Reflection for November 9 Sunday, Feast of the Dedication of the Lateran Basilica in Rome: John 2:13-22

Gospel: John 2:13-22

Since the Passover of the Jews was near, Jesus went up to Jerusalem. He found in the temple area those who sold oxen, sheep, and doves, as well as the money-changers seated there.

He made a whip out of cords and drove them all out of the temple area, with the sheep and oxen, and spilled the coins of the money-changers and overturned their tables, and to those who sold doves he said, "Take these out of here, and stop making my Father's house a marketplace."

His disciples recalled the words of Scripture, Zeal for your house will consume me. At this the Jews answered and said to him, "What sign can you show us for doing this?" Jesus answered and said to them, "Destroy this temple and in three days I will raise it up." The Jews said, "This temple has been under construction for forty-six years, and you will raise it up in three days?"

But he was speaking about the temple of his Body. Therefore, when he was raised from the dead, his disciples remembered that he had said this, and they came to believe the Scripture and the word Jesus had spoken.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we still revere and respect the Church as the temple of God?

Sometimes, we forget that the Church is meant to be a sacred place—a house of prayer, worship, and communion with the Lord. Yet, there are times when it becomes a venue for idle talk, business dealings, and even other improper activities. Sadly, some of us who serve within the Church, those who spend more time in its ministries and volunteer work, may also fall into this trap.

Jesus reminds us today that the temple He refers to is not only the physical Church but also our very own bodies, which are the temples of the Holy Spirit. How have we treated these temples? What values do we nurture in our minds and hearts?

Some of us may go to great lengths to change our outward appearance—altering the color of our skin, enhancing certain parts of our bodies, or doing whatever it takes to appear more attractive. But Jesus calls us to look deeper within. He invites us to honor our true beauty—the one that radiates from a pure, humble, and God-centered heart.

The real purpose of the Church is not for self-promotion or worldly pursuits. It is a sacred refuge, a place of worship, and a home for the poor, the lost, and the weary. Likewise, our bodies—our personal temples—must also reflect that same holiness. We are called to accept and respect ourselves as God wonderfully created us, with our unique features and colors, as signs of His divine artistry.

Let us remember: it does not matter if we are not outwardly attractive by worldly standards. What truly matters is that we are beautiful and godly inside, where the Spirit of God dwells and shines through us.

As we enter the Church or look at ourselves in the mirror today, let us ask: Do we honor these temples—the house of God and our own bodies—with reverence, purity, and love worthy of His presence? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Nobyembre 9 Kapistahan ng Pagtatalaga ng Basilika ng San Juan De Letran sa Roma: Juan 2:13-22

Mabuting Balita: Juan 2:13-22

Malapit na ang Paskuwa ng mga Judio, kaya’t pumunta si Hesus sa Jerusalem. Nakita niya sa templo ang mga nagbibili ng mga baka, mga tupa, at mga kalapati, at ang namamalit ng salapi. Gumawa siya ng isang panghagupit na lubid at ipinagtabuyang palabas ang mangangalakal, pati mga baka at tupa.

Isinabog niya ang salapi ng mga namamalit at pinagtataob ang kanilang mga hapag. Sinabi niya sa mga nagbibili ng kalapati, “Alisin ninyo rito ang mga iyan! Huwag ninyong gawing palengke ang bahay ng aking Ama!” Naalala ng kanyang mga alagad na sinasabi sa Kasulatan, “Ang aking malasakit sa iyong bahay ay parang apoy na nag-aalab sa puso ko.”

Dahil dito’y tinanong siya ng mga Judio, “Anong tanda ang maibibigay mo upang patunayang may karapatan kang gawin ito?” Tumugon si Hesus, “Gibain ninyo ang templong ito at muli kong itatayo sa loob ng tatlong araw.” Sinabi ng mga Judio, “Apatnapu’t anim na taon na ginawa ang templong ito, at itatayo mo sa loob lamang ng tatlong araw?”

Ngunit ang templong tinutukoy ni Hesus ay ang kanyang katawan. Kaya’t nang siya’y muling mabuhay, naalaala ng kanyang mga alagad na sinabi niya ito; at naniwala sila sa Kasulatan at sa mga sinabi ni Hesus.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nererespeto at iginagalang pa ba natin ang Simbahan bilang templo ng Diyos?

Madalas, nakakalimutan natin na ang Simbahan ay hindi lamang isang gusali. Ito ay isang banal na lugar—isang tahanan ng panalangin, pagsamba, at pakikipagtagpo sa Diyos. Subalit may mga pagkakataon na ginagamit ito sa mga bagay na malayo sa kabanalan—tulad ng mga kuwentuhang at tsismisan na walang ibang layunin kundi ang sirain ang ating kapwa.

Ginagamit din itong merkado ng negosyo at kung minsan pa ay sa mga gawaing masama. Nakalulungkot isipin na minsan, tayo pa mismong mga aktibo sa paglilingkod sa Simbahan ang gumagawa nito.

Ngunit hindi lamang ang Simbahan ang templo ng Diyos. Ipinapaalala sa atin ni Jesus na ang ating mga katawan ay templo rin ng Espiritu Santo. Paano natin ito iginagalang? Ano ang ating pinakakain sa ating mga isip at puso araw-araw?

Marami sa atin ang ginugugol ang oras, pera, at isip upang pagandahin ang panlabas nating anyo—nagpapaputi ng balat, nagpaparetoke, at nagbabago ng hitsura upang maging kaakit-akit sa paningin ng tao.

Ngunit hinahamon tayo ni Jesus na tumingin sa loob—sa ating kalooban. Dahil ang tunay na kagandahan ay hindi nasusukat sa kulay ng balat,  ganda ng mukha at tangos ng ilong, kundi sa kabutihan ng puso, kagandahan ng ugali at kabanalan ng kaluluwa.

Ang tunay na layunin ng Simbahan ay maging kanlungan ng mga dukha, tahanan ng mga nawawala, at silungan ng mga nawawalan ng pag-asa. Gayundin, ang ating katawan ay dapat maging tahanan din ng Diyos—malinis, hindi magarbo, at may pusong tapat sa Kanya. Tinatawag Niya tayong pahalagahan at tanggapin ang ating sarili, sapagkat tayo ay nilikha ayon sa Kanyang wangis.

Hindi mahalaga kung hindi tayo maganda o guapo ayon sa pamantayan ng mundo. Ang tunay na mahalaga ay ang kagandahang nagmumula sa ating  kalooban—ang pagmamahal natin sa Diyos at sa kapwa.

Sa bawat pagpasok natin sa Simbahan at sa tuwing titingin tayo sa harap ng salamin itanong natin sa ating sarili: Naipapakita ko ba sa aking gawa, ugali at isip ang pag galang sa simbahan at sa aking katawan bilang templo ng Panginoon?– Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 8 Saturday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 16:9-15

Gospel: Luke 16:9-15

Jesus said to his disciples: “I tell you, make friends for yourselves with dishonest wealth, so that when it fails, you will be welcomed into eternal dwellings. The person who is trustworthy in very small matters is also trustworthy in great ones; and the person who is dishonest in very small matters is also dishonest in great ones.

If, therefore, you are not trustworthy with dishonest wealth, who will trust you with true wealth? If you are not trustworthy with what belongs to another, who will give you what is yours? No servant can serve two masters. He will either hate one and love the other, or be devoted to one and despise the other. You cannot serve God and mammon.”

The Pharisees, who loved money, heard all these things and sneered at him. And he said to them, “You justify yourselves in the sight of others, but God knows your hearts; for what is of human esteem is an abomination in the sight of God.”

+ + + + + + +

Reflection:

The story is told about a young man who said, “I will work hard to become rich so that when I grow old and retire, I will have all the material wealth I need to sustain myself.” And so, he worked very hard, not minding if he engaged in corruption or stepped on the toes of others just to become rich.

A few days after retiring, he died—and was immediately plucked by the devil, for he had been possessed by his greed for dishonest wealth while he was still alive.

What is dishonest wealth? It includes anything that enslaves us in this world—money, possessions, fame, power, or any desire that takes the place of God in our hearts. These things create in us a false sense of security. We cling to them, thinking they will make us complete and happy, only to discover that they leave us feeling empty and restless. The more we chase after these worldly treasures, the more our hearts become barren and distant from the peace we long for.

But what, then, is honest or true wealth? True wealth is Jesus Himself. If we have Him in our lives, we already possess the greatest treasure anyone could ever have. His presence gives us peace of mind while we are still in this world. His love remains with us beyond this life. And this divine relationship becomes our passage to eternal joy in heaven.

Worldly wealth fades. Power passes. Fame is forgotten. But the wealth that comes from knowing and loving Jesus endures forever. It is a treasure that cannot be stolen, destroyed, or diminished—a wealth that fills our hearts with purpose, peace, and joy that no material thing can ever provide.

Let us then look within our hearts. Are we storing treasures that perish—or treasures that lead us closer to God? Do we truly possess Jesus, our greatest and most enduring wealth? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Nobyembre 8 Sabado sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 16:9-15

Mabuting Balita: Lucas 16:9-15

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, "Kaya't sinasabi ko sa inyo: gamitin ninyo sa pakikipagkaibigan ang kayamanan ng sanlibutang ito. Maubos man ito'y may tatanggap naman sa inyo sa tahanang walang hanggan. 

Ang mapagkakatiwalaan sa maliit na bagay ay mapagkakatiwalaan din sa malaking bagay; ang magdaraya sa maliit na bagay ay magdaraya rin sa maliit na bagay.

Kung hindi kayo mapagkatiwalaan sa mga kayamanan ng sanlibutang ito, sino ang magtitiwala sa inyo ng tunay na kayamanan? At kung hindi kayo mapagkatiwalaan sa kayamanan ng iba, sino ang magbibigay sa inyo ng talagang para sa inyo? "Walang makapaglilingkod nang sabay sa dalawang panginoon. Sapagkat kapopootan niya ang isa at iibigin ang ikalawa, paglilingkuran nang tapat ang isa at hahamakin ang ikalawa.

Hindi ninyo mapaglilingkuran nang sabay ang Diyos at ang kayamanan." Narinig ito ng mga Pariseo at nilibak nila si Jesus, sapagkat sakim sila sa salapi. Kaya't sinabi niya sa kanila, "Kayo ang nagpapanggap na mga matuwid sa harapan ng mga tao, ngunit nasasaliksik ng Diyos ang inyong mga puso. Sapagkat ang itinuturing na mahalaga ng mga tao ay kasuklam-suklam sa paningin ng Diyos."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa binatang nagsabi, “Pagbubutihin ko ang aking pagtatrabaho upang yumaman. Dahil kapag ako’y tumanda at magretiro na, magkakaroon ako ng lahat ng kayamanang materyal na kakailanganin ko upang mabuhay nang maginhawa.”

Kaya naman, nagsikap siya nang husto—hindi alintana kung siya man ay malulong sa kurapsyon o makasakit ng kapwa, basta’t maging mayaman lamang.

Ngunit ilang araw matapos siyang magretiro, siya ay namatay. At agad siyang kinuha ng dimonyo, sapagkat nabihag ang kanyang kaluluwa ng kasakiman at pagnanasa sa kayamanang galing sa kurapsyon habang siya’y nabubuhay pa.

Ano nga ba ang huwad na yaman? Ito ay yaong mga bagay na nagbibilanggo sa atin sa mundong ito—pera, ari-arian, katanyagan, kapangyarihan, o anumang bagay na pumapalit sa Diyos sa ating puso. Ang mga ito’y nagbibigay ng huwad na kapanatagan. Kumakapit tayo rito, iniisip nating ito ang magpapasaya at magpupuno sa atin, ngunit sa huli, tayo’y nauuwi sa kawalan at kalungkutan.

Ngunit ano naman ang tapat at tunay na yaman? Ang tunay na yaman ay si Jesus mismo. Kapag Siya ay nasa ating buhay, taglay na natin ang pinakadakilang kayamanan. Ang Kanyang presensiya ang nagbibigay ng kapayapaan sa ating isipan, ng kapanatagan sa ating puso, at ng katiyakan ng buhay na walang hanggan.

Lahat ng yaman sa mundo ay lilipas. Ang kapangyarihan ay mawawala. Ang katanyagan ay malilimutan. Ngunit ang kayamanang nagmumula kay Jesus ay walang hanggan—kayamanang nagbibigay kahulugan, kapayapaan, at kagalakang hindi kayang tumbasan ng anumang bagay sa daigdig.

Sa katahimikan ng ating puso, tayo’y tanungin natin ang ating sarili:  Tunay nga bang si Jesus ang ating kayamanan, o mga bagay pa rin sa mundong ito ang ating hinahabol? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 7 Friday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 16:1-8

Gospel: Luke 16:1-8

Jesus said to his disciples, “A rich man had a steward who was reported to him for squandering his property. He summoned him and said, ‘What is this I hear about you? Prepare a full account of your stewardship, because you can no longer be my steward.’ The steward said to himself, ‘What shall I do, now that my master is taking the position of steward away from me?  

I am not strong enough to dig and I am ashamed to beg. I know what I shall do so that, when I am removed from the stewardship, they may welcome me into their homes.’ He called in his master’s debtors one by one. To the first he said, ‘How much do you owe my master?’ He replied, ‘One hundred measures of olive oil.’

He said to him, ‘Here is your promissory note. Sit down and quickly write one for fifty.’ Then to another he said, ‘And you, how much do you owe?’ He replied, ‘One hundred measures of wheat.’ He said to him, ‘Here is your promissory note; write one for eighty.’ And the master commended that dishonest steward for acting prudently. For the children of this world are more prudent in dealing with their own generation than the children of light.

+ + + + + + +

Reflection:

Mr. X is a person of the world who has achieved material success and can practically buy almost anything he desires. In our pursuit of comfort and success, we sometimes satisfy our cravings for the material things of life so much that we forget who we truly are—people with souls meant for something beyond this world.

After enjoying the temporary pleasures that wealth can bring, there may come a time when our hearts feel empty and restless, despite all our worldly achievements. This is the great danger of success without spiritual grounding: the tendency to drown in what the world offers and to forget that everything we have is not truly ours. We are merely stewards of God’s blessings, entrusted to use them not for self-indulgence but for the good of others.

True fulfillment is not found in possessing more but in sharing more. We must learn to give—not only a small portion of what we earn, but to give generously and joyfully—for what we have is meant to bless others. Everything in our hands is a gift from God, and He calls us to use these gifts to reflect His love and compassion.

In the end, life’s real measure is not how much we have accumulated, but how much love we have shared and how many lives we have touched.

Are we using our blessings to glorify God and uplift others, or are we keeping them only for ourselves? – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 7 Biyernes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 16:1-8

Mabuting Balita: Lucas 16:1-8

Noong panahong iyon, sinabi rin ni Jesus sa kanyang mga alagad, "May isang mayaman na may isang katiwala. Isinumbong sa kanya na nilulustay nito ang kanyang ari-arian. Kaya't ipinatawag niya at tinanong: 'Ano ba itong naririnig ko tungkol sa iyo? Isulit mo sa akin ng buo ang pangangasiwa mo sa aking ari-arian pagkat mula ngayon ay hindi na ikaw ang katiwala ko.'

Nawika ng katiwala sa sarili, 'Aalisin na ako ng aking panginoon sa pangangasiwa. Ano ang gagawin ko? Hindi ko kayang magbungkal ng lupa, nahihiya naman akong magpalimos. A, alam ko na ang aking gagawin! Maalis man ako sa pangangasiwa, may tatanggap din sa akin sa kanilang tahanan.'

Isa-isa niya ngayong tinawag ang mga may utang sa kanyang panginoon. Tinanong niya ang una. 'Gaano ang utang mo sa aking panginoon?' Sumagot ito, 'Sandaang tapayang langis po.' 'Heto ang kasulatan ng iyong pagkakautang. Dali! Maupo ka't gawin mong limampu.' sabi ng katiwala.

At tinanong naman niya ang isa, 'Ikaw gaano ang utang mo?'

Sumagot ito, 'Sandaang kabang trigo po.' 'Heto ang kasulatan ng iyong pagkakautang,' wika niya. 'Isulat mo, walumpo.' Pinuri ng panginoon ang magdarayang katiwala dahil sa katalinuhang ipinamalas nito. Sapagkat ang mga makasanlibutan ay mas mahusay gumawa ng paraan kaysa mga maka-Diyos."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Si Ginoong X ay isang taong abala sa paghahabol ng tagumpay sa mundong ito.

Marahil marami sa atin ay nakamtan na ang mga bagay na ating pinangarap; maaring kaya na nating bilhin halos lahat ng ating naisin. Subalit sa ating labis na pagnanais na magkaroon ng mga materyal na bagay, nakalilimutan nating tayo ay may kaluluwa—isang kaluluwang uhaw sa presensya ng Diyos.

Kapag naabot na natin ang lahat ng ating pinapangarap, minsan ay bigla tayong titigil at mapapansin nating tila may kakulangan pa rin. Sa kabila ng ating tagumpay, may puwang pa ring hindi mapuno ng mga bagay na panlupa.

Ito ang panganib ng labis na pagkahumaling sa tagumpay at kayamanan ng mundo—ang malunod sa mga alok ng mundo at makalimutan na ang lahat ng ating tinatamasa ay hindi atin, kundi ipinagkatiwala lamang sa atin ng Diyos.

Ang tunay na kaganapan ay hindi nasusukat sa dami ng ating naipon, kundi sa dami ng ating naibahagi. Tayo ay tinatawagan ng Diyos na magbahagi, hindi lamang ng kaunting bahagi ng ating kinikita, kundi ng buong puso—sapagkat ang bawat biyayang nasa ating mga kamay ay kaloob Niya upang maipadama natin sa iba ang Kanyang pag-ibig at kabutihan.

Sa huli, hindi ang dami ng ating pag-aari, kayamanan at kapangyarihan ang sukatan ng tunay na tagumpay, kundi kung gaano natin ginamit ang ating mga biyaya upang magmahal, maglingkod, at magbigay pag-asa sa kapwa.

Kaya tanungin natin ang ating sarili: Ginagamit ba natin ang mga biyayang ipinagkaloob ng Diyos upang magbigay buhay at pag-ibig sa iba, o itinatago lamang natin ito para sa ating sarili? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 6 Thursday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 15:1-10

Gospel: Luke 15:1-10

The tax collectors and sinners were all drawing near to listen to Jesus, but the Pharisees and scribes began to complain, saying, “This man welcomes sinners and eats with them.” So Jesus addressed this parable to them. “What man among you having a hundred sheep and losing one of them would not leave the ninety-nine in the desert and go after the lost one until he finds it?  

And when he does find it, he sets it on his shoulders with great joy and, upon his arrival home, he calls together his friends and neighbors and says to them, ‘Rejoice with me because I have found my lost sheep.’ I tell you, in just the same way there will be more joy in heaven over one sinner who repents than over ninety-nine righteous people who have no need of repentance.  

“Or what woman having ten coins and losing one would not light a lamp and sweep the house, searching carefully until she finds it? And when she does find it, she calls together her friends and neighbors and says to them, ‘Rejoice with me because I have found the coin that I lost.’ In just the same way, I tell you, there will be rejoicing among the angels of God over one sinner who repents.”

+ + + + +  + +

Reflection:

What is our attitude toward the so-called sinners of our society? For instance, if we have a sibling whom we perceive to be a sinner, how would we treat him or her? Would we simply turn away and ignore that person, or would we build a bridge to gently reach out and remind him or her that the love of Jesus knows no bounds? The love of Jesus for each of us is never diminished by the sins we have committed. His mercy endures and patiently waits for our return.

Many of us, in our human weakness, tend to give up on those who are lost. We sometimes feel that we have done enough and can do no more. For example, if we have a spouse or loved one who continuously falls into the same sin despite our forgiveness and patience, our natural reaction might be to surrender in exhaustion and give up on that unrepentant heart. And yet, even when we give up, Jesus never does.

Our Lord continuously seeks out the lost and the broken. He never grows weary of pursuing those who have strayed, until He finds them and restores them with His love. And when He does, He does not ask for explanations or justifications—He simply embraces the sinner with infinite compassion, mercy, and forgiveness.

The Parables of the Lost Sheep and the Lost Coin beautifully reveal this truth. They remind us that no one is beyond the reach of God’s love. We are all sinners who stumble and fall, yet we are also deeply loved children whom Jesus refuses to abandon. There is always hope for us, as long as we are willing to turn away from what causes us to sin and take even one small step back toward Him.

Let us, then, reflect deeply: when someone around us falls, will we choose to condemn and distance ourselves, or will we allow Jesus’ boundless love to move through us—reaching out, forgiving, and restoring the lost? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 6 Huwebes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 15:1-10

Mabuting Balita: Lucas 15:1-10

Noong panahong iyon, ang mga publikano at ang mga makasalanan ay nagsisilapit upang makinig kay Jesus. Nagbulung-bulungan ang mga Pariseo at ang mga eskriba. Ang sabi nila, "Ang taong ito'y nakikisalamuha sa mga makasalanan at nakikisalo sa kanila."

Kaya't sinabi sa kanila ni Jesus ang talinghagang ito: "Kung sinuman sa inyo ay may sandaang tupa, at mawala ang isa, ano ang gagawin niya? Iiwan ang siyamnapu't siyam sa ilang at hahanapin ang nawawala hanggang sa matagpuan, hindi ba? Kapag nasumpungan na'y masaya niyang papasanin ito.

Pagdating ng bahay, aanyayahan niya ang kanyang mga kaibigan at mga kapitbahay. Sasabihin niya, 'Makipagsaya kayo sa akin, sapagkat nasumpungan ko sa wakas ang tupa kong nawawala!' Sinasabi ko sa inyo, magkakaroon ng higit na kagalakan sa langit dahil sa isang makasalanang nagsisi't tumalikod sa kanyang kasalanan kaysa siyamnapu't siyam na matuwid na hindi nangangailangang magsisi."

"O kaya, kung ang isang babae ay may sampung salaping pilak at mawala ang isa, ano ang gagawin niya? Sisindihan niya ang ilaw, wawalisan ang bahay at hahanaping mabuti hanggang sa masumpungan ito, hindi ba? Kapag nasumpungan na ito ay aanyayahan niya ang kanyang mga kaibigan at mga kapitbahay.

Sasabihin niya, 'Makipagsaya kayo sa akin, sapagkat nasumpungan ko sa wakas ang nawawala kong salaping pilak!' sinasabi ko sa inyo, gayon din ang kagalakan ng mga anghel ng Diyos dahil sa isang makasalanang nagsisi't tumalikod sa kanyang kasalanan."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang ating saloobin sa mga tinatawag na makasalanan sa ating lipunan? Halimbawa, kung mayroon tayong kapatid na sa tingin natin ay naliligaw ng landas, paano natin siya ituturing?

Tatalikuran ba natin siya, o itatayo natin ang tulay ng pag-ibig upang marahang lapitan at ipaalala sa kanya na ang pag-ibig ni Jesus ay walang hanggan? Ang pag-ibig ni Jesus para sa atin ay hindi nababawasan kahit gaano pa kalaki ang ating kasalanan. Patuloy Siyang nagmamahal at matiyagang naghihintay sa ating pagbabalik.

Marami sa atin, sa ating pagiging tao, ang madaling sumusuko sa mga nawawala. Minsan pakiramdam natin ay nagawa na natin ang lahat. Halimbawa, kung mayroon tayong asawa o mahal sa buhay na paulit-ulit na nagkakasala sa kabila ng ating pagpapatawad, natural lamang na mapagod tayo at sumuko. Ngunit kahit tayo ay bumitaw, si Jesus kailanman ay hindi sumusuko.

Patuloy Niyang hinahanap ang mga naliligaw at sugatan. Hindi Siya napapagod sa pag-abot sa kanila hanggang sa muli Niya silang matagpuan at muling yakapin ng Kanyang pag-ibig. At kapag natagpuan Niya sila, hindi Siya nagtatanong o nanunumbat—bagkus, buong pusong niyayakap Niya sila ng Kanyang walang hanggang awa, habag, at kapatawaran.

Ang Talinghaga ng Nawawalang Tupa at ng Nawawalang Pilak ay malinaw na larawan ng pag-ibig ng Diyos sa atin. Tayong lahat ay makasalanan, ngunit tayo rin ay mga anak na minamahal Niya nang walang kondisyon. Laging may pag-asa hangga’t handa tayong talikuran ang anumang naglalayo sa atin sa Kanya at magsimulang muli sa piling Niya.

Kapag may taong nahulog sa kasalanan, pipiliin ba nating humusga at lumayo, o hahayaan nating dumaloy sa atin ang pag-ibig ni Jesus? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 5 Wednesday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 14:25-33

Gospel: Luke 14:25-33

Great crowds were traveling with Jesus, and he turned and addressed them, “If anyone comes to me without hating his father and mother, wife and children, brothers and sisters, and even his own life, he cannot be my disciple. Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple.

Which of you wishing to construct a tower does not first sit down and calculate the cost to see if there is enough for its completion? Otherwise, after laying the foundation and finding himself unable to finish the work the onlookers should laugh at him and say, ‘This one began to build but did not have the resources to finish.’

Or what king marching into battle would not first sit down and decide whether with ten thousand troops he can successfully oppose another king advancing upon him with twenty thousand troops? But if not, while he is still far away, he will send a delegation to ask for peace terms. In the same way, everyone of you who does not renounce all his possessions cannot be my disciple.”

+ + + + +  + +

Reflection:

The story is told about a man who was being urged by his friend to follow Jesus. So the man asked his friend, “What would I get if I decide to follow Jesus?” The friend answered, “All the crosses that you carry will evaporate the moment you decide to follow Jesus.”

Attracted by the promise of a problem-free life, the man followed Jesus. Yet, as he journeyed with Him, he began to notice something unexpected—the cross he carried on his shoulders grew heavier and even multiplied.

Why do we follow Jesus?

When Jesus saw that great crowds were traveling with Him, He knew that many were there because of the miracles and healings He performed. He also knew that once He stopped performing miracles, many of them would abandon Him. Jesus could see their hearts as clearly as one sees through crystal-clear water.

So He said to them, “Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple” (Luke 14:27).

What, then, is this cross that Jesus is speaking about? The cross represents the trials, burdens, and challenges that we encounter when we decide to follow the Lord. Following Jesus is not a call to comfort but a call to commitment. It is not a promise of a trouble-free life, but an invitation to walk closely with Him even when life becomes difficult.

Many of us may have been led to believe that following Jesus means that all our problems will vanish and that He will immediately lighten our burdens. We may have imagined Him as a cure-all God who fixes everything at once. But as we grow in faith, we realize that there are times when Jesus does not remove our difficulties. There are times when He does not heal us right away or change our situation instantly.

At such moments, it may seem that Jesus is distant or silent. Yet, even in silence, He is with us. Even in pain, He walks beside us. He may not always take away our cross, but He gives us the strength to carry it with faith and courage.

For every tear we shed, He offers His shoulder; for every burden we bear, He offers His heart.

Jesus reminds us that true discipleship requires perseverance. If we truly wish to follow Him, we must be willing to carry our own cross, to let go of our comfort zones, and to trust in His will. But He also assures us: “Do not worry about anything, for I will take care of everything for you.”

To follow Jesus despite our pain, confusion, or weakness is one of the greatest acts of faith we can ever make. When we follow Him even when life is heavy, we discover a deeper kind of peace—the peace that comes not from the absence of problems, but from the presence of Jesus within our hearts.

Do we still choose to follow Jesus even when our crosses become heavier, trusting that through them, He is drawing us closer to His heart? - Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 5 Miyerkules sa Ika-31 na Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:25-33

Mabuting Balita: Lucas 14:25-33

Noong panahong iyon, sumama kay Jesus ang napakaraming tao; humarap siya sa kanila at kanyang sinabi, "Hindi maaaring maging alagad ko ang sinumang umiibig sa kanyang ama at ina, asawa at mga anak, mga kapatid, at maging sa sarili niyang buhay nang higit sa akin. 

Ang sinumang hindi magpasan ng sariling krus at sumunod sa akin ay hindi maaaring maging alagad ko. Kung ang isa sa inyo'y nagbabalak magtayo ng tore, hindi ba uupo muna siya at tatayahin ang magugugol para malaman kung may sapat siyang salaping maipagpapatapos niyon? 

O sinong hari na makikipagdigma sa kapwa hari ang hindi muna uupo at pag-aaralang mabuti kung ang sampunlibo niyang kawal ay maisasagupa sa kalaban na may dalawampunlibong tauhan? 

At kung hindi niya kaya, malayo pa ang kalaban ay magsusugo na siya ng kinatawan upang makipagkasundo. Gayun din naman, hindi maaaring maging alagad ko ang sinuman, kung hindi niya tatalikdan ang lahat sa kanyang buhay."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang lalaki na hinihikayat ng kanyang kaibigan na sumunod kay Jesus. Kaya’t tinanong ng lalaki ang kanyang kaibigan, “Ano ang makukuha ko kung susunod ako kay Jesus?” Sumagot ang kaibigan, “Lahat ng mga krus na pinapasan mo ay maglalaho sa sandaling piliin mong sumunod kay Jesus.”

Naakit ng pangakong buhay na walang problema, sumunod ang lalaki kay Jesus. Ngunit habang siya ay lumalakad kasama Niya, napansin niyang ang krus na kanyang pasan ay lalong bumigat at dumami pa.

Bakit nga ba tayo sumusunod kay Jesus?

Nang mapansin ni Jesus na maraming tao ang sumusunod sa Kanya, alam Niyang karamihan sa kanila ay naroroon dahil sa mga milagro at kagalingang kanilang nasaksihan. Batid Niya na kapag tumigil Siya sa paggawa ng mga milagro, marami sa kanila ang tatalikod sa Kanya. Alam ni Jesus kung ano ang tunay na laman ng kanilang mga puso.

Kaya’t sinabi Niya, “Ang sinumang hindi nagpapasan ng kanyang sariling krus at sumusunod sa Akin ay hindi maaaring maging Aking alagad” (Lucas 14:27).

Ano ang krus na ito na tinutukoy ni Jesus? Ang krus ay sumasagisag sa mga pagsubok, pasanin, at paghihirap na ating nararanasan kapag pinili nating sumunod sa Panginoon. Ang pagsunod kay Jesus ay hindi panawagan tungo sa kaginhawaan kundi tungo sa pagsasakripisyo at katapatan. Hindi ito pangako ng buhay na walang problema, kundi paanyaya na makisama sa Kanya kahit sa gitna ng ating mga paghihirap.

Madalas tayong naniniwala na kapag tinanggap natin si Jesus bilang Panginoon at tagapagligtas ay, agad Niyang aalisin ang ating mga problema. Iniisip natin na Siya ay isang Diyos na kayang solusyunan agad ang lahat. Ngunit habang lumalalim ang ating pananampalataya, napagtatanto natin na may mga pagkakataong hindi agad inaalis ni Jesus ang ating mga pasanin, hindi agad Niya pinapagaling ang sugat sa ating mga puso, at tila ba tahimik Siya sa gitna ng ating mga problema.

Ngunit sa kabila ng katahimikan, kasama natin Siya. Sa kabila ng sakit, kaisa natin Siya. Maaaring hindi Niya agad alisin ang ating krus, ngunit binibigyan Niya tayo ng lakas upang ito’y ating mapasan nang may pananampalataya at pagsasakripisyo.

Sa bawat luha na pumapatak, iniaalay Niya ang Kanyang balikat; sa bawat pasaning mabigat, iniaalay Niya ang Kanyang puso.

Pinaaalalahanan tayo ni Jesus sa Mabuting Balita na ang tunay na pagtalima sa Kanya ay nangangailangan ng pagtitiyaga, pananampalataya at pagtitiis. Kung nais talaga nating sumunod sa Kanya, kailangan nating handang pasanin ang ating sariling krus, magsakripisyo, at iwan ang ating kaginhawaan. Ngunit tiniyak din Niya: “Huwag kayong mabahala, sapagkat Ako ang bahala sa lahat para sa inyo.”

Ang pagsunod kay Jesus sa gitna ng ating mga pasanin, pagsubok, at luha ay ang pinakamagandang desisyong maaari nating gawin sa ating buhay. Sapagkat doon natin natutuklasan ang kapayapaang hindi galing sa kawalan ng problema, kundi sa presensiya ni Kristo sa ating mga puso.

Patuloy pa rin ba tayong susunod kay Jesus kahit mas bumigat ang ating mga krus, nananalig na sa bawat hakbang, lalo tayong Kanyang inilalapit sa Kanyang mapagmahal na puso? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday November 4 Memorial of Saint Charles Borromeo, Bishop: Luke 14:15-24

Gospel: Luke 14:15-24

One of those at table with Jesus said to him, "Blessed is the one who will dine in the Kingdom of God." He replied to him, "A man gave a great dinner to which he invited many. When the time for the dinner came, he dispatched his servant to say to those invited, 'Come, everything is now ready.' But one by one, they all began to excuse themselves. 

The first said to him, 'I have purchased a field and must go to examine it; I ask you, consider me excused.' And another said, 'I have purchased five yoke of oxen and am on my way to evaluate them; I ask you, consider me excused.' And another said, 'I have just married a woman, and therefore I cannot come.' The servant went and reported this to his master. 

Then the master of the house in a rage commanded his servant, 'Go out quickly into the streets and alleys of the town and bring in here the poor and the crippled, the blind and the lame.' The servant reported, 'Sir, your orders have been carried out and still there is room.' The master then ordered the servant, 'Go out to the highways and hedgerows and make people come in that my home may be filled. For, I tell you, none of those men who were invited will taste my dinner.'"

+ + + + + + +

Reflection:

There was once a young mother whose father often reminded her to bring her children to church for the Holy Mass. But she would always reason out that they had too many preoccupations. Time passed, and when her children grew up, they became disrespectful to her. None of them finished their studies, and their lives turned out to be full of disappointment and struggle.

The Holy Mass is God’s loving invitation for all of us to come and be with Him. Nobody is ever barred from attending its celebration, yet sadly, not everyone responds to this call. We often find ourselves saying that we have many concerns or that we are too busy. And so, the Holy Mass — this precious encounter with Jesus — becomes the least of our priorities.

Let us not wait until we are retired, old, or sickly before making time for God. Let us seize every opportunity to be present at the Holy Mass while we are still in the pink of health. Every Mass we attend is an opportunity to draw closer to Jesus, to listen to His life-giving Word, and to be nourished by His very Body and Blood — the food that heals and sustains our souls.

At the end of our lives, all our worldly achievements will no longer matter, no matter how great they may seem. What will truly count is the personal relationship we have built with Jesus — a relationship strengthened and nourished each time we meet Him in the Holy Eucharist.

We therefore have to make time for the Holy Mass. It will not take much from us — just one sacred hour with the Lord who has given us everything. In that one hour, heaven touches earth. In that one hour, we encounter the greatest healer, Jesus Himself.

Do we joyfully make time for Jesus at the Holy Mass, or do we keep Him waiting while we chase the passing things of this world? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Martes Nobyembre 4 Paggunita kay San Carlos Borromeo, obispo: Lucas 14:15-24

Mabuting Balita: Lucas 14:15-24

Noong panahong iyon, sinabi kay Hesus ng isa sa mga kasalo niya sa hapag, "Mapalad ang makakasalo sa hapag sa kaharian ng Diyos!" Sumagot si Jesus, "May isang lalaking naghanda ng isang malaking piging, at marami siyang inanyayahan. Nang dumating ang oras ng piging, inutusan niya ang kanyang mga alipin at ipinasabi sa mga inanyayahan. 'Halina kayo, handa na ang lahat!'

Ngunit nagdahilan silang lahat. Ang sabi ng una, 'Nakabili ako ng bukid at kailangan kong puntahan. Kayo na sana ang bahalang magpaumanhin sa akin.' At sinabi ng isa, 'Nakabili ako ng limang pares na baka, at kailangan kong isingkaw para masubok. Kayo na sana ang bahalang magpaumanhin sa akin.' Sinabi naman ng isa pa, 'Bagong kasal ako kaya hindi ako makakadalo.' Bumalik ang alipin at ibinalita sa kanyang panginoon.

Nagalit ito at sinabi sa alipin, 'Lumabas kang madali sa mga lansangan at makikipot na daan ng lunsod, at isama mo rito ang mga pulubi, mga pingkaw, mga bulag, at mga pilay.' Pagbabalik ng alipin ay sinabi niya, 'Panginoon, nagawa ko na po ang iniuutos ninyo, ngunit maluwag pa.'

Kaya'y sinabi ng panginoon sa alipin, 'Lumabas ka sa mga lansangan at sa mga landas; at pilitin mong pumarito ang mga tao, upang mapuno ang aking bahay. Sinasabi ko sa inyo: isa man sa mga unang inanyayahan ay hindi makatitikim ng aking handa!'

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang ina na laging pinaaalalahanan ng kanyang ama na dalhin ang kanyang mga anak sa simbahan upang dumalo sa Banal na Misa. Ngunit palagi niyang katuwiran na sila’y abala sa napakaraming gawain.

Lumipas ang panahon at nang lumaki ang kanyang mga anak, sila ay naging bastos at suwail sa kanya. Wala ni isa sa kanila ang nakatapos ng pag-aaral, at ang kanilang mga buhay ay naging puno ng kabiguan at kalungkutan.

Ang Banal na Misa ay isang mapagmahal na paanyaya ng Diyos para sa ating lahat — isang pagkakataong makapiling Siya at maranasan ang Kanyang biyaya. Walang sinuman ang pinagbabawalan sa pagdiriwang nito, ngunit nakalulungkot isipin na hindi tayong lahat ay tumutugon sa paanyayang ito. Madalas nating idahilan na tayo’y abala, marami tayong kailangang asikasuhin. Kaya’t ang pagdalo sa Misa ay nagiging isa na lamang sa mga huling bagay sa ating prayoridad.

Huwag na nating hintayin pa na tayo’y tumanda, magkasakit, o mawalan ng lakas bago natin bigyan ng panahon ang Diyos. Habang tayo ay malakas, habang kaya pa nating tumayo at maglakbay, samantalahin natin ang pagkakataong makadalo sa Banal na Misa. Sa bawat Misa, tayo ay pinapalapit ni Jesus sa Kanyang sarili — binibigyan Niya tayo ng Kanyang Salita na nagbibigay-buhay at ng Kanyang Katawan at Dugo na nagdudulot ng kagalingan at kalakasan sa ating kaluluwa.

Sa katapusan ng ating buhay, ang lahat ng ating mga tagumpay at kayamanan ay mawawalan ng saysay, gaano man ito kadakila sa paningin ng mundo. Ang tunay na mahalaga ay ang ating personal na ugnayan kay Jesus — ugnayang pinatatag at pinagyaman sa bawat pagdalo natin sa Banal na Eukaristiya.

Kaya’t maglaan tayo ng panahon para sa Banal na Misa. Hindi naman ito kukuha ng marami sa ating oras — isang banal na oras lamang sa piling ng Panginoon na naghandog ng Kanyang buhay para sa atin. Sa loob ng isang oras na iyon, ang langit ay bumababa sa lupa, at tayo’y nagkakaroon ng tunay na pakikipagtagpo sa pinakadakilang Manggagamot — si Jesus mismo.

Tunay ba tayong naglalaan ng panahon para kay Jesus sa Banal na Misa — o hinahayaan nating Siya ay maghintay habang abala tayo sa mga bagay na panandalian lamang sa mundong ito? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 3 Monday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 14:12-14

Gospel: Luke 14:12-14

On a sabbath Jesus went to dine at the home of one of the leading Pharisees. He said to the host who invited him, “When you hold a lunch or a dinner, do not invite your friends or your brothers or sisters or your relatives or your wealthy neighbors, in case they may invite you back and you have repayment.

Rather, when you hold a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, the blind; blessed indeed will you be because of their inability to repay you. For you will be repaid at the resurrection of the righteous.”

+ + + + +  + +

Reflection:

Have we noticed that there’s a deeper and more lasting sense of joy when we give to the poor than when we give to someone who can repay us? If we haven’t experienced this yet, let us try doing it and allow our hearts to feel the quiet happiness that comes from selfless giving.

For instance, we can try preparing two sets of the same food: one we give to our neighbor, and the other we offer to someone in need. After doing so, let us pause and notice the profound sense of grace and fulfillment that gently settles in our hearts. This feeling is a divine whisper reminding us that we have touched the heart of Jesus through our act of love.

Why is this so? Because the poor, the unwanted, and the less fortunate among us are closest to the heart of our Lord. In fact, Jesus Himself shared a story about the Last Judgment, where the king said: “Truly, I say to you, just as you did it for one of the least of these brothers or sisters of mine, you did it to me” (Matthew 25:40).

In the Gospel, Jesus was invited to dine at the home of one of the leading Pharisees. While there, He gave everyone present a lesson filled with wisdom and compassion—food for the soul that continues to nourish us today.

He said to His host: “When you hold a lunch or a dinner, do not invite your friends or your brothers or sisters or your relatives or your wealthy neighbors, in case they may invite you back and you have repayment. Rather, when you hold a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, the blind; blessed indeed will you be because of their inability to repay you. For you will be repaid at the resurrection of the righteous” (Luke 14:12–14).

This powerful and moving teaching of Jesus is not only meant for the Pharisee who invited Him—it is also for us. He gently reminds us that true love and generosity are not measured by what we receive in return, but by the joy of giving from the heart, especially to those who cannot repay us.

Let us, therefore, open our hearts and our hands to those in need. In every act of kindness we extend to others, we encounter Jesus Himself.

Are we ready to give—not because we expect something back—but because we desire to love as Jesus loves us? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 3 Lunes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 14:12-14

Mabuting Balita: Lucas 14:12-14

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa pinuno ng mga Pariseo na nag-anyaya sa kanya: “Kapag naghahanda ka, huwag ang mga kaibigan mo, mga kapatid, mga kamag-anak o mayayamang kapitbahay ang aanyayahan mo, sapagkat aanyayahan ka rin nila, at sa gayo’y nagantihan ka na. 

Kaya kung ikaw ay maghahanda ng isang malaking salu-salo, ang mga pulubi, mga pingkaw, mga pilay, at mga bulag ang anyayahan mo. Hindi sila makagaganti sa iyo at sa gayo’y magiging mapalad ka. Gagantihin ka ng Diyos na muling pagkabuhay ng mga banal.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Napansin na ba natin na may mas malalim at mas tunay na kaligayahan kapag tayo ay nagbibigay sa mahihirap kaysa kapag nagbibigay tayo sa mga taong kayang suklian tayo? Kung hindi pa natin ito naranasan, subukan nating gawin ito upang maramdaman natin ang tahimik na ligayang hatid ng taos-pusong pagbibigay.

Halimbawa, maaari tayong maghanda ng dalawang pares ng parehong pagkain: ang isa ay ibigay natin sa ating kapitbahay, at ang isa naman ay ialay natin sa isang nangangailangan. Pagkatapos nating gawin ito, huminto tayo sandali at damhin ang kakaibang kapayapaan at kagalakang mararamdaman natin sa ating puso. Ito ay paalala ng Diyos na sa ating kabutihan, ay hinipo natin ang puso ni Hesus.

Bakit nga ba ganito? Sapagkat ang mga mahihirap, ang mga itinataboy, at ang mga kapus-palad sa ating lipunan ay pinakamalapit sa puso ni Hesus. Sa katunayan, sinabi Niya sa kuwento tungkol sa Huling Paghuhukom: “Tandaan ninyo: anumang ginawa ninyo sa pinakahamak sa mga kapatid kong ito, sa Akin ninyo ginawa” (Mateo 25:40).

Sa Mabuting Balita, inimbitahan si Hesus na makisalo sa bahay ng isa sa mga pinunong Pariseo. Doon ay nagturo Siya ng isang aral na may lalim at pag-ibig—isang pagkaing pampalakas ng kaluluwa na patuloy nating pinagninilayan hanggang ngayon.

Sinabi Niya: “Kapag maghahanda ka ng tanghalian o hapunan, huwag mong anyayahan ang iyong mga kaibigan, kapatid, kamag-anak, o mayayamang kapitbahay, baka anyayahan ka rin nila at mabayaran ka. Sa halip, kapag maghahanda ka ng piging, anyayahan mo ang mga mahihirap, mga pilay, mga bulag, at mga lumpo. Mapalad ka sapagkat wala silang kakayahang gumanti sa iyo; sapagkat gagantimpalaan ka sa muling pagkabuhay ng mga matuwid” (Lucas 14:12–14).

Ang makabuluhan at puspos ng pag-ibig na aral na ito ni Hesus ay hindi lamang para sa Pariseong nag-imbita sa Kanya—ito ay para rin sa atin. Ipinapaalala Niya na ang tunay na pag-ibig at kabutihan ay hindi nasusukat sa kung ano ang ating natatanggap, kundi sa kung paano tayo nagbibigay mula sa ating puso, lalo na sa mga walang kakayahang ibalik ang ating ginawang kabutihan sa kanila.

Kaya’t buksan natin ang ating mga puso at mga kamay para sa mga nangangailangan. Sa bawat kabutihang ating ginagawa, nakakatagpo natin mismo si Hesus.

Handa ba tayong magbigay hindi dahil may kapalit, kundi dahil nais nating magmahal gaya ng pagmamahal ni Hesus sa atin? – Marino J. Dasmarinas