagmamatyag, naghihintay ng sandaling manghina ang ating pananampalataya. At sa mismong oras na makita niyang mahina na tayo, mabilis niyang ipinadadala ang kanyang mga alipin upang tuksuhin tayo at ilayo tayo sa Diyos.

Ngunit ano ba ang lunas sa kasalanan?

Ito ay isang bagay na simple, ngunit madalas ay hindi natin lubos na niyayakap—ang ating pananampalataya kay Jesus. Ito ang tumatalo sa diyablo. Ito ang nagiging panangga natin laban sa tukso. At sa sandaling hilingin natin kay Jesus na palakasin ang ating pananampalataya, buong pagmamahal Niya itong ibibigay at pagkakalooban Niya tayo ng biyayang kailangan natin.

Ngunit taimtim ba talaga tayong humihiling?

Tapat ba tayong dumadalo sa Banal na Misa?

Naglalaan ba tayo ng oras para sa Kanyang Salita?

Nagdarasal ba natin ang Banal na Rosaryo nang may debosyon at pag-ibig?

Kung tunay nating nais na lumago ang ating pananampalataya, hindi lang tayo dapat humingi kay Jesus—dapat din nating ipakita sa Kanya, sa pamamagitan ng ating araw-araw na mga pagpili at pamumuhay, na handa tayong tanggapin ang mahalagang kaloob na ito. Kapag ginawa natin ito, mapapansin natin ang makabuluhang pagbabago sa ating paglalakbay ng pananampalataya at sa ating pakikipaglakad kay Jesus.

Ang pananampalataya ay isang kaloob—ngunit ito rin ay ibinibigay ni Jesus sa mga tao na buong sigasig na naghahanap nito, at handang talikuran ang anumang naglalayo sa kanila sa Kanyang pag-ibig. Ang taong karapat-dapat sa kaloob na ito ay yaong patuloy na lumalago sa pagkilala kay Jesus, at nagbabahagi ng kanilang pananampalataya upang mas maraming puso ang makaranas ng Kanyang pagmamahal.

Kaya kung nais talaga nating lumalim ang ating pananampalataya, sikapin nating makilala si Jesus nang mas malalim, ibahagi Siya nang mas buong kasipagan, at talikuran nang may lakas ng loob ang anumang humahadlang sa atin na tangapin ang Kanyang pag-ibig.

Handa ba tayong hayaan ang ating puso na sumunod kay Jesus, upang tuluyan tayong mahubog ng Kanyang pag-ibig? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 9 Sunday, Feast of the Dedication of the Lateran Basilica in Rome: John 2:13-22

Gospel: John 2:13-22

Since the Passover of the Jews was near, Jesus went up to Jerusalem. He found in the temple area those who sold oxen, sheep, and doves, as well as the money-changers seated there.

He made a whip out of cords and drove them all out of the temple area, with the sheep and oxen, and spilled the coins of the money-changers and overturned their tables, and to those who sold doves he said, "Take these out of here, and stop making my Father's house a marketplace."

His disciples recalled the words of Scripture, Zeal for your house will consume me. At this the Jews answered and said to him, "What sign can you show us for doing this?" Jesus answered and said to them, "Destroy this temple and in three days I will raise it up." The Jews said, "This temple has been under construction for forty-six years, and you will raise it up in three days?"

But he was speaking about the temple of his Body. Therefore, when he was raised from the dead, his disciples remembered that he had said this, and they came to believe the Scripture and the word Jesus had spoken.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we still revere and respect the Church as the temple of God?

Sometimes, we forget that the Church is meant to be a sacred place—a house of prayer, worship, and communion with the Lord. Yet, there are times when it becomes a venue for idle talk, business dealings, and even other improper activities. Sadly, some of us who serve within the Church, those who spend more time in its ministries and volunteer work, may also fall into this trap.

Jesus reminds us today that the temple He refers to is not only the physical Church but also our very own bodies, which are the temples of the Holy Spirit. How have we treated these temples? What values do we nurture in our minds and hearts?

Some of us may go to great lengths to change our outward appearance—altering the color of our skin, enhancing certain parts of our bodies, or doing whatever it takes to appear more attractive. But Jesus calls us to look deeper within. He invites us to honor our true beauty—the one that radiates from a pure, humble, and God-centered heart.

The real purpose of the Church is not for self-promotion or worldly pursuits. It is a sacred refuge, a place of worship, and a home for the poor, the lost, and the weary. Likewise, our bodies—our personal temples—must also reflect that same holiness. We are called to accept and respect ourselves as God wonderfully created us, with our unique features and colors, as signs of His divine artistry.

Let us remember: it does not matter if we are not outwardly attractive by worldly standards. What truly matters is that we are beautiful and godly inside, where the Spirit of God dwells and shines through us.

As we enter the Church or look at ourselves in the mirror today, let us ask: Do we honor these temples—the house of God and our own bodies—with reverence, purity, and love worthy of His presence? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Nobyembre 9 Kapistahan ng Pagtatalaga ng Basilika ng San Juan De Letran sa Roma: Juan 2:13-22

Mabuting Balita: Juan 2:13-22

Malapit na ang Paskuwa ng mga Judio, kaya’t pumunta si Hesus sa Jerusalem. Nakita niya sa templo ang mga nagbibili ng mga baka, mga tupa, at mga kalapati, at ang namamalit ng salapi. Gumawa siya ng isang panghagupit na lubid at ipinagtabuyang palabas ang mangangalakal, pati mga baka at tupa.

Isinabog niya ang salapi ng mga namamalit at pinagtataob ang kanilang mga hapag. Sinabi niya sa mga nagbibili ng kalapati, “Alisin ninyo rito ang mga iyan! Huwag ninyong gawing palengke ang bahay ng aking Ama!” Naalala ng kanyang mga alagad na sinasabi sa Kasulatan, “Ang aking malasakit sa iyong bahay ay parang apoy na nag-aalab sa puso ko.”

Dahil dito’y tinanong siya ng mga Judio, “Anong tanda ang maibibigay mo upang patunayang may karapatan kang gawin ito?” Tumugon si Hesus, “Gibain ninyo ang templong ito at muli kong itatayo sa loob ng tatlong araw.” Sinabi ng mga Judio, “Apatnapu’t anim na taon na ginawa ang templong ito, at itatayo mo sa loob lamang ng tatlong araw?”

Ngunit ang templong tinutukoy ni Hesus ay ang kanyang katawan. Kaya’t nang siya’y muling mabuhay, naalaala ng kanyang mga alagad na sinabi niya ito; at naniwala sila sa Kasulatan at sa mga sinabi ni Hesus.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nererespeto at iginagalang pa ba natin ang Simbahan bilang templo ng Diyos?

Madalas, nakakalimutan natin na ang Simbahan ay hindi lamang isang gusali. Ito ay isang banal na lugar—isang tahanan ng panalangin, pagsamba, at pakikipagtagpo sa Diyos. Subalit may mga pagkakataon na ginagamit ito sa mga bagay na malayo sa kabanalan—tulad ng mga kuwentuhang at tsismisan na walang ibang layunin kundi ang sirain ang ating kapwa.

Ginagamit din itong merkado ng negosyo at kung minsan pa ay sa mga gawaing masama. Nakalulungkot isipin na minsan, tayo pa mismong mga aktibo sa paglilingkod sa Simbahan ang gumagawa nito.

Ngunit hindi lamang ang Simbahan ang templo ng Diyos. Ipinapaalala sa atin ni Jesus na ang ating mga katawan ay templo rin ng Espiritu Santo. Paano natin ito iginagalang? Ano ang ating pinakakain sa ating mga isip at puso araw-araw?

Marami sa atin ang ginugugol ang oras, pera, at isip upang pagandahin ang panlabas nating anyo—nagpapaputi ng balat, nagpaparetoke, at nagbabago ng hitsura upang maging kaakit-akit sa paningin ng tao.

Ngunit hinahamon tayo ni Jesus na tumingin sa loob—sa ating kalooban. Dahil ang tunay na kagandahan ay hindi nasusukat sa kulay ng balat,  ganda ng mukha at tangos ng ilong, kundi sa kabutihan ng puso, kagandahan ng ugali at kabanalan ng kaluluwa.

Ang tunay na layunin ng Simbahan ay maging kanlungan ng mga dukha, tahanan ng mga nawawala, at silungan ng mga nawawalan ng pag-asa. Gayundin, ang ating katawan ay dapat maging tahanan din ng Diyos—malinis, hindi magarbo, at may pusong tapat sa Kanya. Tinatawag Niya tayong pahalagahan at tanggapin ang ating sarili, sapagkat tayo ay nilikha ayon sa Kanyang wangis.

Hindi mahalaga kung hindi tayo maganda o guapo ayon sa pamantayan ng mundo. Ang tunay na mahalaga ay ang kagandahang nagmumula sa ating  kalooban—ang pagmamahal natin sa Diyos at sa kapwa.

Sa bawat pagpasok natin sa Simbahan at sa tuwing titingin tayo sa harap ng salamin itanong natin sa ating sarili: Naipapakita ko ba sa aking gawa, ugali at isip ang pag galang sa simbahan at sa aking katawan bilang templo ng Panginoon?– Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 8 Saturday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 16:9-15

Gospel: Luke 16:9-15

Jesus said to his disciples: “I tell you, make friends for yourselves with dishonest wealth, so that when it fails, you will be welcomed into eternal dwellings. The person who is trustworthy in very small matters is also trustworthy in great ones; and the person who is dishonest in very small matters is also dishonest in great ones.

If, therefore, you are not trustworthy with dishonest wealth, who will trust you with true wealth? If you are not trustworthy with what belongs to another, who will give you what is yours? No servant can serve two masters. He will either hate one and love the other, or be devoted to one and despise the other. You cannot serve God and mammon.”

The Pharisees, who loved money, heard all these things and sneered at him. And he said to them, “You justify yourselves in the sight of others, but God knows your hearts; for what is of human esteem is an abomination in the sight of God.”

+ + + + + + +

Reflection:

The story is told about a young man who said, “I will work hard to become rich so that when I grow old and retire, I will have all the material wealth I need to sustain myself.” And so, he worked very hard, not minding if he engaged in corruption or stepped on the toes of others just to become rich.

A few days after retiring, he died—and was immediately plucked by the devil, for he had been possessed by his greed for dishonest wealth while he was still alive.

What is dishonest wealth? It includes anything that enslaves us in this world—money, possessions, fame, power, or any desire that takes the place of God in our hearts. These things create in us a false sense of security. We cling to them, thinking they will make us complete and happy, only to discover that they leave us feeling empty and restless. The more we chase after these worldly treasures, the more our hearts become barren and distant from the peace we long for.

But what, then, is honest or true wealth? True wealth is Jesus Himself. If we have Him in our lives, we already possess the greatest treasure anyone could ever have. His presence gives us peace of mind while we are still in this world. His love remains with us beyond this life. And this divine relationship becomes our passage to eternal joy in heaven.

Worldly wealth fades. Power passes. Fame is forgotten. But the wealth that comes from knowing and loving Jesus endures forever. It is a treasure that cannot be stolen, destroyed, or diminished—a wealth that fills our hearts with purpose, peace, and joy that no material thing can ever provide.

Let us then look within our hearts. Are we storing treasures that perish—or treasures that lead us closer to God? Do we truly possess Jesus, our greatest and most enduring wealth? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Nobyembre 8 Sabado sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 16:9-15

Mabuting Balita: Lucas 16:9-15

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, "Kaya't sinasabi ko sa inyo: gamitin ninyo sa pakikipagkaibigan ang kayamanan ng sanlibutang ito. Maubos man ito'y may tatanggap naman sa inyo sa tahanang walang hanggan. 

Ang mapagkakatiwalaan sa maliit na bagay ay mapagkakatiwalaan din sa malaking bagay; ang magdaraya sa maliit na bagay ay magdaraya rin sa maliit na bagay.

Kung hindi kayo mapagkatiwalaan sa mga kayamanan ng sanlibutang ito, sino ang magtitiwala sa inyo ng tunay na kayamanan? At kung hindi kayo mapagkatiwalaan sa kayamanan ng iba, sino ang magbibigay sa inyo ng talagang para sa inyo? "Walang makapaglilingkod nang sabay sa dalawang panginoon. Sapagkat kapopootan niya ang isa at iibigin ang ikalawa, paglilingkuran nang tapat ang isa at hahamakin ang ikalawa.

Hindi ninyo mapaglilingkuran nang sabay ang Diyos at ang kayamanan." Narinig ito ng mga Pariseo at nilibak nila si Jesus, sapagkat sakim sila sa salapi. Kaya't sinabi niya sa kanila, "Kayo ang nagpapanggap na mga matuwid sa harapan ng mga tao, ngunit nasasaliksik ng Diyos ang inyong mga puso. Sapagkat ang itinuturing na mahalaga ng mga tao ay kasuklam-suklam sa paningin ng Diyos."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa binatang nagsabi, “Pagbubutihin ko ang aking pagtatrabaho upang yumaman. Dahil kapag ako’y tumanda at magretiro na, magkakaroon ako ng lahat ng kayamanang materyal na kakailanganin ko upang mabuhay nang maginhawa.”

Kaya naman, nagsikap siya nang husto—hindi alintana kung siya man ay malulong sa kurapsyon o makasakit ng kapwa, basta’t maging mayaman lamang.

Ngunit ilang araw matapos siyang magretiro, siya ay namatay. At agad siyang kinuha ng dimonyo, sapagkat nabihag ang kanyang kaluluwa ng kasakiman at pagnanasa sa kayamanang galing sa kurapsyon habang siya’y nabubuhay pa.

Ano nga ba ang huwad na yaman? Ito ay yaong mga bagay na nagbibilanggo sa atin sa mundong ito—pera, ari-arian, katanyagan, kapangyarihan, o anumang bagay na pumapalit sa Diyos sa ating puso. Ang mga ito’y nagbibigay ng huwad na kapanatagan. Kumakapit tayo rito, iniisip nating ito ang magpapasaya at magpupuno sa atin, ngunit sa huli, tayo’y nauuwi sa kawalan at kalungkutan.

Ngunit ano naman ang tapat at tunay na yaman? Ang tunay na yaman ay si Jesus mismo. Kapag Siya ay nasa ating buhay, taglay na natin ang pinakadakilang kayamanan. Ang Kanyang presensiya ang nagbibigay ng kapayapaan sa ating isipan, ng kapanatagan sa ating puso, at ng katiyakan ng buhay na walang hanggan.

Lahat ng yaman sa mundo ay lilipas. Ang kapangyarihan ay mawawala. Ang katanyagan ay malilimutan. Ngunit ang kayamanang nagmumula kay Jesus ay walang hanggan—kayamanang nagbibigay kahulugan, kapayapaan, at kagalakang hindi kayang tumbasan ng anumang bagay sa daigdig.

Sa katahimikan ng ating puso, tayo’y tanungin natin ang ating sarili:  Tunay nga bang si Jesus ang ating kayamanan, o mga bagay pa rin sa mundong ito ang ating hinahabol? — Marino J. Dasmarinas