Reflection for December 1 Monday of the First Week of Advent: Matthew 8:5-11

Gospel: Matthew 8:5-11

When Jesus entered Capernaum, a centurion approached him and appealed to him, saying, “Lord, my servant is lying at home paralyzed, suffering dreadfully.” He said to him, “I will come and cure him.” The centurion said in reply, “Lord, I am not worthy to have you enter under my roof; only say the word and my servant will be healed.  

For I too am a man subject to authority, with soldiers subject to me. And I say to one, ‘Go,’ and he goes; and to another, ‘Come here,’ and he comes; and to my slave, ‘Do this,’ and he does it. When Jesus heard this, he was amazed and said to those following him, “Amen, I say to you, in no one in Israel have I found such faith. I say to you, many will come from the east and the west, and will recline with Abraham, Isaac, and Jacob at the banquet in the Kingdom of heaven.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Do we ask Jesus to give us the gift of faith?

What brought the centurion to Jesus? It was his great faith. When he approached the Lord to ask for help for his servant, he came with nothing else—only a heart filled with trust. He firmly believed in Jesus’ power to heal. He trusted so completely that even without visible signs, he believed that Jesus’ word alone was enough to bring healing and life.

Who is this centurion? He is a Roman officer, a man of authority, with soldiers under his command. Yet despite his position, he humbles himself before Jesus. Though he is not among Jesus’ followers, he possesses a faith so deep that it moves the Lord Himself. Do we not long for this kind of faith in our own lives? A faith that trusts fully, hopes boldly, and believes without conditions?

Therefore, we are invited to pray—not only for solutions to our problems, but for faith itself. But do we truly ask Jesus to give us the gift of faith? Is faith always part of our prayer, or do we focus only on what we want Jesus to do for us?

If Jesus could grant such great faith to someone who was not yet a follower, why would He withhold it from us, who already walk in His footsteps? Faith is not something we earn; it is a gift that Jesus freely and generously gives to anyone who humbly asks.

What do we usually bring to prayer? Do we come seeking only the things of this world—comfort, success, security? Let us remember that all earthly things are passing and temporary. Faith, however, will never pass. It will remain with us until the end. It will accompany us beyond this world and lead us into the eternal Kingdom of the King of Kings—Jesus Himself.

So today, let us pause and pray:

Lord Jesus, give us Your gift of faith. Grant us a faith that trusts You completely, even when we do not understand. Strengthen the faith of each one of us, especially those reading this reflection right now. — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Disyembre 1 Lunes sa Unang Linggo ng Adbiyento: Mateo 8:5-11

Mabuting Balita: Mateo 8:5-11

Noong panahong iyon, pagpasok ni Jesus sa Capernaum, lumapit ang isang kapitang Romano at nakiusap sa kanya: "Ginoo, ang alipin ko po'y naparalisis. Siya'y nararatay sa amin at lubhang nahihirapan."

"Paroroon ako at pagagalingin siya," sabi ni Jesus. Ngunit sumagot sa kanya ang kapitan, "Ginoo, hindi po ako karapat-dapat na puntahan pa ninyo sa aking bahay. Sabihin po lamang ninyo at gagaling na ang aking alipin.

Ako'y nasa ilalim ng nakatataas na pinuno, at ako man ay may nasasakupang mga kawal. Kung sabihin ko sa isa, 'Humayo ka!' siya'y humahayo; at sa iba, 'Halika!' siya'y lumalapit; at sa aking alipin, 'Gawin mo ito!' at ginagawa niya."

Namangha si Jesus nang marinig ito, at sinabi niya sa mga taong sumusunod sa kanya, "Sinasabi ko sa inyo, na hindi ako nakatagpo kahit sa Israel ng ganito kalaking pananalig. Tandaan ninyo: marami ang darating buhat sa silangan at kanluran at dudulog na kasalo nina Abraham, Isaac at Jacob sa kaharian ng Langit."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Hinihiling ba natin kay Hesus ang biyaya ng pananampalataya?

Ano ang nagdala sa senturyon kay Hesus? Ito ay ang kanyang malakas na pananampalataya. Nang siya ay lumapit sa Panginoon upang humingi ng tulong para sa kanyang alipin, wala siyang ibang dala kundi isang pusong lubos na nagtitiwala. Buo ang kanyang paniniwala sa kapangyarihan ni Hesus na magpagaling. Naniniwala siyang sapat na ang isang salita lamang ng Panginoon upang magbigay ng kagalingan at buhay.

Sino ang senturyong ito? Siya ay isang Romanong opisyal, isang taong may kapangyarihan at may mga taong nasasakupan. Ngunit sa kabila ng kanyang katungkulan, nagpakumbaba siya sa harap ni Hesus. Hindi pa siya kabilang sa mga tagasunod, ngunit taglay niya ang isang pananampalatayang labis na ikinamangha ni Hesus mismo. Hindi rin ba natin hinahangad ang ganitong uri ng pananampalataya? Isang pananampalatayang lubos na nagtitiwala, buong tapang na umaasa, at naniniwala nang walang kondisyon.

Kaya tayo ay inaanyayahang manalangin—hindi lamang para sa solusyon sa ating mga problema, kundi para sa mismong kaloob na pananampalataya. Ngunit tunay nga ba natin itong hinihiling? Kasama ba sa ating mga panalangin ang paghingi ng pananampalataya, o nakatuon lamang tayo sa mga bagay na nais nating ibigay ni Hesus sa atin?

Kung ipinagkaloob ni Hesus ang napakadakilang pananampalataya sa isang taong hindi pa Niya tagasunod noon, bakit Niya ipagkakait ito sa atin na nagsisikap nang sumunod sa Kanya? Ang pananampalataya ay hindi isang gantimpalang pinaghirapan—ito ay isang kaloob na malaya at masaganang ibinibigay ni Hesus sa sinumang mapagkumbabang humihingi.

Ano nga ba ang madalas nating ipanalangin? Mga bagay ba ng mundong ito—ginhawa, tagumpay, katiyakan? Huwag nating kalilimutan na ang lahat ng ito ay panandalian at lilipas din. Ngunit ang pananampalataya ay hindi kailanman lilipas. Mananatili ito sa atin hanggang wakas. Sasamahan tayo nito sa ating paglalakbay pagkatapos natin sa mundong ito, patungo sa walang hanggang Kaharian ng Hari ng mga Hari—si Hesus mismo.

Kaya sa sandaling ito, taimtim tayong dumalangin:

Panginoong Hesus, ipagkaloob Mo sa amin ang kaloob ng pananampalataya. Bigyan Mo kami ng pananampalatayang lubos na nagtitiwala sa Iyo, kahit hindi namin lubos na nauunawaan ang lahat. Palakasin Mo ang pananampalataya ng bawat isa sa amin, lalo na ang sinumang nagbabasa ng pagninilay na ito ngayon. — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Sunday November 30 First Sunday of Advent: Matthew 24:37-44

Gospel: Matthew 24:37-44

Jesus said to his disciples: “As it was in the days of Noah, so it will be at the coming of the Son of Man. In those days before the flood, they were eating and drinking, marrying and giving in marriage, up to the day that Noah entered the ark. They did not know until the flood came and carried them all away.

So will it be also at the coming of the Son of Man. Two men will be out in the field; one will be taken, and one will be left. Two women will be grinding at the mill; one will be taken, and one will be left. Therefore, stay awake! For you do not know on which day your Lord will come.

Be sure of this: if the master of the house had known the hour of night when the thief was coming, he would have stayed awake and not let his house be broken into. So too, you also must be prepared, for at an hour you do not expect, the Son of Man will come.

+ + + + + + +

Reflection:

What does it mean for us to stay awake? It means living in a constant state of readiness—ready to face whatever may come into our life. But if we are truly ready, does that mean we will always be strong enough to handle whatever comes our way?

When a tragedy strikes our family, when pain or loss visits our hearts, are we able to endure? The answer is both yes and no. Yes, we can endure if we remain deeply connected with Jesus. No, we struggle when we lose that connection with Him. Our strength does not come from ourselves alone; it flows from our relationship with the Lord.

Today, we begin the Season of Advent, a sacred time that reminds us of the arrival of Someone who is truly important—Jesus Himself. Advent invites us to pause, to watch, and to prepare. We are called to prepare not simply by doing more, but by loving more—by deepening and intensifying our relationship with Him. This means turning away from anything that leads us to sin and choosing to listen to the gentle voice of Jesus rather than the louder voice of the world.

The world tells us to prepare materially for the birth of Christ—to buy, to decorate, and to accumulate. But Jesus calls us to a different kind of preparation. He calls us to be spiritually ready. He invites us to repent of our sins through the Sacrament of Reconciliation, to seek forgiveness, and to be reconciled with those we have hurt. For what good is it if our homes are filled with decorations, but our hearts remain unprepared to receive Him?

As we walk through malls and busy streets, we see the heightened worldly celebration of Christmas. New gadgets and countless material things capture our attention. The brightest lights and grandest decorations glitter before our eyes, tempting us to focus on what is passing rather than on what is eternal.

Yet Jesus gently reminds us to stay awake—to guard our hearts and not be deceived by the commercialization of His birth. He calls us to prepare a place for Him, not in store windows or shopping carts, but in our hearts. — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Nobyembre 30 Unang Linggo ng Adbiyento: Mateo 24:37-44

Mabuting Balita: Mateo 24: 37-44

Noong panahong iyon: Sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad: “Ang pagdating ng Anak ng Tao ay matutulad sa pagdating ng baha noong panahon ni Noe. Noon, ang mga tao’y nagsisikain, nagsisiinom at nag-aasawa, hanggang sa araw na pumasok sa daong si Noe.

Dumating ang baha di nila namalayan at tinangay silang lahat. Gayun din ang mangyayari sa pagdating ng Anak ng Tao. Sa panahong iyon, may dalawang lalaking gumagawa sa bukid kukunin ang isa at iiwan ang isa. May dalawang babaing magkasamang gumigiling; kukunin ang isa at iiwan ang isa.

Kaya magbantay kayo, sapagkat hindi ninyo alam kung anong araw paririto ang inyong Panginoon. Tandaan ninyo ito: kung alam lamang ng puno ng sambahayan kung anong oras ng gabi darating ang magnanakaw, siya’y magbabantay at hindi niya pababayaang pasukin ang kanyang bahay. Kaya maging handa kayong lagi, sapagkat darating ang Anak ng Tao sa oras na di ninyo inaasahan.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang ibig sabihin ng manatiling nakabantay o alerto? Ibig sabihin nito ay mamuhay tayo nang laging handa—handa sa anumang maaaring dumating sa ating buhay. Ngunit kung tayo nga ba ay handa, nangangahulugan ba itong kakayanin natin ang lahat ng pagsubok na darating sa atin?

Kapag may trahedyang dumating sa ating pamilya—kapag tayo ay nasaktan, nawalan, o nalugmok—kaya ba natin itong harapin? Ang sagot ay oo at hindi. Oo, kakayanin natin kung tayo ay nananatiling nakakapit at konektado kay Hesus. Ngunit hindi, kung tayo ay napapalayo sa Kanya. Ang ating lakas ay hindi nagmumula sa ating sarili lamang, kundi sa ating ugnayan sa Panginoon.

Ngayon ay sinisimulan natin ang Panahon ng Adbiyento, isang banal na panahon na nagpapaalala sa atin ng pagdating ng Isang tunay na mahalaga—walang iba kundi si Hesus mismo.

Inaanyayahan tayo ng Adbiyento na huminto sandali, magmasid, at maghanda. Tinatawag tayong maghanda hindi lamang sa panlabas, kundi higit sa lahat sa ating kalooban—sa pagpapatibay ng ating personal na relasyon sa Panginoon. Ibig sabihin nito ay iwasan ang anumang nagdadala sa atin sa kasalanan at matutong makinig sa tinig ni Hesus higit kaysa sa ingay ng mundo.

Sinasabi ng mundo na maghanda tayo sa materyal na paraan para sa kapanganakan ni Kristo—mamili, mag-ayos, at mag-ipon ng mga bagay. Ngunit iba ang paanyaya ni Hesus. Tinatawag Niya tayong maghanda sa paraang espiritwal. Inaanyayahan Niya tayong magsisi sa ating mga kasalanan sa pamamagitan ng Sakramento ng Kumpisal, humingi ng kapatawaran, at makipagkasundo sa mga taong ating nasaktan. Sapagkat anong saysay ng marangyang paghahandang panlabas kung ang ating puso naman ay hindi handa na tanggapin ang Panginoon?

Sa pagdaan natin sa mga mall at mataong lugar, malinaw nating nakikita ang matinding paghahanda ng mundo para sa Pasko. Nariyan ang mga bagong gadgets at samu’t saring materyal na bagay na umaakit sa ating pansin. Ang pinakamaningning na mga ilaw at dekorasyon ay kumikislap upang agawin ang ating mga mata at puso.

Ngunit marahang pinaaalalahanan tayo ni Hesus na manatiling gising—na huwag hayaang malinlang ng komersyalisasyon ng Kanyang kapanganakan. Inaanyayahan Niya tayong ihanda ang ating mga puso, sapagkat doon Niya nais manahan. — Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 29 Saturday of the 34th Week in Ordinary Time: Luke 21:34-36

Gospel: Luke 21:34-36

Jesus said to his disciples: “Beware that your hearts do not become drowsy from carousing and drunkenness and the anxieties of daily life, and that day catch you by surprise like a trap.

For that day will assault everyone who lives on the face of the earth. Be vigilant at all times and pray that you have the strength to escape the tribulations that are imminent and to stand before the Son of Man.”

+ + + + + + +

Reflection:

What is the best protection against the uncertainties and anxieties of this world?

Our greatest protection is our connection with Jesus—a connection that costs us nothing but a little of our time. We nurture this connection when we pray, when we talk to Him, and when we open our hearts in fervent, daily communication. Prayer is not just a ritual; it is our lifeline, our personal encounter with the Savior who never leaves us.

What does prayer do for us?

Prayer fills our hearts with peace. It steadies us amidst the struggles and complexities of daily life. An active prayer life strengthens us and prepares us for whatever life may bring—unexpected challenges, trials, or storms.

Calamities, unforeseen disasters, and the threat of wars may come at any moment. Often, they catch us by surprise and disturb our peace. But when we are spiritually prepared, when our hearts are anchored in prayer, we can face these trials with calm and resilience. We learn to cope emotionally, trusting that God walks with us through every uncertainty.

Life is so fragile. We do not know what may happen tomorrow, what illness may touch us, or what dangers may arise in our world. The threats of war and violence in many parts of the world remind us that peace is not guaranteed—it is something we must seek, pray for, and allow God to cultivate in our hearts and communities.

Through prayer, we invite Jesus into every part of our lives. We ask Him to heal, to guide, and to make our world more peaceful. As Jesus Himself taught the disciples: “Pray that you have the strength to escape the tribulations that are imminent and to stand before the Son of Man” (Luke 21:36).

We are called to pray not only for ourselves but for each other—for our families, our communities, and our world. Prayer is our shield, our source of courage, and the channel through which God’s peace flows into our lives.

So today, let us reflect: Are we truly making time to connect with Jesus every day? Are we cultivating a prayer life that strengthens our hearts for the trials we cannot foresee? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Nobyembre 29 Sabado sa Ika-34 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:34-36

Mabuting Balita: Lucas 21:34-36

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, "Mag-ingat kayo na huwag magumon sa katakawan at paglalasing at mabuhos ang inyong isip sa mga intindihin sa buhay na ito; baka abutan kayo ng Araw na iyon ng hindi handa. 

Sapagkat darating iyon ng di inaasahan ng tao sa buong daigdig. Kaya't maging handa kayo sa lahat ng oras. Lagi ninyong idalangin na magkaroon kayo ng lakas upang makaligtas sa lahat ng mangyayaring ito at makaharap sa Anak ng Tao."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang pinakamabisang proteksyon laban sa mga kawalang-katiyakan at pag-aalala sa mundong ito?

Ang ating pinakamalaking proteksyon ay ang ating ugnayan kay Jesus—isang ugnayan na walang kabayaran kundi ang konting oras natin. Pinapalalim natin ang ugnayang ito sa pamamagitan ng panalangin, sa pakikipagusap sa Kanya, at sa pagbubukas ng ating puso sa taimtim na pakikipag-usap sa Diyos. Ang panalangin ay hindi lamang ritwal; ito ay ang ating personal na pakikipagtagpo sa Tagapagligtas na kailanman ay hindi tayo iiwan.

Ano ang naidudulot ng panalangin sa atin?

Ang panalangin ay nagbibigay sa ating puso ng kapayapaan. Pinapanatili nitong kalmado ang ating kalooban sa gitna ng mga pagsubok ng araw-araw na buhay. Ang aktibong buhay-pananalangin ay nagpapalakas sa atin at naghahanda sa atin sa anomang hamon na maaring dumating—mga hindi inaasahang pagsubok o bagyo sa ating buhay.

Ang mga kalamidad, hindi inaasahang sakuna, at banta ng digmaan ay maaaring dumating anumang oras. Madalas, ito’y nakakagulat at nakakaistorbo sa ating kapayapaan. Ngunit kapag malalim an gating espiritualidad ay handa tayo, kapag ang ating puso ay nakaugat sa panalangin, kaya nating harapin ang mga pagsubok nang may kapanatagan at lakas ng loob. Natututo tayong magtiis at umasa, na may pagtitiwala na kasama natin ang Diyos sa bawat yugto ng ating buhay.

Walang katiyakan ang buhay. Hindi natin alam kung ano ang mangyayari bukas, anong sakit ang maaaring dumapo sa atin, o anong panganib ang maaaring dumating sa ating mundo. Ang mga banta ng digmaan at karahasan sa maraming bahagi ng mundo ay paalala na ang kapayapaan ay hindi garantisado—ito ay dapat hanapin, ipanalangin, at hayaang umusbong sa ating mga puso.

Sa pamamagitan ng panalangin, iniimbitahan natin si Jesus sa bawat bahagi ng ating buhay. Humihiling tayo sa Kanya na pagalingin tayo, gabayan, at gawin ang ating mundo na mas mapayapa. Tulad ng itinuro ni Jesus sa Kanyang mga alagad: “Manalangin kayo upang kayo’y magkaroon ng lakas na makaiwas sa mga nalalapit na kapighatian at makatayo sa harap ng Anak ng Tao” (Lucas 21:36).

Tinatawag tayong manalangin hindi lamang para sa ating sarili kundi para sa isa’t isa—para sa ating mga pamilya, komunidad, at sa buong mundo. Ang panalangin ay ating kalasag, ating lakas, at ang daluyan ng kapayapaang mula sa Diyos na dumadaloy sa ating buhay.

Tinitiyak ba natin na may oras tayo araw-araw upang makipag-ugnayan kay Jesus? Pinalalago ba natin ang ating buhay-pananalangin upang palakasin ang ating puso para sa mga pagsubok na maaring dumating sa ating buhay? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 28 Friday of the Thirty-fourth Week in Ordinary Time: Luke 21:29-33

Gospel: Luke 21:29-33

Jesus told his disciples a parable. “Consider the fig tree and all the other trees. When their buds burst open, you see for yourselves and know that summer is now near; in the same way, when you see these things happening, know that the Kingdom of God is near. 

Amen, I say to you, this generation will not pass away until all these things have taken place. Heaven and earth will pass away, but my words will not pass away.

+ + + + + + +

Reflection:

Are we truly aware that God is always manifesting Himself to us?

In His great love, God finds countless and creative ways to make us aware of His abiding presence. At times, He reaches out to us through a friend who speaks words that touch our hearts. At other moments, He comes to us through both the joyful blessings and the painful trials of our lives. In ways seen and unseen, God continues to reveal Himself to us, for it is His deepest desire to draw us into a personal relationship with Him.

And yet, how do we often respond to these gentle manifestations of God? More often than not, we overlook them. We become so absorbed in what the world offers—wealth, power, possessions, and fleeting pleasures—that we fail to recognize the voice of God calling out to us. Little by little, we allow ourselves to be enslaved by the world, and in our busyness and distractions, we lose the ability to discern His presence in our daily lives.

It is only when sickness strikes, when we find ourselves standing just a few steps from death’s doorway, that we suddenly rush to seek God. Only then do we begin to make amends with those we have hurt. Only then do we try to straighten our ways and reorder our lives. Sadly, we often wait until we are broken before we realize how much we need Him.

But why must we wait for that moment? Why not listen now and draw closer to God while we are still in the pink of health? Why not deepen our relationship with Him today, while we still have the strength, the time, and the grace? Why not humble ourselves now before those we have offended and choose reconciliation and love? Why not turn away from every form of sinfulness at this very moment?

The Lord is already reaching out to us today, right now, in the ordinary moments of our lives. The question is not whether God is speaking, but whether we are willing to listen. Will we continue to delay our conversion, or will we respond to His loving call today and allow Him to transform our hearts while there is still time? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Nobyembre 28 Biyernes sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:29-33

Mabuting Balita: Lucas 21:29-33

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad ang isang talinghaga: “Tingnan ninyo ang puno ng igos at ibang punongkahoy. Kapag nagdadahon na ito, alam ninyong malapit na ang tag-araw. 

Gayun din naman, kapag nakita ninyong nangyayari na ang mga ito, malalaman ninyong malapit nang maghari ang Diyos. Tandaan ninyo: magaganap ang lahat ng ito bago mamatay ang lahat ng taong nabubuhay sa ngayon. Mawawala ang langit at ang lupa, ngunit ang salita ko’y hindi magkakabula” 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Aalam ba natin na ang Diyos ay patuloy na nagpapahayag at nagpapakilala ng Kanyang sarili sa atin?

Sa Kanyang wagas na pag-ibig, gumagamit ang Diyos ng sari-saring malikhaing paraan upang ipadama at iparamdam sa atin ang Kanyang presensya. May mga pagkakataong Siya ay lumalapit sa atin sa pamamagitan ng isang kaibigan na nagiging daluyan ng Kanyang mga salita.

May mga sandaling dumarating Siya sa atin sa gitna ng kasiyahan at tagumpay, gayundin sa mga pagsubok at pagdurusa sa ating buhay. Sa mga paraan na minsan ay lantad at minsan ay tahimik, patuloy na ipinakikilala ng Diyos ang Kanyang sarili sa atin, sapagkat ito ang Kanyang pinakamimithing hangarin: ang magkaroon tayo ng isang personal na ugnayan sa Kanya.

Ngunit paano nga ba tayo tumutugon sa mga pagpaparamdam na ito ng Diyos? Kadalasan, hindi natin ito napapansin o pinapahalagahan. Lubog tayo sa mga alok ng mundo—kayamanan, kapangyarihan, ari-arian, at pansamantalang kaligayahan—kaya’t nawawala ang ating kakayahang marinig at makita ang presensya ng Diyos sa ating pang-araw-araw na buhay. Unti-unti, nagiging alipin tayo ng mundong ito, at sa ating pagkakalulong, nalilimutan natin na may buhay pagkatapos n gating buhay sa mundong ito.

At madalas, saka lamang tayo naghahanap sa Diyos kapag tayo’y nagkasakit, kapag ilang hakbang na lamang tayo mula sa pintuan ng kamatayan. Doon pa lang tayo nagmamadaling kilalanin Siya. Doon pa lang tayo humihingi ng tawad at nakikipagkasundo sa mga taong ating nasaktan. Doon pa lang natin sinisikap ituwid ang ating mga landas at ayusin ang ating pamumuhay.

Ngunit bakit pa tayo maghihintay ng ganoong sandali? Bakit hindi pa ngayon, habang tayo’y may lakas at kalusugan, ay makinig na tayo sa tinig ng Diyos at lumapit sa Kanya? Bakit hindi pa ngayon palalimin ang ating ugnayan sa Kanya? Bakit hindi pa ngayon magpakumbaba at humingi ng tawad sa mga taong ating nasaktan? Bakit hindi pa ngayon natin talikuran ang ating mga kasalanan?

Ang Diyos ay patuloy na kumakatok sa pintuan ng ating puso—ngayon, sa mismong sandaling ito, sa karaniwang daloy ng ating buhay. Ang tanong ay hindi kung Siya ay nagsasalita, kundi kung handa ba tayong makinig at tumugon. Patatagalin pa ba natin ang ating pagbabalik-loob, o aanyayahan na natin ang Diyos na baguhin ang ating mga puso—habang may pagkakataon pa? –Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 27 Thursday of the 34th Week in Ordinary Time: Luke 21:20-28

Gospel: Luke 21:20-28

Jesus said to his disciples: “When you see Jerusalem surrounded by armies, know that its desolation is at hand. Then those in Judea must flee to the mountains. Let those within the city escape from it, and let those in the countryside not enter the city, for these days are the time of punishment when all the Scriptures are fulfilled.  

Woe to pregnant women and nursing mothers in those days, for a terrible calamity will come upon the earth and a wrathful judgment upon this people. They will fall by the edge of the sword and be taken as captives to all the Gentiles; and Jerusalem will be trampled underfoot by the Gentiles until the times of the Gentiles are fulfilled.  

“There will be signs in the sun, the moon, and the stars, and on earth nations will be in dismay, perplexed by the roaring of the sea and the waves. People will die of fright in anticipation of what is coming upon the world, for the powers of the heavens will be shaken.

And then they will see the Son of Man coming in a cloud with power and great glory. But when these signs begin to happen, stand erect and raise your heads because your redemption is at hand.”

+ + + + +  + +

Reflection:

There are two kinds of human suffering that come into our lives. The first kind is the suffering that we ourselves create. When we refuse to listen to wise counsel, when we persist in harmful habits, or when we stubbornly cling to sinful ways, we often bring pain upon ourselves.

Like the drunkard who is repeatedly warned but chooses not to listen, we too can ignore the loving voices that seek our good. In time, the consequences of our choices may appear, leaving us wounded, broken, and in need of healing.

The second kind of suffering is that which we do not bring upon ourselves. These are the sufferings that come simply because we are human—illness that accompanies old age, unexpected trials, or crosses that arrive even when we have done nothing to deserve them. In such moments, we are reminded of our fragility and our deep need for God’s sustaining grace.

In the Gospel for this Thursday, Jesus speaks of the destruction of Jerusalem and its people. This suffering could have been avoided if they had listened to the messengers of God—the prophets—who lovingly called them to turn away from sin and return to Him. Yet they refused to listen. They continued in their sinful ways and even rejected and killed those whom God sent, including His own Son, Jesus.

As we close the curtains of this liturgical year and step into the sacred season of Advent, we are once again invited to listen—to truly listen—to the voice of God speaking to our hearts. He calls us not with condemnation but with mercy, inviting us to repentance, conversion, and renewal. One of the most beautiful and healing ways we can respond is by humbly approaching the Sacrament of Reconciliation, where God’s mercy is poured out without measure.

We are all sinners. We all stumble. And yet, we are all deeply loved. We are all in need of Jesus’ mercy, forgiveness, and healing.

As Advent draws near, the question gently but urgently echoes within us: Will we continue to ignore God’s loving call, or will we finally open our hearts, turn back to Him, and allow His mercy to heal and transform us? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 27 Huwebes sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:20-28

Mabuting Balita: Lucas 21:20-28

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Kapag nakita ninyong kubkob na ng mga hukbo ang Jerusalem, talastasin ninyong malapit na ang pagkawasak nito. Dapat tumakas sa kabundukan ang mga nasa Judea, at umalis ng lungsod ang mga naroon; huwag nang pumasok doon ang mga nasa kabukiran. Sapagkat ito ang ‘Mga Araw ng Pagpaparusa,’ bilang katuparan ng mga nasasaad sa Kasulatan.

Kawawa ang nagdadalantao at nagpapasuso sa mga araw na iyon! Sapagkat darating ang malaking kapighatian sa lupaing ito, at ang poot ng Diyos sa bansang ito. Mamatay sila sa tabak, at dadalhing bihag sa lahat ng bansa. At ang Jerusalem ay magiging busabos ng mga Hentil hanggang sa matapos ang panahong itinakda sa mga ito.

“Magkakaroon ng mga tanda sa araw, sa buwan, at sa mga bituin. Sa lupa, ang mga bansa ay masisindak at malilito dahil sa ugong at mga daluyong ng dagat. Ang mga tao’y hihimatayin sa takot dahil sa pag-iisip sa mga sakunang darating sa sanlibutan; sapagkat mayayanig at mawawala sa kani-kanilang landas ang mga planeta at iba pang katulad nito na nasa kalawakan. 

Sa panahong iyon, ang Anak ng Tao’y makikita nilang dumarating na nasa alapaap, may dakilang kapangyarihan at malaking karangalan. Kapag nagsimula nang mangyari ang mga bagay na ito, magalak kayo sapagkat malapit na ang pagliligtas sa inyo.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

May dalawang uri ng pagdurusa na dumarating sa ating buhay bilang tao. Ang una ay ang pagdurusang tayo mismo ang may likha. Ito ay kapag tumatanggi tayong makinig sa mabuting payo, kapag patuloy nating pinipili ang mga nakasasamang gawi, at kapag ayaw nating talikuran ang kasalanan, tayo mismo ang nagbubukas ng pinto sa sakit at paghihirap.

Katulad ng isang taong paulit-ulit nang pinayuhan ngunit tumatangging makinig, tayong lahat ay maaaring maging bingi sa mga tinig na nagsusumamo para sa ating ikabubuti. Sa paglipas ng panahon, dumarating ang bunga ng ating hindi pakikinig—at tayo ay nagkakasakit ng malubha, nanghihina, at nangangailangan ng paggaling.

Ang ikalawang uri ng pagdurusa ay yaong hindi natin kagagawan. Ito ang mga pagdurusang dumarating dahil tayo ay tao lamang—karamdaman na kaakibat ng pagtanda, biglaang pagsubok, o mga krus na dumarating kahit wala naman tayong ginawang mali. Sa mga sandaling ito, mas lalo nating nararamdaman ang ating kahinaan at ang malalim nating pangangailangan sa biyaya ng Diyos.

Sa Ebanghelyo sa Huwebes na ito, nagsalita si Hesus tungkol sa pagkawasak ng Jerusalem at ng kanyang mga mamamayan. Maiiwasan sana ang ganitong pagdurusa kung pinakinggan lamang nila ang mga sugo ng Diyos—ang mga propeta—na nanawagan sa kanila na talikuran ang kasalanan at magbalik-loob. Ngunit sila’y tumanggi. Ipinagpatuloy nila ang pamumuhay sa kasalanan at pinaslang pa ang mga isinugo ng Diyos, kabilang na ang Kanyang sariling Anak, si Jesus.

Habang isinasara natin ang huling yugto ng taong liturhikal at tayo’y pumapasok sa banal na panahon ng Adbiyento, muli tayong inaanyayahang makinig—taimtim at buong puso—sa tinig ng Diyos. Hindi Siya tumatawag upang hatulan tayo kundi upang damayan at baguhin tayo.

Inaanyayahan Niya tayong magsisi, magbalik-loob, at magsimulang muli. Isa sa pinakamaganda at pinakamarangal na tugon na maaari nating gawin ay ang mapagkumbabang paglapit sa Sakramento ng Kumpisal, kung saan dumadaloy ang walang hanggang awa at pagpapagaling ng Diyos.

Tayo ay makasalanan. Tayo ay nagkakamali. Ngunit tayo rin ay minamahal. Lahat tayo ay nangangailangan ng awa, kapatawaran, at pag papagaling mula kay Jesus.

Sa paglapit ng Adbiyento, hayaang umalingawngaw sa ating mga puso ang hamon na ito: Magpapatuloy ba tayong magsawalang-bahala sa mapagmahal na tinig ng Diyos, o handa na ba tayong magbukas ng ating puso, magbalik-loob, at hayaang pagalingin at baguhin tayo ng Kanyang pag-ibig? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 26 Wednesday of the Thirty-fourth Week in Ordinary Time: Luke 21:12-19

Gospel: Luke 21:12-19

Jesus said to the crowd: “They will seize and persecute you, they will hand you over to the synagogues and to prisons, and they will have you led before kings and governors because of my name. It will lead to your giving testimony.  

Remember, you are not to prepare your defense beforehand, for I myself shall give you a wisdom in speaking that all your adversaries will be powerless to resist or refute. You will even be handed over by parents, brothers, relatives, and friends, and they will put some of you to death.

You will be hated by all because of my name, but not a hair on your head will be destroyed. By your perseverance you will secure your lives.

+ + + + + + +

Reflection:

Are we ready to be persecuted for our faith?

If we sincerely choose to follow Jesus, we will undoubtedly face moments of persecution, misunderstanding, and even the loss of friendships. Yet we do not need to fear any of these. Nothing we lose for the sake of Christ is ever a true loss, for He fills every empty space with His grace.

That is why we must be vigilant. We must not allow ourselves to betray Jesus for the passing comforts of this world. We must not surrender our faith for the sake of convenient friendships or self-serving interests. Our calling is to remain faithful—steadfastly, lovingly, and courageously—until the very end, no matter the sacrifices we encounter along the way.

What would it profit us if we gain the whole world, yet lose Jesus in our hearts? What good is fleeting happiness that only draws us into sin? What benefit is temporal power or riches when they can vanish at any moment?

And what would we gain from having influential friends if these friendships only lead us deeper into sinfulness—sinfulness that, to our own shame, we oftentimes welcome? Such alliances bring nothing but restlessness and distance us from the love of Christ. Should we allow ourselves to be deceived by these false securities—these bonds that quietly weaken our relationship with Jesus?

But the very moment we choose, with humility and conviction, to remain faithful to Jesus—despite temptations, pressure, or persecution—we begin to experience a peace that only He can give. A peace the world can neither offer nor take away.

And so we ask ourselves today: If Jesus is worth everything, what are we still holding on to that keeps us from giving Him our all? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 26 Miyerkules sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:12-19

Mabuting Balita: Lucas 21:12-19

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Darakpin kayo’t uusigin. Kayo’y dadalhin sa mga sinagoga upang litisin at ipabilanggo. At dahil sa akin ay ihaharap kayo sa mga hari at mga gobernador. Ito ang pagkakataon ninyo upang magpatotoo tungkol sa akin.

Ipanatag ninyo ang inyong kalooban, huwag kayong mababalisa tungkol sa pagtatanggol sa inyong sarili; sapagkat bibigyan ko kayo ng katalinuhan at ng pananalitang hindi kayang tutulan o pabulaanan ng sinuman sa inyong mga kaaway. 

Ipagkakanulo kayo ng inyong mga magulang, mga kapatid, mga kamag-anak, at mga kaibigan. At ipapapatay ang ilan sa inyo. Kapopootan kayo ng lahat dahil sa akin, ngunit hindi mawawala ni isang hibla ng inyong buhok. Sa inyong pagtitiis ay tatamuhin ninyo ang buhay na walang hanggan.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Handa na ba tayong usigin dahil sa ating pananampalataya?

Kapag taos-puso nating pinili na sumunod kay Jesus, tiyak na darating ang mga sandali ng pag-uusig, hindi pagkakaunawaan, at maging ang pagkawala ng ilang kaibigan. Ngunit hindi natin kailangang matakot. Sapagkat anumang mawala sa atin alang-alang kay Jesus ay hindi kailanman tunay na pagkawala—pinupuno Niya ito ng Kanyang saganang biyaya.

Kaya naman dapat tayong maging mapagmatyag. Huwag nating hayaang ipagpalit natin si Jesus kapalit ng mga panandaliang aliw ng mundong ito. Huwag nating isuko ang ating pananampalataya para lamang sa pakikisama o pansariling interes. Tinatawag tayong maging tapat at matatag hanggang sa dulo, gaano man kahirap ang ating kailangang pagdaanan.

Ano ang mapapala natin kung makamtan natin ang buong mundo, ngunit mawala naman si Jesus sa ating mga puso? Ano ang saysay ng panandaliang kasiyahang nagdadala lamang sa atin sa kasalanan? Ano ang kabuluhan ng kapangyarihan o kayamanang panlupa kung maaari naman itong maglaho anumang oras?

At ano ang pakinabang ng pagkakaroon ng makapangyarihang mga kaibigan kung ang hatid naman nila ay kasalanan—kasalanang, sa katotohanan, minsan ay ating sinasangayunan? Hindi ba’t kaguluhan lamang at pagkalayo sa pag-ibig ni Kristo ang dulot nito? Hahayaan ba nating malinlang tayo ng huwad na seguridad na ito—mga ugnayang unti-unting nagpapahina ng ating relasyon kay Jesus?

Ngunit sa sandaling piliin natin, nang may kababaang-loob at katapatan, na manatiling tapat kay Jesus—sa kabila ng tukso, pag-uusig—mararanasan natin ang kapayapaang Siya lamang ang makapagbibigay. Kapayapaang hindi maibibigay ng mundo at hindi rin kayang agawin sa atin ng mundo. –Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 25 Tuesday of the Thirty-fourth Week in Ordinary Time: Luke 21:5-11

Gospel: Luke 21:5-11

While some people were speaking about how the temple was adorned with costly stones and votive offerings, Jesus said, “All that you see here–the days will come when there will not be left a stone upon another stone that will not be thrown down.” 

Then they asked him, “Teacher, when will this happen? And what sign will there be when all these things are about to happen?” He answered, “See that you not be deceived, for many will come in my name, saying, ‘I am he,’ and ‘The time has come.’ Do not follow them!  

When you hear of wars and insurrections, do not be terrified; for such things must happen first, but it will not immediately be the end.” Then he said to them, “Nation will rise against nation, and kingdom against kingdom. There will be powerful earthquakes, famines, and plagues from place to place; and awesome sights and mighty signs will come from the sky.

+ + + + + + +

Reflection:

Are we afraid of the end of the world?

Jesus speaks of the destruction of the beautiful structures we admire. Everything, including sacred places of worship, will one day fade. This scenario resembles the signs of the end times. Yet in the midst of these warnings, Jesus gently assures us, “Do not be terrified” (Luke 21:9).

So what should we do? Should we allow the signs around us to drown us in fear, or should we hold firmly to Jesus, who reminds us again and again, “Do not be terrified”? Of course, our hearts cling to what the Lord tells us.

Earthquakes and calamities of massive proportions are unfolding, and wars throughout the world continue to rage. But let us receive these realities with calm faith, for Jesus already forewarned us. Let us never attribute these disasters to God, as some might do. God does not desire our destruction; if He did, He would not have sent Jesus to walk among us, to love us, and to die for us on the cross.

There are wars in different parts of the world because we humans create them. These arise from our greed for power and our hunger for control. The same is true of our abuse of the environment—an abuse that leads to increasingly destructive typhoons and hurricanes. What is the result?

Massive loss of lives and properties, tragedies that could have been prevented if only we had compassion for God’s creation and for one another. Yet even in these bleak signs of the times, we are not abandoned. The Lord remains with us. In the midst of everything unstable and uncertain, we are invited to be calm, to pray, and to deepen our faith in the God who holds all things together.

When the world around us trembles, will we choose fear… or will we choose to trust the One who says, “Do not be terrified”? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Nobyembre 25 Martes sa Ika-34 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 21:5-11

Mabuting Balita: Lucas 21:5-11

Noong panahong iyon, pinag-uusapan ng ilang tao ang templo – ang kahanga-hangang mga bato na ginamit dito at ang mga palamuti nito na inihandog ng mga tao. Kaya’t sinabi ni Hesus, “Darating ang panahong lahat ng nakikita ninyong iyan ay iguguho, walang batong ititira sa ibabaw ng kapwa bato.”

Tinanong nila si Hesus, “Guro, kailan po ito mangyayari? At ano ang magiging palatandaan na ito’y magaganap na?” Sumagot siya, “Mag-ingat kayo at nang hindi mailigaw ninuman! Sapagkat marami ang darating sa aking pangalan na magsasabi, ‘Ako ang Mesias!’ at, ‘Dumating na ang panahon!’

Huwag kayong susunod sa kanila. Huwag kayong mababagabag kung makabalita kayo ng mga digmaan at mga himagsikan. Dapat mangyari ang mga ito, ngunit hindi darating karaka-raka ang wakas.” 

At sinabi pa niya, “Makikipagdigma ang bansa laban sa kapwa bansa at ang kaharian sa kapwa kaharian. Magkakaroon ng malalakas na lindol, magkakagutom at magkakasalot sa iba’t ibang dako. May lilitaw na mga kakila-kilabot na bagay at mga kagila-gilalas na tanda buhat sa Langit.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Takot ba tayo sa katapusan ng mundo?

Ipinapaalala sa atin ni Jesus ang pagguho ng mga magagandang gusaling hinahangaan natin. Darating ang araw na ang lahat—maging ang mga sagradong lugar ng pagsamba—ay lilipas din. Kahawig nito ang mga palatandaan ng mga huling araw. Ngunit sa gitna ng mga babalang ito, marahang sinasabi sa atin ni Jesus: “Huwag kayong matakot” (Lucas 21:9).

Kaya ano ang dapat nating gawin? Hahayaan ba nating kainin tayo ng takot sa mga nakikita nating pangyayari? O mahigpit ba tayong kakapit kay Jesus, na paulit-ulit na nagpapaalala, “Huwag kayong matakot”? Siyempre, ang ating mga puso ay kumakapit sa Kanyang mga salita.

Totoong nagaganap ang mga lindol, malalaking kalamidad, at mga digmaan sa iba’t ibang bahagi ng mundo. Ngunit huwag tayong mabalisa maging panatag parin tayo sapagkat palaging nandiyan si Jesus na ating sandigan. Hindi kailanman ninais ng Diyos ang ating pagkapahamak; kung nais Niya iyon, hindi Niya ipapadala si Jesus upang makisama sa atin, mahalin tayo, at ialay ang Kanyang buhay para sa atin sa krus.

May mga digmaan dahil tayo mismo ang lumilikha nito—bunga ng ating kasakiman sa kapangyarihan. Ganito rin ang nangyayari sa ating pang-aabuso sa kalikasan, na nagdudulot ng mas malalakas na bagyo at unos tulad ng nangyari sa Cebu. Ano ang bunga? Matinding pagkasira at pagkawala ng buhay at mga ari-arian—mga trahedyang sana’y naiwasan kung nagkaroon lamang tayo ng malasakit sa nilikha ng Diyos at sa isa’t isa.

At kahit sa harap ng mga nakakatakot na palatandaan, hindi Niya tayo iniiwan. Nanatili ang Panginoon sa piling natin. Sa gitna ng lahat ng kaguluhan at kawalan ng katiyakan, inaanyayahan Niya tayong maging payapa, manalangin, at palalimin ang ating pananampalataya sa Diyos na may hawak ng lahat ng bagay.

Kapag yumanig ang ating mundo, pipiliin ba natin ang matakot… o pipiliin nating magtiwala sa Kanya na nagsasabing, “Huwag kayong matakot”? – Marino J. Dasmarinas