Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Oktubre 9 Huwebes sa Ika-27 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 11:5-13

Mabuting Balita: Lucas 11:5-13

Noong panahong iyon, sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad, "Ipalagay natin na ang isa sa inyo'y nagpunta sa isang kaibigan isang hatinggabi at nagsabi, 'Kaibigan, bigyan mo muna ako ng tatlong tinapay. Dumating kase ang isa kong kaibigang naglalakbay at wala akong maihain sa kanya!' 

At ganito naman ang sagot ng kanyang kaibigan sa loob ng bahay. 'Huwag mo nga akong gambalain! Nakatrangka na ang pinto at nakahiga na kami ng aking mga anak. Hindi na ako makababangon pa upang bigyan kita ng iyong kailangan.' Sinasabi ko sa inyo, hindi man siya bumangon dahil sa kanilang pagkakaibigan, babangon siya upang ibigay ang hinihingi ng kaibigan dahil sa pagpupumilit nito. 

Kaya sinasabi ko sa inyo: Humingi kayo, at kayo'y bibigyan, humanap kayo at kayo'y makasusumpong; kumatok kayo, at ang pinto'y bubuksan para sa inyo. Sapagkat tumatanggap ang bawat humihingi; nakasusumpong ang bawat humahanap; at binubuksan ang pinto sa bawat kumakatok. 

Kayong mga ama, bibigyan ba ninyo ng ahas ang inyong anak kung humihingi ng isda? Bibigyan ba ninyo siya ng alakdan kung siya'y humihingi ng itlog? Kung kayong masasama ay marunong magbigay ng mabubuting bagay sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong Amang nasa langit! Ibibigay niya ang Espiritu Santo sa mga humihingi sa kanya!"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Naniniwala ba tayo sa kapangyarihan ng pagtitiyaga? Ang kapangyarihan ng pagtitiyaga ay nagpapaalala sa atin na hangga’t hindi tayo sumusuko at patuloy tayong nagtitiwala kay Jesus, makakamtan natin ang mga bagay na naaayon sa Kanyang kalooban. Ang pagtitiyaga ay laging may gantimpala. Ngunit dapat ba tayong magpatuloy kapag tila madilim ang ating pananaw at tila wala nang pag-asa?

 Sa Mabuting Balita, itinuturo sa atin ni Jesus na tayo ay dapat magtiyaga kahit tila wala nang pag-asa, sapagkat ang mga taong matiyaga ay hindi kailanman nakakalimutan ng Diyos. Kung ating pagmamasdan ang ating araw-araw na buhay, mapapansin natin na maraming gantimpala ang dala ng pagtitiyaga—kahit  sa mga simpleng bagay.

 Isipin natin ang isang estudyante na patuloy na nagsusumikap sa kanyang pag-aaral. Dahil sa kanyang pagtitiyaga, nakakayanan niyang lampasan ang mga hamon sa paaralan. Ganoon din tayo sa ating pananampalataya—kapag tayo ay matiyaga, pinatitibay tayo ng biyaya ng Diyos.

 Subalit hindi sa lahat ng pagkakataon ay mayroon tayong pusong matiyaga. Madalas tayong nawawalan ng loob kapag hindi natin agad nakikita ang positibong resulta ng ating pagsisikap. Kaya tayo madalas nabibigo at hindi naaabot ang ating mga layunin dahil agad tayong sumusuko—hindi pa man natin naibibigay ang ating buong makakaya.

Huwag nating kalimutan, maraming—kung hindi man lahat—ng ating mga laban sa buhay ay napapanalunan dahil sa ating pagtitiyaga. Ngunit bakit nga ba tayo nagpupursige? Nagpapatuloy tayo dahil naniniwala tayong ginagantimpalaan ng Diyos ang mga taong matiyaga. 

At yaong sinasamahan ang kanilang pagtitiyaga ng pagpapakumbaba at pagtitiwala sa Panginoon. Kapag ang ating pagtitiyaga ay nakaugat sa tiwala sa Diyos, hindi lamang tayo nagtitiis—tayo ay lumalago, tumitibay ang ating pananampalataya, at mas lalo tayong napapalapit sa Panginoon.

Sa mga sandaling tila madilim at hindi tiyak ang ating dinaraanan, ang pagtitiyagang nakasandig sa pananampalataya ay nagiging isang makapangyarihang paraan upang ipakita ang ating pagtitiwala sa Diyos. Sa mga ganitong pagkakataon Niya hinuhubog ang ating pagkatao, pinatitibay ang ating pag-asa, at lalo tayong inilalapit sa Kanyang puso.

Handa ba tayong magtiyaga sa pananampalataya, pag-asa, at pag-ibig sa Diyos kahit tila mahirap at hindi malinaw ang ating patutunguhan? Payag ba tayong magtiwala kay Jesus at magpatuloy hanggang sa dumating ang katuparan ng Kanyang pangako sa ating buhay? — Marino J. Dasmarinas