Nang dumating ang panahon ng pitasan, pinapunta niya ang isa
niyang utusan upang kunin sa mga kasama ang kanyang kaparte. Ngunit sinunggaban
ng mga kasama ang utusan, binugbog, at pinauwing walang dala. Ang may-ari’y
nagpapunta uli ng ibang utusan, ngunit kanilang pinukpok ito sa ulo, at
dinusta. Nag-utos na naman siya sa isa pa, ngunit pinatay nila ang utusang
iyon.
Gayun din ang ginawa nila sa marami pang iba: may binugbog at
may pinatay. Iisa na lang ang natitira na maaaring papuntahin sa kanila – ang kanyang
minamahal na anak. Ito ang kahuli-hulihang pinapunta niya. ‘Igagalang nila ang
aking anak,’ wika niya sa sarili. Ngunit ang mga kasama’y nag-usap-usap, ‘Ito
ang tagapagmana. Halikayo, patayin natin at nang mapasaatin ang kanyang
mamanahin.’’ Kanilang sinunggaban siya, pinatay at itinapon sa labas ng
ubasan.
“Ano ngayon ang gagawin ng may-ari ng ubasan? Paroroon siya at
papatayin ang mga kasamang iyon, at ang ubasa’y ibibigay sa iba. Hindi pa ba
ninyo nababasa ang nasasaad sa Kasulatan? ‘Ang batong itinakwil ng mga
tagapagtayo ng bahay ang siyang naging batong panulukan.
Ginawa ito ng Panginoon, At ito’y kahanga-hanga!’” Tinangka ng mga pinuno ng mga Judio na dakpin si Hesus, sapagkat nahalata nilang sila ang pinatatamaan sa talinghagang iyon. Ngunit takot naman sila sa mga tao; kaya’t hindi nila siya inano at sila’y umalis.
No comments:
Post a Comment