Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 22 Miyerkules sa Ika-29 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:39-48

Mabuting Balita: Lucas 12:39-48

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, "Tandaan ninyo ito: kung alam lamang ng puno ng sambahayan kung anong oras darating ang magnanakaw, hindi niya pababayaang pasukin ang kanyang bahay. Kayo ma'y dapat humanda, sapagkat darating ang Anak ng Tao sa oras na hindi ninyo inaasahan." 

Itinanong ni Pedro, "Panginoon, sinasabi po ba ninyo ang talinghagang ito para sa amin o para sa lahat?" Tumugon ang Panginoon, "Sino nga ang tapat at matalinong alipin? Hindi ba siya ang pamamahalain ng kanyang panginoon sa sambahayan nito, upang magbigay sa ibang mga alipin ng kanilang pagkain sa karampatang panahon? Mapalad ang aliping iyon, kapag dinatnan siyang gumagawa ng gayon pagbabalik ng kanyang panginoon. 

Sinasabi ko sa inyo: pamamahalain siya ng kanyang panginoon sa lahat ng ari-arian nito. Ngunit kung sabihin sa sarili ng aliping iyon, 'Matatagalan pa bago magbalik ang aking panginoon,' at simulan niyang bugbugin ang ibang aliping lalaki at babae, at kumain, uminom, at maglasing, darating ang panginoon ng aliping yaon sa araw na hindi niya inaasahan at sa oras na hindi niya alam. Buong higpit na parurusahan siya ng panginoon, at isasama sa mga di-tapat. 

"At ang aliping nakaaalam ng kalooban ng kanyang panginoon ngunit hindi naghanda ni sumunod sa kalooban nito ay tatanggap ng mabigat na parusa. Ngunit ang aliping hindi nakaaalam ng kalooban ng kanyang panginoon at gumawa ng mga bagay na nararapat niyang pagdusahan ay tatanggap ng magaang na parusa. Ang binigyan ng maraming bagay ay hahanapan ng maraming bagay; at ang pinagkatiwalaan ng lalong maraming bagay ay pananagutin sa lalong maraming bagay."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay tunay na handa sa pagdating ng Panginoon?

Sa ating Ebanghelyo, pinaaalalahanan tayo ni Jesus na maging handa sapagkat hindi natin alam ang araw o oras ng Kanyang pagdating. Ngunit higit pa sa pagiging handa, ipinagkakatiwala rin Niya sa atin ang isang banal na tungkulin: ang ibahagi sa iba ang ating kaalaman at karanasan tungkol sa Kanya. Hindi sapat na kilala lang natin si Jesus sa ating isipan; nais Niya na tayo ay kumilos at isabuhay ang ating pananampalataya—na ipamahagi sa iba ang Kanyang pag-ibig at katotohanan.

Ang pananampalatayang kaloob ng Diyos ay hindi dapat itago lamang sa ating mga sarili. Ito ay isang buhay na pananampalataya na lalong lumalago kapag ating ibinabahagi at isinasabuhay araw-araw. Kapag ipinapahayag natin si Jesus sa pamamagitan ng ating mga salita at gawa, tayo ay nagiging daan upang makilala rin Siya ng iba.

Nagsisimula ang misyong ito sa ating mga tahanan—sa ating pamilya, lalo na sa ating mga anak. Kapag tinuruan natin silang makilala at mahalin si Jesus mula pagkabata, binibigyan natin sila ng matibay na pundasyong espiritwal na gagabay sa kanila habang-buhay.

Subalit marami sa atin ang nahihirapang ibahagi si Jesus sa ating mga mahal sa buhay. Hindi dahil wala tayong alam tungkol sa Kanya—sa katunayan, marami sa atin ang may sapat na kaalaman tungkol kay Jesus.

Pero, ang tunay na hamon ay kung paano natin isinasabuhay ang ating nalalaman. Kapag hindi natin naisasabuhay ang Kanyang mga turo, humihina ang ating patotoo. At kapag hindi natin isinasagawa ang ating pananampalataya, nawawala ang ating kakayahang magbigay-inspirasyon sa iba.

Kaya’t sikapin nating mas makilala pa si Jesus—hindi lamang sa pamamagitan ng pag-aaral o panalangin, kundi sa araw-araw na pagsunod at pag-ibig. At habang tayo ay natututo mula sa Kanya, isabuhay natin ang ating mga natutunan. Sa ganitong paraan, araw-araw tayong nagiging handa sa Kanyang pagdating, kailanman iyon mangyari.

Nakikita ba ng iba si Jesus sa ating mga salita at gawa? Anyayahan nating muli ang Panginoon na baguhin ang ating puso, upang sa bawat araw ng ating buhay ay maging buhay tayong patotoo ng Kanyang pag-ibig at katapatan—para sa pagdating Niya, matagpuan Niya tayong handa, tapat, at nagmamahal sa ating kapwa. – Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 21 Tuesday of the Twenty-ninth Week in Ordinary Time: Luke 12:35-38

Gospel: Luke 12:35-38

Jesus said to his disciples: “Gird your loins and light your lamps and be like servants who await their master’s return from a wedding, ready to open immediately when he comes and knocks. 

Blessed are those servants whom the master finds vigilant on his arrival. Amen, I say to you, he will gird himself, have them recline at table, and proceed to wait on them. And should he come in the second or third watch and find them prepared in this way, blessed are those servants.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Why does Jesus tell us to be vigilant? Because we never know when He will come. He may come on a day we least expect. This is how much Jesus loves us! If Jesus didn’t love us, He wouldn’t bother to tell us to be prepared. But in truth and in fact, Jesus loves us dearly. The question is: Are we ready to respond to this great love of Jesus with our own love and faithfulness?

If we continue to do good, if we remain humble, if we faithfully attend Holy Mass, if we bring others closer to Jesus, and if we walk away from sin, then we are preparing ourselves for His coming. But are these enough preparations for the coming of the Lord? We don’t really know, for we do not have the capacity to read the mind of God.

Nevertheless, Jesus has already given us clear guidance on how we can best prepare ourselves for His great and glorious coming. If we are not prepared, we have nobody to blame but ourselves, because it simply means we refused to heed His call.

Yet, there are times when we live our lives as if we own them, as if we are in full control. But the truth is, nobody is in control except Jesus. That is why we must always be ready.

Life is never permanent. We may be in the pink of health today, but we never know what may happen tomorrow or even in the next minute. We never know if the breath we take before we sleep tonight will be our last. This is how fragile life truly is.

This Gospel is a powerful wake-up call for all of us. Jesus is reminding us not to be complacent, not to delay our conversion, and not to live as if tomorrow is guaranteed. He calls us to be vigilant, faithful, and ready—not out of fear—but out of love for Him who first loved us.

If Jesus were to come today, at this very moment, will He find us ready to meet Him with joy and love in our hearts? Or will we be caught unprepared because we have delayed our response to His call? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 21 Martes sa Ika-29 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:35-38

Mabuting Balita: Lucas 12:35-38

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Maging handa kayo at sindihan ang inyong mga ilawan. Tumulad kayo sa mga taong naghihintay sa pag-uwi ng kanilang panginoon mula sa kasalan, para pagdating niya ay mabuksan agad ang pinto. Mapalad ang mga alipin na abutang nagbabantay pagdating ng kanilang panginoon.

Sinasabi ko sa inyo, maghahanda siya, padudulugin sila sa hapag, at maglilingkod sa kanila. Mapapalad sila kung maratnan niya silang handa, dumating man siya ng hatinggabi o madaling-araw siya dumating.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit nga ba sinasabi sa atin ni Jesus na maging mapagmatyag?

Sapagkat hindi natin alam kung kailan Siya darating. Maaaring dumating Siya sa oras at araw na hindi natin inaasahan. Ganito Niya tayo kamahal! Kung hindi tayo mahal ni Jesus, hindi Niya tayo aabisuhan na maging handa. Ngunit sa katotohanan, mahal na mahal tayo ni Jesus. Kaya ang tanong: handa ba tayong tumugon sa Kanyang dakilang pag-ibig sa pamamagitan ng ating tapat na pamumuhay at pananampalataya?

Kung patuloy tayong gumagawa ng mabuti, kung mananatili tayong mapagkumbaba, kung tapat tayong dumadalo sa Banal na Misa, kung nagsisikap tayong ilapit ang iba kay Jesus, at kung iniiwasan natin ang kasalanan, tayo ay naghahanda para sa Kanyang pagdating. Ngunit sapat na ba ang mga ito bilang paghahanda sa pagbabalik ng Panginoon? Hindi natin tiyak, sapagkat wala tayong kakayahang basahin ang kaisipan ng Diyos.

Gayunman, malinaw nang itinuro sa atin ni Jesus kung paano tayo makapaghahanda para sa Kanyang dakilang pagbabalik. Kapag hindi tayo handa, wala tayong ibang masisisi kundi ang ating sarili, dahil ipinakita lamang nito na tumanggi tayong pakinggan ang Kanyang panawagan.

Subalit madalas, nabubuhay tayo na para bang tayo ang may-ari ng ating buhay, na para bang tayo ang may kontrol sa lahat. Ngunit ang totoo, si Jesus lamang ang tunay na may kapangyarihan at kontrol. Kaya’t kailangang laging handa ang ating mga puso.

Ang buhay ay hindi kailanman permanente. Maaaring wala tayong sakit ngayon, ngunit hindi natin alam kung ano ang maaaring mangyari bukas o kahit sa susunod na sandali. Hindi rin natin alam kung ang huling paghinga natin ngayong gabi bago matulog ay ang huli na nga. Ganyan kawalan ng katiyakan ang ating buhay.

Ang Mabuting Balitang ito ay isang makapangyarihang paalala para sa ating lahat. Ipinapaalala sa atin ni Jesus na huwag maging kampante, huwag ipagpaliban ang pagbabalik-loob, at huwag mamuhay na para bang tiyak pa ang bukas. Tayo’y Kanyang inaanyayahang maging mapagmatyag, matapat, at handa—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pagmamahal natin sa Kanya na unang umibig sa atin.

Kung darating si Jesus ngayon—sa mismong sandaling ito—handa ba tayong salubungin Siya nang may galak at pag-ibig sa ating puso? O tayo ba’y mahuhuling hindi handa dahil pinatagal natin ang ating pagtugon sa Kanyang panawagan na magbagong buhay? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 20 Monday of the Twenty-ninth Week in Ordinary Time: Luke 12:13-21

Gospel: Luke 12:13-21

Someone in the crowd said to Jesus, “Teacher, tell my brother to share the inheritance with me.” He replied to him, “Friend, who appointed me as your judge and arbitrator?” Then he said to the crowd, “Take care to guard against all greed, for though one may be rich, one’s life does not consist of possessions.” 

Then he told them a parable. “There was a rich man whose land produced a bountiful harvest. He asked himself, ‘What shall I do, for I do not have space to store my harvest?’ And he said, ‘This is what I shall do: I shall tear down my barns and build larger ones. There I shall store all my grain and other goods and I shall say to myself, “Now as for you, you have so many good things stored up for many years, rest, eat, drink, be merry!”’  

But God said to him, ‘You fool, this night your life will be demanded of you; and the things you have prepared, to whom will they belong?’ Thus will it be for all who store up treasure for themselves but are not rich in what matters to God.”

+ + + + + + +

Reflection:

A rich woman unexpectedly died without leaving behind a last will and testament. Her children began bickering because each of them wanted to have the biggest share of the wealth. As a result, the once strong and loving sibling relationship became divided and distant, and the reason behind it was their greed for material wealth.

There are people who feel secure with material wealth, as if it could save them from the certainty of death. Some believe that because they have material wealth, they can even buy the soul and honor of their fellowmen. These are all false notions, for material wealth is temporary and is not the be-all and end-all of life.

Material wealth, by itself, is not bad because it can sustain our life in this world. It can also be an instrument for spreading the love and mercy of God. For example, when we help someone in need using our material wealth, it is surely not wrong. However, material wealth becomes evil when we grow greedy and allow it to possess and dictate us.

In the Gospel, Jesus tells us that life is not about material possessions. If life is not about material possessions, then what is life all about? Life is about God! Even if we have all the material wealth in this world, if we do not have God in our lives, our life will still be empty and barren.

This is for the simple reason that material wealth can be swiftly taken from us at any time, and it surely cannot bring us to heaven when our time to leave this world comes. On the other hand, if we choose to have God, He will be with us for all eternity.

When we fix our hearts on wealth, we build our lives on shifting sand. But when we anchor our lives in God, we build on a foundation that can never be shaken. Material possessions may comfort us for a while, but only God can give us lasting joy, peace, and eternal security. Let us remember that everything we have is just borrowed, entrusted to us to use wisely and generously for His glory.

As we journey through life, let us examine our hearts and our priorities. Are we clinging to material wealth as our source of security, or are we entrusting everything to God, our true treasure?

What will matter most when our time comes — the riches we’ve stored on earth or the eternal riches we’ve stored in heaven? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 20 Lunes sa Ika-29 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 12:13-21

Mabuting Balita: Lucas 12:13-21

Noong panahong iyon, sinabi kay Hesus ng isa sa mga tao, “Guro, iutos nga po ninyo sa kapatid ko na ibigay sa akin ang bahagi ko sa aming mana.” Sumagot siya “Ginoo, sino ang naglagay sa akin bilang hukom o tagapaghati ng mana ninyo?” At sinabi niya sa kanilang lahat: “Mag-ingat kayo sa lahat ng uri ng kasakiman; sapagkat ang buhay ng tao ay wala sa laki ng kayamanan.” 

At pagkatapos ay isinaysay ni Hesus ang talinhagang ito: “Ang bukirin ng isang mayaman ay umani nang sagana. Kaya’t nasabi niya sa sarili, ‘Ano ang gagawin ko? Wala na akong paglagyan ng aking ani! A, gigibain ko ang aking mga kamalig, at magtatayo ako ng lalong mas malaki. 

Doon ko ilalagay ang aking ani at ari-arian. At sasabihin ko sa aking sarili, Ayan, marami naman na akong ari-arian! Hindi na ako kukulangin habambuhay! Kaya’t mamamahinga na lang ako, kakain, iinom, at magsasaya!’ 

Ngunit sinabi sa kanya ng Diyos, ‘Hangal! Sa gabing ito’y babawian ka ng buhay. Kanino mapupunta ang mga bagay na inihanda mo?’ Ganyan ang sasapitin ng nagtitipon ng kayamanan para sa sarili, ngunit dukha naman sa paningin ng Diyos.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Isang mayamang babae ang biglaang pumanaw nang hindi nag-iiwan ng huling habilin o testamento. Dahil dito, nagsimulang magtalo ang kanyang mga anak dahil bawat isa ay nais makuha ang pinakamalaking bahagi ng kayamanan. Bunga nito, ang dating matatag at mapagmahal na ugnayan ng magkakapatid ay nagkaron ng lamat. At ang ugat ng lahat ng ito ay ang kanilang kasakiman sa materyal na kayamanan.

May mga taong nakakaramdam ng kapanatagan sa materyal na kayamanan, na para bang kaya nitong iligtas sila sa katiyakan ng kamatayan. Mayroon ding mga nag-aakalang dahil sila ay may kayamanan, kaya na nilang bilhin maging ang dangal at kaluluwa ng kapwa nila. Ngunit ito ay mga maling paniniwala, sapagkat ang materyal na kayamanan ay pansamantala lamang at hindi ito ang kabuuan ng ating buhay.

Ang materyal na kayamanan, ay hindi masama. Sa katunayan, ito ay maaaring makatulong upang maging maayos ang ating pamumuhay dito sa mundo. Maaari rin itong maging kasangkapan upang maipahayag natin ang pag-ibig at awa ng Diyos. Halimbawa, kapag tayo ay tumulong sa nangangailangan gamit ang ating kayamanan, ito ay isang mabuting bagay. Ngunit nagiging masama ang kayamanan kapag tayo ay nagiging sakim at hinahayaan nating ito ang magdikta at maghari sa ating puso.

Sa ati pong Mabuting Balita, ipinapaalala sa atin ni Jesus na ang buhay ay hindi tungkol sa mga pag-aari sa mundong ito. Kung hindi tungkol sa materyal na pag-aari ang buhay, kung gayon, ano nga ba ang tunay na layunin ng buhay? Ang buhay ay tungkol sa Diyos! Kahit pa taglayin natin ang lahat ng kayamanan sa mundong ito, kung wala naman ang Diyos sa ating buhay, mananatiling hungkag at tigang ang ating puso.

Ito ay dahil ang kayamanan ay maaaring mawala sa atin anumang oras, at hindi nito kayang dalhin tayo sa langit kapag dumating na ang ating oras ng pagpanaw. Subalit kung ang Diyos ang ating pinipili, Siya ay mananatili sa atin magpakailanman.

Kapag kayamanan ang ating inuuna, itinatayo natin ang ating buhay sa buhangin na madaling gumuho. Ngunit kapag ang Diyos ang ating sandigan, tayo ay nakatayo sa matibay na pundasyon na hindi kailanman magigiba.

Ang materyal na mga pag-aari ay makapagbibigay lamang ng panandaliang kaginhawahan, ngunit tanging ang Diyos ang makapagbibigay ng tunay na kagalakan, kapayapaan, at katiyakan ng buhay na walang hanggan. Ang lahat ng ating tinatamasa ngayon ay ipinagkatiwala lamang sa atin upang gamitin nang may kabutihan at bukas-palad para sa kaluwalhatian ng Diyos.

Habang tayo ay naglalakbay sa buhay na ito, suriin natin ang laman ng ating puso at kung saan nakatuon ang ating mga prayoridad. Tayo ba ay kumakapit sa materyal na kayamanan bilang ating sandigan? O buong pagtitiwala ba nating iniaasa ang lahat sa Diyos na siyang tunay nating kayamanan?

Ano ang tunay na mag-iiwan ng halaga kapag dumating ang ating takdang oras ng paglisan sa mundong ito — ang kayamanang iniipon natin sa lupa o ang kayamanang inilalagak natin sa langit? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 19, Twenty-ninth Sunday in Ordinary Time: Luke 18:1-8

Gospel: Luke 18:1-8

Jesus told his disciples a parable about the necessity for them to pray always without becoming weary. He said, "There was a judge in a certain town who neither feared God nor respected any human being. And a widow in that town used to come to him and say, 'Render a just decision for me against my adversary.'

For a long time, the judge was unwilling, but eventually he thought, 'While it is true that I neither fear God nor respect any human being, because this widow keeps bothering me I shall deliver a just decision for her lest she finally come and strike me.

The Lord said, "Pay attention to what the dishonest judge says. Will not God then secure the rights of his chosen ones who call out to him day and night? Will he be slow to answer them? I tell you, he will see to it that justice is done for them speedily. But when the Son of Man comes, will he find faith on earth?"

+ + + + + + +

Reflection:

Is prayer an essential part of our everyday lives? What do we do after we pray? Do we simply lie down and wait for the answers to fall from heaven?

The Gospel for this Sunday reminds us that persistent prayer, when coupled with steadfast action, moves the heart of God. Jesus tells us a parable about a persistent widow who kept coming to a judge, asking again and again for a just decision. She never gave up until her plea was granted. Her unwavering persistence became the key to her victory.

In the same way, when we pray, we humble ourselves before God. We open our hearts to the boundless blessings He longs to pour upon us. As we nurture a habit of prayer, we grow in our relationship with Jesus. We no longer remain distant acquaintances — we become His close friends, walking with Him daily and letting Him be at the very center of our lives.

When prayer becomes an essential part of our day, we become more aware of God’s presence in everything we do. We begin to see His hand at work in both the ordinary and extraordinary moments of our lives. Prayer strengthens us, molds us, and deepens our trust in Jesus, who is always just a prayer away.

Let us make prayer the heartbeat of our daily journey. Let it not only be words spoken but faith lived out through our actions. When we are prayerful, we carry with us the assurance that Jesus is near, listening, guiding, and loving us without end.

Will we allow prayer to simply be a routine, or will we let it transform us and draw us closer to Jesus every single day? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Oktubre 19, Ika-29 na Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 18:1-8

Mabuting Balita: Lucas 18:1-8

Noong panahong iyon, isinaysay ni Jesus ang isang talinghaga upang ituro sa kanila na dapat silang manalanging lagi at huwag manghinawa."Sa isang lunsod," wika niya, "may isang hukom na hindi natatakot sa Diyos at walang taong iginagalang. Sa lunsod ding yaon ay may isang babaing balo na punta nang punta sa hukom at humihingi ng katarungan. Tinanggihan siya ng hukom sa loob ng ilang panahon. 

Ngunit ng malaunan ay nasabi nito sa sarili: 'Bagamat hindi ako natatakot sa Diyos ni gumagalang kaninuman, igagawad ko na ang katarungang hinihingi ng babaing ito sapagkat lagi niya akong ginagambala-- baka pa ako mainis sa kapaparito niya.'" 

At sinabi ng Panginoon, "Narinig ninyo ang sinabi ng masamang hukom. Hindi ipagkakait ng Diyos ang katarungan sa kanyang mga hinirang na dumaraing sa kanya araw-gabi, bagama't tila nagtatagal iyon. Sinasabi ko sa inyo, agad niyang igagawad sa kanila ang katarungan. Ngunit pagdating ng Anak ng Tao sa daigdig na ito, may makikita kaya siyang mga taong nananalig sa kanya?"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Mahalaga ba ang panalangin sa ating araw-araw na buhay? Ano ang ginagawa natin pagkatapos nating manalangin? Basta na lamang ba tayong hihiga at maghihintay na ang mga kasagutan ay darating mula sa langit?

Ang Mabuting Balita ngayon ay nagpapaalala sa atin na ang matiyagang panalangin na sinasabayan ng matatag na pagkilos ay nakaaantig sa puso ng Diyos. Ikinuwento ni Jesus ang talinghaga tungkol sa isang babaeng balo na paulit-ulit na lumapit sa hukom upang humingi ng makatarungang pasya. Hindi siya sumuko hangga’t hindi niya nakamtan ang kanyang kahilingan. Ang kanyang matibay na pagtitiyaga ang naging susi sa kanyang tagumpay.

Ganoon din po tayo. Kapag tayo’y nananalangin, tayo ay nagpapakumbaba sa harap ng Diyos. Ibinubukas natin ang ating mga puso sa walang hanggang biyayang nais Niyang ibuhos sa atin. Pag ang ating palagiang pagdarasal ay naging parte na ng ating araw-araw na buhay  , mas lalong lumalalim ang ating relasyon kay Jesus.

Hindi na lamang tayo magiging mga pamilyar na nakikilala Niya—tayo’y magiging mga malalapit Niyang kaibigan na lumalakad kasama Niya araw-araw at hinahayaang Siya ang maging sentro ng ating buhay.

Kapag ang panalangin ay naging bahagi ng ating bawat araw, nagiging malinaw sa atin ang presensya ng Panginoon sa lahat ng ating ginagawa. Nakikita natin ang Kanyang pagkilos sa mga payak at pambihirang pagkakataon. Ang panalangin ang nagpapalakas sa atin, humuhubog sa ating pananampalataya, at nagpapalalim ng ating pagtitiwala kay Jesus na kailanman ay hindi malayo— dahil Siya ay isang panalangin lamang mula sa atin.

Gawin natin ang panalangin bilang parte ng ating espirituwal na pamumuhay. Huwag natin itong ituring na simpleng pagsambit lamang ng mga salita, kundi isang buhay na pananampalataya na isinasabuhay sa ating mga gawa. Kapag tayo’y mapanalanginin, bitbit natin ang katiyakang kasama natin si Jesus—nakikinig, gumagabay, at nagmamahal nang walang hanggan.

Hahayaan ba nating manatiling isang ritwal lamang ang ating panalangin, o pahihintulutan nating baguhin tayo nito at mas mapalapit pa kay Jesus araw-araw? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday October 18 Feast of Saint Luke, Evangelist: Luke 10:1-9

Gospel: Luke 10:1-9

The Lord Jesus appointed seventy-two disciples whom he sent ahead of him in pairs to every town and place he intended to visit. He said to them, “The harvest is abundant but the laborers are few; so ask the master of the harvest to send out laborers for his harvest. Go on your way; behold, I am sending you like lambs among wolves. 

Carry no money bag, no sack, no sandals; and greet no one along the way. Into whatever house you enter, first say, ‘Peace to this household.’ If a peaceful person lives there, your peace will rest on him; but if not, it will return to you. Stay in the same house and eat and drink what is offered to you, for the laborer deserves payment. 

Do not move about from one house to another. Whatever town you enter and they welcome you, eat what is set before you, cure the sick in it and say to them, ‘The Kingdom of God is at hand for you.’”

+ + + +  + + +

Reflection:

A young man once decided to become a follower of Jesus, but he did not leave behind his worldly lifestyle. He was still living a sinful and hedonistic life, and he did not cut his ties with his friends who loved this world more than God. After a few months, he noticed that he was not able to convince anyone to follow the Lord.

This story mirrors many of our own journeys. We may have chosen to follow Jesus, yet there are times when we hold on to certain habits, desires, or attachments that keep us from fully embracing Him. How can we become effective bearers of the teachings of Jesus if our lives don’t reflect His values?

To truly lead others to Jesus, we must live simply, avoid every form of sin, and depend on Him every day of our lives. This doesn’t mean that we should just lie idle and wait for manna from heaven to fall upon us on a silver platter. It means we still have to work hard—but with hearts anchored in simplicity and trust. When we let the values and teachings of Jesus take control of our lives, we shine His light without even uttering a word.

Is it still possible to live simply in a world where greed, materialism, and accumulation seem to rule? Yes, it is. The choice rests in our hands. Will we allow the culture of greed to shape us, or will we let the simple lifestyle of Jesus transform us from within?

When Jesus sent the seventy-two disciples on their mission, He instructed them to live simply and to depend totally on Him. He knew that this was the only way they could be effective bearers of the Good News. Their power did not come from wealth, status, or possessions—it came from their total surrender and trust in God.

If we desire to be fruitful and faithful laborers in the Lord’s vineyard, we, too, must learn to live simple lives and to trust not in ourselves but in the providence of God. This was the way Jesus lived. He did not rely on His own strength but trusted fully in the Father’s love, guidance, and goodness.

The world may tempt us with comfort, luxury, and self-reliance, but Jesus invites us to a better way—the way of simplicity, trust, and surrender. When we live this way, our lives become living testimonies of God’s love and grace.

Are we truly letting Jesus take control of our lives, or are we still clinging to the world’s empty promises? What step can we take today to live more simply and depend more fully on Him? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Oktubre 18 Kapistahan ni San Lucas, manunulat ng Mabuting Balita: Lucas 10:1-9

Mabuting Balita: Lucas 10:1-9

Noong panahong iyon, ang Panginoon ay humirang pa ng pitumpu't dalawa. Pinauna sila ng dala-dalawa sa bawat bayan at pook na patutunguhan niya. Sinabi niya sa kanila, "Sagana ang aanihin, ngunit kakaunti ang mga manggagawa. Idalangin ninyo sa may-ari na magpadala siya ng manggagawa sa kanyang bukirin. Humayo kayo! 

Sinusugo ko kayong parang mga kordero sa gitna ng mga asong-gubat. Huwag kayong magdala ng lukbutan, supot, o panyapak. Huwag na kayong titigil sa daan upang makipagbatian kaninuman. Pagpasok ninyo sa alinmang bahay, sabihin muna ninyo, 'Maghari nawa ang kapayapaan sa bahay na ito!' Kung maibigin sa kapayapaan; ngunit kung hindi, hindi sila magkakamit nito. 

Manatili kayo sa bahay na inyong tinutuluyan; kanin ninyo at inumin ang anumang idulot sa inyo -- sapagkat ang manggagawa ay may karapatang tumanggap ng kanyang upa. Huwag kayong magpapalipat-lipat ng bahay. Kapag tinanggap kayo sa alinmang bayan, kanin ninyo ang anumang ihain sa inyo; pagalingin ninyo ang mga maysakit doon, at sabihin sa bayan, 'Nalalapit na ang pagahahari ng Diyos sa inyo.'

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang binatang nagpasyang maging alagad ni Jesus, ngunit hindi niya iniwan ang kanyang makamundong pamumuhay. Patuloy pa rin siyang namuhay sa kasalanan at kalayawan, at hindi niya pinutol ang ugnayan sa mga kaibigang mas mahal ang mundo kaysa sa Diyos. Makalipas ang ilang buwan, napansin niyang wala siyang nahihikayat na sumunod sa Panginoon.

Kung tutuusin, hindi ba’t ganito rin minsan ang ating buhay? Pinili nating sundan si Jesus, ngunit may mga bagay pa ring mahigpit nating hinahawakan—mga nakasanayan, mga pagnanasa, at mga pagkagapos na pumipigil sa ating lubusang pagsunod sa Kanya. Paano tayo magiging mabuting tagapagdala ng Kanyang Mabuting Balita kung ang ating pamumuhay ay hindi sumasalamin sa Kanyang mga aral?

Upang tunay tayong maging mabisa at tapat na saksi ni Jesus, kailangan nating mamuhay nang simple, iwasan ang anumang anyo ng kasalanan, at lubusang umasa sa Kanya araw-araw. Hindi ito nangangahulugang wala na tayong gagawin kundi hintayin na lamang ang biyaya ng langit na kusang bababa sa atin.

Sa halip, patuloy tayong magsisikap, ngunit may pusong nakaugat sa kababaang-loob at pagtitiwala sa Diyos. Kapag hinayaan nating ang mga aral ni Jesus ang mamuno sa ating mga buhay, kusang sumisinag sa atin ang Kanyang liwanag.

Posible pa bang mamuhay nang simple sa panahong nangingibabaw ang kasakiman, materyalismo, at pag-iimbak ng kayamanan? Oo, posible pa rin. Nasa ating mga kamay ang pasya. Hahayaan ba nating mamuno ang kultura ng kasakiman sa ating puso, o pipiliin nating isabuhay ang simpleng pamumuhay ni Jesus?

Nang isugo ni Jesus ang pitumpu’t dalawang alagad, iniutos Niyang mamuhay sila nang simple at lubusang umasa sa Kanya. Alam Niya na ito lamang ang paraan upang maging mabisa silang tagapaghatid ng Mabuting Balita. Hindi sila umasa sa kayamanan, kapangyarihan, o ari-arian—umasa sila sa Diyos na pinagmumulan ng lahat ng biyaya.

Kung nais nating maging mabunga at tapat na mga manggagawa sa ubasan ng Panginoon, kailangan din nating matutong mamuhay nang simple at magtiwala sa Kanyang probidensiya, hindi sa ating sariling kakayahan. Ganito namuhay si Jesus—payak, mapagpakumbaba, at lubusang nagtitiwala sa kabutihan at paggabay ng Diyos Ama.

Sa mundong puno ng tukso—karangyaan, materyalismo, at pag-asa sa sariling lakas—inaanyayahan tayo ni Jesus na tahakin ang mas mataas na landas: ang landas ng kasimplehan, pagtitiwala, at ganap na pagsuko sa Kanya. Kapag ganito ang ating pamumuhay, nagiging buhay nating patotoo ang Kanyang pag-ibig at biyaya.

Tunay ba nating hinahayaan si Jesus na mamuno sa ating mga buhay? O may mga bagay pa rin tayong pinanghahawakan mula sa mundong ito? Ano ang maaari nating gawin ngayon upang mamuhay nang mas simple at mas lubusang magtiwala sa Kanya? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Friday October 17 Memorial of Saint Ignatius of Antioch, Bishop and Martyr: Luke 12:1-7

Gospel: Luke 12:1-7

At that time: So many people were crowding together that they were trampling one another underfoot. Jesus began to speak, first to his disciples, “Beware of the leaven–that is, the hypocrisy–of the Pharisees.

“There is nothing concealed that will not be revealed, nor secret that will not be known. Therefore whatever you have said in the darkness will be heard in the light, and what you have whispered behind closed doors will be proclaimed on the housetops. 

I tell you, my friends, do not be afraid of those who kill the body but after that can do no more. I shall show you whom to fear. Be afraid of the one who after killing has the power to cast into Gehenna; yes, I tell you, be afraid of that one. Are not five sparrows sold for two small coins?

Yet not one of them has escaped the notice of God. Even the hairs of your head have all been counted. Do not be afraid. You are worth more than many sparrows.”

+ + + + + + +

Reflection: 

Have we ever openly voiced our opinion about something that is clearly wrong? For example, when we notice something that isn’t right within our family or in our church community—what do we normally do? Do we simply stay silent, as if we see nothing and hear nothing, because we’re afraid that we might be misunderstood or rebuked?

The best course of action for us in such a situation is to do something that will help resolve the problem. Keeping silent and pretending to see and hear nothing is never an option for followers of Jesus. We are called to act without fear and to do what is right, good, and pleasing to God.

As followers of Jesus, we must make sure that we remain relevant and involved in the life of our faith communities. We are meant to be catalysts of peace, builders of bridges, and instruments of reconciliation. This is what it truly means to follow Jesus: to courageously step into situations where we can bring light, truth, and harmony.

But to be effective, we must do this with calmness, humility, and love. We should not throw our weight around or bully others to get our way. Instead, we are to reflect the gentle yet powerful presence of Jesus in every word we speak and every action we take. For how can we become His instruments of healing and reconciliation if we act like bullies or dictators?

Let us be courageous yet gentle, bold yet humble, firm yet loving—just like Jesus.

Are we willing to step out of our silence and become God’s voice of truth and peace in our homes, communities, and the world around us? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Biyernes Oktubre 17 Paggunita kay San Ignacio ng Antioquia Obispo at martir: Lucas 12:1-7

Mabuting Balita: Lucas 12:1-7

Noong panahong iyon, samantalang dumaragsa ang libu-libong tao, anupa't nagkakatapakan sila, nagsalita muna si Jesus sa kanyang mga alagad, "Mag-ingat kayo sa lebadura ng mga Pariseo-- ito'y ang pagpapaimbabaw. Walang natatago na di malalantad, at walang nalilihim na di mabubunyag. Anumang sabihin ninyo sa dilim ay maririnig sa liwanag at anumang ibulong ninyo sa mga silid ay ipagsisigawan."

 "Sinasabi ko sa inyo, mga kaibigan, huwag ninyong katakutan ang mga pumapatay ng katawan, at pagkatapos ay wala nang magagawa pa. Sasabihin ko sa inyo kung ano ang dapat ninyong katakutan: katakutan ninyo yaong pagkatapos na pumatay ay may kapangyarihan pang magbulid sa impyerno.

Sinasabi ko sa inyo, ang Diyos ang dapat ninyong katakutan! "Hindi ba ipinagbibili sa halagang dalawang pera lamang ang limang maya? Gayunman, kahit isa sa kanila'y hindi pinababayaan ng Diyos. Maging ang buhok ninyo'y bilang na lahat. Kaya, huwag kayong matakot; higit kayong mahalaga kaysa mga maya."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Naranasan na ba nating ipahayag nang hayagan ang ating saloobin tungkol sa isang bagay na mali? Halimbawa, kapag napansin natin na may hindi tama sa loob ng ating pamilya o sa ating simbahan—ano ba ang karaniwan nating ginagawa? Tinatanggap na lamang ba natin ito at nananatiling tahimik, na para bang wala tayong nakikita o naririnig, dahil sa takot na tayo ay mapagalitan o hindi maunawaan?

Ang pinakamainam na hakbang na dapat nating gawin sa ganitong sitwasyon ay ang kumilos sa paraang makatutulong sa paglutas ng problema. Ang manahimik at magbulag-bulagan ay kailanman hindi opsyon para sa mga tagasunod ni Jesus. Tayo ay tinatawag upang kumilos nang may tapang at gawin ang nararapat, mabuti, at kalugud-lugod sa Diyos.

Bilang mga tagasunod ni Jesus, dapat nating tiyakin na tayo ay laging may pakialam at nakikibahagi sa buhay ng ating pananampalataya. Tayo ay tinawag upang maging kasangkapan ng kapayapaan, tagapagbuo ng tulay ng pagkakaunawaan, at daluyan ng pagkakasundo at kagalingan. Ito ang tunay na kahulugan ng pagsunod kay Jesus—ang buong tapang na pumasok sa mga sitwasyon kung saan maaari tayong maging ilaw, katotohanan, at pag-asa.

Ngunit upang maging mabisa, kailangan nating gawin ito nang may kababaang-loob, katahimikan ng loob, at pag-ibig. Hindi natin kailangang ipakita ang kapangyarihan o mamuno sa paraang may kayabangan upang mapakinggan. Sa halip, dapat nating ipakita sa ating mga salita at gawa ang mahinahon ngunit makapangyarihang presensiya ni Jesus. Sapagkat paano tayo magiging tunay na kasangkapan Niya ng pagkakasundo at kagalingan kung tayo mismo ang kikilos na parang mapang-api o diktador?

Maging matapang tayo ngunit mahinahon, maging matatag ngunit mapagkumbaba, maging mapagmahal ngunit handang pumuna kung may makita tayong kamalian—tulad ni Jesus.

Handa ba tayong basagin kung kinakailagan ang ating pananahimik  at maging tinig ng Diyos ng katotohanan at kapayapaan sa ating pamilya, pamayanan, at sa mundong ating ginagalawan? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 16 Thursday of the 28th Week in Ordinary Time: Luke 11:47-54

Gospel: Luke 11:47-54

The Lord said: “Woe to you who build the memorials of the prophets whom your fathers killed. Consequently, you bear witness and give consent to the deeds of your ancestors, for they killed them and you do the building.

Therefore, the wisdom of God said, ‘I will send to them prophets and Apostles; some of them they will kill and persecute’ in order that this generation might be charged with the blood of all the prophets shed since the foundation of the world, from the blood of Abel to the blood of Zechariah who died between the altar and the temple building.

Yes, I tell you, this generation will be charged with their blood! Woe to you, scholars of the law! You have taken away the key of knowledge. You yourselves did not enter and you stopped those trying to enter.” When Jesus left, the scribes and Pharisees began to act with hostility toward him and to interrogate him about many things, for they were plotting to catch him at something he might say.

+ + + + + + +

Reflection:

Why were the Pharisees and scribes angry with Jesus? It was because Jesus was telling the truth about their hypocrisy and double-speak. The truth hurts, but Jesus doesn’t mince words; He tells it as He sees it. He spoke directly to them without fear because He wanted them to open their minds to their pretensions and double standards.

Oftentimes, we too feel uncomfortable when the truth confronts us. It is never easy to hear words that reveal our weaknesses or shortcomings. But just like the Pharisees and scribes, we need those moments of truth to help us grow. When someone corrects us or points out our faults, we are invited to accept it as constructive criticism and look at it in a positive way.

Instead of being defensive, we can choose to learn, reflect, and improve ourselves. If we close our minds to correction, it’s like declaring that we no longer want to grow. And those who refuse to grow will never become the persons God wants them to be.

Let us remember that none of us is perfect except God. We all have our flaws, weaknesses, and shortcomings because we are imperfect human beings. But in God’s mercy, these imperfections are not meant to condemn us—they are opportunities for grace and transformation. What matters is that we accept correction with humility and use it as a stepping stone to become better and more fruitful disciples of Christ.

Let us, therefore, embrace a heart that listens, a mind that is teachable, and a spirit that remains humble before God. May we be open to advice, willing to be corrected, and courageous enough to grow in the areas where God is calling us to change. By doing so, we not only become better citizens of this world—we also prepare our hearts for the Kingdom of Heaven.

Are we humble and open enough to accept God’s gentle corrections—whether they come through His Word, through others, or through the stirrings of our own conscience—so that we may become the persons He created us to be? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 16 Huwebes sa Ika-28 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:47-54

Mabuting Balita: Lucas 11:47-54

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus, "Kawawa kayo! Ipinagtatayo ninyo ng magagarang libingan ang mga propetang pinagpapatay ng inyong mga magulang. Sa ganitong paraan, kayo na rin ang nagpapatunay na sang-ayon kayo sa mga ginawa ng inyong mga magulang; sapagkat sila ang pumatay sa mga propeta at kayo naman ang nagtatayo ng libingang puntod ng mga yaon. 

Dahil rito'y sinabi rin ng Karunungan ng Diyos, 'Magsusugo ako sa kanila ng mga propeta at ng mga apostol; ang iba'y papatayin nila at uusigin ang iba.' Sa gayo'y lalagpak sa lahing ito ang parusa dahil sa pagpatay sa mga propeta buhat nang itatag ang sanlibutan, magmula kay Abel hanggang kay Zacarias na pinatay sa pagitan ng dambanang sunugan ng mga handog at ng gusali ng Templo. 

Sinasabi ko sa inyo, lalagpak sa lahing ito ang parusa dahil sa kanilang ginawa. "Kawawa kayo, mga dalubhasa sa Kautusan! Sapagkat inalis ninyo ang susi ng karunungan. Ayaw na ninyong magsipasok, hinahadlangan pa ninyo ang mga nagnanais pumasok." At umalis si Jesus sa bahay na iyon. Mula noon, tinuligsa na siya ng mga eskriba at mga Pariseo at pinagtatanong tungkol sa maraming bagay, upang masilo siya sa kanyang pananalita.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit nga ba nagalit ang mga Pariseo at mga eskriba kay Jesus? Ito ay dahil sinabi ni Jesus ang katotohanan tungkol sa kanilang pagkukunwari at pagiging plastic. Masakit tanggapin ang katotohanan, ngunit si Jesus ay hindi nag-aalinlangan na sabihin ito nang direkta. Wala Siyang takot na harapin sila sapagkat nais Niyang mabuksan ang kanilang isipan sa kanilang mga pagkukunwari at dobleng pamantayan.

Madalas din tayong nasasaktan kapag sinasabi sa atin ang katotohanan. Hindi madaling tanggapin kapag may nagsasabi sa atin ng ating mga pagkakamali o kahinaan. Ngunit gaya ng mga Pariseo at eskriba, kailangan din natin ang mga sandaling ito upang tayo ay lumago.

Kapag may nagtutuwid sa atin o nagsasabi ng ating mga kakulangan, tayo ay inaanyayahang tanggapin ito bilang isang makabuluhang pagpuna at pagmasdan ito sa positibong paraan.

Sa halip na magmatigas o sumagot ng may pagmamataas, maaari nating piliing matuto, magnilay, at magbago. Kung isasara natin ang ating mga isipan sa pagtutuwid, para na rin nating sinasabing ayaw na nating umunlad at magbago. At ang mga taong ayaw magbago ay hindi kailanman magiging mga taong pinagpapala ng Diyos.

Tayo ay pinaaalalahanan na wala ni isa sa atin ang perpekto maliban sa Diyos. Tayong lahat ay may kanya-kanyang kahinaan at kakulangan dahil tayo ay likas na marupok bilang mga tao. Ngunit sa Kanyang habag at pag-ibig, ang ating mga kahinaan ay hindi parusa kundi mga pagkakataon upang tayo ay hubugin ng Kanyang biyaya. Ang mahalaga ay tinatanggap natin ang pagtutuwid nang may kababaang-loob at ginagawa natin itong hakbang upang mas lalo tayong maging mabubuting tagasunod ni Kristo.

Kaya’t palagi nating pairalin ang pusong handang makinig, isipan na bukas sa pagtuturo, at espiritung mapagpakumbaba sa harap ng Diyos. Maging bukas tayo sa mga payo, handang tumanggap ng pagtutuwid, at magkaroon ng tapang upang magbago ayon sa panawagan ng Diyos sa ating mga buhay. Sa ganitong paraan, hindi lamang tayo nagiging mabubuting mamamayan ng mundong ito — inihahanda rin natin ang ating mga puso para sa Kaharian ng Diyos sa Langit.

Handa ba tayong tumanggap ng mga pagtutuwid ng Diyos — maging ito man ay sa pamamagitan ng Kanyang Salita, ng ibang tao, o ng tinig ng ating konsensya — upang tayo ay maging mga taong Kanyang nilikha ayon sa Kanyang dakilang layunin? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Wednesday October 15 Memorial of Saint Teresa of Jesus, Virgin and Doctor of the Church: Luke 11:42-46

Gospel: Luke 11:42-46

The Lord said: “Woe to you Pharisees! You pay tithes of mint and of rue and of every garden herb, but you pay no attention to judgment and to love for God. These you should have done, without overlooking the others. Woe to you Pharisees! You love the seat of honor in synagogues and greetings in marketplaces. Woe to you! You are like unseen graves over which people unknowingly walk.”

Then one of the scholars of the law said to him in reply, “Teacher, by saying this you are insulting us too.” And he said, “Woe also to you scholars of the law! You impose on people burdens hard to carry, but you yourselves do not lift one finger to touch them.”

+ + + + + + +

Reflection:

Are we good leaders? For example, in our homes, do we walk our talk, or do we lead by example?

We read in the Gospel that Jesus is angry with the Pharisees and the teachers of the Law. Why? It’s because of their superficial practice of faith and leadership. The Pharisees were supposed to be the leaders of their community, and therefore it was expected of them to lead by example.

They loved to lead and tell people what to do, but it stopped there. When it came to living out their faith, they were deficient. Jesus wanted them to walk their talk and lead by example. Unfortunately, the Pharisees and the teachers of the Law were not like that in the Gospel.

A good leader leads by example. He doesn’t only give orders; he also shows the way. A good leader should not be superficial in his actions; he must walk his talk even if nobody is watching. A good and exemplary leader must not make promises he or she cannot fulfill. Some of the Pharisees were the personification of fake leadership and an exterior show of piety.

It is very important that we live our faith and practice what we preach. These were the factors that moved Jesus to give His woes to the Pharisees and the scholars of the Law. They were supposed to be role models, but they were only good at telling their subjects to do this and that. When it came to doing it themselves, they were inadequate.

The very clear lesson for us is this: We must practice and live what we learn about our faith. We must not limit ourselves to giving orders; we must lead and show the way.

As followers of Christ, we are called not just to speak of our faith but to embody it in our daily lives. Our actions must mirror the values we proclaim, and our leadership must flow from a heart that truly follows Jesus. When we lead by example, we bring light to others, inspire transformation, and glorify God through our lives.

As we reflect today, let us ask ourselves — do our lives reflect the faith we profess? Are we truly leading others closer to Jesus through our example, or are we merely speaking without living it out? — Marino J. Dasmarinas