Ang Mabuting Balita at Repleksyon Disyembre 20 Sabado sa Ikatlong Linggo ng Adbiyento: Lucas 1:26-38

Mabuting Balita: Lucas 1:26-38

Nang ikaanim na buwan na ng pagdadalantao ni Elisabet, ang anghel Gabriel ay sinugo ng Diyos sa Nazaret, Galilea, sa isang dalaga na ang pangala'y Maria. Siya'y nakatakdang ikasal kay Jose, isang lalaki buhat sa lipi ni Haring David. Paglapit ng anghel sa kinaroroonan ng dalaga, binati niya ito. 

"Matuwa ka! Ikaw ay kalugud-lugod sa Diyos," wika niya. "Sumasaiyo ang Panginoon!" Nagulumihanan si Maria sa gayong pangungusap, at inisip niyang mabuti kung ano ang kahulugan niyon. Kaya't sinabi sa kanya ng anghel, "Huwag kang matakot, Maria, sapagkat kinalulugdan ka ng Diyos. Makinig ka! Ikaw ay maglilihi at manganganak ng isang lalaki, at siya'y tatawagin mong Jesus.

Magiging dakila siya, at tatawaging Anak ng Kataas-taasan. Ibibigay sa kanya ng Panginoong Diyos ang trono ng kanyang amang si David. Maghahari siya sa angkan ni Jacob magpakailanman, at ang kanyang paghahari ay walang hanggan." "Paanong mangyayari ito, gayong ako'y dalaga?" tanong ni Maria. Sumagot ang anghel, "Bababa sa iyo ang Espiritu Santo, at lililiman ka ng kanyang kapangyarihan ng Kataas-taasan.

Kaya't banal ang ipanganganak mo at tatawaging Anak ng Diyos. Natatandaan mo ang iyong kamag-anak na si Elisabet? Alam ng lahat na siya'y baog, ngunit naglihi siya sa kabila ng kanyang katandaan. At ngayo'y ikaanim na buwan na ng kanyang pagdadalantao -- sapagkat walang hindi mapangyayari ang Diyos." Sumagot si Maria, "Ako'y alipin ng Panginoon. Mangyari sa akin ang iyong sinabi." At nilisan siya ng anghel.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay marunong yumuko nang may kababaang-loob sa kalooban ng Panginoon?

Sa katahimikan ng ating mga puso, madalas tayong may mga pangarap at planong nais nating magbigay-linaw sa ating kinabukasan. Nais nating tahakin ang landas na magdadala ng katiyakan, tagumpay, at kasiyahan. Ngunit sa kaibuturan ng ating pagkatao, maaari rin nating marinig ang marahan ngunit matiyagang tinig ng Espiritu Santo—isang paanyaya tungo sa isang landas na hindi lamang para sa ating sarili, kundi para sa Diyos.

Sa ganitong mga sandali, tayo ay hinahamon na pumili. Makikinig ba tayo sa bulong at paggabay ng Espiritu Santo, o mananatili tayo sa kung ano lamang ang nais natin para sa ating sarili? Magtitiwala ba tayo na ang plano ng Diyos, kahit mahirap unawain at minsan ay nangangailangan ng sakripisyo, ay laging nakaugat sa Kanyang pag-ibig?

Ipinapakita sa atin ni Maria ang daan. Nakinig siya sa tinig ng Diyos na ipinahayag sa pamamagitan ng Anghel Gabriel, at pinakinggan din niya ang Espiritu Santo na noon pa man ay nagsasalita na sa kanyang puso. Tulad natin, may sarili rin siyang mga pangarap at plano, ngunit buong kababaang-loob niya itong isinantabi at isinuko ang sarili sa kalooban ng Diyos. Sa kanyang “oo,” tinanggap niya ang isang bokasyong higit pa sa kanyang inaakala—ang maging Ina ng Panginoong Hesus.

Kapag pinili nating sundin ang tinig ng Diyos na patuloy na nagsasalita sa atin, ang ating buhay ay tunay na nababago—hindi ayon sa pamantayan ng sanlibutan, kundi ayon sa mapagmahal na layunin ng Diyos para sa atin. Maaaring hindi natin makamtan ang materyal na yaman o karangalang ipinapangako ng mundo, ngunit sa sandaling sabihin natin ang ating “oo” sa Diyos, tumatanggap tayo ng biyayang higit na mahalaga. Tumatanggap tayo ng kapayapaan—isang malalim at wagas na kapayapaang hindi kailanman maibibigay ng anumang ari-arian o tagumpay.

Naranasan ito ng Mahal na Birhen sapagkat siya ay nakinig at nagtiwala. Hinayaan niyang hubugin ng tinig ng Diyos—na dumating sa pamamagitan ng anghel at pinatibay ng Espiritu Santo sa kanyang puso—ang direksyon ng kanyang buhay. Sa kanyang pagsuko, natagpuan niya ang katahimikan ng loob; sa kanyang pagsunod, natagpuan niya ang tunay na kagalakan.

Kaya naman, buksan natin ang ating mga puso sa tinig ng Diyos at sa marahang paggabay ng Espiritu Santo. Maaaring tinatawag Niya tayo na makipagkasundo sa isang taong matagal na nating nakatampuhan, magpakumbabang lumapit para magpatawad sa anumang bagay na nagawa sa atin. Maaaring mahirap ang mga paanyayang ito, ngunit ito ang mga landas tungo sa kalayaan at kapayapaan.

Sa ating pakikinig ngayon, handa ba tayong isuko ang ating mga plano, magtiwala sa kalooban ng Diyos, at sabihin ang ating sariling “oo,” kahit na mahirap itong gawin para sa atin dahil ito ay nangangailagan ng ating walang pag aalinlagang pagsunod sa Panginoon? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for December 19 Friday of the Third Week of Advent: Luke 1:5-25

Gospel: Luke 1:5-25

In the days of Herod, King of Judea, there was a priest named Zechariah of the priestly division of Abijah; his wife was from the daughters of Aaron, and her name was Elizabeth. Both were righteous in the eyes of God, observing all the commandments and ordinances of the Lord blamelessly. But they had no child, because Elizabeth was barren and both were advanced in years.  

Once when he was serving as priest in his division’s turn before God, according to the practice of the priestly service, he was chosen by lot to enter the sanctuary of the Lord to burn incense. Then, when the whole assembly of the people was praying outside at the hour of the incense offering, the angel of the Lord appeared to him, standing at the right of the altar of incense. Zechariah was troubled by what he saw, and fear came upon him.  

But the angel said to him, “Do not be afraid, Zechariah, because your prayer has been heard. Your wife Elizabeth will bear you a son, and you shall name him John. And you will have joy and gladness, and many will rejoice at his birth, for he will be great in the sight of the Lord. He will drink neither wine nor strong drink.

He will be filled with the Holy Spirit even from his mother’s womb, and he will turn many of the children of Israel to the Lord their God. He will go before him in the spirit and power of Elijah to turn the hearts of fathers toward children and the disobedient to the understanding of the righteous, to prepare a people fit for the Lord.”  

Then Zechariah said to the angel, “How shall I know this? For I am an old man, and my wife is advanced in years.” And the angel said to him in reply, “I am Gabriel, who stand before God. I was sent to speak to you and to announce to you this good news. But now you will be speechless and unable to talk until the day these things take place, because you did not believe my words, which will be fulfilled at their proper time.” 

Meanwhile the people were waiting for Zechariah and were amazed that he stayed so long in the sanctuary. But when he came out, he was unable to speak to them, and they realized that he had seen a vision in the sanctuary. He was gesturing to them but remained mute.  

Then, when his days of ministry were completed, he went home. After this time his wife Elizabeth conceived, and she went into seclusion for five months, saying, “So has the Lord done for me at a time when he has seen fit to take away my disgrace before others.”

+ + + + + +

Reflection:

How profound is our faith in the Lord? Does our faith awaken in us the deep awareness that nothing is impossible with Him?

In today’s Gospel, we encounter Zechariah, a priest already in the twilight of his life. Because of his advanced age, he believed that having a child was no longer possible. Yet the Lord, in His mercy, intervened through an angel and granted the deepest desire of his heart. Still, Zechariah doubted and struggled to believe.

Indeed, nothing is impossible with God for those who believe. Sadly, Zechariah was lacking in this trust. What was clearly possible for God seemed impossible to him. Considering that he was a priest, his faith appeared shallow. And yet, we cannot be too quick to judge him. Zechariah was simply being realistic—both he and his wife Elizabeth were already old. From a human point of view, how could his wife still become pregnant?

But are we really so different from Zechariah?

At times, we too experience moments of unbelief and a lack of faith. We pray, yet we doubt. We hope, yet we hesitate. In such moments, let us not lose sight of this enduring truth: nothing is impossible with the Lord for those who truly believe.

All of us carry dreams, hopes, and aspirations that may seem impossible to achieve. Faced with limitations, failures, or unanswered prayers, doubt naturally creeps in. Yet the Lord invites us not to surrender to doubt, but to continue working quietly, patiently, and faithfully—trusting even when we cannot see the outcome.

Let us then entrust everything to the Lord’s loving providence. Let us ask Him to bless and guide us as we pursue these seemingly impossible dreams, believing that His plans are always greater than our fears and His timing always perfect.

So we ask ourselves today: Do we truly believe that the Lord will grant what we have been praying for? And more importantly, are we willing to trust Him completely—even when His promise seems impossible and His answer delayed? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Disyembre 19 Biyernes sa Ikatlong Linggo ng Adbiyento: Lucas 1:5-25

Mabuting Balita: Lucas 1:5-25

Nang si Herodes ang hari ng Judea, may isang saserdote na ang ngala'y Zacarias, sa pangkat ni Abias. At mula rin sa lipi ni Aaron ang kanyang asawang si Elisabet. Kapwa sila kalugod-lugod sa paningin ng Diyos, namumuhay ng ayon sa mga utos at tuntuning mula sa Panginoon. Wala silang anak pagkat baog si Elisabet, at sila'y matanda na.  

Ang pangkat ni Zacarias ang nanunungkulan noon, at sila'y naglilingkod sa harapan ng Diyos bilang saserdote. Nang sila'y magsapalaran, ayon sa kaugalian ng saserdote, siya ay nahirang na maghandog ng kamanyang. Kaya't pumasok siya sa templo ng Panginoon sa oras ng pagsusunog ng kamanyang, samantalang nagkakatipon sa labas ang mga tao at nananalangin.  

Walang anu-ano'y napakita sa kanya ang isang anghel ng Panginoon, nakatayo sa gawing kanan ng damabanang sunugan ng kamanyang. Nagulat si Zacarias at sinidlan ng matinding takot nang makita ang anghel. Ngunit sinabi nito sa kanya, "Huwag kang matakot, Zacarias! Dininig ng Diyos ang panalangin mo. Kayo ni Elisabet ay magkakaanak ng isang lalaki, at Juan ang ipapangalan mo sa kanya. 

Ikaw ay matutuwa at magiging maligaya, at maraming magagalak sa kanyang pagsilang sapagkat siya'y magiging dakila sa paningin ng Panginoon. Hindi siya iinom ng alak o anumang inuming nakalalasing.

Sa sinapupunan pa lamang ng kanyang ina, mapupuspos na siya ng Espiritu Santo. Marami sa mga anak ng Israel ang panunumbalikin niya sa Panginoon, taglay ang espiritu at kapangyarihan ni Elias, upang pagkasunduin ang mga ama at mga anak, at panumbalikin sa matuwid ang mga suwail.  

Sa gayon, ipaghahanda niya ng isang bayan ang Panginoon." Sinabi ni Zacarias sa anghel, "Paano ko po matitiyak na mangyayari ito? Sapagkat ako'y napakatanda na at gayon din ang aking asawa." Sumagot ang anghel, "Ako si Gabriel ang anghel na naglilingkod sa harapan ng Diyos. Sinugo ako upang ihatid ang mabuting balitang sinabi ko sa iyo.

At ngayon, mabibingi ka't hindi makapagsasalita hangang sa araw na maganap ang mga bagay na ito, sapagkat hindi ka naniniwala sa mga sinabi ko na matutupad pagdating ng takdang panahon." 

Samantala, naghihintay naman kay Zacarias ang mga tao. Nagtaka sila kung bakit nagtagal siya ng gayon sa loob ng templo. Paglabas niya ay hindi na siya makapagsalita, mga senyas na lamang ang ginagamit niya; kaya natanto nila na nakakita siya ng pangitain.

At siya'y nanatiling pipi. Nang matapos ang kanyang paglilingkod ay umuwi na siya. Hindi nga nagtagal at naglihi si Elisabet, at hindi ito umalis ng bahay sa loob ng limang buwan. "Ngayo'y nilingap ako ng Panginoon," wika ni Elisabet. "Ginawa niya ito upang alisin ang aking kadustaan sa harapan ng mga tao!" 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Gaano nga ba kalalim ang ating pananampalataya sa Panginoon?

Ang ating pananampalataya ba ay gumigising sa atin sa katotohanang walang anumang imposible sa Diyos?

Sa Mabuting Balita, nakikilala natin si Zacarias, isang pari na nasa dapithapon na ng kanyang buhay. Dahil sa kanyang katandaan, naniwala siyang hindi na siya magkakaroon ng anak. Ngunit ang Panginoon, sa Kanyang awa, ay kumilos sa pamamagitan ng isang anghel at ipinagkaloob ang pinakamatagal na niyang inaasam. Gayunman, si Zacarias ay nag-alinlangan at nahirapang maniwala.

Tunay ngang walang imposible sa Diyos para sa mga nananalig sa Kanya. Subalit sa pagkakataong iyon, kinulang si Zacarias sa pananampalataya. Ang posible para sa Diyos ay naging imposible para sa kanya. Bilang isang pari, tila mababaw ang kanyang pananampalataya. Ngunit hindi rin natin siya basta masisisi. Siya ay naging makatotohanan lamang—siya at ang kanyang asawang si Elisabet ay kapwa matanda na. Sa pananaw ng tao, paano nga naman mabubuntis pa ang kanyang asawa?

Tayo ba ay naiiba kay Zacarias?

May mga pagkakataon din sa ating buhay na tayo’y dumaraan sa kawalan ng paniniwala at kakulangan ng pananampalataya. Nananalangin tayo, ngunit nagdududa. Umaasa tayo, ngunit nag-aalinlangan. Sa gitna ng mga sandaling ito, huwag nating kalimutan ang katotohanang ito: walang imposible sa Panginoon para sa mga tunay na nananalig at may pananampalataya.

Lahat tayo ay may mga pangarap, mithiin, at hangarin na tila napakahirap—o halos imposible—na makamit. Kapag nahaharap tayo sa kabiguan, limitasyon, o tila hindi sinasagot na panalangin, likas lamang na pumasok ang pagdududa. Ngunit inaanyayahan tayo ng Panginoon na huwag sumuko. Sa halip, patuloy tayong kumilos nang tahimik, matiyaga, at tapat, kahit hindi pa malinaw ang ating tinatahak na daan.

Ipaubaya natin ang lahat sa mapagmahal na kalooban ng Diyos. Hilingin natin na pagpalain at gabayan Niya tayo habang tinatahak natin ang mga tila imposibleng pangarap na ito, naniniwalang ang Kanyang mga plano ay higit sa ating mga takot at sa panahong Kanyang itinakda ito ay Kanyang ipagkakaloob.

Kaya’t itanong natin sa ating mga sarili: Tunay ba nating pinaniniwalaan na ipagkakaloob ng Panginoon ang ating ipinagdarasal? At higit sa lahat, handa ba tayong magtiwala sa Kanya nang lubos—kahit tila imposible ang Kanyang pangako at tila tahimik Siya sa ating mga panalangin? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for December 18 Thursday of the Third Week of Advent: Matthew 1:18-25

Gospel: Matthew 1:18-25

This is how the birth of Jesus Christ came about. When his mother Mary was betrothed to Joseph, but before they lived together, she was found with child through the Holy Spirit. Joseph her husband, since he was a righteous man, yet unwilling to expose her to shame, decided to divorce her quietly.  

Such was his intention when, behold, the angel of the Lord appeared to him in a dream and said, “Joseph, son of David, do not be afraid to take Mary your wife into your home. For it is through the Holy Spirit that this child has been conceived in her. She will bear a son and you are to name him Jesus, because he will save his people from their sins. All this took place to fulfill what the Lord had said through the prophet: 

Behold, the virgin shall be with child and bear a son, and they shall name him Emmanuel, which means “God is with us.  When Joseph awoke, he did as the angel of the Lord had commanded him and took his wife into his home. He had no relations with her until she bore a son and he named him Jesus.

+ + + + + + +

Reflection:

Do We Always Follow the Will of the Lord?

When Joseph learned that Mary was already pregnant, he resolved to divorce her quietly. Yet in the silence of the night, an angel of the Lord appeared to him in a dream and intervened, telling him not to be afraid to take Mary as his wife, for the child in her womb was conceived by the Holy Spirit.

Upon waking, Joseph obeyed what the angel had told him. He set aside his fears, his plans, and his own understanding. He stayed with Mary, protected her, and ensured that she received the greatest love and care she could ever have. Such is Saint Joseph—righteous, humble, docile, and obedient to the will of the Lord.

In our time, when the Sacrament of Matrimony is often diminished by some and treated by many as a mere paper contract, Saint Joseph gently but firmly reminds us of its sacredness. He reminds us that marriage is not something we enter lightly, nor something we abandon when trials arise. He reminds us that marriage is not merely a legal agreement but a holy covenant—one that binds the couple to each other and to Jesus Christ.

As we reflect on the life of Saint Joseph, we are invited to examine ourselves. How do we value the Sacrament of Marriage? How faithful are we to the vows we have made or the vocation we are discerning? Are we willing, like Saint Joseph, to love deeply, to sacrifice quietly, and to surrender our own will so that God’s will may be fulfilled in our lives?

Saint Joseph teaches us that true love listens, trusts, and obeys—even when the path is unclear and the cost is great. He challenges us to place God at the center of our relationships and to remain faithful, not only in moments of joy, but also in times of confusion and testing.

As we pray and reflect today, let us ask ourselves honestly and courageously:

Do we truly seek and follow the will of the Lord in our marriage, our family life, and our daily choices—even when it asks us to surrender what we desire most? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Disyembre 18 Huwebes sa Ikatlong Linggo ng Adbiyento: Mateo 1:18-25

Mabuting Balita: Mateo 1:18-25

Ganito ang pagkapanganak kay Jesu-Cristo. Si Maria na kanyang ina at si Jose ay nakatakda nang pakasal. Ngunit bago sila nakasal, Si Maria'y natagpuang nagdadalang-tao. Ito'y sa pamamagitan ng Espiritu Santo. Isang taong matuwid itong si Jose na kanyang magiging asawa, ngunit ayaw niyang mapahiya si Maria, kaya ipinasiya niyang hiwalayan ito ng lihim.

Samantalang iniisip ni Jose ito, napakita sa kanya sa panaginip ang isang anghel ng Panginoon. Sabi nito sa kanya, "Jose anak ni David, huwag kang matakot na tuluyang pakasalan si Maria, sapagkat siya'y naglihi sa pamamagitan ng Espiritu Santo. Manganganak siya ng isang lalaki at ito'y panganganlan mong Jesus, sapagkat siya ang magliligtas sa kanyang bayan sa kanilang mga kasalanan."

Nangyari ang lahat ng ito upang matupad ang sinabi ng Panginoon sa pamamagitan ng propeta:"Maglilihi ang isang dalaga at manganganak ng isang lalaki; at tatawagin itong Emmanuel" ang kahuluga'y "Kasama natin ang Diyos".

Nang magising si Jose, sinunod niya ang anghel ng Panginoon; pinakasalan niya si Maria. Ngunit hindi ginalaw ni Jose si Maria hanggang sa maipanganak nito ang isang sanggol na lalaki na pinanganlan nga niyang Jesus.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Palagi ba Nating Sinusunod ang Kalooban ng Panginoon?

Nang malaman ni Jose na nagdadalang-tao na si Maria, minabuti niyang hiwalayan ito nang palihim. Ngunit sa katahimikan ng gabi, nagpakita sa kanya ang isang anghel ng Panginoon sa pamamagitan ng panaginip at namagitan, sinasabi sa kanya na huwag matakot na tanggapin si Maria bilang kanyang asawa, sapagkat ang sanggol na nasa kanyang sinapupunan ay nagmula sa Espiritu Santo.

Pagkagising ni Jose, sinunod niya ang ipinahayag sa kanya ng anghel. Isinantabi niya ang kanyang takot, ang kanyang mga plano, at ang sarili niyang pagkaunawa. Nanatili siya kay Maria, iningatan siya, at tiniyak na matatanggap nito ang pinakadakilang pagmamahal at pag-aaruga na maaari niyang ibigay. Ganito si San Jose—matuwid, mapagkumbaba, masunurin, at lubos na nagpapasakop sa kalooban ng Panginoon.

Sa ating panahon ngayon, kung kailan ang Sakramento ng Kasal ay minamaliit ng ilan at itinuturing ng marami bilang isang simpleng kontrata lamang sa papel, pinaaalalahanan tayo ni San Jose ng kabanalan ng Sakramento ng Kasal. Ipinapaalala niya sa atin na ang kasal ay hindi basta-basta pinapasok, at hindi rin basta-basta iniiwan kapag dumarating ang mga pagsubok. Ipinapaalala niya sa atin na ang kasal ay hindi lamang kasunduan ng tao, kundi isang banal na tipan—isang ugnayang nagbubuklod sa mag-asawa at kay Hesukristo.

Habang pinagninilayan natin ang buhay ni San Jose, inaanyayahan tayong suriin ang ating sarili. Paano ba natin pinahahalagahan ang Sakramento ng Kasal? Gaano tayo katapat sa mga pangakong ating binitiwan o sa bokasyong ating tinatahak? Handa ba tayong magmahal nang lubos, magsakripisyo nang tahimik, at isuko ang sarili nating kalooban upang mangibabaw ang kalooban ng Diyos sa ating buhay?

Itinuturo sa atin ni San Jose na ang tunay na pag-ibig ay marunong makinig, magtiwala, at sumunod—kahit hindi malinaw ang landas at may kaakibat na kabayaran. Hinahamon niya tayong ilagay ang Diyos sa sentro ng ating mga ugnayan at manatiling tapat, hindi lamang sa oras ng kagalakan, kundi lalo na sa gitna ng kalituhan at pagsubok.

Habang tayo ay nananalangin at nagmumuni-muni ngayon, buong katapatan at tapang nating itanong sa ating sarili: Tunay nga bang hinahanap at sinusunod natin ang kalooban ng Panginoon sa ating pag-aasawa, sa ating pamilya, at sa ating pang-araw-araw na mga pasya—kahit pa humihingi ito ng pagsuko sa mga nais nating gawin? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for December 17 Wednesday of the Third Week of Advent: Matthew 1:1-17

Gospel: Matthew 1:1-17

The book of the genealogy of Jesus Christ, the son of David, the son of Abraham. 

Abraham became the father of Isaac, Isaac the father of Jacob, Jacob the father of Judah and his brothers. Judah became the father of Perez and Zerah, whose mother was Tamar. Perez became the father of Hezron, Hezron the father of Ram, Ram the father of Amminadab. Amminadab became the father of Nahshon, Nahshon the father of Salmon, Salmon the father of Boaz, whose mother was Rahab. 

Boaz became the father of Obed, whose mother was Ruth. Obed became the father of Jesse, Jesse the father of David the king. David became the father of Solomon, whose mother had been the wife of Uriah. Solomon became the father of Rehoboam, Rehoboam the father of Abijah, Abijah the father of Asaph. Asaph became the father of Jehoshaphat, Jehoshaphat the father of Joram, Joram the father of Uzziah. Uzziah became the father of Jotham, Jotham the father of Ahaz, Ahaz the father of Hezekiah. Hezekiah became the father of Manasseh, Manasseh the father of Amos, Amos the father of Josiah. Josiah became the father of Jechoniah and his brothers at the time of the Babylonian exile. 

After the Babylonian exile, Jechoniah became the father of Shealtiel, Shealtiel the father of Zerubbabel, Zerubbabel the father of Abiud. Abiud became the father of Eliakim, Eliakim the father of Azor, Azor the father of Zadok. Zadok became the father of Achim, Achim the father of Eliud, Eliud the father of Eleazar. Eleazar became the father of Matthan, Matthan the father of Jacob, Jacob the father of Joseph, the husband of Mary. Of her was born Jesus who is called the Christ. 

Thus the total number of generations from Abraham to David is fourteen generations; from David to the Babylonian exile, fourteen generations; from the Babylonian exile to the Christ, fourteen generations.

+ + + + + + +

Reflection:

Can we still trace the ancestry from which we come? Some of us may still be able to do so, while others may no longer know where their roots began. Yet tracing our roots is not simply about names and places; it is about understanding who we are and recognizing the story that has shaped us.

In the Gospel reading, we are presented with the many names that form the family tree of Jesus. As we reflect on this lineage, we realize that many of Jesus’ ancestors were far from perfect—just like us. King David, though chosen and beloved by God, fell into grave sin through his immoral affair with Bathsheba. Solomon, gifted with great wisdom, was also a notorious womanizer and eventually turned away from full fidelity to the Lord.

Still, God chose His Son to be born into this imperfect family line. Through this, God reminds us that holiness does not begin with perfection. Despite our weaknesses and failures, God desires that we belong to Him. Our sins do not disqualify us from His love; rather, they become the very place where His mercy can be revealed.

In His infinite wisdom, God believes in our capacity to change for the better. He sees what lies deep within our hearts—the longing to leave behind our sinful ways and to begin anew. God never gives up on us. He patiently waits, trusting that one day, somehow, we will recognize the light that guides us out of darkness. And that light is Jesus.

God offers us Jesus, ever ready to redeem us, no matter how heavy or shameful our sins may be. His mercy knows no boundaries. He does not discriminate against us, nor does He condemn us. Instead, He looks upon our sincere desire to renew our lives, to turn away from sin, and to walk once more in His ways.

As we reflect on this truth, we are invited to look honestly at our own lives. If God, in His mercy, welcomes us into His family despite our brokenness, what is holding us back from trusting Him fully? Are we willing to allow His grace to transform us, to step out of our darkness, and to choose today to belong more deeply to Him? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Disyembre 17 Miyerkules sa Ikatlong Linggo ng Adbiyento: Mateo 1:1-17

Mabuting Balita: Mateo 1:1-17

Ang simula ng Mabuting Balita ng Panginoon ayon kay San Mateo. 

Ito ang lahi ni Hesukristo na mula sa angkan ni David na mula naman sa lahi ni Abraham. Si Abraham ang ama ni Isaac; si Isaac ang ama ni Jacob na ama ni Juda at ng kanyang mga kapatid. Naging anak naman ni Juda kay Tamar sina Fares at Zara. Si Fares ang ama ni Esrom at si Esrom ang ama ni Aram. Si Aram ang ama ni Aminadab; si Aminadab ang ama ni Naason na ama naman ni Salmon. Naging anak ni Salmon kay Rahab si Booz, at naging anak naman ni Booz kay Ruth si Obed. Si Obed ang ama ni Jesse na ama ni Haring David. 

Naging anak ni David si Solomon sa dating asawa ni Urias. Si Solomon naman ang ama ni Roboam. Si Roboam ang ama ni Abias, at si Abias ang ama ni Asa. Si Asa ang ama ni Josafat, at si Josafat ang ama ni Joram na siya namang ama ni Ozias. Itong si Ozias ay ama ni Jotam na ama ni Acaz, at si Acaz ang ama ni Ezequias. Si Ezequias ang ama ni Manases, at si Manases ang ama ni Amos na ama naman ni Josias. Si Josias ang ama ni Jeconias at ang kanyang mga kapatid. Panahon noon ng pagkakatapon ng mga Israelita sa Babilonia. 

Matapos ang pagkakatapon sa Babilonia, naging anak ni Joconias si Salatiel na ama ni Zorobabel. Si Zorobabel ang ama ni Abiud na ama ni Eliaquim, at si Eliaquim ang ama ni Azor. si Azor ang ama ni Sadoc na ama ni Aquim; itong si Aquim ang ama ni Eliud. Si Eluid ang ama ni Eleazar; si Eleazar ang ama ni Matan na ama ni Jacob. At si Jacob ang ama ni Jose na asawa ni Maria. Si Maria naman ang ina ni Hesus na tinatawag na Kristo.  

Samaktwid, labing-apat ang salin-lahi mula kay Abraham hanggang kay David, labing-apat mula kay David hanggang sa pagkakatapon ng mga Israelita sa Babilonia, at labing-apat din mula sa pagkakatapon sa Babilonia hanggang kay Kristo.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Kaya pa ba nating balikan at tukuyin ang ating mga ninunong pinagmulan? May ilan sa atin na alam pa kung saan tayo nagmula, ngunit mayroon ding mga hindi na alam ang kabuuan ng kanilang pinanggalingan. Gayunman, ang pagbalik-tanaw sa ating pinagmulan ay hindi lamang tungkol sa mga pangalan at lugar. Ito ay tungkol sa mas malalim na pag-unawa kung sino tayo at kung paano tayo nahubog n gating pinagmulan.

Sa pagbasa ng Mabuting Balita, ipinakikita sa atin ang mahabang talaan ng mga pangalan na bumubuo sa angkan ni Hesus. Habang pinagninilayan natin ito, napagtatanto nating marami sa Kanyang mga ninuno na tulad din natin ay hindi perpekto. Si Haring David, bagama’t hinirang at minahal ng Diyos, ay nagkasala nang malubha sa kanyang imoral na relasyon kay Bathsheba. Si Solomon naman, na pinagkalooban ng dakilang karunungan, ay naging alipin ng makamundong pagnanasa at hindi nanatiling tapat sa Panginoon.

Gayunpaman, pinili ng Diyos na isilang ang Kanyang Anak sa isang angkang may bahid ng kahinaan at kasalanan. Sa pamamagitan nito, ipinapakita sa atin ng Diyos na ang kabanalan ay hindi nagsisimula sa pagiging perpekto. Sa kabila ng ating mga pagkukulang at pagkakasala, nais pa rin ng Diyos na tayo ay mapabilang sa Kanyang pamilya. Ang ating mga kasalanan ay hindi hadlang sa Kanyang pagmamahal; bagkus, dito lalo pang nahahayag ang Kanyang dakilang awa.

Sa Kanyang walang hanggang karunungan, naniniwala ang Diyos sa ating kakayahang magbago at maging mas mabuti. Alam Niya na sa kaibuturan ng ating mga puso, may pananabik tayong iwan ang ating makasalanang pamumuhay at magsimulang muli. Hindi tayo kailanman sinusukuan ng Diyos. Matiyaga Siyang naghihintay, nagtitiwalang darating ang araw na mamumulat tayo sa liwanag na mag-aakay sa atin palabas ng dilim—at ang liwanag na ito ay si Hesus.

Ibinibigay sa atin ng Diyos si Hesus, na laging handang magligtas at magpatawad, gaano man kabigat o kahiya-hiya ang ating mga kasalanan. Ang awa ng Diyos ay walang pinipili. Hindi Niya tayo hinahatulan, ni itinataboy. Sa halip, tinitingnan Niya ang ating taos-pusong hangaring magbago, magpanibago ng buhay, at talikuran ang kasalanan.

Habang pinagninilayan natin ang katotohanang ito, inaanyayahan tayong suriin ang ating sariling buhay. Kung tayo ay tinatanggap ng Diyos sa kabila ng ating kahinaan at mga kasalanan, ano pa ang pumipigil sa atin upang lubos Siyang pagtiwalaan?

Handa na ba tayong buksan ang ating mga puso, pahintulutan ang Kanyang biyaya na baguhin tayo, para mas ganap na mapabilang sa Kanya? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Tuesday December 16, 1st day of Misa de Gallo (Simbang Gabi): John 5:33-36

Gospel: John 5:33-36

(Jesus said to the Jews) You sent emissaries to John and he testified to the truth. I do not accept testimony from a human being but I say this so that you may be saved. 

He was a burning and shining lamp and for a while you were content to rejoice in his light. But I have testimony greater than John’s. The works that the father gave me to accomplish, these works that I perform testify on my behalf that the Father has sent me.   

+ + + + +  + +

Reflection:

Today, we begin the sacred journey of Misa de Gallo, or Simbang Gabi. As we enter these nine days of novena Masses, we are invited not only to rise early and attend, but more importantly, to prepare our hearts to be worthy of the coming birth of our Savior. This preparation calls us to an interior renewal—a quiet yet powerful transformation within us.

We renew ourselves when we choose reconciliation over resentment, forgiveness over bitterness, and simplicity over excess. We are renewed when we refuse to be consumed by the material side of Christmas and instead fix our gaze on its true essence—the birth of our Savior, Jesus Christ.

Like John the Baptist, we are called to give witness to Jesus by the way we speak and live. John humbly called people to repentance and renewal because he was sent by God to prepare the way of the Lord. As we journey through this Advent season, we too must ask ourselves: are we doing something to prepare the way for the coming birth of Christ in our lives and in our homes?

As parents, family members, and members of the Christian community, we carry a sacred responsibility. Are we teaching our children that Christmas is not about the gifts they receive nor the image of Santa Claus, but about Jesus, our Savior? Are we pointing them toward the deeper joy that comes not from possessions, but from His presence?

Slowly but surely, we see how the true meaning of Christmas is being overshadowed by materialism and commercialism. Yet, in our own small and quiet ways, we can be like John. We can gently but courageously remind others of the true reason for this season—no other than the birth of Jesus.

As we admire the glittering lights, enjoy the abundance of food, and exchange gifts, let us pause and reflect: are these drawing us closer to Christ, or slowly replacing Him in our hearts? This Advent, will we choose to prepare the way of the Lord—not just in our traditions, but in our lives? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Martes Disyembre 16, Simula ng Simbang Gabi: Juan 5:33-36

Mabuting Balita: Juan 5:33-36

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa mga Judio, “Nagpasugo kayo kay Juan, at nagpatotoo siya tungkol sa katotohanan. Hindi sa kailangan ko ang patotoo ng tao; sinasabi ko lamang ito para maligtas kayo. Si Juan ay parang maningas na ilaw na nagliliwanag noon, at kayo’y sandaling nasiyahan sa kanyang liwanag.

Ngunit may patotoo tungkol sa akin na higit sa patotoo ni Juan: ang mga gawang ipinagagawa sa akin ng Ama, at siya ko namang ginaganap – iyan ang nagpapatotoo na ako’y sinugo niya.” 

+ + + + + + +

Repleksyon:

Sinisimulan natin ngayon ang banal na paglalakbay ng Misa de Gallo o Simbang Gabi. Sa loob ng siyam na araw, hindi lamang tayo inaanyayahang bumangon nang maaga at dumalo sa Misa, kundi higit sa lahat, inaanyayahan tayong ihanda ang ating mga puso upang maging karapat-dapat sa pagsilang ng ating Tagapagligtas at Panginoong Hesuskristo. Ang paghahandang ito ay isang tahimik ngunit makapangyarihang pagbabago sa ating kalooban.

Nagkakaroon tayo ng panibagong buhay kapag pinipili natin ang pakikipagkasundo kaysa galit, ang pagpapatawad kaysa pagkikimkim ng sama ng loob, at ang ang pagiging mapagbigay kaysa pagiging makasarili. Tayo’y nababago kapag hindi natin hinahayaang kundisyunin tayo ng materyal na aspeto ng Pasko, kundi itinutoon natin ang ating pansin sa tunay nitong diwa—ang pagsilang ng ating Tagapagligtas na si Hesukristo.

Tulad ni Juan Bautista, tayo rin ay tinatawag na magpatotoo kay Hesus sa paraan ng ating pananalita at pamumuhay. Mapagpakumbaba niyang inanyayahan ang mga tao sa pagsisisi at pagbabagong-loob sapagkat siya’y isinugo ng Diyos upang ihanda ang daan ng Panginoon. Sa panahong ito ng Adbiyento, tanungin natin ang ating mga sarili: may ginagawa ba tayo upang ihanda ang daan ng Panginoon sa ating buhay at sa ating mga tahanan?

Bilang mga magulang at bahagi ng pamayanang Kristiyano, may pananagutan tayong gabayan ang mga kabataan. Naipapakita ba natin sa ating mga anak na ang Pasko ay hindi tungkol sa mga regalong matatanggap o sa anyo ni Santa Claus, kundi tungkol kay Hesus, ang ating Tagapagligtas? Itinuturo ba natin sa kanila ang kagalakang nagmumula hindi sa mga materyal na bagay, kundi sa presensya ni Hesus sa ating buhay?

Unti-unti nating nasasaksihan kung paanong natatabunan ang tunay na kahulugan ng Pasko ng materyalismo at komersiyalismo. Ngunit sa ating munting paraan, maaari rin tayong maging tulad ni Juan Bautista. Maaari nating ipaalala—nang may kababaang-loob ang tunay na dahilan ng panahon ng Pasko: walang iba kundi ang pagsilang ni Hesus.

Habang tayo’y naaaliw sa makukulay na ilaw, nagsasalu-salo sa masaganang pagkain, at nagpapalitan ng mga regalo, huminto muna tayo at magnilay: ang mga ito ba ay naglalapit sa atin kay Kristo, o unti-unti na ba Siyang napapalitan sa ating mga puso? Sa Simbang Gabi na ito, handa ba tayong ihanda ang daan ng Panginoon—hindi lamang sa ating mga tradisyon, kundi sa mismong paraan ng ating pamumuhay? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for December 15 Monday of the Third Week of Advent: Matthew 21:23-27

Gospel: Matthew 21:23-27

When Jesus had come into the temple area, the chief priests and the elders of the people approached him as he was teaching and said, “By what authority are you doing these things? And who gave you this authority?”

Jesus said to them in reply, “I shall ask you one question, and if you answer it for me, then I shall tell you by what authority I do these things. Where was John’s baptism from? Was it of heavenly or of human origin?” 

They discussed this among themselves and said, “If we say ‘Of heavenly origin,’ he will say to us, ‘Then why did you not believe him?’  But if we say, ‘Of human origin,’ we fear the crowd, for they all regard John as a prophet.” So they said to Jesus in reply, “We do not know.” He himself said to them, “Neither shall I tell you by what authority I do these things.”

+ + + + + + +

Reflection:

Are we in a position of authority? Yes, we are. In our own little ways, each of us occupies a position of authority—at home, at work, in our communities, and in the Church.

Authority is synonymous with power, yet many of us struggle to use it well. Too often, authority is misused to oppress, to bully, to corrupt, and to look down on those who are powerless and poor. When authority is separated from love and humility, it becomes a tool for self-interest rather than service.

The chief priests during the time of Jesus were like this. They constantly stayed behind Him, watching His every move, waiting for an opportunity to humiliate Him. They were threatened by His growing popularity among ordinary people, and they perceived Him as powerless and lowly. Because of this, they made it a habit to oppress Him.

Yet Jesus, whom they considered weak, possessed the greatest authority any of us could ever have. And how did He use it? He used it with humility. He used it to heal. He used it to comfort the brokenhearted. He used it to give hope to the hopeless and to serve those who were forgotten. Never did He boast about His authority; never did He demand worship because of it. His authority flowed from love, obedience, and complete trust in the Father.

As we reflect on our own lives, we are invited to examine how we exercise the authority entrusted to us. As parents, how do we use our authority in our homes? As leaders or managers, how do we use our authority in our places of work? As politicians, how do we exercise authority over our constituencies? As priests, how is authority lived out in our parishes? As teachers, how do we exercise authority over our students? In whatever role we are given, authority is never meant to dominate, but to serve.

Jesus remains our best and perfect model: authority exercised with humility, authority expressed with compassion, and authority offered for the greater glory of God. This is the kind of authority we are called to embrace—not for our own honor, but for the good of others.

As we stand before the Lord today, let us ask ourselves honestly and prayerfully: Is our authority drawing people closer to God, or pushing them away? Are we using the power entrusted to us to serve, to heal, and to give hope—or to elevate ourselves? — Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon Disyembre 15 Lunes sa Ikatlong Linggo ng Adbiyento: Mateo: 21:23-27

Mabuting Balita: Mateo 21:23-27

Noong panahong iyon, pumasok si Hesus sa templo. Samantalang nagtuturo siya, lumapit sa kanya ang mga punong saserdote at ang matatanda ng bayan at siya’y tinanong, “Ano ang karapatan mong gumawa ng mga bagay na ito? Sino ang nagbigay sa iyo ng karapatang ito?”

Sumagot si Hesus, “Tatanungin ko rin kayo. Kapag sinagot ninyo ako, saka ko naman sasabihin sa inyo kung ano ang karapatan kong gumawa ng mga bagay na ito. Kanino nagmula ang karapatan ni Juan upang magbinyag – sa Diyos ba o sa tao?” At sila’y nagusap-usap: “Kung sabihin nating mula sa Diyos, sasabihin naman niya sa atin, ‘Bakit hindi ninyo siya pinaniwalaan?’ 

Ngunit kung sabihin nating mula sa tao baka naman kung ano ang gawin sa atin ng bayan, sapagkat kinikilala ng lahat na si Juan ay isang propeta.” Kaya’t sumagot sila kay Hesus, “Hindi namin alam!” Sinabi niya, “Hindi ko rin sasabihin sa inyo kung ano ang karapatan kong gumawa ng mga ginagawa ko.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

Tayo ba ay nasa isang posisyon ng awtoridad o kapangyarihan? Sa kanya-kanya nating paraan, bawat isa sa atin ay may hawak na awtoridad—sa ating mga tahanan, sa lugar ng ating hanapbuhay, sa pamayanan, at sa Simbahan.

Ang awtoridad ay kaugnay ng kapangyarihan, ngunit marami sa atin ang nahihirapang gamitin ito nang wasto. Madalas, ang awtoridad ay nagiging kasangkapan ng pang-aapi, pananakot, katiwalian, at pagmamaliit sa mga mahihirap at walang kakayahan. Kapag ang awtoridad ay nahiwalay sa pagpapakumbaba at pagmamahal, ito ay nagiging daan hindi sa paglilingkod kundi sa pansariling kapakinabangan.

Ganito ang naging asal ng mga punong pari noong panahon ni Hesus. Palagi silang nakasubaybay sa Kanya, minamasdan ang Kanyang bawat kilos, naghihintay ng pagkakataong Siya’y mapahiya. Nanganganib ang kanilang posisyon dahil sa lumalawak na impluwensiya ni Hesus sa karaniwang tao. Dahil inakala nilang Siya’y mahina at hamak, ginawa nilang ugali ang Siya’y apihin.

Ngunit si Hesus—na itinuring nilang mahina—ang may pinakadakilang awtoridad na maaaring taglayin ng sinuman sa atin. At paano Niya ito ginamit? Ginamit Niya ito nang may kababaang-loob at kabutihan. Ginamit Niya ito upang magpagaling. Ginamit Niya ito upang umaliw sa mga sugatan ang puso. Ginamit Niya ito upang magbigay ng pag-asa at maglingkod. Kailanman ay hindi Niya ipinagyabang ang Kanyang awtoridad, at hindi Niya kailanman hiniling na sambahin Siya dahil dito. Ang Kanyang awtoridad ay nagmumula sa pag-ibig, sa ganap na pagsunod, at sa lubos na pagtitiwala sa Ama.

Sa ating pagninilay, inaanyayahan tayong suriin ang ating sarili: paano natin ginagamit ang awtoridad na ipinagkatiwala sa atin? Bilang mga magulang, paano natin ito isinasabuhay sa ating tahanan? Bilang mga pinuno o tagapamahala, paano natin ito ginagamit sa ating lugar ng paggawa? Bilang mga lingkod-bayan, paano natin isinasakatuparan ang ating awtoridad para sa ating nasasakupan?

Bilang mga pari, paano ito nahahayag sa ating mga parokya? Bilang mga guro, paano natin ginagamit ang awtoridad sa ating mga mag-aaral? Sa anumang tungkulin na ating ginagampanan, ang awtoridad ay hindi ibinigay upang mangibabaw, kundi upang maglingkod.

Si Hesus ang ating pinakamahusay na huwaran: nagsabuhay Siya ng kanyang awtoridad at kapangyarihan nang may kababaang-loob, awtoridad na pinanday ng habag, at awtoridad na inialay para sa higit na kaluwalhatian ng Diyos. Ito ang uri ng awtoridad na tinatawag tayong yakapin—hindi para sa ating dangal, kundi para sa ikabubuti ng kapwa.

Nakalulungkot na marami sa ating mga lingkod bayan at nag tratrabaho sa gobyerno na ginagamit ang kanilang awtoridad at kapangyarihan para nakawin ang pera sa gobyerno at ito ay nag bubunga ng lalong pagkalugmok ng mga mahihirap sa kahirapan.

Sa ating pagtayo sa harap ng Panginoon ngayon, taimtim nating itanong sa ating mga sarili: Ang paraan ba ng paggamit natin ng awtoridad ay naglalapit sa mga tao sa Diyos o lalo silang inilalayo? Ang kapangyarihang ipinagkatiwala sa atin—ginagamit ba natin upang maglingkod, magpagaling, at magbigay ng pag-asa, o upang itaas ang ating sarili? — Marino J. Dasmarinas

Reflection for Sunday December 14 Third Sunday of Advent: Matthew 11:2-11

Gospel: Matthew 11:2-11

When John the Baptist heard in prison of the works of the Christ, he sent his disciples to Jesus with this question, “Are you the one who is to come, or should we look for another?” Jesus said to them in reply, “Go and tell John what you hear and see: the blind regain their sight, the lame walk, lepers are cleansed, the deaf hear, the dead are raised, and the poor have the good news proclaimed to them. And blessed is the one who takes no offense at me.”

As they were going off, Jesus began to speak to the crowds about John, “What did you go out to the desert to see? A reed swayed by the wind? Then what did you go out to see? Someone dressed in fine clothing? Those who wear fine clothing are in royal palaces.

Then why did you go out? To see a prophet? Yes, I tell you, and more than a prophet. This is the one about whom it is written: Behold, I am sending my messenger ahead of you; he will prepare your way before you. Amen, I say to you, among those born of women there has been none greater than John the Baptist; yet the least in the kingdom of heaven is greater than he.

+ + + + + + +

Reflection:

The story is told of a man who was searching for the presence of Jesus in his life. He climbed the highest mountain hoping to find Him there, but he did not. He then went to the most majestic church with the same hope, yet again he did not find Jesus.

Like this man, we often look far and wide for the Lord’s presence. We long for signs, extraordinary moments, or dramatic encounters. Yet many times, we overlook the simple truth that the Lord is already with us. We fail to recognize Him because our hearts are too distracted, too burdened, or too absorbed by the things of this world.

 We are with the Lord when we pray.

We are with the Lord when we go to Holy Mass.

We are with the Lord when we read the Scriptures and allow God’s word to touch our hearts.

And in many quiet, hidden ways throughout our day, He comes to us, but we do not always see Him.

When John the Baptist heard in prison about the works of the Christ, he sent his disciples to ask Jesus, “Are you the one who is to come, or should we look for another?” Jesus answered, “Go and tell John what you hear and see: the blind regain their sight, the lame walk, lepers are cleansed, the deaf hear, the dead are raised, and the poor have the good news proclaimed to them.” (Matthew 11:2–5)

By pointing to His works, Jesus was telling them—and telling us—that there is no need to search for someone else. The One we long for is already in our midst.

He is here. He is present. He is with us.

And because He is with us, we need not be consumed by fear, worry, or the weight of our struggles. Instead, we are invited to trust Him more deeply, surrender our burdens more freely, and call upon His name more faithfully. The Lord is never far; it is our hearts that must draw near.

So today, as we pause and reflect, let us ask ourselves:

Are we truly opening our hearts to recognize Jesus who is already walking with us, comforting us, guiding us, and quietly revealing His presence every single day? – Marino J. Dasmarinas

Ang Mabuting Balita at Repleksyon sa Linggo Disyembre 14 Ikatlong Linggo ng Adbiyento: Mateo 11:2-11

Mabuting Balita: Mateo 11:2-11

Noong panahong iyon: Nabalitaan ni Juan Bautista, na noo’y nasa bilangguan, ang mga ginagawa ni Kristo. Kaya’t nagsugo si Juan ng kanyang mga alagad at ipinatanong sa kanya, “Kayo po ba ang ipinangakong paririto, o maghihintay pa kami ng iba?”

Sumagot si Hesus, “Bumalik kayo kay Juan at sabihin sa kanya ang inyong narinig at nakita: nakakikita ang mga bulag, nakalalakad ang mga pilay, gumagaling ang mga ketongin, nakaririnig ang mga bingi, muling nabubuhay ang mga patay, at ipinangangaral sa mga dukha ang Mabuting Balita. Mapalad ang taong hindi nag-aalinlangan sa akin!”

Pag-alis ng mga alagad ni Juan, nagsalita si Hesus sa mga tao tungkol kay Juan: “Bakit kayo lumabas sa ilang? Ano ang ibig ninyong makita? Isa bang tambo na inuugoy ng hangin? Ano nga ang ibig ninyong makita? Isang taong may maringal na kasuutan? Ang mga nagdaramit ng maringal ay nasa palasyo ng mga hari! Ano nga ba ang ibig ninyong makita? Isang propeta? Oo. At sinasabi ko sa inyo, higit pa sa propeta.

Sapagkat si Juan ang tinutukoy ng Kasulatan: ‘Narito ang sugo ko na aking ipinadadalang mauuna sa iyo; ihahanda niya ang iyong daraanan.’ Sinasabi ko sa inyo: sa mga isinilang, wala pang lumilitaw na higit na dakila kay Juan Bautista; ngunit ang pinakaaba sa mga taong pinaghaharian ng Diyos ay dakila kaysa kanya.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

May isang kuwento tungkol sa isang lalaki na buong taimtim na naghahanap sa presensya ni Jesus sa kanyang buhay. Inakyat niya ang pinakamataas na bundok sa pag-asang matatagpuan Niya roon ang Panginoon, ngunit hindi niya Siya nakita. Pumunta rin siya sa isang napakagarang simbahan, taglay ang gayunding pag-asa, ngunit muli niyang hindi naramdaman ang presensya ni Jesus.

Katulad niya, madalas tayong naghahanap sa Panginoon sa malalayo at magagarbong lugar. Hinahanap natin Siya sa mga pambihirang pangyayari o sa mga dramatikong karanasan. Subalit kadalasan, nakakaligtaan natin ang simpleng katotohanan na kasama na natin Siya. Hindi natin Siya lubos na nakikilala dahil abala ang ating mga puso, puno ng alalahanin, o nalululong sa mga bagay ng mundong ito.

Kasama natin ang Panginoon kapag tayo ay nananalangin.

Kasama natin Siya tuwing tayo ay nagsisimba at dumadalo sa Banal na Misa.

Kasama natin Siya kapag binabasa natin ang Banal na Kasulatan at hinahayaan nating humipo sa atin ang Kanyang salita.

At sa napakarami pang payapa at tahimik na sandali sa ating araw-araw na buhay, lumalapit Siya sa atin, ngunit hindi natin palaging napapansin.

Nang marinig ni Juan Bautista habang nasa bilangguan ang tungkol sa mga ginagawa ni Hesus, isinugo niya ang kanyang mga alagad upang tanungin si Hesus: “Ikaw ba ang darating o maghihintay pa kami ng iba?” At tumugon si Jesus: “Sabihin ninyo kay Juan ang inyong naririnig at nakikita: ang mga bulag ay nakakakita, ang mga pilay ay nakakalakad, ang mga ketongin ay nalilinis, ang mga bingi ay nakakarinig, ang mga patay ay nabubuhay, at ang mga dukha ay pinangangaralan ng Mabuting Balita.” (Mateo 11:2–5)

Sa pamamagitan ng Kanyang mga gawa, ipinahahayag ni Jesus—noon at ngayon—na hindi na natin kailangang humanap ng iba pang darating.

Ang hinahanap ng ating puso ay narito na.

Kasama na natin Siya. 

At dahil kasama natin Siya, hindi natin kailangang magpatalo sa takot, pangamba, o bigat ng ating mga pagsubok. Inaanyayahan Niya tayong mas magtiwala, mas magsuko ng ating mga pasanin, at mas tumawag sa Kanyang pangalan. Ang Panginoon ay hindi kailanman lumalayo; ang ating mga puso lamang ang kailangang lumapit. 

Ngayong sandali ng pagninilay, tanungin natin ang ating sarili:

Bukas ba talaga ang ating mga puso upang makilala si Jesus na kasama na natin, gumagabay sa atin, umaakay sa atin, at tahimik na nagpaparamdam ng Kanyang presensya sa atin araw-araw? – Marino J. Dasmarinas

Reflection for Saturday December 13 Memorial of Saint Lucy, Virgin and Martyr: Matthew 17:9a, 10-13

Gospel: Matthew 17:9a, 10-13

As they were coming down from the mountain, the disciples asked Jesus, “Why do the scribes say that Elijah must come first?”

He said in reply, “Elijah will indeed come and restore all things; but I tell you that Elijah has already come, and they did not recognize him but did to him whatever they pleased. So also will the Son of Man suffer at their hands.” Then the disciples understood that he was speaking to them of John the Baptist.

+ + + + + + +

Reflection:

Why is it that oftentimes we don’t recognize or feel God in our lives? Many times it is because we fail to listen to the advice of well-meaning people whom God sends to guide us closer to Jesus. At other times, it is because our prayer life has become inadequate, rushed, or neglected—leaving little room for God to speak to our hearts.

There are moments when we are encouraged to attend Holy Mass, or when someone gently counsels us to let go of harmful habits and unhealthy relationships. Yet we often dismiss these invitations. We choose our own way, relying on our own wisdom, until we fall into sin and slowly drift away from the loving presence of God.

Both Elijah and John the Baptist, one way or another, advised the people of their time to turn away from sin and embrace the teachings of Jesus. They prepared hearts, opened minds, and devoted their entire lives to leading others closer to God. Their mission was not grand in appearance, but it was powerful in purpose—they gave everything so that others could encounter the Lord.

We too are invited to follow in their footsteps. In our own simple, humble way, we can prepare the way for Jesus in our homes, workplaces, families, and communities. We do this by living His teachings with sincerity, and by sharing His love through small acts of kindness, forgiveness, and compassion. This is the daily challenge that confronts us as followers of Jesus Christ: to live and share the Lord’s life and teachings with courage and joy.

And so we ask ourselves: Will we allow God to work through us today so that others may see, hear, and experience Jesus through our lives? – Marino J. Dasmarinas