Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Miyerkules Oktubre 15 Paggunita kay Santa Teresa ng Avila, dalaga at pantas ng Simbahan: Lucas 11:42-46

Mabuting Balita: Lucas 11:42-46

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus, "Kawawa kayo, mga Pariseo! Ibinibigay ninyo ang ikapu ng yerbabuena, ng ruda, at ng iba pang gulayin, ngunit kinaliligtaan ninyo ang katarungan at ang pag-ibig sa Diyos. Tamang gawin ninyo ito ngunit huwag naman ninyong kaliligtaang gawin ang mga iba.

 "Kawawa kayo, mga Pariseo! Sapagkat ang ibig ninyo'y ang mga tanging luklukan sa mga sinagoga, at ang pagpugayan kayo sa mga liwasang-bayan. Sa aba ninyo! Sapagkat para kayong mga libingang walang tanda, at nalalakaran ng mga tao nang hindi nila nalalaman."

 Sinabi sa kanya ng isa sa mga dalubhasa sa Kautusan, "Guro, sa sinabi mong iyan pati kami'y kinukutya mo." At sinagot siya ni Jesus, "Kawawa rin kayo, mga dalubhasa sa Kautusan! Sapagkat ipinapapasan ninyo sa mga tao ang mabibigat na dalahin, ngunit ni daliri'y ayaw ninyong igalaw sa pagdadala ng mga iyon."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay mabubuting pinuno? Halimbawa, sa ating sariling tahanan, tayo ba ay tumutupad sa ating mga sinasabi? Tayo ba ay namumuno sa pamamagitan ng mabuting halimbawa?

Sa atin pong Mabuting Balita, mababasa natin na si Jesus ay nagalit sa mga Pariseo at sa mga guro ng Batas. Bakit? Sapagkat ang kanilang pamumuno at pananampalataya ay paimbabaw lamang at pawang palabas. Ang mga Pariseo ang inaasahang mamuno sa kanilang komunidad, kaya’t inaasahan din na sila mismo ang magiging mabuting huwaran.

Gustong-gusto nilang mamuno at mag-utos, ngunit hanggang salita lamang iyon. Kapag tungkol na sa pagsasabuhay ng pananampalataya, sila ay bigong magpakita ng tunay na halimbawa. Nais ni Jesus na isabuhay nila ang kanilang mga ipinangangaral at mamuno sa pamamagitan ng mabuting halimbawa. Sa kasamaang-palad, hindi ito ang ipinakita ng mga Pariseo at ng mga guro ng Batas.

Ang isang mabuting pinuno ay namumuno sa pamamagitan ng paggawa, hindi lamang ng salita. Hindi lamang siya nag-uutos, kundi siya mismo ang nangunguna sa paggawa ng mabuti. Ang isang tunay na pinuno ay hindi nagpapakita ng mababaw na pamumuno; bagkus, isinasabuhay niya ang kanyang sinasabi kahit walang nakakakita. Ang mabuting pinuno ay hindi nagbibigay ng mga pangakong hindi niya kayang tuparin. Ang ilan sa mga Pariseo ay larawan ng huwad na pamumuno at pagpapakitang-tao lamang na kabanalan.

Mahalagang-mahalaga na ating isabuhay ang ating pananampalataya at isagawa ang ating ipinangangaral. Ito ang dahilan kung bakit binigyan ni Jesus ng matitinding babala ang mga Pariseo at ang mga guro ng Batas. Sila ay dapat sana’y maging mabubuting huwaran, ngunit sila’y magaling lamang sa pagsasabi ng dapat gawin. Kapag sila na ang dapat kumilos, sila’y nagkukulang.

Ang malinaw na aral para sa ating lahat ay ito: Dapat nating isabuhay at isagawa ang ating mga natutunan tungkol sa ating pananampalataya. Huwag tayong manatili lamang sa pag-uutos; tayo mismo ang dapat mamuno at magpakita ng tama.

Bilang mga alagad ni Jesus, tayo ay tinatawagan hindi lamang upang magsalita tungkol sa ating pananampalataya kundi upang ito’y isabuhay araw-araw. Nawa’y ang ating pamumuno at mga kilos ay sumalamin sa ating pananalig, upang sa ating mabuting halimbawa ay mas mapalapit ang iba kay Jesus.

Habang tayo ay nagmumuni-muni ngayon, itanong natin sa ating sarili — ang ating bang buhay ay tunay na sumasalamin sa ating pananampalataya? Tayo ba ay namumuno at nagbibigay-inspirasyon sa iba sa pamamagitan ng ating halimbawa, o tayo ba ay hanggang salita lamang? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 14 Tuesday of the Twenty-eighth Week in Ordinary Time: Luke 11:37-41

Luke 11:37-41

After Jesus had spoken, a Pharisee invited him to dine at his home. He entered and reclined at table to eat. The Pharisee was amazed to see that he did not observe the prescribed washing before the meal.

The Lord said to him, “Oh you Pharisees! Although you cleanse the outside of the cup and the dish, inside you are filled with plunder and evil. You fools! Did not the maker of the outside also make the inside? But as to what is within, give alms, and behold, everything will be clean for you.”

+ + + + + + +

Reflection:

Jenny is very particular about external appearance. She would always dress well. The exterior of her house is always refreshing to the eyes. Her neighbor wondered how she was able to afford such luxuries, considering that she had no job to speak of.

One morning, a rich woman was shouting in front of her house, telling her to leave her husband alone. Otherwise, she would be forced to bring her to court for having a relationship with a married man.

Many of us are very particular about what others will see in us. As much as possible, we try to paint a good picture of ourselves. This is who many of us are—very much driven by the exterior, the fleeting, and the things that do not last a lifetime. We sometimes give more value to what others perceive on the outside than to who we truly are on the inside.

But Jesus is not taken with a show of misleading exterior appearance. What counts for Him is our inner life—our hearts, our intentions, and the good that we do especially when no one is watching. For example, how do we react when we see the poor begging for alms? Do we respond with compassion? Or do we simply not care, thinking, “Anyway, no one is looking at us, so we might as well not mind the poor.”

Jesus knows everything about us. We cannot hide anything from Him. He knows our hidden secrets, our double talk, and the façade that we try so hard to display in order to create an impression of righteousness, power, wealth, and extravagance. But what matters most to Him is the sincerity of our hearts and the authenticity of our faith.

As followers of Jesus, we are invited to go beyond the superficial. Our worth is not defined by what we show outwardly but by who we are in the eyes of God.

Are we more concerned with how people see us than with how Jesus sees us? Will we continue to live behind a façade, or will we allow His light to transform us from within so that what radiates outward is His love and truth? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 14 Martes sa Ika-28 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:37-41

Mabuting Balita: Lucas 11:37-41

Noong panahong iyon, pagkatapos magsalita ni Hesus, siya’y inanyayahan ng isang Pariseo upang kumain, kaya’t pumunta siya sa bahay nito. Pagdulog sa hapag, nagtaka ang Pariseo nang makita niyang kumain si Hesus nang hindi muna naghugas ng kamay.

 Sinabi sa kanya ng Panginoon, “Kayong mga Pariseo, hinuhugasan ninyo ang labas ng tasa at ng pinggan, ngunit ang loob ninyo’y punong-puno ng kasakiman at kasamaan. Mga hangal! Hindi ba’t ang may likha ng labas ang siya ring may likha ng loob? Ngunit ipamahagi muna ninyo sa mga dukha ang mga laman ng mga sisidlan at magiging malinis ang lahat ng bagay para sa inyo.”   

+ + + + + + +

Repleksyon:

Si Jenny ay lubhang maingat sa panlabas na anyo. Lagi siyang nakabihis nang maayos at maganda. Ang labas ng kanyang bahay ay laging kaaya-ayang pagmasdan. Kaya’t nagtataka ang kanyang kapitbahay kung paano niya kayang tustusan ang ganitong karangyaan gayong wala naman siyang trabaho.

Isang umaga, may mayamang babae ang sumigaw sa tapat ng kanyang bahay, sinasabihan siyang layuan ang asawa nito. Kung hindi, ay idedemanda siya dahil sa pakikipagrelasyon sa isang lalaking may asawa.

Marami sa atin ang masyadong nakatuon sa kung ano ang nakikita ng ibang tao sa ating panlabas. Hangga’t maaari, ginagawa natin ang lahat upang magmukhang maayos, kahanga-hanga, at katanggap-tanggap sa paningin ng mundo. Madalas, pinahahalagahan natin ang mga bagay na panandalian lamang—ang panlabas, ang maganda sa paningin—ngunit hindi magtatagal o walang panghabambuhay na halaga.

Ngunit hindi bilib si Jesus sa mga panlabas na pagpapakitang ito. Hindi Siya nadadala sa mga huwad na anyo. Ang higit na mahalaga para sa Kanya ay ang ating kalooban—ang ating puso, mga intensyon, at ang mabubuting gawa natin lalo na kapag walang nakakakita. 

Halimbawa, paano tayo tumutugon kapag may nakikita tayong mahirap na namamalimos? Tayo ba ay kumikilos upang tumulong, o hinahayaan natin sila dahil sinasabi natin sa ating sarili, “Wala namang nakakakita sa akin, kaya’t hayaan ko na lang sila.” 

Alam ni Jesus ang lahat tungkol sa atin. Wala tayong maitatago sa Kanya. Batid Niya ang ating mga lihim, ang ating pagkukunwari, at ang mga maskarang pilit nating isinusuot upang magmukhang matuwid, makapangyarihan, mayaman, at marangya. Ngunit ang tunay na tinitingnan Niya ay ang kabutihan ng ating puso at kung tayo ay tapat sa Kanya. 

Bilang mga tagasunod ni Jesus, tinatawag tayong magbago ng pananaw—hindi lamang tumingin sa panlabas kundi ituon ang ating buhay sa kung ano ang mahalaga sa paningin ng Diyos. Ang ating tunay na pagkatao ay hindi nasusukat sa kung paano tayo nakikita ng tao, kundi sa kung sino tayo sa harapan ng ating Panginoon. 

Mas pinahahalagahan ba natin kung paano tayo nakikita ng ibang tao kaysa kung paano tayo nakikita ni Jesus? Mananatili ba tayong nabubuhay sa likod ng isang maskara, o hahayaan nating baguhin Niya ang ating puso upang ang Kanyang liwanag at pag-ibig ang sumikat mula sa ating kalooban? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 13 Monday of the Twenty-eighth Week in Ordinary Time: Luke 11:29-32

Gospel: Luke 11:29-32

While still more people gathered in the crowd, Jesus said to them, “This generation is an evil generation; it seeks a sign, but no sign will be given it, except the sign of Jonah. Just as Jonah became a sign to the Ninevites, so will the Son of Man be to this generation.  

At the judgment the queen of the south will rise with the men of this generation and she will condemn them, because she came from the ends of the earth to hear the wisdom of Solomon, and there is something greater than Solomon here. 

At the judgment the men of Nineveh will arise with this generation and condemn it, because at the preaching of Jonah they repented, and there is something greater than Jonah here.”

+ + + + + + +

Reflection:

Why do we meet or become acquainted with good and godly people? It’s for a good reason. They don’t just come into our lives by accident; it’s always for a divine purpose.

For example, when we become friends with a good and godly person, it means that God has led us to them so that we, too, may grow in goodness and godliness. We are not brought into their lives to be led astray. Jesus places these people in our path so that our hearts may be transformed and our lives renewed. That is always God’s purpose.

Some of us may listen and allow these godly friends to influence us, and as a result, we become more like Christ. But sadly, this is not always the case. There are many who choose not to listen. No matter how many times God calls them to renewal, they still harden their hearts and turn away from His voice.

Jonah, in our Gospel, was sent by God to the people of Nineveh to call them to repentance. They listened to him, and because of their repentance, God spared them from punishment. After Jonah, many more prophets were sent by God to call His people back to conversion.

When Jesus came, He continued that call to repentance and new life. Many listened to Him with open hearts and experienced deep transformation. But sadly, many also ignored His voice, hardened their hearts, and continued to live in sin.

Yet Jesus’ call to repentance did not end with His time on earth. The Lord’s invitation flows like an endless stream, reaching us today. He is still calling us to turn away from sin, to listen to His voice, and to embrace the new life He offers.

God often uses good and godly people to awaken our hearts. They are His instruments of grace, gently guiding us closer to Him. The question is not whether God is calling us—He surely is—but whether we will open our hearts and respond.

Will we allow the Lord to use the people He sends our way to lead us to deeper conversion? Will we listen to His voice today, or will we harden our hearts? — Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 13 Lunes sa Ika-28 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:29-32

Mabuting Balita: Lucas 11:29-32

Noong panahong iyon, samantalang dumaragsa ang mga tao, sinabi ni Hesus, “Napakasama ng lahing ito! Naghahanap sila ng palatandaan mula sa langit, subalit walang ipapakita sa kanila maliban sa palatandaang inilalarawan ng nangyari kay Jonas. Kung paanong naging isang palatandaan si Jonas sa mga taga-Ninive, gayun din naman, magiging isang palatandaan sa lahing ito ang Anak ng Tao.

Sa Araw ng Paghuhukom, titindig ang Reyna ng Timog laban sa lahing ito at sila’y hahatulan niya ng kaparusahan. Sapagkat nanggaling siya sa dulo ng daigdig upang pakinggan ang karunungan ni Solomon; ngunit higit na di-hamak kay Solomon ang naririto! Sa Araw ng Paghuhukom ay titindig ang mga taga-Ninive laban sa lahing ito at hahatulan ng kaparusahan, sapagkat nagsisi sila dahil sa pangangaral ni Jonas; ngunit higit na di-hamak kay Jonas ang naririto!”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit ba paminsan-minsan ay may dumadaan na mga mabubuti at maka-Diyos na tao sa ating buhay? Hindi ito isang pagkakataon lamang. Laging may mabuting dahilan kung bakit sila ipinapadala ng Diyos sa ating buhay—ito ay bahagi ng Kanyang banal na layunin.

Halimbawa, kapag tayo ay naging kaibigan ng isang mabuti at maka-Diyos na tao, ibig sabihin ay inilapit tayo ng Diyos sa kanila upang tayo rin ay lumago sa kabutihan at kabanalan. Hindi natin sila nakilala upang dalhin tayo sa kasamaan, kundi upang dalhin tayo sa kabutihan. Si Jesus mismo ang naglalagay ng ganitong mga tao sa ating landas upang mapalambot ang ating mga puso at magkaroon ng panibagong buhay sa piling Niya.

Marami sa atin ang nakikinig at nagpapahintulot na impluwensyahan ng ating mga maka-Diyos na kaibigan. Dahil dito, tayo ay unti-unting nagiging mas mabuti at mas malapit kay Kristo. Subalit sa kasamaang palad, hindi ito ang laging nangyayari. Marami pa rin ang pinipiling baliwalain at sadyang maging bingi sa tawag ng Diyos. Kahit gaano pa karaming beses Niya tayong tawagin sa pagbabago, nananatili pa rin ang matitigas na puso at ang pagtanggi sa Kanyang tinig.

Tulad ni Jonas sa ating Mabuting Balita, siya ay isinugo ng Diyos sa mga taga-Ninive upang sila ay tawagin sa pagsisisi. Nakinig sila, kaya’t sila ay pinatawad at iniligtas ng Diyos sa parusa. Pagkatapos ni Jonas, marami pang mga propeta ang isinugo upang manawagan ng pagbabalik-loob sa Panginoon.

Nang dumating si Jesus, itinuloy Niya ang panawagang ito. Marami ang nakinig sa Kanya at lubos na nagbago ang buhay. Ngunit marami rin ang binalewala ang Kanyang tinig, at patuloy na niyakap ang kasalanan.

Ngunit hindi natapos ang panawagan ni Jesus sa panahon ng Kanyang ministeryo. Ang Kanyang tinig ay patuloy na dumadaloy hanggang sa ating panahon ngayon—tayo na ang Kanyang tinatawag sa pagbabalik-loob, pagsisisi, at pagbabagong buhay.

Ginagamit ng Diyos ang mga mabubuti at maka-Diyos na tao bilang Kanyang mga kasangkapan ng biyaya upang gisingin ang ating mga puso at akayin tayo palapit sa Kanya. Ang tunay na tanong ngayon ay hindi kung tinatawag ba tayo ng Diyos—sapagkat tiyak na tinatawag nya tayo—kundi kung tayo ba ay handang makinig at tumugon.

Makikikinig ba tayo sa Diyos na nagpapadala ng mga tao sa ating buhay upang tayo ay mas mapalapit sa kanya o magbibingi-bingihan parin tayo? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 12, Twenty-eighth Sunday in Ordinary Time: Luke 17:11-19

Gospel: Luke 17:11-19

As Jesus continued his journey to Jerusalem, he traveled through Samaria and Galilee. As he was entering a village, ten lepers met him. They stood at a distance from him and raised their voices, saying, “Jesus, Master! Have pity on us!” And when he saw them, he said, “Go show yourselves to the priests.” 

As they were going they were cleansed. And one of them, realizing he had been healed, returned, glorifying God in a loud voice; and he fell at the feet of Jesus and thanked him. He was a Samaritan. Jesus said in reply, “Ten were cleansed, were they not? Where are the other nine? Has none but this foreigner returned to give thanks to God?” Then he said to him, “Stand up and go; your faith has saved you.”

+ + + + + + +

Reflection:

There was once a young woman who was diagnosed with a severe illness. Her doctor told her that she would need to undergo a dangerous operation upon reaching the age of twenty-five; otherwise, she would die. Having nothing except her faith, she relied on no one but Jesus. 

As years passed, she eventually reached the age of twenty-five. Yet, nothing serious happened to her, nor did she undergo any operation. She was still alive and in the pink of health. Out of deep gratitude for the healing she received from Jesus, she entered a convent to become a nun. 

This story reminds us that the healing power of Jesus is real. Our faith in Him can heal not only our physical sickness but also the hidden wounds of our hearts and souls. We simply have to ask Jesus with faith, and He will surely hear us. But every healing that we receive from the Lord also carries an unwritten responsibility—to give thanks and to share the gift of healing with others through our words and deeds. 

The ten lepers in the Gospel all had faith in Jesus; otherwise, they would not have been healed. But among the ten, only one—a Samaritan—returned to thank Jesus. He humbly fell at His feet and gave glory to God. 

How about the nine who were also healed? Perhaps they went back to their homes and quietly resumed their lives, forgetting to express their gratitude. In many ways, we too can be like those nine—eager to receive God’s blessings but slow to return to Him with thanksgiving. 

Whom should we imitate—the nine who walked away or the one who came back? The answer is clear. We are called to follow the example of the grateful and humble Samaritan who remembered to give thanks. 

When we take time to thank Jesus for all that He has done for us—our healing, our answered prayers, our daily blessings—we allow gratitude to deepen our faith. A thankful heart always attracts more grace. 

Are we like the nine who forgot to return, or are we like the one who came back to humbly thank Jesus? Do we take time each day to prayerfully express our heartfelt gratitude to Him who never fails to heal, bless, and love us? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Oktubre 12, Ika-28 Linggo sa Karaniwang Panahon: Lucas 17:11-19

Mabuting Balita: Lucas 17:11-19

Sa paglalakbay ni Hesus patungong Jerusalem, nagdaan siya sa hangganan ng Samaria at Galilea. Nang papasok na siya sa isang nayon, siya’y sinalubong ng sampung ketongin. Tumigil sila malayu-layo at humiyaw ng: “Hesus! Panginoon! Mahabag po kayo sa amin!” nang makita sila ay sinabi niya, “Humayo kayo at pakita sa mga saserdote.” 

At samantalang sila’y naglalakad, gumaling sila. Nang mapuna ng isa na siya’y magaling na, nagbalik siyang sumisigaw ng pagpupuri sa Diyos. Nagpatirapa siya sa paanan ni Hesus at nagpasalamat. Ang taong ito’y Samaritano. 

“Hindi ba sampu ang gumaling?” tanong ni Hesus. “Nasan ang siyam? Wala bang nagbalik at nagpuri sa Diyos kundi ang dayuhang ito?” Sinabi sa kanya ni Hesus, “Tumindig ka’t humayo sa iyong lakad! Pinagaling ka dahil sa iyong pananalig.

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa dalagang nagkaroon ng malubhang karamdaman. Sinabi ng kanyang doktor na kailangan niyang sumailalim sa isang mapanganib na operasyon pagsapit niya ng dalawampu’t limang taong gulang; kung hindi, siya raw ay mamamatay.

Naging malungkot ang dalaga dahil wala siyang pera pang pagamot. Ngunit ang kanyang kalungkutan ay kaagad na napalitan ng lakas ng loob dahil pinanghawakan nya ang kanyang  malakas na pananampalataya sa Panginoong Jesukristo. 

Lumipas ang mga taon, at dumating ang kanyang ikadalawampu’t limang kaarawan. Gayunman, walang nangyaring masama sa kanya, ni hindi siya dumaan sa operasyon. Siya ay naging buhay pa rin at nagging mabuti ang kalusugan. Bilang pasasalamat sa kagalingang ibinigay ni Jesus, pumasok siya sa kumbento para mag madre upang ialay ang kanyang buhay sa Panginoon.

Ang kuwentong ito ay nagpapaalala sa atin na tunay ngang makapangyarihan ang Panginoong Jesus. Ang ating pananampalataya sa Kanya ay kayang magpagaling hindi lamang ng ating pisikal na karamdaman kundi pati ng mga sugat ng ating puso at kaluluwa.

Kailangan lamang nating lumapit kay Jesus nang may buong tiwala at pananampalataya, at tiyak na pakikinggan Niya tayo. Subalit, sa bawat kagalingang ating tinatanggap mula sa Panginoon, may kaakibat na tungkulin—ang magpasalamat at ibahagi sa iba ang kabutihang ating natanggap.

Sa ati pong Mabuting Balita ay may sampung ketongin ang pinagaling ni Jesus. Lahat sila ay may pananampalataya, sapagkat kung wala, hindi sana sila gumaling. Ngunit sa sampu, isa lamang—ang Samaritano—ang bumalik upang magpasalamat kay Jesus. Siya ay lumuhod sa paanan ng Panginoon at buong kababaang-loob na nagpuri at nagpasalamat sa Diyos.

Saan nag punta ang siyam na iba pa? Marahil sila’y bumalik sa kani-kanilang mga tahanan at tahimik na ipinagpatuloy ang kanilang buhay, nakalimutang magpasalamat. Sa maraming pagkakataon, tayo rin ay nagiging tulad nila—mabilis humingi ng biyaya, ngunit mabagal magpasalamat o hindi nga nagpapasalamat.

Sino ngayon ang ating tutularan—ang siyam na lumayo o ang isa na nagbalik? Maliwanag ang sagot. Tayo ay tinatawagan ng Diyos na maging tulad ng mapagpasalamat na Samaritano—mapagkumbaba at puspos ng pasasalamat.

Kapag natutunan nating magpasalamat kay Jesus sa lahat ng Kanyang ginagawa para sa atin—sa kagalingan, sa mga dasal na dinidinig, at sa bawat biyayang tinatanggap natin—mas napapalalim natin ang ating pananampalataya. Ang pusong marunong magpasalamat ay pusong laging pinagpapala.

Tayo ba ay tulad ng siyam na nakalimot magbalik, o tulad ng isa na nagpasalamat? Nakukuha pa ba nating magpasalamat kay Jesus sa bawat paggising natin sa umaga at sa bawat biyayang ating tinatanggap?- Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 11 Saturday of the 27th Week in Ordinary Time: Luke 11:27-28

Gospel: Luke 11:27-28

While Jesus was speaking, a woman from the crowd called out and said to him, “Blessed is the womb that carried you and the breasts at which you nursed.” He replied, “Rather, blessed are those who hear the word of God and observe it.”

+ + + + + + +

Reflection:

How can we hear the healing voice of God? But does God speak to us in the first place? Yes, of course, God speaks to us when we pray. He speaks to us when we read the Scriptures or the Bible, when we piously attend Holy Mass, and when we spend quiet moments in the Adoration Chapel. God also speaks to us through the poor, the hungry, and the spiritually deprived.

But what do we do after hearing God speak to us? We must act. We need to translate our conversation with Him into concrete acts of faith and love. God’s voice is not meant to be stored only in our hearts or minds—it is meant to be lived out in our daily lives.

Many of us sometimes forget to have a daily interaction with Jesus. Sad to say, we often spend more time browsing social media, fiddling with our smartphones, and watching movies on Netflix, and other streaming platforms in front of our smart, high-definition televisions rather than listening to God. This is the reality: we often lack time for Him, and that’s why we carry so many unnecessary worries, baggage and anxieties.

But the moment we learn to truly hear and listen more to God, something beautiful happens. We begin to experience a peace that the world cannot give—even if we are not materially rich. Yes, problems may still come from time to time, but with God’s voice guiding us, we can rise above them. Why? Because our friendship with Him has grown deeper through our daily encounters and heartfelt conversations with Him.

If we can make time for our many earthly undertakings, why can’t we create time for God, who gives us everything we have? We gain wisdom, strength, and peace when we make space in our hearts for His voice and translate those divine whispers into concrete acts of faith, hope, and love.

Let us not allow the noise of this world to drown out the gentle voice of our loving God. When we choose to listen to Him, the worries of this world begin to lose their power over us.

Are we willing to quiet the noise around us so we can truly hear His healing voice? Are we ready to give God the time and space He deserves in our daily lives? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Sabado Oktubre 11 Sabado sa Ika-27 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:27-28

Mabuting Balita: Lucas 11:27-28

Noong panahong iyon, samantalang nagsasalita si Jesus, sa mga tao, may isang babaing sumigaw mula sa karamihan at nagsabi sa kanya, "Mapalad ang babaing nagdala sa inyo sa kanyang sinapupunan, at nagpasuso sa inyo!" Ngunit sumagot siya, "Higit na mapalad ang mga nakikinig sa salita ng Diyos at tumutupad nito!"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Paano ba natin maririnig ang makapangyarihang tinig ng Diyos? Pero, nagsasalita nga ba Siya sa atin? Oo, tunay na nagsasalita ang Diyos sa atin kapag tayo ay nananalangin. 

Nagsasalita Siya sa atin kapag binabasa natin ang Banal na Kasulatan o Bibliya, kapag taimtim tayong dumadalo sa Banal na Misa, at kapag tahimik tayong naglalaan ng oras sa Adoration Chapel. Nagsasalita rin Siya sa atin sa pamamagitan ng mga mahihirap, nagugutom, at mga taong hindi pa malalim ang kanilang pananampalataya.

Ano ang ginagawa natin kapag naririnig natin ang tinig ng Diyos? Kailangan tayong kumilos. Kailangang maisalin natin ang ating pakikipag-usap sa Kanya sa mga kongkretong gawa ng pananampalataya, pagtulong  at pag-ibig. Ang Kanyang tinig ay hindi lamang dapat manatili sa ating isipan o puso—ito’y dapat nating isabuhay araw-araw.

Marami sa atin ang minsan ay nakakalimutang magkaroon ng araw-araw na pakikipag-ugnayan kay Jesus. Nakakalungkot mang isipin, mas madalas nating ginugugol ang ating oras sa pagba-browse sa social media, sa pagiging busy sa ating mga smartphone, at sa panonood ng mga pelikula sa Netflix, at iba pang streaming platforms—imbes na makinig sa tinig ng Diyos.

Ito ang katotohanan: madalas ay wala tayong sapat na oras para sa Panginoon, kaya’t marami tayong pasan-pasang alalahanin at mga pangamba sa ating puso.

Ngunit sa sandaling matutunan nating tunay na pakinggan at damhin ang tinig ng Diyos, may magaganap na kakaiba sa ating buhay. Magsisimula tayong maranasan ang isang kapayapaang hindi kayang ibigay ng mundo—kahit na wala tayong kayamanang materyal.

Oo, patuloy pa ring darating ang mga pagsubok, ngunit sa tulong ng Diyos, makakaya nating malagpasan ang lahat ng ito. Bakit? Sapagkat mas lalo nang lumalalim ang ating pakikipagkaibigan at ugnayan sa Panginoon dahil sa araw-araw nating pakikipagtagpo at taimtim na pakikinig sa Kanya.

Kung kaya nating maglaan ng oras para sa ating mga makamundong gawain, bakit hindi natin magawang maglaan ng oras para sa Diyos—ang pinagmumulan ng lahat ng ating mga biyaya? Tayo ay nagkakaroon ng karunungan, lakas, at kapayapaan kapag binubuksan natin ang ating puso sa Kanyang tinig na banayad na bumubulong sa atin.

Huwag nating hayaang kainin tayo ng ingay ng mundong ito at takpan nito ang banayad na tinig ng ating mapagmahal na Diyos. Kapag pinili nating makinig sa Panginoon, mawawalan ng kapangyarihan sa atin ang mga alalahanin ng mundong ito.

Handa ba tayong patahimikin ang mga ingay na pumapaligid sa atin upang tunay nating marinig ang Kanyang nakapagpapagaling na tinig? Handa ba tayong ibigay sa Diyos ang oras na nararapat sa Kanya sa ating araw-araw na buhay? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Oktubre 10 Biyernes sa Ika-27 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:15-26

Mabuting Balita: Lucas 11:15-26

Noong panahong iyon, matapos palayasin ni Hesus ang isang demonyo, nanggilalas ang mga tao. Ngunit may ilan sa kanila ang nagsabi, “Si Beelzebul na prinsipe ng mga demonyo ang nagbigay sa kanya ng kapangyarihang magpalayas ng mga demonyo.” May iba namang nais siyang subukin, kaya’t nagsabi, “Magpakita ka ng kababalaghang magpapakilala na ang Diyos ang sumasaiyo.”

 Ngunit batid ni Hesus ang kanilang iniisip, kaya’t sinabi sa kanila, “Babagsak ang bawat kahariang nahahati sa magkakalabang pangkat at mawawasak ang mga bahay roon. Kung maghimagsik si Satanas laban sa kanyang sarili, paano mananatili ang kanyang kaharian? Sinasabi ninyong nagpapalayas ako ng mga demonyo sapagkat binigyan ako ni Beelzebul ng kapangyarihang ito.

Kung ako’y nagpapalayas ng mga demonyo sa pamamagitan ni Beelzebul, sino naman ang nagbigay ng kapangyarihan sa inyong mga tagasunod na makagawa ng gayun? Sila na rin ang nagpapatunay na maling-mali kayo. Ngayon, kung ako’y nagpapalayas ng mga demonyo sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Diyos, nangangahulugang dumating na sa inyo ang paghahari ng Diyos.

 “Kapag ang isang taong malakas at nasasandatahan ay nagbabantay sa kanyang bahay, malayo sa panganib ang kanyang ari-arian. Ngunit kung salakayin siya at talunin ng isang taong higit na malakas, sasamsamin nito ang mga sandatang kanyang inaasahan at ipamamahagi ang ari-ariang inagaw. “Ang hindi panig sa akin ay laban sa akin, at nagkakalat ang hindi tumutulong sa kaing mag-ipon.

 “Kapag lumabas na mula sa tao ang isang masamang espiritu, ito’y gumagala sa mga tigang na lugar at naghahanap ng mapagpapahingahan. Kung walang matagpuan ay sasabihin nito sa sarili, ‘Babalik ako sa bahay na aking pinanggalingan.’ Pagbabalik ay matatagpuan niyang malinis na ang bahay at maayos. Kaya, lalabas siyang muli at magsasama ng pito pang espiritung masasama kaysa kanya, at papasok sila at maninirahan doon. Kaya’t sumasama kaysa dati ang kalagayan ng taong iyon.” 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Karapat-dapat ba si Jesus sa paratang na Siya ay isang demonyo? Mayroon ba Siyang ginawang masama upang Siya ay paratangan ng ganito? Hindi kailanman! Hindi kailanman nararapat kay Jesus ang ganoong paratang, at wala Siyang ginawang laban sa Kaniyang banal na misyon—ni isang bagay.

Ang paratang ng mga tao ay nag-ugat sa pandaraya at inggit na nasa kanilang mga puso. At sino ang nagtanim ng pandaraya at inggit na ito? Walang iba kundi si Beelzebul, ang prinsipe ng mga demonyo! Sa katunayan, hindi si Jesus ang naimpluwensyahan ng masama kundi ang mismong mga nagpaparatang, sapagkat ang kanilang mga puso ay pinasok na ng kasamaan.

Isang importanteng paalala ito para sa ating lahat: kailangang bantayan natin ang ating mga puso. Dapat tayong maging mapagmatyag upang hindi makapasok sa atin ang kasamaan, inggit, kapalaluan, at iba pang negatibong kaisipan, sapagkat ito ang mga binhi ng kaaway.

Sa halip na hayaang mamayani ang kadiliman, punuin natin ang ating isipan at puso ng mga makadiyos na kaisipan. Piliin nating manalig at lumakad kasama si Jesus, sapagkat ito ang tanging tamang landas na nagbibigay-buhay. Kung hindi tayo panig kay Jesus ay laban tayo sa Kanya—hindi pwedeng nasa gitna lang tayo.

Bakit pa natin nanaisin na makisama sa diyablo kung wala naman itong mabuting maidudulot sa ating buhay? Ang kaaway ay walang ibang layunin kundi tayo ay dalhin sa kapahamakan at pagkawasak—na ikinukubli nya sa mga kaakit-akit na mga bagay ng mundong ito.

Kaya kailangang maging mapanuri tayo. Maaaring dahan-dahan na tayong inaakit ng diyablo nang hindi natin namamalayan. Paano natin ito matutukoy? Sa pamamagitan ng palagiang paglapit kay Jesus, sa pananatili sa Kaniyang Salita, at hindi paglalayo mula sa Kaniyang presensya. Diyan lamang natin malinaw na makikilala ang mga patibong ng kaaway—ang parehong kaaway na walang tigil na nagsusumikap na agawin tayo mula sa walang hanggang pag-ibig ni Jesus.

Kaya naman, itanim natin nang matibay sa ating puso na manindigan para kay Jesus at huwag makipagkompromiso sa anumang masama o kasalanan, gaano man ito kaakit-akit. Sapagkat darating ang araw na ang patibong ng diyablo ay magbubunga lamang ng matinding dalamhati at kapahamakan sa ating mga buhay.

Nawa’y lagi nating piliin si Jesus higit sa lahat ng bagay. Nawa’y ang ating mga puso ay manatiling nakaugat sa Kaniyang pag-ibig at ang ating mga buhay ay matibay na nakatindig sa Kaniyang katotohanan.

Kapag ang kasamaan, inggit, o mga tukso ng mundo ay kumatok sa pintuan ng ating mga puso, papayagan ba nating pumasok ang mga ito—o tayo ba ay matatag na mananatili kay Jesus, ang tanging pinagmumulan ng kapayapaan at buhay na walang hanggan? — Marino J. Dasmarinas 

Reflection for October 10 Friday of the 27th Week in Ordinary Time: Luke 11:15-26

Gospel: Luke 11:15-26

When Jesus had driven out a demon, some of the crowd said: “By the power of Beelzebul, the prince of demons, he drives out demons.” Others, to test him, asked him for a sign from heaven. But he knew their thoughts and said to them, “Every kingdom divided against itself will be laid waste and house will fall against house.

 And if Satan is divided against himself, how will his kingdom stand? For you say that it is by Beelzebul that I drive out demons. If I, then, drive out demons by Beelzebul, by whom do your own people drive them out? Therefore they will be your judges. But if it is by the finger of God that I drive out demons, then the Kingdom of God has come upon you.

When a strong man fully armed guards his palace, his possessions are safe. But when one stronger than he attacks and overcomes him, he takes away the armor on which he relied and distributes the spoils. Whoever is not with me is against me,  and whoever does not gather with me scatters.

“When an unclean spirit goes out of someone, it roams through arid regions searching for rest but, finding none, it says, ‘I shall return to my home from which I came.’ But upon returning, it finds it swept clean and put in order. Then it goes and brings back seven other spirits more wicked than itself who move in and dwell there, and the last condition of that man is worse than the first.”

+ + + + + + +

Reflection:

Does Jesus deserve the accusation that He is a demon? Has He done any demonic actions to earn such an accusation? No, Jesus doesn’t deserve the accusation, and He surely has not done anything contrary to His mission—none at all.

The crowd’s accusation sprang from the deceit and envy that had taken root in their hearts. And who planted that deceit and envy? It was Beelzebul, the prince of demons, himself! In truth, it was not Jesus who was influenced by the devil but the accusers themselves, whose hearts were already darkened by evil.

This is a strong reminder for us to guard our own hearts. We must be vigilant not to allow deceit, envy, pride, or any other negative emotions to take root within us, for these are the very seeds sown by the enemy. Instead of letting darkness linger, we should fill our hearts and minds with godly thoughts. We must deliberately choose to walk with Jesus, because this is always the right and life-giving path. If we are not for Jesus, then we are against Him—there is no middle ground.

Why should we ever choose to be in the company of the devil when it will never bring any good to our lives? The enemy can only lead us to misery and destruction, even when he disguises his evil schemes with the many attractive and glittering things of this world.

That is why we must be discerning. The devil can be at work even in the smallest compromises, quietly enticing us without us realizing it. How can we discern his deception? By drawing closer to Jesus, staying rooted in His Word, and never walking away from His loving presence. Only then can we clearly recognize the subtle traps of the enemy—the same enemy who tirelessly tries to separate us from the unfailing love of Jesus.

Let us therefore firmly align ourselves with Jesus and refuse to compromise with anything that is evil or displeasing to Him, no matter how tempting it may appear. Because sooner or later, the devil’s bait will only bring us unfathomable pain and spiritual ruin.

May we always choose Jesus above all else. May we keep our hearts anchored in His love and our lives grounded in His truth.

When deceit, envy, or worldly temptations come knocking at the door of our hearts, will we let them in—or will we stand firm with Jesus, who alone can give us true peace and eternal life? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 9 Huwebes sa Ika-27 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:5-13

Mabuting Balita: Lucas 11:5-13

Noong panahong iyon, sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad, "Ipalagay natin na ang isa sa inyo'y nagpunta sa isang kaibigan isang hatinggabi at nagsabi, 'Kaibigan, bigyan mo muna ako ng tatlong tinapay. Dumating kase ang isa kong kaibigang naglalakbay at wala akong maihain sa kanya!' 

At ganito naman ang sagot ng kanyang kaibigan sa loob ng bahay. 'Huwag mo nga akong gambalain! Nakatrangka na ang pinto at nakahiga na kami ng aking mga anak. Hindi na ako makababangon pa upang bigyan kita ng iyong kailangan.' Sinasabi ko sa inyo, hindi man siya bumangon dahil sa kanilang pagkakaibigan, babangon siya upang ibigay ang hinihingi ng kaibigan dahil sa pagpupumilit nito. 

Kaya sinasabi ko sa inyo: Humingi kayo, at kayo'y bibigyan, humanap kayo at kayo'y makasusumpong; kumatok kayo, at ang pinto'y bubuksan para sa inyo. Sapagkat tumatanggap ang bawat humihingi; nakasusumpong ang bawat humahanap; at binubuksan ang pinto sa bawat kumakatok. 

Kayong mga ama, bibigyan ba ninyo ng ahas ang inyong anak kung humihingi ng isda? Bibigyan ba ninyo siya ng alakdan kung siya'y humihingi ng itlog? Kung kayong masasama ay marunong magbigay ng mabubuting bagay sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong Amang nasa langit! Ibibigay niya ang Espiritu Santo sa mga humihingi sa kanya!"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Naniniwala ba tayo sa kapangyarihan ng pagtitiyaga? Ang kapangyarihan ng pagtitiyaga ay nagpapaalala sa atin na hangga’t hindi tayo sumusuko at patuloy tayong nagtitiwala kay Jesus, makakamtan natin ang mga bagay na naaayon sa Kanyang kalooban. Ang pagtitiyaga ay laging may gantimpala. Ngunit dapat ba tayong magpatuloy kapag tila madilim ang ating pananaw at tila wala nang pag-asa?

 Sa Mabuting Balita, itinuturo sa atin ni Jesus na tayo ay dapat magtiyaga kahit tila wala nang pag-asa, sapagkat ang mga taong matiyaga ay hindi kailanman nakakalimutan ng Diyos. Kung ating pagmamasdan ang ating araw-araw na buhay, mapapansin natin na maraming gantimpala ang dala ng pagtitiyaga—kahit  sa mga simpleng bagay.

 Isipin natin ang isang estudyante na patuloy na nagsusumikap sa kanyang pag-aaral. Dahil sa kanyang pagtitiyaga, nakakayanan niyang lampasan ang mga hamon sa paaralan. Ganoon din tayo sa ating pananampalataya—kapag tayo ay matiyaga, pinatitibay tayo ng biyaya ng Diyos.

 Subalit hindi sa lahat ng pagkakataon ay mayroon tayong pusong matiyaga. Madalas tayong nawawalan ng loob kapag hindi natin agad nakikita ang positibong resulta ng ating pagsisikap. Kaya tayo madalas nabibigo at hindi naaabot ang ating mga layunin dahil agad tayong sumusuko—hindi pa man natin naibibigay ang ating buong makakaya.

Huwag nating kalimutan, maraming—kung hindi man lahat—ng ating mga laban sa buhay ay napapanalunan dahil sa ating pagtitiyaga. Ngunit bakit nga ba tayo nagpupursige? Nagpapatuloy tayo dahil naniniwala tayong ginagantimpalaan ng Diyos ang mga taong matiyaga. 

At yaong sinasamahan ang kanilang pagtitiyaga ng pagpapakumbaba at pagtitiwala sa Panginoon. Kapag ang ating pagtitiyaga ay nakaugat sa tiwala sa Diyos, hindi lamang tayo nagtitiis—tayo ay lumalago, tumitibay ang ating pananampalataya, at mas lalo tayong napapalapit sa Panginoon.

Sa mga sandaling tila madilim at hindi tiyak ang ating dinaraanan, ang pagtitiyagang nakasandig sa pananampalataya ay nagiging isang makapangyarihang paraan upang ipakita ang ating pagtitiwala sa Diyos. Sa mga ganitong pagkakataon Niya hinuhubog ang ating pagkatao, pinatitibay ang ating pag-asa, at lalo tayong inilalapit sa Kanyang puso.

Handa ba tayong magtiyaga sa pananampalataya, pag-asa, at pag-ibig sa Diyos kahit tila mahirap at hindi malinaw ang ating patutunguhan? Payag ba tayong magtiwala kay Jesus at magpatuloy hanggang sa dumating ang katuparan ng Kanyang pangako sa ating buhay? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 9 Thursday of the 27th Week in Ordinary Time: Luke 11:5-13

Gospel: Luke 11:5-13

Jesus said to his disciples: “Suppose one of you has a friend to whom he goes at midnight and says, ‘Friend, lend me three loaves of bread, for a friend of mine has arrived at my house from a journey and I have nothing to offer him,’ and he says in reply from within, ‘Do not bother me; the door has already been locked and my children and I are already in bed.

I cannot get up to give you anything.’ I tell you, if he does not get up to give him the loaves because of their friendship, he will get up to give him whatever he needs because of his persistence. “And I tell you, ask and you will receive; seek and you will find; knock and the door will be opened to you.

For everyone who asks, receives; and the one who seeks, finds; and to the one who knocks, the door will be opened. What father among you would hand his son a snake when he asks for a fish? Or hand him a scorpion when he asks for an egg? If you then, who are wicked, know how to give good gifts to your children, how much more will the Father in heaven give the Holy Spirit to those who ask him?”

+ + + + + + +

Reflection:

Do we believe in the power of persistence? The power of persistence reminds us that as long as we don’t give up and continue to trust in Jesus, we will be able to achieve what we desire according to His will. Persistence always pays off. But should we continue to persist when the horizon is dark and everything seems uncertain?

 In the Gospel, Jesus tells us that we must persist even when it seems hopeless, for those who persist are always rewarded by God. If we look closely at our daily lives, we will realize that persistence brings great rewards, even in ordinary matters. Take, for example, an average student who persists in his studies. Because he remains steadfast and determined, he will surely overcome his academic challenges. In the same way, when we persist in our faith, God’s grace sustains us.

However, not all of us have a persistent mindset. Many times, we easily grow discouraged when we don’t see immediate or positive results. So we fail and fall short of achieving what we hope for because we give up too soon—without giving our very best.

Lest we forget, many—if not all—of life’s battles are won because we are persistent. But why do we persist? We persist because we believe that God rewards those who persevere with humble and expectant trust in Him. When our trust in God fuels our persistence, we don’t just endure—we grow stronger, we deepen our faith, and we become more aligned with His divine will.

In moments when everything seems dark and uncertain, persistence anchored in faith becomes a powerful act of trust. It’s in these moments that God shapes our character, strengthens our hope, and draws us closer to His heart.

 Are we willing to persist in faith, hope, and love even when the road ahead seems difficult and unclear? Will we allow our trust in Jesus to sustain us until His promise unfolds in our lives? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for October 8 Wednesday of the Twenty-seventh Week in Ordinary Time: Luke 11:1-4

Gospel: Luke 11:1-4

Jesus was praying in a certain place, and when he had finished, one of his disciples said to him, “Lord, teach us to pray just as John taught his disciples.” 

He said to them, “When you pray, say: Father, hallowed be your name, your Kingdom come. Give us each day our daily bread and forgive us our sins for we ourselves forgive everyone in debt to us, and do not subject us to the final test.”

+ + + + + + +

Reflection:

Do we often call upon the name of God? For instance, when someone in our family is sick, do we sincerely pray over that family member by invoking the very powerful name of Jesus? The name of God is not just a word—it carries divine power. It can heal our sicknesses and strengthen our weary spirits if we call upon it with unwavering faith. 

When one of Jesus’ disciples asked Him how to pray, Jesus revealed that the name of God is holy. Being holy, it is sacred and powerful—something we can always call upon in our moments of need, sorrow, or even joy. 

But how can we be worthy to always call upon our Holy and Powerful God? We must first strive to live holy lives ourselves and to grow in our knowledge and love of Him. When we sincerely seek holiness and deepen our relationship with Jesus, we begin to experience the strength of His presence within us. Then, we can confidently and faithfully invoke His mighty name anytime. 

We must therefore confront—and then immediately walk away from—anything that would lead us into sin, for this is where true holiness begins. We can also draw nearer to God by reading the Bible regularly and by faithfully participating in the Holy Mass, where we encounter His Word and receive His grace. 

If we start living this way, we will soon find it easier to call upon the name of God—not just during times of distress but in every circumstance of our lives. His name will become our comfort, our refuge, and our source of peace. 

So, let us ask ourselves: Do we still remember to call upon the powerful name of the Lord—not only when we are in need, but also when our hearts are filled with gratitude and joy? – Marino J. Dasmarinas