Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Miyerkules Nobyembre 12 Paggunita kay San Josafat, Obispo at martir: Lucas 17:11-19

Mabuting Balita: Lucas 17:11-19

Sa paglalakbay ni Hesus patungong Jerusalem, nagdaan siya sa hangganan ng Samaria at Galilea. Nang papasok na siya sa isang nayon, siya’y sinalubong ng sampung ketongin. Tumigil sila malayu-layo at humiyaw ng: “Hesus! Panginoon! Mahabag po kayo sa amin!” nang makita sila ay sinabi niya, “Humayo kayo at pakita sa mga saserdote.”

At samantalang sila’y naglalakad, gumaling sila. Nang mapuna ng isa na siya’y magaling na, nagbalik siyang sumisigaw ng pagpupuri sa Diyos. Nagpatirapa siya sa paanan ni Hesus at nagpasalamat. Ang taong ito’y Samaritano.

“Hindi ba sampu ang gumaling?” tanong ni Hesus. “Nasan ang siyam? Wala bang nagbalik at nagpuri sa Diyos kundi ang dayuhang ito?” Sinabi sa kanya ni Hesus, “Tumindig ka’t humayo sa iyong lakad! Pinagaling ka dahil sa iyong pananalig.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano nga ba ang hinihingi ng Diyos sa atin upang tayo ay gumaling—hindi lamang sa ating pisikal na karamdaman, kundi maging sa ating mga sugat na emosyonal at espirituwal? Ang hinihingi ng Diyos ay pananampalataya, kababaang-loob, at pusong mapagpasalamat.

Sa ating Mabuting Balita ngayon, habang si Jesus ay naglalakbay patungong Jerusalem, napansin Niya mula sa malayo ang sampung lalaking may ketong na sumisigaw, “Jesus, maawa ka sa amin!” Hindi ang lakas ng kanilang tinig ang umantig sa Kanya, kundi ang pananampalatayang nagmumula sa kanilang mga pusong umaasa. Nakita ni Jesus hindi lamang ang kanilang sugatang katawan, kundi ang paniniwalang kumikislap sa kanilang kaluluwa.

Agad silang pinagaling ni Jesus. Subalit hindi lahat ay nagpakita ng kababaang-loob at pasasalamat. Isa lamang — ang Samaritano, isang dayuhan — ang bumalik upang magpasalamat kay Jesus. Ang kanyang pagbabalik ay tanda ng pusong hindi lamang gumaling, kundi nabago ng lubusan.

At sinabi ni Jesus, “Hindi ba sampu ang gumaling? Nasaan ang siyam?” Bakit Niya ito tinanong? Dahil ba gusto Niyang purihin Siya? Hindi. Nais lamang ni Jesus makita kung taglay din ng iba ang kababaang-loob at pusong mapagpasalamat. Nakalulungkot, hindi sila nagbalik. Gumaling nga ang kanilang katawan, ngunit ang kanilang espiritu ay nanatiling may karamdaman.

Mula sa Mabuting Balitang ito, tatlong mahahalagang aral ang ating matututunan:

Una, tayo ay dapat laging manampalataya kay Jesus. Sa gitna ng mga unos ng buhay, huwag tayong mawawalan ng tiwala sa Kanya. Ang pananampalataya ang ating sandigan kapag tila walang katiyakan ang lahat.

Ikalawa, tayo ay dapat maging mapagpakumbaba sa harap ng Diyos sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang kalooban, hindi sa ating sariling kagustuhan. Sa kababaang-loob natin tunay na nasusumpungan ang biyaya ng Diyos, sapagkat Siya ay malapit sa mga pusong marunong yumuko at magtiwala.

Ikatlo, tayo ay dapat laging magpasalamat. Araw-araw, binubuhusan tayo ng Diyos ng Kanyang mga biyaya—malalaki man o maliliit. Ang pagkain sa ating hapag, ang kalusugang ating tinatamasa, at ang panibagong buhay na ibinibigay Niya tuwing umaga—lahat ng ito ay mga patunay ng Kanyang pagmamahal. Kung minsan ay hindi natin ito napapansin, ngunit ito ang mga himalang tahimik Niyang ibinubulong sa ating pang-araw-araw na buhay.

Kaya’t sikapin nating palaging taglayin ang pusong may pananampalataya, kababaang-loob, at pasasalamat. Tayo ay magtiwala sa Diyos sa gitna ng anumang pagsubok. Tayo ay magpakumbaba sa Kanyang harapan at sa ating kapwa, sapagkat sa kababaang-loob dumadaloy ang masaganang biyaya. At tayo ay laging magpasalamat sa bawat maliit o malaking himalang Kanyang ginagawa sa ating buhay araw-araw.

Tayo ba ay katulad ng Samaritano—may pusong puno ng pananampalataya, kababaang-loob, at pasasalamat—o tayo ba, tulad ng siyam, ay nakalimot bumalik upang pasalamatan ang Panginoong patuloy na nagpapagaling at nagmamahal sa atin? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday November 11 Memorial of Saint Martin of Tours, Bishop: Luke 17:7-10

Gospel: Luke 17:7-10

Jesus said to the Apostles: “Who among you would say to your servant who has just come in from plowing or tending sheep in the field, ‘Come here immediately and take your place at table’? Would he not rather say to him, ‘Prepare something for me to eat. Put on your apron and wait on me while I eat and drink. You may eat and drink when I am finished’? 

Is he grateful to that servant because he did what was commanded? So should it be with you. When you have done all you have been commanded, say, ‘We are unprofitable servants; we have done what we were obliged to do.

+ + + + + + +

Reflection:

What characterizes a meaningful life?

It is a life of loving service to God and to our fellowmen and women. God brought us into this world not to be served but to serve. Yet if we are honest, serving God is not always easy. It can be tiring, demanding, and even misunderstood. Still, we are called to serve—no matter how difficult—so that we may help Jesus spread His saving love and living faith.

But what does it truly take to become genuine servants of the Lord? It requires humility—deep, sincere, and constant humility. For only a humble heart can serve without seeking applause, recognition, or validation. But do we truly have humility when we serve? Many of us, oftentimes, are tempted to look good in the eyes of others. Many times, even our desire to serve the poor can be influenced by how we want Jesus or other people to see us.

Yet Jesus cannot be fooled. We may impress people, but we can never hide from Him the real motives of our hearts. He sees everything—the intentions behind our actions, the thoughts behind our smiles, the reasons behind our service.

And still, in His mercy, the moment we choose to follow or serve God, He will surely reward us. The first reward is peace—deep peace that the world cannot give. And many other rewards will follow. These may not be the rewards we expect or desire from this world, but they will be far greater, far deeper, far more lasting than anything earthly recognition can offer. Some of these rewards may not even come in our lifetime, but they will surely come in God’s perfect time—even beyond our earthly life.

Because God never forgets the love we give, the sacrifices we make, and the small, hidden acts of service we offer in His name.

Are we serving to be seen—or serving because we have seen and experienced the love of Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Martes Nobyembre 11 Paggunita kay San Martin ng Tours, obispo: Lucas 17:7-10

Mabuting Balita: Lucas 17:7-10

Noong panahong iyon, sinabi ng Panginoon, "Ipalagay nating kayo'y may aliping nag-aararo, o nagpapastol kaya ng tupa. Pagkagaling niya sa bukid, sasabihin ba ninyo sa kanya, 'Halika at nang makakain ka na'? Hindi! Sa halip ay ganito ang sinasabi ninyo: 'Ipaghanda mo ako ng hapunan; magbihis ka, at silbihan mo ako habang ako'y kumakain. 

Kumain ka pagkakain ko.' Pinasasalamatan ba ang alipin dahil sa ginawa niya ang iniutos sa kanya? Gayon din naman kayo; kapag nagawa na ninyo ang lahat ng iniuutos sa inyo, sabihin ninyo, 'Kami'y mga aliping walang kabuluhan; tumupad lamang kami sa aming tungkulin.'"

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ba ang tunay na nagpapakilala ng isang makahulugang buhay?

Ito ay ang buhay na naglilingkod nang may pagmamahal sa Diyos at sa ating kapwa. Dinala tayo ng Diyos sa mundong ito hindi upang paglingkuran, kundi upang tayo ang maglingkod. Ngunit kung tayo ay magiging tapat, ang paglilingkod sa Diyos ay hindi laging madali.

Madalas itong nakapapagod, nakakaubos, at minsan ay hindi nauunawaan ng iba. Gayunman, tinatawag pa rin tayo na maglingkod—anumang hirap ang kaharapin—upang maibahagi natin  ang pag-ibig ni Jesus.

Ngunit ano nga ba ang kailangan upang maging tunay na lingkod ng Panginoon?

Kinakailangan nito ng kababaang-loob—malalim, tapat, at palagian. Sapagkat ang pusong mapagpakumbaba lamang ang nakakayanan ang maglingkod nang hindi naghahanap ng papuri o pagkilala.

Ngunit tayo ba ay may tunay na kababaang-loob kapag tayo ay naglilingkod? Marami sa atin, madalas, ay natutuksong maglingkod upang magmukhang mabuti sa paningin ng iba. Minsan pa nga, pati ang paglilingkod natin sa mga dukha ay naaapektuhan ng kagustuhan nating magmukhang kalugod-lugod sa paningin ni Jesus.

Ngunit hindi natin kayang lokohin si Jesus. Maaari nating mapahanga ang tao, ngunit ang Diyos? Hindi kailanman. Nakikita Niya ang lahat—ang nilalaman ng ating puso, ang motibo ng ating gawa, at ang maliliit na lihim sa likod ng ating mga kilos.

At sa kabila nito, sa sandaling piliin natin na sundin at paglingkuran ang Diyos, tiyak Niya tayong gagantimpalaan. Ang unang gantimpala ay kapayapaan—malalim at tahimik na kapayapaang hindi kayang ibigay ng mundo. Susundan ito ng marami pang biyaya.

Maaaring hindi ito ang gantimpalang hinihintay o inaasahan natin mula sa mundong ito, ngunit tiyak na mas malalim, mas dakila, at mas panghabang-buhay ang mga gantimpalang nagmumula sa Diyos. Maaaring hindi natin ito matanggap habang tayo ay nabubuhay, ngunit darating ito sa tamang oras—kahit lampas pa sa buhay na ito.

Sapagkat hindi kailanman nakakalimot ang Diyos sa bawat pag-ibig na ibinibigay natin, sa bawat sakripisyong tinitiis natin, at sa bawat tahimik at tagong paglilingkod na inaalay natin para sa Kanya.

Naglilingkod ba tayo upang makita ng iba—o naglilingkod tayo dahil nakita at naranasan na natin ang walang hanggang pag-ibig ni Jesus? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Monday November 10 Memorial of Saint Leo the Great, Pope and Doctor of the Church: Luke 17:1-6

Gospel: Luke 17:1-6

Jesus said to his disciples, “Things that cause sin will inevitably occur, but woe to the one through whom they occur. It would be better for him if a millstone were put around his neck and he be thrown into the sea than for him to cause one of these little ones to sin.

Be on your guard! If your brother sins, rebuke him; and if he repents, forgive him. And if he wrongs you seven times in one day and returns to you seven times saying, ‘I am sorry, you should forgive him.”  

And the Apostles said to the Lord, “Increase our faith.” The Lord replied, “If you have faith the size of a mustard seed, you would say to this mulberry tree, ‘Be uprooted and planted in the sea,’ and it would obey you.

+ + + + +  + +

Reflection:

Why do we sin?

We sin because we sometimes allow sin to envelop us, and we sin because our faith in Jesus weakens and becomes easily defeated by temptations. The devil is like a drone hovering above us—watching, observing, waiting for the moment our faith falters. And the very instant he detects that our faith is weak, he quickly sends his servants to entice us with sin and lure us away from God.

But what is the antidote to sin?

It is something simple, and yet something we often fail to fully embrace—our faith in Jesus. This is what conquers the devil. This is what shields us from temptation. And the moment we ask Jesus to strengthen our faith, He will lovingly and generously grant us the grace we need.

But do we sincerely and prayerfully ask Him?

Are we faithful Mass-goers?

Do we spend time with the Word of God?

Do we pray the Holy Rosary with devotion and love?

If we truly desire an increase of faith, we must not only ask Jesus—we must also show Him, through our daily choices and our way of life, that we are ready to receive this precious gift. When we do so, we will begin to notice a meaningful transformation in our faith journey and in our walk with Jesus.

Faith is a gift—but it is also given by Jesus to those who seek it earnestly, and to those who are willing to walk away from anything that leads them into sin. A person worthy of this gift is someone who continues to grow in the knowledge of Jesus, and someone who shares their faith with others so that more hearts may encounter His love.

So if we want our faith to grow, let us desire to know Jesus more deeply, let us share Him more boldly, and let us courageously turn our backs on anything that separates us from His love. - Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Lunes Nobyembre 10 Paggunita kay San Leon Magno, papa at pantas ng simbahan : Lucas 17:1-6

Mabuting Balita: Lucas 17:1-6

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, “Hindi mawawala kahit kailan ang mga sanhi ng pagkakasala; ngunit nakapangingilabot ang sasapitin ng taong panggagalingan nito! Mabuti pa sa kanya ang bitinan ng isang malaking gilingang-bato sa leeg at itapon sa dagat, kaysa maging sanhi ng pagkakasala ng isa sa maliliit na ito. Kaya’t mag-ingat kayo! 

“Kung magkasala ang kapatid mo, pagsabihan mo, at kung siya’y magsisi, patawarin mo. Kung makapito siyang magkasala sa iyo sa maghapon, at makapito ring lumapit sa iyo at magsabing, ‘Nagsisisi ako,’ patawarin mo.” 

Sinabi ng mga apostol sa Panginoon, “Dagdagan po ninyo ang aming pananalig sa Diyos!” Tumugon ang Panginoon, “Kung maging sinlaki man lamang ng butil ng mustasa ang inyong pananalig sa Diyos, masasabi ninyo sa puno ng sikomorong ito, ‘Mabunot ka, at matanim sa dagat!’ at tatalima ito sa inyo.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit ba tayo nagkakasala?

Nagkakasala tayo dahil minsan hinahayaang natin na alipinin tayo ng kasalanan; nagkakasala tayo dahil humihina ang ating pananampalataya kay Jesus at madali tayong natatangay ng tukso.

Ang diyablo ay parang isang drone na palutang-lutang sa ibabaw natin—nakamasid, nagmamatyag, naghihintay ng sandaling manghina ang ating pananampalataya. At sa mismong oras na makita niyang mahina na tayo, mabilis niyang ipinadadala ang kanyang mga alipin upang tuksuhin tayo at ilayo tayo sa Diyos.

Ngunit ano ba ang lunas sa kasalanan?

Ito ay isang bagay na simple, ngunit madalas ay hindi natin lubos na niyayakap—ang ating pananampalataya kay Jesus. Ito ang tumatalo sa diyablo. Ito ang nagiging panangga natin laban sa tukso. At sa sandaling hilingin natin kay Jesus na palakasin ang ating pananampalataya, buong pagmamahal Niya itong ibibigay at pagkakalooban Niya tayo ng biyayang kailangan natin.

Ngunit taimtim ba talaga tayong humihiling?

Tapat ba tayong dumadalo sa Banal na Misa?

Naglalaan ba tayo ng oras para sa Kanyang Salita?

Nagdarasal ba natin ang Banal na Rosaryo nang may debosyon at pag-ibig?

Kung tunay nating nais na lumago ang ating pananampalataya, hindi lang tayo dapat humingi kay Jesus—dapat din nating ipakita sa Kanya, sa pamamagitan ng ating araw-araw na mga pagpili at pamumuhay, na handa tayong tanggapin ang mahalagang kaloob na ito. Kapag ginawa natin ito, mapapansin natin ang makabuluhang pagbabago sa ating paglalakbay ng pananampalataya at sa ating pakikipaglakad kay Jesus.

Ang pananampalataya ay isang kaloob—ngunit ito rin ay ibinibigay ni Jesus sa mga tao na buong sigasig na naghahanap nito, at handang talikuran ang anumang naglalayo sa kanila sa Kanyang pag-ibig. Ang taong karapat-dapat sa kaloob na ito ay yaong patuloy na lumalago sa pagkilala kay Jesus, at nagbabahagi ng kanilang pananampalataya upang mas maraming puso ang makaranas ng Kanyang pagmamahal.

Kaya kung nais talaga nating lumalim ang ating pananampalataya, sikapin nating makilala si Jesus nang mas malalim, ibahagi Siya nang mas buong kasipagan, at talikuran nang may lakas ng loob ang anumang humahadlang sa atin na tangapin ang Kanyang pag-ibig.

Handa ba tayong hayaan ang ating puso na sumunod kay Jesus, upang tuluyan tayong mahubog ng Kanyang pag-ibig? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 9 Sunday, Feast of the Dedication of the Lateran Basilica in Rome: John 2:13-22

Gospel: John 2:13-22

Since the Passover of the Jews was near, Jesus went up to Jerusalem. He found in the temple area those who sold oxen, sheep, and doves, as well as the money-changers seated there.

He made a whip out of cords and drove them all out of the temple area, with the sheep and oxen, and spilled the coins of the money-changers and overturned their tables, and to those who sold doves he said, "Take these out of here, and stop making my Father's house a marketplace."

His disciples recalled the words of Scripture, Zeal for your house will consume me. At this the Jews answered and said to him, "What sign can you show us for doing this?" Jesus answered and said to them, "Destroy this temple and in three days I will raise it up." The Jews said, "This temple has been under construction for forty-six years, and you will raise it up in three days?"

But he was speaking about the temple of his Body. Therefore, when he was raised from the dead, his disciples remembered that he had said this, and they came to believe the Scripture and the word Jesus had spoken.

+ + + + + + +

Reflection:

Do we still revere and respect the Church as the temple of God?

Sometimes, we forget that the Church is meant to be a sacred place—a house of prayer, worship, and communion with the Lord. Yet, there are times when it becomes a venue for idle talk, business dealings, and even other improper activities. Sadly, some of us who serve within the Church, those who spend more time in its ministries and volunteer work, may also fall into this trap.

Jesus reminds us today that the temple He refers to is not only the physical Church but also our very own bodies, which are the temples of the Holy Spirit. How have we treated these temples? What values do we nurture in our minds and hearts?

Some of us may go to great lengths to change our outward appearance—altering the color of our skin, enhancing certain parts of our bodies, or doing whatever it takes to appear more attractive. But Jesus calls us to look deeper within. He invites us to honor our true beauty—the one that radiates from a pure, humble, and God-centered heart.

The real purpose of the Church is not for self-promotion or worldly pursuits. It is a sacred refuge, a place of worship, and a home for the poor, the lost, and the weary. Likewise, our bodies—our personal temples—must also reflect that same holiness. We are called to accept and respect ourselves as God wonderfully created us, with our unique features and colors, as signs of His divine artistry.

Let us remember: it does not matter if we are not outwardly attractive by worldly standards. What truly matters is that we are beautiful and godly inside, where the Spirit of God dwells and shines through us.

As we enter the Church or look at ourselves in the mirror today, let us ask: Do we honor these temples—the house of God and our own bodies—with reverence, purity, and love worthy of His presence? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Nobyembre 9 Kapistahan ng Pagtatalaga ng Basilika ng San Juan De Letran sa Roma: Juan 2:13-22

Mabuting Balita: Juan 2:13-22

Malapit na ang Paskuwa ng mga Judio, kaya’t pumunta si Hesus sa Jerusalem. Nakita niya sa templo ang mga nagbibili ng mga baka, mga tupa, at mga kalapati, at ang namamalit ng salapi. Gumawa siya ng isang panghagupit na lubid at ipinagtabuyang palabas ang mangangalakal, pati mga baka at tupa.

Isinabog niya ang salapi ng mga namamalit at pinagtataob ang kanilang mga hapag. Sinabi niya sa mga nagbibili ng kalapati, “Alisin ninyo rito ang mga iyan! Huwag ninyong gawing palengke ang bahay ng aking Ama!” Naalala ng kanyang mga alagad na sinasabi sa Kasulatan, “Ang aking malasakit sa iyong bahay ay parang apoy na nag-aalab sa puso ko.”

Dahil dito’y tinanong siya ng mga Judio, “Anong tanda ang maibibigay mo upang patunayang may karapatan kang gawin ito?” Tumugon si Hesus, “Gibain ninyo ang templong ito at muli kong itatayo sa loob ng tatlong araw.” Sinabi ng mga Judio, “Apatnapu’t anim na taon na ginawa ang templong ito, at itatayo mo sa loob lamang ng tatlong araw?”

Ngunit ang templong tinutukoy ni Hesus ay ang kanyang katawan. Kaya’t nang siya’y muling mabuhay, naalaala ng kanyang mga alagad na sinabi niya ito; at naniwala sila sa Kasulatan at sa mga sinabi ni Hesus.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Nererespeto at iginagalang pa ba natin ang Simbahan bilang templo ng Diyos?

Madalas, nakakalimutan natin na ang Simbahan ay hindi lamang isang gusali. Ito ay isang banal na lugar—isang tahanan ng panalangin, pagsamba, at pakikipagtagpo sa Diyos. Subalit may mga pagkakataon na ginagamit ito sa mga bagay na malayo sa kabanalan—tulad ng mga kuwentuhang at tsismisan na walang ibang layunin kundi ang sirain ang ating kapwa.

Ginagamit din itong merkado ng negosyo at kung minsan pa ay sa mga gawaing masama. Nakalulungkot isipin na minsan, tayo pa mismong mga aktibo sa paglilingkod sa Simbahan ang gumagawa nito.

Ngunit hindi lamang ang Simbahan ang templo ng Diyos. Ipinapaalala sa atin ni Jesus na ang ating mga katawan ay templo rin ng Espiritu Santo. Paano natin ito iginagalang? Ano ang ating pinakakain sa ating mga isip at puso araw-araw?

Marami sa atin ang ginugugol ang oras, pera, at isip upang pagandahin ang panlabas nating anyo—nagpapaputi ng balat, nagpaparetoke, at nagbabago ng hitsura upang maging kaakit-akit sa paningin ng tao.

Ngunit hinahamon tayo ni Jesus na tumingin sa loob—sa ating kalooban. Dahil ang tunay na kagandahan ay hindi nasusukat sa kulay ng balat,  ganda ng mukha at tangos ng ilong, kundi sa kabutihan ng puso, kagandahan ng ugali at kabanalan ng kaluluwa.

Ang tunay na layunin ng Simbahan ay maging kanlungan ng mga dukha, tahanan ng mga nawawala, at silungan ng mga nawawalan ng pag-asa. Gayundin, ang ating katawan ay dapat maging tahanan din ng Diyos—malinis, hindi magarbo, at may pusong tapat sa Kanya. Tinatawag Niya tayong pahalagahan at tanggapin ang ating sarili, sapagkat tayo ay nilikha ayon sa Kanyang wangis.

Hindi mahalaga kung hindi tayo maganda o guapo ayon sa pamantayan ng mundo. Ang tunay na mahalaga ay ang kagandahang nagmumula sa ating  kalooban—ang pagmamahal natin sa Diyos at sa kapwa.

Sa bawat pagpasok natin sa Simbahan at sa tuwing titingin tayo sa harap ng salamin itanong natin sa ating sarili: Naipapakita ko ba sa aking gawa, ugali at isip ang pag galang sa simbahan at sa aking katawan bilang templo ng Panginoon?– Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 8 Saturday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 16:9-15

Gospel: Luke 16:9-15

Jesus said to his disciples: “I tell you, make friends for yourselves with dishonest wealth, so that when it fails, you will be welcomed into eternal dwellings. The person who is trustworthy in very small matters is also trustworthy in great ones; and the person who is dishonest in very small matters is also dishonest in great ones.

If, therefore, you are not trustworthy with dishonest wealth, who will trust you with true wealth? If you are not trustworthy with what belongs to another, who will give you what is yours? No servant can serve two masters. He will either hate one and love the other, or be devoted to one and despise the other. You cannot serve God and mammon.”

The Pharisees, who loved money, heard all these things and sneered at him. And he said to them, “You justify yourselves in the sight of others, but God knows your hearts; for what is of human esteem is an abomination in the sight of God.”

+ + + + + + +

Reflection:

The story is told about a young man who said, “I will work hard to become rich so that when I grow old and retire, I will have all the material wealth I need to sustain myself.” And so, he worked very hard, not minding if he engaged in corruption or stepped on the toes of others just to become rich.

A few days after retiring, he died—and was immediately plucked by the devil, for he had been possessed by his greed for dishonest wealth while he was still alive.

What is dishonest wealth? It includes anything that enslaves us in this world—money, possessions, fame, power, or any desire that takes the place of God in our hearts. These things create in us a false sense of security. We cling to them, thinking they will make us complete and happy, only to discover that they leave us feeling empty and restless. The more we chase after these worldly treasures, the more our hearts become barren and distant from the peace we long for.

But what, then, is honest or true wealth? True wealth is Jesus Himself. If we have Him in our lives, we already possess the greatest treasure anyone could ever have. His presence gives us peace of mind while we are still in this world. His love remains with us beyond this life. And this divine relationship becomes our passage to eternal joy in heaven.

Worldly wealth fades. Power passes. Fame is forgotten. But the wealth that comes from knowing and loving Jesus endures forever. It is a treasure that cannot be stolen, destroyed, or diminished—a wealth that fills our hearts with purpose, peace, and joy that no material thing can ever provide.

Let us then look within our hearts. Are we storing treasures that perish—or treasures that lead us closer to God? Do we truly possess Jesus, our greatest and most enduring wealth? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Nobyembre 8 Sabado sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 16:9-15

Mabuting Balita: Lucas 16:9-15

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad, "Kaya't sinasabi ko sa inyo: gamitin ninyo sa pakikipagkaibigan ang kayamanan ng sanlibutang ito. Maubos man ito'y may tatanggap naman sa inyo sa tahanang walang hanggan. 

Ang mapagkakatiwalaan sa maliit na bagay ay mapagkakatiwalaan din sa malaking bagay; ang magdaraya sa maliit na bagay ay magdaraya rin sa maliit na bagay.

Kung hindi kayo mapagkatiwalaan sa mga kayamanan ng sanlibutang ito, sino ang magtitiwala sa inyo ng tunay na kayamanan? At kung hindi kayo mapagkatiwalaan sa kayamanan ng iba, sino ang magbibigay sa inyo ng talagang para sa inyo? "Walang makapaglilingkod nang sabay sa dalawang panginoon. Sapagkat kapopootan niya ang isa at iibigin ang ikalawa, paglilingkuran nang tapat ang isa at hahamakin ang ikalawa.

Hindi ninyo mapaglilingkuran nang sabay ang Diyos at ang kayamanan." Narinig ito ng mga Pariseo at nilibak nila si Jesus, sapagkat sakim sila sa salapi. Kaya't sinabi niya sa kanila, "Kayo ang nagpapanggap na mga matuwid sa harapan ng mga tao, ngunit nasasaliksik ng Diyos ang inyong mga puso. Sapagkat ang itinuturing na mahalaga ng mga tao ay kasuklam-suklam sa paningin ng Diyos."

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa binatang nagsabi, “Pagbubutihin ko ang aking pagtatrabaho upang yumaman. Dahil kapag ako’y tumanda at magretiro na, magkakaroon ako ng lahat ng kayamanang materyal na kakailanganin ko upang mabuhay nang maginhawa.”

Kaya naman, nagsikap siya nang husto—hindi alintana kung siya man ay malulong sa kurapsyon o makasakit ng kapwa, basta’t maging mayaman lamang.

Ngunit ilang araw matapos siyang magretiro, siya ay namatay. At agad siyang kinuha ng dimonyo, sapagkat nabihag ang kanyang kaluluwa ng kasakiman at pagnanasa sa kayamanang galing sa kurapsyon habang siya’y nabubuhay pa.

Ano nga ba ang huwad na yaman? Ito ay yaong mga bagay na nagbibilanggo sa atin sa mundong ito—pera, ari-arian, katanyagan, kapangyarihan, o anumang bagay na pumapalit sa Diyos sa ating puso. Ang mga ito’y nagbibigay ng huwad na kapanatagan. Kumakapit tayo rito, iniisip nating ito ang magpapasaya at magpupuno sa atin, ngunit sa huli, tayo’y nauuwi sa kawalan at kalungkutan.

Ngunit ano naman ang tapat at tunay na yaman? Ang tunay na yaman ay si Jesus mismo. Kapag Siya ay nasa ating buhay, taglay na natin ang pinakadakilang kayamanan. Ang Kanyang presensiya ang nagbibigay ng kapayapaan sa ating isipan, ng kapanatagan sa ating puso, at ng katiyakan ng buhay na walang hanggan.

Lahat ng yaman sa mundo ay lilipas. Ang kapangyarihan ay mawawala. Ang katanyagan ay malilimutan. Ngunit ang kayamanang nagmumula kay Jesus ay walang hanggan—kayamanang nagbibigay kahulugan, kapayapaan, at kagalakang hindi kayang tumbasan ng anumang bagay sa daigdig.

Sa katahimikan ng ating puso, tayo’y tanungin natin ang ating sarili:  Tunay nga bang si Jesus ang ating kayamanan, o mga bagay pa rin sa mundong ito ang ating hinahabol? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 7 Friday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 16:1-8

Gospel: Luke 16:1-8

Jesus said to his disciples, “A rich man had a steward who was reported to him for squandering his property. He summoned him and said, ‘What is this I hear about you? Prepare a full account of your stewardship, because you can no longer be my steward.’ The steward said to himself, ‘What shall I do, now that my master is taking the position of steward away from me?  

I am not strong enough to dig and I am ashamed to beg. I know what I shall do so that, when I am removed from the stewardship, they may welcome me into their homes.’ He called in his master’s debtors one by one. To the first he said, ‘How much do you owe my master?’ He replied, ‘One hundred measures of olive oil.’

He said to him, ‘Here is your promissory note. Sit down and quickly write one for fifty.’ Then to another he said, ‘And you, how much do you owe?’ He replied, ‘One hundred measures of wheat.’ He said to him, ‘Here is your promissory note; write one for eighty.’ And the master commended that dishonest steward for acting prudently. For the children of this world are more prudent in dealing with their own generation than the children of light.

+ + + + + + +

Reflection:

Mr. X is a person of the world who has achieved material success and can practically buy almost anything he desires. In our pursuit of comfort and success, we sometimes satisfy our cravings for the material things of life so much that we forget who we truly are—people with souls meant for something beyond this world.

After enjoying the temporary pleasures that wealth can bring, there may come a time when our hearts feel empty and restless, despite all our worldly achievements. This is the great danger of success without spiritual grounding: the tendency to drown in what the world offers and to forget that everything we have is not truly ours. We are merely stewards of God’s blessings, entrusted to use them not for self-indulgence but for the good of others.

True fulfillment is not found in possessing more but in sharing more. We must learn to give—not only a small portion of what we earn, but to give generously and joyfully—for what we have is meant to bless others. Everything in our hands is a gift from God, and He calls us to use these gifts to reflect His love and compassion.

In the end, life’s real measure is not how much we have accumulated, but how much love we have shared and how many lives we have touched.

Are we using our blessings to glorify God and uplift others, or are we keeping them only for ourselves? – Marino J. Dasmarinas 

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 7 Biyernes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 16:1-8

Mabuting Balita: Lucas 16:1-8

Noong panahong iyon, sinabi rin ni Jesus sa kanyang mga alagad, "May isang mayaman na may isang katiwala. Isinumbong sa kanya na nilulustay nito ang kanyang ari-arian. Kaya't ipinatawag niya at tinanong: 'Ano ba itong naririnig ko tungkol sa iyo? Isulit mo sa akin ng buo ang pangangasiwa mo sa aking ari-arian pagkat mula ngayon ay hindi na ikaw ang katiwala ko.'

Nawika ng katiwala sa sarili, 'Aalisin na ako ng aking panginoon sa pangangasiwa. Ano ang gagawin ko? Hindi ko kayang magbungkal ng lupa, nahihiya naman akong magpalimos. A, alam ko na ang aking gagawin! Maalis man ako sa pangangasiwa, may tatanggap din sa akin sa kanilang tahanan.'

Isa-isa niya ngayong tinawag ang mga may utang sa kanyang panginoon. Tinanong niya ang una. 'Gaano ang utang mo sa aking panginoon?' Sumagot ito, 'Sandaang tapayang langis po.' 'Heto ang kasulatan ng iyong pagkakautang. Dali! Maupo ka't gawin mong limampu.' sabi ng katiwala.

At tinanong naman niya ang isa, 'Ikaw gaano ang utang mo?'

Sumagot ito, 'Sandaang kabang trigo po.' 'Heto ang kasulatan ng iyong pagkakautang,' wika niya. 'Isulat mo, walumpo.' Pinuri ng panginoon ang magdarayang katiwala dahil sa katalinuhang ipinamalas nito. Sapagkat ang mga makasanlibutan ay mas mahusay gumawa ng paraan kaysa mga maka-Diyos."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Si Ginoong X ay isang taong abala sa paghahabol ng tagumpay sa mundong ito.

Marahil marami sa atin ay nakamtan na ang mga bagay na ating pinangarap; maaring kaya na nating bilhin halos lahat ng ating naisin. Subalit sa ating labis na pagnanais na magkaroon ng mga materyal na bagay, nakalilimutan nating tayo ay may kaluluwa—isang kaluluwang uhaw sa presensya ng Diyos.

Kapag naabot na natin ang lahat ng ating pinapangarap, minsan ay bigla tayong titigil at mapapansin nating tila may kakulangan pa rin. Sa kabila ng ating tagumpay, may puwang pa ring hindi mapuno ng mga bagay na panlupa.

Ito ang panganib ng labis na pagkahumaling sa tagumpay at kayamanan ng mundo—ang malunod sa mga alok ng mundo at makalimutan na ang lahat ng ating tinatamasa ay hindi atin, kundi ipinagkatiwala lamang sa atin ng Diyos.

Ang tunay na kaganapan ay hindi nasusukat sa dami ng ating naipon, kundi sa dami ng ating naibahagi. Tayo ay tinatawagan ng Diyos na magbahagi, hindi lamang ng kaunting bahagi ng ating kinikita, kundi ng buong puso—sapagkat ang bawat biyayang nasa ating mga kamay ay kaloob Niya upang maipadama natin sa iba ang Kanyang pag-ibig at kabutihan.

Sa huli, hindi ang dami ng ating pag-aari, kayamanan at kapangyarihan ang sukatan ng tunay na tagumpay, kundi kung gaano natin ginamit ang ating mga biyaya upang magmahal, maglingkod, at magbigay pag-asa sa kapwa.

Kaya tanungin natin ang ating sarili: Ginagamit ba natin ang mga biyayang ipinagkaloob ng Diyos upang magbigay buhay at pag-ibig sa iba, o itinatago lamang natin ito para sa ating sarili? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 6 Thursday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 15:1-10

Gospel: Luke 15:1-10

The tax collectors and sinners were all drawing near to listen to Jesus, but the Pharisees and scribes began to complain, saying, “This man welcomes sinners and eats with them.” So Jesus addressed this parable to them. “What man among you having a hundred sheep and losing one of them would not leave the ninety-nine in the desert and go after the lost one until he finds it?  

And when he does find it, he sets it on his shoulders with great joy and, upon his arrival home, he calls together his friends and neighbors and says to them, ‘Rejoice with me because I have found my lost sheep.’ I tell you, in just the same way there will be more joy in heaven over one sinner who repents than over ninety-nine righteous people who have no need of repentance.  

“Or what woman having ten coins and losing one would not light a lamp and sweep the house, searching carefully until she finds it? And when she does find it, she calls together her friends and neighbors and says to them, ‘Rejoice with me because I have found the coin that I lost.’ In just the same way, I tell you, there will be rejoicing among the angels of God over one sinner who repents.”

+ + + + +  + +

Reflection:

What is our attitude toward the so-called sinners of our society? For instance, if we have a sibling whom we perceive to be a sinner, how would we treat him or her? Would we simply turn away and ignore that person, or would we build a bridge to gently reach out and remind him or her that the love of Jesus knows no bounds? The love of Jesus for each of us is never diminished by the sins we have committed. His mercy endures and patiently waits for our return.

Many of us, in our human weakness, tend to give up on those who are lost. We sometimes feel that we have done enough and can do no more. For example, if we have a spouse or loved one who continuously falls into the same sin despite our forgiveness and patience, our natural reaction might be to surrender in exhaustion and give up on that unrepentant heart. And yet, even when we give up, Jesus never does.

Our Lord continuously seeks out the lost and the broken. He never grows weary of pursuing those who have strayed, until He finds them and restores them with His love. And when He does, He does not ask for explanations or justifications—He simply embraces the sinner with infinite compassion, mercy, and forgiveness.

The Parables of the Lost Sheep and the Lost Coin beautifully reveal this truth. They remind us that no one is beyond the reach of God’s love. We are all sinners who stumble and fall, yet we are also deeply loved children whom Jesus refuses to abandon. There is always hope for us, as long as we are willing to turn away from what causes us to sin and take even one small step back toward Him.

Let us, then, reflect deeply: when someone around us falls, will we choose to condemn and distance ourselves, or will we allow Jesus’ boundless love to move through us—reaching out, forgiving, and restoring the lost? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Nobyembre 6 Huwebes sa Ika-31 Linggo ng Karaniwang Panahon: Lucas 15:1-10

Mabuting Balita: Lucas 15:1-10

Noong panahong iyon, ang mga publikano at ang mga makasalanan ay nagsisilapit upang makinig kay Jesus. Nagbulung-bulungan ang mga Pariseo at ang mga eskriba. Ang sabi nila, "Ang taong ito'y nakikisalamuha sa mga makasalanan at nakikisalo sa kanila."

Kaya't sinabi sa kanila ni Jesus ang talinghagang ito: "Kung sinuman sa inyo ay may sandaang tupa, at mawala ang isa, ano ang gagawin niya? Iiwan ang siyamnapu't siyam sa ilang at hahanapin ang nawawala hanggang sa matagpuan, hindi ba? Kapag nasumpungan na'y masaya niyang papasanin ito.

Pagdating ng bahay, aanyayahan niya ang kanyang mga kaibigan at mga kapitbahay. Sasabihin niya, 'Makipagsaya kayo sa akin, sapagkat nasumpungan ko sa wakas ang tupa kong nawawala!' Sinasabi ko sa inyo, magkakaroon ng higit na kagalakan sa langit dahil sa isang makasalanang nagsisi't tumalikod sa kanyang kasalanan kaysa siyamnapu't siyam na matuwid na hindi nangangailangang magsisi."

"O kaya, kung ang isang babae ay may sampung salaping pilak at mawala ang isa, ano ang gagawin niya? Sisindihan niya ang ilaw, wawalisan ang bahay at hahanaping mabuti hanggang sa masumpungan ito, hindi ba? Kapag nasumpungan na ito ay aanyayahan niya ang kanyang mga kaibigan at mga kapitbahay.

Sasabihin niya, 'Makipagsaya kayo sa akin, sapagkat nasumpungan ko sa wakas ang nawawala kong salaping pilak!' sinasabi ko sa inyo, gayon din ang kagalakan ng mga anghel ng Diyos dahil sa isang makasalanang nagsisi't tumalikod sa kanyang kasalanan."

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang ating saloobin sa mga tinatawag na makasalanan sa ating lipunan? Halimbawa, kung mayroon tayong kapatid na sa tingin natin ay naliligaw ng landas, paano natin siya ituturing?

Tatalikuran ba natin siya, o itatayo natin ang tulay ng pag-ibig upang marahang lapitan at ipaalala sa kanya na ang pag-ibig ni Jesus ay walang hanggan? Ang pag-ibig ni Jesus para sa atin ay hindi nababawasan kahit gaano pa kalaki ang ating kasalanan. Patuloy Siyang nagmamahal at matiyagang naghihintay sa ating pagbabalik.

Marami sa atin, sa ating pagiging tao, ang madaling sumusuko sa mga nawawala. Minsan pakiramdam natin ay nagawa na natin ang lahat. Halimbawa, kung mayroon tayong asawa o mahal sa buhay na paulit-ulit na nagkakasala sa kabila ng ating pagpapatawad, natural lamang na mapagod tayo at sumuko. Ngunit kahit tayo ay bumitaw, si Jesus kailanman ay hindi sumusuko.

Patuloy Niyang hinahanap ang mga naliligaw at sugatan. Hindi Siya napapagod sa pag-abot sa kanila hanggang sa muli Niya silang matagpuan at muling yakapin ng Kanyang pag-ibig. At kapag natagpuan Niya sila, hindi Siya nagtatanong o nanunumbat—bagkus, buong pusong niyayakap Niya sila ng Kanyang walang hanggang awa, habag, at kapatawaran.

Ang Talinghaga ng Nawawalang Tupa at ng Nawawalang Pilak ay malinaw na larawan ng pag-ibig ng Diyos sa atin. Tayong lahat ay makasalanan, ngunit tayo rin ay mga anak na minamahal Niya nang walang kondisyon. Laging may pag-asa hangga’t handa tayong talikuran ang anumang naglalayo sa atin sa Kanya at magsimulang muli sa piling Niya.

Kapag may taong nahulog sa kasalanan, pipiliin ba nating humusga at lumayo, o hahayaan nating dumaloy sa atin ang pag-ibig ni Jesus? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for November 5 Wednesday of the 31st Week in Ordinary Time: Luke 14:25-33

Gospel: Luke 14:25-33

Great crowds were traveling with Jesus, and he turned and addressed them, “If anyone comes to me without hating his father and mother, wife and children, brothers and sisters, and even his own life, he cannot be my disciple. Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple.

Which of you wishing to construct a tower does not first sit down and calculate the cost to see if there is enough for its completion? Otherwise, after laying the foundation and finding himself unable to finish the work the onlookers should laugh at him and say, ‘This one began to build but did not have the resources to finish.’

Or what king marching into battle would not first sit down and decide whether with ten thousand troops he can successfully oppose another king advancing upon him with twenty thousand troops? But if not, while he is still far away, he will send a delegation to ask for peace terms. In the same way, everyone of you who does not renounce all his possessions cannot be my disciple.”

+ + + + +  + +

Reflection:

The story is told about a man who was being urged by his friend to follow Jesus. So the man asked his friend, “What would I get if I decide to follow Jesus?” The friend answered, “All the crosses that you carry will evaporate the moment you decide to follow Jesus.”

Attracted by the promise of a problem-free life, the man followed Jesus. Yet, as he journeyed with Him, he began to notice something unexpected—the cross he carried on his shoulders grew heavier and even multiplied.

Why do we follow Jesus?

When Jesus saw that great crowds were traveling with Him, He knew that many were there because of the miracles and healings He performed. He also knew that once He stopped performing miracles, many of them would abandon Him. Jesus could see their hearts as clearly as one sees through crystal-clear water.

So He said to them, “Whoever does not carry his own cross and come after me cannot be my disciple” (Luke 14:27).

What, then, is this cross that Jesus is speaking about? The cross represents the trials, burdens, and challenges that we encounter when we decide to follow the Lord. Following Jesus is not a call to comfort but a call to commitment. It is not a promise of a trouble-free life, but an invitation to walk closely with Him even when life becomes difficult.

Many of us may have been led to believe that following Jesus means that all our problems will vanish and that He will immediately lighten our burdens. We may have imagined Him as a cure-all God who fixes everything at once. But as we grow in faith, we realize that there are times when Jesus does not remove our difficulties. There are times when He does not heal us right away or change our situation instantly.

At such moments, it may seem that Jesus is distant or silent. Yet, even in silence, He is with us. Even in pain, He walks beside us. He may not always take away our cross, but He gives us the strength to carry it with faith and courage.

For every tear we shed, He offers His shoulder; for every burden we bear, He offers His heart.

Jesus reminds us that true discipleship requires perseverance. If we truly wish to follow Him, we must be willing to carry our own cross, to let go of our comfort zones, and to trust in His will. But He also assures us: “Do not worry about anything, for I will take care of everything for you.”

To follow Jesus despite our pain, confusion, or weakness is one of the greatest acts of faith we can ever make. When we follow Him even when life is heavy, we discover a deeper kind of peace—the peace that comes not from the absence of problems, but from the presence of Jesus within our hearts.

Do we still choose to follow Jesus even when our crosses become heavier, trusting that through them, He is drawing us closer to His heart? - Marino J. Dasmarinas