Ang Mabuting Balita at Repleksyon Disyembre 22 Lunes sa Ikaapat na Linggo ng Adbiyento: Lucas 1:46-56

Mabuting Balita: Lucas 1:46-56

Noong panahong iyon, ipinahayag ni Maria ang awit na ito:

"Ang puso ko'y nagpupuri sa Panginoon, at nagagalak ang aking espiritu dahil sa Diyos na aking Tagapagligtas. Sapagkat nilingap niya ang kanyang abang alipin! At mula ngayon, ako'y tatawaging mapalad ng lahat ng sali't salinlahi, dahil sa mga dakilang bagay na ginawa sa akin ng Makapangyarihan -- Banal ang kanyang pangalan! 

Kinahahabagan siya ng mga may takot sa kanya, sa lahat ng sali't saling lahi, ipinakita niya ang lakas ng kanyang mga bisig, pinakalat niya ang mga palalo ang isipan. Ibinagsak niya ang mga hari mula sa kanilang trono, at itinaas ang mga nasa abang kalagayan.  

Binusog niya ng mabubuting bagay ang mga nagugutom. At pinalayas niyang wala ni anuman ang mayayaman. Tinulungan niya ang bayang Israel, bilang pagtupad sa mga pangako niya sa ating mga magulang, kay Abraham at sa kanyang lahi, magpakailanman!" tumira si Maria kina Elisabet nang may tatlong buwan, at saka umuwi.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Bakit nanatili si Maria sa piling ng kanyang pinsang si Elisabet sa loob ng tatlong buwan? Bakit hindi siya umuwi matapos ang isa o dalawang buwan? Nanatili si Maria sapagkat pinili niyang lubos na makibahagi sa kalagayan ng kanyang pinsan—na samahan siya hanggang sa sandali ng kanyang panganganak.

 Mas lalong kahanga-hanga ang pasyang ito kung ating iisipin na si Maria mismo ay nagdadalang-tao rin kay Hesus. Madali sana siyang nagpaalam, umuwi, magpahinga, at asikasuhin ang sarili niyang pagbubuntis. Ngunit hindi niya iyon ginawa. Sa halip, inuna ni Maria ang pangangailangan ng kanyang pinsan bago ang sarili. Tiniyak niyang may nag-aalaga kay Elisabet bago niya inisip ang kanyang sariling kapakanan.

Sa paglilingkod na ito, ipinahayag ng Mahal na Birheng Maria ang kadakilaan ng Panginoon—hindi lamang sa pamamagitan ng mga salita, kundi sa pamamagitan ng kanyang pagsasabuhay. Marahil, sa lubos na karunungan ng Diyos, tinuturuan Niya si Maria, at tayo ring lahat, ng isang mahalagang aral: Kung nais nating purihin ang Diyos, kailangan muna nating matutong maglingkod. Kung nais nating luwalhatiin Siya, kailangan nating kalimutan ang ating sarili. Sapagkat sa ating paglimot sa sarili, higit na nahahayag ang nananahan at kumikilos na presensya ng Diyos sa ating buhay.

Tunay nga, pinakamabuting napaglilingkuran at napupuri natin ang Diyos kapag pinaglilingkuran natin ang ating kapwa. Niluluwalhati natin Siya kapag isinasantabi natin ang sariling kapakanan upang ang mga nangangailangan ay makaranas ng pag-asa, pag-aaruga, at presensya ng Diyos sa pamamagitan natin. Kapag ang ating buhay ay laging nakasentro lamang sa ating sarili, nililimitahan natin ang ating kakayahang ibahagi ang Panginoon sa ating kapwa.

Kaya tinatanong tayo ngayon ng pagninilay na ito: Handa ba tayong manatili, maglingkod nang mas malalim, at kalimutan ang ating sarili—tulad ni Maria—upang ang presensya ng Diyos ay higit na mahayag sa pamamagitan natin? – Marino J. Dasmarinas