Ang Mabuting Balita at Repleksyon para Disyembre 6 Sabado sa Unang Linggo ng Adbiyento: Mateo 9:35–10:1, 6-8

Mabuting Balita: Mateo 9:35-10:1, 6-8

Noong panahong iyon, nilibot ni Hesus ang mga bayan at nayon at nagturo sa mga sinagoga. Ipinangaral niya ang Mabuting Balita tungkol sa paghahari ng Diyos, at pinagaling ang mga may sakit, anuman ang kanilang karamdaman. Nang makita niya ang napakaraming tao, nahabag siya sa kanila sapagkat sila’y lito at lupaypay, parang mga tupang walang pastol. 

Kaya’t sinabi niya sa kanyang mga alagad, “Sagana ang anihin, ngunit kakaunti ang mag-aani. Idalangin ninyo sa may-ari ng anihin na magpadala siya ng mga manggagawa sa kanyang anihin.” Tinipon ni Hesus ang labindalawang alagad at binigyan ng kapangyarihang magpalayas ng masasamang espiritu at magpagaling ng mga may karamdaman. 

Sila’y pinagbilinan ni Hesus: “Hanapon ninyo ang mga nawawalang tupa ng sambahayan ng Israel. Humayo kayo at ipangaral ninyo na malapit nang maghari ang Diyos. Pagalingin ninyo ang mga maysakit at buhayin ang mga patay. Pagalingin ninyo ang mga ketongin at palayasin ang mga demonyo. Yamang tumanggap kayo nang walang bayad, magbigay naman kayo nang walang bayad.”

+ + + + + + +

Repleksyon:

May nagawa na ba tayo upang maisama ang kapwa natin palapit sa Panginoon? Naimbitahan na ba natin ang isang kaibigan na sumama sa atin sa simbahan upang dumalo sa Banal na Misa? O nahikayat naba natin ang isang kapatid o kaibigan na magbasa ng Biblia upang mas makilala niya si Jesus—hindi lamang sa isip, kundi sa puso?

“Sagana ang aanihin, ngunit kakaunti ang mga manggagawa” (Mateo 9:37). Ang mga salitang ito ni Jesus ay patuloy na umaalingawngaw sa ating mga puso ngayon—at higit na mas malakas kaysa dati. Hindi lamang nito inilalarawan ang kalagayan ng mundo, kundi hinahamon din ang lalim ng ating pananampalataya. Hindi na natin kailangang tumingin pa nang malayo upang makita ang masakit na katotohanan: marami pa rin sa atin ang hindi pa lubusang nakakakilala kay Jesus—dahil hindi pa natin siya naibabahagi sa kanila.

Ang ating paglilingkod sa Diyos ay hindi dapat manatili lamang sa ating mga tungkulin sa Simbahan—bilang mga pari, mga extraordinary ministers ng Banal na Komunyon, mga katekista, mga mambabasa o tagapagpahayag, o mga kasapi ng iba’t ibang ministeryo. Mahalaga ang mga ito, ngunit hindi rito nagtatapos ang ating misyon.

Tayo ay tinatawag na bigyang-buhay ang ating pananampalataya sa pamamagitan ng pagtulong sa mga nagugutom, sa mga napapagod, nanghihina ang loob, at sugatan—sa mga may sakit. Tayo ay isinusugo upang dalhin si Jesus sa mga dukha at nakalimutan ng lipunan, sapagkat sila man ay umaasam sa Kanyang presensya, habag, at patnubay.

Kahit tayo ay karaniwang mga mananampalataya lamang, sa bisa ng ating binyag, tayong lahat ay tinatawag na ibahagi si Jesus. Ang pananampalatayang lumalago ay pananampalatayang ibinabahagi. Sa pagsisimula ng panahong ito ng Adbiyento at sa mga darating pang araw, nawa’y buksan natin ang ating mga puso at hayaang gamitin tayo ni Jesus bilang Kanyang mga kasangkapan ng pagpapagaling—sa pamamagitan ng ating kabutihan, tunay na pag mamalasakit, at pagtulong sa mga dukha at nangangailangan.

Ngunit kailangan din nating suriin ang ating sarili nang may katapatan. May mga pagkakataong sinusunod natin si Jesus ayon sa sarili nating pamantayan, hindi ayon sa Kanyang kalooban. Kapag ipinipilit natin ang sarili nating mga alituntunin sa halip na yakapin ang Kanya, napapalitan ang kapakumbabaan ng kayabangan. At sa halip na mailapit ang iba kay Hesus, tayo mismo ang nagiging dahilan kung bakit sila lumalayo sa pananampalataya.

Ang tunay na alagad ay may matatag na pananampalataya—hindi makasarili, hindi mapagmataas, kundi mapagkumbaba at tapat. Siya ay kontentong tahimik na ginagampanan ang misyon na ipinagkatiwala sa kanya, hindi para sa sarili, kundi para sa lalong ikaluluwalhati ng Diyos.

Pumapayag ba tayong maging tunay na manggagawa sa masaganang ani ng Panginoon—hindi lamang sa ating mga salita, kundi sa paraan ng ating pamumuhay, pagpapatawad, at paglilingkod sa kapwa araw-araw? – Marino J. Dasmarinas