Ang Mabuting Balita at Repleksyon para sa Linggo Hunyo 22, Dakilang Kapistahan ng Kabanal-banalang Katawan at Dugo ng Panginoon: Lucas 9:11b-17

Mabuting Balita: Lucas 9:11b-17

Noong panahong iyon, nagsalita si Hesus sa mga tao tungkol sa paghahari ng Diyos; pinagaling niya ang mga may karamdaman. 

Nang dumidilim na’y nilapitan siya ng Labindalawa at sinabi sa kanya, “Paalisin na po ninyo ang mga tao nang makaparoon sila sa mga nayon sa kabukiran sa paligid upang humanap ng makakain at matutuluyan. Nasa isang ilang na lugar po tayo.” 

Ngunit sinabi niya, “Kayo ang magbibigay sa kanila ng makakain.” Sumagot sila, “Wala po tayo kundi limang tinapay at dalawang isda, kaya kailangang bumili kami ng pagkain para sa mga taong ito. May limanlibong lalaki ang naroon. Ngunit sinabi niya sa kanyang mga alagad, “Paupuin ninyo sila nang pulu-pulutong na tiglilimampu.” 

Gayun nga ang ginawa nila – pinaupo ang lahat. Kinuha ni Hesus ang limang tinapay at dalawang isda, tumingala sa langit, at nagpasalamat sa Diyos. Pinaghati-hati niya ang mga ito, at ibinigay sa kanyang mga alagad upang ipamahagi sa mga tao. Nakakain ang lahat at nabusog. Tinipon ng mga alagad ang lumabis; at nakapuno sila ng labindalawang bakol.

+ + + + + + +

Repleksyon:

Ano ang nangyayari kapag sobrang nagiging pamilyar na tayo sa isang taong espesyal sa atin? 

Kapag tayo ay sobrang nagiging pamilyar na sa isang taong mahalaga sa atin, may posibilidad na mawala ang ating paghanga sa kanya. Ang dating kakaiba at espesyal ay nagiging karaniwan na lang. Halimbawa, noong panahon ng panliligaw, ang lalaki o babae ay todo ang pagpapakita ng pagmamahal—may mga regalo, matatamis na salita, at espesyal na pagtrato. 

Ngunit paglipas ng maraming taon ng pagsasama bilang mag-asawa, unti-unting nababawasan ang mga pagpapakitang iyon. Ang dating nakakapagpasaya ay nagiging bahagi na lang ng araw-araw. Bakit? Sapagkat sila ay masyado nang nasanay sa isa’t isa. 

Ganyan din marahil ang nangyari sa labindalawang alagad ni Jesus. Halos tatlong taon silang laging kasama ni Jesus—umaga’t gabi. Nasaksihan nila ang napakaraming himala: pagpapagaling ng maysakit, pagpaparami ng pagkain, pagpapalayas ng masasamang espiritu. Ngunit habang tumatagal, tila naging ordinaryo na lamang para sa kanila ang mga kamangha-manghang ito. 

Kaya’t nang gumagabi na, sinabi nila kay Jesus: “Paalisin na po ninyo ang mga tao upang makapunta sila sa mga nayon at sakahan sa paligid upang makahanap ng matutuluyan at makakain, sapagkat narito po tayo sa ilang na lugar” (Lucas 9:12). 

Dahil sa labis na pagiging pamilyar nila kay Jesus, nakalimutan nilang Siya’y makapangyarihan. Nakalimutan nilang kayang-kaya Niyang pakainin ang napakaraming tao. Nakalimutan nila ang napakaraming himalang nakita at naranasan nila. Nawalan na ng ningning ang pananampalataya sa kanilang mga mata—dahil sa pagiging kampante at pamilyar. 

At tayo rin ay maaaring dumaan sa ganitong karanasan. Kapag palagian na nating naririnig ang pangalan ni Jesus, kapag paulit-ulit na ang ating pagdarasal at pagsisimba, may tsansa na ang ating pananampalataya ay maging malamig at karaniwan. Nakakalimutan natin na si Jesus ay Diyos na buhay. Nakakalimutan natin na ang Kanyang Katawan at Dugo ay tunay na naroroon sa bawat Banal na Misa—handa tayong pagpalain, palakasin, at bigyan muli ng positibong pananaw sa buhay. 

Sa bawat paglapit natin sa Banal na Komunyon, hindi lamang tayo nakikibahagi sa isang ritwal. Tinatanggap natin mismo si Jesus—ang pagkaing nagbibigay-buhay. Siya ang nagpapalakas sa ating katawang pagod, Siya ang nagbibigay sigla sa ating pusong nalulumbay, at Siya ang nagbibigay ng kapanatagan sa ating isipang balisa. 

Pagod ka na ba sa dami ng suliraning hinaharap mo? Nanghihina ka na ba sa bigat ng buhay? Marahil ito na ang panahon upang lumapit kay Jesus—dumalo sa Banal na Misa at tanggapin ang Kanyang Katawan at Dugo. Hayaan mong Siya ang magbigay sa iyo ng lakas at pag-asa. – Marino J. Dasmarinas